Kromme Rijn

Een al een poos geleden gemaakte afspraak viel uit vandaag, dat gaf ruimte om naar buiten te gaan. We liepen samen langs de Kromme Rijn, dat is al weer lang geleden. Het blijft een prachtige route, waar je zo een paar uur aan het lopen bent. In Bunnik heb ik even en sanitaire stop gehouden en kwam weer langs de witte huisjes daar, waar de Vrienden van het Lied altijd hun jaardag met ALV houden. Momenteel speelt dat niet zo voor me, maar ik heb er heerlijke dagen mee gehad.
Ik liep terug waar Eef of het bankje zat, hij kwam aanlopen en zag er echt als een zwerver uit, mijn planètè zal ik maar zeggen. Ik moest er een beetje besmuikt om lachen.

Keuken

Ook de oude lamp van oma moest er aan geloven: opgeruimd.

Vandaag was een mooie wandeldag, maar ik ben toch thuisgebleven. De buren laten een nieuwe keuken zetten, en hadden me gevraagd om de spullen in ontvangst te nemen omdat zij er beiden niet bij konden zijn. Gelukkig waren de verhuizers er op tijd, en kon ik daarna nog even een korte wandeling maken.
Verder heb ik vooral hout uit de zolderopslag gevist. Mensenlief wat een hoop hout kan er verstopt worden op een zolder. Ook nu weer, veel spulletjes weggebracht. En een filmpje gekeken.

Herinnering

Een van de leuke dingen van opruimen is dat je nog eens iets tegenkomt dat je ontroert. Vandaag vond ik bij de spulletjes van Tycho zijn schrift, van zomer 1993, toen hij dus 6 jaar oud was en maar net zou beginnen op de onderbouw. Hij had er heel erg naar uitgekeken en was in zijn hanepoten vast gaan noteren wat hij daar allemaal wilde gaan beleven. Hier is het lijstje (met daarachter de vertaling):

- SGEVboeK                          (schrijfboek)
- MEtlEtErsFAST                    (met letters vast)
 - lÉtERSlOOS                       (letters los)
- SteKERS                             (stickers)
- NEmERS&ÉFEN                  (nummers en cijfers)
- GHÉmE8                             (geheimen)
- KINDREOOPnOEME            (kinderen opnoemen)
- KOOPEN-FOOR-FEjAR-DAG(kopen voor verjaardagen)

Vooral de 'geheimen' en 'kinderen opnoemen' maakt iets bij me los; het laat me even binnen in dat kleine bolletje kijken. Een lief, weetgierig, sociaal mannetje vol verwachting staat daar.
De kwetsbaarheid ervan beneemt me bijna de adem.

Horror

Er komt geen einde aan de papieren, plastics en apparaten die ik gevoeglijk kan wegbrengen
naar de kringloop. Ook vandaag gingen weer een aantal fietstassen vol die kant op.
Maar in tegenstelling tot andere dagen bleef er vandaag wel ruimte over om te werken aan mijn
composities. Gezagsgetrouw wil ik dat doen in het programma dat ik op aanraden van de meester
heb aangeschaft. Helaas heb ik vanaf het begin ruzie met Finale. Ik vraag me af of het wel het
programma is dat hij bedoelde? het is je reinste horrorprogramma. Niets van de logica die in
andere programma's zaten zit hierin. Elke handeling moet ik in het handboek opzoeken, en dan
nog wil het niet elke keer lukken. Een noot van lengte veranderen? eitje, bij alle vorige programma's,
nu moet ik moeilijk doen met een digitaal stufje en opnieuw invoeren. Maten invoeren? lastig.
Kopiëren? ingewikkeld. Als ik een deel van een maat wil verplaatsen, lijkt dat niet mogelijk.
Weer dat stufje. Eigenlijk kun je met dit programma maar beter eerst je stuk met de hand schrijven
en dan pas invoeren. Zou dat de bedoeling geweest zijn? ik zal al mijn vragen proberen op te
sparen en dan krijgt JP een spervuur, over twee weken.

Waar je het druk mee kunt hebben

Dinsdag, Debbiedag. Het viel me niet mee deze keer, het was een les met gewichten en mijn armen wilden niet. Had ik de laatste dagen misschien teveel gesjouwd? Daar leek het wel op  Ik kon vandaag niet door naar Amsterdam want er zou een taxateur komen. Daar wilde ik het huis toch wel een beetje op orde voor hebben, dus alle dozen aan de kant en stofzuigen. Na de lunch heb ik snel de wijk genomen naar mijn tweede huis haha. Maar eerst weer het rondje langs de glasbak, de papierbak en de kringloopwinkel, er blijft steeds weer nieuw afvoerspul komen. Ook keek ik even naar de uitzending van Pauw, waar weer een verhaal over donoren en donorkinderen werd verteld. Het is te hopen dat vooral de kinderen die het nog niet weten, het zullen horen van hun (opvoed-)ouders, en dat anonieme donoren uit de schaduw komen. Er is wel degelijk behoefte aan het weten, het kennen van je eigen achtergrond. Het maakt verschil en leert de donorkinderen beter wie ze zijn en wie ze willen zijn. Fijn dat er aandacht voor is in een goed bekeken programma.

Sfeerplaatje in mijn oude huis

Ik mocht weer terug naar huis, de taxateur was weer weg. De middag heb ik gebruikt om alle oude opslagmedia met die onhandige snoeren leeg te trekken. Die hoeven nu ook niet mee te verhuizen.

Familiebezoek

Purmerend is meestal het einddoel als er in het riet gewerkt moet worden. Maar er woont ook een nicht van Eef, met haar man die een bedrijf in spoorbenodigdheden heeft bestierd, en die graag zweefvliegt.
Na een aantal pogingen is het nu gelukt om een datum te vinden waarop we samen langs konden komen, en we werden allerhartelijkst ontvangen. Vanaf het station was het een stief kwartier lopen. Ik merkte op dat de nieuwbouwhuizen daar allemaal op eilandjes zijn gebouwd, en dat dat recht doet aan hoe het land er voor de bouw uitzag: graslandjes, omspoeld door sloten, overal water. Ook nu was het een en al water. Het uitzicht bij nicht Vera was verrassend mooi, ze zaten met een enorm terras aan een grote waterpartij waar een tweetal stroken met woningen op uitkwam; zij zaten op de kopse kant  Op het terras zou het zweefvliegtuig met gemak kunnen staan. Maar Klaus was niet zo fanatiek dat hij er steeds over sprak, integendeel, Eef had een foto boek meegenomen en het was vooral familie die de revue passeerde, van hem en van onze gastheer en gastvrouw.
Het klaarde weer op toen we de heerlijke lunch op hadden, en we liepen gevieren weer naar het station. Veel meer viel er niet te doen, het was etenstijd toen ik weer thuis was. Er stond paard op het menu, met broccoli en prakaardappelen. Lekker hoor. Daarna hebben we een desastreus uurtje gebridged - alles liep fout. Dus sloegen we er een glaasje op achterover, en ging elk zijns/haars weegs, vooral in verband met de onchristelijke ochtendplannen van Eef. Die wil weer om 6 uur met de bus, naar Dick; diens onjaardag moet worden gevierd. Welterusten...

Finale IVC

Ieder jaar in november is er een competitie annex evenement van het IVC in Den Bosch. Het ene jaar komen er zangers en zangeressen opera en oratorium laten horen, het andere jaar is het het Lied. Dat was dit jaar aan de orde. Nu heeft het Lied een speciaal plaatsje in mijn hart, als het even kan ben ik in elk geval bij de finale. Zo ook dit jaar.
Het begon gelukkig op een christelijk tijdstip, 1500 uur, zodat het geen latertje hoefde te worden. Er deden dit jaar vier duo's mee in de finale: twee mezzo's, met man resp vrouw als pianist, en twee sopranen, beiden met een heer als begeleider. Ze zongen elk een behoorlijk repertoire van ongeveer een half uur per duo. Ze waren allemaal heel goed! maar ook heel verschillend. De eerste, Mezzo Ema, is een ware performer, die het publiek totaal meesleepte in het verhaal dat ze vertelde met haar zang. Michael, haar begeleider, deed dat ook. Een mimiek om jaloers op te worden, een uitbundigheid van emotie, zowel in het vrolijke als in het verdriet, die onweerstaanbaar is in de zaal. Haar stem begon wat scherp maar die werd steeds voller naar het eind toe. Ze had een opvallend mooie uitspraak van de talen.

Ema Nikolovska en Michael Sikich, de winnaars van dit jaar

De tweede mezzo, Esther, was wat minder fysiek maar had dan weer een warmere stem. Bovendien werd ze begeleid door een tornado in de persoon van pianiste Anastasia. In een fortississimo gedeelte kreeg die het voor elkaar dat de vleugel op het podium een huppeltje maakte. Een hele prestatie, en uit volle overtuiging in de toetsen gesmeten. Ook dit duo kwam zeker aan het eind heel mooi uit de verf.

Links tornado Anastasia Grishutina, rechts Esther Valentin

Voor de pauze werd nog een interpretatie van Sylvia Maessens verplichte lied ten gehore gebracht door de volgende kandidaat.
In de pauze sprak ik Peter Gijsbertsen aan, die ook aanwezig was, nu als luisteraar, en we wisselden wat impressies uit. Ik gaf aan dat ik uitkijk naar zijn optreden in januari. Een prachtige dame uit Portugal sprak mij aan, en ook wij bespraken onze indrukken. Zij komt ieder jaar naar het IVC, dus we namen afscheid met een vrolijk 'tot volgend jaar'. Daarna sprak ik ook nog even met de twee duo's die voor de pauze hadden opgetreden, en genoot van hun enthousiasme. Ze hadden het een bijzondere ervaring gevonden, zowel door de aandacht die ze kregen van de organisatie als van het publiek.

Na de pauze werd Sylvia Maessens nog een keer uitgevoerd, nu door Esther en Anastasia, en vervolgens mochten sopraan Harriet en Ian hun kunnen laten horen. Ook door hen werden we zeer geboeid. De sopranenklank is weer heel anders dan de mezzo, dus dat liet ik goed doordringen. Tot slot traden Erika en Gary op. Erika is de jongste van het stel, en zong ook wat meer 'jonge' liederen, in de zin van passend bij een jonger iemand. Maar ook zij denderde door naar vuurwerk op het eind, met een Russisch lied. Ze was de enige die een lied in het Nederlands zong - al had elk duo wel één Nederlandse componist in het repertoire.

De jury geflankeerd door de kandidaten

Dat was niet makkelijk voor de jury. Maar ze kwamen er uit. De prijs van de junior jury, de publieksprijs en de persprijs van de vrienden van het IVC gingen naar Esther en Anastasia. Vincent Kusters met Charlie Bo M kregen de  prijs van de Vrienden van het IVC, die dus van vóór de finale stamt. Er was ook voor het eerst de Rudolf Jansen prijs. Ik zat naast hem en zijn vrouw, en het was mooi om te zien hoe de muziek hem meesleepte. Zijn handen bewogen mee, elk accent gaf hij aan. Hij was wel heel oud geworden en breekbaar. De prijs ging naar Gary, die daar bijzonder blij mee was en terecht.

Dick zeventig

Op deze stralende dag wilde ik beslist een wandeling maken. Geen bijzonder lange en gewoon in de buurt, maar wel in de benen. Daarbij moest ik wel denken aan Dick. Hij is vandaag 70 jaar geworden, een mijlpaal die hij niet viert maar die ik toch wel bijzonder vind. Zeven kruisjes, er is een tijd geweest dat ik niet had gedacht dat hij die leeftijd zou halen, en zie nu eens: monter als altijd en zelfs met een groep wandeladepten om zich heen vermaakt hij zich opperbest in het Vaalse landschap. Dat is toch een proficiat waard. Dat zei ik hem ook toen ik hem voor deze speciale gelegenheid belde.

Van de makelaar kwam er nog een berichtje dat er nog een taxatie moet gebeuren van mijn huis. Dat heb ik dus ingepland. Verder was ik wel benieuwd hoe het nu met Marjorie gaat; we hadden al een week niks gehoord?! Het bleek dat ze met Hugo in Osnabrück naar zo'n echt Duitse kerstmarkt zijn gegaan. Misschien blijven ze wel het hele weekend. Hartstikke leuk dat ze zoveel leuke ideeën heeft en ze ook uitvoert, nu het kan. Daar word ik blij van.

Geen vergadering

Eigenlijk had ik vanochtend een vergadering ingepland, met de commerciële componisten, maar ik had niet veel bij te dragen, zo leek mij. En daar kwam een verlossend woord: ze hadden vandaag heel veel interne punten op de agenda staan, mijn aanwezigheid was niet dringend noodzakelijk. Enigszins opgelucht kon ik daarom aan weer een dag ruimen en bergen beginnen. Maar ook bleef er tijd over om even piano te spelen; geen composities, maar een beetje oefenen op Mendelssohn. Na heel wat heen en weer gefiets met oude spullen, kwam de andere afspraak van vandaag, de tweede verhuizer die een offerte gaat maken. Ook die leidde ik rond in het huis waar inmiddels de kisten en dozen hoog staan opgestapeld. De kleine kamer had ik al helemaal uitgeruimd, zodat daar een flink aantal dozen terecht kon. De dame deed er dan ook niet lang over, en zal begin volgende week iets laten horen. 's Avonds heb ik nog even zitten bridgen, en zakte weer terug naar een meer comfortabel niveautje 15.

De markt in Soest

Op verzoek van Eef was ik naar de markt in Soest. Hijzelf moest weer eens zwoegen in de Eilandspolder met de mannen, dus kon hij niet bij Edward de slager langs. Ik wilde toch paardenlappen halen, dus de hamschijf kon er wel bij. Wat is dat Soest eigenlijk een leuk dorp! Ik stapte uit op station Soestdijk, want daar is de markt vlakbij, en het bleek een gezellig sfeertje uit te stralen. Met plezier keek ik in de zijstraatjes, de leuk gevormde huisjes, een paar winkeltjes met stijl. Dat viel me alles mee. Nu woon ik toch al ruim dertig jaar in deze streek, en was nog nooit in Soest(dijk) geweest. Mooi dat ik dat nog heb gezien voor ik vertrek.
's Middags heb ik het kleine kamertje boven onder handen genomen. Alles eruit, weer heel veel weg, en vervolgens heb ik er gevulde dozen opgestapeld. Toen ik de rommel wegbracht, stond er een wel heel mooie kuipstoel bij de kringloopwinkel. Die heb ik meteen gekocht, morgen ophalen. Terug op honk kwam een ontzettend vermoeide Eef een kop thee halen. Als avondeten maakte ik spruiten, omdat ik wat meer kool moet eten ivm lichte maagklachten, daarna heb ik nog gebridged en kwam op nivo 16.

Rustig dagje

Na een uitgebreid ontbijt trok ik weer ten strijde tegen de spullen in huis. Dozen gevuld, schoonmaak, wegbrengen, het houdt niet op. Vandaag werd de grijsbak geleegd, en gelukkig namen ze alles mee, ook wat er naast stond. Heel eventjes heb ik nog piano gespeeld, maar ook in de keuken moest er nog gewerkt worden. 's Avonds naar Debbie, maar ik had wat last van mijn keel en het ging niet helemaal lekker. Nog even bridgen en toen gingen de luikjes dicht.

Ze denkt mee

Deze dag stond in het teken van de fysieke inspanning. Eerst Debbie, heerlijk, en daarna was het sjouwen geblazen. En sorteren, dat vooral. Een doos voor speelgoed, een doos voor sanitair, voor lampen en batterijen, een doos 'creatief'. En weer, weggooien, veel weggooien. Zo ook mijn oude papieren. Ik ging naar de container bij de kerk om het papier te storten en wat zag ik daar? tien mooi opgevouwen verhuisdozen met in een prettig vrouwenhandschrift het opschrift: 'Spullen allerlei, Marjolein'. Is dat niet enorm attent van die kleine Marjolein? Ik heb dan ook niet geaarzeld om deze achtergelaten verhuisdozen de mijne te verklaren en nam ze boven op de fiets mee naar huis. Er staat al ingevuld wat erin moet komen te zitten, schitterend! Ze denkt gewoon mee, lijkt het wel.
Wel heb ik tussen de middag mijn gemak er van genomen en lekker een potje gebridged, terwijl ik naar muziek zat te luisteren. Een beetje pianospelen nog, o.a. de Reine de Coeur uit de Courte Paille, en toen kon ik er weer tegenaan.

De verhuizer

De verhuizer kwam om op te nemen wat de verhuizing zou gaan kosten aan inspanning, en dus aan geld. We liepen het hele huis door, en met een half uurtje had hij een offerte klaar. Ik moet nog even wachten, omdat er nog een ontbindingsclausule loopt, maar ik heb nu een beeld.
Daarna kwam Eef piano spelen, tussen de herrie van het geboor bij de buren door. Daar wordt een nieuwe keuken geplaatst namelijk. Veel kwam er dus niet van piano spelen. Ik heb daarom maar op zolder de tapijttegels verzameld en schoongemaakt en in een kist geborgen. De laatste rommel van boven ging in de grijsbak, die nu overvol zit. Daarna heb ik nog boerenkool, van Eef gekregen, schoongemaakt en gekookt. Dat ga ik voor morgen klaarmaken. Vanavond eet ik ragout van hert, pompoensoep, en snijbiet. 's Avonds nog even naborrelen.

Huis in Heesch

Onze eerste donordochter en haar gezin hebben een huis gekocht in Heesch. Natuurlijk wilden wij wel komen helpen bij het verhuizen, in principe de uitpakfase. Want wij zijn maar oude mensen nietwaar. Het bleek echter dat er niet veel hulp was die dag. De dag tevoren heeft schoonzus Lindsey flink geholpen met sjouwen, maar het uitpakken bleef staan en dat, verzeker ik u lezer, was geen Sinterklaaswerk. Zoveel spullen bij elkaar heb ik nog nooit gezien. Het is dan voor de argeloze helper de vraag: waar moet je beginnen? Ik ben maar eerst aan de gang gegaan met de eerste doos die ik tegenkwam en die nogal in de weg lag. Daarna kreeg ik wel door dat Mariska nog veel meer had willen weggooien dan ze al gedaan heeft. Daar hielp ik dan maar bij. Plastic, papier en rest allemaal in aparte bakken en hup, daar ging weer een zak. Eef en Gideon waren al snel vertrokken naar het oude huis, waar nog een vrachtwagen vol bleek te staan. De heren hebben gesjouwd!

Ik moest het werk onderbreken, omdat vandaag ook de intocht van Sinterklaas in Heesch werd gevierd, met paard en wagen en een gitzwarte Piet kwam hij aan. Daar wilden de meisjes bij zijn natuurlijk. Ook de andere oma was er, en de schoonzus met man. Die waren zo lief om de kinderen mee te nemen na een half uurtje, zodat wij weer door konden. Maar die arme Mariska was zo moe dat ze struikelend naar huis ging. Het was bladstil in huis, een unicum natuurlijk, en ik nam de gelegenheid te baat om haar naar bed te sturen. Ze mocht een kwartiertje rusten. Het werden drie kwartier, waarin ik alles heb weggeborgen en weggegooid waar ik zonder aanwijzingen kon uitkomen. Toen heb ik nog wat afgewassen, gestofzuigd en verder schoongemaakt. Daarna haalde ik Mariska weer naar beneden, haar gezicht stond nog ver weg. Maar toen kwam de schoonzus met schoonmoeder. Meteen viel er niet meer te werken, Mariska moest koffie zetten en dergelijke. De heren kwamen er nu ook aan, en Lindsey en ik hielpen hen met het uitladen van de vrachtwagen.

Gideon poseerde nog even met de scooter op de laadklep, helemaal in zijn nopjes. Kort daarop werd het tijd om te gaan, we konden precies de bus halen en waren op tijd weer terug op ons eigen honk.

't Weegje en de Sint

Bij de Wandelbeurs, ergens in maart, heb ik me opgegeven bij een stand van een wandelgids in Hongarije. Een paar weken geleden berichtte die dame dat er een introductiedag zou worden georganiseerd, en dat werd vandaag. De bijeenkomst zou zijn in Waddinxveen, op een lokatie van Staatsbosbeheer, met na de presentatie een wandeling door het gebied 't Weegje.

Ophaalbrug in 't Weegje

Dat leek mij wel iets, vooral omdat ik komend jaar wel naar Hongarije of naar Bulgarije wil. Omdat het niet al te vroeg begon, kreeg ik mezelf zover dat ik ook ging. Het is maar een uur reizen dus dat viel mee. Een allervriendelijkste man deed het woord en liet de website zien, en vertelde over de mogelijkheden in hun dorp. Ik trof er twee kennissen aan, met wie we in 2018 in Calpe hebben overwinterd, Henny en nog een dame. Dat was een aardige entree. Ik heb ook met wat oudgedienden van die Hongarije reizen gepraat en ze waren er heel enthousiast over. Ik ben minder enthousiast. Het landschap is me te glooiend, net as in Portugal en dat vond ik niet geweldig om te wandelen. Verder zijn het gewoon twee Hollanders die in een dorpje zijn neergestreken, ze kennen de gebaande paden maar een echte Hongaar maakt veel meer waar haha. Dat denk ik tenminste. Ook was het half wandelen en half schilderen, en dat betekent dat de wandelaars minder geoefend zijn. Dat was ook een beetje te merken aan de belangstellenden. Verder werd er gedacht aan een trip naar Boedapest; dat vind ik geen meerwaarde hebben. Het neemt niet weg dat de organisatoren er iets moois van hadden gemaakt en me zeer sympathiek leken. Mijn voorkeur gaat echter uit naar iets uitdagender terrein, met een lokale gids, en dan langs de boerendorpjes. Ik zal de website nog wel grondig doornemen.
De wandeling in 't Weegje was heel aardig maar o wat ligt het daar ingeklemd tussen de snelwegen. Op een kort stuk was er alleen water en bomen te zien, maar meestal schemerde er wel ergens een gebouw. Ik liep voor het eind van de wandeling weg van de groep, omdat ik mijn bus wilde halen. Die ging maar 1 keer per uur. Dat lukte, en bij het station dook ik nog even Gouda centrum in. Daar bleek Sinterklaas net aan te komen, met een bootje aan de kade. Ik kan hierbij vermelden dat Piet in Gouda nog zwart is.

Griepprik

Ik was door alle besonjes van de laatste dagen finaal door de wekker geslapen. Daar hoorde ik nog net de ophalers van de groenbakken wegrijden. Sneu... nu zit ik weer twee weken met de afval. Helaas, niets aan te doen. Daarom werkte ik de ochtend maar een heleboel noodzakelijke administratie af, zoals aanmeldingen bij notarissen en doorgeven van officiële stukken. Daar gaat toch altijd meer tijd in zitten dan je verwacht, en ik was dan ook blij dat Eef epte over de griepprik. Ik was er nu keurig op tijd, stroopte mijn mouw op en hup, de naald ging erin. Het is een fluitje van een cent. Natuurlijk wil ik de griepprik. Ik heb één keer in mijn leven influenza gehad, tussen Kerst en Oud en Nieuw. Mijn jongens woonden niet meer thuis, en Eef was bij zijn gezin. Ik heb minstens twee dagen 41 graden koorts gehad. Langzaam voelde ik het leven uit mijn hersenen vandaan vloeien. Het was geen onaangenaam gevoel; ik had zorgeloos kunnen wegzakken in eeuwige rust. Maar Eef kwam wel even bij me kijken, ook al was hij zelf grieperig, zij het niet erg. Hij schrok zich een hoedje over hoe hij me aantrof en zorgde dat ik in elk geval te drinken had. Daarna is de koorts gezakt en werd ik weer beter. Het bleef een eigenaardige ervaring. Voorlopig wil ik dus die prik maar wel.
Na wat boodschappen doen en het klaarmaken van de snijbiet van Theo hebben we 's avonds nog gebridged, met redelijk succes en veel plezier.

