Glas

Een paar weken geleden was er nieuw dubbel glas in mijn slaapkamer gezet, maar helaas met een kras. Dat werd nu verholpen, en meteen werd het raam boven op zolder gedaan. De heren kwamen pas tegen enen, maar toen was het ook zo gepiept en deze keer keurig verzorgd. Nu eens afwachten of het deze zomer op zolder minder heet wordt, met die beglazing. In de slaapkamer is het al wel te merken dat de isolatie helpt. Daarna was er tijd genoeg om een flink aan de Pilates te gaan. En zo wordt het alweer december.

Wandeling

Deze keer gingen we van Brummen naar Empe, met de zon in de rug. Leuke wandeling, door de Brummense landgoederen. Uitsmijter: een eindeloos, eindeloos lange rij knotwilgen, duizend leken het er wel, waarvan een groot deel net was geknot. 

Keukenbrand

Wij zijn uitgenodigd om te komen eten met Sander en Anita, en hun hele misjpoge. Dat is broers, halfbroer, ouders, (ex-)stiefouders, stiefkind en aangewaaide. Een bont gezelschap, mag je wel zeggen. Dat alles om te vieren dat het stiefkind jarig is, maar stiekem ook wel om het familiegevoel te koesteren. Dat is voor Sander heel belangrijk. Daarom pakte hij ook uit: met zijn allen naar een tweesterren restaurant. Maar er gingen een paar dingen mis. Ten eerste ontbraken op het laatst een broer en een halfbroer, beiden door corona, maar wel ieder om een andere corona reden. En verder brak er die ochtend - de laatste dag dat er tot 20.00 uur mocht worden gegeten - brand uit in de keuken van het restaurant! Wat een pech, voor alle betrokkenen. Gelukkig zonder gewonden, maar zonder keuken geen eten nietwaar. Sander is als echte ondernemer direct aan het bellen geslagen en vond, vlakbij, een éénsterrenrestaurant waar plek was voor allemaal. Daar hebben we dan ook heerlijk gegeten, na eerst een bijeenkomst bij Sander thuis. Het was ontzettend gezellig. Maar ook was het zwaar voor mij, want met Sanders moeder haalde ik het verleden op, logisch natuurlijk. Dat viel mij achteraf niet mee, ik was bepaald bedrukt de avond en dagen erna. Het was ineens weer allemaal erg dichtbij. Bovendien vertelde ze mij iets wat het nog drukkender voor mij maakte, en wat totaal nieuw voor mij was, iets over de jeugd van mijn ex en zijn mentale opmaak. Maar de middag zelf was heel geslaagd! We reden voldaan terug in de Tesla van Douwe.

Nederlands Kamerkoor

De hele dag zat ik te aarzelen: zal ik nou wel of niet vanavond naar Zwolle gaan, om te luisteren naar het Nederlands Kamerkoor. Er zou een stuk van Joost Kleppe te horen zijn, naast enkele andere stukken. Het dubbeltje viel uiteindelijk naar de kant van gaan. Het kwam toevallig zo uit dat ik bij de ingang stond, met mijn QR code in de hand, toen een mij bekende stem vroeg: Is hier het optreden van het Kamerkoor? Dat was Joost, die op een NS fiets was komen aanzeilen. Ik kon hem vertellen dat hij goed zat...

Het koor dat a capella zong, klonk wonderschoon. Het waren oude muziekstukken, en dan d
aarnaast het stuk van Joost op teksten van Fernando Pessoa. Ik dacht in de pauze weg te gaan, maar het was zo de moeite waard dat ik de hele avond ben gebleven. Een zeer geslaagde avond.

Lunteren - Wolfheze

Gewandeld met Eef.

