Schrikkeldag

Het is 29 februari en dat gebeurt maar eens per vier jaar. Niet dat ik iets bijzonders had gepland, maar het is toch wel een aardige gedachte. Bovendien heb ik het boekje 'Een gegeven dag' liggen, van de onvolprezen Robert van Gulik zaliger, en dat draait deels om de gedachte dat er met zo'n onverwachte extra dag ook extra tijd, tussentijd komt voor de hoofdpersoon waarin van alles kan gebeuren, en dat gebeurt dan ook. Het wordt een avontuur met een spirituele component voor de hoofdpersoon. Het boek loopt op een bijzondere manier af, en is daarom nog altijd een favoriet van me. Ik heb Eef aangeraden het vandaag te lezen, toepasselijker kan het niet.
Bij SportCity heb ik me aangemeld voor een komende les met Debbie - die kan ik toch maar moeilijk missen. Daarom ga ik de komende 2 of 3 maanden kijken of ik een soort compromis kan bereiken: een paar keer naar Debbie, verder thuis serieus oefeningen doen. Even wipte ik nog bij de bieb langs om een krantje te lezen. De vaste gast aan het leestafeltje bood me vriendelijk een dadel aan, die ook echt lekker was. Dat stelde ik op prijs! Daarna ging ik even langs bij Douwe die gelukkig thuis was, en we zaten een half uurtje lekker bij te praten. Na nog een paar kopjes thee ging ik dan weer op weg naar Wijhe, met tassen informatie en een gevulde rugzak.

IJsbloemen

Koud dat het was deze ochtend.... of zijn we niets meer gewend? Toen ik wakker werd, zag ik voor het eerst sinds jaren ijsbloemen. Ze stonden op mijn tuimelramen, toch dubbel glas, maar er stondenb echte ijsbloemen op zowel de noordkant als de zuidkant. Ik nam rustig de tijd om wakker te worden, en draaide een was terwijl ik het ontbijt maakte. Nog wat andere zaken vereisten mijn aandacht, en toen vertrok ik naar het dorp waar ik de reservefiets even liet opknappen. Daarna werd het tijd om richting Utrecht te gaan, naar de Fiets- en Wandelbeurs waar ik Rafa uit Calpe hoopte te treffen.

Naast Rafa op de beurs

Daar was hij inderdaad, maar was net even iets gaan eten met drie dames die ook in onze groep zaten in 2018. Ik vond ze bij de kantine en schoof gezellig aan. Leuk om weer herinneringen op te halen.
Bij de verschillende stands haalde ik weer allerlei informatie op; of het dit jaar echt tot reizen komt, vraag ik me af. Momenteel speelt de uitbraak van het coronavirus een grote rol, het ene na het andere land gooit de grenzen dicht en dat zal nog wel doorgaan totdat iedereen een keer aan de beurt is geweest. Maar de ideeën liggen al wel klaar.
Thuis bij Eef kreeg ik een heerlijke rodekoolschotel met vers gebraden haas, wat een bof! Eef had het haas direct na ons bezoek bij Jan in de braadpan geschoven. Was een heel gezellige avond.m

Zes stoelen

vier van de zes stoelen

De evaluatie van mijn maand sporten viel de instructeur niet mee. Ik zei dat ik nogal teleurgesteld was; Pilates was niet wat ik me ervan voorstelde  - drie kwartier vrij langzaam een aantal standaard oefeningen en dan een kwartier relaxen. Een tweede Pilates was niet mogelijk want dat is tot aan de zomer volgeboekt. En de apparaten, dat is niet echt 'mijn ding'. Dan heb ik nog niet eens gezegd dat ik ze griezelig dicht op elkaar vind staan, dat de instructie matig is, dat er gebrek is aan matjes om oip te oefenen. Ik wil niet al te kritisch zijn. Maar de eerste opmerkingen waren al genoeg om Michel in de aanval te laten komen. We kwamen niet echt tot een goed vergelijk, en ik eindigde ermee dat ik wat alternatieve zou onderzoeken voor ik eventueel beslis om lid te worden. Michel zei dat ik maar beter geen lid kon worden; ze hadden slechte ervaringen met mensen die er 'niet helemaal voor gingen'. Jammer maar soms loopt dat zo.


Om toch maar aan mijn oefening te komen, kocht ik zes prachtige stoelen bij de kringloop, puntgave exemplaren, die ik 1 voor 1 achterop de fiets naar huis bracht. En dat in een miezerig, koud weertje. De temperatuur viel nog mee; dat wordt morgen anders.

Reerug

Al een hele tijd geleden is het dat we bij Jan O. waren, om gezellig te babbelen en een rugzak vol wild te halen. Intussen is hij ook nog eens 80 jaar geworden, dus de hoogste tijd om weer eens langs te gaan. Gelukkig was het vandaag een redelijk mooie dag, dus dat ging perfect. Mijn voet was ook weer bijna helemaal in orde! Wat kan dat snel gaan. Ik zag een heel lange wandeling niet zitten, maar het stuk van de Molenallee naar Wilp is maar drie kwartier, dat moest lukken. En zo ging het ook.
We liepen langs de wilgenrij, tenminste, wat er van over is: alle wilgen waren gekapt. Het bleek dat ze zo oud zijn dat ze bij een beetje storm omwaaien en een gevaar voor de boerderijen vormen. Wel een zielig gezicht, al dat liggende hout.
Bij Jan en Gerrie werden we weer vriendelijk onthaald en we hebben weer gezellig gepraat en geluisterd naar de jachtverhalen. Na afloop schepten we onze rugzakken vol met reerug, haas, worst en lever. Gerrie keek ervan op, het stak namelijk buiten de rugzak uit, het leek haar erg zwaar. Maar ik vond het wel meevallen, en ook mijn voet deed het goed, zelfs met deze belasting. Zo kwamen we met het busje aan in Twello, waar we nog even moesten wachten voor elk zijns en haars weegs ging.

