Mijn nieuwe schoenen waren gearriveerd. Om ze uit te proberen, wilde ik een wandeling maken, maar door mijn draaierige hoofd wilde ik niet ver van huis. Ik besloot om van Raalte naar Wijhe te lopen. Mocht het onderweg mis gaan, dan kon ik met het busje weer terug. Het busje zette me keurig af bij een onbestemde straat in Raalte, zoals daar zoveel zijn. Het dorp is maar niks, vind ik. Ik hoefde daar niet doorheen. Meteen dus weer omgedraaid en terug gelopen. Na een paar straten kwam ik op een plek met een bushalte; ik keek even naar de tijden en wat heb je: daar was hetzelfde busje waar ik net was uitgestapt, met dezelfde chauffeur. We moesten er om lachen, maar ik legde hem uit dat ik terug zou lopen en alleen even naar de tijden keek. Verder ging het. De route is niet om over naar huis te schrijven. Het is een vrij desolaat boerenlandschap. Alleen op een stuk halverwege kreeg die verlatenheid toch iets van wat je bij de Winterreise ook wel voelt: eenzaamheid, verlatenheid, kaalte. Daarna kwam er iets meer lente in het landschap. Een bloeiende elzentak, maar ook een omgeknakte boom met een wonderlijk scheurpatroon. Toen ik thuis was, was ik maar al te blij dat ik weer een hete thee kon drinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten