Wij zijn uitgenodigd om te komen eten met Sander en Anita, en hun hele misjpoge. Dat is broers, halfbroer, ouders, (ex-)stiefouders, stiefkind en aangewaaide. Een bont gezelschap, mag je wel zeggen. Dat alles om te vieren dat het stiefkind jarig is, maar stiekem ook wel om het familiegevoel te koesteren. Dat is voor Sander heel belangrijk. Daarom pakte hij ook uit: met zijn allen naar een tweesterren restaurant. Maar er gingen een paar dingen mis. Ten eerste ontbraken op het laatst een broer en een halfbroer, beiden door corona, maar wel ieder om een andere corona reden. En verder brak er die ochtend - de laatste dag dat er tot 20.00 uur mocht worden gegeten - brand uit in de keuken van het restaurant! Wat een pech, voor alle betrokkenen. Gelukkig zonder gewonden, maar zonder keuken geen eten nietwaar. Sander is als echte ondernemer direct aan het bellen geslagen en vond, vlakbij, een éénsterrenrestaurant waar plek was voor allemaal. Daar hebben we dan ook heerlijk gegeten, na eerst een bijeenkomst bij Sander thuis. Het was ontzettend gezellig. Maar ook was het zwaar voor mij, want met Sanders moeder haalde ik het verleden op, logisch natuurlijk. Dat viel mij achteraf niet mee, ik was bepaald bedrukt de avond en dagen erna. Het was ineens weer allemaal erg dichtbij. Bovendien vertelde ze mij iets wat het nog drukkender voor mij maakte, en wat totaal nieuw voor mij was, iets over de jeugd van mijn ex en zijn mentale opmaak. Maar de middag zelf was heel geslaagd! We reden voldaan terug in de Tesla van Douwe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten