Jongste plannen

Vandaag eens uitgebreid geappt met mijn jongste zoon. Had hem al een poosje niet gesproken, en dat heb ik nu ingehaald. Hij is vorm aan het geven aan de nieuwe fase in zijn leven. Zo te horen heeft hij al een belangrijke randvoorwaarde voor elkaar. Ben benieuwd naar het verdere verloop.

Contact opgenomen met de insectendame van de afdeling hier en een afspraak gemaakt om te gaan inventariseren. Voorlopig zijn er weinig waarnemingen te doen maar wie weet, is er in het bos nog wat gaande.

Geen concert, toch concert

Vandaag zou ik naar Den Bosch gaan voor een concert met Peter Gijsbertsen in het kader van het IVC, maar helaas ging ook dit concert niet door. Gelukkig had ik hem bericht dat ik me op het concert verheugde zodat hij meteen aangaf dat dat hem niet zou worden. Toen heb ik hem maar gevraagd of ook hij eens naar wat liederen wil kijken, uiteraard de tenorstukken. En dat wilde hij wel maar, zei hij, ik ben erg kritisch. Dat lijkt me alleen maar goed; dus heb ik hem vier stukken opgestuurd. Ben heel benieuwd naar zijn reactie. Hij is natuurlijk niet zo maar een zanger, maar de top momenteel. Zijn oordeel doet er dus bijzonder toe. Ik verwacht er niets van - maar hopen doe ik des te meer. 
Omdat ik dus vandaag niets op het programma had staan, werd het een latertje, met langdurig ontbijt en gebabbel over vroeger en over alles wat Eef en mij bindt. Daarna heb ik de schoenen maar weer aangetrokken om in een stralend zonnetje naar het station te lopen. Eef liep mee, en ging vervolgens naar Soest Zuid voor een wandeling. Ik las mijn boek uit en kwam nog met licht thuis. Even de fazantenbes geoogst, en een link nageluisterd die Martijn had opgestuurd, een concert van twee Nederlandse jongens die pianostukken van Schubert en Brahms lieten horen. De Drei Klavierstücke van Schubert kende ik nog niet, bijna op zijn sterfbed geschreven; Brahms werd heel gevoelig gespeeld. Die jongens gaan deze zomer op tournee naar Indonesië. Zij wel. 

Toch nog vergeten

Ging ik speciaal naar De Bilt om weer eens bij de kringloopwinkel te kijken, vergeet ik dat straal. In plaats daarvan heb ik wat noten ingekocht, een verjaardagskaart uitgezocht, wat metalen ringetjes gekocht, kortom een lijstje afgewerkt waar ik de kringloop niet op had gezet. Ik was op zoek naar een nieuwe (oude) trui, maar dat moet er dus een andere keer van komen. 

Ik had gewoon zin om weer eens achter in het bos te lopen en zo geschiedde. Uiteindelijk werd dat nog een wandeling van drie uur! en ik had óók vergeten om die wandeling op te nemen op Komoot. Het moet niet gekker worden.

Boekje

van internet 

Ik vond een boekje ergens bij een bibliotheek huisje, zo eentje waar mensen hun overtollige boeken in zetten. De titel maakte me nieuwsgierig, ik las de achterflap en besloot het mee te nemen en te lezen. Het bleek een alleszins onderhoudende sociale thriller te zijn van een Belgische schrijver, over de relaties binnen het Opus Dei en een adellijke dame die tot haar later verdriet met een roturier getrouwd was, dat is een gewone burger. Wel de PG ofwel procureur generaal, geen min mannetje dus. De verwikkelingen van dit echtpaar met een huwelijk dat de uiterste houdbaarheidsdatum al lang was gepasseerd, zekere chantabele handelingen van hem, idiote ambitie van haar om haar zonen alsnog te laten adelen, en de 'heilige schaamteloosheid' van de leden van het Opus Dei worden in dat boek neergezet op een manier dat je het lezen niet kunt laten, geloofwaardig terwijl de vraagtekens je de rug op kruipen. Van deze schrijver, Jef Geeraerts, ga ik zeker nog wat meer lezen. Hij heeft politieke wetenschappen gestudeerd, heeft jaren in de Congo doorgebracht en was de eerste thrillerschrijver uit België die internationaal doorbrak. Tot mijn verbazing kost dit boek bijna 50 euro als je het nieuw wilt kopen.

Verregend Sonsbeek

 Er stond een wandeling op het programma, we zouden elkaar ontmoeten in Arnhem maar Eef kwam al eerder met zijn gevulde rugzak en daarom gingen we vanochtend samen op pad. Het was mistig, maar het weerbericht was niet slecht. Helaas regende het toen we in Arnhem aankwamen, niet hard maar wel gestaag. We waagden het erop. Park Sonsbeek is vlakbij het station, en het is erg mooi. Met de plu's op liepen we door de lanen en zagen tot mijn verbazing een openluchttheater, een zogeheten steile tuin, een stadsvilla en een hertenpark, allemaal in dat park en dan was er ook nog bos en weiland. Een molen is er ook, die draait, en de molenbeek loopt vanaf een fraaie waterval erlangs. Dat was dus toch geen verspilde ochtend. Op een redelijk droog plekje onder de bomen aten we een boterham, maar toen vonden we het allebei welletjes en gingen ons weegs. 

's Middags heb ik contact opgenomen met een zeer goede tenor, die bereid blijkt te zijn om naar mijn werk te kijken. Maar, zei hij, ik ben erg kritisch, dus als het me niet bevalt zeg ik het ook. Dat lijkt mij alleen maar goed. Dus ben ik daarna aan de gang gegaan met uitzoeken wat voor hem geschikt is, en of het echt goed genoteerd is. Verder nog een telefoontje met Douwe, en wat epjes met Martijn.

Zieke hond

Vandaag ging ik voor-vergaderen bij Elly, even alle stukken voorbereiden. Het moest bij haar, want haar hond had een tia gehad. Het arme beest zat in zijn mand maar wilde er steeds uit, rusteloos. Het dier kon zijn evenwicht niet meer bewaren en draaide een beetje met zijn ogen. Ook had ie de mand ondergeplast. Het leven van een hondenbezitter gaat niet over rozen. Later hoorde ik dat de dierenarts goede hoop op herstel had. Het beest is al 13,5 jaar oud, voorwaar een hele leeftijd voor een hond. Het is een heel lief dier, en het heeft goede bazinnen. 
De vergadering verliep vlot, Elly en ik kunnen het goed vinden en begrijpen elkaar wel op administratief gebied. We hadden het nog even over plannen voor de toekomst hier in het dorp, en wat dat voor de natuur kan betekenen. Ach, als ik het nieuws volg kunnen we weinig anders dan kaalslag verwachten de komende decennia. Maar in het klein kunnen we toch nog wel wat uitrichten ten gunste van de natuur, en in elk geval ervan genieten zolang het kan. Het was stralend weer, dus ik heb nog een stukje gefietst.

's Avonds epte Mariska me een aquarel door die ze voor mij heeft gemaakt; ze heeft echt talent.

Je kunt ook te ver lopen

 Ik heb het boek van Ffyona Campbell bijna uit: Te Voet door Afrika. Het leek mij je reinste avonturen roman te moeten worden, heel Afrika door, wow! maar dat viel tegen. Ffyona heeft gewoon een baan. Zij is gesponsord door verschillende bedrijven en loopt om in het Guinness book of Records te komen, en dat doet ze door te werken voor deze bedrijven. Haar werk is het lopen. Als je je dat realiseert, is het onbegrijpelijk dat ze deze tocht heeft gedaan. Technisch gezien heeft ze het voorbereid, met een heel team. Ze loopt met auto's achter zich aan en voor zich uit, vol met spullen die ze nodig heeft voor zo'n tocht. Maar sociaal gezien heeft ze helemaal niets voorbereid. Eigenlijk is het volstrekt onverantwoord wat ze doet. Het hele verhaal bestaat uit beschrijvingen van wegen, buikloop en menstruatieklachten. En drank, heel veel drank. Pijn in de benen en heupen, dat ook. Ze loopt dan ook de onwaarschijnlijke snelheid van 8 km per uur, 40 tot 48 km per dag; heel knap. Die snelheid haal ik net als ik probeer te rennen. En dan maximaal 5 minuten. Het team waar ze mee begint, zit vol kinnesinne en onbegrip. Eigenlijk is het tot Lusaka een treurig relaas. Daarna krijgt ze een ander team, waar het iets beter mee botert.

Ondertussen is het in Afrika geen makkie. Ze wordt met haar team overvallen door wolken tsetse vliegen en agressieve bijen, solitaire leeuwen sluipen rond het kamp en in sommige dorpen is de bevolking ronduit vijandig. Het lijkt alsof dat allemaal als een verrassing komt. Ze had makkelijk het leven kunnen laten, op zeker moment staat er al een mes op haar keel. Toch lijkt het geen moment op een spannend avonturenboek. Het komt eerder over als een idioot plan, dat voor de commercie wordt doorgezet. Ze heeft tijd noch inzicht om commentaar te geven op de landen en volken die ze ontmoet. Het is geen ecologische boodschap die ze uitdraagt. Voor haarzelf moet het een geweldige ervaring zijn geweest maar het voelt niet aan als iets dat ze deelt. Momenteel schijnt ze vooral boeken te schrijven, laatst over de 'Hunter and gatherer way' maar zij lijkt mij niet de persoon die dat in huis heeft, met alle spullen uit de supermarkt die ze op reis meenam. Ze heeft het wel gehaald, en dat is zonder meer een prestatie.

Om af te leiden las ik een ander boek. Ik nam een kort gevalletje: Het Behouden Huis van Willem Frederik Hermans. Mijn boekkeuze deze week is niet echt gelukkig, want dat boek is de beschrijving van je reinste surrealistische nachtmerrie van een soldaat. Het gaat in feite over een nachtmerrie (de oorlog) waarin een mooie droom (het behouden huis) verandert in alweer een nachtmerrie (moord, doodslag en het huis in puin). Boek uit. Ik hield het verder voor gezien. 

Thracisch I

'Een gekromd zeepaard, verbonden
met vier snaren: de Lier'

Vandaag heb ik het bouwwerk van Thracisch I afgekregen. De afwerking is nog niet compleet, maar dit gaat het wel ongeveer worden. Nu mag het stuk een poosje rusten, daarna zal ik het nog eens doorluisteren en de puntjes op de i zetten. Ik vraag me af of dit stuk nog wel klassiek mag heten. Pop is het absoluut niet, maar het heeft wel iets eenvoudigs dat daaraan doet denken. Misschien zit dat hem in een paar overgangen. Precies de reden waarom ik het nu zal laten rusten. Ik ben wel tevreden: de tekst wordt goed gevolgd, dat vind ik het belangrijkste van zo'n lied. Het wordt mijn nummer 32 op de lijst van uitvoerbaar werk. Hierbij een foto van een lier, waar dit lied over handelt, van internet gehaald.

Zo'n dag vliegt om

Je leest wat, je loopt een rondje, je zit wat achter de vleugel. Ook luisterde ik naar een podcast over Harry Bannink, in de herinnering van Thomas Oliemans. Deze opera zanger, de zoon van bridge vrienden, woonde vroeger in de buurt van Harry en kwam daar over de vloer. Dat geeft een hoop leuke anekdotes over zijn liedjes, die Oliemans nu ook brengt. Bannink heeft 3000 liedjes geschreven, vertelde hij, tegen Schubert 700. Maar Schubert was een stuk jonger, en heeft daarnaast nog veel en veel meer instrumentale muziek geschreven. Toch was het een verrassing om te horen dat er zoveel Bannink liedjes zijn; daar kan nog niet een fractie van ontsloten zijn. En wie van mijn leeftijd herinnert zich niet de ijzersterke nummers uit Ja zuster Nee zuster, uit Het Schaap met de Vijf Poten, uit Farce Majeure en ga zo maar door. Frans Halsema zong hem, Annie Schmidt liet haar musicals door hem schrijven. Ik zat te mijmeren over die leuke tijden, waarin satire nog intelligent en scherp was maar niet grof, en waarin velen aan slim cabaret deden. Ja dan vliegt de dag om.

Van Terborg naar Doetinchem

uitkijkpost aan de bosrand

Van Terborg had ik nog nooit gehoord, maar het heeft een station. Reden om er vandaag heen te gaan en een wandeling te maken. Het blijkt in de buurt van Doetinchem te liggen. Ten noorden van Terborg zag het er groen uit op de kaart, dus daar ging het heen. Het eerste stuk was eerlijk gezegd een tegenvaller: veel asfalt, weinig fraais. Maar eenmaal voorbij de Bielheimerbeek was de bebouwing verdwenen en begon een mooi groen stuk. Met Komoot in de hand liep ik over de kleinst mogelijke paden met mijn Eef. Al struinend door een lieflijk loofbos stuitten wij plotseling op Pater Portier, een imposante man met een halflange, horizontaal afgesneden baard in prachtig grijzend zwart. In zijn monnikspij der Franciscanen zag hij er bepaald werelds uit, eerder een Pater Uitsmijter eigenlijk. Wij bleken ons wederrechtelijk op het terrein van de Abdij van St. Willebrordus te bevinden. We dachten ook al, het lijkt hier wel een klooster, en dat was dus ook zo. Maar modern genoeg hoor. Er waren landerijen omheen die zo te zien professioneel worden bewerkt door de heren. Helaas konden we niet blijven kijken, we moesten van de binnenplaats af. Omgelopen was het even zoeken maar ik kon het bos weer in en we liepen verder. Het terrein was van Kasteel Slangenberg, waar we nog even langs kwamen. Toen hadden we genoeg kilometers in de benen en ik zocht de snelste weg naar Doetinchem, maar wel de groenste.

Veel terrein hier staat normaal gesproken onder water.
Nu stond het vaak droog, maar hier was nog wat.

Die liep over alweer een privé terrein, maar voor ons wandelaars werd een uitzondering gemaakt zodat we tussen de weilanden door en via een laatste bosgebied vrijwel op het station Doetinchem uitkwamen. Het werd al donker, want dat gaat hard in deze dagen, maar we waren ruim op tijd thuis om een goede maaltijd te verzorgen. 

Pakjespret

Het is jammer dat Sinterklaasavond in mijn kringetje niet wordt gevierd; ik vind het het leukste feest van het jaar. Dat komt door het plagen, dat je dan kunt doen. Surprises maken, gedichten, en het hele jaar door anekdotes verzamelen om daar op 5 december eens goed over te lachen, dat is leuk. Maar helaas, ik krijg er de handen niet voor op elkaar. Niet getreurd, ik doe er toch aan wat ik kan. Zo heb ik alvast een pakje gemaakt voor één van de vele jonge mensen in onze omgeving, ik zeg nog even niet wie, omdat ik een wel heel toepasselijk kadootje had gevonden, iets wat goed te pas komt. Natuurlijk vloeit dan de dichtader, een fraai lang gedicht deze keer met veel toespelingen. Maandag doe ik het op de post, omdat ik niet weet wanneer de ontvang(st)er pakjesavond heeft ingepland. Het moet niet te laat komen! En nu hoop ik stiekem dat de betreffende persoon snapt van wie dit komt, en me erover appt. Ik wil graag weten hoe het kadootje en gedicht vallen...

Geen Elfstedentocht!

Geen Elfstedentocht dit jaar! dat was de kop van de krant van vandaag. De Koninklijke Vereniging De Friesche Elf Steden heeft dit in haar wijsheid besloten. Wel verdikkie! Weten zij meer dan u en ik? Zouden ze soms denken dat het ook deze winter weer niet voldoende zal vriezen? Klimaatverandering? Welnee! het komt door corona. Want anders zouden we massaal de ijzers kunnen onderbinden. Of niet soms. Geen enkele verwijzing naar het opwarmen van de aarde. Ik moet dan denken aan het meertje van de Biltse IJsclub. Al jaren ligt dat meertje nat en wel te wachten op die éne keer... maar het komt er niet van. Lang geleden hoorde je dan vanuit de verte de klanken van oude nummers van de Beatles, en andere muziek waar je lekker op kon slierten over het ijs. Het gekras van de ijzers, het gemurmel van de mensen weerkaatst door het ijs, het donkere bos eromheen, het kunstlicht van de lampen hoog boven de hoofden... dat zal dus ook dit jaar niet gebeuren. Niet in Friesland en niet ergens anders in het land. Door corona hoor. Opwarming van het klimaat is pas volgend jaar weer aan de orde. 

Hulshorst

De beek

Met de trein van 9 uur vertrokken we naar Harderwijk voor de aansluiting op de Zwarte Boer. Ook dicht natuurlijk, dus er zat geen kop chocolademelk voor me in. Jammer, maar de wandeling was er niet minder mooi om. De Hierdensebeek is een prachtstuk. Ik dacht altijd dat het Leuvenumsebeek heette maar op Komoot stond deze andere naam. Op het bankje aan de beek onder de beukenbomen aten we ons prandium boterhammetje en zagen nog andere wandelaars passeren. Dat is duidelijk toegenomen; het wandelen is een heerlijke bezigheid die gewoon nog kan, en dus zijn er mensen die dat ontdekken. De zon scheen in een wolkeloze hemel, de temperatuur was ca. 15 graden, kortom buitengewoon aangenaam weer om buiten te zijn. 
Via de beide Hulshorsterzanden kwamen we op het heidegedeelte met de zitplank. Die was doorgebogen na zoveel jaar, maar nog altijd stevig genoeg om te zitten. Terwijl we daar van de heide genoten, kwam een kudde schapen aan. De herder stapte op ons af, en we maakten een praatje. Hij vertelde ons over het heideschaap, wat het eet, wanneer het herkauwt, hoe het heidehaantje veel minder een plaag kan zijn, en wat de eigenaardigheden van zijn twee Border Collies zijn. Het bleek zijn laatste dag als herder te zijn, vanaf morgen zit hij 'between jobs' zoals dat eufemistisch heet. Hij kon geen betere afscheidsdag hebben getroffen. Wij liepen verder naar Nunspeet, zonder bijzonderheden en gingen vervolgens elk ons weegs.

Online

 De vier boeken van de bieb waren al weer uit. Ik wilde ze terugbrengen, maar nee: alles was gesloten. Een dame op de fiets kwam ook net aanrijden voor hetzelfde en vond de deur gesloten. We hadden het even over deze verwarrende tijd. Online had ik een cartoon gezien waarop alle menselijke activiteiten die je zo kunt bedenken werden verbeeld in deze tijd. Allemaal hetzelfde plaatje van een silhouet achter een pc. Online werk, online school, online relatie, online koken, bah, om treurig van te worden. Het was verder vandaag ook geen dag om er op uit te gaan. En ik had even genoeg gelezen. Daarom ben ik maar de keuken in gedoken. Daar kreeg ik nog een appje uit Spanje: Teresa wordt 'tia abuela'. Ze was er verguld mee. Haar moeder van 86 is nu ook online gegaan. Die geniet van alle muziek en theater op het web.

Autogram

 Een vlaag van inspiratie woei deze week door Wijhe. Eerder had ik al zitten werken aan 'Thracisch I', een gedicht dat flink opschoot richting Lied maar bij het eind haperde het en moest ik het weg leggen, zoals zo vaak gebeurt, in afwachting van ideeën. Daarom had ik het volgende gedicht ter hand genomen en wel 'Autogram', net als het vorige van de hand van Ida Gerhardt. Het gedicht trof mij door de ingekeerde, persoonlijke behandeling van het thema. Gerhardt spreekt tegen haar eigen handtekening, en bedenkt hoe dit personage in haar leven tot stand is gekomen. Dan keert ze terug naar de handeling waarom ze aan die handtekening denkt: er moet iets worden getekend. Dat gaat niet zonder angst of beven. Iets zal definitief worden, waarvan de consequenties nog niet allemaal kunnen worden overzien. Even zoekt ze steun bij haar Herder, wil ze hopen dat haar motieven om deze verplichting aan te gaan zuiver zijn; maar dan recht ze de rug, ademt eens diep, en tekent. Dit alles in een paar regels op ingenieus rijm.

AUTOGRAM 

Handtekening,
ik zet u neer:
weerhaak en kerf,
penkras en nerf.
Code van eer.

In tegenweer
- zwaard tegen zwaard,
aard tegen aard -
werd gij gewet.

Doorgrond mij Heer,
als ik signeer.

Ik heb gezet.

Op internet vond ik een afbeelding van haar handtekening.

Duvelsbosje

Ja, het moest vandaar weer: erop uit. Deze keer maar eens zonder de trein en dat beperkt de mogelijkheden hier wel. Daarom bedacht ik dat we maar een stukje moesten fietsen tot aan het begin van een aardig stuk, en daar een rondje draaien. Dat werd een lemniscaatje, ook goed hoor. Het begin was bij het waterwingebiedje achter Boerhaar, waar een groep enthousiastelingen het patrijs probeert terug te krijgen. Van daar uit is een beetje groen met bomen en dat leidt via een groepje perenbomen naar de boerenerven daarachter. Hier en daar is het gras vermengd met kruidjes, maar veelal toch zie je egale massa's gras. Maar overal zijn dan weer schone slootjes. Het is niet voor niets een verlaten gebied. Toeristen hebben hier niets te zoeken. Maar met behulp van Komoot vind je toch altijd weer paden en paadjes die de moeite waard zijn. Zo bracht ik Eef bij het Berend-Jan Hunnemanpad, voorwaar een weidse naam voor een graspad dat door het laatste stukje bos voor Broekland liep. Maar o verrassing: dat was wel het pad dat door het Duvelsbosje liep, waar een nazaat van de heilige eik van de Wesenberg nog altijd staat. Kent u dat verhaal? Nee? dan vertel ik het. (Bron: Tradities in Overijssel)

Op het landgoed Wesenberg werkte een mooi, lief dienstmeisje en een sterke, maar minder lieve knecht. De knecht werd verliefd op het dienstmeisje en vroeg of ze met hem wilde trouwen. Hij vroeg het niet een keer, maar wel tien keer en telkens wees ze hem af. Op een avond kwam ze na de biecht terug uit Wijhe en sprong de knecht ineens tevoorschijn. Of ze zijn vrouw wilde worden. 'Nee', zei ze. De knecht raakte buiten zichzelf van woede en vermoordde haar. De volgende dag kreeg hij bezoek van de pastoor van Wijhe: ‘Waarom heb jij dat lieve dienstmeisje vermoord?’ De knecht reageerde weer een beetje vreemd. Hij trok een eikenhouten spaak uit een wagenwiel, stak de spaak in de grond en zei: ‘Dit dode hout gaat leven en krijgt blad, als ik schuldig zou zijn.’ Het wonder gebeurde. De spaak begon te leven en binnen de kortste keren stond de knecht onder een stevige eik, vol in het blad. Er zat niets anders voor hem op dan te bekennen. En de knecht werd opgehangen.

Iedereen wilde de wonderlijke eik met eigen ogen zien. Al gauw werd er naast de heilige eik een kapelletje gebouwd en begonnen er jaarlijks heel veel pelgrims naar landgoed Wesenberg te komen. Tot groot ongenoegen van de protestante predikanten die na de Reformatie in de 16e eeuw veel macht kregen in Salland. Het uitoefenen van het rooms-katholieke geloof werd zelfs officieel verboden. De predikanten wilden dat er snel een einde zou komen aan de bijgelovige bezoeken van katholieke bedevaartgangers aan de heilige eik. In hun ogen was het afgoderij. De eerste klacht die in de archieven terug te vinden is, dateert van 1635 en de laatste van 1654. Die laatste klacht bij de Staten van Overijssel heeft er toe geleid dat de wonderboom werd omgehakt en het kapelletje afgebroken.

De predikanten wilden dan wel dat het ‘tot op den gront moge wtgeroeyt werden’, maar met het verdwijnen van eik en kapel bleef de grond waarop deze hadden gestaan nog even mysterieus als tevoren. Misschien nog wel meer. Van een heilige plaats waar pelgrims op af kwamen werd het een spookplek die je beter kon vermijden. Daar waar ooit de heilige eik en kapel stonden bevindt zich nu een bosje dat 'het duuvelsbosje' genoemd wordt. De geest van de knecht die het dienstmeisje vermoordde, dwaalt er nog rond. Vooral tijdens stormachtige herfstnachten is hij heel onrustig en laat hij een huiveringwekkend gehuil horen. Een flinke landarbeider uit de buurt 'die veur de duvel nog niet bang was' is een keer ’s nachts het bosje ingegaan om de geest het zwijgen op te leggen. Maar nadat hij terugkwam heeft hij zelf nooit meer kunnen praten. 

De nazaat van de heilige eik

Een provincie vol bijzondere verhalen! 

Mutsig dagje met chic einde

 Wat doe je op een dag dat je niet wilt wandelen. Dat werd dus shoppen, uiteindelijk was het me gisteren niet gelukt om te vinden wat ik zocht. Dus was het op naar Zutphen. Helaas alleen ging dat niet door: werkzaamheden, alle aansluitingen waren veranderd. Om niet te lang hoeven te wachten werd het dus Deventer, en dat is ook een alleraardigste stad. We kriskrosten zo'n beetje door het stratenplan en ik keek mijn ogen uit bij alle winkeltjes. Heel veel koffie- en theewinkels, veel snuisterijen, er was ook markt, en uiteraard eindeloze hoeveelheden kledingzaken waar ik vond wat ik zocht. Ook had ik een vaag plan om een vogelbadje in de tuin neer te zetten, en laat nou ook zo'n vogelbadje mij aankijken 'Koop mij!' Dat staat dus nu in de tuin.

Met een lachende snuit legt Michael uit

Ook deze avond gingen we uit. Dit was míjn voorstel, een dubbel bill opera gestreamd door Opera Zuid met daarin mijn favoriet Michael Wilmering. Eerst was er een monoloog van Poulenc, La Voix Humaine, heel knap gespeeld door Talar Dekrmanjian, een lange litanie van een vrouw wier relatie door de man is uitgemaakt, met een fantastische tekst van Jean Cocteau. Daarna L'Heure Espagnole waarin de vrouw van de horlogemaker hunkert naar een minnaar. Die komt, maar is alleen met zichzelf en zijn gedichten bezig. Een deftige meneer van de gemeente wil ook wel, maar helaas: de hete bliksem Concepción gaat met de potente pakketbezorger aan de haal. De laatste gespeeld door Michael. Dat was lachen, en genieten van de mooie muziek van Ravel.

Het was bijna net zo leuk als echt in het theater zitten. Wanneer zal dat weer kunnen?

Een ontmoeting aan het Zwolse spoor / moderne muziek

 Eef kwam met het plan om vanavond maar eens uit te gaan, met alle toeters en bellen, alleen dan in eigen huis. Daarom snelde ik naar de markt, want de kaas was op en ik wilde ook de superboter hebben. Het is niet zo'n grote markt, en ik was blijkbaar laat, want een flink aantal kramen waren al aan het inpakken. Mijn kleine boterkraampje nog niet, gelukkig. Na de aankoop, ook van kaas daar, liep ik wat rond op zoek naar spulletjes, maar die kon ik niet vinden. Naar de trein dan maar. Eef zou aankomen, en ik wilde even melden dat ik niet mee ging wandelen, want ik was gisteren al naar Borculo gegaan en had vanochtend eerst gefitnesst. Hij kwam op tijd aan om mij wat zware spullen te overhandigen zodat hij die niet de hele wandeling hoefde mee te sjouwen. Ik ging thuis even achter de vleugel zitten. 

's Avonds hebben we een avondje uit in eigen huis georganiseerd. Op verzoek van Eef was het programma als volgt:

• A. Schönberg, Vioolconcert 1 door Hilary Hahn
• A. Schönberg, Strijkkwartet nr. 2

pauze met glaasje wijn en kaas, en daarna op mijn verzoek

• P. Longworth, The Night Fisher
• O. Golijov, Mariel voor cello en marimba, en daarna weer op verzoek Eef
• I. Stravinsky, Le Sacre du Printemps

Nou, toen had ik het wel gehad!

Contemporaine muziek

 Ooit van Vyacheslav Artyomov gehoord? Nou, ik ook niet. Toch is dit in eigen kringen een gerespecteerde componist. Via mijn netwerk kreeg ik het advies om eens te luisteren naar zijn Requiem. Een mooi stuk, dat een heel andere benadering heeft van de 'heilige woorden', veel meer een hulpkreet dan verering. Op het laatst werd het me wel wat veel, maar toch heeft het hele stukken die me boeiden. 

Ik had er zin in gekregen en zocht verder. Dat bracht mij op Osvaldo Golijov, ook zo'n bekende maar niet heus. Hoewel? Deze Argentijn (geen Rus) heeft tijden lang veel eer gekregen, tot hij een ernstige burnout kreeg. Nu is hij terug van weggeweest. En om maar in de religieuze sferen te blijven, hier is een link naar zijn Pasión segun San Marcos. Lijkt een beetje op Mercedes Sosa in het begin, maar ik moet het nog uitluisteren. 

Ach, als je toch de hele wereld over reist, dan is een uitstapje naar Zuid-Korea ook niet zo gek. Daarom maar eens gekeken naar Alice in Wonderland in de opera versie van Unsuk Chin. En eerlijk is eerlijk: deze muziek past prachtig bij het verhaal. Geavanceerd vakwerk is deze muziek, en toch blijft het een kinderlijke sfeer houden. De spelers moeten zingen met metalen raamwerken op hun hoofd, wat een vak, operazanger. 

Phoma Hedericola

Er bleven nog een paar brieven over om rond te brengen, op behoorlijke fietsafstand. Dat gebeurde dus vanochtend. Zo kreeg ik de kans om weer een nieuw deel van deze gemeente te bekijken. Op een straat genaamd de Wesenberg waren maar 6 adressen, en deze lagen heel ver verspreid. Na een aardig ritje kwam ik bij een klein bos, zomaar tussen de weilanden; ik dacht dat het daar was en stapte even af. In het bos bekeek ik de bomen met hernieuwde aandacht. Er groeide inheemse klimop langs de stammen, en op die klimopbladeren waren bijzondere kringen te onderscheiden. Sinds gisteren denk ik dan aan een mijt, of ander insect dat zich voedt met het blad. 

Ik maakte er een fotootje van voor de waarnemingssite. Het bleek een schimmel te zijn, de Phoma Hedericola, vrij algemeen en inheems maar voor mij wel de eerste! Het brief adres was nog een heel stuk verderop. Een mooie grote boerderij met wat houten kunstwerken, en daarna kwam er een paadje, het Berend-Jan Hunnemanpad, dat ik eens ga lopen vanuit Broekland. Maar nu ging ik terug naar Boerhaar, postte de laatste brief en ben de rest van de dag gaan lezen en luisteren.

De post moet rond

Met Elly ga ik op bezoek bij L. die geïnteresseerd in insecten. Wie weet kunnen we een inventarisatie maken van wat er zoal vliegt en kruipt op plekken die nog niet door de vooruitgang zijn geclaimd. En dan zouden we bij de gemeente kunnen proberen te bewerken dat dat zo blijft. Ik tref een alleraardigst echtpaar, zeer betrokken bij de natuur en ecologie, die hun eigen paradijsje bewonen en dat graag ook elders gerealiseerd zouden zien. Maar boeren zijn niet erg onder de indruk van lange termijn denken op ecologisch gebied, zo is hun ervaring. Er worden exoten geplant waar geen bij op afkomt, geen vlinder de zuigsnuit aan wil zetten. Zelf hebben ze alleen inheemse planten in hun tuinencomplex. Dat ziet er een beetje overwoekerd uit, maar dat is het juist niet, leggen ze uit. De wilde kruiden die er staan - anderen noemen ze onkruid - bloeien het hele jaar door en trekken steeds andere insecten aan, en daarmee weer vogels en kleine dieren. Het is heel genoeglijk om met ze te praten, maar ik weet niet goed wat ze nu eigenlijk wil. Ze geeft me een paar suggesties mee en daar ga ik maar eens mee aan de slag. Het begint al met een groepje snuitkevers die in een zakje met stokrooszaden zitten. 

Na het bezoek breng ik een nieuwsbrief rond in het dorp, met een handgeschreven vraag of ze echt geen mailadres hebben. Het werkt, ik krijg een aantal reacties die verwerkt kunnen worden. Scheelt in het vervolg rondbrengen.

Verveling

Er ligt weer een heel stapeltje boeken om door te spitten. Deels zijn het amusementsboeken, deels echte boeken, met inhoud. Daaronder valt het tweede deel van de reis naar Constantinopel van Patrick Leigh Fermor. Ook Schorshuiden moet nog uit, en wat werk van Almudena Grandes. Het Handboek Hoogbegaafdheid ligt te wachten. Behind Bars, studieboek van Elaine Gould kijkt mij verwijtend aan. En wordt het niet eens tijd om weer Spaans te lezen? In elk geval ben ik maar begonnen in Te voet door Afrika van Ffyona Campbell, die een poging tot een wereldrecord doet met voetreizen door vier continenten; dit is haar laatste. Maar ook de vleugel kleppert ongeduldig: componeren jij! O nee, eerst pompoensoep maken. Hoe krijgen sommige pensionado's het toch voor elkaar om zich te vervelen?

Vijverhof

kaboutertje in Baarn 

En ja hoor, weer er op uit. Het was gewoon te mooi weer om lang in de trein te gaan zitten, dus het werd Baarn waar we nog even met de controleuse van gedachten wisselden. Baarn, ach dat is een bekend gebiedje, zo dachten wij, maar niets bleek minder waar. Halverwege de route nam ik een afslag in de buurt van het oude hutje van Jan, dat nu niet meer bestaat. Op een paar boomstronken aten we onze lunch terwijl vlak achter ons de crossfietsers als een leeglopende emmer over het crosspad stroomden. We kwamen door het gebied De Stulp, en bij Pijnenburg ging ik een andere kant op. Dat was een revelatie. Een prachtig pad liep over particulier, maar opengesteld gebied: Venwoude. 

Venwoude

Daarachter, bij de weg, stond een strenge stenen poort met metalen hekwerk. Was gewoon opengesteld: het ging over in de Vijverhof. Die vijver wilde ik wel eens zien en ik vond een paadje. Een heerlijk verstild plekje liet zich ontdekken. De vijver was niet groot en lag verscholen in een zalig stukje bos. Er stond zelfs een solitair stoeltje bij het mooiste uitzicht. Maar we bleven er niet, we gingen al genietend door en prezen ons al gelukkig. Toen kwam weer een verrassing: een lage, brede woning met moestuin en een meer formele tuin, midden in het bos. Ook daar mochten we overheen. We kwamen bij een groot open veld, omringd met bos, en we doken rechts dat bos in. Daar ontmoetten we een enthousiast stel natuurliefhebbers die ons wezen op een kleine kolonie goudhaantjes daar. Zo langzaamaan kwamen we dan toch weer op bekend terrein.

Eef doet een jongensdroompje: door de bladeren klossen

Bij de Ridderoordse bossen sloegen we af naar Den Dolder, en door het laatste stuk dwars door een bos kwamen we bij het station. We hadden nog tijd voor een praatje met een vriendelijke jongeman die onze mondkapjes mooi vond, en toen was daar de trein naar huis.

Zandvoort

Zullen we even naar het strand gaan? zo sprak Eef vanochtend, en dat was een strak plan. Het was stralend weer vandaag, veel te warm weer voor de tijd van het jaar, zonnig en vrolijk. We gingen maar gewoon toen het ons goed uitkwam en de treinen werkten mee, we kwamen zonder vertragingen aan in Zandvoort. We stevenden af op het strand en genoten van alle reuring. Kleine kindertjes met hun papa, mensen met hondjes, hele plakkaten scheermesjes die waren aangespoeld. Een grote trekker met een kraam verkocht mosselen, mits op afstand, en daar namen we een bakje van. We liepen nog even verder en daar vond ik een opgang waar je rechtstreeks de duinen in kon lopen. Daar maakten we dankbaar gebruik van en we vonden onszelf terug in een prachtig duinlandschap. Er liep een gemarkeerd pad dat door een gebied met wisenten liep. Bovenop een heuvel stond een hele groep mensen te turen naar een vennetje waar drie grote beesten stonden. Maar het waren gewoon Galloway runderen, niks wisenten. Een vrijwilliger die er stond vertelde dat de wisenten in deze tijd van het jaar aan de bosrand staan, eikels eten. We kwamen er geen tegen. We klommen het gebied weer uit via een houten trapje en vervolgden de duinwandeling in een mooie bocht terug naar de trein. 

Markt

 Het is nog steeds gezellig op de markt. Er lopen heel wat mensen rond, al of niet met mondkapje, om hun wekelijkse boodschappen in te slaan. De Schele, met zijn kipkar, stond vrolijk te verkopen. De fruitkraam had het hele dek van de straat gehaald; dat ventileert het lekkerste, en ook daar stonden mensen rustig te keuren tussen de sinaasappelen en de preien. De bibliotheek was dicht, maar er stond een kraam voor de dichte deur: je kon gratis afgeschreven boeken meenemen. Eén boek leek me wel wat, een 'ruw coming of age' verhaal, maar eens kijken wat het is. Ik had bij John-met-de-blauwe-ogen, Pieper John, een kilootje Frieslanders gehaald en meer had ik niet nodig. Op de terugweg bij Theo sneed ik nog winterpostelein. Eef oogstte andijvie, dus we waren weer goed voorzien. 's Avonds bleek dat er flink wat koriander tussen de postelein zat. Tot mijn verbazing vond ik het echt niet te eten. Heel jammer - maar gelukkig kwam het eten nog goed terecht bij Eef, en de haas was verrukkelijk. We hadden zoals gebruikelijk nog veel te bepraten naderhand en het werd dus toch weer laat.

Bieb op grijs

Sinds gisteren zijn de bibliotheken gesloten. Op de valreep heb ik daarom een paar 'leesboeken' gehaald, van die lekkere bladzijden vol makkelijk voer, dat je 's avonds in bed nog snel even leest om in slaap te vallen. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om een stukje te lopen, het was stralend weer. Heb daarna een begin gemaakt van een database voor muzikale motieven. Via FB had ik nog even contact met mijn oude vriendin Gera, met wie het gelukkig prima gaat. Het is hier zo stil, dat je vreemd opkijkt als je de buurman hoort sjouwen met zijn grijsbak. Grijze dagen.

Patrick Leigh Fermor

 De jonge Paddy had het briljante idee om van Hoek van Holland naar Constantinopel te wandelen. Hij was 18 jaar, toen hij vertrok. Het was ook nog een midden in de winter; nice weather for young ducks, zei de taxichauffeur toen hij uit Londen vertrok, want het goot. Aan de overkant, vanaf Hoek van Holland, is het al sneeuw en storm wat de klok slaat, de hele wandeling tot in Hongarije. Maar overal werd hij warm ontvangen. Het is ook een ongelooflijk charmante jonge vent geweest. Eentje met een behoorlijke ondergrond van kennis van de oudheid - ook al was hij van school gegaan vlak voor deze wandeltocht. Zijn liefde voor taal heeft hij altijd behouden. Toen hij het boek schreef, was hij een stuk ouder maar de jonge Fermor wordt er wel goed in beschreven. Een knul zonder levenservaring, met een geweldig optimisme en nieuwsgierigheid en niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken waar dat nodig was. Zo kruist hij door het net-aan-Hitler-Duitsland in 1933 en 1934. Hij komt via allervriendelijkste personen die hij onderweg ontmoet, in aanraking met alweer zulke vriendelijke mensen. Hij maakt tegenslag mee: door zijn al te regelmatige, al te grote alcoholconsumptie raakt hij zijn aantekeningen en spullen kwijt. Dan komt hij aan de kost op dezelfde manier als Hitler toen die zo oud was als hij, en in dezelfde stad Wenen: hij gaat schetsen maken van mensen, die hij voor 2 of 3 schilling aan ze verkoopt. 
Dit is een waargebeurd jongensverhaal en dat maakt het zo bijzonder om te lezen. Daar komt bij dat het Duitsland van net voor de oorlog door hem met open blik wordt bekeken. Wat is dat land ver gezonken in de jaren daarna, hij maakte juist zoveel goeds mee. 

