Elshof

Buurman Roel vindt die quarantaine net zo vervelend als wij, hij is ook een buitenman. Hij heeft wel het excuus van zijn honden en gaat dus elke dag even om. Vandaag (of was het gisteren?) had hij ons uitgenodigd voor een wat langer stuk, een uurtje of twee, zonder honden. Met zijn drieën mag nog net, dus vrolijk gingen we op pad. Hij zou ons een pad richting Heino laten zien. Wat moesten we lachen; dat hadden we gisteren nog gelopen, het is zo'n beetje het enige pad dat het dorp uit leidt. Maar mooi is het wel, en we kwamen dus weer bij de Elshof. Roel wilde daar keren, maar legde wel uit dat het vervolg daar in de richting van Heino een heel mooi stuk is. Dat gaan we dus een andere keer vervolgen.
Nu keerden we toch maar om. Roel bleek een intensieve causeur, en vertelde ons van alles o.a. over de geschiedenis van Wijhe en de Krijtenberg, de wijk waar we wonen. De plaatselijke baron hier had een havezathe, de Gelre, en had die net afgebroken om er een heus kasteel te bouwen toen de Russische spoorlijnen over de kop gingen en hij al zijn aandelen als behang kon gaan gebruiken. De familie heeft de catastrofe financieel niet overleefd, en hij moest het goed overdragen aan een andere adellijke pief met iets meer geluk. Maar van een kasteel is het niet meer gekomen, in de zichtlijn langs het opzienershuisje zie je nu alleen de kerk van Wijhe. Roel noemde zijn huis consequent een landhuis. Dan is dat van mij ook een landhuis, dat geeft weer een heel ander beeld.

Jessy is jarig

Het eerste wat ik vanochtend deed was, Jessy appen. Zij heeft een treurige verjaardag, nu er niemand mag komen. Konden we maar persoonlijk langs, appte ik, maar helaas dat kan nu niet. Eef appte haar ook en ze wisselden nog even wat plannetjes uit.
Buurman Roel is een sportieve man, en hij had ons uitgenodigd om met zijn drieën - dat mag nog net - een paar uurtjes te gaan wandelen. Natuurlijk deden we dat, en zo liepen we alweer het rondje naar Elshof en terug. Daarna was het vooral kokkerellen, en ik heb heerlijk piano zitten spelen. Later ging Eef ook even op de kruk, echt prettig om muziek te kunnen maken in je eigen huis.

De rode kamer

Vandaag was ik met geen stok de deur uit te krijgen. Eef ging alweer wandelen, maar ik had nog genoeg te doen in de rode kamer. Er moest worden gesjouwd, verplaatst, gesorteerd, opgeborgen en weggegooid. Natuurlijk in mindere mate dan bij de verhuizing, maar toch lag er nog aardig wat werk. Aan het eind van de middag lag het er allemaal keurig bij en zelfs oma's bureautje staat nu op een plek waar ik wel eens echt kan gaan werken. De lust om te werken is er nog niet zo; dat duurt nu al wel een hele poos. Maar toch helpt het dat er orde is, inmiddels, in mijn huis. Mijn creatieve periode zal nu wel een keer weer op gang komen.
Natuurlijk hebben we ook vandaag heerlijk gegeten: Provencaalse kip, met spruiten en aardappels, en vla toe. Zowaar komt er wat lucht in de vriezer. Eigenlijk gaan die voorraden best hard. Tycho appte me dat zijn verhuizing achter de rug is, en dat hij enorm is opgelucht nu hij deze fase kan afsluiten.

De slager sluit

Het weer riep er om, om en om te maken. Binnen zitten lukt gewoon niet. Daarom weer het rondje naar het oosten. Deze keer liepen we weer langs de Leugenshorst, ik moet toch eens uitzoeken waarom die straat zo heet. Maar nu liepen we iets verder en kwamen zo op de Elshof. Dat moet een oude boerderij zijn geweest, maar deze is nu omgebouwd tot een gemeenschapshuis van de vlek Elshof. Er is een vlindertuin aangelegd, en een gevlochten halve bol, van wilgetenen, nodigt uit om even te gaan zitten. Dat deden we, om onze bammetjes op te eten. We spraken nog even met een dame die in haar tuin bezig was - op gepaste afstand - en daarna togen we naar het dorp. We waren op tijd om de aller-allerlaatste zaterdagmiddagopening van de slager mee te maken; zondag gaat hij definitief dicht. En het is zo'n goede slager! heerlijk nagelholt, zelfgemaakte balkenbrij en dergelijke. Maar alles gaat voorbij, hij heeft het niet gered. Er komt ook geen nieuwe slager voor in de plaats.

Ponts-pontsgewijs

Vijfendertig jaar geleden, wat een tijd, was dit mijn trouwdag. Het hagelde toen, was echt maarts koud en wisselvallig, er flitste zelfs een bliksemstraal door de lucht op weg naar het stadhuis. Uiteindelijk bleek dat symbolisch voor dat huwelijk want het was kil en het hield geen stand.

Lente aan de IJssel

Maar vandaag was het een stralende lentedag, die we niet voorbij wilden laten gaan. Omdat ik gisteren de pont had gecheckt, wist ik dat we naar de overkant van de IJssel konden komen. Zo gingen we op pad, stalden onze fietsen en gingen het pontje op. Daar kon je met de pin je euro betalen, allemaal vanwege het besmettingsgevaar. Echt leuk om zo voor het eerst van mijn woonstee naar de overkant te gaan. Daar zat een gezin buiten op hun veranda, en we hadden het er nog even over dat nog maar een paar dagen geleden het water nog zo hoog stond. Ze lachten er vrolijk om.

We liepen vervolgens over de dijk (onderlangs kon niet vanwege het broedseizoen). Het bleek een heel aangename wandeling te zijn, nu het zo rustig is, met onderweg ook nog stukken die we wel over het gras konden lopen. In de verte zagen we het gehucht Veerssen met een draaiende molen. Maar toen we in het dorpje aankwamen, met uitzicht op de prachtige verdronken landen in de IJssel, was de molen in de rouwstand gezet. Er was zojuist iemand overleden, niet aan corona; dat kan namelijk ook.

Korenmolen in de rouwstand

Verder ging het, en het stuk werd al maar mooier. We konden over een watergang lopen, een fietspad dat bedoeld is om onder te lopen als het water erg hoog staat zodat het dorp droog blijft. Maar nu was het pad begaanbaar, gelukkig, het leidde door en langs een prachtig natuurgebied. Met een kilometer of 11 kwamen we aan bij de opgang naar de pont in Olst. Daar gingen we de IJssel weer over en liepen naar de trein, die ons terugbracht in Wijhe.
Het was nog vroeg, we namen vast een bak erwtensoep en luierden wat in de tuin tot het echt etenstijd was.

Uitgerekend

Alle mathematica helpt niet wanneer er een kind geboren moet worden. Vandaag zou de kleine "Melchior" van stiefzoon en schoondochter Peter komen. Maar al wie er zich aankondigde, geen Melchior. Wij zaten er niet mee, toen we eenmaal terug waren in Wijhe hebben we ons vermaakt met een klein ommetje (Eef) en wat lezen (ik). Verder fietste ik een klein stukje, naar de pont, om te kijken of hij voer. En ja, hij voer, je kon gewoon over. Nog wat napraten en toen waren we al toe aan de nacht.

Zo zag het er drie dagen geleden bij de pont uit...

...en dit zag ik vandaag

Kadootje

Een thuisdag vandaag, want alle boodschappen zijn wel een keer gedaan, dus wat doe je dan. Ik heb de tuin een beetje aangeharkt, mijn schoondochter gefeliciteerd met haar verjaardag, nog wat kleine dingen geschroefd en wat gelezen. Saai was de dag niet, want er wachtte mij een kadootje. Om half twee ging de bel. Daarachter deinsde de postbezorger van mij vandaan "ik heb twee pakjes voor u, doet u de deur aub dicht dan zet ik ze voor u neer". Dick had mij al gemaild dat er een huiswarmertje aan zat te komen. En nu stonden ze er dan, twee pakjes met flessen wijn, waarvan drie met allerliefste opschriften over vriendschap. Ik mailde Dick meteen dat ik er die avond eentje op hem zou nemen.
Inmiddels kwam Eef uit zijn flat terug, helemaal in de bonen. Ja, bonen had hij in overvloed meegenomen, maar waar hij eigenlijk om was gegaan had hij vergeten mee te nemen. Bovendien had hij zijn balkondeur open laten staan. Ik had het eten al op tafel, en spoorde hem aan om direct daarna weer terug te gaan; we konden de trein van half zeven halen. Een fles van de lekkere wijn van Dick nam ik mee, en zo zaten we tegen half negen weer op zijn flat. De buurvrouw, die de open deur had gemeld, kwam ook langs en zo namen we met ons drieën een heerlijk glaasje rosé op zijn gezondheid.

Weer door de weiden

Vanochtend was het al heel wat later dan gisteren dat Eef zijn oogjes open deed. Ik had al thee en koffie gezet en we zaten een poosje gezellig te babbelen. Maar daarna moest er toch gelopen worden, en we deden hetzelfde rondje als wat ik gisteren deed, met een wat grotere lus eraan vast.
In die lus zat een boerderij met prachtige MRIJ koeien, nog met horens, op stal. Ik hoorde de radio en probeerde te kijken of de boer er was; misschien verkocht hij melk? maar er was geen boer. En je gaat ook niet aanbellen op zo'n dag. We liepen dus door, maar dat kwam op niks uit en we keerden om. Ik probeerde het opnieuw bij de boer en jawel, de boerin kwam woedend uit huis stuiven om me weg te jagen. Ze had nog net geen bezem in de hand. De boer was er ook bij gekomen, en ik legde uit dat we altijd boerenmelk hebben, en dan ook nog van MRIJ koeien. Daarop ontdooide hij, maar helaas hij verkocht geen melk. Eef heeft nog een poosje met hem staan babbelen, het ijs was gebroken en deze zomer gaan we vast nog eens langs.
Het is niet leuk om te merken dat de medemens chagrijniger wordt en wantrouwiger, in deze crisistijd. Toch vermoed ik dat we het laatste daarvan nog niet hebben gezien. We moeten het samen doen, is het adagio van hogerhand, maar juist dat samenzijn mag niet meer en je merkt wat een impact dat heeft op de mensen. Bovendien heerst de angst, het verstand zit in Den Haag althans dat hoop ik dan maar. Gewone mensen kunnen dit helemaal niet hebben. Als het langer gaat duren, gaan we minder prettige gevolgen voor de omgang met elkaar meemaken. En de economie? die hoeft voor mij niet te groeien, maar nu zijn er wel erg weinig mensen die haar nog draaiende houden. Wordt vervolgd....

Knollenland

Ik werd wakker in een leeg huis, en heb mij vervolgens beziggehouden met huishoudelijke taken zoals de was en het stofzuigen. Maar daarna ging ik erop uit, stralend weer, en het kan nog. Natuurlijk ging ik op pad naar een gebied zonder tegenliggers, en dat is hier in de buurt het achterland met de weilanden. Op een kruispunt waar de geel-rode symbolen je rechtdoor willen hebben ging ik naar links, en stond oog in oog met twee loerissen van hazen, rustig op het pad. Ze waren totaal niet nerveus maar toen ik de camera pakte, waren ze helaas toch wel zo voorzichtig om het knollenland met de voederplanten voor de koeien in te springen. Geen foto dus, maar wel een prachtig beeld op het netvlies. Verder liep ik, tot de straat, en daar kon ik een sluisje oversteken dat naar een pad langs een sloot leidde. Daar liep ik over de graskade, passeerde een klein bos met een mooi meertje, en kwam uiteindelijk in de nabijheid van Wijhe uit.

Reebiefstuk

Noem je dát leeg? Dit is leeg!

Bepakt met allerlei nuttige dingen liepen we eerst door het bos naar het station. Daar bekeek ik eerst even de ravage die het virus heeft aangericht onder de winkeliers. Bubbles en Blessings dicht, de bakkerij en bloemisterij wel open maar natuurlijk zonder klanten, allemaal lege winkels en een onaf Melchiorplein. Daar verrijst overigens wel een koepel waarvan ik hoop dat het een muziektent of tenminste een ontmoetingsplek wordt. Achter de nieuwbouw aan het Melchiorplein bleek een smal doorgangetje te zijn, nu nog niet helemaal te belopen want nog in de steigers, dus die mensen wonen boven op de schoenenwinkel en de bank. Hun ramen kijken er precies op uit. Dat zijn de klanten waar Jacqueline op hoopte. Hoe lang zal het nog duren voor ze komen?
De trein kwam wel snel maar het was de verkeerde. We namen hem wel, en gingen toen in Den Dolder lekker op een bankje in de zon wachten. De trein was niet echt leeg, zoals een paar dagen terug.
Maar het was wel stiller dan eerst.
Thuis in Wijhe had ik geen zin om verder te lopen en ging de fazantenbessenstruiken een plekje in de klei bezorgen.
Tot mijn verbijstering kwam er een heel terras aan vierkante stenen onder de klei vandaan. Dat wordt nog een klus om daar een tuin van te maken.
Als afsluiter aten we Romeinse salade met reebiefstuk en gebakken aardappels, een topmaal.

Van Putten naar Ermelo

Vol vertrouwen is de handel buiten gezet

Op deze stralende lentedag, fris en blauw, zouden we naar Bilthoven gaan om wat laatste boodschappen te doen zoals kaas bij John. Bovendien wilde Eef nog wel wat klusjes klaren daar en wat spullen verzamelen voor geval van nood. Natuurlijk maakten we van de gelegenheid gebruik om nog even een stuk te lopen en dat werd van Putten naar Ermelo. De dienstregeling van de treinen is op de schop gegaan, geen intercity's meer behalve die van Enschede naar Den Haag en die van Zwolle naar Deventer. Grappig genoeg betekent dat voor ons dat er geen enkel verschil in reistijd is. De trein naar Zwolle rijdt zoals vanouds, het is ook maar één halte, en de trein van Zwolle naar Bilthoven was altijd al een stoptrein. Goedgemutst stapten we in Ermelo uit en zagen dat we niet de enigen waren die van de lente wilden genieten. Het was wel niet zo vol als op de stranden, maar er liepen en fietsten toch heel wat mensen, die wel enige afstand hielden volgens de richtlijnen van Rutte. Wij liepen over het Volderbeekse Voetpad, een oud kerkepad dat ik vroeger al eens had gelopen en daarna niet had kunnen terugvinden. Het is daar een pracht, weilanden tussen de bossen. Midden in het bos was een producent van lekkere dingen zoals ei en sap, die zijn waren in goed vertrouwen had uitgestald. Ik kocht er een doosje eitjes.

 

Kasteel Groevenbeek

De watertoren van het kasteel

 Langs de heide liepen we verder, passeerden het kasteel Oud-Groevenbeek en stapten uiteindelijk weer in de trein. In Bilthoven aangekomen ging ik snel naar John, die van achter plastic nog altijd zijn heerlijke kazen verkoopt. Beetje lezen, en dat was het dan verder.

Lege borden

Blijf wandelen, is de boodschap van degenen die in deze crisis adviezen geven over de gezondheid. Dat is niet aan dovemansoren gezegd bij Eef en mij. Omdat we alles al in huis hebben, gaan wij eruit. Deze keer was het voor een korte wandeling, van Lochem naar Barghem, een stukje van 8 km dat we al eerder hadden gedaan. Het was akelig fris en het zag ernaar uit dat het ook nat zou worden, maar gelukkig bleef ons dat bespaard. Dit stukje is erg fraai om te lopen en te zien, het was dan ook erg leuk om weer langs de Berkel en de mooie vistrappen te lopen. Deze keer doken we Lochem even in, en hoewel het vrijwel uitgestorven was, had het toch een open en prettige sfeer. De slager Sieverink was open en Eef kon het niet laten om daar droge worst te kopen. Verder op weg ontmoetten we een oudere heer die duidelijk om een praatje verlegen zat. Hij was gepensioneerd dierenarts en we spraken even over het kapot fokken van honden, en over het gedrag van ganzen. Toen we in Barghem aankwamen was eigenlijk het idee om daar nog even heen en weer te lopen, maar ja, dat was buiten de OV engel gerekend. Uiteraard kwam de bus er precies aan. Zodoende vertrokken we maar terug naar Deventer waar de Intercity naar Zwolle nog altijd rijdt - en die doet net mijn dorp aan. In de onderdoorgang naar de sporen viel het me ineens op: alle reclameborden waren blanco. Er was geen schreeuwerige aanbeveling meer van spannende boeken, verre reizen of speciaal ademende sokken. Ook op het perron was geen boodschap meer te bekennen. Wat een rust geeft dat.

Terug op het honk heb ik voor mezelf een lekker bakkie thee gemaakt van een kruidenmengsel uit Slovenië, dat ik op de Wandelbeurs gekregen heb. Heerlijke thee! weer heel anders dan mijn Oudemansmengsel, maar zeker ook thee waar je vlinders van in je buik krijgt.

Allemaal beestjes

Geen enkel excuus meer

Vanochtend was dan de langverwachte dag dat de verhuizers de overtollige gebruikte dozen kwamen ophalen. Mijn hele schuur was onopruimbaar doordat die stapel in de weg stond. Vanwege de mindere werkdruk kon er vandaag een medewerker langs komen rijden. Om negen uur 's ochtends stond hij op de stoep. De dozen waren snel ingeladen, en hij kreeg een kopje koffie voor onderweg. Toen kon ik beginnen met het uit- en inruimen van de schuur. Daar kwam nog een heleboel spul boven water! En zodra de meeste spullen bij elkaar waren gelegd, waar ik ze zoek als ik ze nodig heb, toen zag het er ineens echt prima uit daar beneden. Van de weeromstuit wilde ik ook boven nog even aan de slag. Maar eerst kon ik de fitness spullen ophalen. Dat deden we samen, mutsig als een oud stel.

Die heeft raar opgekeken

Maar vervolgens gingen onze wegen wel uiteen. Ik haalde wat dingetjes bij de HUBO en Eef ging wandelen. Ik was net bezig met het afspelden van het gordijntje dat de ruimte onder mijn trap aan het oog onttrekt, toen ik bezoek kreeg: een enorme spin. Met uitstrekte poten was ie zeker 8 centimeter. Al vaker heb ik gemerkt dat grote kevers en spinnen graag hier als gast vertoeven. Speciaal daarvoor heb ik een melkglas staan en een ansichtkaartje. Recept: je zet het glas recht over het beest heen, schuift voorzichtig het kaartje eronder, je zorgt dat je de pootjes niet beschadigt, en dan pak je het hele zaakje op, loopt naar buiten en zet de onverlaat ergens neer waar hij niet snel de weg terug meer vindt. Die van vandaag paste maar net in het glas.

Het nieuwe beleid van de regering

Deze woensdag zouden mijn fitnessspullen arriveren, maar er bleek een misverstand te zijn. Ze komen pas morgen. Niet getreurd, ik was toch al van plan om mijn oefeningen te doen. Omdat ik bij de tweede proefles, in Zwolle, gewoonweg een lelijke blessure heb opgelopen, ga ik het maar zelf doen, natuurlijk met Debbie in mijn achterhoofd. Wat is dat een gemis; dat had ik tevoren niet kunnen bedenken, ik moet wel elke maand naar haar toe. Tot die tijd - nu gaat het al helemaal niet, met al die verboden vanwege het corona virus - doe ik het zelf. Dus om half een ging ik naar mijn 'sportkamer' en stelde me op voor de spiegel. Ik probeerde zoveel mogelijk de oefeningen te doen die ik me van Debbie herinner, maar o wat is dat lastig. Ze is echt een vakvrouw, en ik schutter maar wat oefeningen aan elkaar. Die ik ken, doe ik wel goed hoor, de techniek heb ik wel meegekregen. Een vol uur lang kon ik mezelf bezighouden en dat voelde achteraf echt heerlijk.

Toen wilde ik er wel even uit, en ook moesten er nog wat boodschappen worden gedaan. Na dat ritje boog ik af naar de oever van de IJssel, want die staat momenteel buitengewoon hoog. Het pad achter de zomerdijk is zelfs overstroomd. Het was een imposant gezicht. Aan Martijn epte ik toen maar dat het nieuwe beleid van de regering is, om het virus te verdrinken.

Remy aan de harp

's Avonds was er een live stream op Facebook van Remy van Kesteren. Aan schoondochter Jessica, die zelf wel aardig harp speelt, gaf ik dat door en zo zaten we samen, hoewel ver uit elkaar, naar het harpspel te kijken. Gezellig, zoiets!

Grootmoeders oorbel

Grootmoeders oorbel, of fazantenbes, of Leycesteria (die heb je in verschillende soorten), die wil ik in mijn tuin. Alleen al vanwege het lieflijke zicht op de waterval van donkerrode en witte bloemetjes in de lente. Ook al vanwege de aantrekkingskracht die deze plant heeft op een veelheid aan insecten. En last but not least, omdat in de herfst een vracht aan overheerlijke bessen vraagt om geplukt te worden, zodat ik er heerlijke jam van kan maken. Maar de eerste leverancier bij wie ik bestelde stuurde me doodleuk de plantjes op die ik had aangekruist om de order vol te krijgen, en liet weten dat de fazantenbes helaas niet door kon gaan. Shit! Wat nu. Gelukkig waren er meer kwekers, en bij eentje had ik beet. Je kon ze laten opsturen, of afhalen, en dat kon dan onder andere te 't Joppe.
Nu heb ik als kind een hele lieve grootmoeder gehad, oma Berg, die helemaal mijn grootmoeder niet was, maar wel ontzettend lief voor mij. Zij woonde in 't Joppe. Ze zat qua magie niet ver onder oom Jan de tovenaar, want zij had in haar huis in een lange donkere boslaan nachtelijk bezoek van egeltjes. Die kwamen bij haar het schoteltje melk leeg likken dat ze 's avonds voor hen neerzette. Ik heb daar toen zelfs even egeltjes gezien! en dat was voor mij de eerste keer. Zo'n oma kan toch niet stuk? Haar stenen huis had een entree met een paar treden omhoog, dan kwam je onder een ronde boog door beschut voor de voordeur te staan, en dan deed ze de houten deur open en mocht je naar binnen. Door die boog heb ik vroeger altijd een voordeur met een ronde bovenkant willen hebben.
Het leek me een goed plan om even te zoeken naar haar huis te gaan zoeken, als ik tijd over zou hebben, daar in 't Joppe. Het is niet zover van Wijhe vandaan.

Dat gevoel had het inderdaad. Hier kon ik afhalen.

Met de bus vanuit Deventer arriveerde ik op bestemming. Alweer was het een werkelijk stralende lentedag. De afhaallocatie was iets verder dan 't Joppe Centraal haha, dus ik reed nog een halte mee en stopte vrijwel voor mijn doel uit. Het is een gewoon woonhuis, geen winkel, maar afhalen kan er wel. Met de vrouw des huizes maakte ik even een praatje. Zij zat met haar vier kinderen nu thuis, het is een rare tijd. De fazantenbessen stonden klaar, één paste er in mijn rugzak, de andere nam ik in een plastic zak aan de hand. Net op dat moment kwam de bus voorbij. Dat was mooi, want naar de volgende halte was het een klein half uur lopen en dat wilde ik maar al te graag in dat mooie weer!
Maar Joppe zien, dat wordt een andere keer.
Ik bracht de planten thuis en ging nog naar Zwolle om mijn vermaakte tafelkleed op te halen. Eef kwam thuis met de Oudemansthee. Al bij al een productief dagje.

