Inundatiebank

Er zijn allerlei banken in Nederland, speelgoedbank, spermabank, databank, Finanzbank en dus ook een inundatiebank. Vandaag liep ik in mijn eentje rond Leerdam. Ik zou weer eens een verkocht boek wegbrengen - kon ik aan de koper zelf overhandigen, hij was thuis - en had een bijpassend klompenpad uitgezocht, het Rhenoijsepad. Niet te lang, 14 km, en lekker groen. Leerdam bleek moeilijk te bereiken te zijn, ook hier was vandaag het spoor uitgevallen wegens werkzaamheden. Het moest met de streekbus. De NS bus kon ook, maar dat duurde een uur langer. Ferry haakte af, hij had nog een klus te doen voor Hugo en alles bij elkaar werd het hem te geleerd. Helemaal ongelijk gaf ik hem niet. Daarom liep ik op zeker moment alleen bij de Kooise Natuur, achter het Acquoise Meer, langs het Schootsveld waar ik de Inundatiebank ontwaarde.

Dit is nu de Inundatiebank

Geen gewone bank, maar een bank die je moet opklimmen, voldoende hoog om een flinke overstroming te kunnen hebben.

En nu wil het geval, lieve lezers, dat deze bank staat bij de Diefdijk. De Diefdijk is de dijk die in 1284 is opgeworpen om de hoofdwaterkering tussen de Betuwe en de Vijfheerenlanden (Holland en Utrecht) te geleiden. Dieven, dat is wegnemen, en hier was dat de grond die gebruikt is voor het bouwen van die dijk. Daar waar het is afgegraven is het Schootsveld - kon je mooi de vijand zien aankomen. Die bank is niet zo oud vrees ik, maar de geschiedenis staat er in gegraveerd en inderdaad, je hebt een fraai uitzicht over het vrije veld. Achter je word je beschut door de bossen. Daar is niet veel van over maar op die plek is het er. Vrij snel was ik weer terug bij Kaatjes Theetuin, waar ik vooraf een koffie met appelgebak had gebruikt, en het ertegenover liggende Oude Horn, een voormalig sluisgebouw dat prachtig in een vijvertje ligt. Momenteel wordt er door glaskunstenaars atelier gehouden. Ik heb even binnen gekeken, het zag er leuk uit. Toen had ik niet veel puf meer. Terug in het piepkleine Leerdam hield ik het voor gezien. Ik keek nog even naar een saffieren ring, maar heb die toch maar niet gekocht. De bus naar Utrecht kwam vier minuten nadat ik op de halte ging staan en de reis verliep verder goed.

Een stem uit het verleden

Jaren geleden heb ik erg leren houden van twee jongens die mijn stiefkinderen werden: Sander en Thomas. Ik heb ze veertien jaar meegemaakt, in weinig lief en veel leed, en toen tenslotte dat huwelijk voorbij was, was ook mijn relatie met hen voorbij. Althans, dat was tot vandaag. Ja, ik had wel op Facebook gekeken hoe het met ze is, en op zeker moment raakte ik Fb bevriend met Sander. Niks bijzonders verder, een like hier, een felicitatie daar en dat was het dan. Maar toch is het opgemerkt. Sander is sinds vier jaar samen met zijn inmiddels echtgenote Anita en hoe gaat dat, vrouwen houden toch vaak sociale contacten aan en bij. Zo kwam er voor mij heel verrassend een uitnodiging om eens langs te komen. Dat vond ik een uitstekend idee! Veertien jaar is toch niet niks, we zouden wat herinneringen kunnen uitwisselen en vooral was ik benieuwd hoe Sander zijn jeugd heeft omgezet in iets dat werkt voor hem. Eef was ook welkom, dus zo togen wij richting Eindhoven waar we ivm spoorellende en lange busritten werden opgehaald door Sander.
De herkenning was er meteen. Wij werden allerhartelijkst onthaald in zijn Belgische woning, met allereerst een bord verrukkelijke goulashsoep van zijn Hongaarse vrouw. Ghou blijkt een kudde koeien te zijn, lash is de herder van die kudde en ja, die at deze soep. Eenvoudig, maar voedzaam net als de etentjes van Heer Bommel. Wij kwamen aan de enorme keukentafel te spreken over het verleden. Het deed me allemachtig veel plezier om te merken dat Sander zijn ervaringen goed had verwerkt en had omgezet in een krachtig ondernemerschap, op een gebied waar hij zich zonder enige hulp heeft ingewerkt en waarin hij nu fungeert als best practice. Hij werkt met een klein team en heeft wereldwijd een naam hoog te houden. Ik was behoorlijk trots op hem. Uiteraard kwam zijn vader nog even ter sprake, maar het was duidelijk dat dat deel van zijn verleden heeft gegist, is gerezen en afgebakken.
Ook maakten we kennis met zijn vrouw en zoon, en hoorden over het nichtje dat er binnenkort bij komt. Een heel waardevol contact dat vast wel standhoudt. Vlak voor het avondeten werden we weer netjes naar Eindhoven gebracht, waar we een iets te grote friet naar binnen sloegen en een heerlijke kroket. Thuis maakten we het af met ons inmiddels traditionele glaasje wijn. Fijne dag weer.

Thee bij Pauline

Een tegenbezoekje aan Pauline stond vandaag op de rol. Ze had me een weekje geleden geëpt vanuit Zutphen: hoe heette die lekkere thee ook weer? En waar was die te koop? Dus ik had haar doorgegeven dat het bij de Pelikaan te koop is, die verrukkelijke Oudemansthee. En inderdaad, ze heeft er een pak van gekocht. Die kreeg ik dus vanmiddag. We hebben heerlijk zitten babbelen in haar tuin, over de Spaanse taal, over het omgaan met het ouder worden en de beperkingen die daar bij horen, over tevredenheid met wat je hebt. Over vogelvoer voor in de tuin, en over hoe je mensen in je omgeving kunt helpen met wat je te bieden hebt. Heel genoeglijk allemaal.

Verder heb ik Emmy na lange tijd weer eens gebeld. Weinig nieuws. En een agenda voor 2020 gekocht. Tempus fugit.

Eten met Mark

Een etentje met Mark zat al enige tijd in de planning. Laatst botste ik bijna tegen hem op in de sportschool, en meteen vatte ik de koe bij de hoorns. Of hij kwam eten? dat wilde Mark wel. Mij viel de eer te beurt om gastvrouw te zijn. Vandaag was het zo ver. Dat betekende dat ik uitgebreid het huis heb lopen kuisen, mocht ook wel, er kwamen vrachten zand uit. Allemaal naar binnen gelopen in deze warme tijd met open deuren. Verder moeten er glazen worden opgewreven, messen gepoetst, borden gewassen. Grappig, het gaat elke keer weer zo. Vervolgens ging ik aan de slag met de soep. Ik zou vooraf en toe maken, en Eef de hoofdmaaltijd. Dus ik mestte mijn vriezer uit en vond enkele geschikte ingrediënten. Gisteravond had ik al gedroogde porcini in de week gezet. Verder nog wat bosui, knoflook en jus, en daarmee maakte ik een lekker en toch licht voorgerecht. Voor het toetje had ik weer eens een fruitsalade gemaakt. Dat kwam allemaal goed uit op deze hete dag. Voor iets warms was het eigenlijk niet geschikt. Gelukkig had Eef nasi gemaakt, die kun je ook koud eten.
Toen Mark eenmaal was gearriveerd, hoefde ik nauwelijks meer aan het gesprek deel te nemen. Het ging over voeding, spieren, metabolisme en bewegen. Of ze elkaar ook hadden gevonden. Het leek wel of Hugo hier zat, maar dan iets meer geschoold op voedingsgebied. Mark vertelde dat hij graag wil wandelen, maar dat het hem niet lukt om er prioriteit aan te geven. Daarmee kwam de discussie enigszins op de tegenstelling tussen voornemen en doen, dat dat voor sommige mensen maar moeilijk is. Natuurlijk werden er principe-akkoorden gesloten over samen wandelen, tussen de twee heren. Maar nu nog zien of het gaat gebeuren. Het eten had in elk geval heerlijk gesmaakt, en het werd niet te laat.

Farinelli

Op deze tropische dag waan je je al in Italië. Alles gaat trager, met horten en stoten. Ik heb wel iets gedaan, maar zoveel ook weer niet. Weer muziek doorgespeeld, stukken nageluisterd als huiswerk: Lyrische Stücke van Alban Berg, maar ook het verrassende Many, many Cadences van Sky Macklay.
Verder Das Buch der hängenden Gärten van Schönberg en Death Speaks van David Lang, heel mooi.
Maar dat is allemaal wel heel modern en nieuw. Er is ook Oude Muziek, deze week in Utrecht losgebarsten. Ik was van plan om naar de voorstelling over Farinelli te gaan, met het ensemble Stile Galante en Ann Hallenberg, dus toen er een oproep kwam "Wie wil er een vrijkaartje" dacht ik: Waarom niet? En laat ik nou die vrijkaartjes krijgen.

Ann Hallenberg met vrijwel voltallig ensemble

Daarom zaten we met ons tweeën in Vredenburg vanavond. Dat was al een hele tijd geleden. Het lijkt erop dat ze de aanwijzingen iets hebben verbeterd, want zowaar, ik kon onze plaatsen vinden, uiteraard ver opzij van de bühne, bijna erachter. Het was daarom niet allemaal even goed te horen, maar toch gaf het een mooi beeld van hoe een hofconcert in de jaren 1750 e.v. kan hebben geklonken. Het waren andere tijden, maar vandaag de dag zou je zeggen, hoe houd je het uit, al die versieringen. Ann Hallenberg liet van zeer hoog tot zeer laag klinken, zoals Farinelli dat moet hebben gekund, en toch had ik geen ogenblik het gevoel dat er een man aan het zingen was, al of niet gecastreerd. Het maakt me wel nieuwsgierig naar die klank. Er moet ergens een gesamplede CD zijn die dat geluid vrijwel perfect imiteert. Hoe dan ook, Ann was en bleef vrouw. Het laatste stuk was geschreven door Carlo Broschi ofwel Farinelli himself, en daar hoorde je goed hoe hoog én laag hij kon komen.
Door de zwoele zomeravond liepen we uiteindelijk terug naar huis vanaf het Boetzelaarpark, een fijn einde van een toch gezellige avond. Nog een klein drankje en het was af.

Robin Hood

Een echt Brits verhaal is Robin Hood. De Britten grijpen vaak en graag terug op de vrijbuiter in het bos, met zijn zus Marianne, die samen een lange neus trekken tegen de sheriff van Nottingham (hier omgetoverd in vastgoedmagnaat Joanna) en alle gezag (en geld) in hem (haar) vertegenwoordigd. Alweer bijna een jaar geleden heb ik een kleine sponsoring gedaan van het project van The Opera Story in Londen, die een operaatje van die naam en inhoud wilde maken. Nou, het is gelukt en vandaag heb ik na lang aandringen eindelijk de CD ervan binnengekregen. Het is een kleine bezetting, zes zangers en tien musici, en daarmee hebben ze een alleraardigst stuk werk voor elkaar gekregen. Het was een genoegen om ernaar te luisteren, en omdat het zo lang heeft geduurd kreeg ik ook nog een videoregistratie op USB stick. Daar moet ik nog naar kijken, ben heel benieuwd.

De Stulp

Omdat het al weer zo'n prachtige dag was, moest er wel worden gelopen vandaag. En niet getreind, want al die tijd kun je ook buiten zijn. Het werd dus Soest-Zuid. Nee Soest! Nee Baarn. In de trein hadden Eef en ik een babylonische spraakverwarring over waar nou de wandeling zou lopen. Uiteindelijk werd het Baarn, om over de Stulp te kunnen gaan. Het was niet eens uitgestorven, er liepen enkele wandelaars, en wat ze gelijk hadden. De Stulp is een prachtgebied, met die witte koeien die tussen de paarse heide lopen. Het was er wel wat uitgedroogd, het plasje waar we meestal voor een hapje gaan zitten was helemaal leeg. Verderop was het bosje waar we een klapekster hebben gezien. We liepen door tot Den Dolder, alles bij elkaar een kilometer of 15, meer zit er momenteel niet in voor ons.
Daarna had ik veel inspiratie. Dus thuis heb ik van alles zitten knutselen aan de liederen die ik al klaar had, er was toch nog een en ander te wijzigen bij enkele stukken. Ook bij het stukje voor cello solo, dat ik naar Joachim E. heb opgestuurd. Dezer dagen zijn mijn beide buren op vakantie, ik kan dus bij nacht en ontij piano spelen, heerlijk! zelfs na het glaasje wijn dat we 's avonds even samen nemen, heb ik nog wat Bach doorgespeeld, mijn huiswerk van Jan-Peter. Lekker dagje.

Menno's feestje

Hieperdepiep.... hoera! Menno is een half jaar geleden 60 geworden en dat zullen we weten. Hij organiseerde een feest voor vandaag en het zou niet Menno's feest zijn als dat niet met live muziek was. Het was een mooie opzet: inloop vanaf 1500 uur, dan zou er een uitleg over de zoveelste verbouwing worden gegeven, deze keer is het een gastenverblijf aan het eind van de tuin. Vanaf 1600 uur een uur lang uitvoeringen door vrienden en ensembles waaronder met Menno zelf. Daarna dans en party! tot 2000 uur. Dat is te overzien, ook voor het feestvarken.
Wij kwamen om half vijf, een half uur later dan gepland omdat de trein tien minuten vertraging had en dus niet meer aansloot op onze verbinding. We kregen nog een flinke staart mee van al het moois, o.a. een quatre main van Debussy, een stukje van De Falla, een kwartetdeel van Shostakovics, het kon niet op. Knap hoor, van de verschillende deelnemers, en dat in de bloedhitte. Een bomvolle kamer vol mensen die kwamen luisteren. Het concert eindigde met een een optreden van Joachim Eijlander die prachtig enkele solostukken voor cello van Bach liet horen, op een instrument met een prachtige klank dat was gefinancierd door de stichting die is opgericht door de zes broers Van Woerkom. Een mooi gebaar, trouwens. Echt iets voor de gebroeders, en fijn om het resultaat ervan te kunnen beluisteren. Later spraken we nog even met Joachim op het station. Na diens optreden kwamen de hapjes en drankjes langs en heb ik nog een tijd staan praten met Astrid van der Z. uit Leiden. Een heel geslaagde middag waar Menno met veel plezier aan kan terugdenken.

