Menu du carnaval

Met wat restjes moest ik iets; weggooien is immers geen optie. Er lag nog een stukje komkommer, een hapje kant en klare tutti frutti, een zakje met een soort cantharellen (maar net iets anders). Verder een stukje rookworst, een mini potje pindakaas met dadels. Wat kun je daar nou mee??

Ik besloot om alles te combineren. Samen was het net genoeg voor één persoon. In de kookpot stond nog een restje jus met vet. Daarin smoorde ik de paddenstoelen, met wat knoflook en een restje kurkuma. Daarna voegde ik de andere ingrediënten toe, terwijl ik inwendig zat te lachen.

En ik heb toch zitten smullen! Het was heerlijk!

Museum Zutphen

drie heren op het ijs bij Zutphen

binnenplaats museum

Het mag weer! Museumbezoek met mondkapje, tijdslot en QR code is toegestaan. Eef en ik gingen er vandaag meteen op uit, en wel naar het stedelijk museum van Zutphen. Daar hing de expositie Hoge Luchten, met werk uit het depot van het Rijks. Het was een stralende dag, de wandeling door Zutphen was een waar genoegen en daar waren we dan, bij de kunst. Het museum bleek een gebouw te zijn waar we altijd aan voorbij waren gegaan, en het was een prachtgebouw! hoe is het toch mogelijk. Een poortje met versieringen bood doorgang naar een kleine kloosterachtige tuin en daar doorheen was de ingang. We moesten alles laten zien, code, tijdslot, de hele mikmak. Vervolgens werd ons elk de controlevraag gesteld. 

In Eefs geval was dat: wat is uw geboortedatum? Hij hing de clown uit en zei dat hij dat niet wist. De dame achter de balie was helemaal van slag. Tja, Amsterdamse humor landt niet in Zutphen. 
De expositie was zeer de moeite waard. Naderhand namen we nog een kop koffie met gebak, wat minder de moeite waard was; maar ik vond het gezellig om nog even na te zitten.

Daarna vertrokken we weer naar huis. Maar wat zag ik in de gracht liggen? 't Kofschip! Wat een stad.

 

Schipborg via Balloërveld

Via de sociale media was mij het adres van de Waddenvarkens doorgekomen: Schipborg. Nu weet u natuurlijk dat Schipborg iets ten noorden van het onvolprezen Balloërveld ligt. Niet? Dan wordt dat tijd, want het Balloërveld - dat ik nog niet kende - blijkt een paradijselijk gebied te zijn. Als je niet hoeft te denken aan eten en drinken dan, want het is puur zandgebied. Je waant je er in de duinen, met nergens de zee. Wel is er overal heide langs de paden. Het oog kan zien tot in de verre verte, een heerlijk gevoel. Het was een koele maar droge en redelijk heldere dag, weliswaar zonder zon maar toch helder. Vanaf Rolde liepen we direct het veld op en vielen van de ene verbazing in de andere. Wat een gebied, dat we dat nog niet hadden ontdekt! Nu heeft Eef mogelijk wel tijdens zijn diensttijd eens op het Balloërveld gebanjerd, maar dat waren toch vage herinneringen. Dit gebied strekte zich in zijn volle pracht voor ons uit. 

Halverwege troffen we een ander wandelend stel. Hij wilde op termijn een zelfvoorzienende levenswijze gaan uitoefenen; zij sprak Spaans. Dus waren ze zich aan het oriënteren op Noord-Spanje. Ik wens hun veel succes toe en wie weet, kom ik ze nog een tegen op de sociale media. Na een paar uur verder lopen kwamen we bij de varkensboer. Maar dat bleek iets anders te liggen dan gedacht. Het was een wederverkoper van de boer, die in Uithuizen zijn boerderij en in Uithuizermeeden zijn slagerij heeft. Dat wordt dus een keer op naar het hoge noorden. Wel kon ik er een heerlijk stuk vlees kopen. En ook Eef kocht iets, terwijl hij zich zo had voorgenomen dat niet te doen.