Handtekening en merkteken

Dit is het moment

Ook nu weer hadden we een heerlijk ontbijt met kwark. Veel haast hadden we niet, want we zouden met een omweg naar huis gaan. De makelaar belde gisteren namelijk toen ik in het bos liep, om een afspraak te maken voor het tekenen van het koopcontract. Omdat we toch over Zwolle terug moesten, bedachten we dat ik dan de uitstap naar Olst (waar de makelaar werkt) meteen kon maken. Konden we meteen Olst eens bekijken, de andere helft van mijn nieuwe gemeente! Zo kachelden we met de bus en de intercity naar Olst waar ik werd verwacht. Het tekenen vond zijn beslag, en we bespraken nog wat details, tot slot kreeg ik het contract mee.
Nu pas is de koop echt gesloten; en dan nog is het wachten op de financiering van mijn oude huis door die koper. Ik ga ervan uit dat dat verder een formaliteit is, maar houd het in de gaten. We besloten onze lunch in Olst op te eten om zo ook deze deelgemeente te leren kennen. Maar het is duidelijk dat het advies van de makelaar in Raalte klopt. Die zei: Wijhe is veel leuker dan Olst, ga daar kijken. Olst is fantasieloos in vergelijking met Wijhe, rommeliger en niet zo gastvrij. Er is vast ook veel goeds daar, maar het ligt niet op de voorgrond. Nog een reden om blij te zijn met mijn keuze. Ook in Wijhe stapten we weer uit, we gingen op zoek naar het gemeentehuis en de sportfaciliteiten. Nou, die vonden we. Er stonden gebouwen waar die van Bilthoven in kunnen worden neergezet, wat een enorme kolossen. Het gemeentehuis stond een beetje aan de uitvalsweg, bij het industrieterrein, en daar waren ook weer grote bedrijven. De sporthal vonden we ook, hoewel op geen enkele gemeentelijke aanwijzing daarover iets te vinden was. Merkwaardig. Want ook dat was een knoppert van een gebouw, waar je niet overheen kunt kijken. Er zitten sportzalen, muzieklokalen, bridgefaciliteiten. Ook is er een school, een buitenbad en een theater. Dit alles op loopafstand van mijn nieuwe huis. Ik viel van de ene verbazing in de andere. We liepen terug naar de trein door het uitermate gezellige hoofdstraatje met de molen, en reisden door naar Amsterdam.

De directeur van het Rijks opent het feestje

Daar wachtte ons een Vriendenavond in het Rijks, waar je op verschillende zalen met de conservator zelf kon praten over de kunstvoorwerpen. Ik kwam eerst uit bij de conservator van de meubelen die een praatje hield. Heel charmant vond ik dat hij zei: 'meneer X had deze woning georven; mevrouw Y ierf een ander object." Ik wist niet dat er nog mensen zijn die 'erven' daadwerkelijk als sterk werkwoord gebruiken. Maar deze heer kon mij niet verder helpen; ik moest naar Ludo van D. Ik legde hem de foto van mijn art deco kast voor; klopt het dat het Rijks interesse heeft? Maar zoals dat gaat, er is altijd meer werk aan. Eerst zal ik moeten opzoeken wat het merkteken in mijn kast betekent. Als het een kast van rond 1900 betreft, ja, dan zou er interesse kunnen zijn. Zoals de zaken er nu voorstaan, laat ik het even op zijn beloop.

Zomp

Je zou zeggen dat er na zo'n rijk avondmaal niets meer ingaat, maar het lukte vanochtend toch wonderwel om er een copieus ontbijt met kwark in te schuiven. De kwark was dan ook van topkwaliteit. Er was honing en jam bij en muesli, en verder lag er een hele schaal broodjes en ham en kaas, Die namen we maar mee voor de lunch. Een bladblazer naast onze tafel, maar dan buiten, trompetterde dat het tijd was oim te gaan. Om elf uur zetten we de eerste stappen. Eef had de Komoot in de aanslag en keek dus wel wat veel omlaag. Maar hij vond wel de aanlooproute naar een moerassig stuk, via een verlaten bos en over zandpaden. Er liep een pad over het moeras; maar het water stond op één plek zo hoog dat we er niet overheen konden, Dan maar langs de andere kant. Wij omlopen, en ja hoor, daar kwam het pad weer, Maar ook van deze kant leverde het prachtige moerasplaatjes op en konden we niet verder. Het bleef stralend weer, ook ons humeur werd niet aangetast, We liepen gewoon waar we wel konden lopen, en kwamen terecht bij de Slokkert, een water dat in oeroude tijden werd doorkruist door de Batavieren met behulp van stokken, knuppelpaadjes in feite. Van enkele van die stukken pad is nog wat opgegraven door de plaatselijke archeoloog, en er was een plaquette neergezet om het te memoreren  Daarna liepen we wat kriskras door het landschap, dat kan zo fijn met de Komoot. En daar waar de Komoot het even liet afweten, schoot Google Maps te hulp. Al bij al was het een heerlijke wandeldag geweest waar zelfs de meegenomen lunch was opgegaan, ergens op een slagboom. Ook nu ging het avondeten er weer goed in in hotel Karsten. 

Naar Norg

Terwijl ik het zo druk heb als een klein baasje, hadden we toch een dubbele overnachting gepland in Norg, waar Eef zo graag weer eens heen wilde. Maar in verband met het onderhoud van mijn rug ging ik eerst naar Debbie, die vandaag met de stangen werkte en zowaar alweer nieuwe variaties daarmee deed. Vervolgens bracht ik de natte spullen terug en daarna ging het verder naar Norg. Dat was een lange rit, maar wel comfortabel. We waren daar om 1445 en werden allervriendelijkst ontvangen. We kregen een leuke kamer, simpel, met veel hout. Het was prachtig  weer, dus deden we nog een ommetje door het bos, de omgeving en het dorp. Het zag er veel gezelliger en aardiger uit dan ik had verwacht! Na een biertje en een kop thee bij het haardvuur schoven we aan tafel. Daar at ik al avondmaal gegaarde rib, heerlijk was die. Eef had iets moois met kalfsvlees, er was rijkelijk veel van alles en we schoven als een balletje ons bed in na het eten.

Drie keer leuk

Er was voor deze lunchtijd een concertje gepland in de trouwzaal van de gemeente Utrecht, en Marjorie wilde dat maar wat graag bijwonen. Ze wil deze periode vullen met alleen maar leuke en nieuwe ervaringen. Klassieke muziek hoort daarbij. Haar ophalen in Lunetten was niet nodig, dus ik wachtte haar op op perron 20 en verwachtte dat ze met de rolstoel zou komen. Maar nee hoor, ze vond het maar een kort stukje lopen, dat kon ze wel. Zo waren we eigenlijk te vroeg op het stadhuis, want ik had veel meer tijd ingecalculeerd. Maar toch al snel kwamen er drie jongedames, uit resp. Luxemburg, Catalonië en Italië die viool, cello en piano speelden en daarvoor een trio van Brahms hadden uitgezocht. We zaten met veel plezier te luisteren en gaven een hartelijk applaus een kleine bijdrage na afloop.

De dames van het trio

Marjorie wilde meteen de stad in. Ze komt veel te weinig buiten de deur dus ze nam de gelegenheid te baat. Er moesten nieuwe schoenen komen, en ik wilde langs de Lindt winkel voor een voorraad chocola. Dat was snel gedaan, en toen vond Marjorie in haar schoenenwinkel een paar in een bordeauxrode kleur, die ik haar erg leuk vond staan. Toen had ze het wel gehad, en ging ze weer naar huis.
Ik ook, want ik had voor een vroeg avondeten afgesproken met mijn jongste zoon Tycho. Hij had zelf aangedrongen op een etentje, dus ik was vol verwachting. We vonden een plek bij een eethuis vlakbij zijn werk. Daar vertelde hij me dat het uit is met zijn vriendin. Jammer natuurlijk, maar ik had het zien aankomen en hij was meer opgelucht dan iets anders. We hebben er even over doorgepraat. Hij heeft zijn koers voor het vervolg al bepaald: huis verkopen, ergens anders heen allebei. Het zal hem goed doen, maar ja, dan heb ik gewoon weer één enkele schoondochter.... Het ga hen beiden goed.
Bij het vertrekken, ik ga altijd op de fiets naar Tycho's werk, werd ik aangenaam getroffen: er liepen heel kleine kindjes (met ouders) met een lampionnetje door de straten. Het is Sint Maarten vandaag. De kindertjes zongen dat het een lust was, en ze kenden oneindig veel liedjes! veel meer dan die paar regels die ze in mijn dorp kwelen. Ik bleef geboeid staan luisteren, wel zes coupletten lang. Tot slot steeg ik wat onwillig mijn fiets en peddelde in gedachten weer naar huis. Drie ervaringen op een dag.

Nieuwe schoondochter

Sinds vandaag weet ik dat ik er een schoondochter bij heb: Douwe heeft een vriendin gevonden. Ik heb haar nog niet gezien, maar ze heeft alles wat je mag hopen, zo vertelde hij. Mooie leeftijd, goede opleiding, goede baan, vrolijke snuit en blijkbaar voelt het tussen hen twee heel vertrouwd, en dat sinds een aantal maanden. Ik ben ontzettend blij voor Douwe, en voor allebei natuurlijk. Vanaf dit bescheiden plekje stuur ik hen mijn allerbeste wensen voor een fijne relatie toe.

Ik kwam het te weten omdat ik Douwe had uitgenodigd om een boswandeling te maken. Zo kon ik hem meteen vertellen dat ik ga verhuizen, en waarheen. Hij vond het leuk, maar was niet bovenmatig geïnteresseerd; dat had ik ook niet verwacht. Nieuwsgierig naar mij is hij nooit zo geweest. Maar gezellig was het, en ik liet hem de foto's zien. Die konden zijn goedkeuring wegdragen jaja. Vervolgens hielp hij me bij het versjouwen van de Panderkast. Ik kon een foto maken van de achterkant, die ik bij het Rijks kan laten zien. Helaas vergat ik hem zijn foto's mee te geven, en een pak met kinderspulletjes van hemzelf, maar morgen komt hij die halen.

Helaas wilde hij maar kort lopen in het bos, dus na zijn vertrek ging ik opnieuw het bos in, nog na-mijmerend over alles wat er de laatste dagen is gebeurd. Weer thuisgekomen was het meteen weer werken: een notaris uitzoeken, alle andere makelaars afzeggen, verhuizers uitzoeken en nu nog doe-lijstjes maken. Het is reuze fijn allemaal.
Verder heb ik nog wat over Wijhe uitgezocht, en dat ziet er goed uit. Een sportschool, een zwembad, een theatertje, busje naar twee natuurgebieden, busje naar Raalte, bridgeclub, tennisclub, het houdt niet op. Er is zelfs een bibliotheek. Verder heeft het een museum en een historische kring. Er zijn natuurlijk fanfares en in Raalte is er volksdansen. In Wijhe is een dependance van de muziekschool. Jeetje wat veel.

Naamgenoot

In alle vroegte vertrokken Eef en ik naar Wijhe, om weer eens naar het huis te kijken dat ik heb gespot: aan de Marjolein, de naamgenoot van deze blog. We zagen het vriendelijke landschap dat bij Wijhe verandert in een bomenrijk stukje. Via die bomenrijen liepen we van het station naar het adres, waar de makelaar al zat te wachten. Bij tweede bezichtiging was het net zo mooi als de eerste keer. Toen ik de makelaar vroeg hoe de verkopers dachten over mijn voorstel, was het antwoord positief: ze gaan akkoord. Ik heb een nieuw huis! Er gaat een heel nieuwe fase in. Nog wat afrondende zaken, en we konden het dorp in lopen. Daar bekeken we het winkelstraatje, dat er erg leuk uitziet, en namen soep in de omgebouwde molen. Terwijl de beslissing nog moest inzinken, gingen we snel naar de trein voor mijn volgende programma onderdeel. Het gaat maar door! Op naar Den Bosch, November Music.

