Van Breb naar Botusa

Daar gingen we weer de bus in. Op een zeker punt gingen we er weer uit voor een prachtige wandeling door velden met kruiden. Raluca wilde langs bij een oudere man, Stefan, die woont in boerenhut met een paar beesten. Ze was daar eerder geweest, in een periode dat zijn vrouw nog leefde en hulpbehoevend was. Toevallig kwam zij daar langs met een groep mannen op het moment dat er iets mis was gegaan en de vrouw vast zat in haar rolstoel, en Stefan niets kon doen; er was een trap in elkaar gezakt, zoiets. De mannen onderbraken direct hun wandeling en hebben daar en toen gewoon de nodige reparaties gedaan. Stefan en zijn vrouw konden weer verder. Dat was natuurlijk al heel emotioneel. Nu was zijn vrouw overleden en Raluca had aardbeien voor hem meegebracht. Daar in de kraal deden we met de groet rustig aan. We bekeken de stal met een koe en twee varkens, de stookketel voor de drank, het hutje. Het was verschrikkelijk warm. In de buurt waren mensen bezig met het inmeten van de landerijen, er is daar een project van het kadaster gaande. Daarna liepen we door tot het eind van de dag, toen we het dorp Botusa binnenliepen met veel regen maar wel op tijd binnen. We sliepen bij een aardige dame in een vrij modern huis met goede kamers. Het huis was gebouwd voor de kinderen, maar die hadden geen interesse.... 
Het avondeten werd geserveerd met verrukkelijk varkensvlees.

Dagje Breb

We zouden vandaag naar de rand van een vulkaan gaan, maar het gaat niet door: teveel wolken. We zouden niets zien. Daarom kiest de leiding voor een cultuurdagje. Als eerste gingen we naar een UNESCO kerk van hout. We werden ontvangen door de plaatselijke Pope, een man met een ontzettend lief gezicht. Hij legde van alles uit over de tekeningen op de wand. Uiteraard allemaal voorstellingen vanuit de bijbelverhalen, geschilderd in een naïeve stijl. Daarna volgde nog een houten kerk. Het was duidelijk dat Roemenië qua cultuur in dit gebied niet veel meer dan dat te bieden heeft. 

Vervolgens bezochten we een watermolen. Die werkt nog steeds; er was nog die dag maïs gemalen. Ook is het een wasplaats. Heel ingenieus heeft men achter de molenloop een soort tobbe vastgebouwd, waar het water in kolkt en bruist. Je hoeft de kleren er alleen nog maar in te hangen! Ideaal, dat is een wasmachine-nature. Natuurlijk werd de installatie ook gebruikt om alcohol te brouwen. Het zal ook eens niet. Men denkt in Roemenië dat palinca gezond is, het wordt je overal aangeboden en ze drinken het de hele dag door. Vind je het gek dat ze niet zo oud worden in Roemenië? Wij namen het maar niet, alleen de enige man van het gezelschap kon er niet helemaal aan ontkomen.
Daarna gingen we naar de buren, een boerderij met twee lieve oude mensen die textiel maakten, typerend voor die streek. Daar zat een fantastisch, loodzwaar geitenjak bij dat door de herders wordt gedragen, heel mooi afgewerkt met zwartfluwelen banden. Eef mocht er eentje aantrekken, en met de volksdanseres in ons gezelschap kwam het natuurlijk tot een vrolijk dansje. Hilarisch! jammer dat we de jas niet mee konden nemen, daar was hij veel te omvangrijk voor. Wel kocht ik echte wollen zelfgebreide sokken met een hertenkalf motiefje. Dat worden mijn bedsokken wat ik je brom. Alleen al die kleur, dat zachte reebruin, en dan die verleidelijke zachtheid van de schapenwol.

Wandelen door het dorp dan maar. Dat leidde weer door grazige weiden, kruidenvelden, glooiende hellingen, allemaal heel prachtig om te zien. Bij een koffie tent stopten we even. De eigenaar was een potige jonge man, die doodleuk een houten huis van een ander dorp verplaatste en daar naast zijn restaurantje opnieuw opbouwde! Hij liet ons zien hoe het eruit ziet, en hoe dat in zijn werk gaat. Hij had er meteen maar wat basale verbeteringen aangebracht, vooral in de fundering. Toen kwam zijn vrouw om wat te drinken te serveren.
's Avonds aten we weer in het onderkomen van gisteren, maar deze keer viel het wat tegen. Vooral voor onze vegetarische reisleidster was het wel erg karig. 

Van Cluj naar Maramures

Met een aftands busje gaan we naar Maramures, een streek in het noorden van Roemenië. Halverwege de lange rit maken we een wandeling van een paar uur door weilanden vol kruiden en insecten, door rijk loofbos, langs gorgelende beekjes met gids Michai. Onze gids Raluca is goed, maar Michai is gespecialiseerd in dit gebiedje. Hij is helemaal geen beroepsgids, maar een technicus die werkt aan oplossingen voor het maken van constructies op hoogte. Vandaar dat wandklimmen in zijn pakket zit. En vandaar uit ook weer het wandelen. Hij laat ons vol trots een huis op één van de berghellingen zien dat het zijne blijkt te zijn, en dat hij met blote handen zelf aan het bouwen is. We hebben al wel door dat de mannen in Roemenië ongehoord goed met hun handen zijn. Na een uur of twee worden we opgehaald door het busje en we rijden dieper de Maramures in.
Er is goed weer geweest, geen onweer zoals was voorspeld. Aankomst te Breb, waar we gastvrij worden ontvangen door een lieve dame in een traditioneel gastenverblijf van hout, met veel kleden en geborduurde sjaals aan de muur. Het is er heerlijk van eten en slapen. 

Terug naar de natuur

We gaan een week naar Roemenië, wandelen in een ongerept natuurgebied, maar het zit in eerste aanleg niet mee. Er is een staking van het openbaar vervoer. Alle bussen, treinen en trams houden het voor gezien in verband met onvrede over de pensioenen. De rechter heeft wel bepaald dat Schiphol bereikbaar moet blijven, maar dan vanuit Amsterdam. Daarom heb ik mijn vaste taxi chauffeur ingeschakeld. Onderweg komt het tot een gesprek dat nederig stemt. Hij is een vluchteling uit Perzië (zo noemt hij het zelf). Daar wilde hij als 20-jarige natuurkunde gaan studeren; daar is nu niks van gekomen. Met vallen en opstaan heeft hij een bestaan in Nederland opgebouwd, met zijn eigen taxi. Nu hoopt hij op meer kansen voor zijn twee zoons, die nog in de luiers zitten.
Veel te vroeg zijn we op Schiphol. Het inchecken gaat enigszins merkwaardig, dat is onze eerste ervaring met de reisleiding. Maar het lukt en we vliegen met enige vertraging via Frankfurt. Om zes uur komen we aan in Cluj. Avondeten doen we op een plein, waar we onze groep een beetje leren kennen. Het hotel en de stad doen Oostenrijks aan en ja, Cluj hoorde bij het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk. 

