De tweede expositie van Nathalie! die ging gisteren in première. Toen konden we niet komen kijken, druk druk druk. Maar vandaag konden we wel, dus we gingen naar Naaldwijk. Ze is nog jarig ook, dus dat kwam heel goed uit. Haar broer in Krakau had me nog geëpt: ik moest haar een knuffel geven van hem. Dat heb ik gewetensvol gedaan en met veel plezier.
Haar expositie is de eerste die ze helemaal zelf heeft samengesteld, van sponsoren voorzien, in samenhang gebracht en geproduceerd. Het thema is 'het narratief in het fotobeeld' en het gaat dus over de verhalen die een foto bij je kunnen oproepen, een stilstaand beeld dus dat je in beweging zet om te denken over jezelf in relatie tot dat beeld. Misschien wat academisch maar dat is ook Nathalies bedoeling geweest; dit is het onderwerp waarop ze zal afstuderen.
Wij waren in elk geval trots dat ze het voor elkaar heeft gekregen. Er hingen mooie beelden, met een mooie uitleg of aanleiding om verder te denken. Ze was in geanimeerd gesprek met een oudere heer toen we er kwamen, we moesten echt om onze beurt vechten. Na haar rondleiding liepen we een half uur verderop naar haar ouderlijk huis, waar we gastvrij werden ontvangen met een gezellige barbecue. Ook haar Kees was er, en die hebben we nu iets beter leren kennen. Heel luxe werden we op station Schiedam afgezet zodat we op een heel christelijk tijdstip weer thuis waren.
zondag 30 juni 2019
zaterdag 29 juni 2019
Ontmoeting met Oscar
Alweer een activiteit gepland vanochtend, namelijk de Open Tuinen dag in Utrecht. Als ik de kans krijg, ga ik altijd naar de tuin in de ABC straat, een verrukkelijk lustoord van een privé echtpaar midden in Utrecht. Ik vraag me af of zulke grote tuinen ook zijn ontstaan doordat de pest heeft huisgehouden, zoals in Leiden, of dat het later was, bijvoorbeeld door verkrotting in die wijken. De huidige eigenaar van het terrein heeft de ruimte omgetoverd in een oase met vijverpartijen, grote hagen met veelkleurig bloeiende planten, een stoa (wandelgalerij) en zitjes om ze te bewonderen. Daar heb ik een half uurtje zitten mijmeren. Maar eerst had ik al een stuk of tien Utrechtse tuinen bekeken, allemaal zo vol liefde opgekweekt. Die oude stenen van de tuinmuren in de stad worden omkranst met kleur. Paadjes zijn erin aangelegd, of er is een tuinhuisje. Soms zijn het grote stukken, zoals bij het huis Loenersloot. Daar is een oud kloostercomplex tot woonhuizen omgebouwd en de tussenliggende ruimte is nu een gemeenschapstuin. De bewoners hebben die zelf laten ontwerpen en aanleggen, met een waterpartij en ook hier fraaie bomen en struiken. Alleen al dat je door de huizen heen mag om de tuinen te zien, ik vind het een jaarlijks feest.
Toch moest ik het afbreken, omdat ik op tijd op het station moest zijn. Eef en ik gingen namelijk naar Leiden voor de ALV van de Rembrandt vereniging. We waren niet de enigen, er waren zo'n 500 man. Het was een vlotte en geanimeerde vergadering waarin we met technologische snufjes over van alles mochten stemmen. Na de vergadering hield directeur Meta Knol een leuk praatje over het heropende museum Lakenhal, ze hebben een hele weg afgelegd voor het museum zijn huidige vorm en inhoud kreeg. Helaas was het iets uitgelopen en konden we vandaag niet gaan kijken.
We hadden namelijk afgesproken met Marieke. We gingen uit eten bij het restaurant waar haar Oscar werkt. Laatst in Luik had Jantine zo verbaasd gezegd: Kennen jullie Oscar nog niet?? dat we die omissie maar meteen wilden rechtzetten. De ontmoeting met Oscar was heel hartelijk, wat een lieve en attente gastheer. Hij vond het zichtbaar leuk om die mensen 'Ja wat zijn ze eigenlijk van je?' te ontmoeten. En hij blijkt een gezellig ouderwets eethuis te drijven waar je heerlijk kunt eten van de Hollandse pot. Daar zullen we nog wel eens komen!
 |
| Een hoekje in de tuinen van het ABC-complex |
Toch moest ik het afbreken, omdat ik op tijd op het station moest zijn. Eef en ik gingen namelijk naar Leiden voor de ALV van de Rembrandt vereniging. We waren niet de enigen, er waren zo'n 500 man. Het was een vlotte en geanimeerde vergadering waarin we met technologische snufjes over van alles mochten stemmen. Na de vergadering hield directeur Meta Knol een leuk praatje over het heropende museum Lakenhal, ze hebben een hele weg afgelegd voor het museum zijn huidige vorm en inhoud kreeg. Helaas was het iets uitgelopen en konden we vandaag niet gaan kijken.
We hadden namelijk afgesproken met Marieke. We gingen uit eten bij het restaurant waar haar Oscar werkt. Laatst in Luik had Jantine zo verbaasd gezegd: Kennen jullie Oscar nog niet?? dat we die omissie maar meteen wilden rechtzetten. De ontmoeting met Oscar was heel hartelijk, wat een lieve en attente gastheer. Hij vond het zichtbaar leuk om die mensen 'Ja wat zijn ze eigenlijk van je?' te ontmoeten. En hij blijkt een gezellig ouderwets eethuis te drijven waar je heerlijk kunt eten van de Hollandse pot. Daar zullen we nog wel eens komen!
vrijdag 28 juni 2019
Serieuze zaak
Een poosje geleden heb ik de 'Dag in de Branding' met een bescheiden bedragje gesteund, toch waren ze er zo blij mee dat ik was uitgenodigd om een repetitie bij te wonen. Anna Kurson en Maxim S. zijn jonge componisten die een nieuw werk mochten creëren voor de Dag. Die branding is natuurlijk in Den Haag, dus redelijk vroeg ging ik op pad naar het Zuiderstrandtheater om eens te horen wat ze hadden gemaakt. Dat theater ligt op een prachtige plek, vlak bij de oude Scheveningse haven en bij de duinen. Het is een grote blokkendoos die uitkijkt over het water van de haven en binnen mooi hoog en ruim is. Het doet denken aan een oud industriegebouw, maar dan met minder buizen en rotoren, wat cleaner kun je zeggen. Op de eerste verdieping stond het orkest het stuk Plexus van Anna te repeteren. Opvallend was hoe serieus de musici hun vak nemen. Een slagwerker, een pianiste van een prepared piano, een saxofoniste en een violiste lieten om beurten een plastic buis ronddraaien (geeft een soort geluid of je op een fles blaast), wapperden met aluminium folie, rammelden met een glaasje munten, of bliezen op een kindertrompetje. De violiste maakte krassende geluiden, streek waarschijnlijk met de strijkstok omgekeerd. Ook gewone geluiden werden geproduceerd. Het geheel gaf warempel een gevoel of je de branding hoorde, met vogelgeluiden op de achtergrond in de duinen. De echtgenoot van de niet-zo-jonge componiste klaagde dat het stuk in de buitenlucht vast niet goed te horen zou zijn. Dat wist te toch van te voren, denk ik dan. Hij leek me gelijk te hebben, de subtiliteiten van geknisper en dergelijke gaan geheid verloren. Maar wat voor gek geluid de musici ook moesten produceren, ze namen het bloedserieus.
Ook het stuk van Maxim, dat boven werd uitgevoerd bij een adembenemend uitzicht op de haven, was verstild. Een accordeon speelde een langgerekte zachte noot, die ik op 1 1/2 m afstand in de zaal al nauwelijks hoorde. Ook hier een marimba, en 5 triangels, een harp en een altviool. Veel belletjes ook, en van die metalen schijfjes die óf worden aangetikt óf aangestreken. De moderne muziek is niet meer een kakefonie an sich, zoekt wel de harmonie, maar is wel een kwestie van veel soorten. Het lijkt een beetje op een sterrenrestaurant: 9 gangen, maar allemaal klein.
Ik liep de buitenlucht weer in, genoot nog even van de verrukkelijke dag en de zeelucht, en ging huiswaarts. Want 's avonds werd er op Fort Rijnauwen weer de jaarlijkse opera gehouden door Holland Opera. Dit keer zou het King Lear zijn. Dat is toch een toneelstuk? Inderdaad. Maar de huiscomponist van HO had er muziek op gemaakt. Het was een echt HO product: fusion, stukjes citaat (zeg maar: gepikt) van de klassieken, hier en daar wat origineels dat mooi klonk, en een regie waarbij de volle breedte van het fort werd gebruikt. Shakespeare had teksten geleverd, stond er in het boekje, maar dat waren maar een paar zinnen. De rest was gereduceerd tot een soms onbegrijpelijke straattaal. Kortom, niet de beste prestatie van HO.
Voor mij mogen ze de formule behouden dat op Fort Rijnauwen een échte opera wordt uitgevoerd, en de rest van het jaar de fusion waar ze zich met de kinderen mee bezig houden. Het was dit jaar geen Jonathan Dove, zal ik maar zeggen. Toch was het stuk bij vlagen heel boeiend, en ook hier hebben de musici zich uiterst serieus van hun taken gekweten. Ook het jeugdblazersensemble. De slagwerkster daar moest telkens onder iets door kruipen om bij de pauken te komen, naast de marimba. En de locatie is natuurlijk goddelijk. Wat ook genieten was: op dezelfde rij als waar wij zaten zat de hoogste baas van de sponsor Staatsbosbeheer. Bij het passeren groetten we elkaar hartelijk. Lang geleden Silvo! Dat deed me wel plezier, dat hij me na dik 16 jaar nog herkende.
Ik liep de buitenlucht weer in, genoot nog even van de verrukkelijke dag en de zeelucht, en ging huiswaarts. Want 's avonds werd er op Fort Rijnauwen weer de jaarlijkse opera gehouden door Holland Opera. Dit keer zou het King Lear zijn. Dat is toch een toneelstuk? Inderdaad. Maar de huiscomponist van HO had er muziek op gemaakt. Het was een echt HO product: fusion, stukjes citaat (zeg maar: gepikt) van de klassieken, hier en daar wat origineels dat mooi klonk, en een regie waarbij de volle breedte van het fort werd gebruikt. Shakespeare had teksten geleverd, stond er in het boekje, maar dat waren maar een paar zinnen. De rest was gereduceerd tot een soms onbegrijpelijke straattaal. Kortom, niet de beste prestatie van HO.
donderdag 27 juni 2019
Bijkletsen met Pauline
Vandaag kreeg ik Pauline op bezoek, dus voor die tijd maakte ik een uurtje een ommetje, in de stralende zon. Ik had thee en koffie klaar staan, dus toen ze kwam gingen we lekker in de schaduw achter in de tuin zitten en kletsten gezellig bij. Over Spanje, waar ze net een kleine maand had gegolfd, over tuinieren, over sport en zo meer. Het was heel geanimeerd, en maar goed dat we niet in de volle zon zaten, daar was het te heet voor.
Daarna was er nog een les Essentrics te doen, waarna ik met Eef de dag kon doorspreken.
Daarna was er nog een les Essentrics te doen, waarna ik met Eef de dag kon doorspreken.
woensdag 26 juni 2019
Naast de buren
Na alle bemoeienissen met kinderen kon ik vandaag niet tot veel anders komen dan mijn boek uitlezen, een mooie bos bloemen (die ik van Eef had gekregen!) in een vaas zetten, en wat pianospelen. Hier het boekverslag, deel 2.
Kara Mustafa was geen geboren Köprulü, maar een aangenomen zoon. Mede daardoor werd hij door grote eerzucht gedreven om het beste lid van de Köprulü familie te worden: degene die Wenen had veroverd! Maar hij was niet een heel goede strateeg. Hij liet de westelijke kant van zijn kampement niet bewaken. Bovendien onderschatte hij de Weners, hij minachtte hen en zag hun kwaliteiten niet. De Weners wisten dat er voor hen geen overgave in zat; het werd vechten tot de dood, en daarbij was het wel goed dat een heleboel deftige mensen de stad hadden verlaten. Wie er nog was, was bloedfanatiek.
Het kwam erop neer dat vanaf 14 juli 1683 tot 8 september onder enorme verliezen aan beide kanten, de Turken meter voor meter vooruitkwamen. De sappeurs van de Turken ondergroeven het gebied rond de stad, de grenadiers van de Weners gooiden hun granaten in de loopgraven. Uitvallen werden gedaan. De kanonnen aan beide zijden bleven bulderen. Maar de Turken wisten uiteindelijk een bres te slaan in de belangrijkste ravelijn en ze werden rond september herbevoorraad door de pasja van Boeda, en hij bracht weer nieuwe strijders mee. Starhemberg, die de stadsverdediging leidde, deed wat hij kon, maar het zag er beroerd uit. Toen kwam er hulp.
De vorsten van Beieren, Hannover, Frankenland, Zwaben en Saksen stuurden troepen, en het Vaticaan stuurde geld om ze te betalen. En het lukte de charmante veldheer Karel van Lotharingen om ze op één lijn te krijgen. Zo trokken ze samen op om op 11 september de heuvelrug te bereiken die eindigt bij de Kahlenberg.
Kara Mustafa had zijn legertent opgeslagen aan de zuidoostkant van de heuvelrug. Zijn uitgedunde troepen waren daar naartoe verplaatst. Maar de westkant had hij niet beschermd. Juist daar kwam op 12 september Jan Sobiesky van Polen aan met drie eskaders. In korte tijd was het leger der Turken omsingeld. Kara Mustafa pakte zijn spullen om terug te gaan naar het kamp aan de andere kant van Wenen. Dat werd gezien als vlucht door zijn troepen, en in paniek sloegen allen op de vlucht. Kort daarop werd Wenen bevrijd, althans wat er nog van over was.
De geallieerden pakten door en bestormden ook Esztergom, dat in de volgende zomer werd heroverd. In tegenstelling tot wat ik dacht, was het dit verlies dat de sultan tot het doodvonnis van Kara Mustafa deed besluiten. Want hiermee was één van de eerste grote overwinningen van de grote Suleiman teniet gedaan. Zijn beulen brachten het vonnis, en wurgden hem met een zijden sjaal.
In de jaren daarna bleef er oorlog heersen, die de herovering van Buda bracht, en later nog enkele andere overwinningen. Dat kwam mede door prins Eugen van Savoye, die voor de Habsburgers hun beste generaal ooit is geweest.
En waarom Naast de buren? omdat we vanavond opnieuw activiteit met een nazaat hebben, namelijk een etentje met Douwe in het restaurant met deze leuke naam. Ik ga er maar gauw op de fiets naar toe.
Kara Mustafa was geen geboren Köprulü, maar een aangenomen zoon. Mede daardoor werd hij door grote eerzucht gedreven om het beste lid van de Köprulü familie te worden: degene die Wenen had veroverd! Maar hij was niet een heel goede strateeg. Hij liet de westelijke kant van zijn kampement niet bewaken. Bovendien onderschatte hij de Weners, hij minachtte hen en zag hun kwaliteiten niet. De Weners wisten dat er voor hen geen overgave in zat; het werd vechten tot de dood, en daarbij was het wel goed dat een heleboel deftige mensen de stad hadden verlaten. Wie er nog was, was bloedfanatiek.
Het kwam erop neer dat vanaf 14 juli 1683 tot 8 september onder enorme verliezen aan beide kanten, de Turken meter voor meter vooruitkwamen. De sappeurs van de Turken ondergroeven het gebied rond de stad, de grenadiers van de Weners gooiden hun granaten in de loopgraven. Uitvallen werden gedaan. De kanonnen aan beide zijden bleven bulderen. Maar de Turken wisten uiteindelijk een bres te slaan in de belangrijkste ravelijn en ze werden rond september herbevoorraad door de pasja van Boeda, en hij bracht weer nieuwe strijders mee. Starhemberg, die de stadsverdediging leidde, deed wat hij kon, maar het zag er beroerd uit. Toen kwam er hulp.
De vorsten van Beieren, Hannover, Frankenland, Zwaben en Saksen stuurden troepen, en het Vaticaan stuurde geld om ze te betalen. En het lukte de charmante veldheer Karel van Lotharingen om ze op één lijn te krijgen. Zo trokken ze samen op om op 11 september de heuvelrug te bereiken die eindigt bij de Kahlenberg.
Kara Mustafa had zijn legertent opgeslagen aan de zuidoostkant van de heuvelrug. Zijn uitgedunde troepen waren daar naartoe verplaatst. Maar de westkant had hij niet beschermd. Juist daar kwam op 12 september Jan Sobiesky van Polen aan met drie eskaders. In korte tijd was het leger der Turken omsingeld. Kara Mustafa pakte zijn spullen om terug te gaan naar het kamp aan de andere kant van Wenen. Dat werd gezien als vlucht door zijn troepen, en in paniek sloegen allen op de vlucht. Kort daarop werd Wenen bevrijd, althans wat er nog van over was.
De geallieerden pakten door en bestormden ook Esztergom, dat in de volgende zomer werd heroverd. In tegenstelling tot wat ik dacht, was het dit verlies dat de sultan tot het doodvonnis van Kara Mustafa deed besluiten. Want hiermee was één van de eerste grote overwinningen van de grote Suleiman teniet gedaan. Zijn beulen brachten het vonnis, en wurgden hem met een zijden sjaal.
In de jaren daarna bleef er oorlog heersen, die de herovering van Buda bracht, en later nog enkele andere overwinningen. Dat kwam mede door prins Eugen van Savoye, die voor de Habsburgers hun beste generaal ooit is geweest.
En waarom Naast de buren? omdat we vanavond opnieuw activiteit met een nazaat hebben, namelijk een etentje met Douwe in het restaurant met deze leuke naam. Ik ga er maar gauw op de fiets naar toe.
dinsdag 25 juni 2019
Nog heter
Puf puf puf, 35 graden vandaag. En juist nu heeft Marjorie me gevraagd met haar mee te gaan naar Leiden, waar ze een afspraak heeft in het ziekenhuis. Ze loopt moeilijk nu en kon een steuntje gebruiken, en bovendien is het altijd plezierig als er iemand bij is wanneer je informatie vraagt bij een specialist. Twee horen meer dan één. Gelukkig was de boodschap daar positiever dan ze had verwacht. Daarom zette ik een opgeluchte Marjorie weer op de trein richting Utrecht, waar Eef haar weer van de trein zou halen. Ook haar Hugo was tevreden over het verloop.
Omdat ik door zou gaan naar Amsterdam, heb ik in de Hortus heerlijk zitten rondkijken tussen de bloemen en planten, al eppend met bonusdochter Marieke, die met deze hitte aan het werk is. Tegen etenstijd schoot ik het Indisch restaurant in dat op weg naar het station allerlei lekkers aanbiedt, en daar heb ik mijn warme maaltijd genomen. Een dame schoof bij me aan, en we zaten even te babbelen.
In Amsterdam was Il matrimonio segreto het doel. De operaklas van de NOB voerde hun jaarlijkse hele opera op, en wel deze van Cimarosa. Dat deden ze vol verve! Je kunt merken dat het jonge mensen zijn, maar wat hebben ze veel geleerd in het afgelopen jaar. Er werd zeer geloofwaardig geacteerd, de rollen waren echte personages, ze wisten precies wat ze aan elkaar hadden. Aangenaam verrast was ik door de mise en scene, de aankleding van de opera in zijn geheel. Het ging over een geheim gehouden huwelijk en als symbool daarvan was het decor opgebouwd uit eindeloze rijen kostuumzakken. Daar konden ze doorheen rennen, anderen achterna, of zich verstoppen. De rijke koopman werd een winkelier in pruiken. In een glazen toonbank stonden er zes, allemaal in schreeuwende kleuren, die door de versmade verloofde oudere zus werden uitgeprobeerd. De graaf, die haar versmaadde en juist op de heimelijk getrouwde jongste zus viel, was een ras-Afrikaan met een pracht van een kastanjerode vetkuif, net Elvis, een donker glitterpak en een zijde blouse met rushes. Echt zo'n lefgozer. Hem vond ik de beste acteur, en de beste zanger. Maar ook Cody Quattelbaum sprong er uit, de koopman, bariton en ook goed acteur. Lachen, zoals hij steeds op en af kwam met de kassa onder zijn arm.
De muziek was net als die van Mozart, tot en met sextetten werden er gezongen. En heel beslist, strak omlijnd allemaal. Een pareltje, blij dat ik hem heb gezien.
Na afloop namen Eef en ik nog een afzakkertje in de tuin, tot het genoeg was afgekoeld om te gaan slapen.
Omdat ik door zou gaan naar Amsterdam, heb ik in de Hortus heerlijk zitten rondkijken tussen de bloemen en planten, al eppend met bonusdochter Marieke, die met deze hitte aan het werk is. Tegen etenstijd schoot ik het Indisch restaurant in dat op weg naar het station allerlei lekkers aanbiedt, en daar heb ik mijn warme maaltijd genomen. Een dame schoof bij me aan, en we zaten even te babbelen.
In Amsterdam was Il matrimonio segreto het doel. De operaklas van de NOB voerde hun jaarlijkse hele opera op, en wel deze van Cimarosa. Dat deden ze vol verve! Je kunt merken dat het jonge mensen zijn, maar wat hebben ze veel geleerd in het afgelopen jaar. Er werd zeer geloofwaardig geacteerd, de rollen waren echte personages, ze wisten precies wat ze aan elkaar hadden. Aangenaam verrast was ik door de mise en scene, de aankleding van de opera in zijn geheel. Het ging over een geheim gehouden huwelijk en als symbool daarvan was het decor opgebouwd uit eindeloze rijen kostuumzakken. Daar konden ze doorheen rennen, anderen achterna, of zich verstoppen. De rijke koopman werd een winkelier in pruiken. In een glazen toonbank stonden er zes, allemaal in schreeuwende kleuren, die door de versmade verloofde oudere zus werden uitgeprobeerd. De graaf, die haar versmaadde en juist op de heimelijk getrouwde jongste zus viel, was een ras-Afrikaan met een pracht van een kastanjerode vetkuif, net Elvis, een donker glitterpak en een zijde blouse met rushes. Echt zo'n lefgozer. Hem vond ik de beste acteur, en de beste zanger. Maar ook Cody Quattelbaum sprong er uit, de koopman, bariton en ook goed acteur. Lachen, zoals hij steeds op en af kwam met de kassa onder zijn arm.
De muziek was net als die van Mozart, tot en met sextetten werden er gezongen. En heel beslist, strak omlijnd allemaal. Een pareltje, blij dat ik hem heb gezien.
Na afloop namen Eef en ik nog een afzakkertje in de tuin, tot het genoeg was afgekoeld om te gaan slapen.
maandag 24 juni 2019
Heet
Na alle hectiek van de afgelopen dagen wilde ik wel een dagje rust. Dus in de hitte van de dag heb ik wat gerommeld in de tuin, de plantjes van de buurvrouw water gegeven en ja, ook ben ik op en neer gefietst naar Utrecht, voor het passepartout voor de open tuinendag komend weekend. Dan heb ik meteen mijn fitness voor vandaag gedaan. Op de HKU wordt een examen zang gehouden, maar na enig beraad heb ik besloten om niet te gaan. Het moet een keer genoeg met de zang zijn. In de komende weken zijn er nog trombone-, fluit-, klarinetexamens en laat ik die nou maar eens gaan beluisteren. De smaak moet ook een beetje opgerekt worden. Dat geeft me vanavond gelegenheid om weer iets verder te komen in De Vijand voor de Poort.
Beide rijken, het Ottomaanse en het Habsburgse, claimden in de 16e eeuw de keizerskroon van Rome, jazeker, ook de sultan. Zijn voorvader had tenslotte Constantinopel veroverd. Beide rijken waren de oudste in Europa, ja ook het Ottomaanse want de Balkan en grote delen van Polen waren onder die heerschappij. Beide rijken waren daar trots op, en hechtten een groot belang aan rituelen en tradities die hun volgroeide staat symboliseerden.
Maar Istanbul was rijk, efficiënt en centraal met gezag bekleed. Het rijk kon met enkele vingerknippen een enorm leger oproepen, een gedisciplineerd en geoefend leger. Het leger was uitstekend geïnformeerd over de vijand door de vele verkenners. De sultan kon zijn seraskier ofwel veldheer totaal gezag over het leger geven, totale verantwoordelijkheid bij hem leggen, terwijl hijzelf alleen bij overwinning vooraan stond. Bij verlies droeg de seraskier de verantwoordelijkheid.
Habsburg was versnipperd, het centrale gezag stelde niet echt veel voor wat oorlog betreft, Leopold gaf zijn bevel niet uit handen terwijl hij geen talent had voor militaire zaken. Bovendien was zijn echt begenadigde generaal overleden, en werd hij omringd door vleiers en statusjagers. Daardoor had hij vrijwel geen inzicht in de kracht en de bewegingen van de vijand. Verder werd Habsburg ook nog eens vanuit Frankrijk belaagd, en intern had mismanagement geleid tot grote ontevredenheid bij de Hongaren, op wie hij dus ook al niet meer kon rekenen. Tot overmaat van ramp was Leopold armlastig en kon hij geen staand leger betalen. Kortom, het zag er niet best uit voor de Christenen toen de Turken begonnen op te rukken. Sterker nog, ze hadden het helemaal niet door tot de Tartaren en Janitsaren al voorbij de een-na-laatste verdedigingslinie waren opgetrokken.
En Wenen was gammel. De muren waren van wrakhout. Leopold besloot de Habsburg dynastie te redden (alleen hij en twee zoontjes waren nog over) en vluchtte. 60.000 anderen vluchtten toen ook. Die werden aangevuld door mensen van het platteland die naar Wenen vluchtten. Daar werd in aller ijl een goede architect aangetrokken, en man, vrouw en kwee werkten een week lang dag en nacht aan de verdedigingswerken. Toen werden de stofwolken van de vijandelijke paarden zichtbaar bij de rivier de Wien.
Beide rijken, het Ottomaanse en het Habsburgse, claimden in de 16e eeuw de keizerskroon van Rome, jazeker, ook de sultan. Zijn voorvader had tenslotte Constantinopel veroverd. Beide rijken waren de oudste in Europa, ja ook het Ottomaanse want de Balkan en grote delen van Polen waren onder die heerschappij. Beide rijken waren daar trots op, en hechtten een groot belang aan rituelen en tradities die hun volgroeide staat symboliseerden.
Maar Istanbul was rijk, efficiënt en centraal met gezag bekleed. Het rijk kon met enkele vingerknippen een enorm leger oproepen, een gedisciplineerd en geoefend leger. Het leger was uitstekend geïnformeerd over de vijand door de vele verkenners. De sultan kon zijn seraskier ofwel veldheer totaal gezag over het leger geven, totale verantwoordelijkheid bij hem leggen, terwijl hijzelf alleen bij overwinning vooraan stond. Bij verlies droeg de seraskier de verantwoordelijkheid.
Habsburg was versnipperd, het centrale gezag stelde niet echt veel voor wat oorlog betreft, Leopold gaf zijn bevel niet uit handen terwijl hij geen talent had voor militaire zaken. Bovendien was zijn echt begenadigde generaal overleden, en werd hij omringd door vleiers en statusjagers. Daardoor had hij vrijwel geen inzicht in de kracht en de bewegingen van de vijand. Verder werd Habsburg ook nog eens vanuit Frankrijk belaagd, en intern had mismanagement geleid tot grote ontevredenheid bij de Hongaren, op wie hij dus ook al niet meer kon rekenen. Tot overmaat van ramp was Leopold armlastig en kon hij geen staand leger betalen. Kortom, het zag er niet best uit voor de Christenen toen de Turken begonnen op te rukken. Sterker nog, ze hadden het helemaal niet door tot de Tartaren en Janitsaren al voorbij de een-na-laatste verdedigingslinie waren opgetrokken.
En Wenen was gammel. De muren waren van wrakhout. Leopold besloot de Habsburg dynastie te redden (alleen hij en twee zoontjes waren nog over) en vluchtte. 60.000 anderen vluchtten toen ook. Die werden aangevuld door mensen van het platteland die naar Wenen vluchtten. Daar werd in aller ijl een goede architect aangetrokken, en man, vrouw en kwee werkten een week lang dag en nacht aan de verdedigingswerken. Toen werden de stofwolken van de vijandelijke paarden zichtbaar bij de rivier de Wien.
zondag 23 juni 2019
Een fantastische violiste
Eigenlijk zou ik vandaag helemaal nergens naar toe gaan. Lekker uitslapen, in de tuin zitten en wat onkruid trekken, beetje lezen. Maar het liep anders, want Menno vW speelde vandaag met een orkest in Bilthoven en hij vroeg of na afloop zijn cello bij mij mocht komen te staan, in verband met andere afspraken die hij direct daarna weer had. Natuurlijk was dat goed, en zo kwam het dat ik - na een ferme om van een uur in marstempo in het bos - op de fiets stapte naar de Gregoriuskerk, waar ik ook Eef weer ontmoette. Wij werden vergast op een alleraardigst programma: het 25-jarige feest van het Orkest van Utrecht. Voor de gelegenheid hadden ze een heuse chocolatier ingeschakeld. Bij elk onderdeel van het programma had deze ambachtsman een bijpassend chocolaatje gecreëerd. Bij het binnenkomen kreeg elke bezoeker een doosje met dit lekkers mee. Heel consequent heb ik bij elk deel een stukje op de tong laten glijden. Dat zou vaker moeten gebeuren!
Na een aardige ouverture van Brahms, de Akademische Festouvertüre op. 80, trad een zeer jonge vrouw, Svenja Staats, op als soliste in het vioolconcert van Bruch. Dat deed zij met volle overtuiging en buitengewoon trefzeker. Vooral het tweede deel herkende ik, dat is met al die dubbelgrepen. Alsof ze het zo uit haar pols schudde, met zo'n gemak, rust en kracht. Dat was werkelijk genieten. Toen het stuk was afgelopen, deed ze nog een toegift: een Sarabande uit de Vioolpartita van Bach, voortreffelijk gespeeld. Wij boften maar met deze tip.
Na afloop nam ik de cello in zijn harde kist op mijn rug op de fiets mee naar huis. Eef vond het maar niks! die zag me al met cello en al verongelukken. Maar ik heb er natuurlijk nog ervaring mee. Bovendien, zo'n cello lijkt een enorme bult, maar weegt bijna niets. Ik kwam dan ook veilig en wel thuis waar ik een heerlijke warme maaltijd nam.
Na een aardige ouverture van Brahms, de Akademische Festouvertüre op. 80, trad een zeer jonge vrouw, Svenja Staats, op als soliste in het vioolconcert van Bruch. Dat deed zij met volle overtuiging en buitengewoon trefzeker. Vooral het tweede deel herkende ik, dat is met al die dubbelgrepen. Alsof ze het zo uit haar pols schudde, met zo'n gemak, rust en kracht. Dat was werkelijk genieten. Toen het stuk was afgelopen, deed ze nog een toegift: een Sarabande uit de Vioolpartita van Bach, voortreffelijk gespeeld. Wij boften maar met deze tip.
Na afloop nam ik de cello in zijn harde kist op mijn rug op de fiets mee naar huis. Eef vond het maar niks! die zag me al met cello en al verongelukken. Maar ik heb er natuurlijk nog ervaring mee. Bovendien, zo'n cello lijkt een enorme bult, maar weegt bijna niets. Ik kwam dan ook veilig en wel thuis waar ik een heerlijke warme maaltijd nam.
zaterdag 22 juni 2019
Minho Jeong
Ja, dat is een exotische titel. Het is de naam van een zeer jonge Zuid-Koreaanse zanger, een countertenor, die zojuist is afgestudeerd aan het Conservatorium van Den Haag en wel met een 10 met onderscheiding. Dat liegt er niet om! Pianist Maurice Lammerts van Bueren, als opvolger van Rudolf Jansen, is zo van hem onder de indruk dat hij een bezoek aan een concert van hem had aanbevolen. Hij zingt namelijk niet alleen oratorium maar ook Lied en dat is voor deze stemsoort nogal uitzonderlijk.Vanavond gaan we hem beluisteren in het Concertgemaal in Amsterdam Noord, ook al zo'n locatie die voor mij helemaal nieuw is; wat is er toch veel mogelijk. Minho zingt de Dichterliebe, onder andere. Dat is een mooie cyclus, maar ik zou er normaal gesproken niet zo ver voor omreizen. Nu gaat dat er wel van komen.
vrijdag 21 juni 2019
Tiens tiens
Vandaag stond in het teken van de gastvrijheid. Na ruim een jaar elkaar niet te hebben gesproken, kwamen vandaag Bea en Tjeerd weer eens bij me eten. Dat betekent wat. De hele dag loop ik mezelf achterna. Er moet worden gestofzuigd, stof afgenomen, spullen die rondslingeren moeten worden opgeruimd. Er moeten ingrediënten worden voorgesneden, geweekt, afgewogen. Omdat het vrijdag is, moet ik ook nog snel even naar de markt. Je ziet, ik neem een bezoek van Bea met haar Tjeerd heel serieus. Ongeveer zoiets als wanneer bij Eef een schoondochter op bezoek komt haha. Zij, Bea, is dan ook een persoon om rekening mee te houden. Ik denk nog regelmatig in grote bewondering aan haar prestaties als schooljuf van mijn lastige kind. Mede door haar is hij gekomen waar hij nu is. Bovendien vind ik Bea zo verrukkelijk methodisch. En optimistisch. En ook een pietje precies. Kortom, voor haar wil ik al die moeite doen en zorgen voor een heerlijke, perfecte ontvangst met lekker eten en gezellige praat.
Dat lukte ook vandaag weer wonderwel. Alle glazen waren opgewreven en ze blonken, de borden en het bestek glommen, een mooi servetje onder de soepkom, een enkel kaarsje sierde het oranjekleurige tafelkleed. Ik had een consommé gemaakt van porcini, met knoflook en daslookblaadjes uit eigen tuin. Eef had de nasi voor zijn rekening genomen, en als toetje had ik een vruchtenmix met yoghurt. Als klap op de vuurpijl een echte Franse kaasplank. En natuurlijk alles gelardeerd met glaasjes wijn, koffie en thee. Het echte menu bestond natuurlijk vooral uit de vrolijke kout die wij met ons vieren plegen uit te wisselen. Tjeerd babbelde weer honderduit, wilde van alles weten en gaf hier en daar een lesje geschiedenis, maar we konden hem aan. En Bea bracht haar eigen vrolijkheid in. Heerlijk om zo met zijn vieren te genieten van de langste dag tot vroeg in de avond.
Tiens tiens, om Tjeerd te citeren.
Dat lukte ook vandaag weer wonderwel. Alle glazen waren opgewreven en ze blonken, de borden en het bestek glommen, een mooi servetje onder de soepkom, een enkel kaarsje sierde het oranjekleurige tafelkleed. Ik had een consommé gemaakt van porcini, met knoflook en daslookblaadjes uit eigen tuin. Eef had de nasi voor zijn rekening genomen, en als toetje had ik een vruchtenmix met yoghurt. Als klap op de vuurpijl een echte Franse kaasplank. En natuurlijk alles gelardeerd met glaasjes wijn, koffie en thee. Het echte menu bestond natuurlijk vooral uit de vrolijke kout die wij met ons vieren plegen uit te wisselen. Tjeerd babbelde weer honderduit, wilde van alles weten en gaf hier en daar een lesje geschiedenis, maar we konden hem aan. En Bea bracht haar eigen vrolijkheid in. Heerlijk om zo met zijn vieren te genieten van de langste dag tot vroeg in de avond.
Tiens tiens, om Tjeerd te citeren.
donderdag 20 juni 2019
Alles moet weg
Telkens als ik een dag 'vrij' heb probeer ik orde in de chaos in huis te brengen. Er lagen nog stapels en stapels papieren. Die heb ik allemaal doorgenomen, en 80% kon gelukkig weg. Je moet er wel even de tijd voor nemen. Verder ben ik nog in de bieb geweest, langs de glasbak en ander huishoudelijk ongerief. Ook heb ik een stapeltje CD's beluisterd, met als resultaat dat daar ook 8 van de 10 weg konden. Dat was mijn tweede gang naar die kringloopwinkel. De dame daar vroeg streng: zijn het geen zelfgebrande CD's mevrouw? Ik zei, nee hoor mevrouw, deze zijn ooit met echt geld betaald. Dat kon ze wel waarderen, toen mocht ik ze achterlaten. Verder nog wat gebridged. Momenteel zijn er veel mensen met een kort lontje op Step. Het lijkt wel toe te nemen. Ik probeer beleefd te blijven, maar soms vragen ze om repliek. Soms geef ik dat dan ook. Van het lezen in De Vijand voor de Poort is het niet meer gekomen, daar stond mijn hoofd niet naar.
woensdag 19 juni 2019
Tartaar
Ook vandaag heb ik voor Jan met de korte achternaam zitten wachten op de loodgieter. Nu moet ik op zoek naar een andere. De betreffende klungelaar heb ik een slechte beoordeling gegeven. Zo'n wachtdag is niet mijn forte. Ik kom tot weinig. Vandaag kon ik wel een paar nootjes toevoegen aan mijn Zwaan, maar meer dan een paar waren het niet. Wel ligt nu de afspraak met coach Jan-Peter vast! dat is dan wel weer fijn. Tegen die tijd maar eens een aantal vraagpunten voor hem formuleren.
De tuin ziet er al iets minder overdadig uit. Lang houd ik het niet vol om op mijn krukje gras te zitten knippen - maaien gaat natuurlijk niet. Ik heb een tweede poging gedaan om wat zaadjes te planten, wie weet komt er nog iets op. Er is weer een kleine hoeveelheid welvaartsoverschot naar de Leef van de Geef gegaan, alle beetjes helpen nietwaar ook al ruimt het niet echt op.
Verder heb ik zitten lezen in De Vijand voor de Poort. Dat is in de eerste hoofdstukken een exposé over de verschillende strijdtechnieken van de West-Europeanen versus de Ottomanen: Turken, Janitsaren en Tartaren. Het verschil zat hem vooral in de dynamiek. Waar de janitsaren, en vooral de Tartaren, een enorme snelheid konden opbrengen, in de aanval en in het optrekken naar vijandelijk gebied, daar waren de Europeanen trager. Bovendien hadden de Janitsaren verder dragende bogen. West- Europa had dan weer lansen en pieken, die vooral zwaardvechters van zich konden afhouden. Ze droegen ook veel zwaardere uitrustingen dan de Turken. Eerst leverde dat voordeel voor de Ottomanen. Maar later ontwikkelde het westen andere technieken. De grootste vernieuwers op dat gebied waren Maurits en Gustaaf Adolf van Nassau. Met name de bevelstructuur, de 'choreografie' van de strijd en de discipline van het voetvolk werd een voordeel. De Turken kenden maar één bevel: Aanvallen! en dan ging de hele horde er op af. Dat was voorheen voldoende, maar zo in de 16e eeuw was de wendbaarheid van het leger van de Christenen veel groter, doordat duidelijk werd aangegeven wie wat moest doen in een opstelling. Ook kon dit snel worden geleerd, op aanwijzing van hogere tot lagere bevelvoerder. De Europeanen werden niet meer in de pan gehakt.
De Tartaren (lieden uit de Tartarus, angstaanjagend) waren de grootste verschrikking. Ze waren zeer licht uitgerust, konden leven van de lucht en waren razendsnel. Hun motivatie voor oorlog voeren was de buit. Ze leefden van oorlogsbuit en, voor mij verrassend, daar hoorden ook buitgemaakte mensen bij die ze verhandelden als slaaf op de Oosterse markten, tot in Mongolië aan toe. Wat ze niet buit maakten werd vernietigd, in brand gestoken, gedood. Boeren en buitenlui leefde in doodsangst als zij kwamen.
De tuin ziet er al iets minder overdadig uit. Lang houd ik het niet vol om op mijn krukje gras te zitten knippen - maaien gaat natuurlijk niet. Ik heb een tweede poging gedaan om wat zaadjes te planten, wie weet komt er nog iets op. Er is weer een kleine hoeveelheid welvaartsoverschot naar de Leef van de Geef gegaan, alle beetjes helpen nietwaar ook al ruimt het niet echt op.
Verder heb ik zitten lezen in De Vijand voor de Poort. Dat is in de eerste hoofdstukken een exposé over de verschillende strijdtechnieken van de West-Europeanen versus de Ottomanen: Turken, Janitsaren en Tartaren. Het verschil zat hem vooral in de dynamiek. Waar de janitsaren, en vooral de Tartaren, een enorme snelheid konden opbrengen, in de aanval en in het optrekken naar vijandelijk gebied, daar waren de Europeanen trager. Bovendien hadden de Janitsaren verder dragende bogen. West- Europa had dan weer lansen en pieken, die vooral zwaardvechters van zich konden afhouden. Ze droegen ook veel zwaardere uitrustingen dan de Turken. Eerst leverde dat voordeel voor de Ottomanen. Maar later ontwikkelde het westen andere technieken. De grootste vernieuwers op dat gebied waren Maurits en Gustaaf Adolf van Nassau. Met name de bevelstructuur, de 'choreografie' van de strijd en de discipline van het voetvolk werd een voordeel. De Turken kenden maar één bevel: Aanvallen! en dan ging de hele horde er op af. Dat was voorheen voldoende, maar zo in de 16e eeuw was de wendbaarheid van het leger van de Christenen veel groter, doordat duidelijk werd aangegeven wie wat moest doen in een opstelling. Ook kon dit snel worden geleerd, op aanwijzing van hogere tot lagere bevelvoerder. De Europeanen werden niet meer in de pan gehakt.
De Tartaren (lieden uit de Tartarus, angstaanjagend) waren de grootste verschrikking. Ze waren zeer licht uitgerust, konden leven van de lucht en waren razendsnel. Hun motivatie voor oorlog voeren was de buit. Ze leefden van oorlogsbuit en, voor mij verrassend, daar hoorden ook buitgemaakte mensen bij die ze verhandelden als slaaf op de Oosterse markten, tot in Mongolië aan toe. Wat ze niet buit maakten werd vernietigd, in brand gestoken, gedood. Boeren en buitenlui leefde in doodsangst als zij kwamen.
dinsdag 18 juni 2019
Oogarts
Vanochtend had Eef een afspraak met de oogarts. Natuurlijk ging ik mee, want hij zou iets in de ogen gedruppeld krijgen en daardoor misschien niet genoeg kunnen zien. Maar dat viel mee. Op de terugweg had hij nog wel wat grote pupillen, maar met de zonnebril van Marjorie ging het best. Hij kon zelfs fietsen. De testjes gaven voldoende duidelijkheid, nu nog beslissen wat er mee te doen.
Wie ook naar de oogarts moet is mijn loodgieter. Wij hadden een afspraak om 1200 uur maar al wie er is gekomen, geen loodgieter en het is inmiddels al drie uur. Hij kan dus blijkbaar zijn agenda niet meer lezen. Bereiken kun je hem ook niet. Misschien ook de oorarts dan maar. Ik baal als een stekker want nu kan ik dus weer niet douchen en wassen.
Bovendien zit ik hartstikke vol en een nieuwe afspraak moet dus over minstens een week. En eerst moet ik natuurlijk nog contact zien te maken, want ik kan niet zomaar iemand anders inschakelen. Intussen gebruik ik deze tijd om wat te bloggen, zo nu en dan onkruid uit te trekken, en wat opruimwerk te doen. Wordt vervolgd!
Wie ook naar de oogarts moet is mijn loodgieter. Wij hadden een afspraak om 1200 uur maar al wie er is gekomen, geen loodgieter en het is inmiddels al drie uur. Hij kan dus blijkbaar zijn agenda niet meer lezen. Bereiken kun je hem ook niet. Misschien ook de oorarts dan maar. Ik baal als een stekker want nu kan ik dus weer niet douchen en wassen.
Bovendien zit ik hartstikke vol en een nieuwe afspraak moet dus over minstens een week. En eerst moet ik natuurlijk nog contact zien te maken, want ik kan niet zomaar iemand anders inschakelen. Intussen gebruik ik deze tijd om wat te bloggen, zo nu en dan onkruid uit te trekken, en wat opruimwerk te doen. Wordt vervolgd!
maandag 17 juni 2019
Dat verklaar en beloof ik
Toen ik om half negen bij Eef op de stoep stond, had hij het eerste deel van zijn programma al afgewerkt. De glasboer was komen opmeten. Dus wij namen samen een bakkie, en toen moest hij er vandoor voor de ochtend met onze jongste dochter. Zij wilde voor de voorbereiding van haar zomercursus een aantal musea af. Deze keer werd het het Rijks. In verband met allerlei klusjes van mij ging ik niet mee. Bovendien wilde ik me douchen en de was doen bij Eef, want mijn badkamer lekt nog steeds en de klusman komt pas dinsdag. Daarna bleek ik een boek te hebben verkocht. Het versturen ervan leverde wat problemen op want het ding paste niet door de brievenbus van het postagentschap. En ik had al wel een brievenbus zegel erop geplakt. Voordat de helpdesk van Bol me te woord kon staan, ging er heel wat online geneuzel aan vooraf. Maar goed, uiteindelijk lukte het.
Toen moest ik op een holletje fietsen naar de stad. Het was fantastisch weer, en ik ging naar een fantastische gelegenheid: Marjorie kreeg haar Nederlanderschap. Dat is nogal een gebeurtenis, dat wil ik niet missen natuurlijk. De plechtigheid bleek vol te zitten met mensen die om beurten in de microfoon spraken: klarrik fflobbik of, datklaf in blof kik, adafaklar blik kik, en dergelijke uitspraken die voor de burgemeester van Utrecht als muziek in de oren klonken. Maar Marjorie sprak helder: Dat verklaar en beloof ik. Ze ontving een certificaat en daarmee is ze definitief een Nederlandse. Het is Hugo eindelijk gelukt om met een Nederlands meisje getrouwd te zijn! Eef en ik zijn wel heel blij met deze schoondochter.
Het stel had ons uitgenodigd om met beide ouders en stiefouders te gaan eten bij de Italiaan. Best bijzonder, want Hugo is de enige die vindt dat dat moet kunnen. Natuurlijk hoort het ook zo. Het is verder prima verlopen. Het eten heeft me ook uitstekend gesmaakt. Daar heb ik namens Eef en mij aan onze lieve nieuwe landgenote een kado gegeven en wel een hart van barnsteen, het materiaal van de bestendigheid. Ze heeft voor altijd een plekje in ons hart.
Nog een laatste opmerking. Toen ik de fiets van het slot haalde om naar huis te gaan, kwam er een auto met twee jongemannen langs. De bestuurder leunde uit het raam en riep tegen mijn achterkant: 'Jij bent écht heel mooi!' Dank je wel jongeman, mijn hele week kan niet meer stuk!
Toen moest ik op een holletje fietsen naar de stad. Het was fantastisch weer, en ik ging naar een fantastische gelegenheid: Marjorie kreeg haar Nederlanderschap. Dat is nogal een gebeurtenis, dat wil ik niet missen natuurlijk. De plechtigheid bleek vol te zitten met mensen die om beurten in de microfoon spraken: klarrik fflobbik of, datklaf in blof kik, adafaklar blik kik, en dergelijke uitspraken die voor de burgemeester van Utrecht als muziek in de oren klonken. Maar Marjorie sprak helder: Dat verklaar en beloof ik. Ze ontving een certificaat en daarmee is ze definitief een Nederlandse. Het is Hugo eindelijk gelukt om met een Nederlands meisje getrouwd te zijn! Eef en ik zijn wel heel blij met deze schoondochter.
Het stel had ons uitgenodigd om met beide ouders en stiefouders te gaan eten bij de Italiaan. Best bijzonder, want Hugo is de enige die vindt dat dat moet kunnen. Natuurlijk hoort het ook zo. Het is verder prima verlopen. Het eten heeft me ook uitstekend gesmaakt. Daar heb ik namens Eef en mij aan onze lieve nieuwe landgenote een kado gegeven en wel een hart van barnsteen, het materiaal van de bestendigheid. Ze heeft voor altijd een plekje in ons hart.
Nog een laatste opmerking. Toen ik de fiets van het slot haalde om naar huis te gaan, kwam er een auto met twee jongemannen langs. De bestuurder leunde uit het raam en riep tegen mijn achterkant: 'Jij bent écht heel mooi!' Dank je wel jongeman, mijn hele week kan niet meer stuk!
zondag 16 juni 2019
Bonusdag
Al lang geleden had ik gepland om vandaag naar Luik te gaan, naar I Puritani van Bellini wederom in gezelschap van bonusdochter Jantine. Het was wel de eerste stralende dag van de week, maar je kunt niet alles op het weer afstemmen. Dit ging gewoon gebeuren. Op naar Luik dus.
Allereerst gingen de poortjes van ons o zo veilige stationnetje niet open met de barcode. Niet getreurd, de chipkaart kon natuurlijk ook. Ik had al vaker aan Eef uitgelegd dat je met zo'n papieren barcode niet hoeft in te checken, maar dat geloofde hij maar half. Een paar keurig uitgedoste heren van de controle legden hem dat onderweg uit. Toen was hij er pas gerust op. In Maastricht aangekomen moesten we met de bus naar Visé, en die ging pas 25 minuten later. Dus eerst even op en neer gelopen, in de warme zon. We zagen al dat er een hardloopevenement aan de gang was, lekker massaal, die de rijweg in gebruik nam. Dus toen de NS bus ging rijden verbaasde het me niet dat hij eindeloos moest wachten voor de versperringen. Vooral omdat een dame die het verkeer regelde, niet het benul had dat je auto's mag door laten als er geen lopers aankomen. Enfin, wij arriveerden in Visé waar de trein net weg was. Aiai, dat werd drie kwartier wachten, en we hadden al zo'n trek! Ik stelde voor om dan maar een taxi te nemen. Maar boven het station was geen taxi standplaats. Wel waren er ook weer afzettingen. Gelukkig was er ook een restaurant, en een al enigszins chagrijnige Eef klaarde helemaal op: 'Laten we dan hier gaan eten!' En gelijk had-ie, België is België. We hadden ingestoken op Concordia in Luik met zijn zalige kikkerbillen maar ook in dit restaurant was het goed van eten. Alleen al de huisgemaakte mayonaise was de rit waard. Dus toen wij niet een half uur maar anderhalf uur later de volgende trein namen, kwamen we voldaan aan in Luik. We liepen meteen door naar het centrum. Dan kom je ook langs Concordia. Wat bleek?? ze waren met vakantie! We zouden de hond in de pot hebben gevonden als we met een taxi waren aangekomen. We keken elkaar aan en barstten in een homerische lachbui uit. Zou de Wolkenverzamelaar hier achter hebben gezeten? even testen of we nog kunnen improviseren?
In een opperbeste bui liepen we naar het opera gebouw. Daar kwam iets later ook Jantine aantrippelen, op veel te hoge hakken, dat liep niet zo lekker maar het stond wel mooi. We schoven op het schellinkje, de allerhoogste plaatsen - vijfde verdieping. Gelukkig had ik de kijker bij me. Maar de ondertiteling was niet te lezen. In de eerste akte hoorde ik een zacht gesnurk naast me: Eef had zich helemaal laten meeslepen door de muziek en verkeerde in dromenland. Het stuk is mooi met bel canto gelardeerd en de Oost-Europese sopraan zong prachtig, net als de Amerikaanse tenor. Maar ja, het verhaal. De liefde, het misverstand, de straf, de verzoening, het tweede misverstand, de wraak, het inzicht in het misverstand, de wanhoop. Allebei dood. Maar dat hebben wij niet meer meegekregen want na de tweede akte moesten we op een holletje weg. Het zou zo lang duren dat we de trein niet meer zouden halen. Nu haalden we hem keurig, en zonder bijzonderheden kwamen we laat maar niet te laat thuis. Jantine heeft ons gelukkig de afloop doorgeëpt, wat zouden we anders in spanning zijn gebleven haha!
Allereerst gingen de poortjes van ons o zo veilige stationnetje niet open met de barcode. Niet getreurd, de chipkaart kon natuurlijk ook. Ik had al vaker aan Eef uitgelegd dat je met zo'n papieren barcode niet hoeft in te checken, maar dat geloofde hij maar half. Een paar keurig uitgedoste heren van de controle legden hem dat onderweg uit. Toen was hij er pas gerust op. In Maastricht aangekomen moesten we met de bus naar Visé, en die ging pas 25 minuten later. Dus eerst even op en neer gelopen, in de warme zon. We zagen al dat er een hardloopevenement aan de gang was, lekker massaal, die de rijweg in gebruik nam. Dus toen de NS bus ging rijden verbaasde het me niet dat hij eindeloos moest wachten voor de versperringen. Vooral omdat een dame die het verkeer regelde, niet het benul had dat je auto's mag door laten als er geen lopers aankomen. Enfin, wij arriveerden in Visé waar de trein net weg was. Aiai, dat werd drie kwartier wachten, en we hadden al zo'n trek! Ik stelde voor om dan maar een taxi te nemen. Maar boven het station was geen taxi standplaats. Wel waren er ook weer afzettingen. Gelukkig was er ook een restaurant, en een al enigszins chagrijnige Eef klaarde helemaal op: 'Laten we dan hier gaan eten!' En gelijk had-ie, België is België. We hadden ingestoken op Concordia in Luik met zijn zalige kikkerbillen maar ook in dit restaurant was het goed van eten. Alleen al de huisgemaakte mayonaise was de rit waard. Dus toen wij niet een half uur maar anderhalf uur later de volgende trein namen, kwamen we voldaan aan in Luik. We liepen meteen door naar het centrum. Dan kom je ook langs Concordia. Wat bleek?? ze waren met vakantie! We zouden de hond in de pot hebben gevonden als we met een taxi waren aangekomen. We keken elkaar aan en barstten in een homerische lachbui uit. Zou de Wolkenverzamelaar hier achter hebben gezeten? even testen of we nog kunnen improviseren?
In een opperbeste bui liepen we naar het opera gebouw. Daar kwam iets later ook Jantine aantrippelen, op veel te hoge hakken, dat liep niet zo lekker maar het stond wel mooi. We schoven op het schellinkje, de allerhoogste plaatsen - vijfde verdieping. Gelukkig had ik de kijker bij me. Maar de ondertiteling was niet te lezen. In de eerste akte hoorde ik een zacht gesnurk naast me: Eef had zich helemaal laten meeslepen door de muziek en verkeerde in dromenland. Het stuk is mooi met bel canto gelardeerd en de Oost-Europese sopraan zong prachtig, net als de Amerikaanse tenor. Maar ja, het verhaal. De liefde, het misverstand, de straf, de verzoening, het tweede misverstand, de wraak, het inzicht in het misverstand, de wanhoop. Allebei dood. Maar dat hebben wij niet meer meegekregen want na de tweede akte moesten we op een holletje weg. Het zou zo lang duren dat we de trein niet meer zouden halen. Nu haalden we hem keurig, en zonder bijzonderheden kwamen we laat maar niet te laat thuis. Jantine heeft ons gelukkig de afloop doorgeëpt, wat zouden we anders in spanning zijn gebleven haha!
zaterdag 15 juni 2019
Even rust
Een dagje tussendoor zonder afspraken. Dat werd tijd. Ik heb vooral schoongemaakt, boodschappen gedaan en natuurlijk ging ik ook naar de fitness. Dat kostte wel even doorzetten, maar de komende tijd is het opnieuw druk en zal het er niet van komen. Alle plannen voor muziek vanavond heb ik opzij geschoven, nu eens geen zin. Verder heb ik de rampzalige toestand van de tuin eens in me opgenomen. Dat wordt geen groente dit jaar. Ik zal nog een poging wagen, later deze week. 's Avonds heb ik nog even gebridged (step) met Eef.
vrijdag 14 juni 2019
Oppas
Zoon T. is op vakantie met zijn meisje en schoonmoeder, maar vandaag moest de keuken worden bezorgd. De oude had hij eruit gesloopt vlak voor vertrek, en nu kwamen de spullen voor de nieuwe situatie. Ik was wat eerder gekomen, want je weet maar nooit, en trof tot mijn verbazing de hond thuis. Ik had geen idee hoe lang die er al had gezeten, en nam hem maar meteen mee om uit te laten. Van rustig een boekje lezen kwam helemaal niets, want zo'n hond is continu bezig met aandacht vragen. Hij wilde spelen. Leuk hoor, maar ik had het snel gezien. Toen ik uiteindelijk even in het boek was gedoken, ging ineens de deur open: de buurman kwam binnen. Die was blijkbaar ook ingeschakeld en had gebeld of de bezorgers wat eerder konden komen. Ze stonden inmiddels op de stoep. Weer enige verbazing bij mij. De sterke jonge knullen kruiden het ene na het andere object naar binnen, al manoeuvrerend op het rare platformpje dat de voorkant van de woning heeft. Ze zagen meteen dat T. een installatie a.s. maandag wel kan vergeten. Er lopen allerlei buizen over de vloer, op de plek waar de machines moeten komen te staan. Die zullen in de muur of de vloer moeten worden weggewerkt. Er gaat natuurlijk ook niets vanzelf bij een inbouw. Het was handiger geweest als de keuken er wat eerder uit was gegaan, en iemand had komen kijken. Maar de buurman was goed van de tongriem gesneden en hij verdedigde T.'s positie met hand en tand - een consument weet tenslotte niets van keukens, daar heb je de vaklui voor, zo betoogde hij met vuur. T. mag blij zijn met deze buurman. Hij vertelde dat ze het best gezellig hebben in hun wijkje, samen barbecuen en zo.
Ik was inmiddels bijna gek geworden van de puinhopen die ik had aangetroffen, en was blij dat mijn taak er weer op zat. De bus naar huis kwam vlot. Daarna heb ik nog wat geregeld voor ons bezoek aan Luik van overmorgen, wat boodschappen gedaan en wat gekookt. En vond het welletjes voor vandaag. Nu is het tijd om te lezen. Het wordt: De Vijand voor de Poort, van Andrew Wheatcroft, over de belegering van Wenen in 1683 door de Ottomanen.
Ik was inmiddels bijna gek geworden van de puinhopen die ik had aangetroffen, en was blij dat mijn taak er weer op zat. De bus naar huis kwam vlot. Daarna heb ik nog wat geregeld voor ons bezoek aan Luik van overmorgen, wat boodschappen gedaan en wat gekookt. En vond het welletjes voor vandaag. Nu is het tijd om te lezen. Het wordt: De Vijand voor de Poort, van Andrew Wheatcroft, over de belegering van Wenen in 1683 door de Ottomanen.
donderdag 13 juni 2019
Nog eens Klimmen
Het moest nu over zijn. Spullen pakken, afscheid nemen bij het ontbijt, en dan de laatste wandeling. De meeste bridgers gingen direct naar huis, maar wij wilden nog even het Limburgse Laanjd in. Het werd weer Klimmen. We begonnen met het vorige rondje, maar al snel sloegen we ergens anders af en liepen weer omhoog. Een aardige Limburger wees ons een onduidelijke opgang, en we wisselden even uit hoe heerlijk het toch lopen is daar. Hij maakt me attent op de site Wandelgids Zuid-Limburg die blijkbaar 1200 wandelingen in voorraad heeft. Ga ik gebruik van maken!
Maar aan alles komt een eind. Terug in Valkenburg namen we eerst nog een broodje en een kop koffie bij de overheerlijke slager daar, met wie ik ook nog even een praatje maakte over het vlees en wat hij ermee doet. Daarna haalden we de rugzakken op en stapten in de trein terug naar huis. De temperatuur lag er ineens wat lager, het maakt toch verschil of je in het zuiden bent. Mijn huis stond er nog goed bij en van de lekkage was niets te merken; alles uitzetten had goed effect gehad.
Maar aan alles komt een eind. Terug in Valkenburg namen we eerst nog een broodje en een kop koffie bij de overheerlijke slager daar, met wie ik ook nog even een praatje maakte over het vlees en wat hij ermee doet. Daarna haalden we de rugzakken op en stapten in de trein terug naar huis. De temperatuur lag er ineens wat lager, het maakt toch verschil of je in het zuiden bent. Mijn huis stond er nog goed bij en van de lekkage was niets te merken; alles uitzetten had goed effect gehad.
woensdag 12 juni 2019
De Mergelrots Däölem
Had ik al geroemd over het tweede diner? Dat was weer verschrikkelijk. Te lekker. Daarom deden we het bij dit ontbijt rustiger aan. Zo kregen we onszelf toch weer naar buiten gehesen, ondanks een donkere wolkenlucht met forse buien in de ochtend.
Eef had een route op de Komoot bedacht. Nu eens niet door het Gerendal maar aan de andere kant van de spoorlijn. Het bleek een voltreffer. Kniehoog banjerden we door gras en kruid, met uitzicht over het glooiende landschap tussen Klimmen en Schin. Hele nieuwe vergezichten ontrolden zich. We konden ons geluk niet op. Dat het regende maakte ons niet veel uit. Bij een wonderschoon stukje natuur op een helling, vol bloemen en vogels waaronder valken, kregen we uitzicht op de enige mergelrots in Nederland. Op zijn Limburgs heette die iets met allemaal umlauten, niet uit te spreken. We bleven daar met de plu boven het hoofd een tijdje in bewondering staan. Daar hebben mogelijk Neanderthalers gewoond, een bijzonder gevoel geeft dat. We waren ook dol op de grote diversiteit van de planten.
Na de mergelrots aten we een broodje naast de spoorwegovergang. Een paadje langs een oud kerkje leidde naar een plek met uitzicht op kasteel Valkenburg. Daar namen we nog een pauze om rustig te kijken. Weer in het dorp bezochten we het dorpsmuseum: alleraardigst! Mooie expositie van Wil Leenders, en eigen collectie van archeologische stukken en van oud Valkenburg, smaakvol gebracht.
Terug in het hotel waren we na een douche weer het heertje. Ik kreeg het voor elkaar om me in te houden bij het diner. Misschien kwam het daardoor dat we bij het bridgen met verpletterende afstand (67%) eerste werden die avond - en daarmee meteen eerste in het eindklassement. We mochten de Dekker handdoek in ontvangst nemen, borrelden met klein gezelschap na tot we tevreden in bed rolden.
dinsdag 11 juni 2019
Bul
Hoe schandalig ik me ook had volgepropt, toch ging het ontbijt weer goed naar binnen. Fruit te over, koffie in sloten. Broodje ham mee en lopen maar. Van Schin via de camping naar de bron daar, toen omhoog over het Puttenpaadje. Zo liepen vroeger de heuvelbewoners met hun lege emmertjes naar de bron en met de volle weer naar boven. Dat was voor ons een geklauter langs omgevallen bomen. Boven konden we lezen hoe het gehucht daar ooit is afgebrand. Met de emmertjes konden ze nooit op tijd boven komen om te blussen. Een boer van het gehucht verloor er het leven bij en liet vrouw en 11 kinderen achter. Katholiek waren ze wel. Via de velden daalden we weer af en gingen in de weide achter de camping op een bankje bij een plas zitten. Daar kwam heel rustig een kudde Rode Geuzen aan de plas voorbij, een donkerrood runderras. Eerst koeien, toen een enorme stier, en vervolgens vijf huppelende kalveren. Het leek net een schilderij van Barend Koekkoek. We keken er verheugd naar.
Toen verlegde de kudde de koers en besloot vlak langs ons bankje te lopen. De bul en zijn harem passeerden onverschillig, maar de kalfjes wilden er het hunne van weten en keken ons nieuwsgierig aan, veilig op een hoger plekje. Pas na een poosje hielden ze het voor gezien en gingen hun mama's achterna.
De hoogtepunten bleven komen. We passeerden de watermolen in Wijlre, een prachtexemplaar. Hij draaide, het was een fraai gezicht. Dwars door de velden met papavers en door de bossen zetten we de tocht voort en gingen we naar station Klimmen. Daar bereidden we ons met een copieus diner voor op onze strijd met de andere ouden van dagen. Maar na het ophalen van een gedeelde pijnlijke herinnering door een van hen had Eef die avond zijn dag niet. We eindigden als zevende, maar met een niet al te lage score.
maandag 10 juni 2019
Lekkage!
Lekkage! en net in de meterkast. Een paar dagen al. Daar wordt een eerzame huisvrouw zenuwachtig van. Dan is het ook nog Pinksteren. Maar gelukkig bleek er een vakman bereikbaar. Hij kwam rond half twaalf kijken en oordeelde meteen: uw lood is verrot, de hele boel moet vernieuwd. Ja, dan moet je bij een loodgieter zijn. Natuurlijk kon dat niet direct. Het moet nog een week blijven druppelen... Verbeten zette ik een kopje op de houten ombouw langs de afvoer. Hopelijk vangt dat wat vocht weg en komt het niet in mijn elektra
Doordat ook mijn agenda wegens lekkage is overstroomd, kon ik pas voor 8 dagen later een afspraak maken met de bekwame reparateur. Maar toen die eenmaal stond, slingerde ik mijn rugzak op mijn schouders en ging als een haas naar de bushalte voor de midweek bridge in Valkenburg. Daar aangekomen bleek ik natuurlijk van alles te hebben vergeten - systeemkaart, waterfles - maar ik was ruim op tijd voor het heerlijke diner en het bridgen. We werden derde.
zondag 9 juni 2019
In Uden met de kleinen
Een onvervalste familiedag vandaag. In Uden werden we opgewacht door Mariska en haar gezin, inclusief een opgeluchte Gideon die met zijn nieuwe baan begonnen is en nu uitzicht heeft op een rustiger vaarwater in zijn leven. Mariska straalde, ze heeft duidelijk geweldig veel plezier in haar nieuwe baan. Ook deed het haar goed ons weer in levende lijve te zien. Lieva had zich blijkbaar erg verheugd op de komst van haar oma Roos, ze was niet van mijn schoot weg te slaan. Guusje wilde ook wel aandacht en had duidelijk gesnapt dat je een heel eind komt als je roept 'dat is niet eerlijk!' Wat moest ik lachen om die slinkse snuiter. Het werkt natuurlijk niet, als je het te vaak doet haha.
Maar ze waren allebei lief en gezeglijk en speelden vrolijk om ons heen. Lieva zat ook nog een poosje bij opa op schoot, en toen moest Guusje het ook eens met mij proberen. Daar moesten natuurlijk ook fotootjes van gemaakt worden, en ze trok vol overtuiging de gekste bekken. Dat komt ervan als kinderen teveel worden gekiekt. Maar er zat ook een leuke foto tussen, gelukkig.
Je merkt dat we dit gezin een venster op nieuwe werelden te bieden hebben, en laat dat nou het leukste zijn wat we zouden willen doen. Kortom, voor ons alle zes was dit een geslaagde dag, ook al moesten we er een donders end voor reizen. Normaal zou ik ook zijn doorgereisd, maar door de lekkage - kijk morgen maar - ging dat niet door. Eef ging wel door, naar Dick om weer eens ouderwets te wandelen door de Limburgse dreven.
Ik ging naar Den Bosch. Geen bol, want met Pinksteren is Jan de Graaf dicht. Maar wel naar het Noord-Brabants museum. Jonge jonge wat moest ik met de ellebogen werken om daar te komen. Het bleek dat die dagen ook het Wereldkampioenschap boogschieten in Den Bosch werd gehouden, op de Parade nota bene. Ik ben er even binnen gegaan, zag de schietbaan, maar er was verder geen activiteit dus ik worstelde me verder naar het museum. Door hele groepen jazzmuzikanten en hun publiek, want die luisterden het WK op, en wel knetterhard natuurlijk. Op elke straathoek was wel een band aan het blèren. Overal was een dichte massa mensen, ja zelfs op het museumplein hadden ze drankhokken ingericht naast een paar kleine podia. In het museum was er eindelijk wat rust.
Daar bekeek ik de gebroeders Van Spaendonck, bloemschilders te Parijs. Zij hebben geschilderd voor Louis XVI, en toen diens hoofd eraf lag onder de guillotine gingen ze gewoon door voor de republiek en later weer voor Napoleon. Als het maar bloemig was! Alleen het portret van Napoleon hebben ze nog gemaakt naast al die bloemen. Broer Gerard is later directeur geworden van de Jardin des Plantes waar we een poos geleden waren, en kreeg de Légion d'Honneur van Nappi. Beide broers kwamen in de Académie de France, en hebben zich in Frankrijk onsterfelijk gemaakt.
O ja, er stond ook nog een echte guillotine. Het hoofd van Louis XVI lag er niet meer in.
Maar ze waren allebei lief en gezeglijk en speelden vrolijk om ons heen. Lieva zat ook nog een poosje bij opa op schoot, en toen moest Guusje het ook eens met mij proberen. Daar moesten natuurlijk ook fotootjes van gemaakt worden, en ze trok vol overtuiging de gekste bekken. Dat komt ervan als kinderen teveel worden gekiekt. Maar er zat ook een leuke foto tussen, gelukkig.
Je merkt dat we dit gezin een venster op nieuwe werelden te bieden hebben, en laat dat nou het leukste zijn wat we zouden willen doen. Kortom, voor ons alle zes was dit een geslaagde dag, ook al moesten we er een donders end voor reizen. Normaal zou ik ook zijn doorgereisd, maar door de lekkage - kijk morgen maar - ging dat niet door. Eef ging wel door, naar Dick om weer eens ouderwets te wandelen door de Limburgse dreven.
Ik ging naar Den Bosch. Geen bol, want met Pinksteren is Jan de Graaf dicht. Maar wel naar het Noord-Brabants museum. Jonge jonge wat moest ik met de ellebogen werken om daar te komen. Het bleek dat die dagen ook het Wereldkampioenschap boogschieten in Den Bosch werd gehouden, op de Parade nota bene. Ik ben er even binnen gegaan, zag de schietbaan, maar er was verder geen activiteit dus ik worstelde me verder naar het museum. Door hele groepen jazzmuzikanten en hun publiek, want die luisterden het WK op, en wel knetterhard natuurlijk. Op elke straathoek was wel een band aan het blèren. Overal was een dichte massa mensen, ja zelfs op het museumplein hadden ze drankhokken ingericht naast een paar kleine podia. In het museum was er eindelijk wat rust.
Daar bekeek ik de gebroeders Van Spaendonck, bloemschilders te Parijs. Zij hebben geschilderd voor Louis XVI, en toen diens hoofd eraf lag onder de guillotine gingen ze gewoon door voor de republiek en later weer voor Napoleon. Als het maar bloemig was! Alleen het portret van Napoleon hebben ze nog gemaakt naast al die bloemen. Broer Gerard is later directeur geworden van de Jardin des Plantes waar we een poos geleden waren, en kreeg de Légion d'Honneur van Nappi. Beide broers kwamen in de Académie de France, en hebben zich in Frankrijk onsterfelijk gemaakt.
O ja, er stond ook nog een echte guillotine. Het hoofd van Louis XVI lag er niet meer in.
zaterdag 8 juni 2019
Michaels Jugend
Dat had ik nou nooit verwacht: dat ik als het ware aan mijn stoel genageld zou zitten bij de uitvoering van een deel van het magnum opus van Karlheinz Stockhausen, LICHT, geschreven van 1977-2003 en nu te zien in de Gashouder in Amsterdam, en wel als stukken 'aus LICHT' onder auspiciën van Pierre Audi op de planken gebracht. Stockhausen, dat was toch die wereldvijandige kakafoon die in de jaren '60 en '70 de muzikale smaak van hele generaties had verpest? Dit vooroordeel heb ik vandaag met een grote zwaai overboord moeten zetten.
Het begint al met de Gashouder als locatie voor een opera uitvoering. Je komt binnen, en ervaart direct de geslotenheid, het opvoeren van druk aan de binnenkant van een enorme brouwketel met zijn metalen dichte plafond. Overal zijn metalen steunberen en hoog boven je hoofd is er een technische loopbrug gemonteerd, waar de belichting langs kan rijden. Dan de afmetingen van het gebouw - rijen en rijen stoelen, er konden vast wel duizend mensen in de zaal. Het podium was breed als een brug, met daarop bovenop strenge, blauw stroboscopische beelden, knoerten van letters AUS LICHT - DAG 1
Er waren drie van die schermen, ze reikten van kant tot kant. Onderling werd er samenhang in gebracht door gebogen lijnen van opgloeiende blauwe pijpen, niet netjes naast of langs elkaar maar met een elegante nonchalance een eigen patroon vormend. Verder waren er een paar stellages, van normale afmetingen dus klein vergeleken bij het podium, als bij een bouwproject. Die stond er ook achter de ruggen van het publiek, en daar zaten de musici klaar, allemaal blazers met een slagwerker. Exact op de aangegeven tijd begon het werk.
Er werd kort door kinderen op de grote schermen uitgelegd wie of wat Michael moest voorstellen: een engel die drie verschijningsvormen heeft, soms tegelijk, en die naar de aarde is verhuisd voor de liefde. De blazers brachten 'Michaels Gruss' aan het publiek. Daarbij werden er allerlei beelden op de schermen geprojecteerd, van de musici achter ons, zodat we geen verdraaide nek kregen. Wel kreeg je ze in tienvoud te zien: over elkaar heen geprojecteerd, naast elkaar, fade in fade out. Telkens veranderde ook de kleurstelling van de gloeiende pijpen, maar niet zo snel dat het je ergerde - nee, langzaam, het drong zich maar zachtjes op, ineens merkte je dat je in een andere kleurenwereld was beland.
Toen dit deel achter de rug was, begon het stuk 'Michaels Jugend'. De tenor die het zong had er precies het goede gezicht voor, een vrolijk en verwachtingsvol gezicht met veel expressie, soms komisch aandoend. Dat past wel bij een engel die op aarde is neergedaald omdat hij verliefd gaat worden, nietwaar. Maar eerst moest hij zijn jeugd doorbrengen, die helemaal parallel aan de jeugd van Karlheinz liep overigens. Zijn moeder artistiek, zijn vader een wat stramme onderwijzer, aan de lopende band kindertjes, waar zijn moeder gek van werd, zeker toen kleine Hermann stierf. In een gesticht werd ze uiteindelijk gedood door de dokter. Bij KH's moeder gebeurde dat door de nazi's. Intussen heeft vader de jonge Michael leren lezen, schrijven en jagen. Hij kan zingen, dansen en trompet spelen en moet dat ook wel doen als kort na zijn moeder ook zijn vader sterft. Hij auditeert op die manier voor een muziekopleiding, en wordt eenstemmig aangenomen door de jury. Hiermee eindigde het deel voor de pauze.
Toen ben ik naar huis gegaan. De pauze zou een uur duren, de voorstelling zou tot na elven duren. En ik had gemerkt dat mijn ogen en mijn hoofd als in trance reageerden op de beelden en de muziek. De muziek sleepte me mee. Ik werd er duizelig van, kon mijn ogen niet meer openhouden. De effecten van het geflakker op de schermen had een soortgelijk effect als toen ik afgelopen donderdag in de opstelling van Michel van der Aa was gestapt - alleen was het nu minder virtueel en veel heftiger van impact. Het was me wel genoeg zo. Ik keek op tegen een thuiskomst om 2 uur 's nachts met een hoofd vol watten. Maar ik ben heel tevreden! Ik was erbij, ik heb een deel gezien, het galmt nog dagen na in mijn hoofd. De lovende recensies zijn wat mij betreft volledig terecht, ik heb iets meegemaakt waar nog lang over zal worden nagepraat.
Het begint al met de Gashouder als locatie voor een opera uitvoering. Je komt binnen, en ervaart direct de geslotenheid, het opvoeren van druk aan de binnenkant van een enorme brouwketel met zijn metalen dichte plafond. Overal zijn metalen steunberen en hoog boven je hoofd is er een technische loopbrug gemonteerd, waar de belichting langs kan rijden. Dan de afmetingen van het gebouw - rijen en rijen stoelen, er konden vast wel duizend mensen in de zaal. Het podium was breed als een brug, met daarop bovenop strenge, blauw stroboscopische beelden, knoerten van letters AUS LICHT - DAG 1
Er waren drie van die schermen, ze reikten van kant tot kant. Onderling werd er samenhang in gebracht door gebogen lijnen van opgloeiende blauwe pijpen, niet netjes naast of langs elkaar maar met een elegante nonchalance een eigen patroon vormend. Verder waren er een paar stellages, van normale afmetingen dus klein vergeleken bij het podium, als bij een bouwproject. Die stond er ook achter de ruggen van het publiek, en daar zaten de musici klaar, allemaal blazers met een slagwerker. Exact op de aangegeven tijd begon het werk.
Er werd kort door kinderen op de grote schermen uitgelegd wie of wat Michael moest voorstellen: een engel die drie verschijningsvormen heeft, soms tegelijk, en die naar de aarde is verhuisd voor de liefde. De blazers brachten 'Michaels Gruss' aan het publiek. Daarbij werden er allerlei beelden op de schermen geprojecteerd, van de musici achter ons, zodat we geen verdraaide nek kregen. Wel kreeg je ze in tienvoud te zien: over elkaar heen geprojecteerd, naast elkaar, fade in fade out. Telkens veranderde ook de kleurstelling van de gloeiende pijpen, maar niet zo snel dat het je ergerde - nee, langzaam, het drong zich maar zachtjes op, ineens merkte je dat je in een andere kleurenwereld was beland.
Toen dit deel achter de rug was, begon het stuk 'Michaels Jugend'. De tenor die het zong had er precies het goede gezicht voor, een vrolijk en verwachtingsvol gezicht met veel expressie, soms komisch aandoend. Dat past wel bij een engel die op aarde is neergedaald omdat hij verliefd gaat worden, nietwaar. Maar eerst moest hij zijn jeugd doorbrengen, die helemaal parallel aan de jeugd van Karlheinz liep overigens. Zijn moeder artistiek, zijn vader een wat stramme onderwijzer, aan de lopende band kindertjes, waar zijn moeder gek van werd, zeker toen kleine Hermann stierf. In een gesticht werd ze uiteindelijk gedood door de dokter. Bij KH's moeder gebeurde dat door de nazi's. Intussen heeft vader de jonge Michael leren lezen, schrijven en jagen. Hij kan zingen, dansen en trompet spelen en moet dat ook wel doen als kort na zijn moeder ook zijn vader sterft. Hij auditeert op die manier voor een muziekopleiding, en wordt eenstemmig aangenomen door de jury. Hiermee eindigde het deel voor de pauze.
Toen ben ik naar huis gegaan. De pauze zou een uur duren, de voorstelling zou tot na elven duren. En ik had gemerkt dat mijn ogen en mijn hoofd als in trance reageerden op de beelden en de muziek. De muziek sleepte me mee. Ik werd er duizelig van, kon mijn ogen niet meer openhouden. De effecten van het geflakker op de schermen had een soortgelijk effect als toen ik afgelopen donderdag in de opstelling van Michel van der Aa was gestapt - alleen was het nu minder virtueel en veel heftiger van impact. Het was me wel genoeg zo. Ik keek op tegen een thuiskomst om 2 uur 's nachts met een hoofd vol watten. Maar ik ben heel tevreden! Ik was erbij, ik heb een deel gezien, het galmt nog dagen na in mijn hoofd. De lovende recensies zijn wat mij betreft volledig terecht, ik heb iets meegemaakt waar nog lang over zal worden nagepraat.
vrijdag 7 juni 2019
Poemas
Nee nee, niet die enge maar mooie katachtigen, maar 'gedichten' op zijn Spaans. Die gingen we vandaag behandelen op de laatste bijeenkomst dit jaar van de tertulia van Cervantes, en daar zat geen poema bij. Wel een ongemerkte sinaasappel, een gestrande boot, en het einde van de wereld. Eigenlijk gingen we 'microrrelatos' lezen, ofwel handpalmverhalen, in het Engels 'flash fiction'. Dat zijn hele korte verhaaltjes, soms maar één zin, soms wat meer. Ik vond uit de selectie niet echt iets meer spreken dan licht humoristische stukjes, of een korte cynische opmerking. Een enkel stuk ging de witz niet te boven. Wel lijkt het me een goede stijloefening, in de trant van Raymond Queneau, om bondig een punt te maken.
De gedichten daarna leverden gespreksstof op, omdat elk er weer iets anders in las. Dat is een leuke 'blikopener'. Sommige kijken heel prozaïsch of praktisch naar zo'n tekst, anderen gaan de abstractie in of lezen het heel romantisch. Dat was leuk om te doen. Maar om 12 uur had ik het wel gezien. We hadden al afscheid genomen van César, dus ik fietste weer rustig naar huis.
Daar moest ik constateren dat de lekkage nog altijd niet over is, en dat alle loodgieters van de wijde omtrek aan het werk zijn met de stormschade van afgelopen dagen. Ik moet dus maar op mijn beurt wachten... heel vervelend. Ben benieuwd hoe lang dit zal duren.
De gedichten daarna leverden gespreksstof op, omdat elk er weer iets anders in las. Dat is een leuke 'blikopener'. Sommige kijken heel prozaïsch of praktisch naar zo'n tekst, anderen gaan de abstractie in of lezen het heel romantisch. Dat was leuk om te doen. Maar om 12 uur had ik het wel gezien. We hadden al afscheid genomen van César, dus ik fietste weer rustig naar huis.
Daar moest ik constateren dat de lekkage nog altijd niet over is, en dat alle loodgieters van de wijde omtrek aan het werk zijn met de stormschade van afgelopen dagen. Ik moet dus maar op mijn beurt wachten... heel vervelend. Ben benieuwd hoe lang dit zal duren.
donderdag 6 juni 2019
Inzichten
Vandaag stond voor mij in het teken van nieuwe inzichten. 's Ochtends had ik toegang tot de opstelling 'Eight' van Michel van der Aa. Dat is zoals bij hem gebruikelijk een VR opstelling, virtual reality, maar deze keer is het wel heel ver uitgewerkt. Je stapt in een gang van een soort sprookjesachtig spookhuis en je krijgt een VR helm op. Daarna word je bij de hand genomen door een vrouwelijk personage. Dat personage leidt je vervolgens door een aantal sferen: sterrenhemel, een vergezicht vanaf een berg, een onderaardse grot, en nog zo meer. Ze zong tijdens de rondleiding, een typisch Van der Aa geluid: zachtaardig, licht. Tijdens het lopen veranderde ze van leeftijd, soms jonger, soms wat ouder. Aan het eind zette ze een tafel klaar, gooide er een doek over en kroop eronder - ze was ineens acht jaar. Daar moest ik bij kruipen, en toen was het afgelopen. Een beetje onwennig allemaal, je moet je voeten plaatsen op iets wat op een plankier lijkt, maar niet veilig aanvoelt. Je moest je over een grootse ruimte buigen, soms buiten de aarde soms erop, en kon je dan vasthouden aan een hekje. De 3D effecten waren grandioos mooi. Als die verder worden uitgewerkt, kun je je in zo'n wereld verliezen. Ik bedacht me dat ik nu ook naar de kinderen kan prollen: ik was IN een game, zo één als zij spelen, zij het nu zonder spel maar met verhaal.
