Rustig dagje

De afspraak met Ellen ging vandaag helaas niet door. Ik heb nog veel rust nodig en heb daaraan dus maar heerlijk gehoor gegeven. Geen gesleep naar musea, geen grote wandelingen, gewoon wat boodschappen in afwachting van weer een avond Pilates. En eindelijk ben ik weer verder gegaan met De Zwaan. Zo langzaamaan glijdt De Zwaan naar haar voltooiing en durf ik er Jan-Peter mee onder ogen te komen half augustus. Ik ben heel benieuwd hoe die afspraak zal verlopen! Ook heb ik wat mogelijkheden bekeken om muziek te gaan beluisteren met Marieke. De hitte is nu voorbij; het regent zelfs.

In de bek gekeken

Mijn slavenboek nam ik mee naar Amsterdam waar ik een afspraak had met de mondhygiëniste. Ik zag daar wel een beetje tegenop, want zo'n jongedame zit tenslotte aan je hoofd te peuteren, en dat is nog altijd niet helemaal in orde. Maar het ging gelukkig goed en ze leverde prachtig werk. Van de gelegenheid kon ik gebruik maken om het Logboek uit te lezen. Het is een af en aan van voor- en tegenspoed. Dan weer branden schepen af, dan weer breken oorlogen tussen stammen uit die voor veel ellende zorgen en vernietiging van moeizaam opgebouwde nederzettingen. Soms heeft hij 'geluk' in de zin dat hij een concurrent weet te bestelen. Dan weer wordt hij gevangen genomen, soms door Engelsen of Fransen, dan weer door negers, waaronder een keer zelfs kannibalen. Die eten hem niet op vanwege losgeld dat een blanke vertegenwoordigt, maar hij is wel getuige van hun feest met alles wat er bij komt kijken. Dit contrasteert weer met de hoffelijkheid die scheepsofficieren onderling vertonen. Uiteindelijk kiest hij ervoor om de slavenhandel te verlaten en handelaar in wettige goederen te worden, maar dat gaat ook niet zonder slag of stoot; zijn reputatie als slavenhaler zit hem danig in de weg en op het laatst wordt zijn plantage New Florence afgebrand door de Engelsen. Daar eindigt het verhaal. Een verhaal waar je in de bek kijkt van het lelijke beest van de slavenhandel, en je je ook realiseert hoe kei- en keihard het leven is geweest voor iedereen die in die tijd leefde. Dat Conneau nog de 56 jaar heeft volgemaakt is bijna niet te geloven, gezien het gevecht dat zijn leven was.

Komoot helpt

Bij de slager weer een lekker broodje gehaald en gelopen naar Meerssen met een Komoot route die heel aantrekkelijk was. Hij liep langs de Geul en vervolgens door een open veld vol kruiden en grassen. Je kwam vlak langs de zandige hoge oevers, waar oeverzwaluwen zo graag hun nest bouwen. Even verderop was er een dode boom met eveneens dode maretakken erin, een apart gezicht. Al babbelend bereikten we Meerssen, waar we de trein naar huis namen. Om vier uur was ik thuis, mijn hoofd toette nogal, maar ik regelde al wel een en ander voor onze volgende uitstap: Spanga.

Slaven halen

Ik werd vanochtend gesloopt wakker. Zo vreselijk moe je bed uitkomen, kent u dat? Mijn hoofd liep om. Bovendien regende het, zij het niet met pijpenstelen. Daarom besloot ik om na het ontbijt eerst eens uit te rusten, door weer onder de wol te gaan, en er vandaag een leesdag van te maken. Eef zou alleen naar Slenaken lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Echt slapen lukte niet, maar om 1200 uur kwam ik toch bij en kon ik de dag weer aan. Ik had een interessant boek bij me, eentje van de stapel die na lezing weg moeten, en ik was blij dat ik het bij me had. Het heet Logboek van een Slavenhaler, en dat dekt de lading precies: het is het verslag van de handel en wandel van Theophyle Conneau, kapitein op de slavenvaart toen dat al illegaal was verklaard in verschillende landen, zo kort geleden als 1830. Hij beschrijft zijn leven vanaf zijn geboorte in 1808 tot zijn 40e levensjaar, toen hij het slavenvaren vaarwel had gezegd. In het boek spaart hij zichzelf niet, maar betoont ook geen schaamte over zijn beroep. Hij beschrijft nauwkeurig hoe het allemaal in zijn werk ging, en hoe de gebruiken van de verschillende stammen in Afrika waren, hoe die stammen er toe kwamen om mee te werken aan de verkoop van slaven. En natuurlijk de perikelen van de schepen met die lading op zee. Hoe ze worden opgejaagd door Britse oorlogsbodems en ontsnappen, hoe hij Portugese slavenhalers van zijn lading berooft, hoe de slaven zijn vervoerd en hoe ze weer aan land kwamen, vaak in Cuba. Het is fraai, goed dat deze praktijken zijn afgeschaft.

Na een paar uurtjes lezen wandelde ik rustig een uurtje langs de Geul. Een aantal wilde eenden, meerkoeten en Nijlganzen waren aan het fourageren in het natte gras. Ik kocht nog een paar schoenen. Terug in het hotel ging ik verder met lezen. 's Avonds 67% gehaald bij bridge, 2e plaats.

Gulpen

Na ons copieuze ontbijt namen we bus 54 naar Gulpen markt. Daar begon een prachtige opgang naar het noorden. Het was weer warm maar niet zo bloedheet als gisteren, dus het wandelen ging ok. De uitzichten waren fantastisch en onverwacht; ik dacht dat we deze gebieden wel allemaal kenden, maar niet dus. Het hele stuk ging langs weilanden en door bossen die we niet kenden, buitengewoon lieflijk allemaal. We liepen naar Schin. Daar kreeg ik last van mijn voet, niet ernstig maar het soort van last dat met wat rust niet doorzet. Daarom ging ik toen verder met de trein, Eef ging door naar Valkenburg. Bij zijn aankomst kreeg ik een epje om hem te ontmoeten bij de slager. Broodje gekocht, truitje gekocht. Even gerust, gegeten en toen weer bridge; nu voor de derde plaats met 56%. Omdat er een leuke jaren '60 muziek draaide, namen we nog een biertje in de bar. We gingen slapen om 0130, voor mij eigenlijk te laat. Het regende hard 's nachts. 

Weer Valkenburg

Het plan was om weer te gaan wandelen in de omgeving van Valkenburg en tevens fijn te gaan bridgen. Daartoe zijn we vandaag in alle rust vertrokken en we kwamen zonder perikelen aan, dit ondanks de snoeihitte van 38 graden. In Valkenburg bezochten we eerst de gekoelde winkel van de slager die vorige keer zulke lekkere broodjes had. Hij had ze nog steeds, in een gekoelde winkel. Dat was wel lekker nu het zo heel heet was, we hebben ook niet meer dan een beetje rondgesjokt voor we naar het hotel gingen. We ontmoetten de behoorlijk grote groep en gingen eten, de kok deed zijn naam weer eer aan. Sommige bridgers in deze grote groep waren sterk. Wij kwamen iets te laat in de zaal maar we mochten nog meedoen haha. We schoten de gebruikelijke bokken bij het bieden, toch kregen we 50%. Een gigantisch onweer begeleidde het spel.

私は日本語が話せません

Wat staat daar nou bovenaan? Wel dat is 'Watashi wa nihongo ga hanasemasen' ofwel 'Ik spreek geen Japans'. Vroeger sprak ik dat wel, althans een heel klein beetje, net genoeg om op de trappen van een station aan een Japanse toerist duidelijk te maken waar hij lijn 3 kon nemen. Want op mijn 19e studeerde ik Japans. Maar na anderhalf jaar, of eigenlijk al veel eerder, wist ik dat het niets voor mij was. Ik stopte mijn boeken Japans weg en ging naar Spanje. Tot op de dag van vandaag heb ik die boeken wel bewaard. Een enkel keertje groef ik op zolder in mijn oude spullen en dan bekeek ik ze eens met een zekere nostalgie.
Maar nu liggen ze er niet meer. Via een gemeenschappelijke kennis uit de zangwereld heb ik Facebook contact gekregen met iemand die ik nooit had ontmoet, een jonge vrouw die naast haar Oosterse vechtsporten zich wat wil bekwamen in het Japans. Dus ik stelde voor, dat ze deze boeken zou overnemen en daar had ze wel oren naar. Zo kom je dan tot de grappige insteek dat je iemand die je niet in persoon kent, via Facebook in levende lijve leert kennen. Want ze woont hier in de stad en ik stelde voor om samen een koffie te doen en haar dan de boeken over te dragen. Op haar eigen website las ik dat ze ook interesse heeft in Alfred de Grote van Wessex, wat heet, daar gaat ze een boek over schrijven. Dat is een tijdgenoot van Gottschalk, waar ik zoveel over heb gelezen! wat een toeval. Hoewel onze afspraak in eerste instantie in het honderd liep - het café waar we hadden afgesproken was onverwacht dicht wegens gebrek aan vrijwilligers, wat wil je met deze hitte van 37 graden - vonden we elkaar uiteindelijk toch. Toen we elkaar troffen, hadden we dus genoeg onderwerpen van gesprek. Ze is nu bezig met een PhD. Omdat ze ook is geschoold als professioneel pianiste en een aardig handje cello strijkt, zullen we elkaar op dat vlak nog wel vaker spreken en samenwerken. Een leuke en onverwachte nieuwe kennis.

Comenius' Mausoleum

Een mausoleum in Nederland, dat is vrij bijzonder. In Naarden is er een, en wel het mausoleum voor Comenius ofwel Ian Amos Komensky, de Tsjechische Europeaan met de verlichte gedachten over samenleven en opvoeden. Hij wordt nog altijd door velen hooggeacht, waaronder Tsjechen. Het museum is dan ook tweetalig. In het grafgedeelte is een serie panelen aangebracht die de periodes in zijn leven verbeelden. Een serie beelden in het hekwerk daaromheen laat het nog een keer zien. Omnia sponte fluant, absit violentia rebus’ (Laat alles zich vrij ontwikkelen, geweld zij daarbij afwezig. Dat is de lijfspreuk van Comenius. Nog elk jaar wordt de Comenius prijs toegekend aan een persoon, instelling of initiatief gericht op één van de drie thema's in het werk van Comenius: onderwijs, zingeving en samenleving. En dit jaar is zijn literaire werk Het Labyrinth van de Wereld zelfs opnieuw uitgegeven. Hij heeft lang en veel invloed gehad.

Ik was in Naarden omdat ik het boek Grand Hotel Europa ging wegbrengen. Gisteravond had ik het uit, ik had het te koop gezet, en vanochtend was het verkocht. Ik was al lang niet in Naarden geweest, ik voel me weer fit, en Naardens station gaat over een week voor een maand dicht dus dit was mijn kans. Ik liep eerst naar mijn bezorgadres, liet het boek achter en liep vervolgens de Vesting binnen.

Natuurlijk kon ik het museum niet links laten liggen. Veel stelt het niet voor, er is bijvoorbeeld geen enkel origineel te vinden, maar het geeft een overzicht, en verheldert hoe zijn opgang en latere neergang, tot verbanning aan toe, is verlopen. Uiteindelijk is deze tegenhanger van Erasmus na zijn erkenning verguisd, net als Spinoza. Maar zijn werken duren voort. Er stonden enkele artefacten in het museum die zijn pedagogisch gedachtengoed illustreerden, zoiets als de spulletjes die Kees Boeke heeft ontwikkeld - maar dan wel enkele eeuwen eerder.


Ook was er een replica van een portret dat Rembrandt van hem heeft geschilderd, en een kopie van zijn drukpers uit zijn Amsterdamse uitgeversperiode, tot mijn plezier. Want van die drukpers heb ik indertijd zelf ook een kopie gemaakt. Die heeft jaren op mijn kamer gestaan, tot ik hem heb weggegeven. Hij werkte nog echt ook.

Brexit

Vandaag is Boris Johnson gekozen tot de leider van de Conservatieve Partij van Groot Brittanië, en daarmee tot toekomstig minister-president van dat land. Hij zal desnoods zonder overeenkomst de Europese Unie willen verlaten. Rare jongens, die Britten, Asterix en Obelix zeiden het al. Dat gaat een hoop verschuivingen geven waar weinig mensen blij van worden. En toch, misschien is het op de lange duur een aanwinst. Een beetje buitenland kan nooit kwaad, je moet niet alles gelijk willen trekken. Het is een kracht waaraan je je kunt meten, een uitdaging om je eigen blik te verruimen. 
Ik zie trouwens meteen een van de animaties over de platentectoniek voor me, waarin The British Isles opdoemen als afzonderlijk gebied zo rond 200 miljoen jaar geleden, en dat met minimale uitzonderingsperiodes ook blijven tot de huidige dag. En dan zouden ze nu zichzelf niet afsnijden van het Continent?

Europa

Het boek Grand Hotel Europa van Ilja LP heb ik vanavond uitgelezen. Alom wordt het geprezen als een meesterwerk, en als je dan ILP ziet glunderen in de betreffende televisie uitzending, dan onderstreept dat voor mij weer eens de kwetsbare kant van deze reus. Hij heeft iets ontzettend aandoenlijks in dat grote lijf van hem, met al die ringen en spelden en zijden dassen. Daar begrijp ik meer van, nu ik dit boek heb gelezen. Hij houdt van het verleden, van klassiek en van klasse, en kleedt zich als een eerbetoon aan de dag en aan het verleden. Maar de tere, afhankelijke persoon die er ook in is gekleed kan ik nooit helemaal uit mijn gedachten bannen. Dat komt in zijn boek ook wel naar voren. Het begint ermee dat hij net als in zijn vorige boek moet vertellen over zichzelf. Gelukkig is dat vruchtbare grond. Hij heeft ook veel te vertellen. Toch is de focus op zichzelf niet de sterkste kant van het boek, in mijn opinie. De eerste hoofdstukken lezen een beetje als een schilderij van Dan Robbins, je weet wel, zo één met genummerde vakjes waarbij elk getal een kleur voorstelt. ILP beschrijft bijvoorbeeld een kamer, en noemt dan alles op wat er te zien is - maar een sfeertekening is dat toch niet. Het is net of hij heel lang staat te wippen op de springplank vóór de duik in het diepe.
Heel leuk is het om mee te lezen met het proces van zijn uitgever, van een documentairemaker, al is die laatste karikaturaal. Het boek moet zich eerst in een soort startpositie wringen. Het allereerste stuk, over Abdul de piccolo, loopt goed maar daarna sleept het zich wat voort. Halverwege het boek wordt het allengs helderder. Ik vermoed dat het vooral is, dat ik in het eerste deel het meer universeel geldende mis. Het gaat wel heel erg over hoe ILP een relatie vorm geeft.

Hier is Europa in de bloei van haar leven

Daar waar het verhaal Kritik der Reinen Turismus wordt, wordt het interessanter. Het toerisme als vernietiger van dat wat het wil zien, authenticiteit, wordt mooi geïllustreerd. Daar ben ik het volmondig mee eens, laatst dat cruiseschip dat tegen een walkant van Venetië op botste is een wrang voorbeeld. Het Avondland als leverancier van weinig meer dan verleden is een boeiende invalshoek. Europa als oude, vermoeide maar geliefde vrouw. Er is intussen wel heel veel opgebouwd door hard werk in dat verleden. Puur toeval dat dat hier is gebeurd, of anders is het gebaseerd op uitbuiting, lijkt de boodschap. Maar dat druist in tegen de theorieën van Jared Diamond, die aangeeft dat het klimatologisch voordeel van Europa het verschil heeft gemaakt. Bovendien, het is een feit dat Europa vergrijst, maar dat euvel is voorbij zodra de geboortegolf van 1945 - 1955 gestorven is, dus rond 2040. Ik weet zo net niet of de focus in Europa echt alleen op het verleden ligt. Misschien is dat een oogklep van ILP als classicus.
Dat de focus zo heel erg op het heden ligt, dat lijkt me een groter probleem. Wat ik niet lees in dit boek is hoe rijk we zijn geworden, niet alleen het grootkapitaal (dat natuurlijk het allermeest) maar ook de Europeanen, Aziaten en Afrikanen erbij. Natuurlijk, er is nog armoede, maar het wordt minder. En die rijkdom, waarbij alleen consumeren als doel overblijft, die het mogelijk maakt dat 18-jarigen verveeld naar Thailand en Cambodja gaan, zonder zich voor te bereiden door die cultuur te bestuderen of zelfs maar te waarderen, die individuele vrijheid die het mogelijk maakt dat de eerste de beste snotneus op de trappen van de San Marco zijn broodje wil eten zonder zich te bekommeren om de impact op het dagelijks leven daar, die zorgt ervoor dat toerisme een ramp wordt voor de cultuur, en ook voor de natuur. Ik heb geen boter op mijn hoofd; mijn eigen gereis heeft ook impact. Maar het is makkelijk om te zeggen dat toeristen een verschrikking zijn, als je niet analyseert waaróm ze toeristen zijn. Het ideaal van Gelijkheid van de Franse Revolutie is in zijn eigen Verneinung doorgeschoten, en dat leidt tot respectloos, hufterig, egocentrisch en kortzichtig individueel gedrag, maar dan wel van een hele massa mensen. Dat is een maatschappelijk probleem, niet een individueel probleem.
Verder geloof ik niet zo in ongebreidelde influx van nieuwkomers. Een aantal daarvan kán inderdaad hier wonen en werken, maar het gros lijkt toch niet voldoende te zijn onderlegd om ook maar iets te kunnen in ons culturele systeem. Ze ontwikkelen is een optie, maar dat duurt minstens drie generaties. Dat maak ik niet meer mee... Het Europese culturele bouwwerk zal verdwijnen met de influx van nieuwe waarden. Dan blijft er niet veel meer over van waar Europa voor heeft gestaan, althans waar de Verlichting voor heeft gestaan. Ik vind dat bijzonder jammer, maar ach? elke toekomst is open.
Het is vermakelijk om te zien hoe ILP meelift op de successen van Dan Brown door een heuse speurtocht naar een verloren gewaand schilderij op te nemen. Dat geeft het boek iets van een thriller. En ik moet bekennen dat ik het eind van dit thriller verhaal heel erg charmant vind, een mooie vondst die een heerlijk hoopvol open einde inluidt.
Tot slot, of deze 'recensie' voldoende hout snijdt, weet ik niet. Ik weet wel dat het boek me aan het denken heeft gezet, en dus is het een goed boek.

Kersenboomgaard

Na alle vermoeienissen van gisteren was ik vandaag maar lastig vooruit te branden. Je hoofd loopt om van zo'n groot familiefeest, dat ook nog eens een kennismaking is. Daarom kwam ik weer eens laat mijn bed uit. Gelukkig had ook Eef weinig zin om een groot gebaar te maken, en hij kwam met het idee om dan maar kersen te gaan halen bij de boomgaard bij Amelisweerd. We fietsten een stukje erheen, en liepen de rest door het prachtige landgoed langs de Kromme Rijn. Vakantiegangers peddelden er in kano's rond, ook waren er wat metalen schuitjes met lolbroeken en jonge gezinnen. Een enkele jongeman, prepuber nog, had het helemaal gehad in zijn kano en brulde dat ie er geen zin meer in had. Maar helaas kon er geen volwassene met een auto langszij komen om hem op te halen! Dat veroorzaakt een mooi leedvermaak bij de wandelaars aan de kant, dat kan ik u verzekeren.
Zo ver is het niet naar de bongerd, dus al snel hadden wij onze pondjes kersen bij de hand en we liepen verder Amelisweerd in. Op een geschikt bankje streken we neer, en daar maakten we onze zakjes kersen leeg c.q. bijna leeg. We filosofeerden nog wat door over allerlei onderwerpen, niet alleen over kinderen, en trokken toen weer verder. Even leken we de weg kwijt te zijn; dat betekent dat we al veel te lang niet over die route hebben gelopen. De schonkige koeien achter de laan in het weiland met de bunkers keken ons verwijtend aan: Waar waren jullie al die tijd? Toen we de weg weer hadden gevonden was ook daar een lekker bankje waar nog een enkel puntje moest worden doorgesproken. Toen gingen we weer op de fiets naar huis, voor een kop thee en het restje van het zelfgemaakte frambozenijs. Eigenlijk hebben we dus helemaal niets gedaan vandaag. Heerlijk.

Elvenkinderen

Wij zaten nog na te hijgen van alle voorbereidingen toen het app-verkeer op gang kwam. Een heel gekakel van degenen die zouden komen, en tot mijn verrassing zou behalve Peter ook nog Hugo komen. Ook Arja had wel gewild maar die kon niet op die korte termijn. Toen Jessy als eerste arriveerde tegen elf uur, begon het weer ontzettend te regenen en te onweren - zou dat een traditie worden bij de bezoekjes van Jessy? Maar ook nu kwam ze droog binnen. Kort daarop arriveerde Martijn, en een half uurtje later werd er aangebeld en daar kwamen Peter, en Hugo met Marjorie op zijn rug de trap op! Die kan momenteel geen trappen lopen, binnenkort wordt ze aan haar knie geopereerd. Mariska was al onderweg en Nathalie had laten weten dat ze door haar Kees werd gebracht, ze vond het te lang met de trein. Dus toen iedereen binnen was om 1300 uur, waren we met ons tienen! Heel wat drukker dan we ons hadden voorgenomen. Maar het ging prima, het was gezellig en niet clownesk, maar geïnteresseerd en vrolijk plagerig waar dat zo uitkwam. Er werden echte vragen gesteld en echte antwoorden gegeven. Eef en ik sleepten intussen met koffie, thee en water. Ieder kon zelf van de rijk gevulde tafel het zijne of hare nemen, daar bemoeiden we ons niet mee. Er stond genoeg: de fruitsalade, spektaart, appeltaart, zelfgemaakte wildpaté, zalm, paling, meerdere soorten kaas, met toastjes, zelfgebakken brood en rozijnen-notenbrood. Wat een weelde! gelukkig lieten ze het zich allemaal goed smaken. Voor we het wisten was de middag om, en werd het tijd om een groepsfoto te maken.

Die taak werd uitstekend verricht door Kees, zodat we een mooie herinnering aan deze eerste ontmoeting van Jessy met haar halfjes houden.

Fruit, kaas en noten

De voorbereidingen voor morgen zijn in volle gang. Dat betekent voor mij dat ik rijp fruit in huis wil hebben, om een grote gezonde salade te maken. Ik heb perziken, verse abrikozen, bramen, aardbeien, pruimen en banaan in huis gehaald. Meloen had ik al. De kunst is om alles goed rijp te hebben als het gegeten moet worden. Snijden doe ik dus ook morgen, want hoe later je dat doet hoe frisser het fruit smaakt. Natuurlijk was ik ook even op de markt, waar Barto de geitenboer met zijn enorme rode snor me vertelde dat hij er waarschijnlijk mee gaat ophouden. Dat zou echt heel jammer zijn, want zijn kazen zijn superieur. Maar hij moet het rustiger aan gaan doen van de dokter '...en daarom ga ik vannacht om kwart over twaalf weer op de vrachtauto rijden.' Hij kent zichzelf, wil altijd bezig zijn en kan gewoon niet stilzitten. Slaap heeft hij nooit, hij slaapt nog korter dan Eef in zijn jonge jaren. Ik zal hem missen hoor. Maar misschien duurt het nog even. Een ander gaat het in elk geval niet overnemen. Ik kocht een flink stuk kaas, en bij de Koopman nog een bak ongezoute noten.
Ook de bieb bezocht ik, er lag weer een boek klaar. Ik had het besteld, maar met de veronderstelling dat het nog wel een week of twee zou duren voor het er was. Niet dus, nog de volgende dag. Maar ik heb het al eens gelezen, dus nu krijg ik het ook vlugger uit. Het is de biografie van Von Humboldt door Augusta Wulf. 's Avonds wilde ik even met Eef praten maar hij was in een slechte bui. Spanning over de dag van morgen, vermoedelijk haha. Dus ging ik maar weer op tijd naar bed.

St. Cecilia

Het is helemaal niet Ceciliadag vandaag, dat is het op 22 november. Maar ik moest vandaag aan haar denken. Ik heb een serie partituren van de Universiteitsbibliotheek geleend, en moest die vandaag terugbrengen of verlengen. Natuurlijk had ik de afgelopen tien dagen niets gedaan met die stukken, dus werd het verlengen. Eén ervan is de partituur van de Hymn to St. Cecilia van Benjamin Britten, uit 1942. St. Cecilia is zoals bekend - door toeval eigenlijk, een foutieve interpretatie van het Latijn in de antifonen van de vespers te harer ere - de patrones van muziek en musici. Eerder had ik die partituur al eens doorgekeken, en daardoor werd ik toen geïnspireerd tot het koorstuk Chemokar, op tekst van Piet Gerbrandy, ook al zo'n onvoltooide van mij. Nu keek ik de partituur weer door en werd geroerd door de prachtige harmonieën en staande patronen van het koor. Bovendien werd ik me meer bewust van een tekstdeel dat als een refrein in het stuk terugkomt:

Blessed Cecilia, appear in visions
to all musicians, appear and inspire.
Translated daughter, come down and startle
composing mortals with immortal fire.

Ik heb een paar versies beluisterd en blijf het een prachtige hymne vinden, heel passend voor iemand die op haar dag is geboren, Benjamin Britten dus. Zowaar ben ik weer achter de Zwaan gaan zitten. Daar heb ik weer een paar nootjes aan toegevoegd. Ik ben ontzettend blij dat ik dat weer kan opbrengen. En deze keer stop ik niet voordat het af is. Wie weet ga ik dan verder met de Chemokar.

Beweging

Er zit beweging in! de manueel therapeut heeft vanochtend weer aan mijn heup getoverd, zodat die weer functioneert. En vanavond probeerde ik met een trillipje op de fiets naar Pilates te gaan. Het ging uitstekend, tot mijn enorme opluchting. Het was nota bene een les met de martelmatjes, dat is niet de makkelijkste accessoire, en toch lukte het allemaal. Mijn hoofd bleef erbij en ik haalde zonder problemen het eind van de les. Dat had ik niet durven hopen. Voor alle zekerheid was Eef ook meegekomen met de les, om me te kunnen ondersteunen, mocht ik het niet aankunnen. En nu heeft hij ook weer zo'n plezier in Pilates dat hij weer wat vaker mee zal komen.
Het zal voorlopig nog wel nodig zijn om overdag wat rust in te bouwen, daar blijf ik even mee doorgaan. Is altijd goed.

Exotisch

Dan woon je al dertig jaar in je dorp en dan kom je er achter dat er een gebiedje is dat je totaal niet kent. Ik liep vandaag naar boer Dirk, om boter te halen, en ging eerst even langs de huisartsenpost. Daar laat ik altijd graag mijn uitgelezen pulp- en kunstbladen achter, en ik had er weer één. Uit nieuwsgierigheid en omdat ik had gehoord dat er verantwoord varkensvlees te koop is, liep ik even binnen in de kinderboerderij. Blijkt dat daar achter een hele moestuin is aangelegd, een knuffelstal met konijntjes en dergelijke. Het is een behoorlijk groot complex, ook met bloemen en een zitje erbij. Er staan een aantal gebouwtjes, die gebruikt worden voor de opvang van kleintjes en van grotere mensen die in hun hoofd altijd klein zijn gebleven. Alleraardigste medewerkers vertelden me dat daar inderdaad varkentjes worden gehouden, zij het dat je ze ergens anders moet bestellen. Waarschijnlijk kunnen de 'bewoners' van het complex het niet aan als ze zouden weten dat de beestjes worden geslacht. Tot mijn verrassing was er ook een terrarium met een paar kleine maar prachtige leguanen.

Ze zagen er weldoorvoed uit

Ik liep verder door het bos naar Dirk. Als je loopt, kun je vrijwel volledig door bos lopen, dat is toch wel uniek in onze gemeente. De boter was snel gekocht, ik liep weer terug en kwam via het Verloren Kerkhof - waar een paar zwervers en onderduikers uit de Tweede Wereldoorlog begraven liggen - weer bij huis aan.

Daar ging alweer een boek in de container, ik vond het niet de moeite van het uitlezen waard. Het volgende ligt al te wachten, ik denk dat dat interessanter is. Na het eten nog even een uurtje bridgen en dat was dan weer de 16e juli.

Alle ballen

Maar weer eens een dagje in de keuken. Na een lange koffieleut met Eef was de ochtend al bijna om, maar er moest nog vlees worden gebraden, ballen gedraaid, en brood gebakken. Dus stond ik tegen lunchtijd met mijn armen vol meel en met drie pannen tegelijk op het vuur. Ik maak altijd veel tegelijk, en gebruik dat dan een aantal dagen achter elkaar of vries het vlees in. Er moet nu echter weer ruimte komen om nieuw vlees van Jan de jager te kunnen herbergen. Ik ga niet, dat zal Eef moeten doen, maar er is nu wel ruimte. Toen ik het brood klaar had, zag ik dat ik nog brood genoeg had, eigenlijk zonde, maar het blijft ook wel lang goed buiten de vriezer.
Verder heb ik weer gegrasduind in de papieren boeken en jawel, ik heb drie boeken congé gegeven. Uiteraard met enige weemoed, maar Gerrit Komrijs kritieken op bekende Nederlanders zijn niet meer actueel. Er zal vast nog wel iemand van kunnen genieten, dus het boek gaat naar Leef van de Geef.
Nu nog eens kijken wat er van zolder weg kan.

Een slag om de arm

Mijn uitstapje naar Wonderfeel gaat niet door, niet vanwege mijn gebrek aan evenwicht, maar omdat zaterdag a.s. het 'nieuwe gezin' bijeen zal komen. Dus vandaag zocht ik naar een vervanger die de kaartjes van me kon overnemen. Gelukkig vond ik die in Thobias die met partner graag eens deze festival dag wilde beleven. Tot mijn spijt zal ik dus niet naar het optreden van Peter Gijsbertsen kunnen luisteren, want die is alleen op die zaterdag. Maar wie weet, hij zal nog in Delft optreden.
Eef was al een om aan het maken toen ik hem epte dat ik hem wel tegemoet wilde lopen. Bij de waterleiding troffen wij elkaar en sjokten getweeën naar ons bankje aan het zand. Daar hebben we een poosje zitten filosoferen, onder andere over verhuizen. Ineens leek Limburg wel een mooie plek om neer te strijken. Thuis heb ik nog wat sites nagekeken, en er zijn wel mogelijkheden. Maar ik weet het nog niet zo net. Het is een stuk verder weg van hier. En het is zo gezellig om zomaar even langs te lopen. Ik houd dus een slag om de arm.
Dat gold ook voor een eventueel bezoek aan mijn schoondochter Marjorie. Ik meldde haar dat, in verband met de mogelijkheid om haar binnenkort te helpen na een ingreep aan haar knie.  We hebben wel geen afspraken, maar ik durf nog niets te beloven, ik houd een slag om de arm. Meteen kreeg ik een bezorgd eppie terug. Wat is er gebeurd dan? vroeg ze. Ik moest lachen, ja, we hebben inderdaad bijna altijd afspraken, dus dit is wel bijzonder. Maar ik legde ook maar even uit: een slag om de arm = een voorbehoud. Haar repertoire van Nederlandse zegswijzen is nog niet volledig, vandaar. Een opgeluchte Marjorie epte terug: ik dacht dat het letterlijk was, dat je je arm had bezeerd. Ik vertelde het Eef, die direct de link legde tussen onze scheepvaartgeschiedenis en deze uitdrukking: het touw waarmee je het schip vastlegde of losmaakte, dat nog een slag extra om de arm kreeg, om onverwachte bewegingen te kunnen opvangen.

