Bed gekocht

Mooi he

Meteen doorpakken maar. Wie A zegt moet Bed zeggen. Bij Morpheus hadden ze er wel een paar staan. Mijn oog viel direct op een mooi exemplaar, en dat werd hem ook. Natuurlijk moest ik vervolgens een heleboel matrassen in-liggen. Dat viel me niet mee want ik had nog moeite met opstaan, duizeligheid namelijk, en er waren zoveel matrassen. Maar voor sluitingstijd was ik eruit, en nam en passant ook nog een leuke dekbedhoes mee voor in Eefs flat.
Als avondvulling keek ik naar de conference van Sjaak Bral. Hij blijft goed! en lekker scherp. Het koningshuis onder het fileermes, minister Blok, babbeltrucs, er kwam van alles voorbij. Zijn wij mensen de parels of de parasiet? zo stuurde hij ons de nacht in. Iets om het komend jaar over na te denken.

Huis gekocht

Moment suprime: getekend!

Ook vanochtend was het uitslapen geblazen, want blijkbaar heb ik heel veel rust nodig om niet al te wankel te zijn. Het ging wel goed nu. Het ontbijt was in elk geval al een feest, in een prachtige serre met uitzicht op een leuk aangelegde japans achtige tuin, en het opkomende zonnetje in een strak blauwe hemel. Alles was rijkelijk voorzien aan de dis, en we hadden ook alle tijd. Maar er kwam een tijd om afscheid te nemen en zo gingen we een paar straten verderop, kijken of alles goed was met het nieuwe huis. Dat bleek pico bello in orde te zijn. We kregen een lift van de makelaar naar Zwolle. Daar hoefden we maar even te wachten voor ik aan de beurt was: tekenen. Het lijkt niet zo veel wat een notaris doet, maar hij deed het allemaal plezierig en toen was daar het moment van overdracht van de sleutel. Ik was eigenaar geworden van het huis waar ik nog jaren van hoop te genieten.
Om het af te maken zwierven we nog even door Zwolle, ons nieuwe Utrecht, maar toen was mijn energie op. Terug naar Bilthoven dus, waar we nog op tijd waren voor wat kleine boodschappen en een nog altijd prachtige dag met een rossige zonsondergang.

Naar t Praothuus

Bruin café Praothuus

Na lang uitslapen en wat gerommel was het dan toch zover: op naar Wijhe. We namen de trein van drie uur en kwamen uiteindelijk tegen vijven op bestemming aan. Vandaag was dat het Bed en Breakfast De Krijtenberg, vlak achter bij mijn toekomstige woning. We werden hartelijk ontvangen door Gerry en Eef, een naam die in deze contreien vrij gebruikelijk blijkt te zijn. Na een gezellig bakkie thee met zijn allen gingen wij getweeën naar het Praothuus, waar ik een tijd geleden al had gereserveerd voor deze avond. Wij troffen een bruin cafë met vriendelijke en rustige twintigers, en een paar uitbundige oudere bezoekers. Maar toch bleef het een prettige sfeer, zonder harde muziek of zoiets. We namen er een eenvoudige avondmaaltijd, spare ribs voor Eef en zalm voor mij. Heel kalmpjes wandelden we in de zwarte nachtlucht weer terug en constateerden dat boven Wijhe zelfs een sterrenhemel zichtbaar is. Nog even lezen in de fijne en stijlvolle gastenkamer en toen gingeBn de luikjes dicht.

Henk op bezoek

Vandaag kwam Henk weer eens de lichten behandelen bij broer Eef. Elke 12 1/2 jaar is het weer hommeles haha. Hij kwam vrij laat, tegen half twaalf, en daarna bleven we een uur praten, maar toen ging hij aan de slag. Ik ging thuis weer verder met dozen inpakken, nu al met kleding dus het schiet wel op. Maar helaas gaat het allemaal heel erg sloom: ik heb nog steeds mijn hoofd niet in de hand (haha).
Maar alle beetjes helpen, en na een paar dozen belde Eef dat er eten klaar stond: nasi, dat had hij aan Henk beloofd na het debakel van de vorige keer met de spruiten. Dit keer smaakte het allemaal prima, en terwijl ik Henk even mijn huis liet zien - vindt hij interessant - maakte Eef een toetje, echte vla.
Een boek van Maxim Februari stond klaar in de bieb dus ook de komende dagen heb ik iets te lezen.
Naschrift: Geen leesadvies, dit boek. Toen Februari nog een meisje was vond ik haar scherp, kritisch, erudiet, to the point, helder en direct. Nu hij een jongetje is geworden is het erudiete gebleven, maar de scherpte, helderheid en directheid zijn weg en er is chaos en wildheid voor in de plaats gekomen. Heeft nu als man vele prijzen gekregen, maar helaas, die heeft de vrouw van voorheen verdiend.

Ziek

Jammer jammer, de duizeligheidsaanvallen zetten weer door. Ondertussen moet ik van alles 

regelen met energieleveranciers, internetproviders en andere lui die hun administratie niet 

netjes op orde krijgen. Maar dat is gelukt, en nu kan ik mijn bed weer inkruipen. En dat op zo'n 

stralende dag. Hopelijk kom ik vanmiddag toe aan mijn andere klussen. 

Eerst een flink uitrusten, mijn hoofd loopt om.

Florien ontmoet

Helaas leek mijn duizeligheid weer terug te komen, en dat op de dag dat ik mijn nieuwe schoondochter zou ontmoeten. Gelukkig viel het nog mee, en konden we er gewoon naar toe fietsen. De ontmoeting zelf was buitengewoon gezellig. Douwe heeft in haar iemand gevonden die zijn match is, een leuke en interessante en slimme meid met humor. We hebben verschillende keren zitten bulderen van het lachen met ons vieren. Verder was het reuze ontspannen allemaal, en we gingen met een hartelijke omhelzing weer uit elkaar. 
Ze wil graag opnieuw leren piano spelen; dus nu heb ik meteen een goede bestemming voor de digitale piano die boven nog op een nieuwe baas stond te wachten. Ze was er heel blij mee en begreep dat het met deze verhuizing voor ons beiden een goede zet was.

Kerstdiner

Met ons vijven aan het diner

We waren uitgenodigd voor het Kerstdiner bij Hugo, Marjorie en Camille. In mijn verhuisspullen vond ik een boek met oud plaatwerk van Rotterdamsche huizen en gebouwen. Dat leek me een passend presentje voor architect Camille, en gelukkig was ze er blij mee. Dat presentje was niet omdat het Kerst was, daar had ik geen seconde aan gedacht. Maar voor Marjorie is de Kerst het moment van kadootjes. Ze had dan ook erg haar best gedaan om voor iedereen iets onder de boom te zetten, en ook Leia had was kleinigheden achtergelaten.

Hugo en Marjorie deden hun uiterste best om er een gezellige avond van te maken en dat werd het ook, maar een tristesse was niet te vermijden. Marjorie zou de volgende dag weer geopereerd worden. We mijmerden er nog even over bij de open haard, die voor een werkelijk heerlijk huiselijk sfeertje zorgde. Maar toen moesten we helaas al echt weg.

Afscheid, eerste fase

We namen vast afscheid van Martijn, die al vroeg weg moest. Na een uitgebreid ontbijt met alleen Margot - want Martijn was aan het werk - stapten we op de trein en lieten ons naar huis boemelen. Wel een beetje nostalgisch na dit bezoek, maar er komt nog één ontmoeting voor ze gaan. 

Eef was in zijn hoofd weer veel met eten bezig en ik heb het boek De Testamenten van Margaret Atwood uitgelezen. Gilead legt het loodje in dat boek, goddank, maar een happy end kun je het niet noemen. Fantastisch boek.

Antwerpen

Gisteravond kwamen we al aan in Antwerpen voor een korte logeerpartij bij Martijn en Margot. Allerhartelijkst werden we ontvangen op het station, en we gingen meteen eten bij De Bonma, een echt Vlaamse tent. Het eten ging erin, al was het wat veel, en als toetje kreeg Eef een lichtblauwe kerstmuts.

WestVleteren, het beste bier ter wereld

Maar vandaag hadden we de hele dag, die we gebruikten om gezellig samen te ontbijten, veel bij te praten en meer van elkaar te leren kennen. Zo op de valreep voor deze twee jongen mensen zo ver weg van ons gaan wonen.

Ook de avond, na weer een gezellig etentje, brachten we al bier proevend en pratend door. Heerlijk om zo bij elkaar te zijn.

Papendrecht

Met de bus naar Papendrecht ging lekker vlot: we gingen op verjaardagsvisite, een unicum want dat doen we nooit. Maar omdat zoon Peter wat dat betreft stiefmoederlijk is bedeeld met zijn datum van 22 december, en hij de moeite had genomen om iedereen uit te nodigen, gingen we deze keer wel. We waren als eerste gasten bij Peter en Jessica in hun werkelijk heel smaakvol opgeknapte huisje. Jessica liet trots de babykamer zien. Ook boven op zolder was het heel leuk en leefbaar geworden. Petje af voor dat werk. Haar dikke buik pronkte al pront. Andere gasten kwamen ook al snel, het poppenhuis zat wel vol. Joke en Anneke waren heel aanspreekbaar en zo sprak ik met Joke even over haar werk.We moesten daarna snel weg naar de volgende afspraak: Antwerpen! 

Haikoekoek

Dank je de koekoek. Ik heb meegedaan aan de serie-haiku wedstrijd van Haiku Nederland, en had een hele mooie gemaakt over overwinteren in Spanje, al zeg ik het zelf. Nu verwacht ik niet direct te winnen, maar je blijft wel nieuwsgierig. Vandaag kreeg ik eindelijk bericht van wie er heeft gewonnen. Niet ik, dat mag duidelijk zijn. Maar de winnares heeft iets geproduceerd dat telkens 4 en 6 lettergrepen heeft, en soms alleen maar 4??? Terwijl een haiku, dat weet toch iedereen, het vaste patroon heeft van 5-7-5. Omdat het niet hoeft te rijmen moet het iets van vastigheid hebben; maar de officië;e haiku vereniging heeft dat maar overboord gegooid. Sic transit gloria mundi. Alles moet anders. Gooi er maar iets in. Jammer, maar regels zijn zó 2018.

Overigens heb ik ook JK Rowling, The Casual Vacancy uitgelezen. Een aanrader. Prachtig boek, prachtig verhaal, bijzonder goede tekening van de karakters en een Engels om te zoenen zo rijk en gevarieerd. Ze kan écht schrijven, die dame!

Rotzooi

De gemeente De Bilt heeft grofvuil service. Als je tevoren belt, mag je de rommel aan de straat zetten. Daarom heb ik met Eef een aantal spullen naar beneden gesjouwd. Hij kwam gisteren uit de eilandspolder na een zware werkdag, dus ik heb maar niet gevraagd om mee te helpen bij het aan de stoeprand zetten. Er is toch nog altijd veel om weg te doen: een bankje, een oud kastje, een ronde tafel, veel hout, deuren, ijzerwerk, ga zo maar door. Ik kreeg het voor elkaar om het allemaal neer te zetten, het bankje door het om en om te wentelen alsof het rond was, en de ronde tafel, die was al rond dus die draaide ik erheen. Wat een opluchting. Ben wel benieuwd of wat er over is, straks in de nieuwe woning tot zijn recht gaat komen.

Serieel

Een afspraak met Jan-Peter gaat natuurlijk door. Daarom verscheen ik vandaag in Den Haag, met weinig fiducie want het programma Finale ontglipt me, en ik had nauwelijks inspiratie gehad om iets op papier te zetten, om over de tijd ervoor maar niet te spreken. Maar Jan-Peter, vrolijk als altijd, legde me van alles uit en nu zie ik weer mogelijkheden. Verder gingen we in op wat een 12-toonsstuk de moeite waard maakt en hij gaf me de opdracht om naar bepaalde drumstukken te luisteren en die mee te tikken. Interessant!

raar beest

Daarna reed ik door naar Marjorie in het ziekenhuis. Nog altijd, die arme meid. Ze baalt als een stekker van de onzekerheid, en voelt zich een object waaraan gesleuteld mag worden. Ze wil zo graag naar huis! Het was dus maar goed dat ik even langskwam, een beetje bezoek helpt altijd. In het ziekenhuis verbaasde ik me over een vreemd sculptuur: half zeehond half eenhoorn, zou je je zo voelen nadat er aan je is geopereerd?

Opmeten.

's Avonds feest op school

Vandaag naar Wijhe om kennis te maken met de verkopers. Maar alleen de vrouw des huizes was aanwezig. Ik overlegde over de spullen, en daar kwamen we uit. Verder was de dame in kwestie goed van de tongriem gesneden, ze babbelde honderduit en intussen ging ik het huis maar eens grondig opmeten. Opa's kastje past niet waar ik het had willen hebben, oma's secretaire ook niet maar ik vind wel een plekkie. Daarna was het vooral regelen van technische zaken.

's Avonds konden we meegenieten van het Kerstfeest dat op school in de koude buitenlucht werd gevierd, met het voorlezen van de Kerst boodschap en feestgedruis van kinderstemmen.

Háár kadootje

Hieperdepiep hoera en lang zal ze leven, vandaag is Debbie 50 jaar geworden. Rank en soepel als altijd, een gezicht dat er geen dag ouder dan 35 uitziet, immer vrolijk gehumeurd was ze vanochtend present bij de nu volledig volgeboekte les. Eerst werd er gezongen natuurlijk, en vervolgens kreeg ze een kadootje namens de groep, iets met allerlei lekkere geurtjes voor haar verzorging. Ik had een slinger gekocht met HOERA SARAH en hing die op de spiegels. Dat werd gewaardeerd, de slinger werd naar een ereplekje verhuisd. Ook gaf ik nog een kadootje namens Eef en mij, met een kaartje van de Atlas van de Belevingswereld met als tekst Gefeliciteerd, 50 jaar - heel toepasselijk dus, dat kaartje had ik niet voor niets bewaard. Vervolgens begon de les, met de bal deze keer, ieders favoriet. En het was een verdraaid zware les! Dat was háár kadootje aan ons. Genieten dus weer.
Bij het vertrek uit de sportschool heb ik gemeld dat ik ga verhuizen en dus moet opzeggen. Jammer maar het is niet anders, ik ga niet twee sportscholen aanhouden. 's Middags kwam Eef om me te helpen met het naar beneden sjouwen van een bankje en een kastje. Omdat het nog altijd niet duidelijk is hoe het nu verloopt met de verkoop van het huis, heb ik besloten om de rommel weg te doen. Daarvoor had ik de grofvuildienst gebeld - die komen meteen vrijdag al. Dus er moest urgent gesjouwd worden. Daarna had ik nog de tijd om weer een heerlijk vleespakket van wildernisvlees op te halen, op de fiets door het stralende zonnetje bij een heel aangename temperatuur.

Zoon en schoondochter

Zondag kwam Douwe op mijn verzoek even langs. Hij wilde wel meehelpen pakken, maar het is vrij lastig om dat te delegeren. Ik moet toch zien waar alles naar toe moet, dan zou je op elkaars lips moeten inpakken. Daarom heb ik maar een pauze ingelast waarin we gezellig thee konden drinken. Hij kondigde aan dat we binnenkort met ons vieren, jawel, een keertje moeten gaan eten / drinken o.i.d.
Met ons vieren, want het is dik aan met zijn Florien. Hij is al bij de schoonfamilie geweest en met de Kerst gaan ze naar een kerstmarkt in Münster. Vandaag kon Florien niet meekomen, omdat haar broer over is uit Australië en dat gaat natuurlijk voor. Het vooruitzicht om haar te leren kennen is echter al heel leuk. Wat ik van haar gevonden heb op internet (want ja, ik heb gezocht) ziet er prima uit. Maar vooral de manier waarop Douwe over haar spreekt, verwarmt me. Ik kan ook aan hem zien dat hij er gelukkig mee is. Nu eens kijken of er een gaatje te vinden is in Eefs en mijn overvolle agenda's. Gaat vast wel lukken.
's Avonds werden we nog verblijd met een lieve app van Jantine, onze ondonordochter. Ze is er nog altijd erg mee bezig, en zei veel steun te vinden in het contact met ons. Heerlijk vind ik dat, zij en haar zus zijn ook geweldige meiden en die mogen we ook in onze nabijheid rekenen!

Geen les

Om een beetje uit de inpak- en verhuisverzorging te komen, heb ik morgen een les zingen bij Florieke gepland. Helaas gaat dat niet door, omdat ze nog last heeft van naweeën van een griepje. Niet verwonderlijk, ze heeft net een hele tournee met de Zauberflöte achter de rug, naast een gezin met een jonge baby. Het verbaast me niet dat ze ergens een virusje heeft opgepikt. Ik heb in november de griepprik gehaald, dus ik verwachtte zelf niets te zullen merken. Toch ben ik een beetje aangestoken door Debbie die afgelopen woensdag met een hese stem les gaf. Vandaag heb ik een rauwe keel. Dus het is maar goed dat de zangles niet door zal gaan, anders steek ik die arme Florieke opnieuw aan. Zij moet het van haar stem hebben, dat zou ik dus heel vervelend vinden.

Vinden

Vandaag ontkwam ik er toch niet aan, ik moest weer en veel inpakken en wegbrengen. Er staan inmiddels zo'n 40 dozen, en dan nog zo'n 30 houten kistjes. Telkens komt er weer nieuw spul uit hoeken en gaten. Maar er komt overzicht, zo langzamerhand. Gelukkig zag ik vandaag nog kans om er even op uit te gaan op de fiets, gewoon wat boodschappen, maar genoeg om wat frisse lucht te happen. Bijvoorbeeld naar de bibliotheek. Daar had ik een boek zien liggen dat me intrigeerde, en ik wilde weten of het er nog lag. Dat was het geval, dus ik heb het meteen geleend. Ook las ik een groot artikel in de Telegraaf over Ties, donorkind en donor tegelijk. In mijn ogen toch geen representatief voorbeeld van donorkinderen, althans in zoverre dat hij actief betrokken is bij de opvoeding van enkele van zijn donorkinderen. 'Echte' donorkinderen missen dat nou juist. Evengoed doet hij zijn best om er iets van te maken, dus daarvoor hulde. Ook las ik dat hij zijn donorvader eindelijk gevonden heeft! Hij is nu halverwege de 40, dus hoog tijd. Geweldig dat het hem is gelukt, en ik hoop van harte dat hij vindt wat hij zoekt, dat hij op dezelfde positieve manier verandert als we het andere 'matches' hebben zien doen.

Bijgeloof

Ooit was er een bekende wiskundige, een geleerde wetenschapper, die een hoefijzer had hangen in zijn kamer. Dat bracht geluk, zo zei hij tegen zijn gasten. Maar je hebt het hoefijzer omgekeerd hangen, dan valt je geluk eruit! zo brachten de gasten daar tegenin. Met een handgebaar wuifde hij dat weg. Dat is bijgeloof! verzekerde hij hen.
En zo is het vandaag vrijdag de 13e, in ons culturele wereldje het toppunt van een ongeluksdag. Als je onder de Pireneeën komt, dan ligt dat anders: daar is het Martes 13, ofwel dinsdag. Het ongeluk reist dus ook nog eens door Europa, want het zal op andere plekken wel wéér op een andere datum vallen.
Ik had mij er maar niets van aangetrokken, en ben vandaag op controle naar de tandarts gegaan. Ik had wat extra tijd ingepland om te reizen, maar er waren geen vertragingen. Zo zat ik heel ontspannen een klein half uur te lezen in de wachtkamer. De tandarts was heel tevreden, alles zag er keurig uit. Met een nieuwe afspraak voor over een poos op zak ging ik weer huiswaarts, en ook nu liep alles voorspoedig.
En zelfs de bedenktermijn voor de nieuwe extra koper ging voorbij zonder sjoege, dus alles is rond.

Wandeling langs de Veluwe

Het is wel niet helemaal midden in de Veluwe, maar de wandeling die Eef voor vandaag had ingepland van Rheden naar Dieren loopt wel door een heel mooi stuk Nederland. En omdat het een geel-rood pad is, was dit een nieuw stuk voor ons beiden. Lang was de afstand niet, maar een kale negen kilometer, maar ze leidde door een afwisselend bosgebied met berkenbossen, beuken en eiken, soms open, soms veel dichter. Er waren ook veel vogeltjes te zien en te horen. We hadden in mijn gevoel al heel erg lang niet samen gewandeld, maar dat was toch niet echt zo. Het weer was perfect, wel prikkelend koud maar heerlijk helder en droog. We hadden ons ook goed aangekleed dus niets aan de hand.

Stapels dozen, nu nog leeg

Gisteravond was het wat laat geworden, en vanochtend weer heel vroeg: al om 8 uur kwamen de jongens van de verhuizer de dozen brengen. Honderdentien, had de baas ingeschat, en ze bleven dozen aandragen. Net als de baas leken deze kerels uitermate sympathiek en berekend op hun werk, ik had er meteen lol in. Wel had ik daardoor vergeten brood uit de vriezer te halen, zodat ik op het lunchbankje me moest behelpen met tutti frutti, amandelen een brok geitenkaas. Dat kon erger!
Mijn jarige zus eerde ik met een telefoontje daar, en daarna waren we al snel in Dieren om op huis aan te gaan. Terug op honk ging ik nog snel even naar de bank, weer om iets noodzakelijks te regelen, en daarna kon ik in alle rust tussen de verhuisdozen plaats nemen.

Grijs

De laatste grijsbak vol met rommel kon vanochtend vroeg aan de stoeprand. Ik had er ook een oude deur bij gezet die jaren geleden als behangtafel heeft gediend, in de hoop dat die ook zou worden meegenomen. Tenslotte hadden de mannen vorige keren heel wat extra afval meegenomen, veel styropoor bijvoorbeeld. Verder heb ik vooral achter de pc gezeten om allerlei noodzakelijke administratieve handelingen uit te voeren. Het was wel mooi weer, maar toen ik eenmaal klaar was met de klussen, was het omgeslagen en nodigde het niet meer uit om te gaan wandelen. Daarom heb ik nog maar weer een overnachting geregeld bij Wijhe als ik er straks moet aantreden voor mijn inspectie van Marjolein.
Daarna, na het eten, werd het weer tijd om bij Debbie de spieren nog wat meer op de proef te stellen. Ik voelde vooral mijn armen die ze ook vanavond weer ongenadig te pakken nam. Maar daarna voel je je top!

Controle in Zeist

Mijn oude vriendin Bea en haar Tjeerd waren nogal ontdaan van mijn kaartje met een toekomstige adreswijziging, en Tjeerd had duidelijk laten merken dat hij een toelichting wenste. Dus regelde ik een lunch bij hen vandaag. Hoe laat zullen we komen? vroeg ik, om twaalf uur of liever om half één? Snedig antwoordde Tjeerd: Om vijf voor twaalf. Die oude vos is wel zijn haren kwijt maar niet zijn streken...
Om vijf voor twaalf exact (ja hij kan heel dwingend zijn) stonden we voor de deur en werden zoals altijd buitengewoon gastvrij ontvangen. Ik kreeg onder het genot van een kop thee ruim de tijd om mijn verhalen van de afgelopen weken te vertellen, ze wilden het naadje van de kous weten. Het is ook een hele tsunami geweest, van het moment dat ik wakker werd met de gedachte dat ik wil vertrekken, tot het moment dat het oude huis verkocht was tot de aankoop van een nieuw huis. En dan natuurlijk nog alle nasleep. Maar gelukkig was er ook aan hun kant weer veel te vertellen. Tjeerd is kort geleden overgrootvader geworden, van een achterkleindochter, die hij ook al had gezien; het weekend erna zouden de ouders met de baby langskomen om het traditionele geschenk, een zilveren rammelaar (?) met de eigen naam erin, op te halen. En Bea, met haar 73 jaar, is nog altijd actief op school en daarbuiten als bamboefluitlerares. Ze had kostelijke verhalen over hoe ze de kinderen, en ook de ouders, aan het werk zet en hun leert hoe ze hun eigen brein moeten inschakelen, zelf verantwoordelijkheden moeten nemen voor acties waaronder het aandachtig luisteren. Op zo'n moment ben ik gewoon trots op haar en prijs ik het geluk dat juist Bea de juf van mijn zoons is geworden.

Schrikken

Zit ik rustig alles te regelen voor het nieuwe huis, krijg ik toch een belletje van de makelaar dat er een probleempje is.... Tja, de termijn is wel voorbij dus dat probleem zit toch vooral bij de koper, maar niettemin. Je wilt ook dat alles tot een goed einde komt, dus vooruit, we gaan er weer tegenaan. Dat wil zeggen, er komt een soort bijlage. Joost heeft juridisch advies ingewonnen, en op die manier zou het gaan werken. Ik zal het eens rustig doorlezen. En ga gewoon door met regelen.

Banaan in je oor met IMPAKT

Met de meiden van mijn club van 1997 hadden we weer eens afgesproken vanmiddag. Deze keer was het plan om daar een bezoekje aan IMPAKT aan te koppelen, dat is een manifestatieruimte voor videokunst en digitale hoogstandjes in Utrecht. Omdat het Catharijneconvent, daar vlak naast, een bijzondere tentoonstelling had, ging ik eerst daar naar toe. Er stonden en hingen interessante frontalen, altaarbeelden en een baldakijn uit de 11e tot 13e eeuw, vooral uit Noorwegen en uit Noord Spanje. In andere landen is daarvan niet veel bewaard gebleven vanwege beeldenstormen, en gebrek aan devotie met als gevolg gebrekkig onderhoud. Het oudste beeld kwam uit Noorwegen, een gekruisigde koning van ca 1150. De kleuren van de lappen waarin hij was gekleed zijn nog zichtbaar en een ichtus is op zijn buik getatoeëerd. Als klap op de vuurpijl bekeek ik nog de zilveren hamer waar Sint Maarten persoonlijk de duivel op zijn kop heeft geslagen, aldus het Catharijneconvent. Best de moeite waard.

