Vroeg op

Het ziet er naar uit dat het spreekwoord van de Engelsen 'early to bed and early to rise makes a man healthy, wealthy and wise' toch ook voor de dames kan werken, op zijn minst gedeeltelijk - als je maar vroeg naar bed gaat. Dat deed ik gisteravond, en zie: ik werd helemaal uit mezelf wakker om kwart voor zeven, en nog uitgeslapen ook. Je moet er dan wel vroeg in natuurlijk. In elk geval was ik er helemaal klaar voor toen de schilders weer kwamen. Ik heb nog een uurtje kleine klusjes kunnen doen voordat ik affietste naar Debbie voor de wekelijkse martelgang. Die had ik hard nodig. Van al dat gezit van gisteren had ik knerpende rugpijn overgehouden. Die heeft Debbie er niet helemaal uit kunnen krijgen, maar het is toch een stuk minder geworden.
Daarna kwam ik thuis in een steenkoud huis. Alle deuren en ramen wagenwijd open, en buiten hoogstens 13 graden, ik kon maar net zonder jas binnen zitten. Vroeg in de middag ben ik daarom naar de bibliotheek gevlucht, en daar heb ik lekker zitten lezen. Om vier uur waren de mannen weg, om vijf uur mochten de ramen en deuren dicht. Dat heb ik direct gedaan. Alleen op de werkkamer is het nog erg koud; het blijkt dat het hele kozijn verrot is, en het zal moeten worden vervangen. De rest staat er nog goed genoeg bij, en zal met een verfbeurt weer lang mee kunnen.

De schilders

Vandaag begonnen ze, de schilders, en omdat het de eerste dag is, kwamen ze 'pas' om acht uur. De hele dag moesten de deuren open staan. Erg warm is het nog niet, maar de kachel staat dus wel uit. Dat voel je in huis. Ik was blij dat ik 's middags in de zon in mijn tuin kon zitten. Warmde mijn benen tenminste een beetje op. Verder heb ik de hele dag geprobeerd om een analyse van de Zwaan te maken, en daarmee verder te werken. Enige vooruitgang heeft dat wel opgeleverd.
's Middags belde Peter Hiemstra van de bridge op; het weekend gaat niet door, er is geen kamer meer beschikbaar. Dat is een geluk bij een ongeluk, want het mooie weer dat werd voorspeld, is omgeslagen naar koud en nat weer. Ook de cruise over de Oostzee ga ik niet doen. Vijftien dagen op zee is me toch teveel, en dan nog minstens acht keer bridgen. Tallinn en Oslo ga ik wel een andere keer bezoeken. St. Petersburgs Hermitage komt wel naar Amsterdam.
's Avonds kwam Douwe langs, even bijkletsen. Dat was weer ouderwets gezellig. Hij bracht een interessant boek mee: Het vervallen huis van de islam. Ga ik dezer dagen lezen.

Kikker in je.....

...tuin. Vandaag was een tuindag. Vanwege de groenophaaldag heb ik nog wat ongerief gesnoeid, wat wild kruid uitgestoken en wat takken opgeruimd. Tijdens die werkzaamheden zag ik een enorme libelle, die vreemd gedrag vertoonde: hij bleef maar zitten in het dorre rijsgras en leek wat te spartelen. Toen ik hem eruit haalde (want dat lukte) bleef hij eerst op de grond zitten, en hobbelde vervolgens de vijver in. Ook daaruit haalde ik hem. Later, toen hij was opgedroogd, zag ik hem wel een keer een rondje draaien. Laat ik maar aannemen dat hij nog maar net uit het vlies was gebroken.
Ook zat er een stoere kikker op de steen in mijn vijver. Het lijkt erop dat mijn tuin een klein toevluchtsoord is, voor beestjes als deze kikker en ook voor een aantal insecten. Ook in de grond zie ik het krioelen, lange witte dunne miljoenpootjes bijvoorbeeld. Het is misschien een druppel op een gloeiende plaat maar ik ben er trots op.
Vandaag kwam ik niet veel verder dan de fitness, maar dat heb ik dan ook als een atleet gedaan haha.

Koningsdag

Het is weer Koningsdag, en dat betekent een eindeloze stroom oranje ornaten en accessoires bij de mensen op de vrijmarkt. Er zijn steeds minder kinderen. Die mogen vanaf de tweede rij meekijken, krijg ik de indruk. Vroeger kon je als kind je een jaar lang verheugen op je eigen stalletje. Nu staan er minstens twee ouders bij, op de voorgrond. Het dolste vond ik nog wel twee stellen grootouders, die voor hun afwezige kleinkinderen zeiden bezig te zijn. Het regende en was koud, en ook dat droeg eraan bij dat ik alleen maar met grote stappen langs de kramen wilde gaan. Toch vond ik nog een interessant boek, over de expeditie naar het Behouden Huys, en een biografie van George Sand.
Verder nog een paar speelgoedjes, niks bijzonders maar wel aardig.
Daarna werd het tijd om de ingeslagen oranje tom pouces te verorberen, en wat gerommel aan de piano. Er lijkt bij mij nu een lichte verkoudheid op te zetten. Dan was het dus geen hooikoorts van Eef.

Timmeren

De vastendag heeft gewerkt; ik zit weer in de bandbreedte die ik mezelf heb toegestaan. Niet boven de 67, niet onder de 64 kilo. Het mag nog iets minder nu, maar ik ben tevreden. Vandaag las ik trouwens dat gezond ouder worden niet alleen wordt geholpen met bewegen en gezond eten, maar inderdaad, ook met vasten van tijd tot tijd. Ik heb dat altijd al aangevoeld. Wij zitten uiteindelijk nog altijd in het lichaam van de verzamelaar/jager - en die vond niet altijd iets te eten. Dus soms werd de broekriem aangesnoerd, en dat zal weer bepaalde processen aanjagen die goed voor de mens zijn. In elk geval hoef ik even geen geroosterd droog brood meer. Ik smeer er vandaag lekker dikke hummus op, van de ecowinkel. Heerlijk! en vanavond kikkererwten met groentesaus.
Vanochtend zou de timmerman komen, dus om half acht stond ik er weer. Maar hij kwam om half elf en was wel snel klaar. Daarna had ik de tijd om mijn snotverkouden Eef van zakdoekjes te voorzien, en wat spulletjes voor het eten te kopen. Ook heb ik de bonen in de aarde gezet, om voor te trekken. Die mogen koesteren in de vensterbank. En ik heb weer getimmerd aan de Zwaan. Had ik al verteld dat dat is op tekst van Vondel?

Eindelijk regen!

Zit ik om half acht 's morgens aangekleed en al op de bank, komt de schilder niet. Nou ja, de timmerman. Er zou iemand zijn op dit onchristelijk tijdstip, dus ik heb me geforceerd om vroeg op te staan. Helaas, deze keer had de contactpersoon op mijn vaste telefoon ingesproken, en dat checkte ik om acht uur. Dus loop ik wat lamlendig rond, moe nog, tot het tijd is om naar de telefoon winkel te gaan. Want het mobieltje doet het niet meer. Die winkel is de enige in het dorp waar je moet wachten voor je geholpen wordt, buiten levensmiddelenwinkels. Telefoon is eigenlijk ook een eerste levensbehoefte geworden, dat merk je aan die rij. Toen ik aan de beurt was, had het mannetje het probleem snel verholpen. Gelukkig maar, nu ik zo'n ding gebruik is het toch lastig om zonder te zitten.
Thuis kon ik me niet concentreren en las maar wat. Bovendien houd ik vandaag een vastendag, omdat ik te zwaar ben na al die heerlijkheden in Valkenburg; er moet snel een kilo af.
Tegen twaalven kwam Eef langs voor een koffie. In  de loop van de middag kwam ik uit mijn schulp en deed wat noodzakelijke huishoudelijke dingen. Ook feliciteerde ik mijn Spaanse ex en mijn ex stiefzoon, allebei jarig vandaag. Ex-en dag haha.
En toen: eindelijk regen! Wel niet veel, maar het uitgedroogde land zoog het op als levensbloed. Ook het oosten van het land kreeg buien, daar waren ze soms zelfs fors; het werd tijd.

Terug naar de bewoonde wereld

Alweer een vorstelijk ontbijt waarna we onze spulletjes pakten, het meeste in bewaring gaven en de trein namen naar Schin. Daar liepen we op de kaart van de Komoot, die inmiddels was geladen zodat we zonder papieren kaart hoefden te lopen. We namen een paar afslagen en kwamen op het Krijtlandpad terecht. Dat liep langs de Geul, waar de zanderige oevers recht omhoog stonden. Uitgelezen plekjes voor oeverzwaluwen! Er stond ook brandrood rund. Door Stokhem liepen we over het Dodemanspad, ook al een plek waar Eef had gewandeld met zijn vader. Al babbelend gingen we zo voort en maakten een ronde terug naar Valkenburg. Daar nam ik een ijsje, Eef had patat gewild maar dat was niet te vinden. Wel vond ik een bijzonder soort vrucht uit een boom in het park. We pakten onze bagage op en stapten in de trein naar Maastricht en terug naar huis. Ik was zó moe dat ik onderweg half lag te dromen, tot voorbij Den Bosch. Toen ging het weer. We busten naar huis, en dat was dan weer het bridge- en wandelweekend van Pasen 2019.

Rondje Schin

Mijn benen deden toch zeer! de 25 km van gisteren hingen er nog aan. Maar ook deze dag werd er gewandeld na een heerlijk ontbijt. We pakten de bus naar Bemelen, met een aardige Limburgse chauffeuse, en stapten uit bij hotel Bergrust. Maar er kwam niets van bergrust, de uitbaatster joeg ons weg van het terras, ze was gesloten, hadden we dat niet gezien! Ja, natuurlijk wel, maar je wilt even de kaart pakken en dergelijke. Dat hotel gaat onze klandizie niet krijgen. Wel is het een perfecte uitvalsbasis voor het lopen langs de Bemelerberg. We kenden het al een beetje van gisteren, en bewonderden onder andere de Julianagroeve en de Koegroeve (?), twee geologische monumenten van mergel met daarin aardpijpen, een bijzonder fenomeen: door erosie holt er een mergelstuk uit, en de bovengrond valt er daarna in. Uit de verte heeft het wel iets van een orgel, al die pijpen naast elkaar.
We liepen nu direct naar Klein Welsden, het Rooth en Wolfshuis en zo weer rechtstreeks naar Valkenburg. De avond eindigde een beetje chaotisch door ziekte onder de deelnemers en een zieke bij de leiding. Maar die liet zich toch niet kisten en werkte de avond prima af. Wij scoorden iets minder, 49%, maar bleven toch tweede in het klassement en kregen daarom een paar kortingsbonnen voor de volgende keer. We hebben al een volgend weekend uitgezocht!

Van Eijsden naar Bemelen

Na een overheerlijk ontbijt pakten we de trein naar Eijsden, waar we startten om de wandeling van Mesch naar Mheer te maken die Eef zo graag memoreert van de keer dat hij die met zijn vader liep. Ik las de kaart, maar dat viel niet mee met al die vouwen en scheuren die er na vele jaren gebruik in zitten.
Daarom kwamen we wel terecht in het Bemelerbos en het Keunderbos, waar we een mooi parcours door de holle wegen en het bos zelf liepen. Maar daarna liep het wat stroever, we moesten zelfs ergens vragen hoe we verder moesten. Maar ach, waar we ook liepen, het was allemaal even mooi. Open weilandgebied, bosjes, veel paardenbloemen en andere kleurelementen, heggen van meidoorn, veel vogelgeluiden en in het algemeen, een heerlijke dag om te wandelen. Het was wel wat verder dan de oorspronkelijke opzet, we liepen een kilometer of 25. We vielen uitgeput op bed neer om te rusten.
Toch waren we op tijd terug voor de bridge avond. Daar ging het ook weer wisselend, en leek het niet altijd zo goed. Maar Eef begon het door te krijgen: ook al lijkt het niks, het gaat vaak toch wel goed omdat tegenspelen ook wordt gewaardeerd. We kregen nu 57%, en stonden tweede in het klassement.

Schaepkens van St. Fijt

Na Luik hadden we eigenlijk in Eijsden willen gaan wandelen, maar bij nader inzien waren de rugzakken wel erg zwaar, dus treinden we meteen door naar Valkenburg waar ons bridge weekend zou zijn in de Schaepkens van St. Fijt. Het bleek een heerlijk hotel te zijn met een mooie tuin, goede kamers (al zou de verlichting beter kunnen) en gastvrij personeel. We konden meteen terecht, legden onze spullen weg en gingen aan de wandel onder de stralende zon. Hoe we precies liepen weet ik niet meer, we moesten natuurlijk op tijd terug zijn voor de kennismaking, maar we kwamen in elk geval langs kasteel Schaloen waar Eef echt top bitterballen kreeg geserveerd.
Hadden we maar geweten dat het eten in de Schaepkens zo lekker is! Toen onze groep na de borrel ging dineren, bleek er veel en overvloedig voedsel van hoge kwaliteit te liggen. Het was niet makkelijk om me in te houden, en toen bleken er ook nog verrukkelijk toetjes te zijn. Lichtelijk gebukt onder deze vracht begonnen we met het bridgen. Natuurlijk zag Eef het direct totaal somber in. Het werd niks! we deden het slecht! Snertsport! We haalden dan ook slechts 53% haha. Bridge is vooral een sport voor het trainen van je uithoudingsvermogen, zo constateerde ik.

Anna en Jantine in Luik

Het werd een rit met overstappen, maar uiteindelijk viel het mee deze Eerste Paasdag: we gingen naar Luik, om lekker te eten en om naar de opera te gaan, met bonusdochter Jantine en haar vriend Lars. Ondanks de busritten waren we er al om twaalf uur, precies het tijdstip waarop Concordia zijn deuren opent. Dus traden we binnen voor een copieus maal van kalfshersenen (Eef) en goujonnelles (ik) wat een soort visjes bleken te zijn. Met vooraf en met toe, het kon niet op. Lam van de volle maag schuifelden we naar het centrum. Daar had ik een kamer besteld in Hotel Cathedral, wat van buitenaf vrij onooglijk leek, maar toen we na nog wat omzwerven binnen mochten, bleek het toch heel comfortabel te zijn. Om zeven uur kwamen de jongelui aan. We dronken een glaasje vooraf en kuierden vervolgens naar de opera, die op geen vijf minuten ver stond. Wonderlijk was om te merken dat de korte tijd die we gevieren doorbrachten, wel uren leken te zijn, zo vertrouwd waren we weer met elkaar.
We zaten helemaal boven, het schellinkje verpakt als loge, waar we verdraaid weinig zicht hadden, maar plezier voor tien. Lars kwam er na de pauze bij zitten en zo hadden we het heel gezellig. De aankleding van Anna Bolena van Donizetti die gespeeld werd, was schitterend. Jantine zei me dat ze sommige decorstukken hadden nagebouwd van de universiteit van Cambridge, die zij natuurlijk heel goed kent. De kostuums waren van die tijd, prachtig om te zien. Vervolgens kwinkeleerden de twee hoofdrolspeelsters, Anna Bolena en Giovanna (Jane) Seymour, dat het een aard had. Ook de Enrico, Hendrik VIII dus, een bas, blies zijn partijtje mee. De rol van Percy, minnaar en/of geheime echtgenoot van Anna, was die van een tenor die echt op zijn Italiaans uithaalde. Heel mooi allemaal. Na afloop namen we kort maar heel warm en hartelijk afscheid, waarna wij in het hotel direct gingen slapen.

Cervantes

Vandaag was de tertulia van de boekenclub van Cervantes. We bespraken De Kolonel krijgt nooit post, van GMM. Daar viel heel veel over te zeggen, van symbolisme tot armoedeval tot vooroordelen in beelden over Zuid Amerika. Maar het viel niemand mee om de meningen goed over het voetlicht te brengen, in helder en rijk Spaans. Deze keer was de groepsleider César daarom misschien wat veel aan het woord. Hij geeft steeds als leidraad een vragenlijst mee om te bespreken, en dat is een goede formule. Helaas had hij de lijst erg laat opgestuurd, ik had er weinig aan kunnen doen. Toch blies ik mijn partijtje mee.
Daarna ging ik met mijn nieuwe vriendin Pauline uit lunchen, om te bespreken hoe het voor elk van ons twee was geweest in Spanje. Ook kwam nog de vaderlandse geschiedenis langs, in verband met de 80-jarige oorlog en Spanje natuurlijk, en ook de Reyes Católicos. Ik vertelde Pauline dat ik in het Prado dat prachtige schilderij van Velasquez heb gezien waarop de Reyes C een aanbod krijgen van een vertegenwoordiger van de Joden, opdat ze mogen blijven, en de biechtvader van Isabel die bijna een toeval krijgt, en schuimbekkend voor de koningen danst voor de tafel waarachter Mensonides staat - accepteren van het geld van de Joden zou hetzelfde zijn als de zilverlingen van Judas. Hij kreeg zijn zin, de Joden moesten het land uit, de grote uittocht. Pauline vertelde dat diezelfde man gezorgd heeft voor het instellen van de Inquisitie. Fraai heerschap. Vervolgens mochten ze geen goud of zilver het land mee uit nemen; dat werd geconfisceerd door koning Fernando. Fraai heerschap.

Tienhoven check

We liepen vandaag weer van Tienhoven naar Hollandsche Rading, om te kijken of er meer vogels zouden zijn en ook om de insectenstand te checken. Het was bedroevend. Wel wat vogeltjes, maar de prachtige draslanden lagen bijna leeg te wachten op een invasie van broeders. Een enkele kievit, wat kleine zangers zoals rietgors, hebben we gezien, maar het hield niet over. En dat terwijl het heel wat warmer was dan de vorige keer.
Langs de kant van de weg bloeide er uitbundig een vrij eenvormig geel bloemetje, niks bijzonders. Op die kilometerslange weg met bloemen zagen we niet één insect gebruik maken van al dat lekkers... daar werden we toch wel verdrietig van. Een zitje aan de kant van de weg bracht weer enige vrolijkheid terug. Ik ging niet verder dan station HR, een kort stuk dus weer, maar ja, mijn benen protesteerden nog vanwege Debbie. Eef liep door. 's Avonds zagen we elkaar weer bij de ALV van de NEV. Tot mijn stomme verbazing ontmoette ik daar een oude roeigenote van mij, uit mijn studietijd! Zij was als imker geïnteresseerd in het wel en wee van insecten en wil nadenken over betere manieren om de honingbij te behandelen, beter dus dan als industrieel productiedier. Dat klonk mij heel sympathiek in de oren.
Na een zeer professioneel geleid formeel deel kwam er een lezing met allerlei enge stekende en zuigende beesten, waarbij filmpjes werden getoond die er niet om logen. De inleider liep over van enthousiasme over zijn mooie teken, tijgermuggen en andere ziekte-overbrengers. Als medewerker van Voedsel- en warenautoriteit hield hij de ontwikkelingen daarvan in de gaten, en zorgde voor voorlichting voor het publiek. Wij kregen de meer wetenschappelijke versie te zien. Een erg interessante avond.

