Plinius in Laren

Een genoegen is het om verschillende musea af te lopen. Het was er de laatste tijd niet zo van gekomen, met al die ziekte enerzijds en bezigheden met kinderen anderzijds, maar soms grijpt hogerhand in. In dit geval was dat Bol.com, dat mij meedeelde dat er weer een boek verkocht was en wel De Wereld, van de pen van Plinius de oudere, en het boek moest naar Laren. Daar staat het Singer museum, en op mijn lijstje stonden de Duitse Expressionisten daar. Dan is één plus één al gauw bij elkaar opgeteld en zo zat ik in de bus van Hilversum naar Laren om het boek weg te brengen, en om naar het museum te gaan.


Ik kwam bij het adres en belde aan. Er kwam geen sjoege, dus ik begon een briefje te schrijven, maar toen hoorde ik toch een krakerige stem. Bent u daar nog? kraakte de stem. Jawel, sprak ik in de deurbel. Wat bleek? de eigenaar van de stem heeft een beveiliging aan zijn huis waardoor je ook als je ergens anders bent, kunt zien dat er iemand is, en met zo iemand, via de deurbel, communiceren. Ik legde hem uit dat ik het boek kwam brengen. Dat vond hij heel toepasselijk, want waar was meneer op dat moment? in Rome! Ik moest er hartelijk om lachen en beloofde hem het boek bij de buurvrouw achter te laten.






Daarna liep ik door het schilderachtige Laren naar het Singer. Het is eigenlijk een piepklein museum. Er hingen een paar aardige stukken, o.a. van een slapende dame door Alexej von Jawlensky, die ik heel mooi vond. Het is niet een tentoonstelling om uren in te dwalen, zodat ik ruim de tijd had om in de zonneschijn te genieten van het chique koopdorp Laren. Uiteindelijk kocht ik niets, behalve een kilo geurige Reine Claude pruimen.