Farinelli

Op deze tropische dag waan je je al in Italië. Alles gaat trager, met horten en stoten. Ik heb wel iets gedaan, maar zoveel ook weer niet. Weer muziek doorgespeeld, stukken nageluisterd als huiswerk: Lyrische Stücke van Alban Berg, maar ook het verrassende Many, many Cadences van Sky Macklay.
Verder Das Buch der hängenden Gärten van Schönberg en Death Speaks van David Lang, heel mooi.
Maar dat is allemaal wel heel modern en nieuw. Er is ook Oude Muziek, deze week in Utrecht losgebarsten. Ik was van plan om naar de voorstelling over Farinelli te gaan, met het ensemble Stile Galante en Ann Hallenberg, dus toen er een oproep kwam "Wie wil er een vrijkaartje" dacht ik: Waarom niet? En laat ik nou die vrijkaartjes krijgen.

Ann Hallenberg met vrijwel voltallig ensemble

Daarom zaten we met ons tweeën in Vredenburg vanavond. Dat was al een hele tijd geleden. Het lijkt erop dat ze de aanwijzingen iets hebben verbeterd, want zowaar, ik kon onze plaatsen vinden, uiteraard ver opzij van de bühne, bijna erachter. Het was daarom niet allemaal even goed te horen, maar toch gaf het een mooi beeld van hoe een hofconcert in de jaren 1750 e.v. kan hebben geklonken. Het waren andere tijden, maar vandaag de dag zou je zeggen, hoe houd je het uit, al die versieringen. Ann Hallenberg liet van zeer hoog tot zeer laag klinken, zoals Farinelli dat moet hebben gekund, en toch had ik geen ogenblik het gevoel dat er een man aan het zingen was, al of niet gecastreerd. Het maakt me wel nieuwsgierig naar die klank. Er moet ergens een gesamplede CD zijn die dat geluid vrijwel perfect imiteert. Hoe dan ook, Ann was en bleef vrouw. Het laatste stuk was geschreven door Carlo Broschi ofwel Farinelli himself, en daar hoorde je goed hoe hoog én laag hij kon komen.
Door de zwoele zomeravond liepen we uiteindelijk terug naar huis vanaf het Boetzelaarpark, een fijn einde van een toch gezellige avond. Nog een klein drankje en het was af.