Sibbe

Het valleitje van het Hemelrijkpad

 Het weerbericht voor vandaag was buitengewoon goed geweest. En inderdaad, de vroege morgen begon al met stralende zon en een heerlijk temperatuurtje. Na een copieus ontbijt - waar laten we het - werkten we Ferry's voorstel af: we namen de eerste de beste bus en lieten ons maar ergens afzetten. Dat werd Sibbe, een klein dorp onder Valkenburg. De bus stopte bij een gebouw dat het midden hield tussen een kasteel en een boerenhoeve. Op drie passen daarvandaan begon een paadje over de weilanden, waar zo te zien nooit mensen van buiten het dorp lopen; het gras was nauwelijks omgebogen. We hielden de richting Valkenburg even aan, om verderop af te buigen naar het Gerendal. Maar voordat het zover was, was er een obstakel: het oude pad was afgezet. Dat is voor wandelaars uiteindelijk wel op te lossen. Wij klommen over het hek en werden beloond met een tochtje door een dalletje van een onaardse schoonheid. Licht glooiend aan beide kanten, met volle grassen. Rechts een weide afgezet met heggen waarachter bos, met blauwe luchten in de verte, en op de afscheiding tussen weide en bos een enkel blok mergel. Links hoge loofbomen, in hun allermooiste herfsttooi, torenend ver boven de hoofden van de twee passanten. Het oog wordt getrokken naar een licht aflopende groene plooi die eindigt in een ronding, weer afgezet met een hek. Hier eindigt het valleitje en begint het bos. Het is een vallei die je zou willen visualiseren op het moment dat je sterft, en in vrede uit het leven vertrekt. 

Maar we leefden nog, en onze wandeling ging voort. Wij klommen dus ook over het tweede hek en via bos en open aardappelvelden kwamen we terecht bij de Geul. Ook al zijn we vaker daar geweest, toch was deze route nieuw tot we bij Stokhem weer op vertrouwd terrein waren. Langs de oude bron liepen we omhoog naar Schin, en daar namen we de trein naar Valkenburg. Nagenieten werd het op onze kamer, tot we weer aan het diner en aansluitend de bridgedrive konden aanschuiven.

Geuldal

Op naar het zuiden

 Gisteren heb ik last minute besloten dat we een weekendje gaan bridgen in het Limburgse land. Dat kwam zo opzetten, en het weerbericht was meer dan gunstig, dus het bijbehorende geregel en na een rustige start van de dag zaten we in de trein. Ferry dook meteen bovenop de slager toen we er waren en scoorde een broodje met iets lekkers van vlees. Ik had nog een zelfgemaakte boterham bij me en hield het bij een plak paté. Die ging er op, en erin. Vervolgens checkten we in bij ons lijfhotel, en er was nog tijd voor een ommetje. Op de onvolprezen Komoot vond ik een weggetje recht uit het hotel dat een uur door en langs het groen leidde. Niet echt veel maar na uren treinen was het toch heel fijn om even te kunnen bewegen. Het uitgebreide buffet hebben we weer eer aan gedaan. Ik kon niet van de slagroom afblijven, wat die kok daar in die bakken doet, onweerstaanbaar! Na het diner moesten we aan de bak. Bridgen ging niet helemaal top maar het was wel heel gezellig. 

Kleine J.

 Vandaag kreeg ik een schattig filmpje van kleinzoon J. Hij kruipt! de trotse ouders hadden deze prestatie op de film vastgelegd, voor de toekomst en wij mochten meegenieten. Altijd leuk om te zien. Doet me denken aan lang geleden, toen mijn Tycho met 7 maanden besloot om te kruipen, vol op handen en knietjes. Dat beviel hem echter helemaal niet. Vandaar dat hij precies één week later besloot om maar meteen te gaan lopen. Dat was wel een hele verrassing. Een kind van 8 maanden dat rondloopt door de kamer, en nog echt niet begrijpt wat Nee betekent. Zo eentje die de de boterham met pindakaas in de viderecorder stopt, dat zag hij mama toch ook doen? Maar gelukkig was Tycho niet zo lastig. Hij was gewoon beresterk. Daarover zal ik een andere keer een anekdote vertellen.

Prik

 Net nu ik aan de beurt ben om de griepprik te halen, staat er in de kranten dat de overheid graag wil dat je als gezonde 60+ er die beurt voorbij laat gaan en het vaccin spaart voor nog ouderen. Er is dit jaar namelijk een run op de vaccinatie - voor zover dat gaat met rollators en elektrische karretjes. Ik heb het even overwogen, maar de prik haalde ik altijd uit overtuiging en dat doe ik ook nu toch weer. Er stond een hele file bij de sporthal, maar oh wat ging het efficiënt. Er waren minstens vier wachtlijnen, en je stond nog niet anderhalve meter achter iemand of je mocht al opschuiven. In de zaal zaten jonge meiden aan schooltafeltjes met een bak voor de formulieren en een bak met spuitjes. Elk tafeltje werd geflankeerd door een tweede jonge meid die al in de aanslag stond met een naaldje. 'Jas hem er maar in!' zo zei ik tegen de prikster en dat deed ze. Ik merkte er niets van en kon meteen via de aangegeven veilige route over de basketbalstrepen heen naar buiten lopen. Zo hoop ik weer een winter beschermd te zijn tegen influenza, een ziekte waar ik ooit bijna aan ben overleden. 

Die ochtend had ik al de vitrage voor het raam opgehangen. Een schroef indraaien met de linkerhand is even een klus, maar verder was het een fluitje van een cent. Precies wat ik wilde! Geen inkijk, en toch nog uitkijk. Onderwijl stond het ree te braden, uren lang op 90 graden. Pas om half acht 's avonds haalde ik het eruit, door en door gaar. Tijdens het bridgen (ja alweer) stond het af te koelen en voor het slapen gaan zat het al in de vriezer.

Haas, hert, hans

Vroeg uit de veren! de wekker ging midden in de nacht, zo rond half acht al haha, en we haalden na een rustig ontbijt gemakkelijk de trein van negen uur. De regen die voorspeld was bleef uit dus we kuierden welgemoed langs de dreven van Deventer en de IJssel. Er was bijna niemand, maar een late automobilist moet hier langs zijn gereden, want we kwamen in de berm een dode haas tegen. Zonde dat iemand zo'n mooi dier te grazen neemt. 

Bij onze oude vrienden Jan en Gerry hebben we weer een uurtje heerlijk zitten ouwenelen. Jan stroopte de haas uit zijn jasje en er werd gediscussieerd over het te gebruiken gereedschap. Oude herinneringen werden opgehaald, de nieuwe tijd en generatie werd doorgenomen. Na afloop namen we nog uit de rijkgevulde vriezer een paar heerlijke bouten en vogeltjes mee. Nu nog het nawerk. En hopen dat het in de vriezer past.

O ja, waarom hans? wel, dat is de manier waarop je in deze streek het woord 'gans' uitspreekt. En die zat ook in de rugzak op weg naar huis.

Lui dagje

 Weinig reuring vandaag. Ik heb geoogst, gekookt, aan Thracisch I gewerkt, en met plezier, en toen Eef verscheen van zijn wandeling liepen we nog even naar de supermarkt voor wat klein spul. Meteen heb ik bij de Chinese dame mijn vermaakte vitrage opgehaald. Het past perfect! Nu kan ik dus de ophanging daarvan regelen en dan is de inkijk verleden tijd. In de avond hebben we nog genoeglijk gebridged.

