Operagebouw

Je mag weer naar de opera, als je tenminste een corona app hebt. Die heb ik dan maar genomen, het is niet anders. Want vandaag ging ik naar de Missa in Tempore Belli van Haydn, die zo is afgekraakt door de recensent van Opera Gazet. Die geeft altijd zijn zeer ongezouten mening en vond dat deze mis werd gemaltraiteerd door het ertussen zetten van elektronische muziek. Ik wilde daarover mijn eigen mening wel vormen. Inderdaad zat ik me op het 2e balkon af te vragen wat Haydn hier nu van zou hebben gevonden. De mis werd telkens niet zozeer onderbroken als wel verlengd met elektronische geluiden. En heel eerlijk gezegd: dat was muziek die op smaakvolle wijze passend leek te zijn bij het thema van de onderdelen van de mis.

Maar de choreografie! Het verrukkelijk zingende koor (met daarin Hans Pieter) stond in een bak bovenaan, daaronder was een boven boven het podium waar de eenzame elektronica componist zat te werken met zijn apparatuur, en daaronder was het gewone podium. Daar werd een krankzinnig toneelstuk opgevoerd. Vechtende, hossende, rondrennende mensen deden daar iets wat blijkbaar een contrasterend element aan de toch heilig bedoelde mis moest opleveren. Een soort Maria en een soort Jozef mochten soli zingen, van de mis natuurlijk. Verder leek het een soort boevenwereld. Wie verzint zoiets. Opera Gazet heeft het meestal goed gezien, zo ook nu. De regisseurs in de opera wereld zijn gek geworden. Lees de recensies eens, ze noemen zichzelf niet voor niets Gebakken Lucht Detectie.