Redhead Days

Een zee van knalrode koppen, allemaal in een zeeblauw T-shirt gestoken. Dansend, zingend, kokend, pratend. Het is vanaf vandaag te zien in Tilburg. Bijna was ik er vandaag al naar toe gegaan, want ik heb zo'n T-shirt besteld, met een pakkende tekst erop, want ik vind het prachtig al die rooien. Vorige week nog kwam er een jongeman de bus in met een brandende Amazone op zijn hoofd, en ik sprak hem aan: of hij ook naar de Redhead Days zou gaan? Hij moest er wel om lachen, had er wel van gehoord en had vaag plannen om er ooit eens heen te gaan. Maar dat ze vanaf vandaag een week losbarsten, dat wist hij niet. Hij ging meteen informatie opzoeken en ik durf te wedden dat ook hij deze week in Tilburg te vinden is. Op Facebook is er een eigen groep van deze 2%-ers (dat is het aandeel van roodharigen op de wereld) en de foto's zijn geweldig.

Waar voor je tijd

Het zwanenwater

Op zo'n schitterende dag als vandaag wil je helemaal niet in de trein zitten, uren reizen om ergens anders een paar uur buiten te zijn. En dan weer terug. Nee, op zo'n dag wil je meteen naar buiten. Het zonnetje straalde, een jas hoefde niet aan en Eef kwam met de ziel onder de arm koffie halen. Dus op mijn voorstel om naar Hollandsche Rading te gaan kwam een enthousiast 'He ja!'. We haalden de bus van iets over half elf en stonden met een minuut of twintig op locatie. Daar liepen we meteen het Einde Gooi bos in, Eef had de onvermijdelijke Komoot aangezet. Het is daar een oase van rust, ik zie er bijna nooit iemand maar wel soms herten die langs galopperen. Deze keer was dat niet het geval. We liepen iets anders dan anders en kwamen daardoor aan het begin van de sloot in het verlengde van de Huidecopersweg. Zo liepen we naar de Egelshoek, waar ik inmiddels 30 jaar geleden mijn wooncarrière in deze regio begon. Het idee was eigenlijk om langs het Tienhovens kanaal te gaan, maar daar lonkte het Bert Bospas ons toe. Dat had ik al zo lang niet gelopen en het is zo mooi. We memoreerden de winter dat de waters er bevroren waren, en dat we de zwanen zagen landen op het ijs. Ze gleden meters door voor ze stil stonden. Een pracht gezicht. Nu was het fourageren geblazen voor de zwanen, de lange nekken tot op de bodem van de sloot gebogen. Een bankje was een mooie plek voor een boterham. Verderop was een bankje waar we in die winter erwtensoep hadden gegeten. Vervolgens liepen we niet het gebaande pad maar daar parallel aan, langs een prachtig veld met veenpluis in bloei.

Veenpluis in Westbroek

Ook de sloten daar waren spectaculair. Nog een stukje door een klein bos, en toen waren we dan toch echt in Westbroek. Wat een mooie wandeling, en zo dichtbij. Dat was nog eens waar voor je tijd! De bus kwam nog niet dus we liepen door naar de kerk, en hebben een aan de weg gekocht peertje opgegeten op de intieme begraafplaats daarachter. Toen was het toch tijd om op huis aan te gaan.
's Avonds kwam zoon Peter nog even langs, ik kwam ook na het eten, en we hebben nog een paar uur zitten babbelen. De DVD die ik hem meegaf voor Jessica had hij natuurlijk weer laten liggen...

Pasta

Gisteren had ik Eef mosselen voorgezet, vandaag zou hij pasta gaan draaien bij Marjorie. Maar eerst gingen we lekker liggen zonnen bij de fitness. Na enige aarzeling ging ik mee naar Marjorie, niet omdat ik dat niet wilde maar omdat er in mijn koelkast lamsvlees lag dat echt vandaag op moest. Ik wilde dus niet blijven eten. Maar we konden pas om vier uur terecht, omdat ze eerst allerlei onderzoeken had moeten ondergaan. Ze vertelde o.a. een hilarisch verhaal over Hugo die luid aaangaf waarvoor hij in het ziekenhuis kwam. Maar na een uur babbelen moest er toch gedraaid worden. Dat duurde veel langer dan verwacht, 300 gram pasta is wel een flinke hoeveelheid om te verwerken. Gelukkig had ze er veel lol aan. Moeder Leia zag er aangeslagen uit. Ze blijft een aantal weken in Nederland, maar het zit haar niet in de koude kleren allemaal. Ze bedankte ons uitdrukkelijk voor onze goede zorgen. Natuurlijk is het erg moeilijk om je dochter van zo ver los te laten, en dan is het heerlijk om te zien dat ze in haar schoonouders nieuwe ouders heeft gevonden. Ook de taalbarrière valt niet mee. Geen woord Engels, alleen Portugees, dus met handen en voeten kun je wat communiceren maar daar blijft het bij.

Moeder en dochter bij het nieuwe pastamachientje

Eef is blijven eten, en kwam na afloop nog een glaasje bij me drinken. Ik had het vlees soldaat gemaakt en had daarna gefitnesst. Ach, en Marieke was jarig, die had ik 's ochtends al gefeliciteerd, ook Jantine had ik met haar zus gefeliciteerd en we hadden daarna nog druk epverkeer. Alles bij elkaar wel een gezellig dagje.

Mozesput

Het boek De Bourgondiërs van Bart van Loo wordt steeds boeiender, vind ik. Vandaag las ik over de hoogtijdagen van Filips de Stoute, die zo naam had gemaakt met zijn ridderlijke optreden in de mislukte slag bij Crécy - iets wat zijn zoon Jan zonder Vrees zou overdoen bij Novipolis, eveneens een grote mislukking. Lering trokken ze niet zo uit hun domme beslissingen in de strijd, als laatste van de bewonderaars van de riddereer. Maar de Bourgondiërs wisten overal goed PR-avant-la-lettre van te maken.
Filips was een big spender, niet alleen aan kleding, eten en reizen, maar ook aan kunsten en religie. Wat die kunsten betreft, de hoogtijdagen van Filips vielen zo in de tijd dat zoon Jan op kruistocht werd gestuurd. Pa was toen Champmol aan het uitbouwen, het complex van een kartuizer klooster dat hij had gesticht om ooit als zijn laatste rustplaats en mausoleum te dienen. Wij spreken over de jaren van eind 1300. In die tijd had Filips een grote groep kunstenaars om zich heen verzameld die nog altijd bekend en beroemd zijn, zoals Sluter en Maelwael. Deze Sluter heeft in die tijd de prachtige Mozesput gemaakt. Het was de sokkel voor een manshoog gouden kruisbeeld, met daaraan een Christus met trekken van Filips, en het wapenschild van Bourgondië. Foei! dat was wel erg ijdel van die Stoute. Het Christusbeeld is er niet meer, maar wel de sokkel. En die is grandioos. Kijk maar eens op bijv. http://foto.anneliesvanzwol.nl/frankrijk/bourgondie2.html of op https://alchetron.com/Champmol#demo
Mozes, David, Jeremia, Zacharia, Daniël en Jesaja staan er naast elkaar, elk herkenbaar aan een eigen attribuut, maar vooral indrukwekkend vanwege de heel individuele expressie in de gezichten en gebaren. Daar staan geen idealen, maar echte mensen, tussen aarde en hemel begeleid door engelen.
Alleen al met deze kunstwerken hebben de Bourgondiërs een onvergetelijke gift aan de mensheid gedaan.
Daar kunnen de soli voor resp. fagot en dwarsfluit die ik vandaag als huiswerk schreef, niet tegenop.