IJskelder

een onverwacht stukje cultuur in het bos

Het was maar de vraag wat er vandaag te doen zou zijn. Alles is behoorlijk uitgestorven, ik heb alles in huis wat ik nodig heb, Eef was de deur uit en het was stralend lenteweer. Daarom ben ik eerst maar eens de hortensia gaan uitdunnen. Mijn lievelingsplant is het niet, maar Ingeborg, met wie ik aan de praat kwam, vertelde dat op deze grond lang niet elke plant het doet. Het is zeker klapklei, waar de wortels moeilijk doorheen kunnen. Een karwei is het wel, dat wegknippen van de uitgebloeide toppen. Je voelt het behoorlijk in je rug. Dat is nou net het laatste wat ik wil veroorzaken, een vastzittende rug, dus ik stopte er halverwege mee en besloot een stukje te fietsen richting Raalte en daar eens te kijken of er ook wat bos in de buurt staat. Zo gezegd zo gedaan. Op de fiets richting Raalte zag ik al snel dat dat niet een tochtje is dat je voor je leut doet. Het landschap is er nogal saai; maar bij boerderij 't Zwervel was zowaar een bosgebiedje waar je in kon lopen. Daar zette ik de fiets neer en ging op mijn gemak het kleine gebiedje in. Tot mijn genoegen zag ik dat er een ijskelder ingebouwd is in de grond. Het zag er wat verlaten uit, maar niet totaal verwaarloosd. Het stukje bos is wel klein, maar is best aardig. Ik maak me sterk dat als je er aan de noordkant uit gaat, er een verbinding is met een bosje weer wat verderop. Dat heb ik nu niet gedaan, ik liep terug. Daar was ook nog een zitje gemaakt met stronken waar een latje op lag. Het latje was zo oud, dat het geen gewicht meer kon dragen, hetgeen ik kon constateren toen ik voorzichtig mijn achterste neerliet op de stronk. Eventjes kon het wel, ik had mooi uitzicht over de velden. Daarna zocht ik de fiets weer op en ging naar huis.

Oma

Vandaag kreeg ik een heel lief fotootje: een tekening van Guusje die probeert te schrijven. Drieëneenhalf jaar oud is de boef, maar ze heeft al goed gekeken naar wat haar grote zus doet.
En haar schrijfsel was meteen een heel fijn kadootje voor mij: dit schreef ze.

Een eretitel

Is dat niet knap?

Alles afgeblazen

Ik was een beetje bang dat het oud papier niet zou worden opgehaald, maar gelukkig is dat er vanochtend wel van gekomen. Ik had toch een berg staan! blij dat het werd meegenomen. Ook vandaag ben ik gaan wandelen, maar daarna ging ik toch nog naar Zwolle om een te vermaken tafelkleed naar een Syriër te brengen, en om een wasrek te kopen voor in de badkamer. Dat is toch prettiger, de natte spullen in de natte cel. Ook vandaag kon ik niet naar Javier, die vanmiddag zou optreden in Utrecht; ik ging maar niet. Later epte Teresa mij dat Javier al weer in Madrid zit! Blijkt dat hij al gistermiddag na het concert in Breda naar Spanje terug is gegaan, want het zaterdag recital was afgeblazen. Maar hij had wel vergeten om het door te geven.... Teresa was helemaal opgelucht, die zag hem al vast zitten in ons koude kikkerland. Maar de recensie van zijn optreden was laaiend enthousiast! Van Javier gaan we meer horen, let op mijn woorden.
Ook Vera en Claus hebben inmiddels hun bezoek afgeblazen. Lekker stil wordt het.

Vriendenerf

Het virus domineert de kranten. Er wordt gevraagd om zelfdiscipline, om niet te hamsteren en dergelijke, en hier in Wijhe is die discipline er ook wel. Vandaag ben ik maar wel boodschappen gaan doen, maar ook deed ik een lange wandeling van Olst naar Olst via De Terp. Het water van de IJssel stond zo hoog, het klotste onder aan de zomerdijk. Maar ik liep via het fietspad en kwam zo ook langs het Vriendenerf. Misschien is dat iets voor mijn echte ouwe dag.

Niet alle Pilates

Er stond in eerste instantie van alles op de rol, want Teresa en Javier zouden komen. Javier om een recital te geven, Brahms, en Teresa om hier te logeren en te luisteren. Ik had me er erg op verheugd, maar Teresa zei af: in Madrid is de noodtoestand afgekondigd, ze mag niet weg. En toen ik Javier belde, zei hij dat de recital was verplaatst. Dus vanavond was er tijd voor Pilates. Ik had een proefles geregeld, in Zwolle. Dat was wel wat laat op de avond, maar ik wilde toch proberen. Zonder Pilates gaat toch niet goed. Nou, dat heb ik geweten. De dame deed veel rolling like a ball, mijn absolute niet-favoriet en niet zomaar. Mijn bouw is daar niet voor geschikt. Om mijn goede wil te tonen, deed ik toch wel mee. Nu zit ik met een fikse blessure: een wond bij mijn stuitje. Dat wordt dus geen Pilates in Zwolle.

Sportclubs vergelijken

Nu ik verhuisd ben is het wel een beetje een probleem dat ik geen Pilates meer kan doen bij Debbie. Of ik moest telkens een dagkaart regelen als ik er ben. Dat is wel een optie, maar ik kijk toch ook om me heen. Nu had Debbie zelf op FB gepost dat er in Amersfoort een nieuwe sportclub open gaat, maar haar ondeugende snuit pontificaal op de folder. Daar ging ik dus vanochtend meteen na de wandeling door het bos heen. Ik kwam terecht, vlak achter station Amersfoort, in een poepie gezellig stukje van die stad dat ik helemaal niet kende! Echt een oud dorpssfeertje heerste daar. Een ouderwetse slager, een banketbakkertje en een groenteboer vlak bij elkaar, een gezellig ogend kroegje en van die huizen waar de huiselijkheid nog van af straalt. Een beetje groen maakte het af. En daartussen was dus een piepklein pandje waar Mathilde me te woord stond. Helaas geeft Debbie daar geen les, maar Mathilde is van dezelfde opleiding als zij en doet ook Pilates met ballen, tubes, stokken enzovoort. Alleen stond er nog niets klaar haha, de tent werd op dat moment nog ingericht. Er stonden al wat opbouwstukken van apparaten en spiegels. A.s. zaterdag is er open dag, daar ga ik zeker heen. Ben heel benieuwd, ik hoop dat het echt goed is daar.
Maar nog een tweede alternatief is opgekomen en wel de ProFit keten in en rond Zwolle. Die hebben een stuk of 6 vestigingen in de omgeving. Eén daarvan zit op 5 minuten lopen van een treinstation richting Kampen, en heeft Pilates op een gunstig tijdstip. Ik liep er heen en werd aangenaam getroffen door de ruime, lichte zaal en de beleefde manier waarop ik te woord werd gestaan. Ik mocht alles bekijken. Op de eerste verdieping waren de kleedkamers en twee prachtige ruime en lichte zalen, met allerlei hulpmiddelen. Mij werd verzekerd dat elke Pilatesles weer anders werd onderricht, zoals dat hoort om je spieren niet te laten wegzakken in routine. Klinkt goed allemaal! Een proefles is al geregeld.