Van Raalte naar huis

Mijn nieuwe schoenen waren gearriveerd. Om ze uit te proberen, wilde ik een wandeling maken, maar door mijn draaierige hoofd wilde ik niet ver van huis. Ik besloot om van Raalte naar Wijhe te lopen. Mocht het onderweg mis gaan, dan kon ik met het busje weer terug. Het busje zette me keurig af bij een onbestemde straat in Raalte, zoals daar zoveel zijn. Het dorp is maar niks, vind ik. Ik hoefde daar niet doorheen. Meteen dus weer omgedraaid en terug gelopen. Na een paar straten kwam ik op een plek met een bushalte; ik keek even naar de tijden en wat heb je: daar was hetzelfde busje waar ik net was uitgestapt, met dezelfde chauffeur. We moesten er om lachen, maar ik legde hem uit dat ik terug zou lopen en alleen even naar de tijden keek. Verder ging het. De route is niet om over naar huis te schrijven. Het is een vrij desolaat boerenlandschap. Alleen op een stuk halverwege kreeg die verlatenheid toch iets van wat je bij de Winterreise ook wel voelt: eenzaamheid, verlatenheid, kaalte. Daarna kwam er iets meer lente in het landschap. Een bloeiende elzentak, maar ook een omgeknakte boom met een wonderlijk scheurpatroon. Toen ik thuis was, was ik maar al te blij dat ik weer een hete thee kon drinken. 

Mijn hoofd liep om

Wat een uren ik de laatste weken in het IVN heb gestoken. Niet gewoon. Maar al het werk aan de nieuwe statuten en HHR was wel klaar, de deadline was gehaald, en we zouden er over spreken in een laatste vergadering voor die deadline. En toen liep mijn hoofd om. Dat wil zeggen, ik kreeg last van duizeligheid. Dat is wel eerder gebeurd, en dat is heel verontrustend. Daarom zegde ik de vergadering af. Alles was voorbereid tenslotte, de anderen konden bij wijze van spreken op het stippellijntje tekenen. Het was echt even nodig om gas terug te nemen. Zelfs de dagen hierna ben ik nog bestookt met allerlei dingetjes van het IVN, die echt moesten. Een hele week vrijaf zat er niet in. Maar goed, dit hielp wel.

Vogelplas

Een prachtige dag om naar Zandvoort te gaan: niet te warm, niet te winderig, en droog. De verbindingen liepen weer uitstekend dus in no time stonden we op het strand. Ik bewonderde er de scheermessen, Eef trapte ze met kinderlijke pret kapot. Het was niet erg vol op het strand, maar wel levendig. Een viskar rolde naast ons naar zijn bestemming, ergens verderop. In de verte werd een mooi gebouw zichtbaar, de Poort. Dat was al geen Zandvoort meer, maar Bloemendaal. Zodoende gooide ik de route om. We liepen nu niet terug naar Zandvoort, nee, we gingen door naar station Bloemendaal. Wat een onverwacht genoegen! De route leidde ons dwars door een deel van de Kennemerduinen dat we nog niet goed kenden. Zo kwamen we langs een heerlijke en stille duinroute bij de Vogelplas. Daar was het wel drukker, maar toch nog bijzonder plezierig om er te lopen. Zo ging het nog even door, langs een andere, kleinere plas ook, en toen moesten we helaas de gewone weg op om bij het station te komen. De mosseltjes die we hadden gegeten waren toen wel gezakt. Thuis dus lekker gegeten.
 

Vier uur vingeroefeningen

Je zou het bijna vergeten: ik had nog een tienrittenkaart voor pianoles. Daar was er nog maar eentje van gebruikt. Vandaag ging ik weer. Ik had een stuk van Scarlatti ingestudeerd, waar je maar steeds je handen moet kruisen. Dat doet ze leuk hoor, Rianne, ze zoekt steeds stukken uit die een eigen uitdaging in zich hebben. Dus daar pingelde ik rechts en links. Niet slecht! zei Rianne (het was wel slecht haha), en nu nog zorgen voor terrassendynamiek in dit stuk dat bedoeld is voor clavecimbel. En dan dat ook nog afwisselen tussen de partijen links en rechts. En hoe zat het met mijn vingerzetting? Ik moest een andere proberen, die meer elegantie aan het stuk zou verlenen. Alles bij elkaar een leuke les die me weer plezier in het spelen gaf. Want dat was er een beetje uit. 

de restjes voor in de kwark

Dat was een goede voorbereiding op de middag. Wat heb ik gedaan? Kornoeljes ontpit. Vier uur lang! Ik had een hele berg, schoon en wel geplukt en geraapt bij de school in Zutphen, en ze lagen al maanden in de vriezer. En dat was het juist, ik ben de vriezer aan het uitmesten. Dus deze kornuiten moesten eruit. Van de vorige keer weet ik nog dat het veel werk was, maar deze keer was het wel erg veel werk. Toch heb ik doorgezet, want kornoeljejam is de lekkerste ooit en ik wil niet één geraapte kornoelje verspillen. Bovendien weet ik dat ik deze klus maar één keer per jaar geklaard krijg, het was nu of nooit. Omdat ik al naar de markt in Olst was geweest, en de zon was verdwenen, was dit een uitgelezen moment. Maar vier uur, dat had ik toch niet verwacht. Uiteindelijk had ik 575 gram kornoelje en daar kwamen drie volle potten uit. 

