Bod uitgebracht

De Olmenhof in Dieren stond vandaag op het programma, naast wat andere kleinere huizen. Dus weer op tijd op pad gegaan, het was stralend weer dus kon ik goed de lichtinval beoordelen. De Olmenhof bleek een enorm pand te zijn, met alles erop en eraan, maar helaas erg donker van binnen. Ook was het een beetje een rommeltje in het onderhoud, en de badkamer stond me niet aan. Maar de ligging is fantastisch, midden tussen de bomen zonder dat er teveel licht wordt weggevangen, en bij een schooltje, altijd gezellig, en het heeft een heerlijke tuin.

De andere huizen in Dieren die ik bekeek waren ouder, en/of kleiner, en/of met verkeerde tuinligging. Ik ging terug naar de Olmenhof en mocht nog een keer binnen kijken. Al puzzelend reed ik weer terug naar huis, en wachtend op de komst van Ron en Mieke besloot ik een bod te doen op de Olmenhof.

Dat is pas lang wachten: drie uur file

Daarna kwamen onze gasten, na een martelgang van drie uur in de file, hiep hiep hoera voor het autobezit. Toch werd het heel gezellig. De (stief)ouders van Nathalie zijn heel prettige mensen, en de nasi die Eef had klaargemaakt werd met smaak verorberd. Wij spraken over van alles en praatten weer wat bij, ook over Nathalie, maar dat werd niet de hoofdmoot. Over de terugreis deden ze heel wat korter, vertelden ze ons later.

Twaalftoonsmuziek

De afgelopen weken had ik niet echt tijd gestoken in het componeren. Heel erg beslagen ten ijs kwam ik dus niet aan bij mijn les in Den Haag, maar toch werd het weer een gezellige en leerzame ochtend. Eén stukje had ik voorbereid, een twaalftoonsreeks voor klarinet, en Jan-Peter zaagde het natuurlijk finaal doormidden. Het deed hem denken aan een Sinterklaasgedicht: "Sint had eens lopen denken / wat hij Jan-Peter zou schenken". Ahum, dat is wel een duidelijke kritiek. Hij vond het allemaal niet avontuurlijk genoeg, ritmisch gezien. Gelijk had ie. Maar ik kon hem vertellen dat ik in elk geval zijn commentaar van vorige keer had verwerkt, in de zin van dat hij had gezegd, niet alles meteen prijs te geven maar eerst eens een exposé geven. Dat had ik hier gedaan, maar met zo'n twaalftoonsreeks is dat dan weer te obligaat. Lachen, dat componeren. Ik ga nu een nieuwe poging doen door het in kreeft en omkering te zetten. Maar dan moet ik wel Finale gaan downloaden. Want MuseScore is geUpdate, en nu kan ik er niets meer mee. Boehoe, wat een crime dat componeren.
's Avonds terug in Bilthoven heb ik het koopcontract ondertekend, weer een stapje dichterbij de finale in dit dorp.

Rond

De koop zal worden gesloten. Over een weer gaan de documenten, concept versies en definitieve versies. Ik begin al vast met een planning van de verhuisbewegingen. Wat moet er weg, wat mag mee, wanneer moet het in een container, moet het naar de schuur, welke verhuizer ga ik inschakelen. Wie moet het weten en wanneer. De eerste lijnen van de puzzel staan al uitgezet. Op de valreep plan ik nog de bezichtiging van een derde huis in op donderdag, ik ben dan toch in Dieren en dan neem ik dat mee. Wel heb ik natuurlijk bij Debbie gesport, deze keer met de martelmatjes. Toch was ze wel mild, ik heb geen loeivermoeidheid in mijn benen gekregen. Het geeft me de energie om nog met wat spullen te sjouwen. Ook heb ik even contact met Tycho, die belangstelling toont voor Marjorie. Ik ruim nu ook een en ander uit de tuin weg. 's Avonds heb ik nog tijd voor de achterstallige blogs.

Snel naar huis

Mijn telefoon heeft het begeven. Dat is vervelend, want ik verwacht allerlei mailtjes vanwege de verkoop van mijn huis en bezichtigingen van nieuwe huizen. Daarom wil ik snel naar huis. Ach, we zijn hier verder ook wel uitgekeken. De pontjes varen niet of nauwelijks dus er is ook niets anders voor ons te bereiken dan de Millingerwaard. In de zomer zullen we wel eens iets anders hier proberen. Het beeld van de ginkgo hangt nog in mijn hoofd.

Ginkgo met vrucht in de herfstzon

Maar de telefoon van Eef zorgt voor een verrassing: Martijn meldt dat hij en Margot gaan trouwen! We zijn uitgenodigd bij het hele feest. Dat is geweldig nieuws. Ze kiezen echt voor elkaar en voor hun nieuwe leven zo ver bij ons vandaan. Wat zal het fijn zijn om ze te kunnen uitluiden.
Terug op het honk ga ik meteen naar de telefoon winkel. Het blijkt een geval van sudden death van de accu te zijn, dus ter plekke schaf ik een nieuw mobiel aan dat met een uurtje up and running is. Ja dat moet allemaal in het Engels natuurlijk, het is een nieuw toestel immers! Ik ben blij dat ik weer bereikbaar ben. Inderdaad zijn er meteen mails af te handelen. Zo ga ik donderdag twee huizen bekijken. En Woensdag komt mijn compositiedocent me helpen met Finale.

Kekerwaard

Vandaag lopen we dezelfde route maar dan andersom. Nu komen we eerst bij de prachtige ginkgo die ik gisteren vergat te vermelden. Vandaag staat hij niet in de zon, de gouden bladeren zijn nu gewoon geel. Ik zie zowaar nog een vrucht van de ginkgo - ik dacht dat ze maar zelden vruchten produceerden. Als ze het ergens doen, dan hier in de vette klei. Ik heb er drie verzameld die ik zal proberen op te kweken. We lopen weer over het modderpad, komen in de waarden en deze keer lopen we dwars door alles heen. Dat mag daar. Het levert ons de ontdekking van beversporen op, vers aangeknaagde bomen, en even verderop is warempel een burcht te ontdekken. Dat is kicken.
Nu lopen we ook verder door de bush. Het is prachtig allemaal, soms laag met struiken, dan weer een oever vol bomen. Daar vinden we een tweede beverburcht, deze keer met een kersverse prent van beverpoten erbij. Geweldig! een eersteling voor ons allebei. We zwerven nog wat en gaan dan terug naar het hotel. Ik lees nog wat, daarna weer het ritueel van diner - redelijk deze keer - en bridge.

wat een triomf: beverprenten!

Weer is het hilarisch om te merken hoe de opdienguppen sinasglaasjes gevuld met wijn neerklappen op je tafel, hoe ze met hun opschrijfboekje in het oor toeteren van degene die net aan het uitspelen is, en in het algemeen door de zaal stuntelen. Een poosje verblijven in een stad zou ze vast goed doen. De goede wil is er in elk geval.
We bridgen vanavond een stuk beter, en komen weer op de derde plaats; vierde in het eindklassement. Geen handdoek helaas, dus we zullen een nieuw weekend moeten plannen! Maar de nazit is geweldig, we hebben weer leuk contact met enkele medespelers. Het wordt een beetje laat, maar morgen kunnen we uitslapen: de klok gaat een uur terug.

Millingerwaard, middeleeuws

We wandelen na het ontbijt de Millingerwaard in. We passeren daarbij aan de Waaloever een kleine kudde runderen en Konikpaarden, waarvan ik weet hoe ze smaken. Dit is het vee dat ik als vleespakket bestel! Ze hebben een best leven, en lopen te grazen in de kruidige gewassen of zitten te relaxen op de rivierstrandjes, waar ook wat vissers hun hengel uitgooien. We lopen door en komen weer op de weg, een fietspad dit keer tussen de ooibossen. Op aanraden van enkele lopers gaan we door naar de Millinger theetuin, die ook al in de plaatselijke blaadjes is aangeprezen. We boffen, want die tuin gaat per november sluiten voor het seizoen. Het is een heerlijk oord, waar ze echt lekkere thee schenken, maar voor de aanleg van de tuin is een verrassing.

Knossos in de Millingerwaard: de Theetuin

Er is een stukje Knossos, met een blauw getegelde vloer met een atrium, zo eentje waar een waterbak in is gemetseld. Daarachter is een overkapt zitgedeelte met lange banken langs de muren waar kussens op zijn uitgespreid. Er is een tuindeel dat op de picknickplaats van Monet lijkt, met van die Parijse tafeltjes en stoelen van metaal. Er is een terras dat op zijn Zuid Frans of Catalaans is omzoomd door boompjes, die met hun kruin de zon tegenhouden. Ook daar is een tegelwerk met blauwe accenten, en weer van die gezellige tafeltjes en stoeltjes. Daarachter een groot rietbos, een oude muur en zowaar palmbomen. Bijzonder allemaal. Maar wij gaan door, en wel naar het zuiden, omdat de juffrouw achter de bar me heeft verteld dat de overgang naar het eiland terug naar Millingen vandaag begaanbaar is. Ik kan me er niet veel bij voorstellen, maar wil het graag zien, ook al omdat op weg erheen een bomenmonument is met bomen van 'duizenden jaren oud'.

De boomstammen in hun corset gehesen

Pas als we er zijn aangekomen snap ik het: ze zijn inderdaad ca 8500 jaar oud, maar het zijn stammen die uit de Waal zijn opgebaggerd. Hier zijn ze bij elkaar gezet, en met ijzeren corsetten zijn ze rechtop gezet. Het is zeker bijzonder om te zien. Er loopt zelfs geen pad naartoe, je moet echt door de struikjes.
Iets verderop is de passage. Het lijkt een soort draad door het water, dus Eef riep al Ho! dat doen we niet. Maar ik moest het zien natuurlijk. Wat blijkt? het is een brede weg van basaltblokken, toch zeker twee meter breed, dat twee waters scheidt. Het staat misschien een centimeter onder water. Begaanbaar dus! en of hij wil of niet, Eef moet mee. Dat doet hij van harte, het is een fluitje van een cent maar wel verschrikkelijk leuk.

Het ondergelopen pad

Daarna gaan we op weg terug naar Millingen. Dat voert ons door een modderpad en een moeras, met mooie uitzichten op binnenwaters, op het kerkje van Kekerdom en op de landerijen. Je waant je terug in de middeleeuwen. Als we weer in ons dorp zijn, knappen we ons even op. Na een weer heel matig diner bakken we er niks van bij het bridgen, we worden vierde van onderen of zo iets. Geen punt in handen gehad. Wat kan het schelen, we hebben gezellig gepraat met een paar interessante mensen.

Het dak eraf

Na een rustig bakje koffie rijd ik naar de makelaar om hem te vertellen dat ik het bod zonder verdere onderhandelingen accepteer. Er moet gewoon teveel gedaan worden in mijn huis, er zullen niet veel meer kopers komen. Deze wil de badkamer en keuken meteen vernieuwen, en misschien de voorkamer uitbouwen. En dan is er nog de verwarming met gaskachels, wie wil dat nog. Kortom, ik accepteer, om tien voor elf. Met een goed gevoel.

Het dak ligt op straat

Dan naar Millingen. Op weg naar de bus moet ik over het dak van de nieuwbouw bij mij achter stappen. Dit pre-fab onderdeel ligt klaar om door de grote kraan te worden opgehesen. Ik maak er een foto van. De kraandrijver grapt dat dat 5 euro kost. Het is in elk geval een bijzonder gezicht, misschien is dat wel iets waard. 

Na een rustige rit komen we met redelijk weer aan bij het hotel. Een doorsnee hotel, met een kleine kamer, verder wel voldoende. We maken kennis met de medespelers en Steef en Marian, de begeleiders, die we al eerder troffen. Dan het diner. Dat is slecht. Een ronduit smerig stuk industrievarken dat ik niet weg krijg, laat ik geheel tegen mijn gewoonte in liggen. De groentes bestaan uit Johma kledder, jakkes. Het personeel zwermt in grote getale om ons heen. Het zijn slungelige jongelui die totaal niet begrijpen wat dienstverlening in de horeca betekent. Ze schuiven je bord voor je langs, serveren drankjes in ongepaste glazen, lijken wel te struikelen over hun eigen voeten, en blijken nauwelijks te kunnen schrijven. Hilarisch. En dan zo'n hele kudde daarvan. Maar leuk is wel dat de hoteleigenaar in eigen persoon voorafgaand aan het serveren om een momentje stilte komt vragen. Daarna gaan we bridgen, het zijn leuke spellen, we komen uit op de derde plaats.

Echt?

Vandaag ga ik wel naar Echt om te kijken naar de nieuwbouw daar. De treinen lopen weer. Het is een lange rit maar niet te dol, tot Roermond. Dan volgt de boemel. Het zonnetje straalt bij aankomst. In Echt ga ik eerst naar het dorpsplein, om de sfeer te proeven. Het is allemaal poppeklein, maar het plein is wel gezellig. Maar de rest van het dorp spreekt me niet aan, te laag bij de grond, niks moois te zien. Het Limburgs klinkt hier wel heel plat. Het project ligt een eind uit het centrum dus ik ga weer de andere kant op, loop langs mooi open groen en kom met een grote bocht bij de skeletten van de huizen in aanbouw. Ze zijn best mooi, kleiner dan ik had gedacht, maar de zon op het nog beschikbare huis staat pal op het noorden, het is middag en de tuin is heel donker. Boven is er weinig raampartij. In de stralende zon zie ik goed hoe het wonen gaat worden: somber binnenshuis, een donkere tuin. Misschien wat licht van het westen, maar als daar ook weer wordt gebouwd is dat al weg. En er zal worden gebouwd, de komende jaren. Dat wordt hem dus niet. Wel geniet ik even van de vergezichten op het natuurgebied de Doord. Daar wil ik wel eens gaan wandelen. Het ziet er aantrekkelijk uit. Op de terugweg begeleidt mij op het korte stukje naar de trein weer een onvervalst Limburgs, niet de aangenaamste klank in mijn oren.

Huis uit gejaagd

Vandaag waren er weer vier bezichtigingen. Dus ik ben zelf van plan iets te bezichtigen, maar het gaat niet door: verkocht. Wel word ik door de makelaar van een ander huis gebeld, er komt open dag. Maar dat huis is het net niet. Daarom wil ik naar Echt, om de nieuwbouw daar te bekijken, maar de verbinding naar Roermond is vandaag slecht. Dus ik rijd vooral veel heen en weer naar de verschillende kringlopen. Er word een bod gedaan op mijn huis. Dat is dan wel weer heel spannend. Straks zit ik zonder woning! denk ik stiekem bij mezelf. Maar dat komt vast goed. Er zijn in elk geval nog wel woningen op de markt die me interesseren.  

Zolder legen

's Ochtends ging ik eerst naar Debbie voor de Pilatesles.Deze keer deed ze het zonder hulpmiddelen, altijd lekker. Er was vandaag geen lunchconcert; dus ik bleef thuis, waar ik veel heb weggeruimd, de zolder is al behoorlijk leeg. 's Middags ging ik thee drinken bij Pauline, om na te praten over haar Spanjereis en mijn huis. 
Ze vindt het vreemd dat ik wegga, maar begrijpt het naderhand beter. Er is iets uit Bilthoven verdwenen, voelt ook zij. We zaten even te filosoferen over wat dat dan is. Het lijkt allemaal wat te vol, te weinig vriendelijk,niet toeschietelijk. We kunnen er de vinger niet opleggen. Pauline vertelde verheugd over haar wilde vogeltjes, die weer terug gekomen zijn na haar afwezigheid van vijf weken. Ze heeft ook een verrukkelijk ingerichte tuin, met verschillende zitjes en een oase voor de vogels. 's Avonds, even ontspannen met wat stepbridge.

De Joffers van Hasselt

Zaterdag na ons bezoek aan onze vrienden, liepen we door de Oude Maten, het moerasland daar, waar we bij een vogelhut kwamen. Wij gingen erin, en er bleken al twee oudere heren te zitten die opnames maakten van vogels, onder andere een goudhaantje. We kwamen natuurlijk aan de praat. Ik vertelde dat de buurman van onze vrienden zelf nog turf had gestoken in dit petgat, dat nu dus was volgelopen. Dat is dan geen jongeman meer! merkte een van de heren snedig op, en dat kon ik bevestigen, het ging om een wel zeer krassen negentiger uit een geslacht waar ze allemaal boven de honderd kwamen.
Zo spraken we over veen en zand. Hier vlakbij in het veen is een zanderige plek, daar waar het begraafplaatsje is. Daar was het klooster van de Joffers van Hasselt. Maar waarom zaten ze daar? Wel, de bisschop van Utrecht was verbolgen dat de veenkoppen in dit gebied het vertikten om belasting te betalen, dus hij stuurde er een stel ridders op af. Die zouden ze mores leren! Maar dat viel tegen. De rauwe vissers en veenboeren leverden slag, dat was de Slag van Ane. Wij schrijven het jaar des Heren 1227. 

"En ook de aand'ren mut an kaant;
"Wat doet die kerels hier in 't laand !
"Koomt die oez'vrijheid roven .......
"Wi'j zult 't locht uutdoven ....

"De Bisschop valt ..... de aandren zinkt ....
"'t Sloan van holt op stoal det klinkt;
"Sloat dood, sloat dood de Heren !
..............................
"Gien iene zaller keren. "

zo dichtte de Drent J. Poortman in 1943. De Ridders werden in het moeras gedreven, waar ze hulpeloos wegzakten en een makkelijke prooi voor de Drenten waren. Ook de bisschop liet het leven. Overigens blijkt ook Gijsbrecht II van Amstel aan de zijde van bisschop Otto te hebben meegedaan; hij raakte zwaargewond maar overleefde.
De Joffers nu werden later, toen de nieuwe bisschop weer de macht in handen had, uitgezonden naar het zanderige stuk om daar in het te bouwen klooster te bidden voor het zielenheil van de ridders. Maar ze deden nog wel meer dan bidden, en dan speciaal met die enkele ridder die er nog was achtergebleven. Want onze Eilard is nog een nazaat van die ridder, met een Joffer.

Zwartewatersklooster

Zaterdag na ons bezoek togen we aan de wandel naar het Zwartewatersklooster, achter bij onze vrienden, en omdat we de wandeling vandaag afmaakten, beschrijf ik hem hier. Het zonnetje straalde zaterdag toen we onze weg zochten naar het begraafplaatsje van Zwartewatersklooster. Na enig oriënteerwerk kwamen we eruit, en door de moerassige weiden liepen we tot er ineens een zanderig stuk kwam. Daar was het begraafplaatsje, piepklein en intiem. Het was open. We zagen daar de graven van de voorouders en familie van onze Eilard, en nog een paar andere familienamen. Alleen mensen van dat buurtschap mogen daar liggen, overigens sluit dat ook de mensen aan de overkant van het Zwartewater in.

Het begraafplaatsje

Daarachter is een eendenkooi, ook van Eilard en Annie. DIe hebben we deze keer niet bekeken want we hadden nog een forse wandeling voor de boeg. We rondden het zandgedeelte en kwamen weer in het veen, waar tussen de struiken en bomen een uitzichthutje was. Wij klommen erin en ontmoetten daar twee oudere vogelaars, waarover ik morgen zal vertellen.

Verder ging het weer, langs een koeienstal met een vriendelijke boerenjongen, door de stilte van het veen waar je 's nachts de Melkweg nog kunt zien. Terug in het dorp keek ik nog in een galerie. In het hotel namen we weer een heerlijk diner, ik met kangoeroe, en bridgden, ditmaal met bedroevend resultaat.

De natte rietvelden bij Hamingen

De volgende dag, vandaag dus, maakten we de wandeling af. We ontbeten eerst met op de voorgrond een mistig Zwartewater, als een schilderij zo mooi. We gingen op pad. Achter de sluis liep het pad naar Baarlo, maar halverwege kwam er een schier eindeloze stoet Jaguars langs, vast een puzzelrit, zodat we uitweken naar een alternatieve afsteek. Dat ging prima, en zo kwamen we toch weer op de route terecht maar in een andere volgorde van wegen. Voorbij het gehucht Hamingen bekeken we een merkwaardig en mooi fenomeen van een natte strook, die alleen te herkennen was door het riet dat er groeide. Weer in Hamingen aten we lunch op een paar daarvoor klaargezette stoelen, en de vriendelijke gastvrouw maakte nog een praatje met ons. Vervolgens liepen we de lus door naar Baarlo, ook al een gehucht maar toch heel leuk om te zien, en daar kwamen we aan op de plek waar we waren afgeweken. Dus ging het vandaar weer naar het hotel. Na een douche, diner met snoekbaars en een prachtige zonsondergang speelden we weer onze zeven rondes en deze keer was het om te huilen zo slecht. Maar het mocht mijn pret niet drukken, vooral niet toen we na de uitslag met de groep doorborrelden en werkelijk heel gezellig met elkaar contact hadden.

Eilard en Annie

Eilard en Annie wachtten ons al op toen we bij hun huis uit de bus stapten. Een prachtig, net en smaakvol ingericht huis, dat ze getweeën met hun eigen handen bleken te hebben opgebouwd uit de bouwval die ze hadden gekocht. Licht en ruimte voerde de boventoon, elegante stijlelementen maakten het af. Zowel Annie als Eilard zijn geboren en getogen in deze buurt en ze hebben er veel familie wonen. Ook liggen er familieleden op een kleine begraafplaats die uitsluitend voor mensen uit dit gehucht is bedoeld. Eilard is als fijnmechanicus CC buitengewoon handig, en niet alleen in het kleine werk. Annie is aan hem gewaagd, getuige de foto's in het verbouwboek waar ze met spatels en andere gereedschappen de vloer aan het aanstrijken is. Electra, gas, water, isolatie: allemaal zelf gedaan. Hoed af! voor deze prestatie.
Maar eigenlijk kwamen we om de bijenstal te bekijken. Want zo hebben we ze ontmoet, toen ze in Ep hun bijenkasten in de heide aan het plaatsen waren. Dat was een feestje. In het naastgelegen weitje met wat verloren bos stond een keurige bijenstal met 7 of 8 kasten. De bijen vlogen nog af en aan, maar natuurlijk al wel heel wat minder dan in de zomer. Er lag een pot honing die in kwaliteit was teruggelopen, waar de beestjes zich aan tegoed deden. Achter de kasten, waar zelfs Eef met zijn allergie zich achter waagde, lichtte Eilard de deksels op en liet ons de behuizing van de volkeren zien. Hij heeft de twee meest gebruikelijke bijensoorten, die niet zo steekbelust en wel 'draaglustig' zijn, dwz dat ze naarstig naar honing zoeken. Hij liet ons zien hoe vreselijk de varoamijt huishoudt. De bijen dragen die mee op hun lijf, ze vallen er door een soort tijmextract af, maar de overlevenden vreten het broed op. Iedereen heeft er last van. We gaven de bijen voeding in de vorm van suikerwater, een beetje dikkig spul, waar ze meteen op af kwamen.

Bijen voederen

In de werkschuur liet Eilard zijn instrumentarium zien: slinger, waskast, mixer en ook een stethoscoop. Als het volk gaat zwermen, worden er koninginnen gemaakt, een stuk of 8 in 24 uur. De imker wil er maar 1 of hoogstens een reservekoningin erbij, dus als hij merkt dat er een zwerm op komst is, luistert hij met de stethoscoop. Een net uitgekomen koningin maakt een kwakend geluid, de nog niet uitgekomen koninginnen fluiten. Zo hoort hij waar ze zitten en zorgt hij dat hij de ongewenste (voor hem) dames eruit haalt. We kochten een paar potje lekkers, die hij en Annie heel lief 's avonds naar het hotel zouden brengen. Vervolgens raadde hij ons nog wat plekjes aan op de route die ik gepland had, en toen lieten we onze nieuwe vrienden weer aan hun programma over.

Reisverhalen

Redelijk op tijd vanochtend vertrokken we met de bus naar Marjorie en Leia, om even te kijken hoe het met haar gaat na de laatste chemo, om een stuk kaas te brengen (Eef) en een boek met reisverslagen van een Portugese kapitein uit ca 1590 (Roos). Eigenlijk gaat het wonderwel met haar als je in aanmerking neemt wat ze moet doorstaan. De energie is laag, maar ze babbelt honderduit en kan dan ook nog vertalen voor haar moeder. We hadden dus een gezellige ochtend en vertrokken pas tegen lunchtijd. Ons doel was nu Zwartsluis, voor het bridgeweekend daar. Het weer nodigde niet uit tot verdere actie, dus meer dan even door het dorpje lopen hadden we niet in de planning. Het is wel een alleraardigst dorp, met een paar leuke straatjes waar we een prima kappertje vonden (Roos) en een uitstekend bakkertje (Eef). Ook hebben we nog het Zwartsluis/Buisman museumpje bekeken, met o. a. een borstelmakerswerkplaats, waar Eef zijn opa aan het werk zag.

Eef ziet zijn opa aan het werk

Goed geknipt en met een koek achter de kiezen kwamen we in het hotel terug. We konden bijna direct aan de borrel met de groep, en daarna aan het diner. Het eten was voortreffelijk en met veel keuze. Ik koos voor zebra als hoofdgerecht. Dat beest smaakte alsof het zijn zadel nog op had toen het werd gebakken, een aparte ervaring. Verder stond er allerlei heerlijks klaar dat je zo kon pakken, en vooral, het uitzicht over het Zwartewater met zijn rietpluimen voor de ramen en de kleine bootjes met vissers is buitengewoon.

Een potje Buisman, kent u het nog?

De avond ging voorbij met maar liefst 7 rondes bridge waar we reuze goed scoorden, we werden tweede met 58%.

Geen inspiratie

Donderdag hadden we helemaal niks gepland, en zoals dat zo gaat was al meteen de ochtend met koffie en thee voorbijgegaan. Ik voelde de pilates van gisteren (ja ook woensdag) nog behoorlijk in de benen en was van plan om nu eindelijk weer eens met de muziek aan de gang te gaan. Inderdaad heb ik met de schriften en de partituren voor mijn neus gezeten, maar het wilde niet lukken. Toen heb ik maar de opera Sternenhoch van Acher afgekeken. Een bijzondere ervaring, mag ik wel zeggen. Opzwepende muziek, surrealistisch acteerwerk, vervreemdende kostuums en een verhaal a la Punch and Judy, en dat dan allemaal in Esperanto gezongen. Een echte aanrader, die ga ik beslist nog een keer bekijken, net als een poos geleden Ice, heel anders maar ook zo fascinerend. Daarna ben ik in de stralende zonneschijn een uur achter in het bos gaan wandelen, nog altijd kon ik haast mijn ene been niet voor mijn andere krijgen.

Uit huis gejaagd

Nu had ik vandaag allerlei huizen in Dieren gepland, en dat was maar goed ook, want de makelaar zou vandaag acht kijkers door mijn huis gaan jassen. Ik mocht me helemaal niet laten zien tot half zeven.
Dat was dus geen probleem, op naar Dieren. Wat een leuk dorp is dat. Ik vond er precies wat ik zocht: dorps karakter, wel een intercity station, een groot natuurgebied dat achter je tuin begint, en alle voorzieningen die menselijkerwijs in een groot dorp mogen worden verwacht zoals bibliotheek, theater, grand café en een uitgebreid winkelcentrum met een vriendelijke uitstraling. Ook de huizen die we bekeken beloofden goeds. Bij twee zijn we binnen geweest. Het ene lag werkelijk ideaal, en was ruim, en buitengewoon netjes onderhouden. Daar aten we tussen de middag ons boterhammetje op een bankje op een speelplaats omringd door mooie oude bomen. Het tweede huis was minder, wel heel groot maar een beetje morsig met een griezelige lege vijver in de tuin. Daar hadden koi in gezeten, nu leek het een kuil zoals bij Bad Bentheim waar ze die twee ridders een leven lang naar water hadden laten graven. Brrr. Een derde huis bekeken we in het passeren en dat leek ook wel iets. Maar ik wilde toch eerst eens afwachten wat mijn makelaar kon meedelen. En dat was dat er van de acht twee niet kwamen opdagen, één was wat eerder gekomen en had meteen gezegd dat ie het niks vond, en een stel leek enthousiast. Ik ga in elk geval niet overhaast te werk. Bieden kan altijd nog, en als het leuke huis al weg is, jammer dan, er komt er nog wel één.

's Ochtends eerst langs de politiepost: boerenprotest

De operaklas

Vandaag was er eindelijk weer eens tijd voor een beetje cultuur, uiteraard na een verfrissende pilatesles. Alhoewel? De invalster voor Debbie had problemen met de file, en kwam niet op tijd opdagen. Toen gebeurde er iets heel leuks: met een tiental enthousiastelingen organiseerden we onze eigen pilatesles.
Iedereen wist wel een paar oefeningen op te noemen, en ook kwam er wel een redelijke volgorde van de oefeningen uit. We moedigden elkaar aan, wezen op hoe je je schouders moet houden, je bekken moet kantelen enzovoort. Na ongeveer drie kwartier kwam eindelijk Eugenie binnen. Ze werd onthaald op een hartelijk Lang zal ze leven, want de lieverd had deze inval geaccepteerd op haar verjaardag. Voor degenen die al die tijd op haar hadden gewacht, begon ze gewoon met de les, en wij, het tiental, deden nog een kwartiertje mee. Daarna was het douchen, omkleden, en naar Amsterdam voor ons.
Het was bomvol in de Opera, er waren alleen staanplaatsen, en omdat Eef wat last had van een rugblessure die hij in de bus had opgelopen, ging hij weer weg. Ik bleef, en mocht een zevental solo aria's van Händel aanhoren, die echter waren gevat in een soort toneelstukje waarbij er werd gestemd in een stemlokaal, een koningin werd gekozen, vervolgens werd er door jaloerse gegadigden een flinke vechtpartij in gang gezet met messen, karateklappen en vuisten zwaaien waarbij uiteindelijk alle betrokkenen behalve de tenor dood op de trappen lagen. Pret! Want ook dat is opera, het acteren. En dat deden ze met verve, de leden van de operaklas van de NOB. Naderhand heb ik ze nog persoonlijk kunnen begroeten en bedanken, altijd leuk is dat.
Toen ik op weg ging naar de Hermitage, botste ik op Eef. Die kwam er net vandaan. Daarom gingen we toen maar samen naar het Rijks om de tentoonstelling Rembrandt en Velasquez te bekijken. Daar hingen enkele portretten uit privé verzamelingen, die we nog niet kenden, en ook was er een geestelijk werk uit een klooster te Sevilla dat nog nooit Spanje uit was geweest. Wel een somber werkje hoor, over de sterfelijkheid van de mens, geïllustreerd met de maden die uit het lijk kwamen kruipen.

