Reisdag

Was het nou vandaag nog of toch gisteren dat ik de tentoonstelling van de Nasca wilde bezoeken? ik geloof gisteren voorafgaand aan het concert, maar ik zal er hier verslag van doen. In de gebouwen van de Telefonica was deze expositie gewijd aan de Nasca, oorspronkelijke Peruanen van 200 BC tot 600 NC. Het zijn de mensen die de geoglyphen hebben gemaakt, de enorme tekeningen in de woestijn achter de kust van Peru. Soms zijn ze wel 2 km lang. Het zijn soms als vogels of kikkers herkenbare tekeningen, soms ook heel abstracte tekeningen. Er was een video over de opgravingen daar, en hoe ze die lijnen interpreteren. Ook stonden er veel gebruiksvoorwerpen, kruiken bijvoorbeeld, en er was prachtig geweven textiel. Sommige stukken waren betoverend mooi.

Maar vandaag moesten we afscheid nemen van ons fijne hotelletje Centro Sol, en van het gekkenhuis op het centrale Sol, van de zon en het rumoer, van zeven weken nieuwe indrukken en wandelingen en warme vriendschapsbanden. Met enige moeite veroverden we een kaartje voor de metro naar Barajas. Daar gekomen ging alles heel rustig voort. De vlucht verliep prima; ik sprak nog met mijn buurman over het boek dat hij las, Peter Moore - Endeavour, over de geschiedenis van het schip van James Cook. Moet ik eens lezen. Ook de reis naar huis leverde geen problemen op, rond tienen waren we terug.

Toppianist in spe

Gisteren hadden we ook nog kennis gemaakt met twee zussen en twee neven en een nicht van Teresa. Eén van die neven, Javier Monsalve, is een bloedserieuze student piano die het in zich heeft om de top te bereiken. Hij is nogal verlegen. Teresa wist dat hij graag wilde oefenen met uitvoering voor publiek, en ze had voorgesteld om een huisconcert bij haar thuis te organiseren, voor ons tweeën en haarzelf.
Ze had niets te weinig gezegd. Javier is een fantastische solist. Hij bracht eerst Bach, heel puntig en dansant, en vervolgens de derde sonate van Prokofiev, en heel wat sprekender dan de uitvoering die ik hier heb gelinked. Vol vuur en drama. Daarna gaf hij uitleg over de thema's van de lange sonate van Liszt, met de klop op de deur van de duivel volgens Javier, en speelde een half uur lang vol overgave dit laatste stuk. Daarna was hij zo uitgeput dat hij direct op de chocola aanviel!
We spraken er nog wat over na en Juan Manuel voegde zich bij ons voor de lunch, waarmee het gesprek overging naar de periode van de tachtigjarige oorlog. Juan Manuel gaf als historicus uitleg aan leerlingen of cursisten dat er ook een Hollandse kant was aan deze oorlog... de Spaanse versie is natuurlijk dat wij de schurken waren, en hij probeerde de afscheiding meer te verklaren vanuit de ontwikkelingen in de Nederlanden en het noorden. Al heel bijzonder voor Spaanse begrippen. Wij konden hem vertellen over de smeekschriften die vooraf gingen aan de acte van Verlatinghe, en de koopmansmacht, de burgers die veel meer begonnen te betekenen dan elders. Heerlijk, zo'n intellectuele familie.
Maar na de lunch was het echt op, ieder ging zijns weegs. Teresa ging naar Portugal, naar een tante die daar als non gepensioneerd is, die had jarenlang bij de Pygmeeën gewerkt. Ook interessant.
Wij dobberden nog na op de muziek van Javier, en gingen later nog even eten bij de Smidse van Vulcanus, veel te veel vrees ik. Omdat we het nog wilden afsluiten met een wijntje, schoven we aan bij een Madrileense dame van 80. Toen ik zei waar we hadden gegeten, keek ze verbaasd op: Dat is toch een schilderij van Velasquez? Ja inderdaad, en zo kwamen we in gesprek over cultuur, en later over wat zij in de jaren van de verschillende oorlogen heeft meegemaakt. Heel bijzonder, we kregen haar adres en zullen haar iets sturen.

Sneeuw in Madrid

Teresa had vandaag vrij gemaakt voor ons. Ze heeft een sabbatical, om vast te proeven van het gepensioneerde bestaan, en dat vult ze helemaal op. Maar nu was er tijd voor ons. Wij ontbeten samen in La Mallorquina, op de hoek van Sol, we maakten een plan en vertrokken naar de Sierra de Guaderrama, los Cotos. Daar boven parkeerden we bij het eethuis en vertrokken voor een wandeling. Er lag een prachtig pak sneeuw! het uitzicht over de toppen verder weg was schitterend, wit boven het groen. Door de dennenbossen liepen we naar boven, een beetje glibberend wel, tot we bij een kale helling kwamen met weer een uitzicht over verre velden. Daar lag alleen nog maar sneeuw. Een geitenpaadje leidde over de behoorlijk steile helling en helaas moest Eef afhaken. Het was best eng. Maar ik liet met dit niet ontzeggen, en daar gingen Teresa en ik. Zij wilde me een meertje laten zien dat een stuk verderop lag. Over een prachtige witte helling, en soms ook stenig pad kwamen we ten slotte bij de laatste hoek, en daar was uitzicht over een hoefijzervormige bergketen met zware granieten blokken, in een bijna schetterende helderheid. Het meertje lag daar ook, maar het was te ver; we gingen weer terug om Eef op te pikken.
Bij het eethuis namen we wat te eten. We gaan nu naar La Granja (de San Ildefonso) vertelde Teresa ons, en wij lieten het over ons heen komen. Het bleek een verstild dorpje te zijn waar een groot paleis staat, met Franse tuinen die een weidse blik op de Sierra Nevada bieden. We wisten niet wat ons overkwam. In een laantje met platanen zaten we even uit te hijgen van de schoonheid die we daar zagen en gingen even het dorpje in. Je voelt je daar in een zuiver luchtbad, fris en oorspronkelijk.
Was dat het dan? Welnee, Teresa trakteerde ons nog op Segovia, 25 km verderop. Ik had het aquaduct van Segovia al gezien enkele jaren geleden, maar voor Eef was het nieuw en natuurlijk een hartenwens: het majestueuze werk van de Romeinen. Dat het bovendien in een prachtig roodoranje avondlicht werd gebaad, maakte het nog indrukwekkender. We pikten ook nog even de kathedraal mee, en tot slot aten we een ponche segoviano, een zalig marsepeingebakje. Maar geen cochinillo voor Eef, dat vond Teresa toch te dol, om zes uur 's middags. Wat een dag, wat werden we verwend!

Prado

Vandaag stond het Prado op het programma. Het was daar verschrikkelijk druk, dus eerst pakten we het Retiro mee. Ik wist dat daar een expositie was in het Palacio de Cristal. We slenterden van het meertje waar de mensen aan het spelevaren waren daar naar toe. Er bleek een drietal draadstructuren te staan van gezichten met de vinger tegen de mond. Bijzonder, want het leek net een schim in dat heldere paleis.
Tegen etenstijd togen we weer naar het Prado en ja hoor, de rij was verdwenen en we konden er zo in. Het is een enorm museum, dus we moesten ons beperken. Daarom sloegen we alle religieuze kunst over en renden meteen naar de Spaanse meesters, waarbij Velasques mijn voorkeur had. Een indrukwekkend schilderij had als onderwerp de beslissing om de joden uit Spanje te verbannen. Op hun tronen zitten de Reyes Catolicos, met een diep aandachtige blik. Op de voorgrond staat, op de rug gezien, de vertegenwoordiger van de joodse gemeenschap die een enorm bedrag komt aanbieden om de moren te bestrijden - als de joden maar mogen blijven. Midden in het tafereel staat een priester afgebeeld, die duidelijk in staat van halve razernij verkeert. Deze moet op het moment van het aanbod door de joodse gemeenschap geroepen hebben, dat het aannemen van deze som geld hetzelfde zou zijn als de zilverlingen van Judas. Deze uitbarsting schijnt het dubbeltje naar de kant van de uitzetting te hebben laten vallen, een historisch moment dus. Zeer indrukwekkend geschilderd, en het laat je nog lang met een bittere smaak in de mond achter.
Ook Velasquez' schilderij van Hefaistos in zijn smidse, die van Apollo te horen krijgt dat Afrodite hem ontrouw is, is van grote schoonheid. Apollo als stralende zonnegod, het gezicht van Hefaistos, licht vertrokken maar afhoudend, een andere man met zijn mond die openvalt, en de slimme opstelling van vier mannenlijven vanuit verschillend perspectief, heel knap allemaal. Toen nog wat Hollandse meesters, waaronder een prachtige Saskia van Rembrandt.
's Avonds naborrelen en heel gezellig gepraat met een Amsterdammer die maandelijks in Madrid is voor zijn werk, over bridge, muziek en literatuur.

Zo druk in Madrid

Zelfde recept als gisteren: kalm aan beginnen. Toen we op gang waren, ontbeten we op weg naar het museo de Archeología. Dat bleek veel groter te zijn dan we hadden gedacht: van de Keltisch / Iberische tijd tot heden stond er van alles rijkelijk veel. De grieken waren met drie milennia goed vertegenwoordigd, en mooi in volgorde weergegeven. We herkenden de beeldjes uit de Cycladen, waar we vorig jaar waren, en waarmee de kunst aldaar is begonnen. Een prachtige schenkbeker in de vorm van een jachthondenkop trof me. Maar ook Egyptische kunst was volop aanwezig, en in mindere mate Romeins werk. Toch vond ik vooral het voor-Romeinse Iberisch erfgoed heel bijzonder, met natuurlijk de dame van Elche als onbetwist hoogtepunt. Ook een stèle met een tekening van een strijder met schild en zwaard vond ik fraai. Ach, dan vergeet ik nog de schedels van hominiden, de homo ergaster bijvoorbeeld, en heel oude cromagnons, die er stonden. 

Het eten gebeurde deze keer bij een tentje met oude chic, aan een grote straat, maar heerlijk rustig. Ook nu weer een siësta en daarna hebben we het afgeblust met een wijntje aan de calle de las Huertas, op het Plaza Matute. Met enorme tapas erbij, een heerlijke afsluiting van de dag.

Sorolla en Lázaro

We nemen er hier ons gemak van. De ochtenden worden gevuld met langzaam opstaan, zo ook vanochtend. Vervolgens namen we een ontbijtje bij een soort Mexicaan, waar in elk geval de bediening uiterst tranquilo ging. Wel lekker gelukkig. Het was in een straat op weg naar het museum van Sorolla, mij jaren geleden aangeraden door Teresa. Nu kwam het er dan van en het was zeer de moeite waard. We werden verrast met een tuin met een vijvertje en groen, helemaal omringd door betegelde zitjes en dan echt Spaans betegeld. Een monument voor Sorolla de schilder zelf leidde naar de ingang van het woonhuis waar de kaartjes werden uitgegeven.
We wurmden ons met het kaartje weer terug door de massa om via een trap tenslotte binnen te kunnen komen. Daar hing het vol met lichte schilderijen, vaak zeezichten met mensen op het strand, soms ook bootjes, en dames in het wit op het zand. Het deed me sterk aan Mesdag denken en andere impressionisten. Dit alles werd gepresenteerd in het eigen huis van Sorolla, waar ook zijn echtelijk hemelbed nog stond en hoekjes met een kabinetje en secretaire. Ook had hij, net als Alma Tadema, allerlei parafernalia verzameld, mogelijk om die in zijn schilderijen te verwerken, maar die zag ik niet terug. Het schilderij dat mij het meeste aansprak was dat van een bloot jongetje van een jaar of tien, dat op de rug gezien in het water lag, en naar een rots zwom waar hij waarschijnlijk ook te water was gegaan. De billen en benen van het kind onder water waren mooi vertekend. Het geheel straalde een verrukkelijke onschuld uit.
Na Sorolla lag het huis van Lázaro Gadiano voor de hand, vlak in de buurt. Daar hingen stukken van veel stijlen, een enkel antiek stuk, maar ook mooie portretten van Spaanse mensen van mij onbekende schilders. Verder had Lázaro veel gekke spullen verzameld. Dooie schildpadden en zo, exotische dieren en ook wat sculpturen. Ik kon het niet echt opnemen allemaal, het werd een beetje veel.
Daarom gingen we weer terug en na een siësta namen we nog een glaasje op een gezellig terrasje ergens waar een kerkklokje klepte boven het verkeer uit, midden in het centrum. Een oude dame keek van haar dakterras neer op het gewoel.
Vandaag zijn twee Calpe gangers op kaartjes van mij naar de seizoensopening van de opera geweest in Amsterdam, ben benieuwd hoe ze het vinden.

Thyssen

Eerst wat achterstallig administratie gedaan in het hostal, toen gingen we erop uit. Vandaag werd het Thyssen-Bornemisza. Om de hoek bij het hostal ligt het, wat is Madrid eigenlijk klein. Toen we ons seniorenkaartje hadden bemachtigd, gingen we van boven naar beneden. De ene zaal is nog mooier dan de andere. Er hangen prachtige 15e, 16e en 17e eeuwse meesters, beroemde namen, weidse vergezichten, prachtige portretten waaronder Sinte Casilda van Burgos, door Francisco de Zurbaran, uit ca 1635.
https://imagenes.museothyssen.org/sites/default/files/styles/square_large/public/imagen/obras/1979.26_santa-casilda.jpg?h=52642ee9
De klapper vond ik toch wel het portret van een forse man, uit 1435! die zo van het canvas leek weg te lopen.
Maar er was zoveel, en allemaal zo mooi, ik wil niets tekort doen. De oude schilderijen kwamen ongetwijfeld uit het familiebezit van Thyssen want hoe kom je anders zo gauw aan Rembrandts, Jan Steens, Rubensen en Holbeins; maar Carmen, de vrouw van, had een verzameling modernen aangelegd waar Helene Kroller Muller van zou likkebaarden. Om drie uur konden we niet meer, en gingen we naar de Taberna de Daniela, een authentiek stukje Madrid waar we overvloedig geluncht hebben. Wat rondlopen, weer een koffie op de Plaza de la Cruz, en tot slot naar onze kamer.

Naar Madrid

Arme Alejandro, hij vond het helemaal niet leuk dat we weer vertrokken. We hadden met hem afgesproken dat we vanochtend afscheid zouden nemen voorafgaand aan ons vertrek, en dat deden we onder het genot van de gebruikelijke cafe con leche en de americano. We moesten beloven om volgend jaar terug te komen, en dat hebben we maar gedaan.
Ria bracht ons naar het busstation waar de bus naar Madrid keurig op tijd stond. De rit naar Madrid viel best mee; het landschap was minder kaal dan ik me herinnerde, al kijkend en babbelend waren we er ineens. Het treintje van de Cercanias bracht ons naar Atocha en de volgende trein stopte in Sol. Een hanetree daar vandaan vonden we ons hostal. Als afzakkertje namen we nog een biertje met varkensoortjes bij het Plaza de la Cruz, waarna de lamp toch wel uitging.

Geen steil

Een pittige wandeling had Rene ons beloofd. Immers, door het gaan en komen van nieuwe groepsleden was de afgelopen week wel heel voorzichtig geprobeerd uit te vinden wat ze konden. Wij, meer ervarenen, hadden wel wat meer uitdaging voor de benen op het oog. Al zat Eef in de zenuwen hoe we de koffers nu gepakt zouden krijgen, en waar het overtollige eten dan naar toe moest, we gingen toch op deze wandeling mee. Het zou lang duren, en daarna moesten we natuurlijk nog afscheid nemen. Krap dus.
Vervolgens reed Rene nog een paar keer mis. We kwamen dus pas om half elf aan op locatie. Daar rees een reus rechtstandig op uit het terrein: zeker 1000 m kale rots. De lipjes gingen al een beetje omlaag, maar we bleken het gevaarte ernaast te moeten beklimmen. Dat leek iets minder hoog en in elk geval niet kaal. Toen Rene eindelijk de juiste opgang had gevonden, ging het gezelschap op pad. Meteen al bleek dat dit geen beste keuze was. De hellingshoek was zo'n 20 graden, en bleef permanent zo. De twee wat mindere lopers kregen het nauwelijks voor elkaar en bleven erg achter. Een nieuw stel, goede lopers, ging als een raket er van door. Rene gaf absoluut geen leiding en was ook niet duidelijk in wie hij zou helpen. Binnen de kortste keren zagen we niemand meer. Toen Rene ons inhaalde en voorbij liep met de mededeling dat de twee dames er over een kwartier wel aan zouden komen, brak onze klomp. We liepen terug, om hen op te vangen. Ze hadden zich echt in de steek gelaten gevoeld. Nu liepen we met ons vieren verder, toch iets beter. Op de rustplek aangekomen werd ons net niet verwijtend verteld dat die groep wel 40 minuten had zitten wachten! En ze gingen er meteen weer vandoor. Een paar bleven weer achter. We besloten om nog even een stuk met mooi uitzicht op te gaan, en dan weer naar beneden.
Zo gezegd, zo gedaan. Naar beneden was bijna net zo lastig als naar boven, met die steilte. Toen we op 2/3 waren aangeland, kwam de snelle groep er weer aan en stoof ons ook toen voorbij. Een heel merkwaardige gang van zaken, zonder groepsgevoel.

's Avonds was er diner bij Dracula dat verrassend aardig eten voorschotelde. Eef zei een woordje, ik zei een gedichtje, en Rien had weer een aardig praatje. Het was een gezellig afscheid, waarbij de groepjes wel uiteen waren gevallen.
Toen we ook, door een gelukkig toeval, de leden van de Nederlandse Club daar troffen, en ook van hen afscheid konden nemen na het echec van de vorige week, was onze dag weer goed. Wandelend over de boulevard bewonderden we de enorme volle maan voordat we gingen slapen.

De zee, de zee

Gisteren nog zat Marieke als een zeemeermin boven op een gladde steen op de kam van de berg bij Benimaurell, vandaag liepen we met haar langs de zee van Calpe naar Moraira. Het mag misschien niet de meest uitdagende wandeling zijn, de uitzichten van de klif op de zee met zijn platgeschuurde verdronken steenplateaus vind ik spectaculair. De groenen en blauwen van de zee vermengen zich met het roestbruin van de steen, en met het blonde van de oprijzende kalklagen. De geur van de dennetjes naast het pad hangt stil in de frisse winterlucht, het vergezicht op de volgende uitloper met daarop de duikersclub met restaurant, en daarachter weer een uitloper met Moraira, het blijft prachtig.
Maar zover gingen we niet, we stopten bij het strandcafé van Benissa. Daar dronken we een lekker bakkie, en jus d'oranges. Terug weer naar Calpe. Daar pakten we de spullen van Marieke mee en we namen de bus naar Casa Miguel. Een heerlijke late lunch kregen we daar, met drie verschillende soorten vis. We namen ook van Miguel en zijn dochters afscheid en brachten Marieke naar de bushalte. Gewoontegetrouw stond de bus er direct, een eerdere, die ze kon nemen naar de overstap, en zo zwaaiden we onze lieve gast van drie dagen uit. Het waren heerlijke dagen. Terug op de flat namen we er nog een wijntje op. 

Weer Benimaurell

Er was gelukkig plaats in de auto voor Marieke. Zo kon ze mee met de groep naar de wandeling in en rond Benimaurell. Dat is een redelijk zware, niet overdreven maar hier en daar met een leuke klim, maar wel één met fantastische uitzichten. Hij gaat namelijk over de kam van de berg. Dat betekent uitzicht aan beide kanten, grotere brokken steen om overheen te klauteren en een enkel keertje manoeuvreren met handen en voeten. De groep bestond naast ons drieën uit de nieuwe groepsleden. Niet allemaal waren ze even blij met deze tocht; helaas is een deelneemster afgehaakt. René begeleidde haar weer terug, en gaf mij de trek op zijn mobiel mee. Ik ging voorop, Ferry was de hekkensluiter en zo liepen we met ons negenen door, daarboven. Mevrouw M., die eigenlijk ook wat bezwaren had gehad tegen deze berg, was helemaal om en genoot met volle teugen. Ze deed op mijn advies haar stokken in haar rugzak en liep zonder verder.  Op een tot lunchplaats benoemde vrije plek midden op de kam aten we ons lekkers.
We constateerden dat er een grote saamhorigheid was ontstaan in ons groepje en daar genoten we allemaal van. Uiteindelijk zakten we af tot in Benimaurell. Daar namen we nog iets te drinken, met de achterblijfster, en reden terug naar Calpe. Ik kocht vast kaartjes voor het vertrek van Marieke en dat van ons. Daarna zaten we lekker bij te komen in ons flatje.

Hoog Bezoek

Daar is ze dan! Vandaag kwam Marieke aan, om elf uur met de taxi vanuit Alicante. Wat leuk om haar te zien verschijnen, hier bij ons appartement. We gingen meteen een kopje koffie halen bij Imanis, en hadden weer honderduit aan elkaar te vertellen. Natuurlijk was ze brak, want ze had om vier uur moeten opstaan, maar na wat opknappen kon ze de dag weer aan. We lieten haar meteen Calpe zien en wel vanuit de groene kant: we liepen naar de Ermita, daar maakten we de oranje route, een kleintje maar erg mooi, en vervolgens gingen we vanuit de Ermita verder over de roze route, door de barranco tot aan Casa Torresalada. Daarachter namen we een lunchpauze op het stukje weiland tussen de heuvels. Verder ging het, langs Casa Cocentari waar we de groene route oppikten en zo kwamen we uit bij het busstation. Je zou verwachten dat de bus er al stond te wachten, met Eefs lijntje naar de bushemel, maar in dit speciale geval moesten we nog even verderop lopen naar het Plaza Mayor, waar de bus inderdaad na 4 minuten kwam aanzetten. Hij rijdt eens per uur.
Het was een forse wandeling geweest, dus na de versgemaakte stokvissoep had Marieke het helemaal gehad, zij ging lekker slapen.
Wij keken nog even naar een aflevering van Frans Bauer in China. Dat we dat ooit zouden doen was niet bij ons opgekomen, maar Martijns broer was daarin één van de hoofdpersonen. En dat wilden we niet missen natuurlijk, Martijn was er razend trots op. Na afloop hebben we er nog even over gechat, het is ook hartstikke leuk om zo mee te leven met hem. Maar nu geen Frans Bauer meer!

Pech

Vandaag zou ik meegaan naar La Nucia, een wandeling bij Benidorm, waarna een Spaans volksfeest met grote pannen paella zou plaatsvinden. Helaas heb ik een soort blessure onder mijn voet:  het is niet verstandig om te lopen vandaag. Rust is de boodschap. Dus zit ik met frisse tegenzin op het balkon, lig te zonnen, en heb wat boodschappen gedaan. Verder heb ik weer een geologie aflevering bekeken. Morgen en overmorgen moet ik fit zijn, voor de zwaardere wandelingen, en ook nog met bonusdochter Marieke! Het is niet anders, en ik duim dat het morgen weer voldoende hersteld is om twee dagen wandelen aan te kunnen.

Olta herhaald

Vandaag was alweer een 'vrije dag'. Eerst feliciteerden we onze lieve schoondochter, die weer een jaartje ouder is geworden. Toen meldden we ons op de koffie ochtend, om de nieuwe mensen van de groep te ontmoeten, en dat was gezellig. Maar we wilden toch wel iets meemaken vandaag. Ferry had de Olta op zijn verlanglijstje staan; dus op naar de Olta. Die is hier achterom, je hoeft alleen maar vanuit het station de berg op te lopen. Zijn Komoot had de vorige wandeling goed geregistreerd en daar liepen we nu op. Dat ging perfect. De aanloop konden we goed vinden op de kaart die onder het Komoot programma ligt, en eenmaal aangekomen bij de Acampament was daar meteen het wit-geel van de wandeling. Met enige afwijkingen van het eerdere pad kwamen we op prachtige stukken, waaronder ook de Finca Pastor die we vorig jaar op de eerste dag met Rafa hadden bezocht. Leuk om dat weer te zien. Verderop wilden we liever een directe weg naar het station op, en kwamen uiteindelijk bij een pad waarachter het asfalt al gloorde. Dat namen we; maar het bleek te voeren naar de achtertuin van een zestal met één hek beveiligde woningen. Daarom niet getreurd; je bent wandelaar of niet, dus met wat geklauter wisten we uit te breken door over het hek te klimmen. Een dame die haar hond uitliet daar keek er niet eens van op; we zagen er niet gevaarlijk uit vermoed ik haha.
Thuis hingen we de schone was in de zon, en verder deden we niet veel, nog confuus van gisteren.

Regeldag

Donderdags worden de nieuwe mensen opgehaald, en blijkbaar kan er dan geen wandelprogramma meer bij. Dus moesten we ons zelf amuseren vandaag. Dat lukt altijd wel; er is altijd iets aan boodschappen te doen, of over de boulevard te slenteren. Ik nam de gelegenheid te baat om van alles te regelen, zoals nieuwe kaartjes voor het Opera Forward Festival kopen. Ik wil heel graag Silvia Lanao volgen. Van haar werk was ik bij de prijsuitreiking in het Concertgebouw (ben de prijs naam even kwijt) erg onder de indruk, en zij gaat een mini opera laten horen bij het OFF. Er waren nog genoeg kaartjes gelukkig.
Voor je het weet is het alweer avond. Wij gingen gewoontegetrouw bridgen. Daar overkwam ons in de laatste ronde een uiterst merkwaardig incident. Onze opponenten kregen na hun pas een Muiderberg van Ferry om de oren, 2 schoppen dus. Uiteraard alerteer ik. Op zeer onvriendelijke toon beet de heer links van mij me toe: Wat betekent dat? Zwak zeker? en ik zat even met een dilemma, want volgens de bondsregels mocht hij dit niet vragen, maar mocht zijn partner dat doen; die was aan de beurt. En die vroeg niks, dan hoef ik ook niets te zeggen. Dus ik zei maar, het is uw beurt niet, Ferry gaf aan hoe het zat met de bondsregels en voor we het wisten werden we ronduit uitgescholden, door beide tegenstanders, met grote stemverheffing, de hele zaal zat te kijken. Dat is ons nog nooit gebeurd. Ferry reageerde er wat lacherig op, en dat was olie op het vuur. Ze zaten echt te kijven. Wij bleven gelukkig rustig, althans uiterlijk. En uiteraard heb ik keurig uitgelegd wat het bod betekende. Het idee dat je wordt verketterd omdat je je aan de spelregels van je sport houdt! Te gek voor woorden.
De lol was er natuurlijk af, en ook het extra van de Nederlandse Club kreeg een lelijke kras in ons gevoel. Bij het afrekenen stond onze opponent aan de bar nog altijd te foeteren op ons, met onze bondsregels. We zijn weggegaan zonder afscheid te nemen. 

Vrienden van Rafa

Martine had de wandeldag met Rafa geregeld, op een woensdag die tot voor kort onze 'vrije dag' was.
Maar sinds René er is, is het schema op zijn kop en is woensdag ook een wandeldag voor LV. Niets mee te maken. Wij gingen met Rafa, we wilden ook wel weer eens een echte bergwandeling en geen liflafje. Met ons achten inclusief Rafa gingen we de berg op naar het gebied dat hij had uitgekozen, in de buurt van Guadelest. Het was een heel nieuw stuk voor ons en zoals Rafa al had beloofd, heel afwisselend zowel in landschap als in moeilijkheidsgraad. We hadden rustig te belopen stukken, een col met prachtig uitzicht, rotspartijen rechtop de lucht in aan onze rechterhand, stukken naaldbos en rozemarijnstruiken, kortom het was een fantastische ervaring. De lucht was stralend blauw, de temperatuur was matig warm en dus heel geschikt, en gaandeweg de wandeling ontstond er een heel bijzondere, intieme sfeer in ons groepje. We waren allemaal heel blij dat we deze beslissing hadden genomen. Rafa ofwel Walkie Talkie babbelde honderduit, vertelde over de omgeving, over wandelen als passie, over Spanje. Als er een moeilijk stuk was, stond hij ineens naast je met een helpende hand. Was het goed te overzien, dat hield hij de groep niet angstvallig bij elkaar. Op gezette tijden toverde hij een sprookjesachtige plek waar we halt hielden voor lunch, een klein hapje of drankje. Op de top trakteerde hij ons op chocola, later op koffie. We voelden ons sterk en verwend en een eenheid.
Deze heerlijke dag rondden we af met de traditionele koffie bij Imanis, en Rafa constateerde tevreden dat ook hij het gevoel had gehad, met vrienden te hebben gewandeld. We hadden nog net puf voor één aflevering van de geologie serie voordat we als een blok in slaap vielen.

Palmen knotten

Ik dacht dat ik een hele piet was met mijn wilgen knotterij. Dat heb ik twee jaar gedaan, in de vrieskou, met een stel heren als vrijwilliger bij het Utrechts Landschap. Dan haakte ik een been over een tak, de zaag tussen mijn tanden, een arm om een andere tak en dan maar zagen. Doodvermoeiend voor de armen, dat zagen, dus daar werd je wel warm van, maar voor de benen was het toch te koud. Daarom ben ik ermee gestopt. Vandaag zag ik een alternatief dat me wel leek. Een stoere heer had zich vastgesnoerd aan een palmboom, door de kruin heen om zijn middel met een touw vast. Verder stond hij los, met zijn voeten op de stam, die een stuk doorboog. Op zijn borsthoogte zaten de palmbladeren die eraf moesten. Aan zijn riem hing een piramidevormige leren tas, die de houder moest zijn van een eveneens piramidevormig paletmes waarmee hij eerst de tak eraf jaste, en daarna met omhoog stuwende tikken de kop knotte. Ook had hij een soort sikkel aan een twee meter lange steel aan zijn riem, en nog een kortere staaf. Zo stond hij, met zijn benen 90 graden ten opzichte van zijn romp, ontspannen te kappen en te snoeien, en dat dan 6 of 7 meter boven de grond. De palmtakken vielen neer en verzamelden zich op de grond, waar een paar andere mannen toekeken. Een mooi gezicht en helaas, ik had geen fototoestel bij me.
We kwamen net terug van de lunch bij de As de Tapas, een tweede origineel tentje dat ik had ontdekt. Daar hebben we calamares en merluza gegeten, uitstekend klaargemaakt. De baas van het spul was dol met zijn zoontje van 2 1/2, een lekker jochie dat tussen de gasten speelde.
Daarna liepen we terug over de boulevard, naar ons zonnebalkon.

Parcent

Een makkelijke wandeling van drie uur in Parcent, veelal over asfalt maar erg mooi qua omgeving: dit dalletje bevalt me beter en beter. Niet onmogelijk dat we hier nog eens neerstrijken. Onderweg kwamen we een processie van rupsen tegen; niet van eiken, maar van de dennen die hier veel staan. Een wonderlijk gezicht, vrij grote rupsen met een grijsblauwe kleur. We liepen er met een boogje omheen om geen last te krijgen van de brandharen. Veel amandelbloesem, sinaasappels in de vallei; daarboven een niet al te hoge en uitnodigende berghelling. Er waren bordjes met minstens vier wandelingen.
Een oergezellig eetcafe L'Era zat boordevol bij de lunch. Er werd op houtvuur gebakken en gebraden, in enorme sartenes, die grote pannen waar je vaak paella in ziet. Hier zat er iets anders in, vlees vooral. Het hele dorp leek er wel te zitten. En wie had dacht gedacht: Eef ging er foto's van de kleinkinderen laten zien aan de oma's. Bulderend van de lach, want dat zou hij immers nooooit gaan doen? Nou, mooi wel, en de ouwetjes inclusief hijzelf konden er geen genoeg van krijgen.
Dan hebben ze ook nog een leuke club de socios, en een schattig hotelletje. Kortom... eens kijken wanneer H&M deze kant op willen, dan gaan we met zijn viertjes. We waren vroeg thuis, wat eten en tv kijken en ook deze avond gingen de luikjes weer vroeg dicht.

Infodag

Weer een luie dag. Ik heb heerlijk zitten lezen in enkele van de vele e-pubs die Dick heeft gefourneerd, met El Asco uit dus nu kon in ik Never home alone duiken, niet over lastige tieners maar over de levensvormen in en rond het huishouden: zoals bacteriën, maar ook insecten en vormen daartussen. De meeste daarvan zijn goed voor ons, geen pathogenen. Kortom, interessant leesvoer om je kennis verder mee te ontwikkelen.
Verder nog een rondje Moraira vlak voor het avondeten en nog een aflevering van Earth enz. kijken en toen konden we de ogen al niet meer open houden. Hoe we aan zoveel slaperigheid komen, is een raadsel.

Gata de Gorgos

De wandeling van vandaag ging naar de Gata de Gorgos, een dorpje in de buurt van Denia waar we direct de berg op klommen. Zwaar was het niet, de nieuw aangekomenen moesten tenslotte nog even wennen, maar het was wel erg mooi. In no time zaten we tussen de heuveltoppen zonder nog bebouwing te zien of geluiden van de stad te horen. Het was weer een stenig paadje, soms met wat geklauter, maar veelal tussen de boomaanplant op de terrassen door. We stegen en daalden zo'n 380 meter, net genoeg om in je benen te voelen maar niet om last van te krijgen.
Het ging heel relaxed, we namen pauzes waar nodig, en hadden onderweg tijd te over om met iedereen te babbelen. Het zonnetje scheen op de bestruikte hellingen en soms konden we de schaduw in duiken bij een dennenbos. Regelmatig geurde het naar rozemarijn, tijm en amandel. Na 3 1/2 uur kwamen we terug in het dorp, maar van de andere kant. Verbazend om daar ineens een flink grote rivier, kurkdroog en met witte stenen, door het dorp te zien denderen. De uitgesleten oevers bewezen dat er wel degelijk water door loopt, van tijd tot tijd. Er was een houten vlonder als een paseo langs de rivier aangelegd. Van daaruit had je een prachtig zicht op de ravijn waar de rivier doorheen loopt. Die paseo ging over in een ruime laan met bomen, en daar over een brug hield het dorpje op. Op de parkeerplaats waar we waren begonnen eindigde onze tocht.

Nieuwe gasten

Gisteren zijn de nieuwe gasten gearriveerd, toen de oude gasten vertrokken. Het zijn er niet veel, maar twee ervan zijn al oude bekenden. Grappig is dat effect van deze reisorganisatie. Ik kan me goed indenken dat voor veel alleenstaanden dit concept heel leuk is: je ziet elkaar het jaar erop weer, hebt oude gezamenlijke herinneringen. Deze vrijdag gingen we elkaar ontmoeten bij de kennismakingsborrel. Omdat het heerlijk weer was en zonder programma, lagen we eerst te zonnen op de Costa Balcona. Tegen tweeën spurtten we naar de bus en deden een rondje door de groenzone van Calpe. De bedoeling was de groene route, maar het werd de gele langs Casa de Coco en via de barranco weer naar de stad, en dan naar huis.
Toen moesten we kiezen. Tegelijk met de borrel was er ook een feestprogramma van de Nederlandse Club: een zanggroep uit de Veluwe zou optreden. Ik was erg benieuwd of mijn oude vriend Stephan H. daar in zou deelnemen dus ik wilde perse gaan. Eef ging ook, maar toen hij de groep uitsluitend jolige vrouwen ontwaarde, wilde hij toch liever naar de kennismaking. Ach, hij kon ook voor mij de honneurs waarnemen en ging. Het optreden van de dames was buitengewoon enthousiast, vrolijk en aanstekelijk, ze zongen nog meerstemmig ook en meezingen werd op prijs gesteld. Tot de pauze deed ik van harte mee. Toen ging ik toch ook maar naar de kennismaking. Was ook leuk. Tot slot sleepte ik Eef nog even mee naar het zingen, hij kreeg het laatste staartje mee: Viva Espana!

De pret was nog niet over want 's avonds kwam Mark M. bij ons eten, gluten- en lactose vrij, toevallig hadden we linzenschotel gekookt en dat kon dus goed voor hem. Was heel gezellig, en we hebben afgesproken om straks in Nederland eens samen te bridgen met zijn Elly.

Benen omhoog

De wandeling van maandag zat nog steeds in de benen. We waren te sloom om iets te ondernemen op donderdag. Veel meer dan wat lezen, over de boulevard heen en weer en wat kopen en koken gebeurde er niet. Ik heb zelfs een sudoku in zitten vullen.
's Avonds was ik gelukkig weer een beetje bij, dat kwam goed uit want ik zou met Mark M. gaan bridgen. Hij speelt een ander systeem dan ik, dus spraken we het tevoren even door. Toch ga je als gelegenheidspartners nog wel eens de mist in, en zo kwam het dat we tot drie keer toe in een 3-4 fit moesten spelen waarvan één keer zelfs 3 down ging. Bij de stilzit spraken we dat even uit. Bleek dat een voorbereidende klaver voor Mark betekent dat je als partner je 5-kaart moet aangeven, dus als ik wat bood was dat een 5-kaart. Het lek was boven; ik speel dat als een 4-kaart. Ik paste me op zijn systeem aan en toen ging het als een fluitje. We eindigden als tweede, met 58%. Heel leuk was vooral een pot waarbij ik 3 sa speelde. Ik sneed alles eruit en bracht zelfs de tegenstander in dwang zodat mijn klavertje 4 hoog werd. Direct na de pot (+2) brak er een zonnige lach op het anders wat nurkse gezicht van mijn tegenstander en hij gaf mij een oprecht gemeend compliment. Prachtig gespeeld! zei hij. Hij dacht dat ik het nooit zou kunnen halen, hij had een 6-kaart in mijn sterke kleur tegen. Maar dat had ik door, en zo kon ik al zijn kracht wegnemen. Daar had hij wel waardering voor!

Embalse

Het is woensdag, maar we gaan vandaag niet bridgen. Het is namelijk de laatste dag dat een viertal van de groep hier zijn, en ook gaan de twee begeleiders van de laatste vier weken weg. Daarom gaan we mee met de wandeling rond het stuwmeer van Guadelest. Een makkelijke wandeling, dus iedereen kan mee, ook de stumpers met zere knieën en heupen, een mooi afscheid. Het is een aardig ritje naar boven op de berg, en je wordt beloond met het prachtige uitzicht op dat hooggelegen stadje, gebouwd op een bergkam. We waren er vorig jaar ook, dus het museum lieten we schieten, maar bovenop het plein keken we uit over het turquoise meer, dat wel veel lager stond dan vorig jaar.
Er stond een mannetje in een winkel met streekproducten. Hij verkocht o.a. worst van everzwijn, dus omhoog met de portemonnee. Ik raakte in gesprek, over de vele dialecten van het Spaans, en hij gnuifde dat we dan zeker eens naar Murcia moesten gaan. Hij had toch zo'n plezier in dat dialect! Ze zeggen daar bijvoorbeeld 'Pijo, que haces!' ofwel Wat doe je, pik. En ook Copon, dat is dus ook iets als kerel, maar het betekent feitelijk een groot glas (voor wijn). Wij namen dus afscheid van deze meneer met een vrolijk Adios Pijo!

Daarna maakten we de ronde rond het meer. Veel asfalt, maar tussen de pijnbomen, dus vooruit, toch een mooie wandeling. Het laatste stuk ging over echte grond langs het meer dus eind goed al goed.
Het zou geen afscheid zijn als er niet samen werd gegeten. Daar deden wij niet aan mee - het is toch allemaal rommel wat er wordt geserveerd hier. Maar na het hoofdgerecht schoven we aan, en namens de groep mocht ik mijn overwinteringshaiku (mv) voorlezen, op een langwerpig bordje Salida geschreven met handtekeningen van de hele groep. Als extra had ik een laatste haiku er bij gemaakt, voor de begeleiders:

Twee wandelgidsen
vrijwillig hier voor de groep
Onvergetelijk

Het geheel viel in de smaak, en na wat overgieten met likeurtjes (ik niet hoor) ging ieder zijns weegs.

Palabrotología

Als je een dag wilt niksen, kun je het beste aan een terrasje bij de zee neerstrijken. We waren vrij vroeg, dus het bankje vooraan in de zon was nog vrij. Daar zaten we en praatten we, zwaaiden naar voorbijkomende medevakantiegangers, namen een bak koffie en toen wilde ik graag op zoek naar een boek: Palabrotología. Weinig kans natuurlijk, maar nooit geschoten is altijd mis. Er is hier een boekhandel, dus daarheen op weg. De dame moest wel even lachen toen ik de titel noemde, maar nee, ze had het niet. Bestellen is hier geen optie. O ja, de titel betekent zoiets als Bargoens Woordenboek.
Voor de Spaanse leesclub lees ik een boek met allemaal lelijke woorden, of in elk geval neerbuigend taalgebruik, en dat had me nieuwsgierig gemaakt naar bargoens. Een vriendin van die club had me gisteren op dat boek gewezen, zij heeft het.
Maar ook zonder kom ik een aardig eind in El Asco. Veel kwam er niet van lezen trouwens, we hebben vrij lang liggen zonnen en daarna maakten we een ommetje naar Moraira/Benissa Litoral waar we in de late middagzon een lekker sapje dronken. Daarna gebakken en gebraden, en lekker gegeten. Even leek het erop dat we bezoek konden krijgen van Hugo en Marjorie, maar helaas, dat lukt niet Meer zat er voor vandaag niet in.

Fleix, Barranco del Infierno

Het zou een pittige wandeling worden, had Anja gezegd, niet zozeer vanwege de stijging en daling als wel vanwege de lengte. Met enige aarzeling hadden we ingestemd. En dat werd toch een belevenis! In het dorpje Fleix werden we uit de auto gezet, en konden al snel aan de daling beginnen. Het was meteen langs een lange, steile berghelling naar beneden, maar wel vrij comfortabel omdat er een oud pad lag, mogelijk door de Romeinen aangelegd, mogelijk door de Moren. In elk geval had het een helling om rustig naar beneden te akkeren, ik zou zeggen een 15 graden, en telkens als je voet steun zocht, was er een reep van steen in de weg gestoken. Er waren, zo zocht een groepslid uit, in totaal 6800 van die treden!
Dieper en dieper ging het, aan de schaduwzijde, dus best fris. De helling was rijk begroeid en we hoorden ook veel vogels. Bij een gat in de berg moesten de voorlopers stoppen; daar maakten we een foto van een Engels stel, dat moest lachen toen ik ze op het ravengekras wees: 'waiting for the firt misstep'.
Een onverwachte verrassing aan de andere kant van het gat: we kwamen uit een grot tevoorschijn wen keken in een diepe kloof. Een adembenemend schouwspel. Ook daar doemden de treetjes weer op, als je uitgekeken was in de diepte en de hoogte. We liepen verder en bereikten uiteindelijk, weer prachtig, de maagdelijk witte stenen van de droge rivierbedding: de Barranco del Infierno. Daar werd even gerust.
Om een lange wandeling kort te maken, zó ging het door, eerst weer omhoog, daarna weer twee keer omlaag en omhoog. Daartussenin een lunch op een bergweitje met amandelbomen in bloei, maar verlaten. Er was daar één bewoond huisje, ik sprak nog even met de permanente bewoner, en één huisje kon worden gehuurd. Uiteindelijk bleek de laatste klim het uiterste te vergen, en konden we 900 meter onder ons nog net de witte stenen van de barranco zien. De laatste loodjes naar de auto waren gelukkig kort, want Frans had tevoren de auto geparkeerd niet in Fleix maar in Benimaurell.
Daar dronken we een biertje op de goede afloop, en van de rest van de avond weet ik niets meer haha!

Haiku

De groep ging vandaag naar de markt van Jesus Pobre, maar die had ik vorig jaar al meer dan uitgebreid bekeken. Het is een piepklein dorp, op de maandelijkse markt worden wat snuisterijen verkocht, en ook wel wat eten, maar na de inkopen van gisteren was er niets meer nodig. De omgeving is wat saai, maar Anja weet meestal wel een mooi pad te vinden. Ze had een korte tocht, twee uurtjes, op het oog. Toch had ik geen zin in weer een wandeling; morgen gaan we een flink zware doen. Achteraf maar goed; het was toch weer ruim drie uur geworden.
Vandaag ging ik liever aan het schrijven. Dick had me uitgedaagd om mee te doen aan een haiku wedstrijd. De zes haiku die ik had gemaakt - een suite, noemen ze dat - hadden een nachtje liggen rijpen en nu bracht ik de laatste finesses aan. Uiteindelijk was ik tevreden en stuurde het zestal op, naar de Haiku Kring Nederland. Ik kan ze hier nog niet plaatsen want het mogen uitsluitend nog niet gepubliceerde haiku zijn, maar op 12 oktober is de prijsuitreiking en dan zal ik mijn haiku op de blog zetten.
Verder kreeg ik het heugelijke bericht dat mijn bonusdochter Marieke doet wat ze belooft: vlak voor we hier vertrekken komt ze een weekend logeren. Geweldig! dat doet me nou enorm plezier. We gaan een mooie wandeling voor haar uitzoeken.
Verder heb ik opnieuw het boek El Asco gelezen, een wonderlijk boek dat m.i. op de rol van de leesclub staat vanwege de scheldwoorden en negatieve uitdrukkingen. Die kom je in een ander boek niet zo snel tegen natuurlijk. Heel nuttig, eigenlijk.

Jasje

Vandaag stond de markt op de rol, maar nog voor ons uitstapje begon. Dus ging de wekker om 7 uur, en konden we met gemak de bus van 8 uur halen, met een kopje koffie achter de kiezen. Het aanbod op de markt was weer overweldigend. Fruit, groenten, noten, allemaal even vers van de grond en van hoge kwaliteit. Toch stond ik even te kijken toen ik 60 euro moest afrekenen bij een kraam. Dat was dan wel voor allerlei exotisch lekkers.
Om 11 uur was het aantreden voor de rit naar Alcalalí, voor het amandelfeest. Dat ligt iets hoger op de berg, en toen we uitstapten waaiden we direct uit ons jasje. De wind was aangewakkerd tot kracht 6, we werden het dorp ingeblazen. Zoals ik al had verwacht was er nog niets te doen: een starttijd van 12 uur in een Spaans dorp, dat kan zomaar 13 uur betekenen. Door de wind moesten alle amandelhapjes naar binnen worden gedragen in het Museo Etnico, en dat duurt ook even. Ik zag een oude man met een emailen pannetje erheen lopen. Het hele dorp heeft dus meegekookt en meegebakken, een sociaal evenement. Wij gebruikten onze tijd om even door het dorp te lopen. Daar zag ik een tweedehands winkeltje, en daar kon ik een gebruikt jasje kopen als vervanging voor het jasje waar ik was uitgewaaid haha! Een leuk pittig dingetje dat ik meteen heb aangehouden.
Rond 13 uur waren de tapas klaar, en met een paar van de groep namen we de varkenswangetjes met amandelboter. Erg lekker! Maar iedereen had het toen wel gezien, en we gingen vroeg terug naar huis.

Was

Ja dat moet ook gebeuren, zeker als je ergens weken bent en als je je in het zweet loopt: de was. Gelukkig staat hier een wasmachine, al wandelt die het hele balkon over wanneer je hem laat draaien. Momenteel wappert ons schone spul in de volle zon - die na een regenbuitje hier is doorgebroken.

De ochtend heb ik gebruikt om wat regeldingen te doen. Ik heb kaartjes besteld voor het liedfestival Zeist, heb als postiljon d'amour twee groepsgenoten vrijkaartjes gegeven voor de presentatie van het operaseizoen, en heb gezorgd dat Eef namens mij (haha) naar Florieke en HansPieter gaat, en naar Maartje Rammeloo. Dat ik zelf niet naar Maartje kan doet me verdriet, die had ik graag weer gehoord, maar dat moet dan maar later in het jaar. Ook een ontmoeting met Sabina Puertolas zit nog in de pen, ben benieuwd of ik dat voor elkaar krijg! Lijkt me geweldig om eens met haar een bak koffie te doen op de Plaza Mayor of daaromtrent.
Vanavond gaan we met de hele groep uit eten - ook al is dat niet zo lekker als thuis. Maar wel gezellig.