Familiebezoek

Mariska en haar twee kleintjes hebben deze week carnavalsvrij, en kwamen vandaag op bezoek. De eerste bezoekers dus in mijn nieuwe huis. Ze waren heel lief en vrolijk, die kleintjes, en speelden met de boerderijspullen en de houten treinrails die ik had klaargelegd. Mariska zat aan de keukentafel honderduit te praten met Eef, die overigens al een paar uur had gewandeld: de uren vlogen voorbij.
Hoogtepunt was toch wel dat kleine Guusje ABOE deed met opa. Dat wordt dan de vierde generatie die dit fraais uitvoert, want ik meen dat ook Eefs oma kleine Mimi dit wel eens meedeed. Het was om in je broek te doen van het lachen, die kleine aap die met die grote aap samen op tafel sloeg en de wonderkreet ABOE riep. Eef heeft ooit eens uitgelegd waar het een verbastering van was, het was in elk geval iets wat zijn vader had gezegd en dat door de toen nog kleine Ferry en Jan op hun eigen manier werd uitgelegd.
's Avonds kreeg ik ontzettende pijn in mijn voet. In de ochtend was ik geslipt over een natte tegel maar dat leek niets te betekenen. Maar nu had ik zo'n pijn in die voet dat ik niet kon slapen. Ik zag het somber in; morgen gaan we naar Jan lopen, zou dat wel gaan?

Bereikbaar

Vandaag kwam de KPN man, die de internet verbinding van T-Mobile zou overnemen. Ik had dus vanochtend helemaal geen internet, dat was al afgesloten; ook wel lekker rustig. Ik ging naar Pilates en moest helaas weer constateren dat dit niet mijn les is. Heel vervelend, ik moet daar nog mijn gedachten over op een rij zetten.
De KPN man kwam, zag en overwon: na aansluiting deed alles het als een fluitje. Zelfs bridgen was weer mogelijk via internet. En ook op zolder! kortom, ik ben helemaal tevreden. 's Avonds gingen we met de club mee naar een bridgedrive in Den Nul, met de parallelgemeente Olst. Er waren heel veel paren, wij mochten meebridgen in de A-lijn en eindigden jammerlijk onderaan. Toch een genoeglijke avond, we mochten meerijden met mijn buren en hadden zo een gezellige nazit.

Regen en kou

Het is nog altijd februari, weliswaar geen winter maar het is wel nat en koud. Daarom heb ik vandaag, nadat ik Eef had uitgezwaaid, maar eens wat huishoudelijk werk gedaan. Beetje koken bakken en braden, beetje inruimen en, zoals op een zondag betaamd, lekker zitten lezen. Ik ging niet naar de koorvespers van klooster Nieuw Sion, het was echt geen fietsweer. Maar die houd ik in de gaten.

Waterbuffelbal

Storm om de kop! dat voelden we vandaag, bij de wandeling van Olst naar Deventer. In de vroegte aarzelde Eef om erop uit te gaan, het regende behoorlijk. Maar ik zag dat het weer zou opklaren, dus vort met de geit. We hadden de laatste weken te vaak excuses om iets niet te doen. Dus naar buiten, maar waar ik niet mee had gerekend was de harde wind. Eerst alleen maar hard, maar later tijdens de wandeling gewoon loeihard. Ik vond het wel lollig lopen, en drukte mijn pet nog wat dieper over mijn voorhoofd. Na een dik uur wandelen kwamen we aan in een klein bos, nou ja, toch wel een flinke groep bomen waar een kasteel De Haere achter bleek te schuilen. Omdat Eef geen zin had in gebak met kopersmaak, tracteerde ik hem op een choco met appeltaart. We mijmerden nog even over het andere kasteel, Groot Hoenlo, waar Mulisch inspiratie opdeed voor De Ontdekking van de Hemel.
En genoten van het uitzicht over een weideland met water en een bosrandje. De wind wakkerde nog verder aan, maar wij lieten ons niet terneerslaan. Op naar Deventer.
Enigszins scheef lopend tegen de vlagen in kwamen we goed en wel aan bij een grote weg, waar we de stad inliepen. Met wat moeite vonden we de Bever winkel, waar Eef eens lekker ging inslaan. Toen nog wat over de markt gelopen, met het onvermijdelijke visje bij de kar van Staphorst, en toen hadden we er genoeg van. Naar huis! waar voor vanavond waterbuffelbal gehakt op het menu stond, een eersteling van het Wildernisvlees, met bloemkool en zachtgebakken aardappeltjes. Heerlijk! Een ruige smaak vergeleken bij gewoon rund. Dit jaar voor het eerst op het menu.

Kunst

Anne-Maartje legt haar project uit

Na een uitgebreide instructie op de apparaten van de sportclub, en een uurtje workout, kon ik vanmiddag in Zwolle terecht voor een optreden van KASKO, zoals ze tegenwoordig heten: een klein groepje creatievelingen die theater en muziek combineren. Anne-Maartje is daar één van en zo ben ik die groep op het spoor gekomen. Ze hadden een zwerftocht door Odeon in Zwolle georganiseerd. In verschillende zalen of op de trappen werd iets opgevoerd, soms een toneelstukje, soms een lied, soms een schetsje van een toekomstige opera. Het was erg leuk om te zien, hoewel het ook wel iets knulligs had, een beetje amateuristisch. Het zijn allemaal ook wel erg jonge mensen. Maar amusementswaarde had het beslist.

Merlijn Runia zingt drie liedjes van A-M

Wat doet die mevrouw nou?

Intrigerend werk van Mirjam Völker

Daarna stak ik de straat over naar de Fundatie, die nogal reclame maakt voor de volgelingen van Neo Rauch. Die hebben we indertijd bekeken met Nathalie, en daar werd ik niet vrolijk van. Daarom was ik benieuwd wat zijn leerlingen deden. Dat viel me reuze mee. Vooral het werk van Mirjam Völker sprak mij aan. Het thema bij haar is verval van beschaving, hernieuwde opkomst van natuur. Dus zag ik overwoekerde huizen, fabrieksachtige gebouwen en brandende loodsen tussen bomen. Boeiend, kleurrijk meestal, en raadselachtig. Ik bleef maar kort, maar het was de moeite waard.
Op de terugweg naar huis haalde ik nog een pakje op en ging even langs bij de bibliotheek. Alles kan in Wijhe.

Sim Salabim

Eindelijk is het dan zover: mijn T-Mobile abonnement is geroyeerd en ik kan over naar KPN. Nu maar hopen dat dit het einde van de ellende met de telefoon is.
Vanuit De Bilt treinde ik overigens eerst naar Velp, want daar is een afhaalpunt van het wildernisvlees. Ik had drie kilo waterbuffelgehakt besteld en dat kon ik vandaag ophalen. Zoeken zoeken, in de geanimeerde hoofdstraat van Velp, waar ik vast eens vaker naar toe ga. Het adres bleek van een ecowinkel te zijn die gedreven wordt door een oudere dame met een wankel humeur. Maar het pak stond er wel klaar. Ik probeerde het in mijn rugzak te proppen. Helaas, dat lukt niet; ik had ook al een dekbedhoes gekocht bij Morpheus in Bilthoven, en ik had boeken en een doos met eten bij me. Toen heb ik de pakjes maar uit de doos gehaald en tussen de spullen gestopt. Dat werkte, al was de rugzak wel behoorlijk zwaar geworden!
Thuisgekomen pakte ik snel alles uit en om, en schoof op de fiets om de SIMkaart van T-Mobile te laten verwisselen voor die van KPN. Dat lukte zonder enig probleem bij ons plaatselijk computermannetje en dat vierde ik door even bij de kringloopwinkel langs te gaan. En daar stond de grote uitvoering van de Jan des Bouvrieslamp die ik al in het klein heb staan! Die moest dus ook mee achterop de fiets. Het ding stak zeker een meter boven me uit. Een geamuseerde meneer met een hond vroeg me: 'Ga je vliegen?' en zo voelde het wel een beetje. Zonder mankeren kwam mijn hele vrachtje aan op mijn woonadres, en daar staat het nu te pronken!

Cantate 0000

Om elf uur moest ik eraan geloven: de laatste les met JP. Ik schaamde me rot voor de broddel die ik had gemaakt, maar in elk geval had ik iets gemaakt. Het was voor hem de bedoeling om aan de hand daarvan uit te leggen aan welke criteria een cantate kan dan wel moet voldoen. Maar ik vond dat ik niet de leerling kon zijn die hij verdient - en daar was hij het wel mee eens. Daarom heb ik afgesproken dat we er in elk geval tot eind van het jaar mee stoppen, en eerst eens zien of mijn creatieve proces weer op gang komt.
De bieb in Utrecht bleek aan het verhuizen te zijn, maar we konden terecht bij de Winkel van Sinkel, die altijd een prettige plek is. Zeker vanochtend, want het was niet druk en we konden als enigen in de serre zitten. Met JP's luide stem was dat wel zo plezierig. Hij gaf me een hoeveelheid mogelijkheden aan waar ik de komende tijd mee vooruit kan. En intussen kan hij dan werken aan zijn nieuwe compositie voor het Radio Philharmonisch Orkest! Hij gaat als een speer, die kerel. Nog geen 30 jaar, en al overal gevraagd. Wel top dat ik hem heb leren kennen.

Mariaplaats Utrecht, heerlijke plek om te lunchen

Op weg naar De Bilt liep ik even langs het conservatorium en trof daar Maurice LvB, met wie ik even een praatje maakte. Hij had een schouderblessure, net lekker als pianospelen je beroep is. Kwetsbaar vak hoor. Ik lunchte op de Mariaplaats uit eigen doos en ging daarna te voet naar De Bilt. Dat is bij elkaar een kleine twee uur lopen, omdat ik de langste weg nam, en dat door een heerlijk zonnige natuur. Eef ontving me met een kop hete thee en zijn allerliefste glimlach. Ik bof maar!

Kleine beurt

De plaatselijke aannemer is hier niet te beroerd om wat kleine klussen te doen. Vandaag kwam hij een hele dag besteden aan klein onderhoud. Lampjes die niet werkten, klemmende deuren, klinken die rammelden, tuimelramen zonder goede open- en dichtfunctie. Ach, het is allemaal niet hemeltergend, maar ik wil wel graag dat alles het doet. En zo kwam Rein hier een dag klussen. Ik maakte van de gelegenheiu gebruik om mijn vriezer te legen: vruchtenmoes heb ik tot jam verwerkt. Verder heb ik appelmoes gemaakt, en stoofpeertjes, en ook heb ik boerenkool op de markt gehaald en die zo verwerkt dat het in de vriezer kon. Daarna vond ik dat ik wel een rustig avondje had verdiend.

Vier potjes verrukkelijke frambozenjam; éën is er met Rein meegegaan.