Daar liet Anne-Maartje, mijn tweede compositie docent, haar nieuwe liedcyclus This is not  a fairytale horen. De stem van Merlijn Runia had een mooie houtachtige klank, lage mezzo, en erg goed beheerst. Als composer in residence van Kameroperahuis had Anne-Maartje ook een interessant theaterspel in haar stuk gevlochten. Een feeërieke aankleding, met stellingen met honderden hangende blauwe apothekersflesjes werd gebruikt. De muziek was licht, klein, simpel, minimalistisch. Piano, viool, klankschaal, mini xylofoon. Op het laatst werd er iets driestemmig gezongen: Anne-Maartje en de violiste zongen ook mee. Aan het eind klonk er een 'zeg Roodkapje waar ga je henen' in mineur, heel effectief. Het leven is geen sprookje....

de handen van Anne-Maartje

November Music

Voor de verandering doe ik eens iets heel anders. November Music! Met Anja M., die ik in Calpe leerde kennen,  sprak ik lang geleden af om naar een concert van haar keuze te gaan. Vandaag ging het gebeuren. Eerst maakten we een korte wandeling over de groene randen van Den Bosch. Daarna begonnen we aan het muziekprogramma. Dat werd een lang lunchconcert in het donker. Het is het stuk Solstices van Georg Friedrich Haas. Er speelde een strijkkwartet, het stuk was minimalistisch en microtonaal. Door alles wat er door mijn hoofd spookt, vond ik het moeilijk om me mee te laten slepen. Toch lukte dat soms.

Concentratie voorafgaand aan Solstices van GF Haas

Anja hoorde er stadsgeluiden in, gehoord vanuit een bed bij het ontwaken, ik hoorde onderwater muziek, een dans van jonge walvissen. Drie kwartier duurde het, en daarna hebben we wat bijgepraat. Anja blijft gidsen bij Loopend Vuurtje, ook nu Marion er mee gaat stoppen en het overdraagt. Het was een heel genoeglijk weerzien.

's Avonds had ik wéér iets: Fauré, Poulenc, en Spirit of Mustafa van Joost Kleppe door het Groot Omroep koor.

Van Joost kreeg ik mijn eerste compositielessen, dus ik was benieuwd naar zijn eigen magnum opus. Ik zat op de plek die Jan-Peter me had aangeraden: achter het orkest. Daar kun je zien hoe de instrumenten mengen. Daar heb ik dan ook op gelet, was leerzaam. Heel bijzonder allemaal. Wel wat veel.

Joost in de bloemen

Verliefd

Het is gebeurd! ik ben verliefd geworden op een huis, en ik heb er een bod op gedaan. Maar laat ik eerst vertellen hoe de dag is gelopen. Gisteren belde de makelaar uit Dieren, om te melden dat een huis dat ik al eerder had gezien, en waarop was geboden door iemand, weer 'vrij' was gekomen. Had ik nog interesse om het een tweede keer te bekijken? Dat had ik wel, en ik kon er vandaag komen kijken. Toen had ik maar meteen nog verder op Funda rondgekeken, in de buurt van die spoorlijn, en daar zag ik nog een huis dat ook vandaag ingepland bleek te kunnen worden. Dus weer de trein in, op naar Dieren. Het was druilerig vandaag, niet de beste dag om te kijken. Maar wat moet dat moet. Ik bekeek het huis nog eens kritisch, en het viel eigenlijk best mee. Lichte zitkamer, een verbindingssluis met redelijke ruimte, en de voorkamer weliswaar vreselijk gekleurd, maar ook wel aardig met een open haard. De tuin mooi ingericht en wel aardig van ligging. Groot genoeg, met mogelijkheden, en heel mooi in het bosrijke gebied gelegen. En toch, en toch. Het heeft allemaal iets truttigs. Nadenkend stapte ik weer op de trein, die een half uur vertraging had - zodat ik er geen last van had, ik stapte eigenlijk op de vorige.
Het werd al laat, beetje donker, toen ik werd opgepikt door de makelaar in het volgende dorp: Wijhe. Daar bezichtigde ik het laatste huis van deze dag en van een hele serie dagen en het is gebeurd! ik werd verliefd op dat huis. Het is groot maar niet overdreven, het is moderne bouw, de tuin ligt op het zuiden, alles is keurig onderhouden, de badkamer is mooi, en tot slot ligt het in een wijkje dat zo vriendelijk aandoet dat ik er meteen had willen blijven. Het dorpje Wijhe ziet er enig uit en heeft voldoende faciliteiten. Kortom, ja ik wil, en ik heb een bod gedaan en ben erg benieuwd of het balletje gaat rollen.

Het lijkt wel werk

Niet minder dan drie bezichtigingen vandaag, waarvan de laatste gisteravond na achten nog even is ingeroosterd. Het eerste huis leek mij wel bijzonder, daar had ik vrij hoge verwachtingen van. Maar toen ik er voor stond, viel de kille sfeer van de eens nieuwe wijk me rauw op het dak. Het huis was veel kleiner dan op de foto's maar dat had ik al ingecalculeerd - die huizenfotografen kunnen een molshoop nog enorm laten lijken. Maar de omgeving viel me zwaar tegen. Lange rijen gestapelde blokken, wel met enige verschuiving hier en daar, maar zonder ook maar iets dat een welkom uitstraalde. Een fietspad leidde naar de binnencirkel van de wat goedkopere huizen, die als kalfjes in de kring van de runderen waren opgesteld. Het huis zelf had een indeling die eruit schiet. Een schuine woonkamer met een ronding naar binnen met de keuken daarlangs. Best leuk, maar het werd wel een pijpenla. De tuin lag verkeerd. Verder was het zeker een aardig huis. Toch ligt het wat ver van het centrum van Zutphen in een zielloos geheel, waar maar weinig busverbinding is. Niet wat ik hoopte.
Het volgende huis was groter en mooier, maar ook flink duurder, en bovendien bleek ook dit huis onder bod te zijn. Ik heb het nog wel bekeken maar was meteen niet meer geïnteresseerd.
Vervolgens ging de reis naar Raalte. Daar was een eveneens duur huis, maar met een aantal grote pluspunten. Ik kwam er goed op tijd aan en kon Raalte even bekijken; het is een leuk dorp. Het huis zelf had een schitterende woonkamer, een mooie ruime tuin zonder veel inkijk, een prachtige werkschuur en de mooiste badkamer die ik in lange tijd heb gezien. Alles pico bello onderhouden en nieuw. Waarom knaagde het dan toch nog? de ligging aan een plein leek ook perfect. Maar het plein was weer kaal, fantasieloos, en de omgeving was niet meer dan aardig. Stof tot nadenken genoeg, op de terugweg, en als ik het niet meer wist las ik verder in het verhaal over Henrietta Lacks.