Oorlog en Vrede

Compositielessen hebben wel iets van de degens kruisen, een beetje oorlog dus. Vanochtend zat ik in Den Haag, in de kantine van de dependance van de Universiteit Leiden daar, te overleggen met Jan-Peter. Sparren wil ik het nog niet noemen, zover ben ik nog lang niet, maar een uitdaging was het wel. Zijn opmerkingen over mijn stukjes waren meteen raak. Een conservatieve baslijn - haha, dat was inderdaad het geval maar gelukkig wist ik dat wel. Hij legde de nadruk op het uiting geven aan de emoties die in de tekst staan, meer nog dan ik zelf heb gedaan. Verder ging het over repertoire kennis en hij gaf me een flink aantal suggesties, die ik allemaal ga nalopen. We spraken af dat ik een keer of vijf met hem ga werken, en dan kijken waar we uitkomen. Voor het moment wil hij juist niet met tekst werken, maar instrumentaal. Kortom, ik heb huiswerk gekregen en ben daar enthousiast over. Het was een intensieve ochtend, waarna ik iets anders wilde. Dat werd het Vredespaleis.

Het Vredespaleis is normaal gesloten op maandag, maar niet in augustus. Ik sloot me aan bij de lange rij voor de rondleiding, die al na 10 minuten wachten begon. We werden het paleis ingeleid en het was prachtig. Achter de ornamentale ingangspoort lag een gang, bekleed met ingelegd marmer, zwart, wit een karamelkleurig, en ook karamelkleurige korte zuilen bestaande uit vier als het ware vergroeide deel-zuilen. Er stonden grote, met goud beklede lampen, enorme dingen, manshoog, met een waaier van kleine lampen die als een gesluierd voorhoofd waren bekleed. Een grote marmeren trap, bekleed met een wat ousig kleed, leidde omhoog. Links aan het eind van de gang was een kleine zaal, waarin een prachtige vaas op een sokkel te zien was. We gingen erheen, en zagen dat het een vaas was van blauw edelsteen, geen marmer, versierd met de gouden dubbele adelaar van tsaar Nicolaas II. Het ding weegt 3200 kilo, de vloer moest er voor worden versterkt. Overal in het gebouw dat uit 1913 stamt, was de strenge Jugendstil te herkennen. Zo was er om de hoek van de kleine zaal een lift, met de tekst Ascenseur, helemaal in stijl van de Metro in Parijs.
Om een andere hoek was weer een gang waar prachtig glas in lood was, voorstellende mannen en vrouwen aan het werk. Door de ramen kon je de binnentuin zien, waar een intrigerend beeld te zien was: een keramieken fontein met bovenop vier ijsberen in verschillende houdingen, elk met een prooi die ze hadden gevangen. Lager was de fontein zelf, die omrand was met een cirkel waar zeehonden op figureerden. In een volgende gang waren fresco's met afbeeldingen van alle Romeinse goden.
Zo ging het door. Een en al pracht en praal, van de vloeren tot de plafonds. In de grote zaal, van het Internationaal Hof van Justitie, waren ook weer prachtige glas in lood panelen die verleden (met oorlog) heden (met wetenschap en industrie als wijze heren) en toekomst (met vrede) waren verbeeld. De panelen stamden van voor 1913... toen dacht men nog dat het zo zou gaan.
Al die pracht was geschonken door de deelnemers aan dit Hof. Italië gaf het marmer, Rusland de vaas, Groot-Britannië de bovengenoemde glas in lood panelen, Denemarken de ijsberen en ga zo maar door. Het was een imposante omgeving, door de veelheid wel overdadig, maar een lust voor het oog.

Sri Lankaans eten

Het was wandelweer vandaag, en met enige aandrang gingen we een blokje om, door het bos. Daarna wilde ik weer direct aan de piano arbeid, want de inspiratie is er nog steeds en zelfs de Raaf begint vorm te krijgen. Na de zoveelste uitdraai ben ik aan tafel gaan zitten en omcirkelde de verschillende thema´s en hun vormen, en dat is heel leuk om te zien. Zo kun je de structuur van het stuk veel beter bekijken. Een paar motieven heb ik verplaatst of omgedraaid. Maar toen had ik het wel gehad en heb mijzelf nog even naar niveau 14 gebridged op step. Toen werd het tijd om de CD van de Lange Wandeling te rippen en waratje, dat lukte met aanwijzingen van Dick. Die tracks heb ik nu dus ook digitaal. Geen rijp werk, maar leuk om te laten horen als het zo uit komt.
Daarna werd het tijd voor ons bezoek aan Eefs buren. Sjoerd en Nivethika hadden nog een Sri Lankese maaltijd aan ons beloofd, en vandaag was het zo ver. Ze had heerlijke curries gemaakt, met kip en linzen, rijst en een salade met kwark. Het is daar de gewoonte om met de handen te eten, en dat deden onze gastheer en gastvrouw dan ook, maar dat vond ik toch wat ongemakkelijk dus mocht ik met een lepel eten. Dat smaakte opperbest. Na nog wat nababbelen onder het genot van een heerlijke Ceylonthee (wat anders?) ging ieder zijns weegs. Voor mij betekende dat nog even de voortuin schoonvegen, de groenbak vullen en buiten zetten, dit bloggie schrijven. Tot slot heb ik in de door mij zo geliefde schemering nog een glas vol fazantenbessen weten te oogsten. Elke avond zijn er wel een stuk of wat rijp. Aan het eind van het seizoen levert me dat genoeg bessen op voor jam.

Keukenprinses

Creatief dagje hoor. Nog afgezien van allerlei nootjes die ik heb geschreven, aan de Raaf. Ook in de keuken heb ik mijn mannetje gestaan. Ik had in een onbewaakt ogenblik toch weer kornoelje geraapt, de laatste van dit seizoen, er lagen er honderden maar veelal vertrapt. Prachtig kersrood waren ze, rijper krijg je ze niet, dus ik had het niet kunnen laten liggen. Maar dat betekent dat ik dus verplicht in de keuken stond om eindeloos kornoeljes te ontpitten. Ook nu duurde het weer ruim een uur, misschien zelfs 5 kwartier, maar toen kon er 600 gram kornoelje zonder pit met suiker en pectine op het vuur. Een paar minuten later heb je dan 3 potten jam.
Verder heb ik een brood gebakken, deze keer experimenteel met een deel kastanjemeel. Het kwam mooi uit de oven, nu nog afwachten hoe het smaakt. Ook moest er worden gebraden, en ik had uit mijn tuin mijn enige andijvie geoogst die natuurlijk ook meteen verwerkt moet worden. Die staat nu te pruttelen. Na het eten, want dat is de beste wijze van koken: eerst eten, en dan zonder honger aan de slag. Het menu van vandaag was snijbiet van Theo met een worstje van Veldvarkens. Het heeft heerlijk gesmaakt. Nou de afwas nog...