De Kunstcommissie

De Stichting Kunst & Cultuur te Wijhe probeert in coronatijd wat mogelijkheden te scheppen voor culturele ideeën. Via Rianne HvD kwam ik daar terecht met mijn idee om liederen uit te voeren en daar wilden ze een gesprek over hebben. Daarom schoof ik aan bij de vergadering. Het werd snel duidelijk dat er wel geld is, maar steeds te weinig. Je moet dus zelf bijdragen. Dat is ok als er andere inkomsten tegenover staan zoals entree gelden. Maar de allervriendelijkste heren lieten wel doorschemeren dat er in Wijhe weinig animo is voor dit soort specifieke cultuur. Bovendien willen zij vooral 'fusion', dus dat er verschillende disciplines samenwerken. Hun rol is het in contact brengen van dergelijke mensen, en het wijzen op manifestaties waar die samenwerking zou kunnen. 

Toen ik daar later eens over nakauwde, leek het me toch vooral dat ikzelf heel veel werk zou moeten steken in het trekken aan een halfdood paard, om uiteindelijk zelf een flink deel van de kosten te mogen dragen. Vind ik het zoveel waard dat mijn liederen hier klinken? De haast is er wel uit nu, bij mij.

Jonge mensen die de sterren van de hemel zingen

De finale van het IVC, de Liedversie! Ieder jaar kijk ik daar naar uit. Ik vind het bijzonder dat jonge mensen hun leven willen wijden aan de muziek, en dan ook nog aan het moeilijke vak van het Lied. Daar is maar een klein publiek voor te vinden, en eigenlijk is het een bijzonder moeilijk vak, want je moet al je emoties kunnen uiten en alle nuances over het voetlicht kunnen krijgen, recht vanuit je eigen lichaam. Hoe kwetsbaar kun je je opstellen. En ze zijn nog zo jong! Meestal nog onder de 30. Toen ik zo oud was, wist ik echt nog niet wat ik allemaal voelde, laat staan hoe ik dat moest uiten. Ik neem dan ook diep mijn pet af voor deze jonge mensen. 

Vanmiddag lieten de geselecteerde vier finalisten horen wat ze in huis hadden. Meteen de eerste zanger, Arvid Fagerfjäll, en zijn pianiste - want het is de prestatie van duo, laten we dat niet vergeten - scoorde de hoogste ogen. Ik was erg gecharmeerd van zijn levendige presentatie, zijn vlotte en niet opgelegde grappen, de manier waarop hij mekkerde in het lied over de vos en het lam van André Caplet. Maar elk lied dat hij zong was vol betekenis en diepgang. Maar de andere kandidaten waren ook niet mis. De Chinese tenor had een prachtige beheersing van de Europese talen, petje af, maar moest nog werken aan zijn overdracht. De Spaans-Amerikaanse Sofia zong prachtig verstaanbaar en expressief. Nummer vier was misschien iets te grappig, leek aan het eind van een ontwikkeling te zijn. Maar elk van de vier zette een buitengewone prestatie neer. Het was ook nu een heldere avond waarin we zeer tevreden terug liepen naar het station. Daar haalde Eef net zijn trein naar Utrecht, en ik miste precies de mijn naar Zwolle en zat op het perron wat na te zingen in mezelf.

Twee tassen vol muziek

Nu ik heb besloten om echt lid van het koor te worden, moet ik natuurlijk het repertoire kunnen instuderen. Voorheen had dit koor een plek waar alle papieren werden bewaard, maar ze hebben besloten om dat anders te doen. De ruimte werd te duur, en nu bewaren de koorleden zelf hun muziek. Zo kwam het dat ik vanavond met twee zijtassen vol met ordners muziek op de fiets zat. Er zijn bijna 350 stukken op het repertoire! Een hele rijkdom, maar het past zonder moeite bij mij op zolder. Gelukkig was het een heldere, droge avond, zodat mijn papieren niet nat hoefden te worden. Binnenkort zal ik de stukken eens doorkijken. Het is een heel gezellig koor.

Nijverdal Holten

De Canadezen liggen hier

oude lanceerplaats

Eef had maandag deze etappe gelopen en roemde over de prachtige herfstkleuren. Vandaag zou ik niet zijn gaan wandelen, maar mijn pianolerares zegde de les af en het bleek mooi weer te worden. Dus om kwart voor tien stond ik in Nijverdal en liep een zelfgemaakte route, dus niet het Pieterpad. Die leidde dwars door de bossen en velden. Veel oorlogsherinneringen hier: een oude V1 lanceerplaats, een zuil voor de Nederlandse gevallenen en uiteindelijk nog langs de Canadese begraafplaats van Holten. Er was helemaal niemand in het bos waar ik liep, een heerlijk verstilde dag. En omdat ik de pas erin hield en vroeg was begonnen, kon ik op mijn gemakkie de trein van 13.09 halen. Om iets na tweeën was ik op station Wijhe. Ik zwierde naar huis met een extra fiets aan de hand en kon thuis aan de thee.

herdenkingszuil

 

Joy, shipmate, joy!

Harriet Burns

Joy, shipmate, Joy! De eerste noten van het recital door sopraan Harriet Burns en Ian Tinsdale gaven precies de sfeer aan voor deze bijzondere uitvoering. Bijzonder, omdat het recital op deze eerste avond van de nieuwe lockdown tóch door kon gaan, nadat het twee keer moest worden afgelast. En bijzonder, omdat het volledig Engels/Schotse programma de bomvolle zaal met verwende liedgangers verraste: veel liederen waren ons onbekend, ook sommige van bekende componisten. 

Ian Tindale

Harriet en Ian straalden in hun overgave aan de muziek. En ze hadden het zich niet makkelijk gemaakt! Enkele stukken waren hondsmoeilijk, zoals het werk van Sylvia Maessen (ok, toch één Italiaanse tekst). Andere stukken hadden een sprankelende en soms overdonderende pianopartij, schijnbaar moeiteloos neergezet door een onverstoorbare Ian. De titel van het recital was 'A Mother's Garland', over wat moeders aan hun kinderen zoal vertellen. Verhalen over zeelui, elfen, muizen, lentebloesem, en zelfs een avontuurlijke oester maakte een reisje. Ook de humor ontbrak niet: Harriet maakte ons aan het lachen met haar grappen in de tekst. We konden in de Zeven Linden niet naborrelen deze keer, maar met het dik verdiende applaus nog in onze oren stond een aantal van de Vrienden enthousiast even na te praten op de stoep. Een geweldige opsteker voor ons allemaal.

Vroeg naar Heeten

Kameel in de wei

Vandaag was er prachtig herfstweer voorspeld en ik had eens naar de mogelijkheden gekeken. Van Heeten naar Lettele leek me wel wat, een km of 16 door het half open land. Ik kon met de bus naar Heeten, maar dat kon om 10 uur en duurde dan ruim een uur. Ook kon ik om half negen, en dan duurde het 38 minuten. Daarom besloot ik deze keer maar eens vroeg te gaan, ongeacht de restrictie van het abonnement; ik hoefde alleen naar Olst en daar een busje naar Heeten. Dus stond ik om 0915 al bij de kerk in Heeten. De wandeling was in dit weer prachtig. Mooie uitkijkjes op kleurige boomtoppen, groene weilanden omzoomd door bos of watertjes, boerderijen eenzaam in de verte, en lanen met enkel berken waarnaast de stoppels van het geoogste mais prijkten. Een vooruitziende boer had maar vast een kameel aangeschaft voor de te verwachten hete zomers. Ook kwamen er flinke stukken door bos in voor. Heerlijk om zo door de natuur te banjeren. Ik kwam niet veel mensen tegen, maar wie er was, was goedgehumeurd.

Door het vroege begin en doordat ik in Lettele precies de bus kon halen, was ik om half twee al weer thuis. Daar had ik genoeg tijd om wat spullen bij elkaar te pakken voor de reis naar De Bilt, die ik aldus een dag eerder ondernam dan ik eerst van plan was. 

Zware trekkers maken
diepe sporen

Parallax

November Music! samen met Anja en Eef gingen we naar een uitvoering in Den Bosch. Eerst langs bij Anja en Frans, waar we even babbelden en lekker te eten kregen. Maar om 2000 was het toch zo ver: we schoven aan in de Willem II zaal (de oude synagoge) waar Parallax van Jan-Peter de Graaff zou worden uitgevo erd. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen, en ik kreeg waar voor mijn geld. Parallax, een aaneengesloten serie van 14 liederen met begeleiding van een kwintet uit België, was een sprankelend stuk met een ongehoord hoge sopraan die deels sprak, deels zong. De fluitist moest drie fluiten w.o. piccolo en een mini slagwerkje bedienen, de violist en de cellist deden ook de triangel en de klarinettist had naast de klarinet een basklarinet en ook zo'n blokje om op te slaan. De pianist had een grote trom met voetbediening en een speelgoedpiano. Kortom, Jan-Peter had 12 partijen verdeeld over het kwintet.

Jammer was dat de tekst niet was te verstaan. Er was wel een uitleg gegeven over het stuk, het heette niet voor niks Parallax. Het ging over een flat earther die probeert om het publiek van haar gelijk te overtuigen. Maar je kon haar argumentatie helaas niet volgen. Volgende keer een libretto uitdelen.

Jan-Peter was in de wolken, en kwam van achteruit de zaal twee keer op om ook applaus in ontvangst te nemen. Terecht. Hoe zou dat voor hem zijn, zo afscheid te nemen van een stuk dat misschien nog een doodenkele keer wordt uitgevoerd? Ik kon hem even een complimentje geven, voor hij werd opgeslokt door minstens 4 knullen die allemaal een hoofd kleiner waren dan hij. Anja was ook onder de indruk. We gingen gesterkt weer naar huis.

Auditie

Nog meer muziek. Deze keer was er auditie van de VvhL in Zwolle, om de hoek eigenlijk en ik was wel benieuwd. Er zat het kleine trouwe gezelschap, de jury moest luisteren naar 5 duo's. Brahms was duidelijk favoriet, een lied van hem werd wel drie keer gezongen. Verder Henriette Bosmans en Diepenbrock, en uiteraard het gietijzeren repertoire. O.a. de zus van Maria F. deed een gooi. De laatste dame, een sopraan genaamd Esther K. zong in mijn oren heel mooi de Fetes Galantes van Poulenc. Maar geen van allen vonden genade in de ogen van de jury en heel eerlijk gezegd was ik het wel met ze eens. Op Esther na misschien - maar wie weet vonden ze de pianist niet goed genoeg. Ik heb er toch wel van genoten. Via het Meerminneplein ging ik door naar huis.

Wierden Nijverdal

Levend veen

Na alle drukte rond het organiseren van de uitvoering was ik dringend aan een wandeling toe. Wij waren na het hapje naar Wijhe gegaan, en vandaag vertrokken we naar Wierden om daar naar Nijverdal terug te lopen. Het leek geen bijzondere etappe te worden, maar toen kwamen we in het Wierdense Veld. Nog nooit van gehoord. Dat blijkt één van de weinige gebieden met nog levend veen te zijn in Nederland. Het was behoorlijk beschadigd door de vroegere ontginningen, dwz de ondoorlaatbare lagen eronder waren lek. Nu werd het gebied gerestaureerd door grote plakken keileem te smeren op de scheuren in de laag. Een paar grote machines en wat personeel was er druk mee bezig. Maar wij konden gewoon doorlopen, en keken onze ogen uit naar die pollen. Hier en daar was zelfs nog een stukje van het oorspronkelijke, niet afgegraven veen te zien. En het zonnetje scheen zo lekker! Dat werd dus een heerlijke wandeldag, waarna we afsloten met een bridge avond.