Klarenbeek revisited

Schitterend gelegen 
keuterboerderijtje

 Eef was voor een logeerpartijtje met zijn vriendje dit weekend in Edam. De zaterdag hadden die twee al flink door de natuur gestruind, en vandaag moest dat opnieuw gebeuren. Deze keer haakte in aan; we spraken gedrieën af op station Klarenbeek. Net deze dagen werd er flink omgebouwd aan dat traject; ik kon er alleen maar met een busje komen. En omdat de trein uit Wijhe was vertraagd, haalde ik de aansluiting niet. De mannen stonden geduldig te wachten op het busje uit Zutphen. Toen het eenmaal kwam stapte.... niemand uit. Eefs wenkbrauwen trokken al omhoog. Hoe kon dat nou? Het antwoord was eenvoudig: ik kwam uit Apeldoorn, de andere richting. Met een touringbus werd ik naar een obscure inham aan de N345 gebracht, en van daaruit ging het verder in een minibusje naar station Klarenbeek. Ab zette zijn auto toen ook maar op die inham. Dat werd ons startpunt. De wandeling was prachtig, in al die herfsttinten en daarbij werden we zoals altijd door Ab vergast op een keur aan uitleg van al dat schoons. 

een ramp voor het bos: bospest

Allerlei bomen en kleine bloemen zoals het herderstasje (inclusief Latijnse naam) werden gedetermineerd. Paddenstoelen, ja die ook. Deze keer kwamen ook de varens aan de beurt. Wist u dat er mannetjesvaren, vrouwtjesvaren (twee verschillende soorten) en steekvaren bestaat? Ab vond ze, en ook nog een alle drie bij elkaar. Er zijn nog veel meer soorten, zo liet hij ons weten. Al pratend, moppen tappend en rustig lopend maakten we toch nog de 14 kilometer vol. Vervolgens werden wij heel luxe afgezet bij station Apeldoorn en konden weer naar huis met een heel voldaan gevoel. 

Ruïne van kasteel Nijenbeek

Achterlijke Wubbe

 Een zaterdag naar de markt, heerlijk eigenlijk. Ik ging even naar het conservatorium om een advertentie op te hangen en ik liep er via de moeilijke weg heen. Dat leverde me weer nieuwe Zwolse vergezichten op. Het is een leuke stad met mooie gebouwen en winkels. Vreselijk nodig moest ik naar het toilet - maar dat mocht niet op het conservatorium. Ik redde het net tot de Hema, waar de prijzen voor het plassen waren verdubbeld. Het was niet al te druk en ik kon verder rustig in de stad rondkijken. Op de markt zelf had ik niets nodig. Maar de grote kerk stond open: boekenmarkt! Dat kon ik niet weerstaan en ik piepte naar binnen om eens rond te sneupen. Onder stemmig orgelgeluid rommelde ik wat tussen de kramen en vond niets bijzonders, hoewel: Ho! wat lag daar? jawel, een boekje van het kwartet met Drs. P. 

Zo heet het
boekje dus 

Eindeloos heb ik internet afgezocht naar het gedichtenboekje waar ik de naam niet van kende, maar wel een mooie strofe die ik uit mijn hoofd kon citeren: 'De achterlijke Wubbe groeit als kool'. Nergens te vinden natuurlijk; men zit bovenop de drs P. boeken als op een kist met een piratenschat. Ik wist dat het een serie was waarbij vier schrijvers met daaronder Drs. P elkaar een zo moeilijk mogelijke opgave stelden met als thema Streekroman. En daar lag dat boekje! Eindelijk kon ik de wederwaardigheden van boer Teunis, de onfortuinlijke Marie en de achterlijke Wubbe weer lezen. Zoals dat hoort bij een streekroman is het eind goed, al goed. Een prachtige prestatie na al de rampen die de verschillende dichters hun opvolger voorschotelden.

Terug in de trein zat ik me al te verkneukelen, terwijl een dame in haar mobieltje kraakte dat de verbinding zo slecht was, het was hier ook zo'n onbewoond gebied. Echt een gebied voor een streekroman.

(Drs.) PS: het boekje blijkt nog tweedehands te koop te zijn, maar vanuit België.

Verrukkelijk voedsel

 Nee, ik ging niet naar de Hanos vandaag. Eef had me uitgenodigd daarvoor, maar momenteel zou ik echt niet weten wat ik nog nodig heb aan verrukkelijk voedsel. Hoe jammer ook, maar wat in het vat zit verzuurt niet. In plaats daarvan had ik mij voorgenomen om vandaag aan de slag te gaan met mijn nieuwe beroep, dat van componist. Of is het eigenlijk roeping? De Goede Dood (tekst van Boutens) vereiste nog aandacht, en Thracisch I (Ida Gerhardt) staat op stapel. De eerste is nu wel af, en mag dus een .ori nummer krijgen. 

Want zo deel ik mijn liederen in: een getal van 2 cijfers, dat de aard van het lied aanduidt. Dan 2 cijfers,  het volgnummer. Dan de titel, en als het vordert of zelfs klaar is, daar achteraan nog .ori voor origineel. Meestal is dat tenor of sopraan. Als ik dan transponeer, heet het lied hetzelfde maar dan niet .ori maar .bas, .alt, enzovoort. Ja ja je hebt wat te administreren als kunstenaar. En dan ook nog zorgen dat de juiste versie is opgeslagen als .ori. Vaak komt er toch nog een nootje anders te staan - en dan moet ik ook de backup wijzigen. Maar het leukste is natuurlijk het creatieve moment. Dat was er vandaag. Ik zal nog heel wat moeten sleutelen aan Thracisch, maar het begin klinkt goed, en dan het moment waarop de naam van het gezonken schip wordt onthuld: "Orpheus"! daar ben ik heel tevreden mee.

Maar al dat geestelijk voedsel doet niets voor het lichaam. Gelukkig had ik vandaag ook verrukkelijk gewoon voedsel. Linzen, bieten uit eigen tuin en edelhert. Dat houd ik erin; is om je vingers bij op te eten.

Hei bij Nijverdal

Vanochtend kwam Paul de timmerman kijken naar de paar dingen die ik voor hem op mijn lijstje had. Hij was er tegen elven, en we keken even naar de dakgoot en het tuimelraam. Inmiddels wist ik waar de vleermuizenpis vandaan komt... en Paul zag dat het aan een bepaald rubber lag. Herstelbaar gelukkig. Een hele opluchting. Hij gaat me nog laten weten hoe en wat. Dat gaf me de gelegenheid om er even op uit te gaan; het was stralend weer. Ik besloot om spoorslags naar Nijverdal te gaan en daar naar Rijssen te lopen. Dit niet in de laatste plaats omdat Rijssen een NS station heeft. En zo te zien was de route te doen tussen kwart over 1, mijn aankomsttijd, en 4 uur. 

Niks tiny house 

Het station Nijverdal heeft een gedaantewisseling ondergaan. Een grote tunnel zoals bij Abcoude is nu de uitstapplek. Daarachter ligt nog altijd het piepkleine dorp. Ik zocht de zuideruitgang op en kon meteen aan de wandel. Een vaste route had ik niet, ik koos ervoor om zelf een wat kort stuk te bepalen. Toch waren het meer kilometers dan Google me had doen geloven, geen 12 maar 14. Die kilometers gingen eerst door herfstbossen, met daarin prachtige woningen, één daarvan hypermodern met veel hout en glas, erg mooi. Een oma was met een kleinkind tamme kastanjes aan het rapen, en ik ried haar een recept van kastanjes met chocoladesaus aan. Kleinzoonlief vond dat een beter idee dan kastanjepuree met spruiten!

Het bos werd stiller en stiller, tot ik volkomen alleen door kleine paadjes tussen de jeneverbessen slingerde. Daar begon een ander gedeelte, meer heide. Ik at een boterham met oude kaas. Daar kreeg ik spijt van. Een onvervalste aanval van benauwdheid kneep me de keel dicht, ik kon een tijdlang nauwelijks meer ademen. Net op dat punt kwamen er wat schichtige tegenliggers aan, die zo snel mogelijk van me weg schuifelden. Ach, ik kon ze ook niet uitleggen dat de kaas mij bij de strot had, want spreken lukte niet. Maar ook dat ging voorbij en ik kuierde lekker door, over een steeds kaler wordend landschap, tot ik weer bij een bosrand kwam waarachter de weg naar de bewoonde wereld liep. Om kwart voor vier logde ik in bij de NS. Pico bello dus. 's Avonds nog even lekker op afstand gebridged met mijn eigen bridgepartner Eef. 