Afgeblazen

Voor mijn afspraak van 1300 in Zutphen was ik na Debbie relaxed in de trein gestapt, waar bleek dat ik twee voice mails had. O.a. een verzoek om terug te bellen, hetgeen ik deed. De makelaars assistente meldde me dat op adres X inmiddels een bod was gedaan, maar dat natuurlijk de bezichtiging gewoon door ging. Ik moest erom lachen, en zegde meteen die afspraak af. Belt u mij maar als het pand toch niet wordt gekocht, zei ik haar. Het was niet mijn favoriet, en het was de enige afspraak vandaag. Bovendien was ik net in Utrecht, en kon nog op tijd rechtsomkeert maken. De sippe juffrouw vond het niet leuk, maar ik zat om 1300 niet in Zutphen maar achter een pot thee bij mijn geliefde. Later op de avond hebben we nog even gestept, bridge dus, en dat was wel weer heel leuk. In de trein had ik het boek gevonden over Henrietta Lacks, en daar ben ik inmiddels in begonnen.

Tellen en rekenen

Vandaag had ik geen bezichtigingen gepland. Ik kon dus weer wat piano spelen, en wat zitten tellen en rekenen inzake mijn verhuizing. Dat leverde in elk geval groen licht op. Dus keek ik weer verder op Funda en vond ook nu weer nieuwe mogelijkheden. Maar de rest van de dag besteedde ik toch vooral aan het verslepen van hout van de zolder naar beneden, de schuur in, en andere voorbereidende bewegingen die horen bij het achterlaten van het jaren gekoesterde huis. Een klein ommetje besloot de dag.

Bazar

Nee, niet bizar, dat nieuwe stopwoord, maar bazar. Vandaag zou de laatste dag zijn van de drie verkoopdagen bij de WVT, waar ik zoveel spullen naar toe heb gebracht. Ik besloot vanmiddag even te kijken, maar tot mijn verbazing was alles al verlaten. Wel stond er een levensgrote container voor de deur, tot de rand toe gevuld met resten, wel vooral verpakkingen. In de WVT zelf zag ik niets meer staan, zo door de schuifdeuren piepend. Zouden ze alles hebben verkocht?? Dat geloof ik nooit. Er was zo verschrikkelijk veel, dat kan niet op zijn. Wel trof ik een jong ventje aan in die container. Zijn kop kwam boven de rand uit en ik vroeg lachend: 'Wat doe jij daar nou?' Hij speelde verstoppertje, zei hij. Een ideale verstopplek, dat was het wel. In geval van nood kon hij zich onder de lagen karton nog meer onzichtbaar maken. Kattenkwaad, het kan dus nog, constateerde ik vergenoegd.

Wandeling Rhenen - Veenendaal

Een prachtig stukje bij Rhenen

Alweer vier jaar geleden is het dat we met een groep wandelaars naar Albanié gingen. De groep heeft contact gehouden, en op enkele dagen hebben we in de laatste jaren samen gewandeld. Ook vandaag was het weer zover. Een kleine selectie van vijf man voelde zich geroepen om van Rhenen naar Veenendaal West te lopen. Het was reuze gezellig om weer een lustig bij te babbelen. En we hadden geluk, want de druilregen die was voorspeld, viel in de vroege ochtend. Wij hadden stralend herfstweer. De prachtige bossen en heides waren een lust voor het oog. We liepen door een kudde schapen, met gele en groene sprongmarkeringen op hun achterste, hetgeen bij Evelien uit Zutphen hilariteit wekte. Tjerk, de nieuwe vriend van Hester, was op zijn Amsterdams plagerig - en dat terwijl hij eigenlijk een Fries is. Tom, de arabist van het gezelschap, had weer eens vergeten om de sleutel voor op zijn mond mee te nemen en ratelde aan een stuk door, maar hij had gelukkig wel leuke verhalen te vertellen over al zijn vakanties in oosterse landen. Hij vertelde me dat hij de islamitische belijdenis heeft uitgesproken, gewoon omdat je daar met het Arabisch niet onderuit komt, al meende hij er niets van. Maar volgens zijn kennissen aldaar is hij dus islamiet. Ik herinner me de geschriften van de voormalige diplomaat Marcel Kurpershoek in zoveel van die landen, die precies wist wat ze aan het proberen waren en daarom steeds heeft vermeden om die belijdenis uit te spreken. Voor geen goud werd hij moslim! of ervoor aangezien.

Maar hoe dan ook, wel liepen de 20 km uit, en dat voelde ik goed in mijn benen. Het is weer een tijd geleden dat ik zover gelopen had. Bij terugkeer kon ik aanschuiven aan het maal met Leia, Hugo en Marjorie. We aten oerhollands erwtensoep, lekker papperig voor de gevoelige mond van Marjorie, en spraken over het Friese fierljeppen en de slag bij Ane. Eigenlijk was het een dolkomische bijeenkomst, Marjorie en Hugo streden erom wie het hoogste woord zou voeren. Haast niet te geloven, als je bedenkt wat een kuur zij aan het doen is. Aan het eind was ik uitgevloerd.

Mooi niet

Toch te donker

Al vrij vroeg in de ochtend kreeg ik bericht van de verkoper van de Olmenhof, dat ze het huis aan iemand anders verkoopt. Ik had al zo'n vermoeden, aangezien ze het over een andere gegadigde had gehad. Het deed me niet echt zeer; eigenlijk vond en vind ik het huis echt te donker. Daarom liet ik de gedachte aan een pandje in het hoven te Dieren welgemoed los en ging weer verder op huizenjacht.
Het lukte me om vandaag nog een paar afspraken te maken, en ik had er al een staan in Arnhem. Die heb ik vanmiddag allemaal afgewerkt, in een druilerige regen. Er zat niets bij; het huis in Arnhem was heerlijk modern, eigenlijk wil ik zoiets maar dan niet in een Vinex wijk. We dronken er 's avonds nog een borreltje op.