Thuiswerk

Het was de bedoeling om vandaag echt een huis te gaan bezichtigen in Brummen, maar het was al verkocht en de makelaar had het afgezegd. We hadden zaterdag gekeken, het was het enige huis dat een beetje aardig was in Brummen. Maar nu het niet doorging, kon ik verder het met opruimen en weggooien. Hele kisten met boeken heb ik naar beneden versjouwd. Dat doe ik in groentenkistjes van 40 jaar oud. Bij mijn verhuizing van Loosduinen naar Leiden heb ik een hele toren van die dingen gekocht. Ze waren toen vrij populair als sjouwmateriaal, je kon ze voor een paar gulden krijgen. Alles ging erin, en toen het er weer uit was heb ik ze opgestapeld als een kast en ook als zodanig gebruikt.
Tegenwoordig zou men een moord doen voor deze kisten. Onverwoestbaar zijn ze, van hout, en ze kunnen tot de nok toe vol met boeken zonder dat ze uit elkaar vallen. Die kistjes zijn elke verhuizing weer meegegaan, en dat zal ook nu gebeuren.
Ik laadde zo een kist of zes vol met boeken van zolder, en die gingen naar beneden. Verder waren er weer tal van boeken, prullen, spulletjes die naar de kringloop konden. Ook die werden opgeborgen, maar niet in de kistjes, om na vandaag te worden weggebracht.
Toen kwam Eef met armen vol snijbiet. Die heb ik maar meteen verwerkt, dus dat was langdurig schoonwassen, dan koken en dan fijnmaken om ze klaar te maken voor de vriezer.

Huizen kijken

Gisteren zijn we op pad gegaan om huizen te bekijken in Brummen. Daar stelde ik me veel van voor; mooi dorp, landelijk, veel groen. Dat viel tegen. Het armetierige stationnetje werd al direct geflankeerd met een flink bosperceel waarop trots prijkte: Hier kan uw villa komen te staan. Er stonden er al heel wat, daar in de buurt. We liepen naar het dorp, nog best een stuk van het station vandaan, en wat opviel was hoe donker het er is, door de hoge bomen, en ook hoe oubollig het er allemaal uitziet. Conscientieus heb ik mijn lijstje van huizen afgewerkt, maar niet één sprak tot mijn verbeelding. Het is nog een hele tippel, zo'n vergelijkingstrip, en toen we met trek op het marktplein een visboer zagen, hebben we daar een lekker visje gescoord. Maar ook het marktplein viel me tegen, alsof ik weer terug was in de verhalen van Dik Trom. Dat is me toch iets te oud allemaal. Kortom, exit Brummen als woonplaats. Dat is niet erg, beter nu gezien dat het niet mijn plek is dan pas als je er woont. Inmiddels was het ook gaan regenen. Tijd om naar huis te gaan.
Vanmiddag belde Douwe nog, of hij hier kon wassen. Maar mijn wasmachine kan nu ook niet worden gebruikt.

Overwinteren in Spanje

Een Spaanse winter

op bergterrassen sneeuwt het

amandelbloesem

Rotsen, een bergpad

een beetje onzeker deint

een lint van lopers

Een haven bij nacht

net boven de horizon

fonkelt de bloedmaan

Antoniusdag

zegening van de dieren

een rat, een schildpad

‘s Avonds op de bank

moe van het bergwandelen

nu even appen

Overwinteren

al die zon, al dat helblauw

sneeuwt het in Holland?

 Deze teksten heb ik ingestuurd voor de Haiku Suite wedstrijd van Haiku Kring Nederland. Vandaag is daarvan de prijsuitreiking. De winnaar werd xxxx. Helaas kon ik er niet bij zijn, want wij bezoeken Martijn.

Waar was u? deel twee

Ik zat lekker koffie te drinken met Eef, toen mijn mobiel afging? Waar was ik? Was ik straal vergeten dat er vandaag een roostertje gemonteerd zou worden in mijn net gezette kozijn. Gelukkig is het maar 3 minuten fietsen, dat zal wel anders worden als ik verhuis... maar dan schrijf ik het wel beter in mijn agenda. De vriendelijke monteur was in korte tijd klaar, en gaf mij tegelijk de gelegenheid om mijn achterstallige blogs bij te werken. Nu ga ik de keuken weer in, waar ik een deel van de 4 1/2 liter soep ga nuttigen die ik afgelopen dinsdag heb gemaakt. Of weer eens een bak kwark met noten, ook lekker. Bovendien is het marktdag, misschien moet ik daar maar eens langs om mijn zinnen te verzetten.

Waar was u?

Dat vond booking punt com niet leuk: een no show in Wroclaw (spreek uit: stoplap). Waar was u? zo vroeg de bedillerige site. Aan het prachtige appartement heeft het niet gelegen; het is ons eigen gedrag, we zijn tot niets meer te bewegen lijkt het wel, althans wat reizen betreft. Zeker nu we Martijn niet zullen treffen, is er geen streep meer aan. Maar ik moest mij dus vandaag verantwoorden, wat dacht ik wel om niet te verschijnen. En had ik alles wel netjes betaald? Ja, dat was het geval, dus waar zeuren ze over. Inmiddels ga ik verder met mijn uitzoekwerk. Nu verdwijnen er vooral heel veel papieren in de papiercontainer, en komen er stapeltjes spullen die naar specifieke doelen of personen gaan. Zo heb ik een jutezak vol stripboeken gedaan, die gaan naar Blunder, de stripwinkel in Utrecht; en een andere tas vol boeken in de Spaanse taal, die gaan naar de leesclub van Cervantes.
En vanavond, na al het heen en weer fietsen, ga ik weer lekker naar Debbie om de laatste spierpijntjes er uit te trainen.

Afspraken

Vandaag heb ik vooral veel op Funda gekeken, naar geschikte woningen. Voor een paar heb ik een afspraak gemaakt voor bezichtiging. Wat ik nog niet wist, is dat die afspraken de dag erop al zouden worden afgezegd wegens verkoop. Het gaat blijkbaar razendsnel momenteel. Ook schieten de prijzen de pan uit. Ik heb eerlijk gezegd het gevoel dat men wel aan de tax zit, er zal op zeker moment wel weer een dip in de huizenmarkt komen ondanks de lage rente. Het geeft mij de gelegenheid om rustig na te denken over wat ik echt wil. En ik blijf pakken en weggooien. Had ik echt zoveel verzameld in de afgelopen twintig jaar?
Mijn buurvrouw reageerde met schrik op mijn mededeling dat ik ga vertrekken, want we zijn goede buren. Maar nog twintig jaar hier? er is niet veel dat me aan Bilthoven bindt, behalve het bos en dat blijft gewoon bereikbaar. Ach, soms moet je kiezen voor het avontuur.

100 kilo

Met alle drukte vergeet ik gewoon dat er ook nog geblogd moet worden. Je zou zeggen dat er wat lucht moest zijn, nu de trip naar Krakau is uitgevallen. Maar die luchtgaatjes worden volledig opgevuld door mijn verhuisplannen en de jaarlijkse bazaar van de WVT. Dit jaar komt die werkelijk als geroepen. Uit alle hoeken en gaten haal ik spullen die ik in geen eeuwigheid meer heb gezien of tevoorschijn gehaald, ik overweeg wat er mee te doen en meestal is dat: naar de bazaar. Dat is 100 keer minder katterig dan weggooien, want er is al afval genoeg en als mensen nog iets denken te hebben aan wat ik wegdoe, scheelt dat weer. Het eerste deel van mijn opruiming betreft vooral boeken en mensen, het lijken wel 100 kilo te zijn. Tassen vol, een fiets die bijna omvalt, stapels en stapels die ik tevreden op de karren bij de WVT neerleg. Maar ook een pot Gimborn inkt, altijd trouw bewaard voor niets; een elektronisch orgel waarvan ik zelfs niet meer wist dat ik het had; stapels en stapels lappen stof, ooit bedoeld voor het maken van kleding; spellen, stoelen en ga zo maar door. Het is een merkwaardig fenomeen dat mij gebeurt, en van een afstandje kijk ik met verwondering naar mezelf.

Omdat Krakau afgezegd is, had Eef het plan opgevat om uit eten te gaan bij Moeke in Hollandsche Rading, een plek die hem door zijn nicht (fijnproever, hoe kan het anders) was aangeraden. En inderdaad, het smaakt uitstekend, ik had tartaar vooraf en daarna zeebaars en Eef had de entrecote met eendenlever. Ook de wijn was uitstekend maar vooral, de ambiance was buitengewoon gezellig en gemoedelijk. Het was ook heerlijk om weer eens het reisgevoel te hebben dat ik altijd heb als we in het buitenland uit eten gaan. Maar dan in eigen land.

Niks Ravenstein

Wel een beetje gespannen ging ik vanochtend naar de trein: misschien was ik vanmiddag wel huiseigenaar in spe in Ravenstein! Het begon mooi stil, daar in de Brabantse dreven. Maar eenmaal bij het huis aangekomen bleek, dat het in de tuin een herrie van jewelste was. De A50 leek wel dwars door de achtertuin te lopen. Ook een straat vlak achter de tuin bleek druk. Je zou zitten trillen in je stoel!
Dat de staat van het huis matig onderhouden was, maakte niet eens meer uit. In zo'n kermis wil ik niet wonen. We liepen terug naar het dorp en tot vlak daarbij bleef je de autosnelweg horen. Pas in het dorp zelf stierf het langzaam weg. Exit Ravenstein. Vast nog leuk om een keer te bezoeken, maar wonen no way. Op de terugweg trakteerde ik Eef op een Bossche Bol, eigenlijk konden we hem allebei niet op, zoveel minder eten we tegenwoordig. Lekker was ie wel. Daarna ging Eef nog een stuk kaas brengen bij Marjorie. Ik heb op zolder maar vast wat spulletjes uitgezocht die naar de jaarlijkse opkoperij van de WVT kunnen. Er staat al heel wat klaar.

Schumann in Elburg

Het was een regenachtige dag vandaag, perfect om een concert van de Vrienden van het Lied mee te maken. Dat kon vanmiddag in Elburg, dat idyllische vestingstadje bij het IJsselmeer. We gingen er heen na een kort bezoek aan de fitness, deze keer niet wandelend maar met de trein (waar ik een uitgelezen boek van Anna Enquist kon achterlaten) en met de bus. Daar aangekomen waren we goed op tijd en er waren ook enkele oude bekenden. Het kringetje is maar klein.
Vincent Kusters, begeleid door Charlie Bo Meijering, zong de sterren van de hemel. Het was een gevarieerd programma: eerst een lange Schumann cyclus, en na de pauze moderner werk dat hij ook zal laten horen tijdens de halve finale van het IVC. Een wonderlijk werk zat daarbij, Tears, dat op mij als wel een erg boze huilbui overkwam. Een toegift over de dode koekkoek van Mahler was een vrolijk afscheid. De terugreis verliep ook voorspoedig.

Tijd voor nieuw

Vandaag en gisteren hadden we contact met Martijn. Die maakt stormachtige ontwikkelingen door, waar we van meegenieten en in meedenken. Helaas betekent het dat we ons tripje naar Polen zien verpieteren. Hij is er niet komend weekend. Daarom heeft Eef hem vandaag uitgebreid gebeld, ze hingen wel drie kwartier aan de lijn. We missen hem wel, en ook hij heeft de ju in dat we elkaar nu niet zullen zien tot ergens in november; maar gelukkig komt de gelegenheid er wel weer. Voor ons wordt er weer een horizon verlegd, want we zullen verder moeten gaan reizen om hem te ontmoeten, verder dan we ons ooit hadden voorgenomen. Als alles doorgaat tenminste maar daar twijfel ik niet aan.
Het betekende dat ik uren in de weer ben geweest om de nieuwe plannen voor Polen aan de vork te steken. Uiteindelijk is het gelukt, hoewel de site niet echt meewerkte. Om de dag goed af te sluiten had Eef mosselen gekookt, en deze keer lege artis haha. Ik kwam ze bij hem opsmikkelen, heerlijk was het. Tot slot hebben we een uurtje gebridged, om te oefenen, en met succes.

Facebook vrienden

Wat is dat toch leuk. Je bent jarig en dan zijn er allemaal mensen die je een lief berichtje sturen. Ook mensen die ik niet in persoon ken, ook mensen die ver in Duitsland of Indonesië en Japan wonen, ook mensen die ik nog maar kort ken. Of het veel betekent betwijfel ik, maar ik krijg er een blij gevoel van. Hoezeer ik ook kritisch ben op Mark Z., zijn vinding om mensen met elkaar te verbinden heeft mijn wereld vergroot en geïntensiveerd. Ook krijg ik veel ideeën voor uitjes, festivals, muziek of theater en museumbezoek. Het krijgt allemaal veel meer relief.
Omdat het vandaag stort van de regen, ben ik ook nu bezig met het leeghalen en ordenen van mijn huis. Bezoek verwacht ik niet, wel kreeg ik wat telefoontjes. Natuurlijk heeft  Eef me uitgebreid gefeliciteerd.  's Avonds hebben we nog wat zitten napraten over het afgelopen jaar met alle bijzondere ontwikkelingen die ons leven zo hebben verrijkt.

Grote schoonmaak

Ja het moet er maar uit: ik heb mijn huis te koop gezet. Na 20 jaar wonen in dit pand vind ik het wel mooi en heb zin in iets anders. Misschien een vreemde gedachte voor sommigen, maar 'de asbak is vol'. Ik heb dit huis indertijd gekocht voor mijn zonen, in de zin van dat ze hier een veiliger puberteit zouden doormaken dan waar ik daarvoor woonde. Ik heb dit dorp uitgezocht, ook voor mijn zonen, vanwege de mogelijkheid om hier een geschikte school te vinden. Maar behalve de natuur en de snelle lijnen naar de grote steden en het achterland van Nederland, is er eigenlijk niet veel dat mij aan Bilthoven bindt. Dat realiseerde ik me ineens toen ik voor de keuze stond om dit huis grondig op te knappen, of te vertrekken. De optie om te vertrekken werd opeens concreet, en die stond me helemaal niet tegen! Dus toen ik wat rondkeek op huizensites en er veel opties zag die me blij maakten, heb ik de knoop doorgehakt. Vandaag is de makelaar langs geweest, er is getekend en het proces wordt in gang gezet. Het heeft direct een grote schoonmaak tot gevolg. Al die dingen die ik al jaren heb bewaard want ooit.... die gingen nu met een noodgang de deur uit. Bakken en bakken papieren vlogen in de container. Ik ben alleen vandaag al drie keer op en neer gefietst naar de kringloopwinkel. En van veel spullen realiseer ik me dat ik ze niet zal meenemen naar de volgende plek, het wordt een kleine verhuiswagen. Hoe het verder gaat? ik zie wel. Misschien zit ik volgende winter weer lekker in Spanje. En Eef? die vindt het prachtig. Hij was altijd degene die zei dat hij zou gaan zwerven, of ergens anders heen. En nou ben ik het. We gaan ook hier iets fijns van maken.

Geen museum

Na weer een gezellig ontbijtje zaten we te overleggen wat we vandaag zouden gaan doen. Museum Utrecht? Rijks? Nog een wandeling door het bos, net als eergisteren? Maar nee, het was duidelijk dat we alledrie behoorlijk vermoeid waren van alle activiteiten en nieuwe indrukken. Bovendien hadden we ook nog intensief gesproken over Jessy's plannen om weer te gaan leren, een opleiding te doen zoals zij terecht Eef corrigeerde die het over studeren had. Leuk om te merken dat Jessy zo duidelijk weet waar ze staat. Alleen die opleiding, dat weet ik zo net nog niet; maar eens kijken of dit nu echt is waar ze voor kiest of dat het eigenlijk iets anders moet worden. Na het ontleden van de hertenachterbout dacht ik meer aan de slagersvakschool voor haar: het plezier van dat werk spatte er van af, veel meer dan van het laboratorium gerelateerde. Moet ik haar toch nog eens voorleggen.
We besloten er een punt aan te draaien. Er is een vervolgafspraak, en Jessy wilde gewoon even helemaal niks. Wij zwaaiden haar vrolijk uit toen ze met haar paarse metallic karretje de straat uitdraaide, en gingen samen een wandeling in het bos maken. 's Avonds kon ik door naar Debbie, en ook voor Eef bleek nog plek te zijn dus we hebben ons weer afgebeuld, deze keer met gewichtjes.

Kozijn

Bij het schilderen van de buitenboel dit voorjaar was gebleken dat mijn kozijn op de tuinslaapkamer door en door rot was. Dat moest in zijn geheel worden vervangen. Daar gaat even tijd overheen, want het wordt ingemeten en op maat gemaakt. Vandaag was het dan zo ver: het werd gemonteerd. Ik had er een hard hoofd in, want het weerbericht had veel regen voorspeld. Maar het viel mee. Ik kreeg ook de tuindeur open, zodat de mannen langs achterom met hun werkspullen inclusief een stelling konden komen. Ik was expres heel vroeg opgestaan, want ze zouden om half acht beginnen. Maar er waren vanwege het boerenprotest van vandaag in Den Haag onvoorstelbaar lange files. ruim 2000 trekkers waren naar het Malieveld gereden, vanuit heel Nederland, om daar te protesteren tegen de maatregelen rond de verkleining van de veestapels en ander boerenleed. Alsof al die auto's (en trekkers) niet veel meer CO2 uitstoten. Ach ik moet dan aan het sprookje van Vrouw Holle denken. De lieve dochter sprak met bloemen en parels die uit haar mond kwamen, de boze dochter kon zeggen wat ze wilde maar alleen met padden en slangen. Die CO2 kwestie is ook zoiets.
Dus waren de mannen pas om negen uur hier, maar toen gingen ze er ook tegenaan. Ze bikten en pikten, schaafden en schuurden dat het een lust was en tegen twee uur was alles klaar. Natuurlijk moest ik wel eerst rommel wegruimen, maar daarna kon ik naar Eef en Jessy die vol trots hun paté konden laten zien. Ze waren op mijn aanraden naar het lunchconcert van de NPO gegaan, er was een strijkkwartet met een programma van Beethoven en Britten, en dat was tevens de concertdoop voor Jessy. Ze had nog nooit zoiets meegemaakt. Maar een mening vormt ze zich wel, leuk is dat: Beethoven vond ze maar matig, maar Britten sprak haar aan. 's Avonds sloten we de dag weer af met een glaasje wijn bij mij thuis en ook nu weer leverde dat heerlijke gesprekken op.