Voorbereiding

O wat spannend. Maandag ga ik overleggen met een echte componist en niet zomaar eentje, nee, deze jongeman heeft al drie opera's op zijn naam staan en ettelijke instrumentale stukken en nog veel meer. Dat Jan-Peter de Graaff met mij wil overleggen, is een hele eer. Natuurlijk moet zo'n gesprek dan ook grondig worden voorbereid. Dat heb ik vandaag gedaan door nog eens precies door de verschillende stukken heen te lopen, ze door te spelen en te kijken of de uitdraai beschikbaar is. Tot mijn verbazing haalde ik er toch nog wat foutjes uit. Bij de Wimbachklamm was iets helemaal mis gegaan: de linkerhand op de derde pagina was een maat verschoven ten opzichte van de rechterhand. Hoe dat nou mogelijk was?? Gelukkig stond het wel correct in mijn administratie. Opnieuw uitdraaien dus. Maar het betekende ook dat ik alle relevante versies nog eens moest controleren. Stond het origineel wel in de back up? of was het een oudere versie. Bij sommige liederen kwamen ook daaruit nog wat foutjes naar boven. Nu heb ik alle doorgespeelde stukken overal op dezelfde manier in zitten, zoals het hoort.

Maar wat gebeurt er bij zo'n doorspeel sessie? je krijgt inspiratie. Een passage die ik tot AF had verklaard, van de Nachtegalen, maar waar ik eigenlijk niet helemaal tevreden over was, kon ik ineens omtoveren tot een beter stuk, net even eenvoudiger en/of in elkaar vloeiender. Hup, weer naar boven voor de correcties, de uitdraai en de administratie en o ja, ook weer even doorspelen natuurlijk. Na de thee bij Eef bedacht ik dat ik ook de Raaf wel weer eens kon proberen en zowaar! ook hier een paar nieuwe nootjes die de boel in het gerede trekken. Wie weet komt die ook nog eens af. Aan het eind van de middag was ik zo enthousiast, dat ik de stoute schoenen heb aangetrokken en een mailtje heb gestuurd naar Maurice LvB om te kijken of hij interesse heeft in het samen doornemen van een aantal stukken.

Steffani

Afgelopen dinsdag ging ik, na de wandeling met Jessy, 's avonds nog naar een concert in het kader van het Grachtenfestival, in de Wintertuin van het Krasnapolsky. Vandaag las ik de recensies. Het lijkt wel of ik naar een ander concert ben geweest. De loftuitingen buitelen over elkaar heen. 'De jonge (god) doet het gouden Wenen herleven', 'ademloos naar alle zuivere stembuigingen luisteren, zowel in de hoogte als in de laagte vol en rond' kortom het kon niet op. En ik ben de laatste die zal zeggen dat Raoul Steffani niet goed zong, integendeel, hij zong de liederen van Alma Mahler perfect. Zijn stem ging veelal de laagte in, terwijl deze in de hogere regionen voor mij helderder klonk, maar vol was het steeds. Toch is er geen moment geweest dat hij me raakte of ontroerde met zijn voordracht. Misschien lag het aan de instrumentatie. Ik heb de liederen ooit gehoord op de piano, en kon een aantal wrange dissonanten niet meer horen in de strijkers, althans erg vaag. Die dissonanten zaten daar niet voor niks, het kwam zo niet uit de verf. Helaas heb ik niet het tweede deel kunnen horen, waarin Raoul Alban Berg zou zingen. Dat kwam omdat hij een kwartier te laat begon met het eerste kwartier van het programma van een uur - niet zijn fout overigens, maar van de eregasten. Daarna kwam een voor mij onverwacht instrumentaal half uur. Toen was het tien uur, tijd om te vertrekken want anders zou ik de tijdige trein terug niet meer halen. Er waren meer die er zo over dachten, want na het applaus voor het ensemble vertrok een toch best flink aantal personen uit de Wintertuin. Zo was ik wel op tijd thuis, maar had niet veel van Raoul gehoord. Jammer, een gemiste kans.

Vanmiddag kwamen Reinier en Tineke langs, dat was weer een lange tijd geleden. We serveerden een lunch met zelfgemaakte broden, zalm kaas en fruit. We hebben tot zes uur zitten praten.

Plinius in Laren

Een genoegen is het om verschillende musea af te lopen. Het was er de laatste tijd niet zo van gekomen, met al die ziekte enerzijds en bezigheden met kinderen anderzijds, maar soms grijpt hogerhand in. In dit geval was dat Bol.com, dat mij meedeelde dat er weer een boek verkocht was en wel De Wereld, van de pen van Plinius de oudere, en het boek moest naar Laren. Daar staat het Singer museum, en op mijn lijstje stonden de Duitse Expressionisten daar. Dan is één plus één al gauw bij elkaar opgeteld en zo zat ik in de bus van Hilversum naar Laren om het boek weg te brengen, en om naar het museum te gaan.


Ik kwam bij het adres en belde aan. Er kwam geen sjoege, dus ik begon een briefje te schrijven, maar toen hoorde ik toch een krakerige stem. Bent u daar nog? kraakte de stem. Jawel, sprak ik in de deurbel. Wat bleek? de eigenaar van de stem heeft een beveiliging aan zijn huis waardoor je ook als je ergens anders bent, kunt zien dat er iemand is, en met zo iemand, via de deurbel, communiceren. Ik legde hem uit dat ik het boek kwam brengen. Dat vond hij heel toepasselijk, want waar was meneer op dat moment? in Rome! Ik moest er hartelijk om lachen en beloofde hem het boek bij de buurvrouw achter te laten.






Daarna liep ik door het schilderachtige Laren naar het Singer. Het is eigenlijk een piepklein museum. Er hingen een paar aardige stukken, o.a. van een slapende dame door Alexej von Jawlensky, die ik heel mooi vond. Het is niet een tentoonstelling om uren in te dwalen, zodat ik ruim de tijd had om in de zonneschijn te genieten van het chique koopdorp Laren. Uiteindelijk kocht ik niets, behalve een kilo geurige Reine Claude pruimen.

317%

Een meertje in het Bierlap gebied

Het leek even een natte dag te worden, maar al bij de bushalte klaarde het op. We gingen naar Meijendel vandaag, om daar te wandelen met onze nieuwste dochter Jessy. Ze had zelf dat idee geopperd, tot Eefs vreugde: een dochter die zijn wandelhobby met hem deelt! We kwamen op tijd aan en ze stond al te wachten bij de bus naar Wassenaar. Dat was een vrolijk weerzien! De zon deed ook mee, al hoorden we in de verte Zeus nog genoeglijk knorren. Een plu had ze alweer niet bij zich "heb ik nooit nodig, ik heb altijd geluk met het weer".

Daar staan ze dan, de wandelaars

Dus toen er onderweg toch even een pittige bui viel, had ik mijn reserveplu niet voor niets meegenomen. We zetten er flink de pas in, in dat zware parcours met zand. De Bierlap is prachtig, ook al zijn er in dit seizoen geen zingende nachtegalen. We babbelden honderduit en kozen een leuk bankje uit voor koffie met zelfgemaakt appelgebak, en later een boomstronk in een veld met omgevallen bomen voor de lunch.

Jessy vertelde over haar muzieksmaak, over haar plannen met een nieuwe opleiding, over de boeken die ze leest. Wij vertelden anekdotes uit ons leven, kortom het was een heerlijke dag. Tegen drieën waren we weer bij de bushalte en we kwamen op tijd voor de incheck op weg terug naar huis. Op de app van Jessy stond dat ze 317% van haar dagelijkse aantal stappen had gedaan. Die hoefde niet meer te gaan hardlopen.