Op de valreep

Vlak voor het afreizen naar Roemenië ga ik even langs bij Douwe. Tenslotte is hij binnenkort jarig, en dan ben ik er niet. Als rechtgeaarde moeder laat je dan even weten dat je het niet hebt vergeten. Ik geef hem een pinguïnpet, een aardigheidje natuurlijk, het echte kado wordt een koffiezetapparaat, want dat heeft hij nog niet. Maar dat moet wachten tot na de vakantie. Hij heeft het steeds meer naar zijn zin in zijn nieuwe werk, hoor ik tot mijn genoegen.
Verder heb ik vandaag niet veel meer gedaan dan de reis voorbereiden: inpakken, uitprinten, nalopen.

Slaande deuren

Vandaag was alweer de afsluiting van het Liedfestival in Zeist. 's Middags zong Raoul Steffani, en 's avonds stond Christoph Prégardien met Daniel Heide op het programma. Daar ging ik naartoe; vorig jaar was hij me erg goed bevallen. De zaal was, net als bij Michael Wilmering, stampvol. Aat K. weet de mensen wel te bereiken.
Het liedrecital begon met de Songs of Travel van Vaughan Williams, een mooie cyclus, en ook mooi gezongen hoewel ik het Engels soms was neuzig vond klinken; misschien omdat hij het niet uit zijn hoofd zong. Daarna Das Lied eines fahrendes Geselle van Mahler. Ook erg mooi gedaan, blijft altijd een pareltje onder de cycli. Na de pauze was er een lang Schubertprogramma, met heel bekende maar ook minder bekende stukken, maar wel allemaal helemaal Schubert. Daar gloreerde Preǵardien in, en trouwens ook pianist Daniel Heide. Dus toen de zaal opsprong en zelfs met de voeten begon te roffelen, hadden ze er wel zin in: een toegift. Die ging wel uit het hoofd. Dat klonk dan ook onaards mooi. 'Leise flehen meine Lieder...' zo kweelde Christoph. Op dat moment ging er ergens in de keuken met een knal een deur dicht. Prégardien kreeg een heel ondeugende blik in zijn ogen, en wees die kant op: 'Hörst die Nachtigallen schlagen?' zong hij het publiek toe. Een grote grinnik ging er door de zaal.
Opnieuw kreeg hij daverend applaus, en terecht, en zelfs zoveel dat er een tweede toegift af kon.
Ik fietste voldaan weer naar huis.

Michel mit der Lanze

Op verzoek van Eef gingen we na de koffie naar de fitness - even de armspieren doen. Voor hem was dat nodig, met al zijn gelijn, om de armen op conditie te houden, en ook ik mocht wel weer wat extra aan de gewichten trekken. Omdat het ook heerlijk weer was, volgde er een zonnebad na. Voor mij was dat voor het eerst weer in lange tijd. Heerlijk dat we die faciliteit hebben bij de sportschool.
Maar daarna was het weer tijd voor de cultuur. Ik had kaartjes geregeld voor de uitvoering van Michael Wilmering in Zeist, zijn thuisbasis van voorheen. Daar is hij opgegroeid namelijk.
Hij was aangekondigd als de gearriveerde zanger, en na al die prijzen die hij de laatste tijd heeft gewonnen mag dat ook wel worden gezegd. Hij hield twee uur lang zijn gehoor geboeid, door zijn fantastische stemgeluid, beheersing en articulatie. Bovendien geeft hij iets extra's mee aan het lied: de intimiteit en directheid, waarmee hij je lijf en ziel binnenkomt.
Wat ik wel ontroerend vond, was dat hij zichzelf op een presenteerblaadje meegaf, door te beginnen met het lied Der Wanderer van Schubert (O Land das meine Sprache spricht, wo bist du?) en eindigde met Michel mit der Lanze van Anna Cramer (Michel, was träumst du? Will zeigen dass ich fechten und siegen kann!)
Maar hij vergat niet ook een krans voor Schubert zelf te hangen, door de Auftrag op 4. nr 5, ook van Anna Cramer: hänget wann ich gestorben bin, die kleine Harfe hinter dem Altar auf. Dat zong hij als een-na-laatste lied, na de laatste brief van Schubert aan Schober te hebben voorgelezen. Ik vond het allemaal heel smaakvol. Maar wat vooral bij bleef, was het niet ingehouden plezier dat klonk uit alles wat hij zong.

Met Marieke naar Siebold

Herr Philipp Franz von Siebold 1796 - 1866 was arts op Deshima en gaf er ook les. Hij was in van alles geïnteresseerd, van flora en fauna tot aan kaartwerk, daarom werd hij als spion uit Japan gezet. Hij ging naar Leiden en bleef daar met Japan uitwisseling van planten en dieren doen. Vandaag ging ik met Marieke naar het Sieboldhuis in Leiden, om die verzameling te bekijken. Eerst gingen we lunchen vlakbij de Visbrug, in het zonnetje en we babbelden heel wat af. In het Sieboldhuis gaf ik Marieke alvast voor haar verjaardag een museumjaarkaart; het eerste museumbezoek kon meteen op die kaart. We begonnen we met de fototentoonstelling van Japans naakt, maar die kon ons beiden niet echt bekoren. De enige werkelijk kunstige foto was in mijn ogen die van een corpulente, onknappe man van middelbare leeftijd. Hij lag naakt in al zijn lelijkheid, zijn dikke buik vol striae, in de lens te staren met een broeierige blik. Had overal lak aan, zo leek het.
Mooier vonden we de Japanse spullen, dieren en planten die uitgestald waren. Een grote otter, kreeftachtigen, fijne bloemetjes, maar ook prenten, kledingstukken enzovoort. Het is een allegaartje maar wel heel apart. Daarna gingen we naar de 1e Binnenvestgracht, die zo leuk is opgeknapt, en daar dronken we nog thee en namen wat lekkers erbij. Toen was het al weer vier uur! De tijd vliegt altijd als Marieke en ik op pad zijn. Beregezellig. We namen hartelijk afscheid en ik ging naar huis. Het was genoeg voor vandaag dus ik zag af van vervolgamusement, hoe mooi ook (Shunske Sato in de Waalse Kerk). Na nog wat heen en weer geëp met deze en gene kwam ik moe en voldaan thuis.

Europa

Vandaag konden we stemmen voor het Europees parlement. De opkomst is ongeveer 25% geworden. Het is ook erg moeilijk geweest om een keuze te maken. De stemwijzers geven allemaal iets anders aan, en dan in richtingen die ik niet op wilde gaan. Uiteindelijk heb ik toch een keuze gemaakt, met vooral het oog op de toekomstige generaties, die zullen moeten redden wat er te redden valt.
Verder was het een heerlijke dag om buiten te zijn. Daarom fietste ik naar Utrecht, om een korte wandelbroek te kopen. Helaas is dat niet gelukt, maar wel kwam ik langs bij de Muziekbibliotheek van de universiteit. Daar heb ik min of meer lukraak een paar partituren meegenomen, om eens te bestuderen en kijken of ik er een analyse van kan maken. Van Britten heb ik het wonderschone Hymn to Saint Cecilia meegenomen. Dit stuk was indertijd mijn inspiratie voor het koorwerk Chemokar op tekst van Piet Gerbrandy, dat ik nog altijd onder handen heb. Wie weet kom ik er verder mee.
Verder is het vandaag gelukt om een afspraak te maken met onze Poolse jonge vriend. Een heerlijk vooruitzicht!

Fiets beurt en vogelnootjes

Vandaag zat ik een beetje aan huis gebonden, want mijn fiets kreeg een beurt. Het is mijn hoofdvervoermiddel. Er zat een beetje een kraakje in, en wat ander klein ongerief, dus ik had besloten om hem maar eens te laten doormeten. Daardoor zat ik zonder fiets vandaag. Natuurlijk had ik de bus kunnen nemen, of lopen naar het station, maar voor het eerst scheen de zon en ik heb daarom lekker in mijn tuin zitten lezen, een wel heel spannend boek dat me was aangeraden, Hex geheten, van een nieuwe ster aan het Nederlandse schrijffirmament: Thomas Olde Heuvelt. Stephen King zelf is enthousiast over hem, en hij is met zijn 30 jaar een van de weinige Nederlandse schrijvers die van hun werk kunnen leven. Dat alleen al is een aanbeveling. Het is door en door modern, en toch met een griezel erin. Heerlijk voor in de zon in de tuin. Natuurlijk had ik wel eerst Mama's Last Hug van Frans de Waal uitgelezen, ook heerlijke lectuur waarin de emoties van dieren en niet alleen mensen worden beschreven, na Frans' uitgebreide onderzoekswerk. Heel interessant. En dankzij de vogelnootjes van Dick heb ik ook nog een paar nieuwe regeltjes muziek kunnen schrijven. Bedankt Dick!

Zwartebessenjam

O wat was het koud vandaag, het leek wel herfst. Ik probeerde nog op te warmen vanochtend op de fitness bij invalster Sandra, maar dat effect was weer snel verdwenen. Ik moest vandaag naar Oostbroek om een vleespakket op te halen, en ik kwam thuis met blauwe handen van de kou. Gelukkig kon ik meteen gaan koken: eerst de rundertong van het Heckrund. Dat gaf een beetje soelaas. Daarna verwerkte ik mijn restje zwarte bessen tot jam, er moest immers plaats worden gemaakt in de vriezer. Vervolgens kwam Eef thee leuten, en werden mijn handen weer echt warm.
Van muziek maken kwam het ook vandaag weer niet. De inspiratie is een beetje weg. Heeft iemand nog nootjes voor mij? en dan vooral vogelnootjes. Het zijn liederen met vogelnamen zoals de Zwaan en de Raaf die maar niet willen vlotten. Ik zie het er ook niet meer van komen voor half juni. So sei es. De tuin wil ook niet, veel te droog en te koud. Het wordt tijd dat de herfst voorbij gaat.

Anthropoceen de opera

Vandaag heb ik de opera Anthropoceen bekeken. Het gaat helemaal niet over het anthropoceen, maar over een boot die klimaatverandering op de noordpool aan het bestuderen is. Daar vinden ze een in het ijs 'begraven' jonge vrouw. Ze leeft nog. Zij blijkt een offer te zijn van een ijsbewonende stam, om het ijs te laten smelten, of juist niet, dat begreep ik niet goed. In elk geval willen de bootbewoners, die door domme acties van de wetenschappelijke ploeg in het ijs vastgevroren zitten, het voorbeeld volgen. De man die verantwoordelijk wordt geacht voor het overlijden van een van de wetenschappers op het ijs (hij zelf zegt dat het een ongeluk was) wordt vermoord. Het meisje geeft aan dat dat nou juist geen offer is. Een offer is als je dat wat je liefhebt en koestert, opgeeft. Niet als je in boosheid je ontdoet van wie je niet zint. Het ijs smelt wel, nu. Er komen redders aan. De bootbewoners, onder het bloed, zijn er niet gerust op.

De boodschap van de opera kwam pas heel laat een beetje over. De muziek beviel me matig, veel heen en weer geroep van hoog naar laag, en gehoehoe van het rekken van woorden. Schril. De tussenstukjes, die noorderlicht en storm moesten verbeelden, waren nog het aardigst. Wel heb ik waardering voor de durf om weer iets heel nieuws te maken. De aankleding was ook aardig. Wat zal het warm geweest zijn voor de zangers, in dikke poolpakken onder de schijnwerpers te moeten zingen.

Dan vond ik Ice een totaal verschillend soort opera. Ook moderne muziek, maar lieflijk vaak, en een werkelijk verhaal dat tot nadenken stemt. Dat zag ik op 16 maart, ik ga het nog maar eens bekijken.

ILFZ

Weer een post over gisteravond. Want toen we terug kwamen uit Dordrecht, na een heerlijk ontbijtje van onszelf op het terras van Villa Augustus, hadden we 's avonds het optreden van Mark Padmore en Julius Drake in Zeist bij het ILFZ van Aat K. De Broederzaal van de Hernhutters is een lieflijk zaaltje, met een redelijke akoestiek. Het wordt nog altijd als kerkzaal gebruikt door de Hernhutters, maar in deze week van het jaar zit daar al een aantal jaren het ILFZ. De banken zitten ongemakkelijk, maar de zanger en pianist lieten je sowieso rechtop in je bank zitten met een niet makkelijk toegankelijk repertoire: de Winter Words van Britten, en van Fauré de cyclus van Verlaine.

Het publiek was zoals te verwachten was grijs en gegoed. Een enkele jongere was er ook, maar zij waren vooral leerlingen van Robert Hol, of anderszins muziekstudent. We waren ernaartoe gefietst, en konden dus 's avonds laat in het donker bij het terug fietsen alles nog even op ons laten inwerken.
Intussen hadden 'de kinderen' naar het Songfestival gekeken, en laat Nederland nou hebben gewonnen!

De Synode

Gisteravond stond in het teken van de opera De Synode. Deze is gecomponeerd door Jan-Peter de Graaff, een twintiger nog die hiermee zijn derde opera uitgevoerd heeft gekregen. Voorwaar geen minne prestatie!
Het is het verhaal over de gevolgen van de rustige periode, het Twaalfjarig Bestand, in de 80-jarige oorlog. In die tijd zagen de scherpslijpers van het protestantisme kans om de bakkeleien over de juiste invulling van het christendom. De gomaristen / preciezen / bavianen namen het op tegen de arminianen / rekkelijken / slijkgeuzen. Dat ontwrichtte de maatschappij zodanig dat een Synode moest uitspreken wat de ware leer zou worden. Intussen lag de oorlogsindustrie (de scheepsbouw) stil, dus Maarten de houthandelaar zat met een probleem. Dat probeerde hij op te lossen met een lening - 'want zonder geld gaat het niet' - ofwel bij een gomarist ofwel bij een arminiaan. Het onderpand: zijn dochter. Zo ging dat in die tijd.  Maar zijn plannen mislukten. De arminiaan verloor, maar zijn dochter was wel op hem verliefd en ging er met hem vandoor, de veiligheid van Duitsland in. De gomarist won, maar was toch ook een aanhanger van Johan van Oldenbarnevelt; en die werd onverwacht schuldig bevonden aan hoogverraad en vermoord, nog altijd een schandvlek in de geschiedenis van de Lage Landen. Dus ook de gomarist moest er vandoor. Maarten bleef met de brokken zitten.

Dit alles was dus op muziek gezet door Jan-Peter. Zijn stuk werd voorafgegaan door een soort gezongen uitleg van de geschiedenis van die tijd, want zeker de jongelui in de zaal die hun CKV zaten te consumeren, hadden natuurlijk geen idee, en bij menige oudere zal het ook zijn weggezakt. Dat klonk enigszins middeleeuws, maar toch modern, en hier en daar hoorde je een geuzenliedje.
De opera zelf had een heel modern klankidioom. Je kan horen dat JP een leerling is van Calliope Tsoupaki, er zitten vergelijkbare lijnen in terwijl het geheel niet harmonisch maar wel innerlijk rustig is.
Het leek me razend moeilijk voor de zangers en spelers maar ze deden het vol overgave, zelfs nadat er door een verdrietig incident een uur lang gedwongen was gepauzeerd. Petje af.
Natuurlijk werd er aan kerkmuziek gerelateerd. Wat me frappeerde was een psalm, met de originele melodie, die begeleid werd door een woeste stroom van moderne klanken. Het klonk fantastisch.
Gelukkig kon ik JP na afloop feliciteren met zijn prestatie. Ik kijk nu al uit naar zijn adviezen over mijn liederen.

Dordt reprise

In kort: weer Dordt. Binnen een maand zijn we er weer, deze keer voor de cultuur. Het gaat dan vooral om het avondprogramma, maar natuurlijk gebruikten de ochtend en middag ook. Het Dordts museum werd bezocht. Daar was, in het kader van 400 jaar geleden de grote Synode, een tentoonstelling met die naam. Plechtige heren in zwarte pakken keken je aan vanaf hun kansel, kerkinterieuren waren zichtbaar. Andere plechtige zaken zoals de doop van prinses Juliana temidden van allerlei gekroonde hoofden waren er ook. Het mooist vond ik de koppen van het Rijswijkse oudemanhuis in de kerkbanken. Zo trefzeker en precies geschilderd.
Ook werd tekenaar Otto Dicke in het zonnetje gezet. Hij was een Dordtenaar, en heeft een kroniek van het oude centrum getekend. Vooral afbraakpanden heeft hij nog snel getekend, voor de herinnering daaraan kon verdwijnen. Dat deed hij prachtig en gedecideerd, met een zachte ondertoon. Het werk deed sterk aan Rembrandt denken. Ook een aantal tekeningen van zijn Japanreis, in opdracht van de KLM, maakten indruk.

Maar toen moesten we toch naar het tweede deel van het programma. Dat was het verblijf in Villa Augustus, een verlaat verjaardagskadootje voor Eef. Die voormalige enorme watertoren ligt midden in het Wantij, met uitzicht op de samenvloed van de wateren bij Dordrecht. Op het terrein waar voorheen de spaarbekkens lagen, is nu een groenten- en fruittuin waar het bijbehorende restaurant uit put. Daar gingen we dan ook eten. En inderdaad: de groenten waren heerlijk. Het vlees kon iets minder bekoren.
De ietwat Spartaans aandoende kamer was wel gerieflijk, en had een heerlijk zitje buiten bij de pergola met bloeiende wisteria. Het park met waterpartij was ook een lust voor het oog. Het uitzicht op de 6e verdieping vond ik schitterend, maar Eef keek toch iets liever naar de vloer haha!

Vervolgens brak het avondprogramma aan: op naar de opera De Synode!

Huiswerk maken

Na al dat gewandel van de laatste dagen was het wel een puinhoop geworden in huis. Het werd hoog tijd om eens te vegen, stoffen en boenen. Na een gezellige ochtendbabbel met Eef ben ik daar ook aan begonnen. De bezem erdoor, letterlijk! De deurmat ging eruit, ondersteboven om het zand en vuil eruit te laten zakken. De was moest gedaan, en de schone droge was moest worden opgevouwen. De slaapkamer liet ik eens lekker luchten.
De hoopjes zand uit de woonkamer vlogen de tuin in, de wolken stof er achteraan. Vervolgens ging ik stofzuigen, want echt schoon was het nog niet. Ook heb ik de vloerbekleding in de gang onder handen genomen. Er zaten hinderlijke vlekken in, en ik had een goedje gevonden dat zou helpen. Gelukkig deed het dat inderdaad, toen ik op mijn knieën had zitten impregneren en schrobben. Dat deed me echt plezier!
Brood had ik aangezet, dat moest ook worden verwerkt tot weer zo'n smakelijk zelfgekneed en zelfgebakken brood. Een salade van alle restjes sla en sla groentes moest vandaag af, met een heerlijk nieuw sausje van mosterd en kwark. Even overwoog ik om ook al wat wild te braden, maar daar zag ik van af omdat er nog niertjes in de koelkast klaar liggen. Wel maakte ik een linzenschotel, met de restjes van groentes die niet in de sla horen.
Ik moest dringend een paar kleine boodschappen doen, had al te vaak mis gegrepen naar een trekker voor het aanrecht en een borstel. Er moesten nootjes worden ingeklopt in de pc. Last but not least, de verjaardag van bonusdochter J. moest de nodige aandacht krijgen. Ik epte haar, en nodigde haar weer uit voor een opera als we er binnenkort toch zijn. Tot mijn vreugde antwoordde ze direct dat ze daar heel veel zin in heeft. Bonusdochter M. heeft zin in een dagje uit met mij naar het Sieboldthuis, ook al iets om me op te verheugen.
Was dit nou voorjaarsschoonmaak? zo voelde het niet helemaal. Wel heb ik het gevoel dat het voorjaar nu voor de tweede keer uit de startblokken komt. Nog geen maand geleden was het zo snoeiheet, en daarna werd het zo koud. Dat is pas nu een beetje voorbij. Het zal nu wel doorzetten, dat voorjaar.

Proira

Het was al een poos geleden afgesproken dat Huib, Eef en ik met ons drieën zouden gaan wandelen. Dat kwam er almaar niet van: regen, teveel op het bordje, pijn in een voet. Maar vandaag lukte het wel. Alleen waren het niet wij drieën, maar vijf actieve wandelaars. Huib had van de gelegenheid gebruik gemaakt om er een wandeling met de Proiraten - de jaarclub van Eef - van te maken, en inderdaad hadden er zich twee gemeld. Wij zouden elkaar ontmoeten op station Hillegom, en al leek het bij ons even spaak te lopen met de treinen, het lukte allemaal prima. Vervolgens liepen we langs het lentegroen naar de waterleidingduinen. Onderweg was er een stop bij een pannenkoekenrestaurant - waar we alleen koffie namen overigens. Ik had gedacht dat we de incheck van vier uur op Overveen niet zouden halen, maar we bleven als groepje bij elkaar en haalden het gemakkelijk. Wel reed de trein voor onze neus weg; dat gaf gelegenheid om nog een koffie te scoren. Daarna gingen we toch elk ons weegs, en we kwamen zonder problemen weer thuis, nog altijd in een stralend zonnetje. Het waren bijna 20 km, en moe dat we waren. O ja, de pc is weer in orde en is thuis. Dan kan ik nu weer met componeren bezig gaan. De komende tijd is daar weinig gelegenheid voor, maar het komt!

Naar de jager

Jan O. had ons via Riet B. laten weten dat hij nu wel lang genoeg op onze komst had gewacht. Waar bleven we? De haas liep al bijna zijn vriezer uit!? Natuurlijk gaven we gehoor aan zijn oproep. Door alle drukte van afspraken en anderszins was het er in april niet van gekomen, maar zodra we konden, gingen we erheen. En dat was vandaag.
Het was alweer een koude dag maar met een stralende zon. We besloten het rustig aan te doen na drie dagen wandelen, dus we namen de trein naar Deventer en Twello en gingen verder met het busje naar Jans woonplaats Wilp. Onderweg bleek de chauffeur dezelfde te zijn als de vorige keer, en Eef en hij haalden wat anekdotes op die toen de revue waren gepasseerd, over het boerenleven in deze omstreken.
De vriendelijke man zette ons op de bestemde halte af, en we liepen naar de IJssel. 'Hier is het rechtsaf' zei ik. 'Nee hier!' zei Eef. En aangezien hij altijd zo stellig overkomt, gingen we dus die kant op. U raadt het al lezer, dat was de verkeerde kant. We moesten een heel eind omlopen en zouden zeker te laat aankomen. Toch was het ook een hele mooie wandeling, die kant van de Kleipolders hadden we nog niet eerder gezien. Alles staat er in bloei deze tijd van het jaar, de koeien stonden buiten, lagen soms tussen de boterbloemen, hun horens staken nog net boven de kruiden uit. Enkele kraaien en ooievaars vlogen over onze hoofden. Helaas geen grutto's, kieviten of wulpen.
Uiteindelijk kwamen we bij de familie aan, Gerry was al terug van het zwemmen. We babbelden er lustig op los over alweer het boerenleven, altijd leuk met de enorme kennis die Jan en Gerry hebben hierover. Maar na twee koffie en twee uurtjes was het weer genoeg en gingen we het lekkers uit de vriezer halen. Reerug, een haas, hertenbout, gans, eendenlever, worstjes, dat was deze keer de buit. Heerlijk! Bepakt en bezakt liepen we weer terug naar het busje, en verder ging het voorspoedig naar huis. We kwamen aan tegen etenstijd, en Eef nodigde me uit voor een lekker maaltje bonensoep. Daarna had ik het gehad voor vandaag.

Het regent verrassingen

Bij het ontbijt vanochtend kreeg Eef kippenvel: onze wedstrijdleider bleek een heel directe link met Eefs verleden te hebben. Maar daarover zal hij zelf een blog schrijven.
We namen hartelijk afscheid van iedereen, hebben zelfs met één koppel afgesproken om later eens gezamenlijk ergens te gaan bridgen, en liepen toen in alle rust naar Rijssen via het bos. Het is vanuit het hotel eigenlijk net te ver om daarna nog een flinke wandeling te maken, en we hadden het ook wel gehad. Bovendien komt er nog een drukke week aan. We stapten op de trein naar Almelo, namen daar de sneltrein naar Amersfoort. Daar stapten we over naar Utrecht, scoorden een heerlijke Lindt chocola voor Jan de Jager naar wie we binnenkort toe gaan, reisden naar ons dorp en liepen door ons eigen bos naar huis. Thuis lagen de reispapieren voor de volgende excursie al in de bus!

Je zult maar zoveel fans hebben

Het was vandaag de grote dag: eindelijk was Eef geen 70 meer, maar 71. Van alle kanten stroomden de appjes toe: uit Brabant, uit Polen, uit het westen van het land, het midden. Ja ja, die Eef staat er goed op. Zijn kadootje had hij al eerder in ontvangst genomen, een nieuwe Knirps paraplu. Die heeft hij vandaag ook even kunnen gebruiken. Het was maar koud weer, en er viel een enkel spatje, bijna hagel.
Maar ook deze dag gebruikten we voor een ferme wandeling. Het ging min of meer dezelfde kant op, en toch was het weer anders dan gisteren en in elk geval heel bosrijk.
Na drie uur hadden we er echter genoeg van, in het dorp was helemaal niets open - zondagsrust! - dus we gingen in het hotel iets lekkers scoren. Er kwamen een aantal van de bridgers bij zitten, en het werd zowaar een echte verjaardagsborrel. Eef nam iets meer bier dan normaal en kon zich na het diner absoluut niet meer concentreren. Zo kwam het dat hij met een handjevol punten in de eerste hand totaal vergat te openen..... en daarmee scoorden we 100%. Alle anderen waren veel te hoog uitgekomen en waren hopeloos down gegaan. Wat een giller.
O ja, dat diner! bij het toetje kregen we sorbet met vruchten, maar speciaal voor de jarige job had de keuken hem een groot bord geserveerd met een chocolade felicitatie daarop geschreven. En 's Ochtends was hij al door een paar stoere kerels toegezongen. 's Avonds laat op de kamer hadden er nog een paar fans zich gemeld voor een felicitatie. Alles bij elkaar een heel geslaagde dag.