Blauw oog in de Fundatie

Vanochtend keek ik in de spiegel na het tandenpoetsen en tot mijn verbazing had ik ineens een blauw oog. Zomaar, zonder aanleiding. Geen gezicht, een knalrood stuk tot op mijn wang. Maar last had ik er niet van, dus ik ben op de fiets gesprongen voor een dagje uit met Eef en dodochter Nathalie. Zij wilde foto's bekijken, wij kunst, en we kwamen weer uit op de middenweg namelijk de Fundatie in Zwolle. Dat is een heel modern museum met soms zeer aansprekende kunst. Deze keer hingen er vijftig kernstukken van de moderne Nederlandse kunst. Niet allemaal even begrijpelijk. Zo was er een stuk van een Nederlander die zich niet als Surinamer wil manifesteren, met latten en slordig gezaagde Afrikaanse voorouderbeeldjes die soms ondersteboven hingen, veel tekst en ruwweg gespoten lijnen van kleur. Nathalie vertelde dat je moest kijken naar het narratief van dergelijke kunstwerken. Wat is de identiteit van de kunstenaar? welke beelden betekenen voor hem iets speciaals? Hoe vertelt hij zijn verhaal? Er waren meerdere van dat soort stukken, waarvan de meeste me in eerste instantie niets zeiden, maar sommigen weer wel, zoals het stuk Ilya's Birthplace van Tjebbe Beekman.

Ilya's Birthplace van Tjebbe Beekman 

Dat laat een desolate ruimte zien, die je kunt herkennen als een Oostblok-ellendige industrieziekenhuiszaal. Midden daarin schijnt licht op wat een couveuse kan zijn, met daarin iets wits wat een pasgeborene kan zijn. Maar het kan ook gewoon techno-chaos zijn. Het idee van een geboorte te midden van dergelijke psychologische armoe kwam wel binnen. Een ander stuk heette Kismet, in het overzichtsboek zag het er stralend uit, een bijna gouden plas van boven gezien met bomen van heldergroen die schaduwen werpen van de plas vandaan - alsof er licht uit de plas komt. De maker ....... heeft de schaduwen en andere onderdelen geborduurd, en de bomen zijn van haar of touwachtig materiaal. Dat zie je pas als je er met je neus bovenop staat. Maar in het echt is het stuk helemaal niet zo helder, veel grauwer en minder  optimistisch. Ik vond het prachtig.
We namen nog een hapje naast het museum en toen splitsten onze wegen zich weer. Ik sleepte me naar Debbie voor de tweede ronde fitness van deze week.

Notre Dame

Vandaag wordt het nieuws overschaduwd door de brand in de Notre Dame te Parijs. Het moet bij renovatiewerkzaamheden gebeurd zijn. Ik vraag me dan af, hoe? heeft iemand een brander te hoog afgesteld? even koffie gaan drinken? is er iets omgegooid? De brand was enorm, de lichtgrijze rookwolken van oud en kurkdroog hout gingen hoog de lucht in, de rode gloed flakkerde tegen de horizon. Een roerend gezicht: een groot aantal Parijzenaars was op de knieën gegaan om in de open lucht te bidden en te zingen, één van de liederen aan Onze Lieve Vrouwe, misschien wel van Guillaume de Machaut.
De kerk dateert uit de 12e eeuw, heeft stormen, revolutie en grootste gebeurtenissen meegemaakt. Nu is het dak ingestort, maar men zegt dat enkele reliquien zijn gered. Blijkbaar leeft dat nog sterk in Frankrijk. Er zijn direct honderden miljoenen euro's toegezegd door schandalig rijke lieden, die nu een goed doel voor hun geld hebben, namelijk de herbouw van dit monument van de westerse beschaving. Er was meteen nepnieuws: de Al Aksa moskee zou ook branden. Althans, ik heb dit nieuws nergens bevestigd gezien door betrouwbare bronnen. Krankzinnig, zoals tegenwoordig berichten op de media worden geslingerd.
Intussen gaat het leven gewoon verder. Vanochtend stond ik op de weegschaal, en sinds heel lange tijd geeft die een gewicht boven de 67 aan. Dat betekent dat ik moet gaan vasten. Droog brood, water, en vanavond een heel klein beetje vlees om het vol te houden. Koffie en thee mogen ook. Ik baal als een stekker, en begrijp niet hoe het kan. Misschien toch te weinig beweging? ik heb er de laatste tijd helemaal geen zin in. Maar omdat het moet, heb ik na Debbie nog maar een half uur op de loopband gestaan, hoog tempo en helling van 10%. Nou maar hopen dat het helpt.

Bijzondere Band

Even terug naar gisteren. Dat was een museumdag: koud, hoewel zonnig, en geen zorgen over de tijden van de trein. Het werd het Meermanno in Den Haag. Ik wilde de Art Deco boeken zien die met de leuke titel Bijzondere Band waren tentoongesteld. Het waren veelal de Vijftigers, maar ook stukken gemaakt voor het koninklijk huis, en kunstboeken die zo mooi met bloemmotieven en geometrische figuren waren ingelegd. Mooi om de originelen te zien, met diepliggende leerdruk bijvoorbeeld.
Er lagen trouwens ook boeken van de gewone collectie in vitrines op de eerste verdieping. Daar zaten stukken bij van het jaar 900! Uiteraard allemaal met de hand geschreven. Sommige bladen waren enigszins leesbaar, in Karolingische minuskels. Mooi vond ik ook dat er vellum te zien was, opgespannen op een stramien, dat was op zolder in een nagebouwd scriptorium. Het vellum was aandoenlijk klein, je realiseert je donders goed dat daar een ongeboren kalfje de leverancier van is geweest. Het weinige haar is van het rugje afgeschuurd, en ook de binnenzijde is gladgemaakt. Het wordt opgerekt totdat het volkomen glad is en bijna doorzichtig. Daarna kan het gevuld worden met gouden en blauwe, rode en gele tekeningen in de kapitalen. Soms lukt het niet helemaal, dat oprekken, en dan komt er een gat in het vellum. De monnik die dit vel heeft getroffen, schreef er dan netjes omheen; zo'n vel werd natuurlijk niet afgekeurd, het was veel te kostbaar. Wel permitteerde hij zich een enkel keertje een droedeltje in de kantlijn. In zo'n scriptorium heeft mijn Gottschalk ooit gewerkt.
Er stond ook een fantastische miniatuur bibliotheek, de Bibliotheca Thurkowina met misschien wel 2000 miniatuurboekjes. Don Quixote was de patroon van dat bibliotheekje. Uiteindelijk is hij aan zijn einde gekomen doordat zijn boekenkast bovenop hem viel. Ik zag een miniatuurtje van een deel van De Tandeloze Tijd van AFTh, met exact het voorblad als het origineel. Al het hout was prachtig gedraaid. De boeken waren op rubriek gesorteerd zoals dat hoort: Mathematica, Architectura, Philosophia en de rest. En in een geheim kastdeel was ook nog de selectie Erotica ondergebracht. Werkelijk aan alles is gedacht!
Eef en ik genoten ervan. We hebben de dag van gisteren afgesloten met een heerlijk Indische maaltijd in Poentjak, naast het inmiddels gesloten Garoeda restaurant. Gelukkig is dit kleinere restaurant gebleven. De sfeer is daar geweldig, een uitmuntende plek om een intieme lunch te nemen.