Een oranje zwam op dood hout

Nog eens heide

We namen afscheid van iedereen en liepen weer over de Renderklippen, een soort ererondje voor we weer naar Epe gingen voor de terugreis. Het was prachtig weer. Er zaten heel veel mestkevers, een mooi gezicht is dat, die glanzende ronde lijfjes die zo onhandig aan komen hobbelen om af te breken waar wij niet in willen trappen. We aten nog onze lunch aan de rand van het paars, en gingen toen naar de bushalte. Daartegenover was een winkel met 'Rare Music', daar heb ik even gekeken maar zo raar was het ook weer niet. Behalve dan dat een prulletje dat ik er kocht meteen uit elkaar viel in het bushokje.
Thuisgekomen ben je al snel weer met van alles bezig, en zelfs Debbie heb ik afgezegd omdat ik gewoon even rustig wilde doen wat er gedaan moest worden. Bovendien gaan we morgen weer weg, en wil ik nog wat voorbereiden. Het schrijven van blogs hoort er ook bij. Bij deze dan.

Die man uit Drempt-Buiten?

Na de opening van de dichtader gisteren was er geen houden meer aan. Eef en ik liepen jolig door de bossen en bedachten de ene flauwekul na de andere. Uiteindelijk had ik een limerick over schoppen en één over klaveren gemaakt, dus nu moesten natuurlijk ook de harten, de ruiten en sans aan de beurt komen. Deze keer gaf Eef de aftrap met een briljante tweede zin "die speelde parmantig vijf ruiten". Na wat gelach en wat geschaaf kwam het volgende eruit:

Zeg, ken je die man uit Drempt-Buiten?
die speelde parmantig Vijf Ruiten
maar o wat een strop,
zijn maat had geen pop.
Naar dat droomcontract kon hij wel fluiten.

Een limerick hoort qualitate qua schunnig te zijn, maar dat kun je op een bridgeweekend jammer genoeg niet maken. Het beste alternatief is dan een drama, en dat is hier toch wel gelukt! Wij waren gepast trots.

De harten had ik niet helemaal juist behandeld, maar bij nader inzien moet ie luiden:

Een rodelaar uit Garmisch-Parten
viel in bij het bridge. 13 harten!
Zijn contract had geen kans
want hij wilde naar sans
en keek vreemd toen ze daar niet mee startten.

Verder hebben we die dag heerlijk gelopen door de bossen. 's Avonds weer leuk gebridged, niet goed gescoord maar wel gezellig gespeeld. Er zaten een paar bijzondere mensen in de groep. Vooral het bijna 90-jarige boerenpaar uit Dokkum was bijzonder. Ze waren naar Epe gekomen op de fiets! en bridgen ons onder tafel. We genoten van zijn verhalen over vroeger, hoe hij met de modderschuit door Groningen punterde, en over zijn veeboerderij. Eef gaat binnenkort een keer bij hen langs.

Renderklippen

De ochtend begon met een heen en weer geëp met de verschillende dochters, een zoon had gisteravond zelfs even gebeld. Maar na het ontbijt trokken we er toch op uit, richting de Renderklippen. Dat is een middelgroot heideveld aan de overkant van het hotel, midden tussen de bossen, en momenteel staat het uitbundig in bloei. De paarse kleur van de Calluna Vulgaris ofwel struikheide golfde over de velden tot aan de horizon, een schitterend gezicht, met daartussenin een enkele berk of vliegden. Schapen waren niet te zien, maar wel bijenkasten. Bij één groepje kasten stond een stel stil bij hun auto. Dus was een praatje snel gemaakt. Hij bleek hobby imker te zijn, en had zojuist een aantal volken uitgezet, ze stonden op het punt om naar huis te gaan. We waren zo goed niet of we moesten een pot honing van hen aannemen. Dat liet Eef zich niet zomaar aanleunen, dus diepte hij uit zijn rugzak een zakje met zelfgebakken noten-rozijnenbrood en gaf dat als gastgeschenk aan onze nieuwe vrienden. Want dat waren ze meteen.
Terug in het hotel was de gang van zaken zoals gisteren: diner en bridgen. Die arme Hans, de bridgeleider, had een lastige avond want de registratiekastjes werkten niet, of eigenlijk de computer. De eerste ronde moesten we met de hand noteren terwijl hij zat te telefoneren met andere begeleiders om het probleem op te lossen. Er was wel een troost voor hem, want tevoren had ik een drietal limericks gemaakt. Dat is ook een beetje traditie bij die weekends, een limerick over bridge. Zo had hij meteen een nieuwe voorraad. Ook de computer deed het weer, maar wij helaas niet want we scoorden niet meer dan net aan 50%.

CODA

In hondenweer vertrokken we naar Apeldoorn. Daar zouden we op de bus stappen naar Epe, maar eerst kwam er een bezoek aan CODA. Naar die tentoonstellingsruimte ga ik elke twee jaar wel heen, omdat dan de papierbiënnale wordt gehouden. Van oudsher ben ik verzot geweest op het werken met papier, vooral het bouwen van huizen en andere gebouwen, maar ook papieren roofvogels heb ik gemaakt, en zelfs een papieren wielklem. Al jaren staat boven op zolder Circus Roncalli te wachten tot ik dat eens afmaak, en dat gaat er beslist van komen! Maar tot het zover is kan ik inspiratie opdoen bij het CODA.
Dit jaar staan er een aantal papieren personen: een Don Quixote compleet met Rocinant, manshoog, er staat een eveneens levensgroot paneel met vier bejaarden voor een tafeltje, met karakteristieke koppen, en er ligt een los hoofd ondersteboven. Maar natuurlijk is er ook klein spul zoals sieraden, en hangt er van alles aan de muur. Wat ik helemaal te gek vond was het werk van Caroline Hofman uit Duitsland. Het zijn gestileerde meubelachtige constructies, klein maar fijn lijkend op draadstructuren. Smullen!

We gingen door naar de bushalte in een ware zondvloed die uit de hemel kwam zetten. Gelukkig konden we snel met de bus mee, en viel de regen buiten Apeldoorn wel mee. In Epe was het nog een half uur lopen. Daar had ik tegenop gezien, maar het viel reuze mee want er was een bospaadje langs de weg en de bomen namen de meeste regen weg. In het hotel aangekomen deden we lui een powernap voor we kennismaakten met onze medegasten. Na een goed diner gingen we aan de bridgetafels en je raadt het nooit: we haalden 60%, goed voor de tweede plaats.

Wit

Een paar dagen geleden kreeg ik een posting op Facebook van China Daily, waar ik enigszins in ben geïnteresseerd. Deze posting trof mij als een bijzondere. Die dag had er al weer een jongeman in Amerika een schietpartij aangericht met veel doden. De posting ging daarop in. Er werd gesteld dat men, het westen? blind was voor het gevaar van de witte terrorist. De gevaarlijke witte mens, daar moest meer naar worden gekeken. De superioriteit van de witte mens zou steeds kijken naar zwarte, of gekleurde mensen (geel werd niet genoemd) die gewelddadig zouden zijn. Maar men moest zich bewust worden dat juist witte mensen veel terreurdaden plegen.
Waarom vind ik die posting er zo uitspringen? wel, dat is omdat tot in de herhaling de kleur van de Amerikaanse en Europese mens werd genoemd, en dat gesteld werd dat mensen met deze kleur niet (langer) superieur zijn, dat men dat niet meer moest vinden; dat mensen met die kleur gevaarlijk zijn.
Ik zie er een soort waterscheiding in. China gaat in de aanval en gooit zijn gewicht nu voor het eerst in het neerhalen van de tot nu toe als dominant beschouwde kleurgroep mensen. Deze uitlating klinkt als je reinste racisme. De discriminatie slinger gaat straks misschien de andere kant op? Benieuwd of dit een vastomlijnde strategie van het land is. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat een chinees blad zich dit zomaar laat ontvallen. Ze hadden het ook kunnen hebben over rechts extremisme. Dat is zoals er in 'onze' media over wordt gecommuniceerd. Dat doet het onderwerp meer recht, want het betrof net als bij andere gevallen weer een jongeman met racistische motieven. En daar waren we nou juist tegen. Maar dit chinese dagblad blijkbaar niet.

