Mijn oude vriendin Bea en haar Tjeerd waren nogal ontdaan van mijn kaartje met een toekomstige adreswijziging, en Tjeerd had duidelijk laten merken dat hij een toelichting wenste. Dus regelde ik een lunch bij hen vandaag. Hoe laat zullen we komen? vroeg ik, om twaalf uur of liever om half één? Snedig antwoordde Tjeerd: Om vijf voor twaalf. Die oude vos is wel zijn haren kwijt maar niet zijn streken...
Om vijf voor twaalf exact (ja hij kan heel dwingend zijn) stonden we voor de deur en werden zoals altijd buitengewoon gastvrij ontvangen. Ik kreeg onder het genot van een kop thee ruim de tijd om mijn verhalen van de afgelopen weken te vertellen, ze wilden het naadje van de kous weten. Het is ook een hele tsunami geweest, van het moment dat ik wakker werd met de gedachte dat ik wil vertrekken, tot het moment dat het oude huis verkocht was tot de aankoop van een nieuw huis. En dan natuurlijk nog alle nasleep. Maar gelukkig was er ook aan hun kant weer veel te vertellen. Tjeerd is kort geleden overgrootvader geworden, van een achterkleindochter, die hij ook al had gezien; het weekend erna zouden de ouders met de baby langskomen om het traditionele geschenk, een zilveren rammelaar (?) met de eigen naam erin, op te halen. En Bea, met haar 73 jaar, is nog altijd actief op school en daarbuiten als bamboefluitlerares. Ze had kostelijke verhalen over hoe ze de kinderen, en ook de ouders, aan het werk zet en hun leert hoe ze hun eigen brein moeten inschakelen, zelf verantwoordelijkheden moeten nemen voor acties waaronder het aandachtig luisteren. Op zo'n moment ben ik gewoon trots op haar en prijs ik het geluk dat juist Bea de juf van mijn zoons is geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten