Eindelijk zonnepanelen!

Die zonnepanelen had ik al lang geleden besteld, maar het duurt wel even voor ze komen. Nu was het eindelijk zover. De firma Dijkman had me telkens keurig op de hoogte gehouden van de stand van zaken, buitengewoon professioneel dus dat schiep verwachtingen. Nou, daar hebben ze aan voldaan. Vakkundig, voorzichtig en met inzicht in wat voor mij als klant belang is, zoals hoe ze de kabels leggen. Ik had totaal geen last van ze terwijl ze werkten, beleefd vroegen ze of het uitkwam dat de stroom er even af moest, en ik zat intussen rustig te overleggen met Elly over heel andere zaken. In nog geen middag waren ze klaar. Alles was keurig opgeruimd, alles functioneerde en ze lieten me zien hoe ik dat kon zien. Als klap op de vuurpijl kreeg ik direct een mailtje waarin ze me alle papierwerk rond het BTW gebeuren van zonnepanelen uit handen namen. Klassewerk. Mijn eerste kiloWatturen zijn al gescoord.

Schwanengesang

Een geïnspireerd duo met HPH

Wat heerlijk dat het allemaal weer kan, zij het met wat restricties. Zo konden wij vanmiddag naar het concert van Hans Pieter Herman, die de Schwanengesang van Schubert zou gaan uitvoeren met Bas Verheijen aan de vleugel. In het aloude Zeven Linden natuurlijk, waar we via de tuindeuren naar binnen moesten. Dat betekende dat ik meteen de tuin kon bekijken. Tot mijn stomme verbazing liep die tuin achter zeker vijf andere huizen aan de Lagenoord door, en sloeg dan ook nog de hoek om. Het was een enorme tuin, een oase midden in Utrecht, helemaal alleen van de dame die de Zeven Linden bewoont. 

De oude stal die is omgebouwd tot studio of theater, was het toneel voor de opvoering van Hans Pieter. Hij zong als vanouds prachtig, lyrisch en met enorm volume waar de emotie dat vroeg, en juist heel teer en zacht als de muziek en de tekst verinnerlijkten. Het zijn veertien zware stukken, en die had hij al eerder gezongen een uur daarvoor, een hele prestatie. Naderhand heb ik hem nog gefeliciteerd, hij vond het duidelijk leuk om me weer eens te zien. Het loopt niet lekker naar zijn zin met zijn carrière in Nederland, en hij is van plan om weer naar Amerika te gaan om daar wat te 'scoren'. Ik gun hem van harte dat het hem lukt. Het was een heerlijk middag, met een zonnige wandeling door Utrecht voor we vandaar uit naar Wijhe vertrokken. 

Een oase midden in Utrecht

de sluis van de bemuurde Weerd

Event-Horizon

Het was zover: Jan-Peter mocht de première beleven van zijn symfonisch gedicht Event-Horizon en ik was erbij in de zaal. Het stuk werd geflankeerd door de Oceaniden van Sibelius en Rédemption van Franck, ook geen kleintjes. Jan-Peters werk was echter echt het hoogtepunt van de avond. Een sprankelend, tinkelend ijl geluid als van de ruimte, eerst steeds verder uitbreidend en later weer krimpend, met veel slagwerk dat juist weer enorm klonk, een acccordeon en harpen, ik werd meegesleept en verrast. Het Groot Omroepkoor zong aan het begin enkel basale klanken, en in het vierde deel stonden ze er helemaal. Het prachtige gedicht van E.E. Cummings over de liefde completeerde de reis door het heelal. Het stuk liet me ontroerd achter. 

Een geëmotioneerde Jan-Peter neemt de
felicitaties van de dirigent in ontvangst

Tot mijn vreugde kon ik hem persoonlijk feliciteren. Toevallig was ik naast Maya Fridman komen te zitten, en zij rende op hem af voor gelukwensen; ik volgde op een afstandje. J-P was zelf helemaal van de kaart, zeer begrijpelijk dus ik heb hem maar snel met zijn andere bewonderaars gelaten. Thuisgekomen kon ik Eef vragen wat hij ervan vond, want die had aan de radio meegeluisterd. We hebben nog een tijd nagepraat over de rijkdom van J-P's muziek, over de positieve en warme uitstraling die zijn muziek heeft, de verbindende kracht die ervan uitgaat. En hij is nog geen 30! Ik hoop nog lange jaren creativiteit van hem te mogen meemaken.

Een worsteling

Ja een worsteling maar het is gelukt! Oud Woonhuis is af. Op veel passages heb ik echt zitten puzzelen, moest de noten uit elkaar trekken en weer monteren maar nu ben ik tevreden. Hoogst waarschijnlijk gaat het stuk nu liggen rijpen, en zal ik ooit nog wel wat kleins wijzigen. Niettemin, deze breinbreker is klaar. Heel lang geleden ben ik er mee begonnen, misschien wel in 2001, maar het wilde nooit vlotten. Ik had toen een heel andere melodie in mijn hoofd. Nu, in 2020, zat er iets nieuws in en heb ik doorgezet. Fijn dat het af is, want ik vind het vreselijk als ik ergens aan begin en het komt niet af. Het past in de Ida Gerhardt serie, in principe, want J.H. Leopold - de tekstdichter - was Gerhardts leermeester, zowel in de klassieke talen als als dichter. Maar Leopold is wat ontoegankelijker vind ik, wat mysterieuzer. Wel mooi voor lied.

Waar blijven ze nou

Van het vertrek voor dag en dauw van Eef had ik weinig gemerkt (hij ging naar Vroomshoop lopen), en ik werd deze stralende dag op een normale tijd wakker. Erg veel puf had ik niet, dus in mijn kamerjas zat ik beneden te werken aan het Oud Woonhuis en ik moet zeggen, dat schiet op. En dat wordt tijd. Maar op zeker moment moest ik er toch aan geloven: Pilates, want het is dinsdag. Plichtsgetrouw heb ik mijn uur gedaan, en daarna even in de zon gelegen voor ik ging douchen. Verder was ik vooral hondsmoe.

Ik zat in de tuin en heb walnoten gepeld, snijbiet geoogst, frambozen ook en ik heb een brood gebakken dat uitstekend gelukt is. Verder zat ik nog te wachten op nieuws. Ik zou van Hanne vandaag bericht krijgen - niets. Ik zou van de heren artiesten voor 30 oktober een repetitiedatum horen - niets. Waar blijven ze nou? straks komen ze niet goed voorbereid op het podium. Ik was te slap om er achteraan te gaan. Heb in plaats daarvan een tv serie van Dick bekeken. En daarna vroeg naar bed gegaan, voor mijn doen: 22.15 gingen de luikjes dicht. Blijkbaar had ik het nodig want ik heb 11 uur lang geslapen.

Meester Dokter

Bridge avond! Het mag weer, en de club is weer van start. In deze kleine club voelen wij ons wel thuis.

De mensen zijn er vriendelijk en toeschietelijk. Dat Eef elke week uit De Bilt komt, vinden ze een heel goede grap. Wij zijn wel aan deze club gewaagd. We spelen er in de A lijn en zijn daar middenmoters. Op zeker moment zaten wij aan tafel met 2 heren waarvan de ene werd aangesproken als 'dokter'. Dat bleek zijn achternaam te zijn: meneer Dokter vertelde dat hij in het onderwijs had gewerkt en daar werd aangesproken als Meester Dokter. Hilarisch! zijn maat was de enige nog werkende in de hele club. Maar door corona hoefde hij niet meer elke dag naar Almere, hij kon grotendeels thuis werken.

We hadden vandaag eerst een klein stukje gewandeld, iets meer dan 8 kilometer van Putten naar Ermelo op weg naar huis.

Operagebouw

Je mag weer naar de opera, als je tenminste een corona app hebt. Die heb ik dan maar genomen, het is niet anders. Want vandaag ging ik naar de Missa in Tempore Belli van Haydn, die zo is afgekraakt door de recensent van Opera Gazet. Die geeft altijd zijn zeer ongezouten mening en vond dat deze mis werd gemaltraiteerd door het ertussen zetten van elektronische muziek. Ik wilde daarover mijn eigen mening wel vormen. Inderdaad zat ik me op het 2e balkon af te vragen wat Haydn hier nu van zou hebben gevonden. De mis werd telkens niet zozeer onderbroken als wel verlengd met elektronische geluiden. En heel eerlijk gezegd: dat was muziek die op smaakvolle wijze passend leek te zijn bij het thema van de onderdelen van de mis.

Maar de choreografie! Het verrukkelijk zingende koor (met daarin Hans Pieter) stond in een bak bovenaan, daaronder was een boven boven het podium waar de eenzame elektronica componist zat te werken met zijn apparatuur, en daaronder was het gewone podium. Daar werd een krankzinnig toneelstuk opgevoerd. Vechtende, hossende, rondrennende mensen deden daar iets wat blijkbaar een contrasterend element aan de toch heilig bedoelde mis moest opleveren. Een soort Maria en een soort Jozef mochten soli zingen, van de mis natuurlijk. Verder leek het een soort boevenwereld. Wie verzint zoiets. Opera Gazet heeft het meestal goed gezien, zo ook nu. De regisseurs in de opera wereld zijn gek geworden. Lees de recensies eens, ze noemen zichzelf niet voor niets Gebakken Lucht Detectie.

Opruimdag

Het is vandaag IJsseloevers Opruimdag. Er wordt door een heleboel organisaties de mouwen opgestroopt en met grijpers en zakken wordt de IJssel voor een stukje ontdaan van doppen, plastic, touw en peuken. Dat is waarom ik lid van het IVN ben geworden, praktisch bezig zijn met verzorgen van het milieu. Ik had me dan ook aangemeld en kwam met mijn grijper en handschoenen op de startplek, de parkeerplaats (uiteraard...) van het Abbott terrein; ik kwam lopen, een enkeling kwam fietsen. Naast ons clubje was een andere club, de wandelaars van Olst, die de andere kant op zouden gaan. Wij waren met ons vijven (Wim, Ernst, Gerard, Tineke en ik).

Al snel begonnen onze zakken vol te raken, hoewel het me wel meeviel: weinig blikjes, flesjes en groot plastic. Maar ik hoorde dat er langs die oever meerdere mensen bij hun gewone wandeling een grijper wordt gebruikt, men wil het echt schoon hebben hier. Men, dat zijn dan wel de ouderen, want bij de bankjes zie je hoe ongetwijfeld de jonge mensen hun flesjes, blikjes, doppen en peuken rondstrooien. Op de stenen talud in de rivier zat een scheepskabel vast. Met enige moeite kon ik daar een groot stuk van loskrijgen. Toen moest ik alleen weer terug, want ik kreeg bezoek: Douwe kwam.

Douwe en ik hebben gezellig geluncht, daarna in de tuin zitten babbelen en tot slot liepen we naar de kinderboerderij waar helaas de eitjes op waren. Een bezoekje aan de heemtuin zat er niet meer in. Ik reed met hem terug naar De Bilt waar Eef een lekker maal voor me klaar had staan, kabeljauw (had ik meegenomen) met roquefort uit de oven. 

Vergadering thuis

 Zowel Elly als Ans waren afwezig dus had ik voorgesteld om de vergadering van vandaag bij mij te houden. Er waren meer mensen dan ik had gedacht, maar toch niet meer dan 7 en het leuk was dat daarbij een aantal mensen waren die anders nooit komen. Het was een lange vergadering met veel nieuwtjes, maar men nam het welgemoed en het is ook leuk om eens bij iemand anders te komen. Ik moest voorzitten en notuleren tegelijk, maar Michiel hielp me daarbij. Ik had appeltaart en vooraf heeft men mijn tuin met wormen bak en waterplanten bewonderd. De tor die ik had gefotografeerd bleek een aaskever te zijn. Bijzonder allemaal. Het was een geslaagde avond.

Papendrecht

Gezellig, een dagje naar Joris en zijn papa en mama. Het is qua reizen een mijl op zeven, maar het was de moeite waard. Het is een lief ventje. We maakten een wandeling over de kade van Papendrecht in de stralende zon, en het uitzicht over Dordrecht was echt mooi. Wij kwamen uit bij een mini boulevard met een mooi flatcomplex; je zou er zelfs willen wonen. Via bomenlanen met mooie jaren 30 huizen kwamen we op de bestemming aan en hebben daar nog een paar uur gespeeld, voorgelezen, en gebabbeld. Daarna moest ik 3 uur reizen om weer in Wijhe te komen. 

Groeneveld!

 Groeneveld! Het kasteel heeft dit weekend een feest georganiseerd met veel klassiek en met de instrumenten van Rob van den Broek, die ik wel eens persoonlijk wilde leren kennen. Ik liep vanaf Baarn naar het kasteel. Drie wandelende dames raakten er van in de war, want zij liepen wit-rood en ik liep iets anders, maar wel heel gedecideerd. Ik wees vanuit de verte waar ze heen moesten, en toen liepen ze gerustgesteld over de brug. Dwars door de bossen was het een half uur naar het kasteel. Ik kwam er aan en moest nog entree betalen, ik besloot het inderdaad te doen want ik was nog net op tijd voor de lezing van Rob en een optreden van Maya Fridman. Het was zeer de moeite waard, zij en haar trio speelden prachtig, o.a. een stuk voor cello en piano 'à la Albeniz' van een zekere Rodion Sjtsjedrin, bijzonder mooi.

Koren kiezen

Het Wereldkoor repeteerde vandaag weer voor het eerst en ik deed mee. Om te kunnen kiezen of en welk koor het zal worden. Dit koor wordt het niet: de soort liedjes spreekt mij niet aan. Veel Afrikaans en jiddisch, ook zuidamerikaans, maar ze zijn het net niet. Het koor is ook wel erg klein al heeft het dan toch 1 tenor en 1 bas. Maar het leek gewoon een vrouwenkoor. De dirigente deed haar best maar er kwam niet veel uit. Toch maar verder kijken dan. Wie weet toch Heino? maar daar heb ik natuurlijk niet veel aan de sociale contacten, Heino is net te ver weg. Tenzij ik daar alsnog ga wonen. Voorlopig zie ik dat niet gebeuren.

Thuisdag

Ik moest vandaag wel thuis blijven, want er zou een opname apparaat worden bezorgd. En UPS die dat zou doen, is niet zo van de communicatie. Dus wanneer komt die man? je weet het niet. Ik heb daarom maar eens flink in de papieren gehapt, er lag nog genoeg IVN werk, dat alleen al. Maar gelukkig kwam het pakje net voor de middag, zodat ik nog boodschappen kon doen. O.a. zou ik de tweede fiets ter reparatie brengen. Dat is gelukt, maar helaas werd ik zodanig duizelig dat ik nauwelijks meer durfde te fietsen. Hij staat nu bij de werkplaats, en de rest van de klussen heb ik ook kunnen doen.