Mollo

Bridgen is een teamsport. Dat loopt niet zo direct in het oog, want je bent maar met zijn tweeën, maar het hele idee is dat je met elkaar communiceert, over de hoofden van de meeluisterende 'vijand' heen en vervolgens vernietigend toeslaat of je glansrijk verdedigt tegen de spelende ops.
Dat gaat natuurlijk niet zomaar. Daar moet je voor studeren, en hard ook. Eerst hebben mijn bridgepartner Eef en ik een aantal jaren (!) besteed aan het biedsysteem, in ons geval van de onvolprezen Chris Niemeijer die wij bij onduidelijkheid nog persoonlijk kunnen raadplegen ook. Voor je alle ins en outs van zo'n biedsysteem door hebt, en vooral voordat je elkaar daarin begrijpt puur door te bieden, ben je al gauw een aantal jaren onderweg.
Nu we weer beiden enthousiast zijn over onze sport, gaan we ook serieus de diepte in van het af- en tegenspel. Ook dat is een vak apart, en daar is gelukkig een leermeester voor in de vorm van het boek van Mollo en Gardener, dat ik al weer een poos geleden aangeschaft heb. Nu heeft ook partner Eef een Mollo in het Nederlands op de kop getikt. De man had volgens mij ook aanleg om cabaretier te worden, want de manier waarop hij het boek heeft geschreven, doet je regelmatig in lachen uitbarsten, terwijl het zonder uitzondering technische pareltjes zijn die hij beschrijft. Een klein citaat:

'We zitten in 2SA. Wanneer de klaveren 3-2 breken - en dat doen ze meestal - zijn er negen steenkoude slagen. Jawel, ik zou willen dat we in de manche zaten. Maar gedane zaken nemen geen keer. We zitten in twee, dat moet kinderspel zijn. Niemand kan me mijn twee azen afnemen en ook niet harten HV. Ik heb alles bij elkaar vier klaverenslagen nodig. Welk onheil kan me overkomen? Iemand kan vier klaveren hebben, en dan heeft de ander een singleton. Dat gebeurt toch nog vaker dan je denkt. Ik moet dus maar even opletten. Als ik de vrouw en dan een kleintje naar de dummy speel, weet ik het nog niet. Oost gaat misschien wel renonceren....' enz.
of
'Hoe weten we dat hij precies drie klaveren heeft? De zeven heeft het geheim verklapt, tenminste voor degenen die hoofdstuk tien hebben gelezen. Noord heeft gesignaleerd en daarmee een doubleton getoond. Zijn zeven kan geen singleton zijn, want dan zou west vier klaveren hebben en het contract zou geen drie sans atout heten.'

Dat leest toch als een trein! Een boek om te smullen. De eerste ervaringen met het gebruik van de nieuwe kennis is ook positief. Nu nog het belangrijkste bereiken: dat je echt als team samenwerkt.

Progressie

Nu weet ik even niet wat ik moet schrijven. Daarom maar een bloggie over de advertenties die je op Facebook onder ogen krijgt. Het algoritme probeert me te leren kennen. Eerst kreeg ik advertenties van sites waar je jonge, knappe mannen kunt daten. Die klikte ik weg. Toen kreeg ik advertenties van oudere mannen, op andere sites. Ook weg. Daarna kreeg ik advertenties van trapliften, gehoorapparaten, andere hulpmiddelen. Weg ermee. De volgende lichting advertenties zag mij wel doneren aan goede doelen, zorginstellingen bezoeken en dergelijke. Ook al niet. Vervolgens kreeg ik allerlei spiritueels te zien, zweefcursussen en lekker samen chanten. Na de sites van creatieve vakanties dacht ik even rust te krijgen. Dat dacht het algoritme ook. Nu krijg ik namelijk advertenties voor overlijdensverzekeringen en begrafenissen. Er zit wel progressie in, vindt u niet?

Kornoelje

He heerlijk, de Zwaan is af. Binnenkort hoop ik het lied door te spelen, maar nu is iedereen nog met vakantie. Toch is het een zwierig moment, als ik ik mijn handtekening eronder zet en de lijst met liederen AF ga bijwerken. Het stuk klinkt heel zwanig in mijn oren, en dat was de bedoeling. Glijdend, zonder beroering in het water. Ook mijn boeken zijn uit, dus nu kan ik beginnen aan de stapel die er nog digitaal ligt. Eerst maar eens de Bourgondiërs, lijkt me heel boeiend. Maar natuurlijk ook Mollo gaat weer bestudeerd worden, alles over snijden op de tien, ingooien en introevers. Ja, bridgen is fantastisch en we gaan binnenkort weer.
Verder is het zomer, maar al wel oogsttijd voor de kornoelje. Er staat een boom vlak achter bij Eef, die in deze weken een enorme vracht bessen aan zijn takken heeft hangen. Daar heb ik vandaag een flinke portie van geraapt en gekookt. Dat maakt nog geen jam, daar komen meer handelingen bij kijken, maar dat komt nog. En dan zijn er nog drie andere kornoeljes in het dorp. Dat wordt me waarschijnlijk te veel. Straks komen de fazantenbessen ook nog, tenslotte. Vanavond sporten.
Al met al geen bijzonder dagje, maar wel lekker gevuld.

Gallo

Vandaag heb ik een boek van wijlen Max Gallo uitgelezen, een gelauwerde Franse schrijver van Italiaanse afkomst, die bekend stond als linkse denker. Hij is historicus geweest en lid van de Académie Francaise. Hij schreef veel biografieën en sociaal-historische romans, maar ook werken over politieke stromingen. Het boek dat ik nu onder handen had, had ik van Pauline te leen, ik moest het nu uitlezen. Het boek heet Los Fanáticos, is dus vertaald in het Spaans, eerst dacht ik nog dat het een Spaanse schrijver betrof.
Dit boek is net zo zwartgallig als de boeken van Houellebecq over de islam. Gallo laat in zijn boek duidelijk merken dat hij de islam ziet als de stroming die het vrije denken, de individualiteit zal tegenwerken waar het dat kan, in een nietsontziende onderwerping aan een geschrift dat hij vergelijkt met Mein Kampf. Let wel, dit is een historicus die in politieke stromingen is gespecialiseerd. Hij giet dit verhaal weliswaar in de vorm van een roman, maar het kon niet duidelijker zijn.
Het verhaal: Een lichtzinnige hoogleraar heeft de opvoeding van zijn dochter op zich genomen, maar is geen goede vader. Veel te egocentrisch, veel te genotzuchtig. Zijn dochter raakt in de ban van de islam, wordt de vierde vrouw van een rijke moslim. Zij zoekt en vindt daar zekerheid en het gevoel van fatsoen. Ze levert er haar intelligentie en vrije denken voor in, volgens haarzelf vrijwillig.
De kernzin is voor mij als de hoogleraar nadenkt over de verschillen tussen west en oost en verwoordt wat voor hem het hoogste goed is van het westerse denken: 'de Twijfel, met zijn gezellin de Vrijheid', het erfgoed van de Verlichting; die is uit het islamitische geloof gebannen. Geen twijfel - maar ook geen vrijheid. Onderwerping en verovering met alle middelen, dat ziet Gallo gebeuren.
Natuurlijk zet ik mijn grote vraagtekens bij de consumptiemaatschappij, die door de islam wordt bekritiseerd. Maar de prachtige verworvenheden van de Rede schuiven als een aardplaat onder de aanstormende bergen van starre zekerheid van de wetten in een boek. Er zijn veel intelligente schrijvers die dit scenario schetsen. Ik ben bang dat ze er niet ver naast zitten. De vraag is wat er eerder komt: de verkwanseling van ons verstand, of het einde aan de leefbaarheid van de aarde. Vrolijk word ik er niet van. Gallisch, eerder.