Een eeuw

Als mijn vader nog had geleefd, was hij vandaag 100 jaar geworden. Zo oud worden lijkt tegenwoordig wel een wedstrijd; als je suggereert dat het wel eens eerder afgelopen kan of mag zijn, kijken mensen een beetje vies. Jij wordt wel 100! zeggen ze dan, of dat zijzelf wel zo oud willen worden. Mijn moeder heeft het bijna gehaald, maar ze was er niet echt bij. Het oud worden lijkt me nog tot daar aan toe, maar het afhankelijk worden lijkt me zo zwaar. Zolang je nog zelf beslissingen kunt nemen, denk ik dat het wel gaat. Ook kun je natuurlijk kwalen krijgen, die het leven lastig maken, en waardoor je je 24 uur per dag aan het besteden bent met dingen die je niet wilt. Maar als je nog genoeg dingen hebt die je wilt en kunt doen of meemaken, dan mag het voor mij wel even duren.
Mijn vader is op een rustige manier gestorven. Het duurde even, maar hij had in feite nergens last van, hoewel de dokter ook daar nog een naam voor had. In mijn optiek is hij van ouderdom dood gegaan. (On)Gewoon in zijn eigen huis. Ik vroeg hem op zijn sterfbed of hij mij nog iets te zeggen had - dat had hij niet. Ik vroeg hem of hij ergens spijt van had - hij had nergens spijt van. Hij had genoten van zijn leven en ging zonder wroeging of verdriet. Dit tot mijn verbazing. Ik bedacht me dat je deze vragen ook niet moet stellen aan iemand bij wie het gordijn al aan het dichttrekken is. Zijn focus was op dat moment beperkt tot de kamer waar hij lag.
Op één moment, waar ik niet bij was, kwam hij nog even tot leven. Hij stond op van zijn sterfbed, zocht mijn moeder op en zei haar: Meisje, het is tijd om afscheid te nemen. Mijn moeder, druktemaker die ze was, zei dat ze er zo aan kwam. Maar het moment was voorbij: vader stapte na deze woorden terug in bed, raakte in doodscoma, en stierf twee dagen later onder het toeziend oog van de jonge huisarts, en in mijn bijzijn. Hij stopte gewoon met ademen. Mooie dood, al met al.

Aprilletje zoet...

... heeft wel eens een witte hoed. Dat was vandaag het geval. We liepen mutsig een drietje achter in het bos en we zaten net een boterhammetje te eten bij het vijvertje, toen er een lichte bui losbrak. Sneeuwbui, wel te verstaan. Het was klein spul maar onmiskenbaar sneeuw. Toch viel de kou mee. We liepen het rondje af, er was daarna nog tijd om de bieb te bezoeken. Ik las daar een interessant artikel over grondspeculatie: particulieren die lapjes grond (duur) kopen omdat ze denken dat er later huizen mogen worden gebouwd. Vaak is dat niet zo, en hebben die lapjes daarom minder waarde; er moeten weidevogels op. Je zou ook kunnen bedenken dat je dergelijke lapjes juist koopt om er een natuurbestemming voor veilig te stellen! Hier in de buurt zijn daartoe wel mogelijkheden geweest, toch eens nazoeken wat de Dienst Domeinen ervan heeft gebakken.
En daarna naar boer Dirk. Zijn mooie dochter stond er, ik kocht melk en boter bij haar, en ging langs de Plus naar huis. Toen ik daar naar buiten kwam was het pas echt aan het sneeuwen en hagelen! de temperatuur was behoorlijk gedaald en de hagelkorrels lagen op mijn jas. Thuis aangekomen lag daar Eef in de stoel te snurken. Thee moest nog worden gezet. 's Avonds gingen we bridgen, waarbij we allebei in de laatste ronde fout op fout stapelden zodat onze scores flink zakten en Eef kwaad van de bridgetafel wegliep - zoals wel vaker gebeurt. Tja, het blijft een lastig spel.

Rondje De Bilt

Op vrijdag doe ik meestal wat boodschappen op de markt, ik lees wat in de bieb en ik doe thuis een en ander. Vandaag was het fris en scheen de zon, en dan is de rommel in huis wel erg zichtbaar. Daarom nam ik de schoonmaak maar eens ter hand. Een beetje poetsen en alles ziet er anders uit.
Verder bekeek ik een paar prachtige natuurfilms van David Attenborough, via de site van D. Heel bijzondere beelden. Van het deel 'Jungle' bleef me vooral de paringsdans van een paradijsvogelsoort in Borneo bij. Schitterende kleuren, mooie bewegingen, en hoera! het mannetje kreeg zijn zin.
Daarna heb ik gewoon wat gelezen voor de ontspanning, het hoeft niet altijd studie te zijn.
Daar heb ik het boek La Fila India voor liggen. Dat moet uit zijn half mei, en zo lang doe ik er nog wel over, gezien de vele woorden die ik moet opzoeken. Een indringend verhaal over migratie in Zuid Amerika is dat.

Bezoek van de kinderen

Hugo en Marjorie zouden komen eten dus Eef zou koken. Tot mijn verbazing heeft hij daarvoor ruim vier uur in de keuken gestaan. Het werd nasi, met vla toe, nog van de ganzeneieren.
Intussen zat ik meer met een zwaan in mijn hoofd. Ik heb momenteel een tekst van Vondel onderhanden, uit het treurspel Noach, dat ik beslist eens moet lezen.
Die tekst beschrijft een zwaan, een vrouwtje, die vrolijk door het leven glijdt en tegenslagen met een groots gebaar naast zich neer legt, ja zelfs sterft zonder daarover de treuren. 'Zou het al zinken en vergaan, waar bleef de zwaan?' zo zong Vondel, onze Dichter des Vaderlands avant la lettre. De nootjes kwamen, en kabbelden op mijn muziekblad. Maar het is niet in één keer af hoor, zoiets. Dat duurt nog een hele tijd, er zijn ook maar liefst vijf coupletten. En die krijgen niet allemaal dezelfde muziek.
Op een wandeling vroeg Eef lichtelijk vertwijfeld, wat ik in 's hemelsnaam mijzelf aanhaal? en noemde zelfs het woord obsessief. Maar dit is wat ik met mijn pensioen wil doen. Vond ik dan dat ik iets zou hebben gepresteerd als deze muziek ooit wordt uitgevoerd of vastgelegd? waarbij het leek of hij alleen het antwoord 'Nee' verwachtte. Het antwoord is natuurlijk 'Ja'! maar daar gaat het niet eens om. Ik hou van het bezig zijn met tekst, en nootjes om ze op te zetten. Een ander houdt van koken. Het is allebei creatief, en bedoeld om te consumeren.
Dat hebben we die avond gedaan, consumeren, in gezelschap van de jongelui. En dat was weer heel genoeglijk.