De Winter

Vandaag kon ik helaas geen stap buiten de deur zetten, en heb daarom de dag nuttig besteed door mijn boekenkast met papieren boeken uit te dunnen. Ik koos het boek Het Recht op Terugkeer van Leon de Winter, dat nog gelezen moest worden voor het weg kan.
Het is een prachtig maar droevig boek, waarin De Winter beschrijft hoe een ontwikkeld mens gemangeld kan worden door de maatschappelijke situatie. Het beschrijft ook hoe de huidige politieke situatie, en dan vooral in Israël, zich zou kunnen ontwikkelen in de komende decennia. Daarbij grijpt hij onder meer terug op wat wij weten van de Ottomanen en hun gewoontes. Ook beschrijft hij de teloorgang van een mens onder invloed van rampspoed. Het eindigt met de in de titel aangekondigde terugkeer - maar niemand wordt daar blij van. Mooi geschreven, maar nu heb ik het uit. Hierbij verdwijnt het uit mijn huis.

Dagje onweer

Toen ik vanmorgen naar de markt liep, was er nog niets aan de hand. Lekker weer, niet te warm, droog. De man van de reformkar wist me te vertellen dat zoethout thee en ginseng goed tegen lage bloeddruk zijn, dus daar nam ik iets van mee, en een visje en zeekraal. Wat lichte druppels waren gaan vallen. Een man naast mij liet me zijn mobieltje zien: 'Kijk, die komt eraan!', een grafiek met een enorme uitschieter. Die gaf aan dat het noodweer zou worden. Gelukkig was ik klaar, ik liep wat gehaast vast terug. Onderweg kreeg ik een eppie: Ze is er al, kom maar gauw! Want Jessy kwam vandaag nader kennis maken. Thuis deed ik snel mijn gas uit onder de kikkererwten, legde de vis in de koelkast en liep onder een paraplu naar de overkant. Vlak nadat ik binnen kwam, was Jessy er ook, en nog geen minuut daarna spoelde het water uit een wolkbreuk naar beneden, door bliksemflitsen begeleid.
Wij zaten met ons drieën binnen te keuvelen. Jessy blijkt een trotse, stevige meid te zijn die nog niet precies weet wat ze wil, maar de contouren zijn er. Ze vertelde dat ze heel verrast was om zo'n hoog opgeleide vader te hebben. Dat ze ook een verzameling dingetjes heeft die waarde voor haar hebben, dat ze niks heeft met 'hebben' en meer met 'zijn'. Ze houdt van wandelen en niet van autorijden, al doet ze het wel. Ach en zo passeerden nog wat eigenheden de revue. Het deed haar plezier om de uitstalling van familiefoto's te zien, gelijkenissen werden gezocht en gevonden. Tussendoor liet Zeus van tijd tot tijd knetterend zijn instemming horen. Uiteindelijk vertrok ze toen de buien uit de lucht waren. Ze kreeg het parfumflesje met de tandafdruk van haar opa van vaderskant mee.

Kersenpitten

Kersen eten, heerlijk, in deze tijd zijn ze er volop en ze smaken nu ook heerlijk zoet. Kersen zijn niet altijd even lekker, maar deze zwarte kogels van Hollandse bodem zijn verrukkelijk. Voor je het weet heb je een schotel vol pitten. Nu is het zo dat je die pitten ook goed kunt gebruiken. Je kunt er vulling van maken voor een kussen, of voor een 'hittepit'. Doe een zak met kersenpitten in de magnetron, laat ze maximaal twee minuten erin, daarna geven ze hun warmte langzaam af en zijn dus in de winter heerlijke kussentjes voor koude handen of voeten. Om die reden spaar ik al heel lang mijn kersenpitten op.
Maar hoe krijg je ze schoon genoeg om te gebruiken? Meestal wordt aangeraden om ze te weken in biotex. Dat is natuurlijk wel een gemeen goedje dus daar voelde ik niet zoveel voor. De oplossing deed zichzelf aan de hand. Op een mooie zomeravond had ik eens een schaaltje kersen gegeten, en de pitten 's nachts buiten laten staan. De volgende ochtend waren ze brandschoon! Enkele naaktslakken zag ik zachtjes boerend zich verschuilen achter de graspollen. Bleek dat de slakken dol zijn op de restjes kers. Ze storten zich er 's avonds op en laten niets achter. Kan het diervriendelijker en milieubewuster? Gauw nog maar even een schaaltje pitten buiten zetten.

Epley

Wat kan ik over vandaag zeggen. Naar de manuele therapeut ben ik met de bus gegaan, voelde me te wankel om te lopen. Hij heeft mijn rug bewerkt, en de pijn in mijn linkerbeen neemt nu af. Nog maar twee kwalen over haha. Weer met de bus terug, maar tot de bieb waar ik een uurtje heb zitten lezen. Toch heb ik Narziss en Goldmund nog niet uit, dat kost nog een dag. Boodschappen en stepbridge, dat was het weer voor vandaag. We gaan niet naar het bridgeweekend, gelukkig had ik nog niet geboekt. Straks maar weer eens de Epley oefening doen, dat houdt de moed erin.

Toch draaien

He gelukkig, de deskundige heeft geen erge dingen bij me hoeven constateren. Een paar weken uitzieken, dan moet het weer gaan. Dat is in elk geval prettig om te horen. Daarom ging ik na het consult wat wiebelig maar toch welgemoed kersen kopen. Er zijn nog echte Hollandse kersen bij de Koopman, en die zijn toch lekker! het duurt maar een paar weken, en dan zijn ze weer weg. Toen ik ze bij Eef op de flat legde, kwam ik Karin nog tegen. Ze vroeg belangstellend naar me en ik kon haar ook gerust stellen. Het duurt nog even, maar dan ben ik er weer.
Omdat ik niet kan fietsen - dat mag voorlopig even niet - doe ik alles te voet. Op de Hessenweg is gelukkig alles wat ik nodig heb. Na wat boodschappen heb ik een beetje het huis gekuist, dat moest ook wel na de ingreep in de badkamer. Daarna las ik het boek van Suzanne Vermeer (pseudoniem van Paul Goeken) uit. Het is een best aardig boek, duidelijk al een echte Goeken in wording, maar nog niet zo goed als zijn boeken zoals De Orde. Gelukkig kon ik daarna beginnen aan Narziss en Goldmund, op aanraden en verzoek van Eef en daarin ben ik al weer een eind gevorderd. Ook voor mij is het een nostalgisch boek, met herinneringen aan mijn jeugd. Vooral is het zo'n heerlijk warm verhaal, over die Goldmund. De liefde als zorgeloze toegeneigdheid, schuldeloos, vrolijk. Dat wilden we toch allemaal. Maar ik blijf niet de hele avond lezen. Ik ga draaien, gehaktballen haha, ze braden en daarna lekker douchen, het kan weer!