Dit ligt er ook, helaas  

Kleine klusjes worden groot

 Na dagen heb ik dan eindelijk de vitrage weggebracht die op maat moet worden gemaakt. In mijn dorp is een Chinese dame die dat soort dingen doet, en heel goed naar ik begreep. Ze was er, zat achter haar naaimachine en nam mijn klus dankbaar aan. Dat was één. Toen hup naar de HUBO; mijn keukenkastdeur zit los en ik had een bepaalde schroef nodig. Nee mevrouw, die hebben wij niet, aldus de man van de HUBO. Nou ja! schroefjes moeten er toch zijn, in alle soorten en maten? Ik probeerde nog een alternatief, maar heb er een hard hoofd in. Verder dan maar weer, naar de tweedehandswinkel. Daar had ik een leuk kastje gezien voor naast bed. Het stond er nog, en bij tweede blik vond ik dat het het goede kastje was. Ik kreeg het ding bijna niet naar de kassa gesleept, loodzwaar. Dus tilde ik het op een step die ook te koop stond en reed het zo naar voren. Waar staat uw auto mevrouw? Ik heb geen auto. U kunt het ook even laten staan, terwijl u de auto gaat halen. Ik heb geen auto! O. Aha. Wie komt het dan voor u ophalen? Nou, dat doe ik zelf, ik leg het ding achterop de fiets en loop naar huis. Na deze conversatie weet de jongen achter de kassa zeker dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Geen auto! Zelf slepen! Abnormaal. Toch lukte het weer prima, het kastje staat thuis te pronken en de tweede schroef van de keukenkast, die ik kwijt was, kwam onder het draaiplateau vandaan. Nu kan ik dat kastje ook repareren. Zo blijft alleen het plasje vleermuizenpis over, dat onder mijn tuimelraam in de badkamer drupt. Maar daar komt de vakman voor.

Gezonken schip

 Natuurlijk ga ik na het ontbijt eerst aan de Pilates; het is dinsdag, nietwaar. Het kost me nog altijd geen moeite om een vol uur oefeningen af te werken. Er blijven altijd oefeningen over waarvan ik zeg, ach die hadden ook nog gekund. Maar een uur is genoeg. Daarna beloon ik mezelf met een warme douche, en daarna zou ik het huis gaan uitmesten. Maar het valt eigenlijk erg mee deze keer. Dan wordt het dus koken bakken en braden. Nog een beetje oogst ook, de boerenkool moet er vandaag aan geloven. Niet het laatste hoor, er is nog veel meer. En als dat allemaal staat te weken of te pruttelen, dan is het tijd om achter de vleugel te gaan zitten en zie: er is inspiratie. Eigenlijk stond de Kleine Bonte Specht van Ida Gerhardt op mijn lijst. Maar die zat niet bij mijn uitdraaien, en Tracisch I zat daar wel bij. Dat gedicht gaat over een gezonken schip, de Orpheus, waar de resten van uit een zandbank opsteken. En over de lier van Orpheus. Ik wist meteen wat ik als thema zou gebruiken; de Lier natuurlijk, met zijn vier snaren. Al proberend kwam ik tot een redelijk begin van een lied. 's Avonds hebben we fijn gebridged.

Dalfsen - Ommen

 De wandeling van Dalfsen naar Ommen is een bekende, een onderdeel van LAW 4, het Maarten van Rossumpad. Een mooi bewegwijzerde route met wit-rood aangegeven stukken dwars door bos en hei. Maar er is ook een alternatief. Toen ik laatst eens op Komoot los ging, vond ik tot mijn verrassing een sprookjespad, niet ten zuiden maar ten noorden van de spoorlijn. Vandaag nam ik Eef mee op die wandeling en hij was net zo verrast als ik eerst was. Vlak voor het dorp/stadje, nog voor je over de Vecht gaat, voert een lang weidepad je over het landgoed Rechteren. In de verte schemert kasteel Rechteren tussen de schaarse bomen, net bij een DPP. Daar gaat de weg naar rechts, maar er voert een klein paadje rechtdoor langs een niet zo schone sloot, dwars door landerijen. Aan de linkerhand slingert de Vecht, maar die is hier niet zelf te zien. Over een piepklein slootje gaat het naar rechts, deze keer is het slootje wel schoon. Dan begint langzaamaan wat bos op te piepen en komen we terecht in het Ommense. 

Daar is het bos uitbundiger, maar ook de landhuizen zijn gratieus en rijkelijk gesierd. Het pad slingert nu een verlaten gebied in, dat bijna raakt aan de Vecht, en waar vogels worden beschermd en oude afgesneden takken van het water een sprookjesachtig tafereel van riet, verscholen hutjes, ouderwets ogend boerenland laten zien. Aan de rand van de Vecht keert het pad om en kom je langs paardenweiden bij een oude arm van de Vecht. Daar wordt het weer wat meer de bewoonde wereld. Maar toch presteert dit pad het om je tot aan het station van Ommen door het bosachtig groen te voeren. Een prachtwandeling.

Pauline komt op visite

 Is me dat gezellig! Pauline komt op visite. Met een kop koffie erbij praat ze over een serie artikelen van prof. Porsius, farmaceut, die het probleem van het corona virus wil uitleggen aan geïnteresseerde leken. Pauline heeft er al een aantal gelezen en wij praten geanimeerd over hoe virussen in de cel weten te dringen, en hoe ze vervolgens met hun RNA kern in staat blijken om kopieën van zichzelf te maken, in miljoenvoud. Chemische benamingen vliegen over de koffietafel, Eef en Pauline halen herinneringen op aan oude weegschalen en andere parafernalia van het chemisch dan wel farmaceutisch vak. Boeiend! 

Maar Eef gaat op weg, Pauline en ik praten nog wat over bridgen - dat zouden we gaan doen als de drive niet was vervallen - en gaan vervolgens een rondje door het bos lopen. Zij heeft een pittig tempo, dat loopt echt lekker, en met een uur en een kwartier heb ik haar delen van het bos laten zien die ze nog niet kende. Daarna gaat ze naar huis, en ik lees en bridge wat tot ook Eef zich weer laat zien en het tijd wordt om de trein te gaan halen.

Onverwachte jam

 Speciaal voor Tjeerd had ik uit Wijhe mijn laatste pot fazantenbessenjam van vorig jaar meegenomen. Hij had bij het bezoek aan mij een potje meegekregen en had per omgaande enthousiast gemaild hoe lekker dat wel niet was! En omdat hij en Bea rond begin september jarig zijn, en hij al 87 is geworden, dacht ik het verlate kadootje maar meteen aan hem en Bea te brengen. Ik wist natuurlijk niet of ze thuis waren, hoewel de kans groot was met de nieuwe regels, maar zo niet dan zou ik het wel op de stoep zetten met een briefje. Maar ze waren wel thuis, en lieten me blij binnen. De vreugde was groot toen bleek wat de reden voor mijn komst was. Heerlijke jam! en ook heb ik aan hen kunnen vertellen wat een geweldige dag het gisteren voor me was. Ik had mijn mobieltje bij me, en kon ze dus een stukje laten horen. Heel aandachtig werd er geluisterd, en ze vonden het een hele belevenis. Uiteraard vertelde ik ze dat ik bij mijn komende kroonjaar een uitvoering wil organiseren. Daar kijken ze nu al naar uit. Verder hebben we nog over van alles en nog wat gepraat. Vóór de lunch - ze roemden mijn lunch in Wijhe nog, ik bloos ervan - ging ik weer. Ik kocht nog oedang en teri nasi bij de Toko in Zeist en fietste vervolgens naar de biliotheek om wat gedichtenbundels door te kijken. Toen ik eenmaal weer thuis was, was ik óp van vermoeidheid. Ik moest zelfs even liggen na het avondeten, dat doe ik anders nooit. Maar daarna was ik weer fit genoeg om een paar blogs te schrijven.

De sessie met Yoni en Maurice

 Eindelijk was het zover. Alle betrokkenen hadden positief gereageerd, niemand was op het laatste nippertje snotterig geworden, de zalen van Parnassos bleven open, en de bus reed. Zodoende was ik om half tien aanwezig en kon de zaal 107 openen. Het is een knots van een zaal, geschikt voor 18 personen en wij waren natuurlijk maar met ons vieren - inclusief publiek in de persoon van Eef - dus afstand houden was geen probleem. Al snel kwam de bas Yoni en wij spraken hem even over zijn werk en interesses. Als spreekstem heeft hij ook een hele zware stem, dus dat klonk al mooi. Even later arriveerde ook Maurice. Alle opname apparatuur had ik al klaarstaan, de partituren had ik uitgedeeld, Maurice draaide de vleugel nog even en daar ging het los. Het eerste lied dat ze deden was 'Trots' op tekst van Hans Lodeizen. Dat kwam er meteen vrijwel foutloos uit! Het klonk precies zoals ik al hoopte. Natuurlijk waren er nog heel wat aanwijzingen die ik moest geven, omdat ik in mijn hoofd exact de interpretatie al weet. Daarin was ik echt de gesprekspartner voor beide professionals. Het deed me heel veel plezier om te merken dat ik me daarin volstrekt zeker voelde. 

Na die eerste aftrap ging het iets minder soepel. Mijn noten zijn best lastig, de aanwijzingen van de tempi heb ik wel eens verkeerd en dat vereist uitleg, Yoni moest zijn inzetten soms zoeken; hij had nog niet met piano gestudeerd. Maar wat wel duidelijk werd, was dat de liederen erg mooi door de zaal klinken. Maurice was erg complimenteus, vond ze origineel en verrassend en uitdagend. Yoni benoemde dat hij het niet zozeer een lied met een begeleiding vond, maar twee zelfstandige partijen die samen een grotere harmonie vormen - een pracht compliment. Uiteindelijk konden ze maar 1 lied per half uur doen, en dan hadden ze het echt nog niet helemaal onder de knie. Maar Trots, Wimbachklamm, Verval en Holland hebben geklonken en zijn de wereld in gestuurd. 

We eindigden de sessie met het voornemen om de andere vier zo snel mogelijk alsnog door te nemen. Ook heb ik duidelijk uitgesproken dat het mijn ambitie is dat op zijn minst enkele liederen op een repertoire worden genomen, uitgevoerd door iemand van hoog niveau. Maurice vond dat wel een goed idee, liet hij doorschemeren. Natuurlijk kan hij niets beloven maar de wil is er, en de contacten heeft hij. Kortom, een droomochtend. Nog nagenietend van alles werd de feestvreugde nog groter toen Douwe langskwam en het bleek dat hij in een geweldige fase van zijn leven zit; het plezier en de levenslust spatten van hem af. Toen hij ook nog Eefs eten bleek te lusten kon hij niet meer stuk.

In alle rust

Na alles te hebben nagekeken, mijn draagtas te hebben geïnspecteerd, alle briefjes en lijstjes nog een na te hebben gelopen, ging ik vroeg, namelijk met de trein van 11 uur, naar De Bilt. Onderweg heb ik rustig zitten lezen in In Europa en zonder noemenswaardige gebeurtenissen kwam ik in Utrecht aan tegen half één. Van paniek of angst nu met de nieuwe maatregelen was niets te merken; de trein zat nog best vol. Deze keer had ik geen rugzak, dus met de toch wel lege bus legde ik het laatste stuk af. Toen ik aankwam stonden Eef en Melle op het punt om te vertrekken, dus ik had de mazzel dat ik Melle nog even kon spreken. Wat had ik die al lang niet gezien. Maar contact via FB houdt toch wel de vriendschap aan de gang. Wel hebben we maar meteen afgesproken dat hij en zijn vrouw eens naar mijn huis komen om te eten. Dan krijgt hij eens een keer iets voorgeschoteld, dat is de omgekeerde wereld voor hem, en bovendien wonen ze niet ver bij me vandaan. Iets om ons op te verheugen.