Varkensvlees

De zaterdag ging rustig voorbij met wat op en neer gefiets om kwark en dergelijke te halen. Ook koos ik een nieuwe vriezer uit, de oude bevalt me niet meer, hij lijkt te lekken. En een goede vriezer is absoluut noodzakelijk, met al dat lekkers dat ik bestel van Veldvarkens en Wildernisvlees. Vanavond komt er weer een kilo of tien aan varkensvlees aan de deur.  Mooi geregeld is dat, ze komen het nog brengen ook. Daarna zal ik toch echt moeten eten tot er weer een lade leeg is, zonder nieuw te bestellen. Anders loopt het er nog eens uit!
Bergen fruit heb ik in huis gehaald ook, voor een grote fruitsalade als ontbijt. Morgenochtend krijgt Eef er een grote bak van. Dat is ook heerlijk en gezond. Wij hebben het goed, heerlijk om me dat te realiseren. Vanavond nemen we er een glaasje op, uit het kristal dat ik op de kop tikte en dat echt kristal is. Klink, proost!

Rottige Meente

Ons onderkomen werd gedreven door een vriendelijk echtpaar, dat dolblij is met hun plekje midden in de Rottige Meente. Het huis daar kijkt over een weidse ruigte met wuivend riet en wat bomen op de achtergrond. Daar vloeien de schoonste watertjes die ik ooit gezien heb, vol waterplanten en schoon water. Achter het huis alleen al is een verlaten vijver die de verbeelding tart, zo mooi.

De vijver achter het huis

Na ons ontbijt werden we uitgeluid door de zangoefeningen van Francis, die in datzelfde huis verbleef. Wij gingen op pad om de Wieden eens nader te bekijken, nu richting het noordoosten. Zo kwamen we in Munnikeburen, waar we konden kiezen voor een doorsteek door een echt veenbos. Dat deden we natuurlijk meteen. Een groepje ouderen die de smalle brug niet hadden durven oversteken, kwam nu toch achter ons aan. Het was buitengewoon mooi allemaal, iets om vaker te bewandelen. We kwamen uit bij Nijetrijne. Dat is helaas niet mooi, maar we moesten er wel doorheen om in Wolvega te komen. Nu begon het ook hard te regenen, maar met onze nieuwe paraplu's konden we het wel doorstaan, tot het echt bij bakken tegelijk kwam. Een paar behulpzame jongemannen wezen ons op een afdak waar we konden schuilen. Na een half uurtje lunchpauze liepen we toch maar verder, het regende iets minder, en zo kwamen we in Wolvega waar we net de trein misten - maar we hadden wel een paar kippenpootjes gegeten.

Opgang naar het veenbos

Pagliaccio in Spanga

De sluis bij Ossenzijl

Spanga is een verdraaid eind weg, dus als je geen goede reden hebt om er te zijn, kom je er niet. Nu was er wel een goede reden: de 30e uitvoering van Opera Spanga, jawel, 30 alweer. Het is al een huzarenstuk om één opera daar in de Friese weilanden te organiseren, laat staan dertig achter elkaar. Op de huidige locatie wordt dit ook de laatste, dus ik had voor 2 kaartjes gezorgd, een onderdak en 2 diners in het weiland. Zo kreeg ik Eef mee naar deze buitenpost. Natuurlijk zouden we er ook gaan wandelen. Hij had er een hard hoofd in. Het zou gaan regenen, stormen zelfs, en de amateurs daar zouden niet om aan te horen zijn. Dat kon dus niet anders dan meevallen! Het was heerlijk prettig wandelweer. We begonnen in Ossenzijl met een kop soep. Van daar uit kon je rechtstreeks op een witrood pad langs een veengracht lopen, richting Kalenberg, een prachtig gezicht waar we echt niet van het fietspad werden afgefietst. Zoveel recreanten waren er niet. We liepen door tot een aardig bankje, daar zaten we even van de Weerribben te genieten en draaiden weer om richting Ossenzijl. Daar staken we door de weilanden, wel verhard, tot de grens van Overijssel en Friesland en konden toen al snel op het Voetpad lopen, een wandelpad dat onderdeel is van een LAW. Aan datzelfde Voetpad lag ons onderkomen voor de nacht. Dat betekende een 20 minuten terug lopen naar de feesttent. Eef griezelde er al van, 's nachts datzelfde stuk in het donker terug, maar ik had een zaklantaarn in mijn rugzak gestopt. We kwamen tegen half vijf aan, konden nog even een uiltje knappen voor we naar ons diner gingen. De 20 minuten vlogen voorbij en op het weiland van de opera was een uitstekende restauranttent ingericht waar we van de dorpsvrijwilligers een volledige maaltijd kregen. We namen er een glaasje rood bij voor de gezelligheid en kwamen nog in gesprek met mede-gasten. Het bleek allemaal uitstekend georganiseerd te zijn, en toen Eef begreep - hij hoorde repeteren - dat dit niet een amateurgezelschap was maar echte professionals, toen kon de avond niet meer stuk.

Het restaurant

de Bühne

Na rustig eten gingen we de tent in. Het zitten was niet comfortabel, maar we redden het. De bühne was groot en keek uit over de landerijen. Het stuk van Leoncavallo 'Pagliaccio' werd met veel vuur en emotie op de planken gezet. Een optreden in een optreden in een optreden, deed me denken aan Hamlet. Het eind is volgens mij iets ingekort geweest, de minnaar van Pagliaccios vrouw werd niet gedood, het stuk was abrupt uit toen hij zich bekend maakte, maar dat paste heel goed. De treurige melodie van 'Ridi, Pagliaccio' klonk na in de kale polder. Tabarro van Puccini was knapper geschreven qua muziek, maar het verhaal vond ik minder overtuigen. De vrouw van de beurtschipper bestrijdt haar verdriet over het verlies van haar baby met een minnaar, maar waarom hield ze niet meer van haar man? Dat kwam niet duidelijk naar voren. Het was trouwens mooi geregisseerd, met dagloners op het schip die almaar zakken aan het laden waren op een vrachtwagen die achter in het veld stond. Francis vB deed het weer uitstekend, en ook de rest van de crew. Ze kregen terecht een daverend applaus. Wij gingen in het donker naar huis, en het licht van mijn minilamp was net aan voldoende om het schelpenpad te volgen. We vielen als een blok in slaap.