Weer bloeit de Elvenbloem

Vandaag was de grote dag, voor de vijfde keer: we gingen een nieuw donorkind leren kennen en wel Jessy, geboren in 1995, nu dus een struise 24-jarige. We hadden het lang moeten ophouden, want ofwel met het werk van Jessy ofwel met onze vakantie ofwel met die van Fred, de begeleider van het FIOM kwam het steeds niet uit. Al twee maanden geleden wisten we dat het eraan zat te komen, en vandaag was het zover. We waren natuurlijk vroeg, maar zij was het ook dus gelukkig kwamen we elkaar niet al op de traptreden tegen. Eef ging welgemoed binnen in de kamer waar zij en Fred zaten te wachten. Er was weer veel herkenning en verwondering. Na de eerste globale uitwisseling mocht ik ook binnen komen. Daar zat een echte dochter van Eef, een heerlijke meid met wie we hopen een fijne verstandhouding te krijgen. De eerste steen daarvoor is inmiddels gelegd.


Na een lunch met haar en haar nicht Melanie, die haar had vergezeld, gingen we snel terug naar huis, want ik ben nog altijd niet helemaal in orde en wil eens goed rusten. Wel hebben we nog even een ommetje gemaakt, om het even te laten inzinken. Toen ik thuis kwam, zag ik tot mijn verrassing dat vandaag de Elvenbloem opnieuw in bloei staat.

Het Smelt

Ook vandaag geen lange post. Veel meer dan opkrabbelen heb ik niet gedaan. Ik blijf nog heel wankel, maar kon vandaag wel naar mijn eigen huis. Daar heb ik het restant capucijners gedopt, en het boek Het Smelt van Lize Spit uitgelezen. Een machtig boek, in veel opzichten. In elk geval zowel qua taal als qua inhoud ligt het zwaar op de maag, terwijl het toch uitnodigt om door te blijven lezen, 480 bladzijden lang. Spit is docent creatief schrijven, en dat kan ze. Tot op het eind van het verhaal weet je niet waar het naar toe gaat. Het is allemaal geschreven met een gevoel voor detail dat je niet vaak tegenkomt. Verder lijkt ze te putten uit een ervaring die verder gaat dan haar nog korte leven. Haar vergelijkingen zijn onnavolgbaar, elke keer weet ze weer nieuwe invalshoeken te vinden. Een heel bijzonder boek, haar eerste, en het gaat ook worden verfilmd.

Als de kat

Mijn voormalige schoonvader, met wie ik een wat gespannen verhouding had, had een kat gehad die echt kon praten. Zei hij. Vroeg hij aan het beest: ´Zijde ziek?' (dat is Brabants voor 'ben je ziek'), dan antwoordde het 'Mauw'. Vroeg hij 'Zijde veul ziek?' (Brabants voor... ) dan luidde het antwoord: 'Mauw mauw.' Quod er(k)at demonstrandum.
Lieve lezers, mijn tekst voor vandaag is: Mauw mauw mauw. Meer breng ik niet op.

Gemaakt

Gisteren kwam de loodgieter kijken, vandaag stond hij al te hakken en te boren. Het ziet er naar uit dat het lek boven is - ja dat was het in feite al, de badkamer is op de eerste verdieping. Maar deze meneer wist er mee om te gaan. Hij werkte zich in het zweet tot vier uur, toen stond de nieuwe pot er. Tot maandag mag ik hem nog niet gebruiken vanwege de drogende kit, maar dan kan ik er weer tegenaan, verzekerde hij me. Nog even afwachten dus, maar voorlopig ben ik opgelucht.
Er is dus niet veel van andere dingen gekomen, het zingen heb ik moeten afzeggen. Ik ben alleen in een nieuw boek begonnen, maar Eef heeft me nu ook Narziss en Goldmund gegeven om te herlezen. Ook wilde ik weer eens iets van Paul Goeken, en dat heb ik gehaald bij de bieb, toen ik naar de markt ging.
Nu heb ik een heerlijk maal van ganzenborst en witlof achter de kiezen. Nog een dagje rugpijn, misschien twee, maar dan zal dat ook wel over zijn. Kortom, tijd voor een nieuwe ronde. Wat zal het worden?

Traag

Een ziek vogeltje ben ik niet, maar lekker is anders. Ik doe nu dagelijks oefeningen voor mijn rug, maar voorlopig doet het gewoon nog pijn. Traag verplaats ik me door de dag, waarbij het heerlijke weer wel meewerkt. Even op de fiets naar de winkels, veel verder kom ik nog niet. Wel kon ik vandaag het web afspeuren naar loodgieters en warempel: ik heb er één gevonden. Hij kwam snel kijken na mijn telefoontje, bekeek het probleem en kon er wat mee. Later kwam hij nog wat opmeten en maakte meteen een afspraak. Dat geeft weer vertrouwen, want ik kan toch niet tot Sint Juttemis naar beneden op de pot gaan. En ook wil ik wel weer eens thuis de was kunnen doen. Ik wacht het nog even af, maar er gloort licht aan de afvoer-horizon! Dat helpt ook om je weer iets beter te voelen.
Eef kwam thuis, na een wonderlijk bezoek, en na drie koppen thee besloten we om nog even een ommetje te maken. Het kost me moeite om mijn rug rechtop te houden, maar wandelen leek wel goed. Dus liepen we even later door het bos, in de stralende zon, langs het al bijna rijpe veld met koren, korenbloemen, en papavers. We wandelden langzaam en geconcentreerd, een zoel windje blies de haren uit mijn gezicht. De paarse bloemen aan de randen hadden een enkel insect, zelfs een enkele vlinder aangetrokken en de schaduw onder de bomen wat verderop op het bospad was weldadig. Voor vanavond kan ik er wel weer tegen :)