De vraag die zich voordoet is of een Amerikaan vandaag de dag dit proza zou kunnen lezen. Leigh Fermor schildert alles wat hij ziet in overmatig rijke taal, rococo of Stile Galante eerder dan barok. Hij legt kleine details vast, laat de lezer door zijn ogen meezien in kerken, bij schilderijen, in de verschillende kastelen waar hij mocht logeren. Ook breit de volwassen schrijver er uitgebreid geschiedenis in, die hij als jonge zwerver gedeeltelijk heeft meegekregen van de gastheren die hij bezocht. Daar zaten veel ontwikkelde mensen tussen. Via die mensen sprong hij telkens naar de volgende ervaring, zonder dat hij de eenvoudige lieden naast zich neer legde. Gefascineerd bleef hij door de Landsknechte, de Duitse ridders in de vroege Middeleeuwen, en ook door Shakespeare die in zijn toneelstukken naar de Habsburgse gebiedsdelen verwees. Zo dichtte hij Bohemen een kust toe - en zie, ooit, in een periode van 13 jaar, had Bohemen een kust, namelijk bij Dalmatië. Na een loflied op Wenen volgt een loflied op Praag, en dan trekt hij langzaam het eerste boek uit via Slovakije en Hongarije.

Bosbessen

Dan liever uit eigen tuin

Bij Albert Heijn kun je diepgevroren bosbessen krijgen, echte wilde, uit Oost-Europa. Dat leek me heerlijk als toetje voor vanavond. Helaas, dat viel tegen. Ik zette het schaaltje voor me, nam een hap en.... vertrok mijn gezicht. Het smaakte akelig, zuur, met een ondertoon van karton. Is de industrie dan ook al in staat om echte natuurproducten te verpesten? Dit was echt een teleurstelling. Ik weet zelfs niet of ik nu nog wel jam wil maken van de doosjes die ik nog heb liggen. Heb het bij de lunch daarom maar gehouden op een tomaat, mini courgette en frambozen uit eigen tuin en een boterham met geitenkaas. En heb vervolgens de vleermuizenpis uit de badkamer opgeruimd. 

 

Oma en opa in Brabant

 Op de terugweg van Valkenburg zouden we van de gelegenheid gebruik maken om de kleintjes van Maris te bezoeken, en haar natuurlijk ook. Redelijk vroeg vertrokken we en we waren rond de lunch daar. De kleintjes zaten nog op school. Zo konden we even in rust met dochter en schoonzoon spreken. Het was voor mij al weer een poosje terug dat ik er was. Ik kreeg een lief kadootje, nog voor mijn verjaardag: een notitieboekje met muziekopdruk. We praatten wat af, en toen was het al weer tijd voor de kleintjes. Guusje herkende me niet meteen, o foei, ik was echt te lang weggeweest. Maar het was heerlijk om weer met ze te knuffelen. Ze vroegen honderduit en lieten van alles zien. Kort daarna moesten we al weg, maar het was de moeite waard geweest. 

Familiefoto

Op het station heerste consternatie: midden op een overgang van het spoor was een trein blijven steken. Hij kon niet verder. De spoorbomen bleven maar dicht. Aan de overkant zou onze trein vertrekken. Wat ik nooit had denken mee te maken gebeurde: Ferry liep om de spoorbomen heen, dwars voor de trein langs. Ook de andere wachters liepen er door. De trein kwam aan, maar ging uiteindelijk toch niet; we moesten alsnog naar het andere spoor. Al met al duurde het niet meer dan een kwartier langer dan anders voor we terug op honk waren. 

Op bezoek bij Dick

Een prachtexemplaar met maretak

Het zou keihard gaan regenen vandaag; echt een dag voor een visite, dus was de planning om eens bij Dick langs te gaan. Hem had ik al heel lang niet gezien; wel gesproken natuurlijk met alle social media. Maar het werd helemaal niet slecht! dus na de koffie met amandelspijs gingen we er op uit. We wilden van Vaals naar Slenaken, of als dat te ver was, naar Epen. Dick zou ons de weg wijzen. Hij had vergeten dat ook in inmiddels op Komoot loop, en daarbij van alles improviseer. Dus op zeker moment nam ik het roer even over en koos een ruiterpad, dat midden door het bos liep. Dat was wel erg zompig, maar het gaf weer heel nieuwe vergezichten. Maar later nam Dick het weer over en zo liepen we uiteindelijk langs de Geul. Opvallend waren daar de bomen vol maretakken. Ik probeerde nog een close up te maken, maar dat lukte niet zonder in het water te vallen. Daarop trok Dick de thermosfles uit zijn rugzak en presenteerde koffie op een omgevallen boom. Langs het water liepen we verder, tot de kruising met de weg naar Epen. Daar scheidden onze wegen, Dick ging weer terug en wij gingen op weg naar Valkenburg met de bus van Epen naar Maastricht. Die misten we net. Dat betekende even tijd om in Epen rond te kijken, bijvoorbeeld naar dat hotel waar ze zulk lekker Petrus- en Paulusbier maken. Toen gingen we toch op pad en kwamen op tijd voor het eten en de volgende drive. We deden het niet slecht deze keer.