Thuis in de De Bilt probeerde ik nog wat te lezen in mijn partituren voor morgen, maar dat ging me toch niet meer goed af. Daarom liep ik maar naar de Hessenweg om daar nog wat lekkers te kopen voor het bezoek van mijn vriendin a.s. zondag. Daarna belde ik nog met Douwe; die wist me te vertellen dat het geplande etentje niet door zou gaan. Maar wel zou hij vrijdag na de sessie langs komen. Ik ging heel vroeg naar bed, om goed uitgerust aan de slag te kunnen.

Een beschaafde knol

Achterin mijn koelkast vond ik vanochtend een merkwaardig geval: een soort knol, lijkend op een ananas, met die ruwe schubben, maar dan lichtgroen. En bovenaan zat een uitloper als bij een kalebas. Ik sneed het ding open en het had wit, halfhard vruchtvlees. Een beetje ervan deed ik door de pompoensoep die ik aan het koken was. Maar helemaal zeker was ik niet van mijn zaak. Ik had de knol meegenomen bij de uitgifte van groentes bij de volkstuinen in mijn dorp, heel wat woensdagen geleden. Ik had verzuimd te vragen, of te onthouden, wat het was. Daarom vroeg ik het maar via de mail aan Theo, de groentenspecialist. Die liet weten dat het een knolselderij moest zijn. Ik moest erom lachen en mailde terug: 'maar dan wel een onbeschaafde knolselderij, want degenen die ik ken hebben een veel minder ruwe huid.' Toen heb ik de rest ook maar door de pompoensoep gedaan.

Rotte vis

 Het is mij nu ook overkomen: een scheldkanonnade op een social medium. In mijn naïviteit had ik gedacht dat een grafiek van de échte cijfers rond het corona virus op prijs zouden worden gesteld. Daarom postte ik de laatste gegevens van het RIVM. Cijfers over besmettingen, ziekenhuisopnames en sterfte aan dat virus. Wie schetst mijn verbazing toen er vrijwel direct twee woeste berichten op mijn FB kwamen: 'Dat is fake news, van een oplichter (ik had iemand gerepost), waarom verspreid je fake news?' Waarop ik vroeg of de persoon in kwestie dan dacht dat de oorspronkelijke poster zelf -Bron: RIVM- op de grafieken had geplakt. 'Uiteraard!' snoof de verontwaardigde dame. Toen heb ik maar de oorspronkelijke grafiek geplaatst. Dat was helemaal tegen het zere been. 'Hier word ik zo kwaad van, ik kan niet tegen domme mensen!' En vervolgens wenste ze één van degenen die commentaar hadden geleverd, een ernstige ziekte toe. Hoe zou ze het met zichzelf uithouden? Het hele verloop vond ze reden genoeg om me te ontvrienden. Daar was ik niet rouwig om. Eef moest lachen om al die rotte vis.

Maandje overheen

Nijver bijtje

Waarom zou je elke dag bloggen als je even niets bijzonders meemaakt. Of geen bijzondere associaties hebt. U hebt het al gemerkt, dat is mij gebeurd de afgelopen maand. In elk geval had ik geen neiging om iets te delen. Toch ben ik in die periode jarig geweest, heb een concert in een echte zaal bijgewoond, heb enkele liederen afgemaakt, en heb mij geworpen op het probleem van de inkijk, en heb daar een oplossing voor gevonden. Dat laatste vind ik vooral leuk omdat ik al eerder adviezen had gevraagd van professionals. Maar die komen dan met peperdure oplossingen die eigenlijk niet zijn wat ik wilde. Dat prikkelt de creativiteit. Het heeft even geduurd, maar ik ben er. Voor minder dan 50 Euro kan ik precies de beschutting die ik zocht, zelf maken. En dat op een manier waar blijkbaar niemand eerder aan heeft gedacht. Meteen heb ik mijn ideeën laten zweven over de beveiliging van de voordeur en ja hoor, ook daar heb ik een uitermate simpele en toch effectieve oplossing. Zou ik me daar toch nog huisvlijt gaan maken?