Jessy op bezoek

Om half elf kwam ze aan, onze nieuwe dochter, gepakt en gezakt voor twee dagen logeren. Wij dachten al dat er iets gebeurd was, want we schatten Jessy in op heel punctueel en ze had tien uur gezegd. En inderdaad, er was een ongeluk gebeurd waardoor de rijen auto's files hadden gevormd. Achteraf had ze beter met het openbaar vervoer kunnen komen, maar ja, wat doe je als je een auto hebt? Ze heeft hem nog niet zo lang en had zich ook vergist in de richtingaanwijzingen van haar mobieltje, dus ze was ook nog omgereden. 
Maar goed, Jessy was er en ze kon meteen aan de nog warme appeltaart. Daarna moest er gewerkt worden! haas braden en paté voorbereiden. Ja, we hadden een heel programma opgesteld. Ik zelf ging terug naar mijn honk om de voorbereidingen voor morgen te doen. Eef maakte nog Imam Bayildi voor het avondeten, met weinig knoflook naar mijn smaak, en we sloten de dag af in mijn huis, met een wijntje en wat nootjes en kaas. Dat werd wel heel erg gezellig, we hebben uitgebreid gesproken over haar leven en wensen, en over alles wat ons belang inboezemt.

Regen, regen

Het heeft vandaag flink geregend, vannacht vooral, en het ging vanmiddag nog even door. Dus een wandeling zat er niet in. Dat werd dus weer praten, en opruimen, en voorbereiden dat morgen Jessy komt. Wat opruimen, wat schoonmaken, en het plan een beetje doornemen. Een echt mutsige zondag, en genieten dat ik doe! maar wel even aan de apparaten geweest op de fitness.

Drs. P

Waar ik niet naar toe ben geweest, was de voorstelling van Erik van Muiswinkel, over drs. P. Dat had gekund gisteravond, maar het is er niet van gekomen. Natuurlijk ben ik nog altijd een grote fan van drs. P, die nu zijn 100e verjaardag zou hebben gevierd. Boeken van zijn hand zijn vrijwel niet te krijgen, iedereen houdt ze vast. Begrijpelijk. Gelukkig heb ik er wel een enkeling liggen nog. Het is een genoegen om zijn gedichten te lezen. Bepaald roerend is het requiem voor zijn kat Louis. Hij was een echte kattenliefhebber.

Louis is dood, de fiere Cyprioot
En waar hij niet meer is, daar blijft een gat
We waren vijftien jaar met hem getrouwd
En ja, je weet 't wel, dan krijg je dat

Hij was zo mooi, ofschoon der dagen zat
Expressierijk, grootmoedig, goedgebouwd
Alom werd hij bewonderd -en terecht
Ja, zelfs de Poezenkrant heeft meegerouwd

Een kat. Gewoon een huisdier, welbeschouwd
Zo goed als niemands meester, niemands knecht
Ten aanzien van de koelkast zeer devoot
Aan ons, de mensen in zijn huis gehecht

Inmiddels draait de aarde, God is groot
En verder weinig nieuws. Louis is dood.

Zonnig

Het was vandaag heel wat zonniger dan gisteren. Na het bezoek aan de Hessenweg voor de boodschappen besloot ik om eens mijn rommel te gaan opruimen. Dat werkte goed. Ik ben drie keer op en neer naar de papierbak gegaan, en twee keer naar de kringloopwinkel. Daarna heb ik nog heel wat oud papier weggewerkt, vooral spul dat ik had verzameld voor eventuele reisplannen. Maar ja, Noorwegen, Ierland, Roemenië, Hongarije, ik had er van alles van maar het is natuurlijk verouderd. En boeken, weer een heleboel boeken waarvan ik dacht, weg ermee. Het is een illusie om te bedenken dat ik nog in de filosofie, of de gnosis ga duiken. Die tijd heb ik gehad. Gilgamesj ga ik wel bewaren, maar wat doe ik met het gedicht Hiawatha? Ach, selectie moet toch op gezette tijden gebeuren. En dat was nu.

Amersfoort

Ik had het idee gekregen om eens in Amersfoort te gaan kijken hoe de wijk Schuilenburg er bij staat. Daar wordt veel gebouwd, had ik begrepen, ze willen daar een heel nieuwe wijk opbouwen. Amersfoort heeft een naam op te houden wat bouwstijlen betreft, dus ik was nieuwsgierig. Maar het viel me niet mee. Er was daar een groene rand, maar het was wel vlak bij een drukke rondweg met een flinke herrie. De hijskranen stonden in stelling en een enkel groot gebouw rees al op. Maar de wijk oogde wel wat ousig. Een winkelcentrum leek bijna leeg staan. Dat zou nog worden aangepakt, vertelde ons iemand die het weten kon. Net als bij ons op de Koperwiek. Maar dat staat al weer jaren te verpieteren, het lukt ze niet om dat weer op orde te krijgen. Dus hier ben ik ook niet erg optimistisch over de snelheid van het herstel. Nee, Schuilenburg is niet de mooiste parel aan de kroon van Amersfoort.

Wild

We hadden afgesproken met Jan en Gerry in Wilp om weer eens lekker uit zijn vriezer te komen snoepen. Omdat het niet lukte om heel vroeg in de ochtend te vertrekken, werd het 9 uur zodat we tegen twaalven zouden aankomen. Maar de treinaansluiting liep als een tierelier, en vervolgens was in Twello de bus iets te laat en dat was gunstig voor ons, normaal zouden we die hebben gemist. Zo kwamen we veel sneller aan in Wilp maar een telefoontje onderweg maakte duidelijk dat dat ook goed was. Eenmaal in Wilp ter plekke aangekomen, hebben we een heel gezellig uurtje zitten bijpraten. We hebben altijd wel onderwerpen, en daar in de eetkeuken komt veel aan de orde over boerenbedrijf, jacht, gezondheid en zo meer. Maar na een uur ben je wel bijgepraat en dan komt de vriezer aan de orde. Daarin lag weer ree, rug en bout, en kleiner lekkers. Geen gans deze keer, ik denk dat Riet die allemaal heeft meegekregen. Ik kreeg ook nog bak walnoten mee, van vorig jaar, maar die waren ook de vorige keer heerlijk dus ze komen goed van pas. 's Avonds was er weer plek bij Debbie, met de stangen net als gisteren, dus dat is voor de rug een hele inspanning en uiteindelijk erg goed.

Compositieles

Het werd vandaag al weer de derde les die ik van Jan-Peter kreeg. Hij kwam net terug uit Zwitserland voor een korte vakantie en had nauwelijks iets gezien van mijn inzending, maar kwam toch met gedegen commentaar. Het leek hem of ik de goochelaar was die op het toneel stapt, meteen de hoed neerzet en er een konijn uit trekt, en dan weer weg is. Zo hoort dat niet, zei hij. Eerst kom je op, je zet je spulletjes neer, je wacht tot het applaus is weggestorven, pakt de hoed en laat uitgebreid de lege binnenkant zien aan het publiek. Daarna begin je in alle rust aan de truc. Het konijn! tot verbazing van het publiek zat het toch in de hoed. Dan weer applaus, en de goochelaar gaat af.
Mijn stuk leek meer op die sketch van Toon Hermans, zo begreep ik, na zijn sketch over Jack Bemelmans. Wie? Jack Bemelmans. Noooooit van gehoord, en af ging Charelli. Maar daarna kwam hij weer op met een razendsnelle act waar hij een touw door twee zakken van zijn jas heen trok, hilarisch.
Kortom, de Druïde moet maar eens uitgerekt worden zodat de luisteraars het ook begrijpen. Het is altijd een leuk uurtje met JP.
Daarna ging ik eens kijken bij wat nu nog het Gemeentemuseum is. Binnenkort wordt het het Kunstmuseum, om verwarring met het adres van Burgerzaken in Den Haag te voorkomen. Enkele mooie stukken die daar hingen heb ik met aandacht bekeken, maar het stuk van Bontecou kon ik helaas niet vinden. Een volgende keer zal ik een suppoost vragen waar het hangt.
O ja, de dag begon natuurlijk met Debbie, dus de benen heb ik wel gevoeld.

Blue monday

Met mijn ziel onder mijn arm heb ik vandaag maar de gelegenheid genomen om mijn vriezer wat te legen. Ik had nog bosbessen ingevroren liggen, en frambozen, en heb daarvan een paar lekkere potten jam gemaakt, ongemengd. Verder waren de Reine Claudes aan het verpieteren, daar heb ik moes van gekookt zodat ze op termijn ook in de jam kunnen. En de enorme courgette die in via Eef van Theo kreeg, combineerde ik met de halve die ik nog had liggen, met wat puntpaprika van Theo en wat venkel, en maakte daarmee courgettesoep. Gelukkig kon ik 's avonds nog terecht bij Diane, zodat ik ook aan mijn lichaamsbeweging toe kwam. Beetje geept met Hugo en dat was het weer.

Na de lekkage

Deze komende week staat vooral in het teken van wat ik allemaal niet doe. Na de lekkage bekruipt me het ellendige gevoel dat er nu echt een verbouwing nodig is. Mijn ervaring is dat ik daar heel slecht in ben. Als ik terugdenk aan de periode van weken waarin ik geen loodgieter kon vinden. Ook vroeger al als ik een klus wilde uitbesteden, bleek dat onmogelijk, op lange termijn te moeten worden geschoven, of de partij in kwestie vond de klus toch niet interessant. Ik krijg de kriebels als ik bouwwerk moet uitbesteden, net of het mij niet wordt gegund. Reizen organiseren, daar draaide ik mijn hand niet voor om, maar een eenvoudige verhuizing van een kast levert al gigantische problemen. Kortom, ik word volkomen onmachtig om iets te doen en zit maar te prakkizeren. Dat was deze zondag echt erg, en zo kom je tot niks.

Op Wacht

Op het Fort Pannerden is dit weekend een festival waar o.a. een nieuwe moderne opera wordt uitgevoerd. Op Wacht, heet die opera van de piepjonge Eva Beunk, die het vak heeft geleerd op ArteZ in Zwolle. Het was een gedurfd stuk met 33 hoorns, die verspreid over de ruimtes in het fort hun soldatenklacht lieten horen. Bovendien werd elke scene in een nieuwe ruimte gespeeld. We gingen dan in een stille processie naar de volgende zaal. Of nou ja, zaal: het waren de legerplaatsen van 9 matrozen, of een cel met een hangmat, of de ruimte waar de aardappels ooit werden geschild. Er stonden overal herinneringen aan de tijd dat de soldaten er waren gelegerd, en zich rot hadden verveeld, en er waren portretten van die soldaten en matrozen opgehangen. Een lange lage gang was vast de plek waar gegeten is. Het ging trap op trap af, soms zelfs moesten we ons geleid aan een dik touw laten meevoeren, en overal dook er wel weer een hoornist op uit de lage ruimtes. Ook zangers waren er, de Soldaat (tenor) de Kraker (sopraan) en de Macht (bas-bariton die wel heel erg laag kon komen). Die laatste vond ik een lust voor het oor, de vloerdelen gingen ervan schudden.
Riet B. was ook mee, met haar pijnlijke voeten. Ze had via haar telefoon de route uitgezocht, en was totaal verkeerd uitgekomen. Vandaar dat ze een half uur te laat aan kwam zetten. Gelukkig kon ik in het voorportaal al meeluisteren, maar had de 'mores' niet meegekregen. Blijkbaar was aangegeven dat men muisstil moest zijn, de discipline was geweldig, Riet had er een beetje moeite mee haha.
Na afloop heb ik de jonge Eva nog gefeliciteerd met haar bijzondere stuk. Haar vader had het idee aangedragen, vertelde ze, hij is organisator van festivals. Het is in elk geval prachtig uitgewerkt.
Uiteindelijk heb ik nog een flink stuk gewandeld door de prachtige Gelderse Poort, dwars door de open terreinen tot ik tenslotte in Bemmel de bus terug nam.

Hier is uw bezorger

Het was verrukkelijk weer, reden om na de ochtendwerkzaamheden (een zakelijke afspraak) even lekker te gaan zonnen bij de fitness. Ik trommelde Eef mee, die tot mijn verbazing thuis zat te niksen. Trudy liet zich zowaar even zien, een dame die we alleen op het zonneterras ontmoeten en die nooit in de fitness zelf lijkt te komen. Maar misschien is ze een zwemmer, dat kan natuurlijk ook.
Na de middag nam ik het er weer even van. Maar tegen vieren moest ik weer actief worden: er moest lekkers en gezonds gebracht worden naar Marjorie. Ik had half en half bedacht om poffertjes te maken met haar, maar daar was eigenlijk te weinig tijd voor. Alles gaat nu natuurlijk zonder haast, en dan ha ik weer naar huis gemoeten. Dus ik liet het bij het overbrengen van erwtensoep, boerenkool en pompoensoep, en Leia, Marjorie en ik hebben gezellig zitten babbelen. Tot mijn grote vreugde was ze vol energie en vrolijk. Ze is een bijzonder mens, zo dankbaar voor wat ze heeft en heeft gehad, en zo in het heden levend, zonder zich te druk te maken over wat er zou kunnen. Ik heb er diep respect voor.

Loodgieter

Vandaag kwam de oude loodgieter en die had het snel door: de loden afvoer was verrot. Dat is niet zo mooi, de gaten zaten erin. Beter was, dat hij er wel een oplossing voor had: hij kon de boel kitten. En dat deed hij diezelfde dag nog. Wat een opluchting. Ik zal het over een poosje wel grondig moeten aanpakken, maar heb nu wel lucht. Omdat ik steeds moest wachten, kwam er vandaag niet veel meer uit; alleen heb ik nog gekeken in de partituur van Das Buch der hängenden Gärten van Schönberg. Dat leverde vooral veel vraagtekens op. Ook vandaag sloot ik af met een lange wandeling met mijn geliefde.

Dood paard

Vanochtend liep ik door de regen naar Amersfoort om eens te kijken hoe het systeem van EMA werkt.
Ik trof een hardwerkende en enthousiaste persoon aan die heel erg veel tijd stak in een systeem dat niet kan werken. Het is veel te bewerkelijk, en niet overdraagbaar. Pas als er een database wordt gebouwd, zie ik er brood in. Of ik hier iets kan inbrengen, betwijfel ik. Maar het is wel een leuke ploeg jonge gedreven mensen. Ik denk er nog eens over na.
's Avonds heb ik lekker met Tycho gegeten, die me over zijn toekomstplannen vertelde. Het klinkt goed, voor het eerst dat hij iets echt leuk werk lijkt te vinden. Ook dat heeft nog lange adem. wordt vrevolgd.

Jan Beuving

Jan Beuving is een cabaretier die van huis uit wiskundige was. Hij bouwt zijn sketches dan ook vaak op rond wiskundige en andere wetenschappelijk verantwoorde lijnen. Dat wilde ik wel eens meemaken, ik hoorde dat zijn avonden vaak uitverkocht zijn. Vanavond was er een voorstelling in Soest, lekker dichtbij, en er was nog plek. Op naar Soest.

Hij sprak en zong scherp, intelligent en met prachtige liedteksten op even mooie muziek van Tom Dicke. Een mooie anekdote was dat hij als wetenschappelijk geschoolde gebruik maakte van een notenapparaat - en wees naar de vleugel. Ook zong hij een vrolijk lied dat de wiskunde altijd al in hem zat: hij had namelijk X en Y chromosomen. Maar eveneens kwam een heel nadenkend lied aan de orde, over de rand van de afgrond waar iemand psychisch aan kan staan. Heel gevoelig, over hoe moeilijk het kan zijn daarvan weer terug te krabbelen.
Ik zat riant helemaal vooraan, vlak bij de uitgang, haalde daarom de bus en aansluiting op de trein, en was vroeg thuis van een genoeglijke avond.

Lekkage - weer

O jee! vandaag kwam de elektroman een nieuwe meter inzetten. U moet wel oppassen met die lekkage, mevrouw! hoorde ik hem zeggen. Lekkage? Nee he, niet weer. Maar jawel, het drupte weer van boven naar beneden. Snel zette ik er weer een kopje onder, dat ik regelmatig moest leeggooien. Krijg ik weer de ellende van deze zomer... maar nadat ik een loodgieter had gebeld, op aanraden van mijn nieuwe vriendin Ellen, ging ik verder met de Druïde. Dat vorderde gelukkig goed.
De bel ging. Daar stond het 'mannetje'. Een jonge knul, die zorgelijk keek en mij eerlijk meldde dat hij dit karwei niet aankon. Daar zat ik dan. Toen maar weer de vorige loodgieter gebeld, en die kon de volgende dag. Nog een wandeling in het bos gemaakt.

Kelley Sheehan

Een inspirerende jonge vrouw op muziek gebied is de recente winnares van het Gaudeamus compositie concours. Het gaat dan uitsluitend om nieuwe muziek, modern van toon, die hier in Bilthoven en in Utrecht op de bühne wordt gebracht. Zij gebruikt dagelijkse voorwerpen om geluid te maken; muziek kan ik het zelf nog niet noemen, daar moet ik nog een poosje voor doorgroeien denk ik. Maar leuk is het wel. Hier is een link naar haar werk Talk Circus, met partituur erbij. Dat ze zoiets kan opschrijven gaat mij boven de pet. Als je goed kijkt, hoor je inderdaad dat er staat wat er staat. Het is op het oog een min of meer fragiel meisje, en die maakt dan dit soort herrie. Een voorbeeld zal ik er niet aan nemen, het is wel een eye opener van wat er allemaal kan als je nadenkt over je geluidsplannen.

De Bilt aan Zee

Wat een titel! maar zo heet het festival dat in Bilthoven dit weekend is losgebarsten. Als alle voorspellingen uitkomen, zit Bilthoven aan het eind van deze eeuw misschien wel echt aan zee. Het thema van dit weekend is dan ook het milieu en de klimaatverandering.

Een blok ijs staat te smelten boven op een toren. Klimaat.

Nu kon ik daar weinig van merken bij al die kramen met wollen sjaals, schilderijen, houten beelden en keramiek voor in de tuin. Het was en bleef dezelfde spullaria waar iedereen al duizend stuks van heeft. Enkele daarvan zijn ook echt mooi, dat is zeker waar, maar wat dit alles met de klimaatcrisis te maken heeft mag u mij vertellen. Er was wel een stand met een kwis over het milieu. Die zat stampvol met mensen met gele hoedjes, daar ter plekke uitgereikt om ze herkenbaar te maken. U kunt hier een ton winnen! riep de spreekstalmeester, dat zal wel een belangrijk deel van de aantrekkingskracht zijn geweest. Ik vermoed dat het hier om een regenton gaat overigens.
Het weer was fantastisch, het geheel was geanimeerd, met dansende kindertjes en een band van de brandweer. Wij kunnen er in Bilthoven weer tegen, tot de zee aan de drempel van de voordeur klotst.

We drinken tot we zinken

EMA

Een viertal enthousiaste moderne componisten / pianisten is al een jaar of tien bezig met een eigen uitgeverij, EMA ofwel Edition Matching Arts. Ze willen er de gelegenheid geven om eigen werk te publiceren, er een eerlijke prijs voor te krijgen en niet vast te hoeven zitten voor de rest van je leven.
In principe is het alleen voor professionals, dus mensen met een compositie diploma of die anderszins hun professionaliteit kunnen aantonen, en ook voor musici die werk nieuw zoeken om uit te voeren.
Vandaag was ik bij hun vergadering, want Anne-Maartje heeft me gevraagd of ik misschien iets zou kunnen betekenen voor de ploeg. Het is allemaal nog aftasten, maar duidelijk is dat het nu klein is, inclusief een website met maar beperkte mogelijkheden, maar dat de verwachting is dat er via het als enorm omschreven netwerk van de oprichter en de andere drie flinke groeimogelijkheden zijn. Dan moet eea wel op een andere leest worden geschoeid, want zoals het nu is kunnen ze maximaal 10 nieuwe stukken per maand aan. Binnenkort ga ik er verder in duiken, tot die tijd kijk ik mee.

Tuin

Het is niet echt weer om in de tuin te zitten vandaag. Het is fris, motregen valt. Onkruid groeit welig, ik doe er al heel lang niets meer aan. Een enkel worteltje staat er nog in mijn tuinbedden, maar het mag geen naam hebben. Mijn hoofd staat niet naar tuinieren. Wel heb ik het metaalgaas verplaatst; volgend jaar komen de boontje ergens anders te staan. Oogst zit er dit jaar niet aan; maar vandaag ga ik andijvie halen bij Theo. Zijn tuin is een oase. De oogst is enorm. Hij heeft weer nieuw lekkers aangeplant, en het doet om strijd wie het snelst omhoog komt. Dat wordt smullen van boerenkool, snijbiet, rode biet en nog meer. Pruimen nemen we niet meer mee, daar heb ik al te veel van. Langs de weg zijn pompoenen te vinden, daar komt soep van. Wat een rijkdom.
En dan 's avonds nog even sporten bij Debbie. Gezonder kan niet, zou ik zo denken.

Geen skinhead

Er is veel te doen over de tentoonstelling in het Designmuseum te Den Bosch van Nazi parafernalia en propaganda artikelen. Eef en ik zouden beiden gaan en elkaar daar ontmoeten, maar ieder op een eigen 'slot' (dat kan ook al niet meer in het Nederlands, een poortje tijd om naar binnen te gaan). Maar al wie ik trof toen ik naar binnen ging, niet Eef. Hij epte me vanaf het station dat ie al weer op de terugweg was. Blijkbaar moest je eerst langs een educatieve (zeg maar: anti-nazi) lezing. Toen hij daar geen zin in had en naar de uitgang bij het Noord-Brabants Museum liep, werd hij geconfronteerd met een beveiliger met echte wapens. Weg! was zijn reactie. Hij heeft de tentoonstelling dus niet gezien.
Ik keek er van op. Inderdaad werd je na entree linea recta naar de 2e verdieping gebonjourd, waar een film draaide; maar je hoefde niet te kijken, je kon direct door naar beneden waar de tentoonstelling was.
In deze link vindt u foto's.
Daar zag ik een aantal vaandels, de Duitse adelaar, het bureau van Hitler, een ouwe typemachine en een innovatie van uit de oorlog, namelijk een jerrycan - dat scheelde bij het tanken, je kon meer benzine meenemen. Verder uniforms, en veel plaatmateriaal waaronder een suikerzoete Hitlerjungen Quex, die zo opofferingsgezind was. Beelden van mannen in de kracht van hun leven. Maar ook, platen waarin wordt opgeroepen om je buren te helpen bij het boerenwerk, en om moeder en kind te ondersteunen, en om andere zorg aan elkaar te verlenen. Dat is niet verkeerd geweest. De Christelijke partijen roepen erom, burgerschap en gevoel van saamhorigheid. Dat hebben de Duitsers in die tijd natuurlijk ook gevoeld. Maar ja, er lagen ook kampkleren, er hing een uitleg wat de verschillende opnaaistukken in de kampen betekenden, er lagen geweren. Het gaf goed weer hoe men in eerste instantie elkaar leek te vinden in het fascisme, en dat het later uit de hand liep. Maar toch, ik heb geen skinhead gezien daar.

Ouderwetse boerenpret

Bij de wandeling in het bos kwam ik op de terugweg langs een grote berg hooi, daar neergelegd voor de Lakenvelder koeien. Direct had zich dat omgevormd in onvervalst boerenpret van vroeger. Kleine en minder kleine kinderen kropen omhoog, sprongen naar beneden of torenden bovenop de stapel hooi. Geen sprake van dat ze niet wisten wat ze met die hooiberg zouden doen; ze renden en lachten dat het een aard had, zaten achter elkaar aan, lieten zich achterover vallen. Het zal voor de meesten de eerste losse hooiberg zijn die ze in hun leven hebben gezien. Wel stonden er natuurlijk vaders, moeders en andere mobieltjes rond het feestterrein.