Daarna was de koek nog niet op. Bjarni, mijn facebook vriend uit IJsland, had aangekondigd dat de wereldpremière van https://bjarnithefilm.com/ vanavond in het Louis Hartloopercomplex zou zijn; en hij zou er ook zijn. Dat was natuurlijk voor mij een fantastische gelegenheid om hem voor het eerst in levende lijve te ontmoeten, en tevens meer over hem te weten te komen.
Dat hij adembenemende foto's van IJsland kon maken wist ik al, dat hij zong wist ik ook, en vanavond liet hij het hoe en waarom van zijn keuzes zien. Helaas bleek dat één stommiteit een leven van richting kan doen veranderen, en dat was de reden dat hij nu niet als operazanger te horen zal zijn. Maar zonder opsmuk of vals sentiment vertelde hij wat hij dan wèl doet, nu het zo is gelopen. Ik vond hem vooral een dapper mens, en een heel warme persoonlijkheid. Dat kon ik hem na afloop zelf vertellen, wat is dat ontzettend leuk geweest! Hij nodigde me uit om ook eens langs te komen in IJsland, en wie weet doe ik dat. Dan ga ik mee met zijn Midgard Adventures, IJsland verkennen.
Daarna was de koek nog niet op. Bjarni, mijn facebook vriend uit IJsland, had aangekondigd dat de wereldpremière van https://bjarnithefilm.com/ vanavond in het Louis Hartloopercomplex zou zijn; en hij zou er ook zijn. Dat was natuurlijk voor mij een fantastische gelegenheid om hem voor het eerst in levende lijve te ontmoeten, en tevens meer over hem te weten te komen.
Dat hij adembenemende foto's van IJsland kon maken wist ik al, dat hij zong wist ik ook, en vanavond liet hij het hoe en waarom van zijn keuzes zien. Helaas bleek dat één stommiteit een leven van richting kan doen veranderen, en dat was de reden dat hij nu niet als operazanger te horen zal zijn. Maar zonder opsmuk of vals sentiment vertelde hij wat hij dan wèl doet, nu het zo is gelopen. Ik vond hem vooral een dapper mens, en een heel warme persoonlijkheid. Dat kon ik hem na afloop zelf vertellen, wat is dat ontzettend leuk geweest! Hij nodigde me uit om ook eens langs te komen in IJsland, en wie weet doe ik dat. Dan ga ik mee met zijn Midgard Adventures, IJsland verkennen.
woensdag 5 juni 2019
Orloff met Hugo en Marjorie
Na de rituelen van de thuiskomst zoals het uitpakken en de was doen, hadden we eigenlijk maar kort de tijd voor het inslaan van boodschappen en het maken van de maaltijd, want we gingen theedrinken en bijpraten met M., die last heeft van haar knie. Gelukkig bleek dat de vooruitzichten met optimisme worden bekeken. Ze was de eerste schrik te boven en heeft er vertrouwen in dat het goed komt. Het was natuurlijk wel een hele heisa, want als je zoals zij op weg bent naar Schiphol en dan krijg je de mededeling dat je niet mag reizen, dan staat alles op zijn kop. Gelukkig konden we er direct heen om met hen bij te praten. Dat helpt in elk geval, even belangstelling krijgen en tonen. Hun vakantie is van de baan, maar ze zijn er vrolijk onder en H. gaat volgende week waarschijnlijk gewoon weer aan het werk. Het was ook heel gezellig om hen eens te ontmoeten in een eetcafe. Voor het avondeten waren we weer thuis, en gingen we elk ons weegs. Om het 's avonds nog even af te maken met een glaasje en een kop thee bij mij thuis.
dinsdag 4 juni 2019
Van Salistea naar huis
Het zat er weer op. We namen afscheid van de gastvrouw en gastheer. Het aftandse busje kwam weer voorrijden en daarmee gingen we in drie-en-een-half uur naar Cluj. We kwamen zelfs vroeg genoeg aan om nog even rond te lopen voor we gingen lunchen. Eten deden we in een vegetarisch restaurant, met erg lekker en veel en gevarieerd eten. Weer konden we even rondlopen, toen werden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Daar waren we weer veel te vroeg. Alleen, toen we weg moesten, kregen we niet een seintje - toevallig zagen we zelf dat het tijd werd om in te stappen. Want eerst had de leiding ons verteld dat er vertraging was en die was er dus niet.
Die was er wel bij Amsterdam. Er was een verschrikkelijk noodweer pal boven Schiphol. De captain had al omgeroepen dat hij hoopte te kunnen landen voor de storm zou razen, en dat was gelukt, maar vervolgens moesten we ruim een half uur staan omdat het grondpersoneel niet het risico wilde lopen om door de bliksem getroffen te worden. Maar uiteindelijk konden we door, we haalden om 2318 de trein naar Utrecht en om half 1 waren we thuis.
Die was er wel bij Amsterdam. Er was een verschrikkelijk noodweer pal boven Schiphol. De captain had al omgeroepen dat hij hoopte te kunnen landen voor de storm zou razen, en dat was gelukt, maar vervolgens moesten we ruim een half uur staan omdat het grondpersoneel niet het risico wilde lopen om door de bliksem getroffen te worden. Maar uiteindelijk konden we door, we haalden om 2318 de trein naar Utrecht en om half 1 waren we thuis.
maandag 3 juni 2019
Nog een dag Salistea
Vandaag stond de wandeling over de kam bij Setref op het programma. Prachtige uitzichten, alleen maar glooiende heuvels en geen huizen of kabels. Alles groen in de wijde omgeving, hier en daar een houten stalletje, maar zelfs geen huizen te zien. De leiding stiefelde maar door. Er waren momenten bij dat we dachten, dat we ze kwijt waren. Je wilt tenslotte ook iets van het landschap zien, als je er toch bent. Maar goed, het liep zoals het liep. We kwamen houthakkers tegen, en Raluca legde uit dat de bewoners het recht hebben op 19 m2 hout per jaar, zelf te kappen, maar wel aangewezen door de autoriteit welke bomen. Je krijgt enorme boetes als je meer of ander hout kapt. Ze sleurden de boom met een kabel naar beneden, griezelig om te zien gewoon. Lunchen deden we in een herdershut. Het begon te regenen, maar eigenlijk maakte dat niet veel uit, nat werden we toch in het hoge gras. Het was natuurlijk niet alleen gras, maar ook veel bloemen, en allemaal verschillende soorten. Een echte ogentroost. Op zeker moment ging onze gids alweer ergens een wei in, om ons blubber op de schoenen te besparen. Toen hadden Eef en ik het wel gezien, en we sloegen een andere weg in, eén die recht naar het dal leidde. Tja, toen moesten de anderen wel volgen. We kwamen op de weg naar het dorp uit. Boeren met koeien en geiten en de befaamde paardenkar kwamen voorbij. Ik vond vooral leuk hoe de relatief kleine koe met haar twee kalfjes pront over de weg sjokten, best krachtig op de poten. Ze hadden drie maanden boven op de berg mogen eten, nu moesten ze eraf want er zou worden gehooid. Terug op het pension kregen we weer lekker eten. Het bleef wel stil aan tafel, die laatste avond.
zondag 2 juni 2019
In Salistea
De dames gingen de berg op, maar Ferry en ik gingen niet mee. Het zou een klim worden naar 1800m, brr, en daarna 1000 m dalen. Daar hadden we geen zin in, boven de boomgrens ook nog, en Ferry's hoogtevrees gaf de doorslag. We wilden ook wel een dagje rustig aan, met dat prachtige onderkomen. Na uitgebreid van het terras te genieten trokken we de dichtbije heuvels in. Het was nog een hele klim hoor. De weg hield op, maar het spoor ging door en wij keken hoe ver we konden komen. Boven op het hoogste punt kwam er een man op een quad aan. Basil de brommer stopte en stelde zich beleefd voor. We wisselden wat handgebaren uit, en hij ging tevreden voort. Daarna verscheen er een man die twee paarden kwam halen, en ook met hem maakten we een provisorisch praatje.
Toen hadden we genoeg van het uitzicht daalden af voor de lunch in ons huisje, waar we in de hitte van 31 graden maar een siesta hielden. Om vier uur gingen we weer wandelen, niu langs de rivier omhoog de velden in. Een lief oud vrouwtje wees ons een pad. Dat ging ook weer tussen een zee van kruiden door. Op het hoogste punt kwam er een epje: Martijn memoreerde dat hij al een jaar bij de 'club' is. Daar draaiden we maar om en kwamen weer langs het oude vrouwtje. Ze verzorgde het graf van haar familieleden, naast het eenvoudige huisje waar ze woonde. Zo liepen we weer het dorp in. De anderen van de groep hadden ook een fijne dag gehad.
Toen hadden we genoeg van het uitzicht daalden af voor de lunch in ons huisje, waar we in de hitte van 31 graden maar een siesta hielden. Om vier uur gingen we weer wandelen, niu langs de rivier omhoog de velden in. Een lief oud vrouwtje wees ons een pad. Dat ging ook weer tussen een zee van kruiden door. Op het hoogste punt kwam er een epje: Martijn memoreerde dat hij al een jaar bij de 'club' is. Daar draaiden we maar om en kwamen weer langs het oude vrouwtje. Ze verzorgde het graf van haar familieleden, naast het eenvoudige huisje waar ze woonde. Zo liepen we weer het dorp in. De anderen van de groep hadden ook een fijne dag gehad.
zaterdag 1 juni 2019
Van Botusa naar Salistea de Sus
Eerst kregen we een demo weven door onze gastvrouw, en dat dan in een echt traditioneel houten huis. Ze legde uit hoe de dorpen hun eigen kleuren gebruiken, geverfd met de kruiden die in dat dorp groeien. Daarna begon de dagwandeling. We liepen via Ieub naar Salistea de Sus. Het ging weer dwars door de weilanden, met een hondje dat ons niet meer wilde verlaten. Marjolein, zo heette een van de dames in onze groep, heeft allerlei planten gedetermineerd. Daar wist ze donders veel van af. Het was alweer een heerlijk warme dag, dus toen we bij het dorp Ieub kwamen, bleven we daar op een heuvel zitten om te lunchen, met het prachtige uitzicht. Daarna liepen we door tot een koffie tent. Daar op de muur zat een vliegend hert, wel zo enorm, dat je er bijna bang van zou worden. En ja hoor, er was ook weer een kerk. De begraafplaats daar stond vol kruisen en eretekens, maar vooral was alles overgroeid door een zee van weideplanten. Een heerlijke plek om te liggen.
Weer gingen we door de weilanden, het was erg zompig, tot het dorp Dragomiritsj. Daar stond het busje voor de transfer. De chauffeur was heel gedecideerd: het hondje moest achterblijven. Het had geen baas, en zou zichzelf prima kunnen bedruipen. Bedremmeld gaven de dierlievende dames toe. We kwamen aan in een prachtig onderkomen. Ferry en ik hadden wel erg veel geluk: wij kregen geen kamer, maar een heel appartement, met keukentje, badkamer, zithoek en terras met een halfopen buitenzitje, alles van hout gemaakt door de eigenaar. Het uitzicht was adembenemend, en ook vlogen er allerlei verschillende vogels af en aan.
Weer gingen we door de weilanden, het was erg zompig, tot het dorp Dragomiritsj. Daar stond het busje voor de transfer. De chauffeur was heel gedecideerd: het hondje moest achterblijven. Het had geen baas, en zou zichzelf prima kunnen bedruipen. Bedremmeld gaven de dierlievende dames toe. We kwamen aan in een prachtig onderkomen. Ferry en ik hadden wel erg veel geluk: wij kregen geen kamer, maar een heel appartement, met keukentje, badkamer, zithoek en terras met een halfopen buitenzitje, alles van hout gemaakt door de eigenaar. Het uitzicht was adembenemend, en ook vlogen er allerlei verschillende vogels af en aan.
Abonneren op:
Posts (Atom)