De gekruisigde koning uit 1150

Dat kon ik niet zeggen van IMPAKT, dat was een rommeltje bij elkaar met volstrekt ontoereikende uitleg, interactief zonder interactief te zijn of gewoon helemaal niet digitaal. Maar je kunt altijd nog een banaan tegen de muur plakken. Dat kunstwerk, in de US uiteraard, is twee keer verkocht voor ruim een ton; en werd vervolgens opgegeten door een andere kunstenaar, die zijn act The Hungry Artist noemde.
Mundus vult decipi mensen, en smijt je geld maar over de balk.
Verder was onze borrel heel gezellig, we hebben weer lekker bijgekletst en petit comité.

Plicht

Afgelopen woensdag had ik naar Debbie zullen gaan, maar het was toen zulk koud en nat snertweer dat ik het niet voor elkaar kreeg om door weer en wind daarheen te gaan. Daarom moest ik vandaag wel van mezelf naar de sportschool. Eerst een half uur op de loopband, vervolgens buikspieroefeningen Die werden gegeven door Mark, die van de zomer bij mij op visite was. We spraken elkaar aan na de oefening. Wat blijkt: sinds de gesprekken bij mij in de tuin is hij gestopt met roken. We hadden hem erop aangesproken, omdat iemand met zijn beroep en levensstijl en roken gewoon niet bij elkaar passen. Het was tot hem doorgedrongen dat hij inderdaad een morele plicht aan zichzelf had om consequent te zijn. Niet uit dwang, maar uit de positieve keuze voor zijn levensstijl heeft hij het roken eraan gegeven. Dat vind ik klasse! Het zijn nu dus al vijf mensen die onder onze invloed gestopt zijn met roken. Gideon, Mariska, Jessy, Mark, en Martijn - althans ik ben ervan overtuigd dat ook hij stopt.
Daar word ik heel blij van. Verstand kan met succes worden aangesproken.

LocHal

Vandaag was de laatste dag dat de verkoop van mijn huis zou kunnen afspringen op de financiering van de koper. Dat was dus best spannend. Toch nog maar een offerte van een verhuizer gevraagd, die vandaag kwam kijken. Verder heb ik me maar onledig gehouden met wat nieuws kijken. Er was een leuk nieuwtje: het mooiste gebouw ter wereld staat in Tilburg: de LocHal. Dat is een omgebouwd oud complex waar generaties Tilburgers aan treinen sleutelden tot het is omgebouwd tot een multifunctioneel bolwerk met daarin alles wat je maar gezamenlijk kunt doen in een gebouw.
Op het World Architecture Festival, dat dezer dagen in Amsterdam wordt gehouden, is nu juist dit gebouw tot het mooiste ter wereld (in 2019 dan he) uitgeroepen. Dat betekent dat er in Tilburg veel meer bijzonders te zien is dan ik had gedacht. Immers ook de Pont moet ik nog gaan bezichtigen. Het textielmuseum is dan weer minder geweldig, maar ook dat hebben ze. Wie had dat gedacht van die kruikenzeikers.

Sinterklaas 2019

Wat ik zo jammer vind, is dat niemand in mijn omgeving meer lol heeft in het Sinterklaasfeest. Wat heb ik altijd genoten van het maken en krijgen van malle surprises, van gedichtjes en vooral het er tussen nemen van de anderen. Maar helaas, ik krijg er de handen niet voor op elkaar.
Mijn Sinterklaas surprise bestond vandaag vooral uit de autorisatiecode van het nieuwe muziekprogramma. Ik heb het ingevoerd, dat liep als een fluitje, het programma werkt uitstekend. Alleen is het nog steeds een horror programma. Om te janken dit. De komende les zal dus moeten worden gewijd aan het werken met dit onding, want ik heb het nu en half Nederland werkt erop dus dan moet het toch iets goed doen. Ik kom er helaas niet uit, ook niet met de handleiding. Ik dacht toch dat ik wel handig was met die dingen. Voor mijn creativiteit is dit dodelijk, dus ik heb me verder maar onledig gehouden met het kijken naar een Engelse miniserie, terwijl een heel groot deel van Nederland bij de schoorsteen liedjes zingt en chocolademelk drinkt. O ja, daarom heb ik ook maar geluisterd naar La Belle Chocolatière van Mayke Nas, de vorige Componist des Vaderlands. Van het Nieuwe Ensemble, dat er vandaag mee is opgehouden wegens gebrek aan geld.

Programma

Weer probeerde ik mijn seriële huiswerk te maken, en weer struikelde ik over het vreselijke programma. In nood mailde ik JP: was dit wel het goede programma? Nou, eigenlijk niet dus. Ik moest een ander hebben. Dat kon, er was een upgrade mogelijk bij de fabrikant die ik al eerder had gesproken en die toen en ook nu weer uiterst efficiënt en klantvriendelijk mij aan het nieuwe programma hielp. Erin grasduinen ging nog niet, eerst moest er een autorisatie komen en dat duurt nog een dag.
Verder de dingen van alle voorgaande dagen gedaan, in afwachting van de definitieve beslissing omtrent de verhuizing.

Toverfluit

Het werd weer tijd voor een opera. Vier van mijn kennissen tegelijk in één produktie, dat is pas leuk. Dat kon vandaag, want de Toverfluit van Mozart werd uitgevoerd in Den Bosch door Opera Zuid. Een verkorte versie, zodat we op tijd thuis zouden kunnen zijn. Want helaas was het me ontgaan dat ze ook in Utrecht hadden gespeeld, maar ach, die zaal is niet zo goed qua akoestiek. Dus werd het Den Bosch. We werden vergast op een eigenaardige enscenering. De regisseur (v) is duidelijk nog niet op haar top. Ze begon met citaten van Simone de Beauvoir, om aan te geven dat de mannelijke vooringenomenheid die toch wel uit Mozarts stuk doorklinkt, wat haar betreft niet mocht worden aangenomen als enige waarheid. Er is ook het vrouwelijke perspectief. Die werd zichtbaar in de kooien waar alle hoofdrolspelers op het toneel werden gereden. Althans, dat denk ik dan maar, want het was me allemaal niet helder. Ook waren de kostuums overduidelijk karikaturen van mannelijke en vrouwelijke beelden.
Billen, borsten, spieren, dikke stukken in het kruis van de heren. Hoe je het ook wendt of keert, de Toverfluit blijft een onbegrijpelijk stuk met prachtige muziek, en daar heb ik dan ook van genoten. Voor mij was de held toch weer Michael Wilmering, die naast geweldig zingen ook nog een fantastisch kan acteren. Ik zeg niets ten nadele van de andere spelers, iedereen zong de sterren van de hemel behalve in mijn oren degene die de rol van Sarastro zong. Mogelijk kwam het ook door de atmosfeer in de zaal, een beetje knetterig. Maar na het applaus konden we snel de jassen veroveren en naar de trein. Het werd al met al toch nog 0100 uur voor ik in bed lag.

Ziekenbezoek

Marjorie is nog niet in staat om naar huis te gaan na haar operatie, dus vandaag ga ik naar haar toe. Ik zal dan eerst naar Lammenschans gaan, en vandaar uit naar het ziekenhuis lopen. Het is lang geleden dat ik in dat deel van Leiden ben geweest dus ik heb daar zin in. Musea zijn niet open vandaag dus dit is het beste alternatief.

Eén van de mooie hoekjes in Leiden, bij de Pieterskerk

Op weg naar het LUMC kocht ik in een boekwinkel een bundel gedichten van Fernando Passoa, in het Portugees en vertaald in het Nederlands, net iets voor als je in een ziekenhuis verblijft. ik bleef ruim een uur bij Marjorie en ze kon haar verhaal fijn aan me kwijt.

Winter

Het is december, en het is in één klap winter. Vanochtend stond de rijp dik op de grasvelden, en de kachel loeide zachtjes. Met deze kou zakt de temperatuur van mijn handen ineens ver onder het aangename, en kan ik ze niet meer warm krijgen. Toch heerlijk om te weten dat dat volgend jaar voorbij zal zijn, in het nieuwe huis.

Rijp

Ik las een artikel uit de Telegraaf over donorkinderen en donoren. Het blijft een teer punt voor degenen die het overkomen is. Wat mij vooral raakt, is dat ouders het niet aan hun kinderen vertellen. Er moeten rond de 40.000 donorkinderen in Nederland rondlopen, en bij het FIOM staan er maar een kleine 1000 ingeschreven, minder dan donoren nota bene. Natuurlijk zullen er een aantal zijn die het weten maar die het niet willen onderzoeken, maar laat dat de helft zijn, dan vallen er toch nog 20.000 buiten de boot. Niet best.