De berg hooi met kinderen

Ziekenbezoek

M. kwam terug uit het ziekenhuis en voelde zich ontzettend beroerd. Vandaag ben ik langs gegaan met wat soepjes die Eef had gemaakt, en om even morele steun te geven. Tot mijn verbazing was ook H. thuis. Hij was snotverkouden en bleef ook een dagje thuis. Met M.s moeder kon ik moeizaam communiceren, maar iets lukte toch wel. Voor haar ook een toestand, bij je zieke dochter zitten en geen woord kunnen spreken dat begrepen wordt. Maar met mijn talentalent kon ik enigszins uit de voeten.
Ik ging weer terug naar huis, heb nog een stuk gefietst, en ging toen op weg naar een afspraak met Tycho. Klokslag 1802 uur was ik bij zijn werk, en toen bleek hij al weg te zijn. Straal vergeten weer. Ik ging behoorlijk pissig naar huis, het is net of die twee van mij geen geheugen hebben voor afspraken met mij. Maar later belde hij op om excuses te maken, ik moest er achteraf wel om lachen, en we maakten een nieuwe afspraak. Uit balorigheid ben ik maar gaan bridgen.

Boeketje Bloemen

Gisteravond na de markt ben ik nog naar Breda op pad gegaan. Mijn zus en zwager zijn fervente koorzangers, sinds ze in het koor Nootwaar zijn gestapt. Dat koor bestaat dit jaar 15 jaar, reden om een feestje te geven en dat hebben ze gedaan met het uitnodigen van de bigband van Hans Bloemen en de diva Karin Bloemen. O ja, de piepjonge dirigente van het koor heet Monique Bloemen. Ze zijn resp. neef en nicht, en dochter van de neef. Ik had één keer eerder iets van dat koor gehoord, en vond het heel aardig klinken. Het optreden van vanavond heette toepasselijk: Boeketje Bloemen.

Bijschrift toevoegen

Dus gisteravond zat ik in het Chassé Theater. Tot mijn verbazing leek het wel een reünie, de hele familie zat in dat rijtje. Allemaal een kaartje gekocht via zus Anneke. Vanaf dat het doek opging, werden we getrakteerd op een wervelende show. Het koor is onder de bezielende leiding van de jongste Bloemen enorm verbeterd. Er stond een professioneel acterend gezelschap met een spetterende performance. De koorliederen die ze zongen, waren stuk voor stuk modern, jeugdig, levendig en een feest om te horen. De manier waarop ze werden gebracht was humoristisch, vlot, borrelend van plezier kortom een heerlijk iets om naar te kijken. Zonder haperen werd het koor afgewisseld door de bigband, door de zanger die bij de bigband hoorde, en door La Bloemen. Zoals gebruikelijk kwam ze op in buitenissige maar wel handgemaakte enorme jurken, die haar sterk afgeslankte middel nog strakker trokken en haar coeur (dat kun je geen coeurtje noemen) in het volle zicht brachten. Helemaal top bij stem was ze misschien niet, maar alleen meer klassiek geschoolde oren zouden dat hebben gehoord. Ze had wat popachtige tremolo's maar in de hoogte klonken die juist weer mooi. Ook haar optreden was glad en af, en beslist een dikke acht. Ze had mooie teksten en werkte perfect met de bigband samen. Als laatste voor de pauze was er de klapper waar allemaal samen optraden. Daar zat niets houterigs bij, Monique heeft haar koor perfect geïnstrueerd. Als ik in Breda woonde, werd ik meteen lid van Nootwaar. Luister hier maar eens naar om een idee te krijgen:

Helaas moest ik in de pauze weg. Het zou onmogelijk geworden zijn om nog thuis te komen, en daar had ik geen zin in. Bovendien stond mijn hoofd niet echt naar zang en spel, gezien de ziekenhuisopname van onze M. Niettemin, toen ik in de zwoele nachtlucht bij de bushalte stond te mijmeren, had ik een voldaan gevoel. Ik was zelfs een beetje trots op mijn zus en zwager.