Rijssen

Gisteravond na de Spaanse tertulia was ik naar Rijssen doorgereisd, waar we een bridgeweekend hebben. Meteen al na aankomst gisteren was er een borrel, een diner en de eerste bridge sessie, waar we bijna onderaan eindigden - maar opgeruimd bleven.
Vanochtend kwamen we uitgerust aan het ontbijt, babbelden met de groepsleden en gingen vervolgens ons weegs. Dat werd een rondje rond Rijssen, door het bos aldaar en in de richting van Klein Zwitserland. Voor we daar kwamen, bogen we af naar de Regge. Op weg daarheen was er een stuk land van een gloednieuw hek voorzien, het hout was nog nat. Er stond nergens een teken, dus gingen we rechtdoor over het hek, waar zonneklaar de rood-wit wandeling over verder liep. Maar het liep anders. We moesten nog een nieuw hek over, en kwamen in een verlaten terrein met een heuveltje. Daar spoelde een vistrap omheen. We kozen dat plekje uit om iets te eten en powwow te houden. Overal liep water om het veldje. Er bleek geen bruggetje te zijn, we moesten terug. Daar was de wit-rood onvindbaar, maar wel liep er een wandeling met een andere markering. Die hebben we dan maar genomen. Toen kwamen we langs de Regge, aan de overkant van waar we hadden gezeten. Het was een prachtstuk, met een kudde koeien met kalfjes aan de geleidelijke oeverbanden.
Na de Regge moesten we Rijssen wel weer in. Daar pakten we nog het Brandweer museum mee, voor mij altijd interessant omdat ik nog een plek zoek voor de oude spulletjes van mijn opa de brandweercommandant. Dit museum lijkt me wel wat. Daarna liepen we terug naar het hotel.
Het diner was weer prima en de bridge sessie ging iets beter, en het geheel was reuze gezellig.

La Fila India

Een lange rij, in een lange rij, de ganzenmars, op een rijtje, achter elkaar, in de file, netjes opgesteld - het is heel lastig om de titel van het boek La Fila India te vertalen, en die dubbelzinnigheid maakt het natuurlijk juist een heel geschikte titel. Ik las het boek met een groepje voor de Spaanse leesclub van Cervantes. Niet om te vertalen, maar om beter Spaans te leren spreken. Dat doen we dan door over het boek te discussiëren aan de hand van een aantal vragen die onze gespreksleider kort tevoren opstuurt.
Dit boek handelt over mensensmokkel in Zuid-Amerika, vooral in Mexico waar de Centraal-Amerikanen doorheen reizen om te proberen om in de VS te eindigen.
Het is een hard boek, waarin hele bevolkingen worden gefileerd op hebzucht, machtswellust en geborneerdheid. Corruptie en gemakzucht, het is er allemaal. Kortzichtigheid, egoïsme, en wanhoop vanwege de pure overlevingsnoodzaak. Moord, brandstichting, verkrachting, roof, omkoperij, het staat er allemaal in. De centrale figuur Irma, die als hulpverlener komt in een stad waar een asielcentrum in brand is gestoken, is in eerste instantie een naïef persoon die nog verschil denkt te kunnen maken. Langzaam zie je om haar heen de contouren van een door en door verrotte samenleving, die uiteindelijk maakt dat zijzelf voor haar leven moet vluchten. Toch is dit boek boeiend om te lezen, niet afstotelijk. Het geeft veel invalshoeken. Die van Irma via een verteller, die van haar ex-man die fulminerend en met een kort lontje in zijn hoofd wordt gekeken, die van de officiële instanties die uitblinken in nietszeggende, holle publicaties. Het zou uiteindelijk moeten leiden tot de overweging hoe je hier zelf in staat. Helaas is dit zo ver van mijn bed dat ik dat niet opbreng. Maar ik ben blij dat ik het heb gelezen. Heel veel meer Spaans ga ik er niet van spreken, daarvoor is de gespreksleider teveel zelf aan het woord, maar mijn woordenschat breidt wel uit.

Bericht van FIOM

Een heleboel kleine klusjes stonden er vandaag op de rol, waaronder het wegbrengen van een paar boeken naar Marjorie. Maar dat kwam er niet van: Eef kreeg bericht van het FIOM. Er is weer een match. Dat is een hele consternatie en een emotioneel bericht, ook al is het de vijfde keer. Ik vond het nodig om daar een wandeling samen aan te besteden, om even te laten inzinken wat dat gaat betekenen. Gezien het feit dat deze nieuwe dochter via het FIOM kwam en niet via FtDNA, zal het voor haar een enorme verrassing zijn dat ze niet alleen een vader vindt, maar ook nog eens acht halfbroers en halfzussen. Wij weten nog goed hoe geladen het was, voor Eef, en ook voor mij, en voor Mariska, toen zij als de allereerste match een ontmoeting met ons had. Dat is het voor deze jonge vrouw natuurlijk ook; wij zijn er inmiddels wat rustiger onder geworden. Hoewel ik vandaag me toch niet meer op andere dingen kon concentreren! Want nieuwsgierig zijn we zeker.
Dus na de wandeling heb ik me maar gestort op het afwerken van de lijst met klusjes. Zo staan de boontjes nu in de tuin, heb ik de groenlof geplant, en wat dingetjes in de tuin geklaard. Ik heb wat opgeruimd, de was gedaan, wat mailtjes beantwoord en gestuurd waaronder één aan Jan-Peter de Graaff, wat ook best spannend is. Vanavond ga ik nog naar Essentrics en daarna moet de rugzak worden gepakt, voor het bridgeweekend dat we onszelf hebben getrakteerd. We moeten nog twee maanden wachten voor we kunnen kennismaken met 'onze nieuwe dochter'!

Update

Speciaal voor het schrijven van muziek heb ik een pc in huis met daarop Ubuntu als besturing. Dat moet van tijd tot tijd worden geüpdatet. Daartoe ging ik vandaag naar Huib in Den Haag, die dat graag voor me doet. Eigenlijk hadden we een wandelafspraak, maar het zou gaan storten van de regen, dus dat had ik afgezegd. Toen ik er kwam, viel het echter reuze mee! Toch had ik me niet op wandelen geprepareerd maar op museumbezoek. Dus na een gezellige ochtend met Huib toog ik naar Rotterdam. De vereniging Rembrandt heeft meegeholpen met de aankoop van een werk van Leonora Carrington, voor het Boijmans dat eind deze maand dichtgaat voor een paar jaar. Daarom nam ik de gelegenheid te baat om daar nog even naar te kijken.
Het was inderdaad een mooi werk, surrealistisch van aard met heel verfijnde lijntjes. Een tuin met een paard en drie spookachtige berijders op de achtergrond, waarachter nog een bos. Voor de tuin, een muur waar twee mannen achter staan, en daarvoor weer twee vrouwen die naar de mannen wijzen. Waar de vrouwen staan is ook een soort tent, een terras en een opstelling met twee katten. Boven het bos dat alles omvat, is blauwe lucht waarin een soort cel zweeft, een kubieke vlieger zou je kunnen zeggen. Mooi om te zien. Terecht hangt het vlak bij Salvador Dalí. Van zijn schilderij met de man-en-vrouw-lijst heb ik nog een detail foto gemaakt, een miniscuul geschilderd dorpje met een vrouw die daar vandaan loopt een woestijn in. Kunst is echt een genoegen om mee te beleven.
Ook nu hebben we 's avonds gebridged, even geborreld, maar toen moest ik echt mijn nest in om uit te slapen; ben al meer dan een week vroeger op dan ik eigenlijk nodig heb.

Ons thuis

Zo lang als Eef en ik elkaar kennen, wandelen we al samen. Vanaf het prille begin constateerden we dat dàt ons thuis was: buiten. We hebben gewandeld achter Bornia, in de Achterhoek, in Luxemburg, Italië en Limburg, noem het op in Europa en we zijn er geweest, of in de buurt geweest. Vandaag was het koud, veel kouder dan gebruikelijk op een meidag, maar we wilden echt de natuur in. Dat werd een wandeling van Bodegraven naar Papekop, langs de twee Wierickes. Het is in Zuid-Holland altijd zo groen, maar dit stukje was wel heel heerlijk: het kwam door een weidegebied met grutto's, kieviten en karekieten in het riet aan de waterrand. Hoewel het bewolkt was, bleef het droog. Rond etenstijd pakten we onze zitlappen en zakten neer op de rand van de dijk, zonder asfalt, zonder vervoermiddelen, maar met een prachtig uitzicht over de graslanden. Ik heb me er zo heerlijk thuis gevoeld, met mijn liefste en kameraad, samen babbelend of in gedachten verzonken.
Verderop was een landgoed waar we overheen moesten, volkomen verstild, kilometers lang, en we waren er nog nooit geweest! Aan het eind stond een paaltje van de wandelknooppunten, nr. 49. We klommen over een hek en zetten de wandeling voort tot aan een autoweg richting Papekop. Eef dacht dat we misschien het busje dat daar zou vertrekken nog konden halen - en ja hoor, we stonden op de weg en daar kwam het aangereden. Zoals altijd had Eef weer eens schijtmazzel met het openbaar vervoer, daar staat hij bekend om, en daar hebben Astrid en ik op zijn 50e verjaardag al een mooie sketch over gehouden. Ook nu liep het als een fluitje, de bus stopte en bracht ons precies op tijd bij station Woerden om daar nog gratis te kunnen inchecken.
We sloten de dag af met een bridgepartij, waarbij één van ons, ik zeg niet wie, een vreselijke bok schoot. Toch scoorden we redelijk goed. En een borreltje na, voordat we de oogjes sloten.

Componistendiner

Gisteravond na het familiebezoekje ging ik door naar Amsterdam. In het Muziekgebouw werd het jaarlijkse Componistendiner gehouden, en deze keer was ik erbij. Niet zozeer als componist, maar vooral als belangstellende, gewoon om te kijken wat het voorstelt.
Het bleek een gevulde avond te worden, met rijen tafels waar mensen werden ingedeeld volgens 'voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht' met pakweg zes bij elkaar, en dan konden we samen een hele maaltijd eten. Iedereen had namelijk een gerecht voor vier personen mee moeten nemen, ik had een hoofdgerecht gedaan, in de veronderstelling dat de meenste mensen met voorafjes en toetjes aankomen. Dat had ik goed gezien. Bij binnenkomst in het Muziekgebouw was ik al begroet door Anne-Maartje en Remy, en bij hen schoof ik aan. De Componiste des Vaderlands stond vooraan te praten, en ik ging haar even begroeten en werd uiterst hartelijk teruggegroet.
Eén van de doelstellingen van zo'n diner is natuurlijk het onderling contact. Dat was niet heel makkelijk, want er was een bijna doorlopend programma van nieuwe muziek. Iedereen gaf daar de volle aandacht aan, ook de dame tegenover mij die niets met muziek had maar wel heel veel over zich zelf wist te vertellen. Nog voor het voorgerecht op tafel kwam, ging ik een plekje verzitten zodat ik tenminste met musici en componisten kon praten. Maar zoals gezegd, veel praten lukte niet zo.
Het was niet erg, want het programma was bijzonder boeiend. Veel videokunst, technologische hoogstandjes met synthesizers en met een website waar je met andere musici tegelijk kunt spelen.
Een waanzinnig orgelstuk, een filmpje over een al zwaar demente Mischa Mengelberg die met een schattige kleuter een duet improviseerde, een paar improvisaties met cello en met basklarinet, zang of liever vocalise met een aangestreken stuk metaal, een stuk uitsluitende gebaseerd op gebroken akkoorden dat heel dwingend klonk, en als klap op de vuurpijl als laatste onderdeel een quadrofonische improvisatie van groepjes musici.
Het eten en drinken was wel opgegaan. Aan het eind kon ik nog even praten met componist JPDG die komende week zijn derde opera in première ziet gaan. Van hem zou ik graag een paar lessen krijgen. Remy stelde me aan hem voor, en ja hoor, ik krijg de lessen. Wanneer zien we nog wel.
Tot slot bedankte ik Calliope, de CdV, en kreeg weer dikke knuffels. Ook moest ik van haar de regisseur van de avond begroeten; ik vond dat hij het zo geweldig had gedaan.
Thuis zat Eef me op te wachten, om het hele verhaal te horen. Zo werd het wel wat laat.

Rondje Dordrecht

Het werd een familiedagje vandaag. We hadden afgesproken met Peter en Jessica in Dordrecht. Eerst ging ik naar Essentrics, vanwege de lastige rug, er was gelukkig nog een plekje. Vervolgens pakten Eef en ik de trein en we kwamen mooi op tijd aan om rustig naar het Groothoofd te lopen. Het regende niet en het was redelijk zonnig. In het grand café daar namen we samen een lunch en we praatten bij over het afgelopen half jaar, van de jongelui dan. Veel was er niet gebeurd; ze waren gesetteld, en Peter heeft weer werk gevonden. Daarna liepen we nog door de stad, Dordrecht heeft natuurlijk een schitterend oud centrum. Tijd voor het museum was er niet, en de jongelui gingen naar een spellenwinkel - het was blijkbaar koopzondag in Dordt. Na het schieten van wat plaatjes scheidden onze wegen. In de trein naar huis (Eef) en Amsterdam (ik) kregen we nog een appje van Martijn die dit weekend in Oslo zit.
Ik had een rugzak vol met eten en drinken bij me, voor de bijeenkomst van de avond, maar daarover morgen.

Waldorfsalade

Voor een bijeenkomst van morgen ga ik Waldorfsalade maken. In de middag - want de ochtend ging al koutend voorbij - kocht ik de spullen, en ook een harinkje voor de lunch nu. Ik maak het pas op het laatst klaar, want het moet in een receptaculum mee naar Amsterdam.
Ik moest drie keer de kat van de buren uit de tuin jagen; die wil maar steeds tussen de andijvieplantjes schijten. De laatste keer raakte ik hem bijna met mijn klomp haha. Het is een beetje stil vandaag. Misschien zijn veel mensen naar 4-mei bijeenkomsten. Het is zulk slecht weer dat ik niet eens de vlag heb uitgehangen. Doe ik anders altijd, maar ik ben bang dat-ie wordt weggeblazen.

Ganzenmars

Gisteren regende het dat het goot na de lunch, dus de schilders waren snel weg. Vandaag was het gelukkig beter weer, en konden ze afmaken waar ze voor waren gekomen; ze werkten snel en efficiënt, dank 10SGA! En zo kwam het dat ik me vandaag onledig hield met het lezen van mijn boek voor de Spaanse tertulia van volgende week vrijdag: La Fila India ofwel de Ganzenmars. Dat slaat zowel op de eindeloze stroom knullige ambtenaren die rond een incompetent afdelingshoofd schommelen, als ook op de rijen vluchtelingen die vanuit verschillende Zuid-Amerikaanse landen op weg zijn naar het beloofde land de VS. Onderweg stranden ze dan in Mexico, en daar worden ze - na alle mishandelingen door de mensensmokkelaars die in het boek worden beschreven - door de bevolking uitgekotst en door een volstrekt onbekwame overheid naar de volgende ellende begeleid.
Cervantes laat ons wel heel erg politiek getinte boeken lezen. Ik wil niet zeggen dat Baudet gelijk heeft met zijn linkse indoctrinatie, maar ik kijk uit naar de keer dat we gedichten gaan lezen in plaats van beschrijvingen van al het vreselijks in deze wereld.
Ook nu was het afschuwelijk koud, want de ramen en deuren mochten natuurlijk nog niet dicht. Pas na het eten kon ik de boel afsluiten. Ik maakte snel een ommetje. Eenmaal terug rukte ik een elektrisch kacheltje aan, dat mijn woonkamer enigszins leefbaar blies. En toen kwam degene die mijn hele huis en hart altijd het beste verwarmt: Eef. Hij kwam een borreltje halen en het werd weer heel gezellig.

Venit Vinci Vixit

Om 0900 uur belde Eef, had ik zin in een drietje? Het zou droog blijven vanochtend, de regen zou pas vanmiddag komen. Daar had ik wel oren naar. De schilder was inmiddels bezig, en ik heb het gehad om alle dagen te zitten. Hij kon het ook wel even zonder mij. Dus liepen we een rondje van 2 1/2 uur waarin we de gebruikelijke dingen bespraken: hoe is het met deze, en met gene. Welke boeken heb je gelezen, wat schaft de pot.
Toch is het vandaag wel een bijzondere dag, want het is deze 2e mei exact 500 jaar geleden dat de schilder, beeldhouwer, uitvinder, dichter, componist, kortom 'homo universalis' Leonardo da Vinci ons heeft verlaten. In 1919 schreef B.A.J. Van der Hegge Zijnen het boek 'De ingenieur Leonardo da Vinci' om deze alleskunner op zijn vierhonderdste sterfdag te eren: "Groot onder de grooten, zelden geëvenaard, nimmer overtroffen ; een bijkans universeel genie in den waren zin des woords, zooals niet eens elke eeuw er een weet aan te wijzen." Dankzij de post van de KB weet ik dat het boek en de bijbehorende platen op Delpher staan: http://bit.ly/2GSsicl
Maar ook andere boeken zijn aan Da Vinci gewijd, momenteel heb ik zijn biografie onder handen. Heerlijke kost om te lezen. Vanavond maar eens mee naar bed nemen. Maar nu eerst naar Essentrics. Is hard nodig, want het is me flink in de rug geschoten. Daar is het rekken en strekken en dat zal me goed doen.

Stemming

Alle deuren nog altijd tegen elkaar open. Niet kunnen componeren vanwege de radio die buiten aanstaat. Temperatuur hooguit 12 graden. Ach ach wat moet een mens afzien als je de boel wilt onderhouden. Vandaag werd ik zelfs een beetje rillerig van de kou, zodanig dat ik besloot om niet naar de avondvoorstelling van 'Noem het maar liefde' in Amersfoort te gaan. Ik zag het allemaal even niet zitten. Ik besloot om wat kleine klusjes te gaan doen, zoals het stemmen van de cello. Dat ging lastig, want hij is al een poosje ontstemd, maar de laagste drie snaren deden hun best. De hoogste, de A-snaar, had er geen zin meer in en knapte. Vervelend, maar geen nood, ik heb een reserve setje. Nieuwe snaar, stemmen, knap! snaar weer kapot. Wat blijkt? ik heb het setje eeuwen geleden aangeschaft bij de opheffing van het bedrijf in Utrecht. En die hadden in een mapje van cello snaren, gitaarsnaren gestopt. Dat werkt natuurlijk niet. En ik krijg zelfs geen antwoord op een vraag die ik via Facebook heb gesteld, hoewel de vraag wel is gelezen. Dat schijnt moderne mores te zijn, maar ik erger me er wild aan. Kortom, vandaag was echt zo'n dag dat alles tegenzit. Ik was blij dat net toen de heren waren vertrokken, de zon even ging schijnen. Ik ben maar snel een ommetje in het bos gaan maken.