Tienhoven

Een verrassingswandeling uit de koker van Eef: met het busje naar Tienhoven en van daar uit lopen naar de Egelshoek en Hollandsche Rading. Het is geen lang stuk, misschien nog geen 10 kilometer, maar in deze lentedagen natuurlijk prachtig vol nestelende vogels. Daarom ried hij me aan om de kleine kijker mee te nemen. Zelf had hij de grote bij zich.
De rit in het busje was al heel mooi, dwars door Westbroek, en dat is in feite een wondermooi stukje van De Bilt. De vele weilanden, de vrijstaande herenhuizen en boerderijen achter een slootje, verbonden met de weg door allemaal verschillende bruggetjes, oude bomen en begroeiing aan het water, het is een ogentroost. Daar reden we doorheen op weg naar de Nederlands Hervormde Kerk in Tienhoven, waar we uitstapten en waar onze wandeling begon. In de verte achter het stille water prijkt alweer een kerk, ze hebben er daar nogal wat van. Midden in het water zaten drie kouwelijke aalscholvers, elk op een uit het water opstekende stronk. Verderop zijn al drijvende eilanden waar vogels maar wat graag nestelen. Al snel konden we de eerste vogels spotten. Tot vreugde van Eef zat daar ook een seti zanger bij. Die konden we niet zien, maar wel horen. Wat we wel zagen waren fitis, grauwe ganzen, futen, dartelende kieviten, meerkoetjes, en klein grut zoals roodborstjes, koolmeesjes en een winterkoninkje.
Even verderop gingen we zitten op een bankje, en we hebben daar zitten mijmeren tussen de vogelgeluiden en gememoreerd dat 'buiten' altijd ons thuis is geweest, zolang we elkaar kennen.
We gingen weer verder, en kwamen bij het meer begroeide deel: veel riet, en iets drogere grond. Daar zaten vooral ganzen, ook een enkele Nijlgans, een hertje, en een eenzaam vliegtuigje vloog over vanuit vliegveld Hilversum, zonder al te veel lawaai. Veel wandelaars waren er niet, het was wel heel zonnig maar flink koud met veel wind. Daar hadden we minder last van toen we het bos van de Egelshoek instaken. Het oude bos daar stond te glimmen van het jonge groen. De boer op zijn hoeve was opperbest gehumeurd, en voorbij die hoeve staken zaailingen van de beuken hun harde blaadjes boven de grond als een parasolletje. Nog even zitten en kijken, daarna liepen we door naar station Hollandsche Rading waar ik een onbehoorlijk lekkere appelpunt kocht. Eef hielp wel een beetje mee met opeten. Hij kreeg van mij een half maaltje kool met aardappel ervoor in de plaats. Ik was hierna gewoon te moe om nog naar fitness te gaan dus met lichte tegenzin heb ik Debbie afgezegd.

Caruso

Even niets te melden, behalve dan dat er in het donkerblauwe schemerlicht een merel als een begenadigd zanger kwinkeleerde. Ik bracht in het tot rust gekomen dorp nog even een brief weg. Boven de daken, hoog in de boom, zat de zwarte vogel, levendig en ongenaakbaar te zingen als een operaster. Daarom een berichtje over de opera van 6 maart jl.

Op 6 maart jl. gingen de OFF opera's van start met Caruso a Cuba van Micha Hamel. De componist zelf hield een inleidend praatje over de totstandkoming van het geheel. Hij had bij toeval een boekje in handen gekregen van Mayra Montero over de reis van Caruso naar Cuba, en de bom die daar in het theater ontplofte, en de daaropvolgende gebeurtenissen. Dat leidde hem tot een ingewikkeld proces van vertalen en libretto schrijven, met advies van een dramaturg. En dat werd een boeiend geheel, moet ik zeggen.
De figuur van Caruso en zijn manager en entourage stond tegenover een Cubaanse zwarte familie met het oude Afrikaanse geloof in goden en geesten. De zwarte dochter, Aida geheten, was voor Caruso voorbestemd. De scene met de bom vond ik hilarisch: in slow motion kwam een karikatuur van een bom naar beneden zakken, boven op Caruso die weer stond op de scheef opgestelde langspeelplaat die het decor vormde. Eveneens in slow motion viel zijn hele entourage om. Er was een prachtige liefdesmonoloog door Aida, aan haar Enrico die alleen maar toeluisterde. En ook na het midden was er weer een heel geestig stuk, waar een LP die blijft hangen werd nagezongen, met de bijbehorende herhaling van gebaren.
Michael Wilmering speelde een aantal rollen, waaronder de theaterdirecteur van Havana, en elke keer weet hij er weer uit te springen. Cody Quattelbaum, ook met zo'n mooie stem, moest nog wat meer acteerervaring krijgen. De enscenering was spannend gedaan, veel beweging waar dat kon en stilte waar het moest. Helaas was er na het midden een lange scene waar de  schijnwerper recht het publiek in scheen; ik moest mijn handen voor mijn ogen houden, heb dus die scene niet kunnen opnemen. Verder vond ik het eind wat traag gaan, had voor mij iets eerder afgerond kunnen zijn.
De muziek was verrassend. Er zat belcanto in, zuid-amerikaanse ritmes, modern idioom, maar het geheel klonk zeker geloofwaardig. Gebalanceerd, om het maar zo te zeggen.

Ten onder

Hoe treurig wil je het hebben? In de NRC van vandaag kopt het: Ruim een kwart van kinderen en jongeren in Nederland is chronisch ziek. Zijn wij als Nederlanders aan het omkomen of is dit een gevolg van de verruimde DSM-indeling? Een kwart van de kinderen chronisch ziek, als dat waar zou zijn zouden we de strijd om het leven al aardig hebben verloren. Ik hoorde wel eens een anekdote van een kinderklas, waarin alle kinderen op één na een rugzakje hebben, vanwege de een of andere kwaal. Dat ene kind was de grote uitzondering: zij was gezond. Moeten we niet eens op ons hoofd krabben wat dat betekent? Allemaal ziek, zwak en misselijk, in dit zo gelukkige land? En dan zijn de kinderen met meer dan één kwaal niet eens dubbel geteld. Zou het kunnen dat onze gezondheidszorg juist de oorzaak hiervan is? Maar vooreerst wil ik geloven dat het wel genuanceerder zal liggen.

Voorlopig ga ik lekker uit eten, met mijn zoon. Iets gezonds.

Vijf uren gaans

Vanuit Dalfsen had ik gepland om naar Ommen te lopen, maar de zon stond erg laag en ik had er een beetje last van. Daarom liep ik de andere kant op. Dat had ik nog niet eerder gedaan, dat was dan weer een bonus, en het bleek een alleraardigste wandeling te zijn dwars door weilanden, bossen en halfopen land. Ik kuierde met een vlot tempo door, en toen er ongeveer drie uur voorbij waren voelde ik het toch wel. Bovendien had ik even een afgeschut plekje nodig, en waar ik toen was, was het wel heel erg open. Net op dat moment moest ik beslissen of ik rechtstreeks naar Zwolle zou lopen, of nog een stukje omlopen via Soeslo. Laat er nu op dat kruispunt, bovenop de snelweg, net een eenzaam gebouw te zien te zijn: de Zwolse sauna. Daar ging ik naar binnen, nam bij een haardvuur een kop koffie - uitstekende koffie trouwens - en zocht het beschutte plekje op. Daar knapte ik zo van op, dat ik besloot om de langere weg te nemen. Spijt kreeg ik daar niet van. Soeslo bleek een mooi landschap te zijn, waarna het pad via een kronkelslootje door het weilandengebied ging. Helaas ben ik tot twee keer toe een weiland gepasseerd dat met Round Up was 'behandeld'. Bij het passeren werd ik bijna onwel van een walgelijke, zoetige lucht die ik direct met de dood associeerde. Welke gek doet dit zijn landerijen aan? ik zag de gek in kwestie met een grote trekker over zijn land rijden, en wenste hem toe dat hij als eerste in eigen persoon het effect van Round Up zal merken.
Gelukkig waren het uitzonderingen. Toen ik bij het gehucht of dorp Wijthmen was gekomen, kwam er langzaamaan meer bebouwing maar het bleef groen, tot ik afsloeg om bij het station te komen en op de snelweg aankwam. Daar was een bushalte, had ik gezien. Maar wat blijkt: in Zwolle rijden er geen bussen op zondag in de periferie. Dat was een streepje door de rekening. Ik moest dus nog vijf kilometer wegwerken. Dat lukte, zelfs nog een beetje door groen, en na het nuttigen van wat brood met kaas. Maar bij de trein was ik wel uitgevloerd. Ik had 5 3/4 uur gelopen waarvan niet meer dan drie kwartier pauze.

Filmconcert

Het was niet echt mooi weer vandaag, en ik rommelde wat in het dorp. Even naar de tweedehandswinkel, die op deze zaterdag alles in de uitverkoop gooit, maar niks gevonden. Wat spullen weggebracht, een krantje gekocht. Toen werd het tijd om in de trein te stappen. Ik ga deze avond naar een concertje in Dalfsen dat ik mede tot stand heb helpen brengen. Ene Florien is sopraan, en zij heeft een programma bedacht met een film erbij. Het is klassieke muziek, en het bleek een soort ode aan de melancholie te zijn geworden, dat ze licht cabaretesk neerzette. Een kistje met boeken diende als vehikel voor een aantal citaten, die naar een lied moesten leiden. Er kwam van alles langs: Debussy, Schubert, Tsjaikovsky en Dowland, een merkwaardige combinatie. Allemaal hadden ze wel iets melancholisch op muziek gezet. Na deze serie kwam er een serie liederen van Messiaen, inclusief een vocalise, die niet onderbroken werden door citaten maar waar een film achter werd geprojecteerd.
De film intrigeerde wel. De hoofdpersonen zeiden uiteraard niets, maar keken des te melancholieker.
De vrouw leek in een bus weg te dromen in een fantasie over de man die naast haar kwam zitten. Dat was wel mooi gedaan. Helaas heeft Florien een dunne stem, ze had een goede techniek maar het ontbrak aan zeggingskracht. Ach ja, ik ben verwend met al die mooie stemmen die ik al heb mogen aanhoren. Het is duidelijk dat de concurrentie moordend is, je bent pas echt goed als je echt goed bent in dit vak.

Om het mezelf makkelijk te maken, overnachtte ik in Dalfsen. Het Klooster, waar ik logeerde, had fietsen voor zijn gasten en daar heb ik lekker gebruik van gemaakt. Ik heb, voorafgaand aan het concert, twee uur langs de Vecht gefietst waarbij ik ook met een pontje over het water ben gegaan.
Het Klooster was een fijn hotel, eenvoudig maar vriendelijk en alles was in orde.

Varkensvlees

Op deze zonnige dag had ik gepland om fijn te gaan wandelen, en dat deden we. Op verzoek van Eef werd het Soest-Zuid. Daar rijden allerlei bussen, en ik zag een verbinding naar Eemnes, waar ik altijd nog eens het bootje naar Amersfoort wil nemen, dat zomers vaart. Kan trouwens ook vanuit Baarn, geloof ik. We gingen op pad en het was weer een ouderwets vrolijke dag, babbelen en lopen en genieten van de zon. We aten op een boomstam gezeten, waar tot twee keer toe een jonge oppasser met twee geestelijk niet volwaardige jonge mannen langskwam, ook zij genoten van het heerlijke weer.
Toen we Hollandse Rading naderden bleek de voet van Eef toch niet helemaal mee te willen. Daarom liepen we helaas de kortere versie en misten het laatste stukje, dat nou juist zo aardig is. Dat moeten we dus nog eens overdoen.
Thuisgekomen heb ik me even bezig gehouden met Madoff. Het boek is nu uit en ik heb het boos in de papierbak gegooid. Wat een narigheid. Hebzucht, statusgevoel, groepsdenken, behoudzucht, al die dingen samen in plaats van zelfstandig denken, authenticiteit, genieten van het zijn, ze hebben geleid tot een wereldwijd piramidespel dat een enorme impact heeft gekregen op de hele economie. Het geld dat ermee gemoeid was, is over de balk gesmeten, de winsten die gemeld werden, hebben nooit bestaan.
Meer illustratie heb je niet nodig van wat de oude Romeinen al zeiden: Mundus vult decipi, ergo decipiatur. De wereld wil bedrogen worden, dus wordt ze bedrogen.

Ik had er zo de balen van, dat een berichtje van de UB mij welkom was: er lag een sonatine van Leo Orthel voor me klaar, het laatste dat ik van hem had besteld. Omdat de bestelling van varkensvlees zo kon komen, belde ik Eef even om hem te melden dat ik op en neer zou fietsen. Ik peddelde door het groene deel van ons dorp en voelde de opluchting komen. Het kostte me uiteindelijk maar drie kwartier om weer met het stuk thuis te komen. Toen had ik nog alle tijd: het vlees kwam om half negen. In die tijd heb ik flink achteruit geboerd met bridgen, maar ach wat dondert het. Het vlees paste precies in de vriezer en de rest heb ik snel naar een oververmoeide Eef gebracht. Hij was blij dat hij daarna zijn bed in kon duiken.