Groot tekort

Het is even wennen: een paar dagen zonder noemenswaardige verplichtingen. Dat geeft de ruimte om weer eens iets te lezen of te schrijven. Maar eerst ging ik vanochtend naar de manueel therapeut om mijn ruggengraat wat rechter te krijgen. Helemaal rechtop lopen wilde namelijk nog niet lukken. Gelukkig was er op deze korte termijn plaats. Het centrum voor die therapie is vlak bij het station, dus ik nam de gelegenheid waar om even op en neer te gaan naar Hollandsche Rading. Daar wordt namelijk een onbekend biersoort verkocht. En aangezien onze nieuwe zoon een fervent bierverzamelaar is... hij had deze nog niet, dat had ik al gecheckt. We hopen hem dit weekend even te zien, en dan heb ik wat nieuwe bieren voor zijn verzameling staan. Tegen twaalven was ik terug. Zoveel dag is er dan niet meer over maar als leesvoer heb ik The Big Short liggen, ook van onze nieuwe zoon, dat de aanloop beschrijft tot de crisis in de jaren 2008 e.v. vooral door de manipulaties in de Amerikaanse huizenmarkt. Dat heb ik jaren daarvoor al gezegd, verschillende keren, ik vond het stinken wat ik las over de huizenmarkt daar. Dit overigens zonder deskundig te zijn, maar ik las toch bepaalde tekenen. En ik had gelijk. De hele financiële sector stortte in. We weten allemaal hoe het is afgelopen.
Dit boek van Michael Lewis doet uit de doeken hoe deze karbonkel zich onderhuids heeft ontwikkeld in de kapitalistische maatschappij, gedreven door hebzucht en domheid, gebrek aan inzicht en aan mededogen, totdat hij barstte. Wat mij mèt de schrijver heeft verbaasd, is dat het nog zo lang heeft geduurd voordat de zaak klapte. Maar waar Lewis de heren Eisman en Burry beschrijft als visionairen, die bewonderd moeten worden om hun scherpe blik, zie ik twee mannen die heel goed zagen dat er werd geplunderd en geroofd over de ruggen van arme mensen en van de toekomst, en dat ze niet hebben geprobeerd om dit tegen te houden, maar juist kans zagen om daar zelf profijt van te trekken. Net zo rücksichtlos als al die anderen.

Blond Eckbert

Het viel niet mee vandaag, mijn rug protesteerde volop. Dus toen ik naar Pilates ging, heb ik aangegeven dat ik me zou inhouden als het niet lukte. Toch kon ik wel wat oefeningen meedoen, en het hielp ook wel een beetje. Verder hield ik me rustig, heb wat achter de vleugel gezeten maar met pijn in de rug concentreer ik me niet zo goed. Een klein ommetje lukte ook nog wel. Daarna wilde ik alleen maar zitten, en dan kun je lekker bridgen. Deze keer met Eef: overdag, dat vond hij mal.
Voor 's avonds had ik een kaartje voor 2 opera's op het Conservatorium Amsterdam. Omdat fietsen en zitten wel lukt, ging ik er heen, zij het alleen voor het eerste stuk: Blond Eckbert, van Judith Weir, een Schotse. De andere opera is A Dinner Engagement van Lennox Berkeley, die ga ik morgen beluisteren.
Het thema van Blond Eckbert lijkt niet zo te passen bij deze tijd. Het is gebaseerd op een op en top romantisch verhaal, dus veel lijden en onbegrip. Een gelukkig echtpaar eenzaam in een bos, een geheim, jaloezie op een bezoekende vriend - een moord. Eckbert, de moordenaar, wordt half gek, ontsluiert het geheim, en sterft krankzinnig.
Maar het bijzondere ervan is toch de link met het heden, in elk geval het onderwerp dat bij Eef en mij nogal wat emoties doet opwaaien - halfjes. Halfjes zijn donorkinderen, die elkaars halfbroer of halfzus zijn, zo noemen ze zichzelf. De belangrijkste reden dat deze kinderen hun donorvader willen kennen is, dat ze behoefte hebben aan kennis over hun afstamming. Een daaraan gerelateerde reden, hoewel niet zo erg op de voorgrond, is de angst dat je zonder het te weten verliefd wordt op je halfbroer of halfzus. Dat kan zomaar gebeuren, als je niet weet dat er die familieband is, dat is in de praktijk wel gebleken. Het Westermarck-effect geeft aan dat er geen of vrijwel geen sexuele aantrekking ontstaat tussen verwanten die met elkaar opgroeien. Maar gebeurt dat niet, dan kan de aantrekking extra heftig zijn. Dat heet dan weer het GSA-syndroom. Zo ook in deze opera. Aan het eind blijkt, dat alle broeierigheid mede is veroorzaakt doordat Eckbert en zijn echtgenote Berthe (nomen est omen) halfbroer en halfzus blijken te zijn.
Het stuk zou worden gedirigeerd door Ed Spanjaard, maar degene die er stond leek de 18 niet gepasseerd en had een kop met rood haar. Dat zal dan toch wel die Fergus geweest zijn die voor de volgende dag stond geprogrammeerd. Regisseur Chevara had er een pracht stuk van gemaakt. Met weinig requisieten wist hij een sfeertje op te roepen dat recht deed aan de onontkoombaarheid van het verhaal. Berthe bijvoorbeeld vertelde over haar jeugd. Ze leek in trance, en liep rond. Maar niet over de grond: er stonden slechts een tafel en drie stoeltjes uit een kinderklas in de vierkante zaal. Daar liep ze overheen. Bij elke stap werd het achterste stoeltje door een medezanger voor aan de andere twee geplaatst, de leuningen steeds om en om. Heel effectief! O ja, dat vergat ik nog te zeggen, ze zongen allen volleerd, als professionals.

Door m'n rug

Gisteren voelde ik het al een beetje aankomen. Mijn rug begon te protesteren in de galerie. Vanochtend bij het opstaan is het hommeles: ik ben door mijn rug gegaan. Krom van de kramp ben ik op de fiets gaan zitten, gelukkig ging dat wel, om naar de fitness te gaan. Niets beters immers dan wat fitnessen voor een zere rug. Maar deze keer werkte het niet zo. Op de loopband kon ik met pijn een snelheid van 2,5 km per uur een paar minuten volhouden. Dat is even schrikken. Gelukkig loopt er een fysio dame rond, aan wie je advies kunt vragen over mogelijke andere oefeningen. Ze gaf meteen aan dat ik niet door mijn pijngrens moest gaan en snel wat pijnstillers moest nemen. Ik keek haar raar aan. Dat spul gebruik ik niet; als je je pijn stilt, weet je toch niet of je door je grens gaat. Vooruit dan maar, een paar oefeningen. Dus wiebelde ik op de grote bal wat heen en weer, wat voor- en achteruit. En op het apparaat met handles om vast te houden tijdens het op en neer bewegen, want dat zou ook helpen. Het ging in elk geval beter dan de loopband, ik hield het een kwartier vol. Met de armen is niks aan de hand, dus daar deed ik ook een paar oefeningen, en er is een apparaat om je onderrug te versterken door naar achteren te duwen. Ook dat ging redelijk, en dat had ik niet verwacht. Maar het was me genoeg inspanning, en ik moest nodig onder de douche. Want mijn lekkage duurt nu al een maand en er moet nog altijd iemand gevonden worden die er iets mee kan!