Ieder jaar in november is er een competitie annex evenement van het IVC in Den Bosch. Het ene jaar komen er zangers en zangeressen opera en oratorium laten horen, het andere jaar is het het Lied. Dat was dit jaar aan de orde. Nu heeft het Lied een speciaal plaatsje in mijn hart, als het even kan ben ik in elk geval bij de finale. Zo ook dit jaar.
Het begon gelukkig op een christelijk tijdstip, 1500 uur, zodat het geen latertje hoefde te worden. Er deden dit jaar vier duo's mee in de finale: twee mezzo's, met man resp vrouw als pianist, en twee sopranen, beiden met een heer als begeleider. Ze zongen elk een behoorlijk repertoire van ongeveer een half uur per duo. Ze waren allemaal heel goed! maar ook heel verschillend. De eerste, Mezzo Ema, is een ware performer, die het publiek totaal meesleepte in het verhaal dat ze vertelde met haar zang. Michael, haar begeleider, deed dat ook. Een mimiek om jaloers op te worden, een uitbundigheid van emotie, zowel in het vrolijke als in het verdriet, die onweerstaanbaar is in de zaal. Haar stem begon wat scherp maar die werd steeds voller naar het eind toe. Ze had een opvallend mooie uitspraak van de talen.
 |
| Ema Nikolovska en Michael Sikich, de winnaars van dit jaar |
De tweede mezzo, Esther, was wat minder fysiek maar had dan weer een warmere stem. Bovendien werd ze begeleid door een tornado in de persoon van pianiste Anastasia. In een fortississimo gedeelte kreeg die het voor elkaar dat de vleugel op het podium een huppeltje maakte. Een hele prestatie, en uit volle overtuiging in de toetsen gesmeten. Ook dit duo kwam zeker aan het eind heel mooi uit de verf.
 |
| Links tornado Anastasia Grishutina, rechts Esther Valentin |
Voor de pauze werd nog een interpretatie van Sylvia Maessens verplichte lied ten gehore gebracht door de volgende kandidaat.
In de pauze sprak ik Peter Gijsbertsen aan, die ook aanwezig was, nu als luisteraar, en we wisselden wat impressies uit. Ik gaf aan dat ik uitkijk naar zijn optreden in januari. Een prachtige dame uit Portugal sprak mij aan, en ook wij bespraken onze indrukken. Zij komt ieder jaar naar het IVC, dus we namen afscheid met een vrolijk 'tot volgend jaar'. Daarna sprak ik ook nog even met de twee duo's die voor de pauze hadden opgetreden, en genoot van hun enthousiasme. Ze hadden het een bijzondere ervaring gevonden, zowel door de aandacht die ze kregen van de organisatie als van het publiek.
Na de pauze werd Sylvia Maessens nog een keer uitgevoerd, nu door Esther en Anastasia, en vervolgens mochten sopraan Harriet en Ian hun kunnen laten horen. Ook door hen werden we zeer geboeid. De sopranenklank is weer heel anders dan de mezzo, dus dat liet ik goed doordringen. Tot slot traden Erika en Gary op. Erika is de jongste van het stel, en zong ook wat meer 'jonge' liederen, in de zin van passend bij een jonger iemand. Maar ook zij denderde door naar vuurwerk op het eind, met een Russisch lied. Ze was de enige die een lied in het Nederlands zong - al had elk duo wel één Nederlandse componist in het repertoire.
 |
| De jury geflankeerd door de kandidaten |
Dat was niet makkelijk voor de jury. Maar ze kwamen er uit. De prijs van de junior jury, de publieksprijs en de persprijs van de vrienden van het IVC gingen naar Esther en Anastasia. Vincent Kusters met Charlie Bo M kregen de prijs van de Vrienden van het IVC, die dus van vóór de finale stamt. Er was ook voor het eerst de Rudolf Jansen prijs. Ik zat naast hem en zijn vrouw, en het was mooi om te zien hoe de muziek hem meesleepte. Zijn handen bewogen mee, elk accent gaf hij aan. Hij was wel heel oud geworden en breekbaar. De prijs ging naar Gary, die daar bijzonder blij mee was en terecht.
We namen vast afscheid van Martijn, die al vroeg weg moest. Na een uitgebreid ontbijt met alleen Margot - want Martijn was aan het werk - stapten we op de trein en lieten ons naar huis boemelen. Wel een beetje nostalgisch na dit bezoek, maar er komt nog één ontmoeting voor ze gaan. 
Op deze stralende dag wilde ik beslist een wandeling maken. Geen bijzonder lange en gewoon in de buurt, maar wel in de benen. Daarbij moest ik wel denken aan Dick. Hij is vandaag 70 jaar geworden, een mijlpaal die hij niet viert maar die ik toch wel bijzonder vind. Zeven kruisjes, er is een tijd geweest dat ik niet had gedacht dat hij die leeftijd zou halen, en zie nu eens: monter als altijd en zelfs met een groep wandeladepten om zich heen vermaakt hij zich opperbest in het Vaalse landschap. Dat is toch een proficiat waard. Dat zei ik hem ook toen ik hem voor deze speciale gelegenheid belde.