Gewoon een maandag

Sassenpoort Zwolle

Vandaag was ik gewoon een dag thuis. Die werd doorgebracht met alweer, bellen naar KPN en consorten, maar deze keer was het toch vrij eenvoudig en kreeg ik direct een antwoord waar ik iets mee kon. Verder wachtte mij de Pilates van het dorp. Iets anders dan vorige week, maar toch vrijwel hetzelfde. Ik vroeg na afloop of er geen intake wordt gedaan? Dat hadden ze vergeten, en nu gaat dat eind van de week toch nog gebeuren.
Verder worstelde ik met mijn opdracht voor JP. Met veel moeite kreeg ik uiteindelijk iets op papier, dat echter de naam cantate niet mag dragen. Ik kreeg het zelfs uitgeprint, niet te geloven. Tickets voor een nieuwe opera heb ik besteld op verzoek van Eef, jawel. En toen kwam hij alweer, voor de bridge avond van deze avond. We speelden sterk in dit zwakke veld, en scoorden met 68% de eerste plaats.

Carnaval

Alaof!

O ja, en dan was het gisteren ook nog carnaval in Wijhe. Ze zijn blijkbaar katholiek hier. Er is door de Iesseldonkers heel wat afgeknutseld, en ook door alle omliggende dorpen. Zo kwamen ze door de hoofdstraat rijden en lopen met hun karren, door knotsgrote boerentrekkers getrokken, in optocht en jolijt. We hebben er maar verslag van gedaan aan onze correspondenten in Surabaya. Nostalgisch... vond Margot. Precies op het moment dat we kwamen aanfietsen, kwam de eerste kar langs. Drie kwartier later was de laatste voorbij. Ze konden aan het bier. Alles was toch wel in rust verlopen.
 Verder is deze zondag zonder bijzonderheden verlopen, of het moest zijn dat storm Dennis nog wat aan de luiken heeft gerammeld. En natuurlijk, dat het weer de warmste 16 februari ooit is geworden.

 

Ballet en opera

Marjorie is vandaag jarig! dus ik belde en zong een verjaardagslied door de telefoon (soms doet ie het). Ze moest er wel om lachen, daar in haar ziekenhuisbed en vertelde dat ze gisteravond naar het ballet Frida (Kahlo, NOB Amsterdam) is geweest. Blijkbaar is het mogelijk om dit soort uitjes nog vanuit het ziekenhuis te maken. Dat maakt me erg blij voor haar. Ze maakt er wat van, leeft uitbundig waar ze maar kan, ik vind het bewonderenswaardig.

de opera in Zwolle

Herders en Orfeo in het veld, met gazen doek

Maar ballet is niet iets voor mij; ik houd meer van opera. Vanavond waren Eef en ik daarom naar Zwolle, naar de Orfeo van de Nationale Reisopera die zulke geweldige recensies heeft gekregen. Terecht, vond ik. De muziek was prachtig verzorgd, met antieke instrumenten in een kleine setting wat het iets intiems geeft. De bühne was kaal; het waren de mensen die het spektakel droegen, de zangers en de dansers samen. Een enkel doek op het toneel, en een zilverig gazen doek boven het toneel, dat waren de attributen, meer niet. Het deed me een beetje aan Cirque du Soleil denken. De acrobatiek van de dansers in hun fantasievolle kostuums met groot smokwerk droeg bij aan de stemmige sfeer van het klassieke stuk van Monteverdi. Telkens rees er een zanger op tussen de dansers vandaan; dansen konden ze dus ook nog. Wat een kunstenaars. Het sobere geheel liet me zien hoe het voor de zoekers naar de muziekstijl van de klassieke tijd
geweest moet zijn om zich daarin te verplaatsen. Je zou dus zeggen dat het Renaissance moet heten - maar daarvoor kwam de muziek te laat mee met die stroming; het wordt vanaf Monteverdi Barok genoemd. Het verhaal van Orfeo is bekend. Een paar prachtige rollen waren Plutone en Caronte. Persoonlijk was ik onder de indruk van de stem van Apollo, Lawrence Kilsby, een tenor.
De zaal was verrassend prettig. We moesten een beetje ellebogenwerken om bij de jassen te komen, maar we waren ruim op tijd terug in Wijhe.

Telecom

Het wil in Wijhe nog niet zo lukken met de telecom. Nog altijd heb ik problemen met bellen en gebeld worden. Net nu ik geen vaste lijn meer wilde. Uiteindelijk heb ik vandaag van 10 tot 15 vrijwel continu aan de lijn gehangen, op de PC gezeten, en in de mail geklommen om althans het lek boven te krijgen waarom mijn nummer niet behouden zou kunnen worden. Dat is reuze lastig als je drie keer een medewerker aan de lijn krijgt, en elk van de drie zegt iets anders. Tenslotte moest ik weer naar mijn oude provider om verdere informatie en die wist het ook niet. Bellen, klantnummers opzoeken, opnieuw proberen, zo ging het maar door tot ik uiteindelijk het lek boven water had. Het automatische aanvraagprogramma van de een had een verkeerd klantnummer van de ander ingevoerd. En omdat het een automaat is, werd er niets gecorrigeerd. Maar uiteindelijk kreeg ik een medewerker aan de lijn die met de juiste informatie die ik eindelijk kon geven, handmatig iets invoerde en jawel hoor, het nummerbehoud kan wel.
Dat is dus fase 1. Nu moet alles nog worden omgezet en dan gaan we zien of ik hier wel kan bridgen en telefoneren. Je moet wel een graad in de bestuurskunde hebben om in dit land te kunnen draaien.

Caravaggio en Bernini

Borghese, door Finelli

Gisteren pijnigden Eef en ik onze hersenen met de vraag, wie toch weer de rivaal van Bernini was. Eef dacht aan Michelangelo, maar ik wist dat die zo'n honderd jaar eerder dan Bernini leefde. Ook op internet kon ik het niet vinden. Maar vanmiddag in het Rijks, bij de voorvertoning voor de Vrienden, vond ik het: het was Giuliano Finelli, een elders opgeleide beeldhouwer die een tijdlang in de studio van Bernini heeft gewerkt, en toen met onmin is vertrokken. Ze waren aan elkaar gewaagd. Kijk maar: dit is het borstbeeld van Scipione Borghese door Bernini en dit

is de versie van Finelli. Er waren heel wat prachtige werken van vooral Bernini maar ook van andere beeldhouwers.

Dit werd omlijst door werken van Caravaggio en andere barok schilders. Caravaggio viel me niet op als zo bijzonder; zijn mooiste werken hangen natuurlijk in het Louvre en in andere prachtmusea.
Andere schilders konden de vergelijking met hem zeker aan, kijk maar eens naar het schilderij van

portret van een gestoorde lezer door Zampieri

Domenico Zampieri:

en vergelijk het met Caravaggio:

Caravaggio, een priester wordt gestoord bij het lezen

beide schilders hier met het onderwerp van een geleerd persoon die wordt gestoord tijdens het lezen. Ik vind de Zampieri meer de aandacht opeisen dan de Caravaggio.
Bovendien waren de schilderijen van Caravaggio in het Rijks vooral wat donkere stukken, terwijl zijn lichtbehandeling nou juist zo interessant is. Maar toch, het donkere, wat zachtaardige stuk van de Maltezer Ridder is dan weer heel gevoelig.

Bernini door Bernini

Overigens kon Bernini ook de kwast hanteren. Hier zijn zelfportret.

Nog twee laatste schoonheden: een portret in marmer van Seneca, door Du Quesnoy, en een in paniek vluchtende Veronica, die de lijkwade van Christus achter zich aan laat wapperen, door Bernini.
Ga vooral deze tentoonstelling zien, ondanks mijn kritiekpuntjes is het zeer de moeite van het bekijken waard.

Oma gaat naar Oss

Het was helemaal niet zo slecht weer vandaag. Maar ik stapte toch in de trein, deze keer naar Oss, op bezoek bij Mariska en de twee kleine meiden. Eef stond me al op te wachten op het station daar, we namen snel de bus naar Heesch en daar werden we heel hartelijk ontvangen. Guusje was al of nog thuis, Lieva zat nog op school. Op het consultatiebureau had Guusje een prik gekregen, en ze had niet gehuild! Au! had ze geroepen, dat doet pijn hoor! en toen kreeg ze een high five van de prikster.
Mariska liet ons proeven van haar baksels, een abrikozenbrood zonder suiker, erg lekker, en ook witbrood met noten. Het inspireert haar blijkbaar dat haar ouwe vader zo graag brood bakt, en dan nog notenbrood. Het wordt de laatste tijd wel wat erg zoet; Eef heeft beloofd om het wat minder zoet te maken. We babbelden over haar plannen voor de komende tijd. Over haar opleiding, en over hoe het de meisjes vergaat hier in de nieuwe omgeving. Het huis is zoveel ruimer dan wat ze hadden, en Guusje liet vol trots haar slaapkamer aan oma zien. Toen nam ik haar in de brandweergreep en droeg haar weer naar beneden. 'Je bent toch geen brandweerman' zo riep ze half verontwaardigd. Maar ik kon haar naar waarheid meedelen dat ik vroeger een brandweermeisje ben geweest! Ik heb zelfs de slangen uitgerold en mee helpen blussen bij de wedstrijden die in Zuid-Holland werden gehouden. Mijn oudere zus en ik waren de eerste twee meisjes ooit binnen de brandweer. Uiteraard de vrijwillige brandweer. Ik heb wat vlammen van vlakbij mogen zien, jaja. En daar heb ik ook de brandweergreep geleerd waar ik Guusje in mee naar beneden nam. Een wel heel erg licht vrachtje...
Lieva kwam kort daarna uit school en ik ging mee ophalen. Haar gezichtje lichtte helemaal op toen ze me zag. Ze was bang geweest dat opa en oma niet meer verliefd waren, omdat ik ben verhuisd. Maar nu zag ze dat dat wel in orde was.

Opa er zit poep op je hoofd! je moet wat ondergaan als opa 👹

Na drieën gingen we er vandoor. In De Bilt moest Eef naar een vergadering, en ik schoof tot mijn grote plezier aan bij Debbie, die voor deze gelegenheid de martelmatjes had bedacht. Zweten en puffen dus. Haar kan ik toch niet missen hoor, dus ik zal proberen om eens in de maand te gaan.

Is u daar

We kwamen lui uit bed en deden lang over het ontbijt, maar uiteindelijk ging Eef toch op pad. Ik probeerde de fietsenmaker te bereiken, maar die was dicht (lunchen tussen de middag). Verder bracht ik mijn tijd door met bellen of chatten met de KPN, want het wil nog altijd niet lukken met mijn nieuwe aansluiting - en natuurlijk ook niet met mijn oude aansluiting. Ik kan gebeld worden, maar niet altijd, en bellen gaat heel slecht, het lukt niet of ik ben niet te verstaan. Ik kan helemaal gestressed raken hiervan, moet grote moeite doen om me te beheersen.
Toen de KPN tenslotte besloot om mij binnenkort zelf te bellen, ging ik weer naar de fietsenmaker, tussen de hagelbuien door. Nu was ie er wel en het lampje bleek niet stuk; er moest iets worden schoongemaakt, dat was alles. Ik zette de koplamp er weer in en ja hoor, hij werkte weer. De mensen zijn hier van het repareren en hergebruiken, zuinig en zorgvuldig, heerlijk volk.
Deze avond deed de verbinding het wel, dus we hebben van afstand toch lekker gebridged.