Uit lunchen bij de familie

Vera en Klaus zijn familie van Eef. We lopen de deur niet plat bij elkaar, maar soms is er toch contact. Deze keer hadden zij ons en Jan en Thea voor een lunch uitgenodigd. We prikten een datum - vandaag - en zo zaten we met ons zessen bij elkaar. Dat mocht zowaar. Er was veel te bespreken. Vooral oude familiefoto's en verhalen passeerden de revue, in elk geval tot de lunch op tafel stond. Vera had een heerlijke salade gemaakt, licht van toon, en daarnaast lag er een vracht vis in allerlei soorten en maten op tafel. Dat was smullen. Klaus bood er ook een glas champagne bij aan. Eef aarzelde even, maar nam er toen toch graag één. En een tweede. Ik liet het bij eentje, en dat terwijl ik overdag nooit drink, normaal gesproken! maar ja, het was ook zo gezellig. Natuurlijk spraken de twee zakenmannen over zaken, maar niet hinderlijk. Wij lachten er wat om. Liepen na afloop gewoon met de benenwagen naar het station, compleet met muts en hoed die voor Vera zo'n verrassing waren. Als goede gastgevers liepen zij trouwens mee en ze zwaaiden ons vriendelijk uit. Deze zomer komen ze een keer bij mij. 

't Joppe

Voor mij heeft 't Joppe een magische klank. Dit gat in Salland, een vlek aan een paar lange donkere straten, heb ik als kind met mijn ouders bezocht omdat daar het huis stond van oma Berg. Oma Berg was geen eigen oma, maar wel een heel echte onvervalst lieve oma. Zij was de moeder van een collega verpleegster uit de opleiding van mijn moeder, en zowel moeder als dochter heetten Roos.

In de verte een hertje, bos te 't Joppe

Een lieve naam dus ook, met prettige associaties. Het huis was van donkere stenen gebouwd, en je kwam er binnen langs een stenen trap van misschien drie, vier treden. Daar stond je op een betegeld voorportaal, niet zo groot, dat overhuifd was met een uitbouw die op de pilaren bij de traptreden steunde. De houten deur zwaaide welkom open en daar stond ze dan, die lieve oma met haar witte haar. Hoe het er binnen uitzag, dat weet ik niet meer, ook niet of er een oprit was voor de auto. Wel weet ik dat ik bij het donker worden mocht helpen om een schoteltje melk buiten te zetten, onderaan de trap, voor de egeltjes. Dan hield ik heel erg van oma Berg.

Bijna heel 't Joppe heb ik doorzocht maar helaas, ik kon het huis niet vinden. Misschien weet nog een oude bewoner iets over haar. Dan moet ik er snel weer heen.

De Pelikaan

De thee was op. Dus op naar Zutphen. Ik had van tevoren aangekondigd dat ik twee kilo Oudemans mix kwam halen, anders staat het er niet. Bovendien is het donderdags marktdag in Zutphen, met onder andere de biologische markt. En ja hoor, daar bij de kraam stond het bolronde silhouet van Melle, de gourmet al over de groenten gebogen. We maakten een praatje, daarna kocht ik winterpostelein, wel vier ons zo verbaasde zich de koopman. Dat vond hij nogal veel. Ach ja, je krijgt een grote eter op bezoek, dan zorg je voor genoeg groenvoer. Daarna kocht ik walnoten uit het geplaagde Moldavië bij de notenkraam. Het liefst heb ik walnoten uit Oost Europa, die smaken tenminste ergens naar. Deze waren inderdaad uitstekend. Eigenlijk zou ik vandaag naar het Silent Film Festival zijn gegaan, maar u raadt het al: afgelast. Corona.

Vergaderen met twee schermen

Vergaderdag! dus ook vandaag weer aan de IVN bak. Deze keer bij mij thuis, achter twee schermen. Want van de ene pc doet het geluid het niet, en van de ander de camera niet. Ik houd niet van die zoom sessies, maar wat moet dat moet, en het kan nog niet fysiek bij elkaar helaas. Het lukte me om de ene pc te gebruiken en tegelijk in de andere te kijken, en ook nog om aantekeningen te maken. Gelukkig had iedereen het goed voorbereid en konden we snel werken. Zo werd het een vruchtbare avond. Nu nog snel uitwerken en de volgende vergadering voorbereiden. Dan krijg ik eindelijk een paar dagen zonder IVN.

O ja, en niet alleen vergaderd: brood gebakken, met de hand gekneed, misschien wel mijn mooiste brood ooit.

Aangenomen werk !?!

Alweer een dag die ik vul met mijn secretariswerk, het moet niet gekker worden. Vanaf tien uur ben ik in een stuk door bezig geweest, tot ik om 1600 uur (!) tot de ontdekking kwam dat het meeste wel gedaan was. Vervolgens heb ik even wat piano gespeeld en gegeten, en 's avonds kreeg ik weer allerlei berichten en mails waar ik op in moest gaan. Zo zat ik tot na 2300 te mailen en te eppen en te  schrijven en te archiveren. Allemaal voor de vergadering van morgen en voor de deadline van 1 februari voor de ALV stukken van eind maart. En dan zitten er mailtjes bij waaruit het lijkt of sommigen niet hebben gelezen wat ik heb rondgestuurd om commentaar. Als ik had geweten dat het zoveel werk was, had ik nog eens op mijn kop gekrabd toen ze me vroegen. Ik wil binnenkort weer tijd hebben om na te denken over mijn verjaardagsfeest!

Naar Heino

Het is januari, niet de maand waar ik het meest van geïnspireerd raak, maar het was vandaag helder en fris. Goed genoeg om een wandeling aan te durven. Eef wil altijd wel, dus het werd een loopje naar Heino. Van hieruit daar naar toe is aan te bevelen. Het eerste stuk, naar de Elshof, is niet veel bijzonders. Daar moet je doorheen zogezegd. Dan net voorbij de Elshof kom je bij het eerste geboomte. Maar eerst passeer je een huis met een grote moestuin. In de lente hadden we de baas daar de tuin zien voorbereiden, en zie: een woud van boerenkool wuifde ons tegemoet. Ik kon het niet laten, ging het erf op om te vragen of hij het ook verkocht. Welnee, zei de baas. Hij gaf het weg. Vond het niet mooi genoeg om te verkopen, hij gaf het spul aan zijn schapen. Nou, ik had een paar hele mooie stronken gezien! Hij was niet zo goed of hij sneed ze er voor me af. Het paste precies in de grote plastic zak die Eef bij zich had. Dat zou een heerlijke maaltijd worden die avond! samen met de prachtaardappelen die een buurman bij mij achter in zijn voorhuis te koop heeft liggen. 

Vanaf dat punt is de wandeling erg plezierig. Heino is eigenlijk een veel leuker dorp dan Wijhe. Het is bossiger, afwisselender, en je komt ook nog eens over het terrein van de Fundatie. Daar moet je je door een ijzeren draaihek worstelen, overgewicht komt er niet doorheen want het is een heel smalle doorgang. Zelfs je rugzak moet af. Maar ben je op het terrein, dan word je ook niet geërgerd door fietsers. Er is daar een prieeltje dat in de lente op prachtige bloemen, waaronder pinksterbloem uitkijkt, over een vijver. Na de Fundatie loop je alweer door omboomde lanen zo naar het station. Daar ging ik naar huis en Eef liep nog naar slager Haverkort, tevergeefs zoals zou blijken. De boerenkool was zo gemaakt en smaakte fantastisch.

Jacob Olie

Een koude, natte dag: tijd voor een stadswandeling. Eef had de Jacob Olie wandelingen liggen en eentje daarvan had hij nog niet gedaan. Zo togen we naar Amsterdam en liepen eerst verkeerd; Eef is de weg een beetje kwijt in zijn oude stad. Maar we kwamen bij het Frederiksplein en vandaar uit liepen we een flink deel van de wandeling. Helaas werd het er niet droger op, dus op zeker moment vonden we het welletjes en namen de tram terug. Jacob Olie was een fotograaf, een van de eersten, die zijn Amsterdam vastlegde aan het eind van de 19e eeuw. Veel van de panden die hij vastlegde, bestaan nog. Ik was wel geïmponeerd door een enorme ombouw van de ingang van de regentenzaal van het Spinhuis. Daarop stond een vrouw met een zweep, die twee andere tegenstribbelende vrouwen zittend in bedwang hield en die hen liet werken aan zo te zien een net, of een weefsel. De spreuk erboven luidde:

"Schrik niet, ik wreek geen kwaad maar dwing tot goed.