Dracht

Het was vandaag geen best weer. De ambachtenmarktkramen met dames en een enkele heer in klederdracht hadden niet veel te doen. Met ëën van de dames kwam ik daarom in gesprek. Zij vertelde dat haar buurvrouw op de kraam een Veluwse is, die voor haar huwelijk is verhuisd naar Oostvoorne. Die dame droeg een prachtig kostuum, met kantwerk dat ze zo te zien zelf maakte. Als jong meisje op de Veluwe wilde ze op zeker moment in dracht gaan. Haar grootouders hielden dat tegen. Een jong meisje, en dan steeds in het zwart? dat wilden ze niet. Het kwam er dus niet van. Maar eenmaal gehuwd, en enkele jaren woonachtig op Oostvoorne, kwam het verlangen weer omhoog: ze wilde dagelijks in dracht. Haar man kon daar de humor wel van inzien en vond het goed, op voorwaarde dat ze dan in de dracht van hun eigen streek zou gaan. En zo geschiedde, deze dame loopt dus dagelijks in de officiële klederdracht van Oostvoorne.
Een poosje geleden had ik daar via FB contact over met mijn Bulgaarse jonge vriendin Gabriela, die zo bezig is met de teloorgang van het milieu. Eén van de grootste vervuilers is de kledingindustrie. Zij ageerde dan ook tegen het aanschaffen van nieuwe kleding; er zijn tweedehands winkels genoeg. Daar waren wij het beiden over eens. Maar ik suggereerde haar ook, dat het opnieuw gekleed gaan in klederdracht ook een goede manier zou zijn om de verspilling van grondstoffen in de textiel zou zijn. Je hoeft maar een paar kledingstukken te hebben, ze zijn geweldig sterk en gaan lang mee. Bovendien kun je er een gevoel van identiteit mee uitdrukken. Bulgaarse klederdracht is ook heel mooi, het zou Gabriela prachtig staan. Zelf zou ik er ook niet tegenop zien om in dracht te gaan. Mits je vrijelijk kunt kiezen tussen mannen- en vrouwenkleding dan. En dan zou ik de vrouwenkleding nemen.

Singer

Over de grote paarse heide ging de weg naar Laren. Er is een nieuwe tentoonstelling, over Weer en Wind, en van Vrouwenportretten die de moeite waard is. Bovendien bloeit de heide. Voldoende reden om in Bussum-Zuid uit de trein te stappen en over de hei naar het Singer museum te lopen. Dat duurt iets langer dan een uur en is een wondermooie wandeling. Schotse Hooglanders schommelen traag over de zandpaden en verdwijnen tussen het paars.

De route gaat over zandpaden tot vlak bij het museum. Daar hingen interessante werken, van mij onbekende namen die niet onderdeden voor de bekendere. Na een uurtje en drie keer plassen heb je het gezien. Nog even de beeldentuin bekeken, de tuin was mooi en vol bloemen. De zon scheen en het rook lekker. Daarna ging het weer op huis aan. Alles bij elkaar ben je toch weer een hele dag bezig. En daar was het vandaag ook het weer voor. O ja, vandaag is het de dag van de Jarritos in Galaroza. !Aguaaaa!

Op de fiets

Er liggen altijd veel te veel papieren boeken in dit huis. Vanochtend heb ik er eens grondig in gegrasduind. Na een uurtje had ik zeker twintig boeken verzameld die regelrecht naar de Leef van de Geef zijn gegaan. Toch heb ik nog altijd een kleine vijftig boeken in mijn winkeltje staan.
Ook geleende boeken liggen hier te veel en te vaak. Op de fiets ben ik naar de Uithof gegaan, om ook daar weer vijf (van de zes) boeken te retourneren. Op die manier heb ik mijn dagelijkse beweging en zonneschijn ingevuld. Nu nog boeken van de gewone bieb, waarvan ik er eentje nog een poosje houd: Eleonore van Aquitanië. Wat een vrouw was dat, haar verhaal wil ik eerst nog een keer lezen. Humboldt komt een andere keer wel, hoewel ook hij fantastisch is geweest.
Het orkestratieboek is binnen, maar er zaten nog een paar nootjes te dringen, dus ging ik verder aan de Druïde. Het gaat langzaam, dat had ik JP al verteld, maar toch zit er enig schot in. Het zal nog wel een paar weken kosten vrees ik. Nu even relaxen.

Soep

Het was weer zover: één grote puinhoop in huis, overal afwas en gebruikte kleding, en in de keuken bergen voedsel. Het was dus weer een huiswerkdag. Na het wegwerken van alle huishoudelijke narigheid - daar ben je wel even mee bezig - kookte ik de pompoensoep. Een hele pan vol, zoals gebruikelijk, en met de restjes van Madame Jeannette erin werd het lekker pittig. Ook stond er nog een nieuw pannetje dat eerst moest worden ingebrand voor ik het kon gebruiken. Dat walmde nogal, ik hoop dat het is gegaan zoals het hoort.
Daarna mocht ik weer componeren. Een stukje Druïde begint vorm te krijgen, en een paar mooie boeken over orkestratie zijn besteld. De CD van Peter Gijsbertsen laat nog op zich wachten. Die van Lilian Farahani heb ik beluisterd, en ook heb ik opnieuw naar Ainsi la Nuit geluisterd, en naar Alban Bergs Lulu Suite; toen had ik geen zin meer. In boeken lezen ook even niet. Ik belde Marjorie, om haar sterkte te wensen voor morgen.