Kabbala

Het Joods Historisch Museum heeft een tentoonstelling over de Kabbala. We werden vergast op films, boeken, tekeningen, stellages en zilverwerk over dit onderwerp. Ten eerste constateerde ik dat er een hele verhalenwereld onder schuil gaat die niet tot de bekende westerse traditie hoort. Er kwamen namen voorbij van wezens en inspiratoren die me volstrekt onbekend waren. En ten tweede zag ik een duidelijke parallel met de jongens en meisjes van tegenwoordig die zich helemaal verliezen in een wereld van games. Allerlei symboliek die helemaal zelf verzonnen is, verbanden die ergens in worden gelegd, het had in mijn optiek een hoog kinderspel gehalte. Blijkbaar heeft de mensheid het nodig om de hoger wereld tastbaar te kunnen maken, het bewustzijn zelf te verklaren met fenomenen van buiten dat bewustzijn. Daar zijn dan hele levens aan besteed. Merkwaardig.
We konden er bijna niet uit ook, want de deuren gingen via een soort vergrendeling open en dicht. Een stel bezoekers bleef maar staan bij de uitgang waardoor de binnendeur gesloten bleef. Gelukkig hielp een primitief gebons op de deur, haha, toen zagen ze het pas en vertrokken.
Ik ging toen met Eef mee naar de Hermitage, waar een allegaartje van de Russische schatten is uitgesteld, in een soort mano a mano, telkens twee dingen met een thema waar je van zou kunnen zeggen dat het gerelateerd is. Heel aardig, niet de mooiste tentoonstelling die ik daar heb gezien. Een oeroud vrouwenbeeldje vond ik mooi, en een portret van een Russische vorstin, en nog wat klein spul.
Daarna werd het weer tijd om terug te gaan, ik voelde mijn benen trouwens nog.

Knoop dicht

En direct het antwoord van de zanger: het gaat niet door. Om redenen die wel een beetje triest zijn.
Dus ik ga gewoon verder met schrijven en lezen van muziek. Wie weet bedenk ik nog een ander plan. In elk geval heb ik vandaag lekker achter de piano gezeten en gespeeld.
Inmiddels heb ik een boek over Bernard Madoff onder handen. Wat een vreselijk verhaal is dat. Iemand die jaar in jaar uit zijn naasten, zijn minder naasten en iedereen die hem kende het vel over de neus wist te halen met zijn uiterlijke charme. Ook interessant: waarom geloofden ze hem? daar is een sociaal psychologische verklaring voor, de groepsdruk en de wens om gelijk te hebben, gecombineerd natuurlijk met hebzucht. Zit je eenmaal in het schuitje, dan reageer je alsof je in een sekte beland bent. Compleet met guru en beloftes van een beter leven. Het stelsel is gebaseerd op vertrouwen in / geloof in een speciale voorganger. Dat was die Madoff wel. Het boek is nog niet uit, maar ik word er nu al akelig van. Dat heb ik er een beetje van af gesport bij Debbie.

Knoop door

Het blijft schaven met de liederen, maar de laatste nootjes stonden vandaag toch echt op hun plek. En wat dan? ik had al een nieuw gedicht uitgezocht, maar iets zat nog niet lekker. Met Eef daarover van gedachten gewisseld. Die was vandaag in een vechtersstemming, had zojuist een verbale knokpartij met zijn medebestuurslid naar zijn genoegen afgerond en kon de hele wereld aan. Dus raadde hij me aan om ook de knuppel maar in het hoenderhok te gooien: stel een soort ultimatum. Laat de zanger ook maar eens het achterste van de tong laten zien. Na enig nadenken vond ik dat wel een goed idee, dat een beetje voorbereiding behoefde. Zou een optreden mogelijk zijn? Bij de Kunstkelder gaat het hem niet worden, vanwege de belabberde akoestiek, dat had ik een paar dagen geleden al geconstateerd. Daarom ging ik nu naar het Kunstenhuis en informeerde daar naar de mogelijkheden om de theaterzaal te huren. Het antwoord was positief genoeg om verder te gaan. Meteen schreef ik een mail naar 'mijn' beoogde zanger: wil hij nou wel of wil hij niet. Afhankelijk van het antwoord ga ik het druk krijgen, het komende seizoen (als het doorgaat) of ga ik andere dingen schrijven en partituren bestuderen (als het niet doorgaat) en natuurlijk laat ik dan mijn gedachten gaan over een alternatief. Het mailtje is weg.
Ik wacht rustig af.

Daarna bestelde ik partituren van Leo Orthel bij de UB. Die componist was mij aangeraden door Maurice LVB, en waarom niet meteen daarmee aan de slag gaan! Ze lagen nog dezelfde middag klaar en ik fietste erheen om ze op te halen. Op de terugweg bleef ik nog net een gigantische onweersbui voor. De lucht achter me werd grauw, grimmig en dreigend en de eerste donderslagen waren al te horen. Ik zette er een vaartje in en kwam precies voor de eerste druppels thuis.

Stralende dag

Wat een geweldig mooie dag was het vandaag. Weeronline gaf er een tien aan, en terecht. Stralend zonnetje, lekker temperatuurtje, droog dus we gingen er op uit. Het verre treinen laten we even voor wat het is, dus vandaag werd het Amersfoort - den Dolder. Dat is altijd een mooi stuk, en niet te lang.
We zaten snel in het bos achter de dierentuin, en daar werd flink gewerkt. Het leek of er veel bomen waren gekapt. Maar ook was een ploeg oude heren bezig met mest in de grond te werken. Op een oude fiets lag een berg met wat onbestemde, wit en okerkleurige vormen van ongeveer 4 tot 5 cm per stuk, in elkaar gedrukt. Dat wekte natuurlijk mijn bevreemding op. Ik vroeg mij af of het truffels waren.

Desgevraagd legde een aardige meneer uit dat ze bezig waren om broeihopen voor slangen te herstellen. Ze gebruikten daarvoor olifantenmest uit de dierentuin. De vormen die op een hoopje lagen, bleken uitgekomen slangeneieren te zijn. Het ging om ringslangen. Heel interessant.
We liepen verder en kwamen uit op de Soester duinen. Dat is een prachtgebied, en het lag er vandaag wel heel stralend bij. Daarom liepen we niet precies de witrode route, maar gingen we iets meer het zand op en we zagen legio zandbijen die hun holletje in de grond hadden gemaakt.

Daarna, en na wat eten, liepen we verder richting Den Dolder. Dat deel van de wandeling is niet zo bijzonder, maar toch, altijd leuk en we hebben nu ook een paadje door het bosdeel daar gevonden dat heel beschut loopt.
Terug in ons dorp bleek de ijsboer nog niet open te zijn, dus elk ging naar huis voor zijn en haar eigen ding.