Straf is mijn hand maar lieflijk mijn gemoed."

Jaja, dat is tegenwoordig echt ondenkbaar geworden. En het is de vraag of het toen hielp. Die arme sloebers waren vooral in dat Spinhuis terecht gekomen wegens tergende armoede.

Jessy en Jordy

 Wat gezellig! Jessy kwam op bezoek, en deze keer nam ze haar Jordy mee. Om tien uur waren ze al present. Met een grote grijns kwamen ze de trap op, en meteen was het een druk gebabbel. Jessy had weer veel boeken gelezen, waar ze het over wilde hebben, en Jordy zat geamuseerd toe te luisteren; nu begreep hij beter wat haar bezielt, al dat leesvoer. Als je ons hoort praten over zoveel onderwerpen, dat is gewoon leuk. Je kon merken dat Jessy gewoon ergens is ingedoken zonder hulp van voorkennis, want ze spreekt de namen van bekende personen uit de boeken uit zoals ze staan opgeschreven. Heel voorzichtig heb ik haar een paar keer gecorrigeerd, want ik wil niet flauw doen; ze leest die boeken, dat is geweldig. Maar wil je het erover hebben, dan moet de juiste uitspraak toch wel erin slijpen. 
Jordy en Jessy zijn een leuk stel. Hij heeft plannen voor zijn toekomst en werkt daar hard aan. Jessy is duidelijk dol op hem. Ook zij werkt hard aan haar toekomst. Haar ambitie is om de grootste verdiener van hen twee te worden, en Jordy daagt haar uit. Na heel wat uren heerlijk met elkaar te hebben gesproken, gingen ze bepakt en bezakt weer naar het volgende sociale evenement. Eef had haar wat boeken meegegeven en een mooi stuk pluma, omdat ze vertelde dat ze dol is op Iberisch vlees (kwam dat even goed uit!). Jordy kreeg haas mee, dat kan hij goed bereiden. Zij barstten nog van de energie, wij merkten dat we helemaal op waren en zaten in saamhorig zwijgen nog lang na te genieten.

Jan-Peter er over heen

Jan-Peter wilde wel nader ingaan op mijn pogingen om het gedicht The Sea op muziek te zetten. Ik had wat vragen op een rij gezet en daar zat ik dan, bij de Zoom sessie. Een vol uur kreeg ik suggesties, commentaren en opmerkingen, allemaal opbouwend en erudiet. Luistertips, technische tips, en zelfs liet hij zich verleiden tot een opmerking over de sfeer. Ik vrees dat het gat tussen ons twee zo groot is, dat ik het maar moeilijk zal kunnen overbruggen. Maar als ik weer tijd heb - voorlopig ben ik veel te druk met secretaris werk - ga ik afluisteren wat hij vertelde en probeer ik daar iets verder mee te komen. Tot mijn plezier blijkt hij werk te hebben tot halverwege 2024 en druk bezig met de periode daarna te vullen. Mijn ondersteuning heeft hij niet nodig! ik wel die van hem. Na het uur coaching hebben we nog een half uurtje over zijn plannen nagepraat, dat was interessant. Zoals eigenlijk alles wat hij onderneemt. 

Van Olst naar Deventer

Deze dagen moet ik gebruiken voor het schrijven van mijn huiswerk voor Jan-Peter haha. Ik ben bezig met The Sea. Was ik eerst vrij moedeloos omdat er geen inspiratie kwam, daar vond ik vanochtend de juiste toon en heb het natuurlijk niet af gekregen, maar toch ben ik flink opgeschoten. Misschien mede door mijn goede voornemen om 's ochtends de wekker te zetten op half acht? Hoe moeilijk ik het ook vind om uit bed te komen, het levert me wel meer tijd op. Op zeker moment, zo rond half elf, had ik mijn gedachten op papier gezet en aangezien het schitterend weer was - en dat deze week niet lijkt te blijven - stoof ik de deur uit en haalde de bus naar Olst, Hoenlo. Dat is mijn startpunt voor wandelingen in de buurt. Deze keer nam ik me voor om naar Deventer te lopen. Via een slingerend pad is dat ook gelukt, ik heb ruim 14 km gelopen. Was weer fijn.