Weer naar Pilates

Terug in Wijhe, want ik had een sportafspraak vanochtend: mijn tweede Pilatesles, van een andere docent dan afgelopen donderdag. Ik was erg benieuwd. Er was een zekere Danny, die een lichte maar wel echte pilates deed, met een wat gekunstelde stem. Hij deed me aan René denken die indertijd op Sportcity les gaf, saai maar effectief. Steeds hetzelfde deuntje afdraaiend. Ik hoop dat Danny het wat afwisselender doet. Hij heeft de plak gewonnen van de beste personal trainer van Overijssel, dat schept verwachtingen haha! maar een Debbie is hij niet. Die mis ik wel erg....

Verder kocht ik een fiets voor gebruik van en naar het station, meestal zal Eef die gaan gebruiken. Het voorlampje doet het nog niet, moet ik even repareren. Bij de kringloop hier gekocht, het is een enorme zaak. Ik kwam eigenlijk om het paar lampen te kopen dat ik vrijdag had gezien, maar die waren al weg. Later hoorde ik dat die zaak inderdaad heel goed loopt hier. Ik zal er regelmatig een kijkje nemen.
's Avonds gingen we bridgen. Het was weer net zo gezellig als de vorige keer. Toen ik even naar het toilet ging, stonden er twee meisjes een beetje hulpeloos te kijken: eentje had de ander wat al te fanatiek geblokt bij het sporten, met een geweldige bloedneus tot gevolg. Ik heb ze even op weg geholpen en gerust gesteld. Daarna weer lekker door gebridged. Halverwege gaf de computer het op en ontstond er een chaos waarin elke tafel zijn eigen scores moest noteren. Gelukkig werd de laatste ronde geschrapt, anders zou het laat zijn geworden.

Reizen door de storm

Storm Chiara zou vandaag haar kop opsteken, en dat deed ze. Toen Jantine en ik wakker werden was het nog niet zo duidelijk, maar gaandeweg ging het harder waaien. Dat weerhield ons niet van een heerlijk ontbijt en gezellige kout, maar er kwam een moment dat ik moest gaan. Dat werd 12 uur. Toen was de wind al behoorlijk aangewakkerd. Jantine liep nog een eindje mee, en we maakten al nagenietend een onsie.

Het zit er weer op in Luik, helaas

Het zat er weer op in Luik. Ik liep naar het station, en moest soms flink vooroverbuigen tegen de wind in. Eenmaal op weg naar Utrecht werd het allengs erger. Maar pas in Utrecht hoorde ik dat er achter mijn trein een boom op het spoor was gevallen. Daar stapte ook Eef bij me in de coupé. Samen reisden we voort naar Wijhe, elkaar bijpratend over ons weekend. 's Avonds bij het haardvuur thuis (haha) stak de storm nog verder op tot het een onweer werd. Maar wij zaten goed en warm beneden.

Don Carlos in Luik

Het is een gruwelijk eind treinen naar Luik, daarom was ik gisteravond maar vast naar Bilthoven gegaan want dan duurt het een uur minder lang. Maar ik hoefde niet vroeg weg, want Jantine was vandaag aan het werk om een paar ziektedagen in te halen. Rustig aan stak ik in op aankomst om 1400 uur. Dat geeft de mogelijkheid om nog even de stad in te gaan en wat rond te kijken. Onderweg had ik voldoende leesvoer in het boek van Machado de Assis, dat werkelijk een pareltje is. Eigenlijk was ik er voor ik het in de gaten had. Mijn weg leidde me langs meerdere delicatessenwinkeltjes, onder andere een kaasboertje compleet met alpinopet, erg Frans, waar ik een Corsicaanse brebis kocht. Iets verderop was een winkeltje met kleding en schoenen door kunstenaars, waar ik een jasje paste. Het was erg verleidelijk maar ik heb het toch niet gekocht!

Een knuffel voor een padvinder

Iets voor vieren kwam ik bij Jantines adres. Ze was er nog niet, maar wel was daar een groepje padvinders die mij iets duidelijk wilden maken. Na wat geharrewar met de taal bleek dat ze de opdracht hadden om met drie onbekenden een knuffel uit te wisselen; wilde ik er één van zijn? Natuurlijk! en ik vroeg ook om een foto op mijn eigen apparaat.

Maar daar was Jantine. Ik legde mijn spullen bij haar neer en we kletsten vast bij. Een kop thee, even alles nazien en een hondendrol van mijn schoen halen, toen konden we een hapje gaan eten. Dat werd een tapabar vlak bij de opera. Zodoende waren we er gelukkig op tijd. Kort daarna al ging het doek op. Wat volgde was een schitterende uitvoering.
Don Carlos, hier in de lange versie, van Verdi, werd gezongen door een serie topstemmen. Een tenor met Italiaanse klank, al was hij Amerikaan, een bas die weer wel Italiaan was (Ildefonse d'Arcangelo), een heldere sopraan die Elisabeth zong. Tot mijn verbijstering las ik later in de recensie dat ze halverwege werd vervangen wegens stemproblemen, daar hebben we niets van gemerkt! Wat een artiesten.
Prachtig vond ik ook de scene met de auto-da-fe, waarin veroordeelde ketters met gele puntmutsen op in karren naar het schavot werden gebracht. Ook werd daar een staaltje van vendelzwaaien op het toneel vertoond. Echt Belgisch, en een lust voor het oog. De Grootinquisiteur werd vergezeld door twee jongens met Downs syndroom, die het duidelijk heel spannend vonden allemaal. De regie was niet bijzonder, maar dat leidde niet af. Vooral de zang was overtuigend, en daar gaat het tenslotte om.

Even na twaalven waren we weer thuis, waar we nog een uurtje hebben nagepraat en vervolgens kroop ik boven in het logeerbed, uitgeteld en heel tevreden.

Rugtas pakken

Gisteren heb ik ook nog kennis gemaakt met een paar andere buren. Het straatje hier is heel vriendelijk en gastvrij, dat doet me erg veel plezier. Binnenkort zal ik de laatste van het straatje eens opzoeken. Vandaag moet ik mijn rugtas pakken, want ik ga via Bilthoven (vanavond) naar Luik (morgen). Daar ga ik met Jantine naar de opera. Ja, Jantine is er ook nog! Met alle bezigheden rond de kinderen - nieuwe relatie, zwangerschap, relatie verbroken, ziekte, huwelijk - zou je vergeten dat we ook nog twee bonusdochters hebben. Vaak zie ik die niet maar dit weekend is er weer een mooie opera in Luik, Don Carlos van Verdi. Die staat al een poosje op mijn verlanglijst, maar het is een hele lange! Ook Jantine wilde daar graag heen, maar niet in haar eentje, ook al vanwege de lange duur. En zo gaan we lekker met zijn tweetjes. Vandaag doe ik daar de voorbereidingen voor. Dat vergt iets meer nadenken dan anders, ik kan niet terug om snel iets te halen dat ik heb vergeten.... Ik merk ook dat ik ouder word, en vergeetachtiger, dus ik neem er de tijd voor. Intussen verheug ik me erop om vanavond nasi te gaan eten bij mijn eigen kok Eef.

Terug op honk

Heel rustig hebben we het aangedaan vandaag. Ik liep na het late ontbijt naar het station, om snel weer naar Wijhe te gaan en verder te kunnen uitpakken en inrichten. Eef wilde eerst naar Nunspeet voor een museum. Er kwam niets van mijn plan om mijn proefmaand op de sportschool te beginnen, er moest echt eerst worden ingekocht, gekookt, ingericht enzovoort. Ook moest ik verder met alle administratieve rompslomp die een verhuizing met zich mee brengt. Het begint wel te vorderen.

Morpheus

Een heerlijk rustig ontbijt genoten we met ons tweeën tot Eef weer vertrok. Ik bleef wachten op de spullen van Morpheus, die vandaag gedeeltelijk zouden worden geleverd. Keurig op tijd waren ze er, alleen hadden ze een sprei vergeten mee te nemen. Dat is niet erg, ik moet het hoofdbord en de boxen nog krijgen dus die kan bij de volgende zending meekomen.
's Avonds ging ik voor het eerst naar Pilates les hier. Dat is niet een les zoals Debbie die geeft.... ik mis Debbie wel hoor. Maar het was een acceptabele les. Minder leuk vond ik dat alle lessen al weken tevoren vol zitten, en dat je dan maar moet afwachten of je een plekkie zal krijgen door een afmelding. Dus ik heb meteen maar alle maandagen geboekt en ik zal ook even naar de andere lessen kijken. Een dame ging douchen na de Pilates, stapte in het douchehok en gleed onmiddellijk uit. Ze kwam met een doffe klap tegen een muurtje terecht en kwam niet meer overeind. Ik schrok me dood, maar ze was wel bij bewustzijn en wilde niet echt geholpen worden. Natuurlijk heb ik wel de leiding gewaarschuwd. Ze kwam weer uit de douche, ik bood haar aan om mee te fietsen of te lopen, maar dat wilde ze niet. Toen ik thuiskwam, probeerden we te bridgen maar ik blijf maar perikelen hebben met mijn verbinding, het was gewoon geen pretje en we hebben het maar opgegeven.

Muziek schrijven

Vandaag zou ik gebruiken om muziek te schrijven. Nou, dat lukte voor geen meter. Ik heb een reeks gemaakt, dat dan nog wel, maar om daarvoor in Finale iets van een ritme bij in te voeren gaat mij nog altijd boven de pet. Dat programma maakt dat ik mijn plezier in het schrijven behoorlijk verlies. Toch is dit het programma dat alle gerenommeerde componisten gebruiken, het moet dus verdiensten hebben. Ik zal dus tijd nemen om eerst dat programma te begrijpen. Helaas heeft het een voor mij niet in te voelen handleiding. Worstel worstel. Na een paar uur gaf ik het op en ging eens kijken bij de kringloopwinkel hier. Daar zag ik meteen een paar zijtafeltjes die ik graag bij mijn bankje wil hebben. Die zou ik aan het eind van de dag ophalen.
Maar eerst kwam Rein Schoenaker, de klusman die mij was aangeraden. Hij vertelde trots dat hij de derde generatie van zijn bedrijf is, en dat er mogelijk opvolging aan komt in de persoon van zijn zoon, over een aantal jaren. Hij was niet te beroerd om een dag lang kleine klussen te doen, zodat het gepiep en geknars weg is, en zodat alle lichten functioneren en dergelijke. Ik had meteen een vertrouwd gevoel bij deze handwerker. Daarna haalde ik in twee keer de zijtafeltjes op. Er was nog wat ander spul dat misschien de moeite waard is, maar ik ga niet haasten.
Tot mijn verrassing kwam Eef 's avonds gezellig naar mij toe. We dronken samen een glaasje en praatten elkaar bij over onze dag.

Overijssels Landschap

Natuurlijk ben ik aan het nadenken over de manier waarop ik hier mijn tijd wil besteden, en hoe ik het best kan inburgeren en contacten opdoen in deze gemeente. Daarom had ik op de site van het Overijssels Landschap gekeken naar natuurwerk. Er was wel iets, met weidevogels, en bovendien zag ik dat er met tussenpozen een introductiedag voor nieuwe vrijwilligers en voor belangstellenden wordt gehouden. Op die van vandaag was nog 1 plek vrij! Een vingerwijzing natuurlijk, dus ik had me meteen ingeschreven. Het was op landgoed De Horte, bij Dalfsen, en ik had becijferd dat ik daar op tijd kon komen op een fatsoenlijk uur. Het weer was niet al te best en bij het vroeg opstaan ben ik dat ook niet, dus op de fiets ontdekte ik dat ik geen plu had. Behoorlijk nat kwam ik bij de trein aan, waar ik snel weer opdroogde. Er was een aansluiting met een busje, dat vlak bij het adres stopte. Althans, zo leek het. Maar het was niet zo, want op de site stond het verkeerde adres. Ik had al een licht vermoeden dus ik had het andere adres ook maar genoteerd: 15 huisnummers verderop. Alleen, dat was vanwege de verlaten boerderijen op die weg wel ruim 3 kilometer verderop. Bij het verkeerde adres zat een kindercrèche. Ik vertelde mijn verhaal, en liep weer verder, onder een dreigende lucht maar gelukkig wel droog, en bedacht dat ik dus nu veel te laat zou zijn. Wie schetst mijn verbazing toen ik de dame van de crèche aan zag komen in haar autootje: 'Stap maar in, ik breng je wel, het is veel te ver'. Is dat niet ontzettend lief? Zo kwam ik nog net op tijd aan.
De dag met OL was heel informatief, buitengewoon plezierig en gastvrij, en zonder ook maar iets dwingends. Karin van OL loodste ons door een presentatie, beantwoordde alle vragen heel behulpzaam en duidelijk, en gaf aan waar behoefte aan is. Daarna kregen we heerlijke goedverzorgde lunch, een rondleiding langs het materiaal en over het landgoed. Met leenplu! Een vriendelijke medevrijwilliger Jacob bracht me naar Zwolle, waar ik nog vóór vieren kon inchecken.

Kennismaking

Echt rustig doorwerken lukt nog niet, maar schot zit er wel in. Niks bijzonders om mee te delen over mijn dag. Even langs bij een enkele buur om kennis te maken. Maar deze avond, toen Eef weer terug was van een wandeling, was onze eerste bridge avond. Het bleek een beregezellige club te zijn zonder messen op tafel. We sloegen een heel aardig figuur met onze tweede plaats in de B lijn, en dat ondanks een paar forse biedblunders van Eef. Het is ook weer zo anders, het spelen met echte kaarten. Ik had er heel veel plezier in. We ontdekten dat ook een paar buren van mij lid zijn van de club. Dat heb je in zo'n kleine gemeente, hartstikke leuk.

Naar Haren

Wat hebben we onze Vrienden van het Lied verwaarloosd. Begrijpelijk met al die drukte maar het werd hoog tijd om weer eens iets te gaan beluisteren. Dat zou Haren worden, voorafgegaan aan een bezoek in Assen aan de Barbizon van het Noorden. In alle rust konden we op weg, lekker dichtbij vanuit Wijhe deze keer. Er stond een lange rij toen we aankwamen, maar die werd vakkundig en snel doorgesluisd. Een hele grijze golf wilde de Barbizon van het Noorden wel eens zien. Er zaten een aantal bekende en een aantal onbekende namen bij, die erg de moeite waard waren. Sommigen leken op Barend C Koekkoek, anderen hadden weer een meer dromerige sfeer. Ook zaten er wat pentekeningen bij van Sientje Mesdag. Er was een heel cluster van kunstenaars die Drente hebben ontdekt, indertijd. Ze inspireerden elkaar tot het schilderen van het dagelijkse leven daar. Een enkel pareltje zat er bij.
Maar het werd tijd voor de zang. Op naar Haren, waar we door een verdwaling na een snackmoment op het allerlaatste nippertje konden binnenschuiven. Daar zong Henriëte Feith op de begeleiding van een gitaar stukken van Schubert. De gitaar was van dezelfde tijd en van dezelfde bouwer als de gitaar van Schubert - nooit geweten dat Schubert een gitaar had. Die had hij in elk geval niet meer toen hij stierf: in zijn sterfkamer te Wenen ligt de lijst met zijn bezittingen, 11 stuivers waren ze waard, en veel meer dan een hemd en een paar schoenen was het niet. De begeleiding was niet hetzelfde als met een pianoforte, zoals Schubert had geschreven, het geluid viel nogal weg in het zaaltje. Hierna pakte de gitarist (een prijswinnaar, had de Nederlandse Muziekprijs gekregen 2 jaar terug) een andere gitaar, meer een Spaanse, en de liederen die toen klonken overtuigden iets meer. Na afloop stormden we de kamer uit en haalden de trein waar ook Henriëtte zat. We babbelden nog even na, en het kwam te sprake dat ze wel een lied van PC Hooft van mijn hand zou willen gebruiken in een programma dat komend seizoen gaat spelen. Maar dan moet ze wel contact opnemen. We gaan zien of dat gebeurt.