Uitwerken

Eerst natuurlijk flink zweten bij Debbie zoals elke dinsdagochtend; ze is weer terug van vakantie. Daarna was er tijd om even lekker bij te kletsen met Ellen. Dat had al eerder zullen gebeuren maar toen kwam er bij haar iets tussen, en vervolgens werd het vakantie voor haar. Maar nu was er tijd, en we hebben in de lounge van de sportschool gezellig koffie en thee genomen.
Daarna fietste ik langs bij Theo, want ik wist dat Eef daar zou zijn. En ja hoor, hij was nog bonen aan het plukken, er stond al een flinke emmer. Dat was al de tweede, vertelde hij. Ik liep de planten nog eens na en warempel, er kwam nog een ferme lading onder de bladeren vandaan. Theo was in zijn nopjes met de oogst. Wij namen er elk een handje van, en toen mochten we pruimen plukken. Theo had de boom al aardig geleegd, Johnny liet de rijen potten zien die ze ervan had geproduceerd. Maar er hingen nog kilo's, waarvan ik er denk ik twee heb verschalkt. Die zou ik vanavond tot moes koken.
Maar eerst was ik bezig met het uitwerken van mijn idee voor een stuk voor komende maand. Aangezien Jan-Peter niet zo van het lied is, bedacht ik mij dat ik dan maar de stukken voor resp. fagot en voor fluit moet omwerken met wat andere instrumenten en zang. Tenslotte was ik toch al van plan om de Druïde voor meer instrumenten te schrijven. Deze weken ga ik daar maar eens aan modderen.
Toen ik er genoeg van had en de inspiratie voor vandaag op was, speelde ik bridge en je gelooft het niet, ik ben gepromoveerd naar niveau 15.

Jan-Peter

Het is weer maandag, en er staat weer een compositie dag op de rol. Niet al te vroeg ging ik vanochtend naar Den Haag. Daar in de bieb hebben Jan-Peter en ik een uur aan mijn compositie ambities gewijd en ik begin te beseffen hoeveel ik nog niet weet. Wat de bereiken van de verschillende instrumenten zijn, dat kan ik nog wel opzoeken. Maar hoe de klanken in de verschillende registers zijn, daar weet ik niets van. Notatie: geen kaas van gegeten. Orkestratie, wat is dat? Ken je de muziek van Henri Dutilleux? Hoe vind je een motief en vooral, hoe werk je het uit? het gaat maar door, het hele uur lang. Reuze boeiend, niet erg strelend voor mijn ego, maar Jan-Peter is wel motiverend. Na een uur hebben we het ook echt helemaal gezien en gehoord. Mijn plan was om daarna naar Beelden aan Zee te gaan, maar dat lukte niet meer, te kort de tijd. Dus ging ik maar terug naar huis, heb nog een boek uitgelezen in de trein dat ik daar kon laten liggen; dat scheelt weer op de stapel.
We deden nog een avondwandelingetje, en mijn zus deelde mee dat ze weer oma is geworden, een dag voor de verjaardag van opa.

Een nare truc van Google

Gisteren was er een update van Google. Ok, afsluiten en weer opstarten. Maar daarna was het hommeles. Google wil dat je al je accounts synchroniseert, je mag geen nee zeggen. Dat is nog tot daar aan toe. Maar wat blijkt nu? Je kunt niet meer uitloggen uit je account. Ja, of je moet je hele PC uitzetten. Maar ik logde altijd uit om met mijn andere accounts te kunnen werken. Zelfs dat kan nu; je kunt switchen. Maar wat niet meer kan, is met je account als zelfstandig middel werken. Dat is wel nodig als je bijvoorbeeld een blog zoals dit wilt schrijven. Dat kan dus niet meer met Google!
Uiteraard heb ik advies gevraagd aan Dick, en dat heb ik ook gekregen. Helaas is dat voor mij wel erg ingewikkeld. En ik had Google vanwege de eenvoud...  dus dat gaat hem niet worden, vrees ik.

Het gaat er bij mij niet in dat je een account niet meer kunt afsluiten. Dat deed ik elke avond, gewoon vanuit veiligheidsoverwegingen, en dat zou nu niet meer kunnen? En als je meerdere accounts hebt gebruikt door te switchen, staan die dan nog open? Als je op vakantie je PC mee hebt, kun je dan nog overal bij? Het meest erger ik me eraan dat je via Help van Google te lezen krijgt wat je moet doen: op je Profiel klikken, en dan Uitloggen kiezen. Maar er valt niets te kiezen, die optie bestaat gewoon niet! Als ergens geen uitknop op zit, word ik nerveus. Net als met dat Windows apparaat, dat tegen me begint te kletsen alsof we dikke vrienden zijn. Dat ding is mijn slaafje, dat pik ik niet van een apparaat. Het heeft maar te luisteren. En uit te schakelen als ik dat zeg.
Maar zie, ik heb er iets op gevonden. Vast niet wat Google heeft bedoeld maar voorlopig doe ik het ermee.