Knoest doorgehakt

Als dat zoeken en vergelijken, je wordt er ibbel van. En dat terwijl binnenkort de eerste eters gaan komen: Vera en Claus, en die wil ik niet om een zijtafeltje laten zitten. Daarom heb ik vandaag de knoop, of de knoest maar doorgehakt. Even ging ik nog kijken naar de keurige tafel bij de tweedehands kantoorwinkel die hier ook al is gevestigd. Een pracht tafel, maar te groot, 2 meter raak ik hier niet kwijt. Maar de winkel ernaast, de kringloop, had een mooie uitgerekt cirkelvormige tafel staan met elegante licht gebogen poten. Allemaal grenenhout. Dus met knoesten, en vrij licht. Onder de tafel zitten 6 laadjes verborgen. En dan ook nog voor ongeveer 1/20 van de prijs van al die handgemaakte supertafels. Kortom, a.s. maandag komt mijn nieuwe eettafel. En mocht deze toch niet bevallen, dan heb ik voor een paar tientjes een tijdlang plezier van deze tafel tot ik iets anders zou vinden. Mooi toch!
Ik zat nog maar net na te genieten van mijn gehakte knoop, toen Eef binnenviel, veel vroeger dan ik had verwacht. Hij had achteraf toch geen dienst bij schoondochter Marjorie, zo bleek, en kon daarom eerder hierheen. Ik heb eens een lekker maaltje zuurkool klaargemaakt, met echte worst van de superslager hier in het dorp. Dat ging er wel in! en zo maakten we 's avonds bij het bridgen toch weer 53% en mogen daardoor promoveren naar de A-lijn. Wel zo aardig tegenover de B-spelers, en volgende week gaan we eens zien wat we echt waard zijn.

Boekenweekgeschenk

Ook vandaag werd het weer geen dag in Wijhe, want na een uitgebreid en gezellig ontbijt ging ik richting Amsterdam waar ik nog altijd mijn tanden laat behandelen. Het was gewoon een halfjaarlijkse beurt, en ik ga er altijd met plezier naar toe want deze tandarts en mondhygiënistes nemen hun vak zeer serieus en zijn buitengewoon klantvriendelijk. Ik heb er nooit pijn, wordt grondig gecheckt en kom er schoon en helder vandaan. De Hermitage zat er voor mij niet meer in, daarvoor had ik vooraf en achteraf net te weinig tijd, en heb toen maar een uurtje stukgeslagen in de IJ-passage op Amsterdam Centraal. Daar at ik mijn boterhammetje op terwijl ik naar de mensen keek die de winkeltjes in en uit gingen, en genoot van de rustige, maar actieve sfeer. Door ging het naar De Bilt. Ik deed de wandeling door het bos, van ruim een half uur, het was heerlijk weer tenslotte. 's Avonds las ik in één ruk het boekenweekgeschenk 2019 (?) uit: Leon en Juliette, van de hand van de onvolprezen Annejet van der Zijl. Het was natuurlijk een wat kort verhaal, maar ze deed uit de doeken hoe de jonge Leon Herckenradt zijn ware liefde vond in de nog veel jongere Juliette McCormick de Magnan, een slavin te Charleston, South Carolina, haar kocht en onmiddellijk vrij liet, en haar na een jaar of vier huwde voor de kerk. Verder mocht niemand het daar weten, dat was pas echt taboe, een huwelijk met een zwarte. Als handelsman zou hij daar veel last van hebben gehad.
Maar het was ware liefde, en toen de grond te heet onder de voeten van zijn geliefde werd en hij alle kinderen een voor een naar buitenhof Geerbron in Nederland had gesmokkeld, ja, toen kwam hij ook en kreeg nog veel meer kinderen met haar. Zodra hij voor zijn zaken niet meer naar Amerika hoefde, is hij alsnog met haar getrouwd. Het schijnt een zeer harmonieus gezin te zijn geweest. In Monster op de Duinpan 10 staat nog altijd het mausoleum waar hij met moeder, oom, vrouw en kinderen begraven ligt.

Schemata

Van alles zou ik uitzoeken: welke loungeset, welke eettafel, hoe het zit met de meereiskorting in de trein, en waar Javier zal gaan optreden. Hele schema's had ik er voor. Hele sites heb ik uitgespit. Uiteindelijk is het niet gelukt om over meubilair te beslissen. Daar heb ik langer de tijd voor nodig. Toch ben ik daar een hele tijd mee bezig geweest. Best frustrerend, al dat werk zonder resultaat. Ach, de belastingen moesten ook nog worden geregeld dus toen heb ik dat maar gedaan. Nu wel met succes. Daarna had ik geen zin meer in schermen of boeken, en ging wat muziek luisteren. Een paar knulletjes deden belletje trek, wat een lol. Een loeigrote wesp zat verdwaasd op het tuinraam, die heb ik gevangen en buiten gezet. Aan de voorkant natuurlijk.
En verder zat ik na te genieten van de epjes die Eef en ik vanochtend hadden uitgewisseld met onze jarige zoon in Surabaya, nu even in Bali overigens. Zo'n zondag gevoel.

Laren Barchem

De mooiste dag van de week, die konden we niet laten lopen. Maar Friesland is toch wat ver, en ik vertrouwde het niet helemaal met mezelf, dus werd het een stuk van het Graafschapspad en wel van Laren naar Barchem. De weg was uitstekend gemarkeerd. Verrassend genoeg was het een heel afwisselend gebied, met open weilanden, bosgebiedjes, leuke dorpjes, een sluis en een vistrap en veel fraaie uitzichten. Bij Lochem aangekomen vertrok daar net de boemel, dat was dus een aansporing om toch nog even verder te gaan. Niet dat we al zo ver waren, trouwens. We wandelden goedgemutst in het zonnetje door naar Barchem. Daar was nu de bus zojuist vertrokken. Dat kwam goed uit: we hadden trek in een warme chocolademelk. Aan de overkant was een restaurant open dat heel gezellig bleek te zijn. Daar nuttigden we ons drankje en een krantje, en stapten vervolgens op de bus naar Deventer. En verder verliep de avond rustig, met een minimum aan geapp.

Eigen Huis

Een van mijn Facebook vrienden is een houtbewerker. Deze had twee vrijkaartjes in de aanbieding voor de beurs Eigen Huis. Omdat ik nog op zoek ben naar een mooie eettafel, leek me dat wel wat dus ik meldde mij en kreeg de kaartjes. Vanochtend ging ik erheen, in de Jaarbeurs. Ik ging meteen naar de stand van mijn FB vriend en liet me uitgebreid informeren over onderstellen, houtsoorten, laklagen, randen en leveringstijden. Dat gaf nieuwe inspiratie, ik vond beukenhout prachtig en ook suikeres. De deskundige raadde iep aan, maar dat vind ik niet zo bijzonder. Na dit bezoekje ging ik de rest van de beurs bekijken en ach, ik had het idee dat ik in een snoepwinkel was terecht gekomen.
Ook andere tafelmakers lieten prachtige spullen zien, met weer ander hout en weer andere onderstellen. Er waren maquettes van architectenbureaus. Hele zwembaden waren opgesteld, en ruim en luxe tuinameubelementen. Grote namen in sfeerverlichting lieten zien wat ze in huis hadden, isolatie experts hadden het nieuwste van het nieuwste en er waren natuurlijk ook prachtige keukens, open haarden en wandbekledingen.

beukenhout

een lampenwand

onderstelletje waor

maquette, zo te zien van een overdekte brug 

de rog staat op tafel

Zelfs een buitenlift kon je in werking zien. Rustig nam ik zoveel mogelijk in me op en ik sprokkelde verschillende folders mee. Met moeite rukte ik me los uit deze weelde. Het zou te vermoeiend geweest zijn om alles nog een keertje langs te gaan, maar o wat was dit leuk om mee te maken, volgend jaar ga ik weer.
Maar nu moest ik naar de vrijdagmarkt om verantwoorde vis in te slaan. Het werd een stuk stekelrog voor vanavond, en een griet voor als Teresa komt. Heerlijk allemaal.

De grote dag

De grote dag, dat was het voor Peter en Jessica, want die gingen vandaag officieel hun partnerschap registreren. We moesten dus op tijd op weg naar Schoonhoven, dat prachtige stadje waar het ging gebeuren. In pakkie deftig allebei, zoals dat hoort. Er was geen tijd om nog naar het Zilvermuseum te gaan, de plechtigheid begon al snel. Peter had zich gekleed alsof hij ging promoveren aan de universiteit, met een zwart pak dat hem wel erg strak op de buik zat. Solidair met Jessica, neem ik aan, die nog maar nauwelijks in welke jurk dan ook paste met haar buik van 8 1/2 maand zwangerschap. Het was een mini jurkje in kobalt blauw kant, heel apart. Ik moest weer denken aan mijn zus die jaren geleden in ditzelfde gemeentehuis getrouwd is in een bloedrode lange japon, waarmee ze stond te pronken op het bordes. Een leuke keuze!
Voor P+J waren alle familieleden gekomen en een aantal vrienden, waaronder twee getuigen. Verder was Eef getuige voor Peter en Cees, Jessica's vader, getuigde voor haar. Het was veel formeler dan ik had gedacht; het was niet minder dan een trouwerij, compleet met toespraak en afleggen van een plechtige gelofte. Jessica vond daarna dan ook dat zij nu ook een mevrouw Van Elven is.

De heer en mevrouw Van Elven

Hierna ging de familie met enkele vrienden naar het huis van Anneke, moeder van Peter, en Carlos haar partner om na te feesten en te lunchen. Getuige Marco hield een geëmotioneerde toespraak, daarna vielen we op het lekkers aan dat rijkelijk veel op tafel stond. Het werd een gezellige middag zonder wanklanken. Tegen drieën zagen Eef en ik dat het al laat was en wij renden de deur uit om de bus te halen, hetgeen net lukte. Na veel heen en weer geäpp zijn we toch nog niet al te laat onder zeil gegaan.

Rein, regelmaat en geen rust

Allemaal kleine dingetjes waren nog niet goed in orde in mijn woning. De veluxramen wilden niet open en dicht, ik wilde graag een buitenlamp die op beweging reageert, een andere buitenlamp was stuk met een dolgedraaide schroef, en zo was er nog een en ander. Rein kwam vandaag om daar paal en perk aan te stellen. Terwijl hij bezig was, ging ik boven aan de gang met de 'creatieve zolder' en ook moest er gebroken en leeg glaswerk worden weggebracht. Dat is om de hoek, en daarna belde ik even bij de buurvrouw aan voor wat uitleg over de groenbak ophaaldienst. Ze nodigde me binnen en het werd een geanimeerd gesprek. Ze vertelde over haar vrijwilligerswerk met paarden voor gehandicapten, en over wat mogelijkheden om hier in Wijhe iets te doen voor anderen.
Ze was bijna naar Duitsland afgereisd voor een gezellige bijeenkomst, maar het werd afgeblazen: corona! degenen bij wie ze zou logeren, moesten in quarantaine vanwege een buur daar die het virus heeft. Dus als ze een dag eerder was gegaan, had het virus zich ongetwijfeld naar Wijhe laten transporteren. Maar ik denk dan aan die viroloog die lakoniek stelde: we krijgen het allemaal. Een virus is net een kakkerlak. Je kunt bestrijden wat je wilt, maar het zit er toch.
Rein vertrok na gedane arbeid, ik kreeg een bestelling met de pakjespost, en toen kon ik naar De Bilt. Moest even nadenken wat ik allemaal mee moest nemen, het werd een rugzak vol. En in De Bilt schoof ik aan bij Debbie - met een dagkaart. Heerlijk om weer grondig te pakken te worden genomen.

MRIJ boerenboter bij Zwolle

O o wat kwam ik weer moeilijk mijn bed uit vanochtend. Het was gisteravond dan ook erg gezellig geworden bij de nazit. Dat moet ik altijd bezuren, de dag erna. Maar met koffie en thee kwam ik toch op gang en ging eerst maar eens wat kleine klusjes doen, en stofzuigen. In alle rust naar de lunch toe gewerkt, en daarna stapte ik op de trein richting Zwolle. Ik wilde boerderij De Huppe wel eens uitproberen. Dat is een landwinkel met eerlijke boerenproducten, volgens henzelf, waaronder boerenboter. Het is op ruim een half uur lopen van station Zwolle, dwars door het land, en dat op zo'n zonnige zij het koude dag als vandaag was precies wat ik nodig had.

Een stukje Zwolle op weg naar de boerenwinkel

Heen maar eerst met de bus, want ik moest ook op tijd weer terug natuurlijk. De winkel viel niet tegen. Maar ook niet mee. Boer Dirk zou er een puntje aan kunnen zuigen. Er stond allerlei lekkers zoals bitterkoekjesvla, ossenstaart, mosterd, vijgenjam en schapenkaas. Ook boerenboter was er, à E 8,20 de kilo, wat ik niet duur vind. Maar helaas was het boter van Holstein koeien. Toch heb ik er wat van gekocht, ik ga het gewoon proberen. De terugweg door veel groen naar station Zwolle was een fijn wandelingetje. Daarom liep ik nog even door naar biologische Slagerij Haverkort, waar boerenboter van Erf 1 wordt verkocht, en die hebben MRIJ koeien. Waarom dat nou weer karneboter moet zijn? want dat is gemaakt van gefermenteerde zure melk. Kortom, ook daar heb ik een pakje van gekocht, om te proberen. Als dat het ook niet is, dan moeten we de MRIJ boter gaan zoeken bij boerderij De Morgenstond in Oud Ade.... en dat is wel ver. Of eventueel bij de Annahoeve, Menneweg 42 in Sassenheim, daar kun je die boter ook kopen. Op een kwartier lopen van station Sassenheim.

Een fraai object in de meubelzaak

Op de weg terug naar het station liep ik nog even een meubelzaak binnen, op zoek naar een eettafel. Daar ben ik nog niet uit.

Jarig Jobje

De app stond vandaag niet stil: eerst felicitaties aan Mariska, die 32 is geworden vandaag. Daarna kwam er bericht op Half 11: Jessy zit een paar dagen in Parijs, ik denk met haar vriendin. Ze liet een foto zien van de afgebrande Notre Dame, die ik herkende aan het prachtige zonnewiel voor op de gevel. Ze had het er naar haar zin, maar het Louvre ging niet door: coronasluiting. Jaja, preventief, de werknemers daar vinden het te griezelig. Zo ging ze althans voor wat de kunst betreft onverrichterzake weer terug. Wel een treintje later haha, ze had haar aansluiting gemist.
Dit is de eerste maandag dat ik geen enkel sportabonnement heb. Dat is niet zo mooi, getraind moet er worden, en daarom heb ik de blauwe kamer snel omgetoverd tot sportkamer, compleet met spiegel. Daar kon ik rustig wat Pilates oefeningen doen, die ik op internet nog eens had nagekeken. Er is genoeg over gepubliceerd, gelukkig. Een vol uur lang deed ik sit ups, superman, de serie van vijf, ga zo maar door, en zelfs aan het eind bedacht ik me een paar cooling down oefeningen. Het voelde goed aan! maar best lastig om zelf iets te verzinnen. Ik ga maar eens een schema uitschrijven, dat ik dan een beetje kan afwisselen.
's Avonds was er bridge. Ik ging met Mia, omdat Eef verplichtingen had in De Bilt. Mia vond het een heel avontuur, ze bridget nu vier jaar en heeft nog maar een begin van het idee over haar eigen systeem. Ik moest dus voorzichtig proberen om haar duidelijk te maken wat we van elkaar konden verwachten. Maar het liep boven verwachting goed. Niet alles natuurlijk, ik heb ook een paar blunders gemaakt, maar ze deed echt haar best om mijn biedingen te begrijpen. Eén keer scoorden we een nul omdat ze geen antwoord gaf op een informatiedoublet, en één keer 100% omdat ze op mijn zwakke ruitenbod (met ontkenning van hoge kleuren) hup naar 5 sprong, met maar 8 punten. We hadden allebei een singleton en zo maakte ik ongedoubleerd -1. Topscore natuurlijk, want voor ops zat er een dikke manche in. Maar die vonden ze niet meer. Uiteindelijk gingen we met 59% naar huis.

Meteorologische lente

Het is 1 maart, de dag dat de lente begint volgens de meteorologen. Het was ook een mooie dag, niet warm maar wel zonnig dus ik ging er op uit. Er is een rondje rond Wijhe te wandelen en dat had ik nog niet gedaan. Via het Wijhese bosje kwam ik uit in de weilanden, en daar was te zien dat het de afgelopen weken zo veel heeft geregend.

Kleddernatte weilanden.

Een enkel schaap stond verloren tussen het nat, op een droge plek. Er was geen mens buiten, er waren alleen een paar ver van elkaar staande boerderijen. Helaas zag ik nergens een bordje met iets te koop aangeboden. Ik had gehoopt op wat eieren. Wel was er een imker, maar op zondag is er hier niets open natuurlijk. Ik rondde de route in krap 2 1/2 uur en ging tevreden aan de slag op zolder. Daar heb ik de kamer uitgeruimd, vooral alle foto's netjes opgeborgen. Ook heb ik wat kleine veranderingen aangebracht, hier iets opgeschroefd, daar wat afgehaald. Lekker een beetje klussen op zondag.

Een oude boerderij die nog vol in gebruik is