Lieva's oogje

Die arme Lieva heeft last van haar oogje. Het draait steeds naar buiten. Reuze vermoeiend is dat, zo kun je je niet concentreren op wat je ziet. Het was zodanig belemmerend voor haar dat ze eraan geopereerd moest worden. Dat was vandaag. De operatie was in het WKZ, en omdat ik toch in De Bilt was bood ik haar mama aan om even langs te komen. Maar goed dat ik het gedaan heb, want mama zelf had ook wel wat steun nodig. Het is nogal wat, je kleintje onder narcose en dan nog licht in paniek ook, dat hakt erin in een moederhart. En dan kun je als oma ook eens iets bijdragen. Gelukkig had ik nog Reine Claude pruimen, iets speciaals voor na de operatie voor de kleine meid. M. was zo lief om mij 's avonds nog een videootje te sturen met de inmiddels geopereerde Lieva die één van die pruimen zat te snoepen. Het gaat weer helemaal goed komen met haar, zeker nu ze nog een jaartje mag kleuteren. Fijn om ze weer even gezien te hebben. 

Uitwaaien

 De zee! hoe lang zullen we die al niet meer hebben gezien. Toen Eef dus vanochtend met het plan kwam om naar Zandvoort te gaan, waren we gauw klaar. Zandvoort zou het worden. Ook al liep de verbinding met de treinen niet helemaal soepel, we waren er rond het middaguur. Meteen een bakje mosselen gescoord. Druk was het niet echt, waaien deed het des te harder. Op een afgeschoten stuk van het strand waren watersporters bezig, een aantal surfers maar vooral veel kite surfers. We bleven een tijdje staan kijken, en ik zag er eentje heel hoog boven het water uit vliegen, en daar bleef hij wel een halve minuut hangen. Bijzonder om te zien. Tegen de storm in liepen we nog een stukje verder maar onze benen leken wel van lood. Nog even gingen we door het dorp zelf, maar we hadden het gehad en gingen uitgewaaid naar huis.

Naar het Koetshuis

 Zo ongemerkt is het al weer lang geleden dat ik Marieke heb gezien en gesproken. Gelukkig kon ze vandaag tijd maken. We gingen samen naar haar toe. Ze had gereserveerd in het Koetshuis bij de Burcht in Leiden, een mooie plek midden in de stad die je daar niet verwacht. Ik kende de Burcht wel, het is een leuke ontmoetingsplaats. Zoals altijd konden we meteen voortgaan met waar ons gesprek misschien wel een jaar geleden was afgebroken en we hadden weer voor uren stof. Marieke had zonder het te beseffen de Gaia theorie ontdekt en samen spraken we over de implicaties die dat heeft. En over zovele andere dingen konden we lang doorpraten. We hadden de lunch op en de tent liep leeg, maar wij bleven nog een poosje zitten en babbelen. Het was weer heel gezellig. 

Oude meuk

 Ik had nog zó tegen mezelf gezegd: koop een modern huis! geen verbouwingen voor mij. Maar wat is modern? Een huis van dertig jaar oud is niet in alle opzichten meer bij de tijd. Zo heeft mijn inductieplaat het half begeven, dwz de ene kant doet het niet meer. De installateur die het ding zou komen repareren moest me teleurstellen. Er zijn van dergelijke oude meuk geen onderdelen meer te koop. Een nieuwe inbouwen gaat ook niet, want de afmetingen van nu zijn net iets groter, en ik heb een marmeren blad. Daar kan hij niet in zagen, en waarschijnlijk lukt niemand dat. Dan zie ik mezelf al meteen met een camping gasje aan de slag gaan.

plaatje van internet 

Kortom, het zat eraan te komen maar makkelijk mag niet. Voor mij reden om me onmiddellijk voor een huurhuis in te schrijven haha! Dan hoef ik ook niet meer elke dag sperziebonen te eten - vanwege de meer dan overvloedige oogst, als ik alles heb geplukt zit er na een paar dagen weer een kilootje aan de inmiddels bijna verschrompelde bonenstaken. Nou vooruit, ik zal ook eens nadenken over oplossingen hier in de keuken. 

Een raadselachtig kistje

Fantastisch weer was het vandaag. De komende dagen zullen minder worden, dus ik ging erop uit. Het zou een rondje Heino - Raalte worden. Het bos daar is heerlijk om in te lopen. Het is eigenlijk alleen maar een langgerekt stuk, maar het lijkt eindeloos door te gaan en eromheen zijn mooie slootjes en weitjes. Deze keer liep ik tegen de richting van de vorige keer in, en kwam bij het zompige berkenbos. Daar moet je een lus lopen, maar je hebt uitzicht op weides aan beide kanten. Ik besloot even bij de wei te kijken. Daar stond een bankje, en op dat bankje stond een raadselachtig kistje. Ik moest terugdenken aan de keren dat we in de bergen, bijvoorbeeld in Oostenrijk maar ook in Slovenië, ergens hoog terecht waren gekomen bij een meestal prachtig uitzichtpunt. Daar stond dan vaak ook zo'n kistje. Het kon open, en dan lag daar een notitieboekje, een stempelkussen met inkt, een stempel en een pen. De klimmer werd beloond doordat je in dat boekje je naam kon schrijven: 'Ik heb dit ook gehaald!' en een stempeltje zetten in je eigen boekje. Want sommige wandelaars hebben zo'n boekje waar ze hun prestaties in bijhouden. Eén zo'n punt was werkelijk midden in een oerwoud. Hoog boven alles kon je eindeloos in de verte zien, en nergens iets anders dan bossen. Een moment om samen even te mijmeren over het leven.
Maar dit kistje kon niet open. Het zat met een niet erg stevige ketting vast aan het bankje en er stonden teksten op die mij wat militair overkwamen. Ik heb het maar rustig laten staan, en ging op zoek naar een ander bankje om mijn lunch aan op te eten. Langs prachtige sloten en door schapenweides kwam ik uiteindelijk in Raalte uit. Daar liep ik nog even door het dorp voor ik precies de verlate trein van iets voor half twee kon halen. Heb ik ook eens mazzel met de trein!

Francis houdt me binnen

 Met een dikke knipoog naar het blog van Eef  moet ik melden dat Francis mij heeft binnen gehouden. Nee niet de storm, want die woedde hier niet zo hard. Maar wel Francis van Broekhuizen. Zoals bekend heb ik geen TV, maar Francis - met wie ik bevriend ben - is er apetrots op dat ze meedoet in het programma De Slimste Mens, een entertainment waarbij kandidaten worden getest op hun kennis van allerlei gebied. Francis doet het helemaal niet slecht, en zo zat ze dus gisteren in de finaleweek. Mijn overbuurman vertelde me dat, en hij wilde per se kijken, dat triggerde me. Zonder TV moet ik een dag wachten om het op uitzending gemist te kunnen bekijken. Dat gebeurde dus vandaag. Het was alleraardigst om haar bezig te zien, en ook die brombeer van Maarten van Rossem zat er bij, hij gaf soms wat commentaar op het gevraagde. Wat bleek? Francis weerde zich kranig en werd zowaar de Slimste van de Dag. Ze was er wàt trots op, zie je wel dat zangers niet zo dom zijn, liet ze weten. Op naar de finale. Toi toi toi Francis.

Peper in de reet

 Hoe lang woon ik al niet hier? Het is inmiddels al ruim een half jaar. In die tijd heb ik niets maar dan ook niets aan de muziek gedaan. Kort geleden voelde ik voor het eerst weer een lichte kriebel, maar echt actief werd ik nog niet. En toen, en toen. Ineens belde Jan-Peter, met wie ik had afgesproken zo rond september weer eens contact op te nemen, en die blijkbaar vond dat het al rond september was. Hoe stond het met mijn vorderingen? Het schaamrood steeg me naar de kaken. Ik hakkelde iets over tien (klein-)kinderen en opstart, maar ik voelde me behoorlijk de maat genomen. Dat, lieve lezer, gaf mij een oppepper. Ik heb het componeerwerk weer opgepakt, krakend en piepend, en heb meteen maar wat gesondeerd bij mijn bevriende pianist. Die had wel oren naar het doorspelen, met een slag om de arm voor wat het tijdstip betreft maar dat zou wel eens half september kunnen worden. Dat geeft versnelling, dat kan ik u verzekeren. Ook een bevriende bas met een stem waar je knieën van knikken had er wel zin in. Dus nu zit ik weer vaker achter de piano, heb de Jongeman afgemaakt, stof mijn stukken af, vind overal toch nog mogelijkheden tot verbetering. Het geeft ook administratie en laat me weer organiseren. Kortom het was peper in de reet. 

Deze pepers zijn uit eigen tuin, en scherp!

Een wolf in De Bilt

 Een dorp bij een bos dat tegenwoordig voor vol wil worden aangezien, moet iets bijzonders kunnen laten zien. Zo zijn er al op twee plekken wolven gesignaleerd, die daar hun territorium hebben gevestigd: op de Veluwe en in Brabant. Maar ook De Bilt mag sinds kort bogen op een eigen wolf in het bos. Ik heb hem zelf gezien toen ik naar het station liep, en hij wilde ook nog wel voor mij poseren. Dus u bent gewaarschuwd!

Leesvoer

 Boeken deze week:

John Cleese, Kortom. Autobiografie van John Cleese. Hij beschrijft daarin hoe hij als onzeker en saai manspersoon langzaam via de lach komt tot waar hij echt goed in is. Ook de biografie is saai en onzeker. Het doet je begrijpen waarom dit ouderskindje zo lang in therapie is geweest. Het had een hilarisch verhaal over zijn zo te lezen knettergekke moeder kunnen zijn geweest, maar de verering die hij voor haar heeft tegelijk met afkeer, is bepaald niet komisch. Een hemelsbreed verschil tussen zijn publieke en privé personage. Dat is dan wel weer interessant.

Nina Blom, Je bent een verschrikkelijk kind. Een diep treurig verhaal over het slachtoffer (ik kan het niet anders noemen, ook al noemen ze tegenwoordig iemand al slachtoffer als ie een kop koffie over zich heen krijgt) van een moeder en vader - in die volgorde - die haar ziek maken voor eigen genot en aandacht, een echte Münchhausen by proxy. De valse streken waarmee de moeder haar dochter allerlei onderzoek doet ondergaan, onderzoek en behandeling saboteert, regelrecht aanslagen doet op de gezondheid van haar dochter en helemaal in katzwijm ligt als dokters en verpleegster haar aandacht geven of wanneer ze operatiewonden bij haar dochter of andere ziekenhuispatiënten mag bekijken; walgelijk,grotesk. Uiteindelijk gaat die vrouw zover dat ze haar dochter dood wenst, en het kind zover probeert te krijgen dat ze dat zelf uitvoert. Dat dat bestaat, vreselijk. De kracht van de dochter is dat ze uiteindelijk opkrabbelt, een zelf blijkt te hebben. Maar dan is ze de 30 al gepasseerd en al jaren het huis uit. Daar heb ik zo mee te doen,

Dante Alighieri, Het Nieuwe Leven. Een taai jeugdwerk van hem waarin hij zijn ontmoeting met Beatrice beschrijft, op hun beider 9e jaar, en op hun beider 18e jaar. Twee keer maar, dat was alles. Het is een behoorlijk geëxalteerd boekje, dat teruggrijpt op de ridderlijke cultuur van de net aan hun eind komende middeleeuwen. Maar het wordt gelardeerd door zijn gedichten, en die zijn mooi. Ze zijn niet zozeer een lofzang op de geliefde Vrouwe, zoals in die riddertijd, maar een aanbidding die meer geworteld lijkt in wereldse beschouwing, gesublimeerde Liefde die eigenlijk wel vrij wil zijn. Die vrijheid lijkt hij te vinden na de dood van Beatrice, wanneer zij hem geen aardse beperkingen meer doet opleggen, buiten zijn wil om. Nu kan hij haar in een religieuze extase aanbidden. Fijn op een afstand.

Vanavond komt Douwe gezellig een borreltje drinken.

Snoer

 Mijn pc voor het bridge heeft een probleem, al een poos, want het ding wil niet opladen. Nu heb ik bij de aanschaf een raar soort snoer meegekregen, dat ik ervan verdenk het probleem te veroorzaken, met een rare plug ook erbij. Ik hakte de knoop door en heb een nieuw snoer gehaald bij de plaatselijke pc boer. Die had ze gewoon op voorraad liggen, maar voor de zekerheid had ik de pc bij me en kon hij het even uitproberen. Als een zonnetje! Dus hopelijk krijg ik niet meer te maken met onverwacht afslaan. 

Eens in de paar maanden komt men hier het oud papier ophalen, maar vanwege corona was dat vorige keer niet meer het geval. Nu zouden ze dan weer langs komen. Toch heb ik er maar even navraag naar gedaan. Mijn spullen stonden al op de stoep. Als ze niet langs zouden komen, moest ik alles op de fiets wegbrengen. Maar het hoefde niet, het werd inderdaad opgehaald.

Jam

 Veel fruit had ik nog in de koelkast liggen. Om het niet te laten versnotten was het tijd om jam te maken. Vlierbes, aardbei, framboos, en bij uitzondering ook aalbessen. Ik had een potje aalbessenjam ergens op de kop getikt met het idee om de maker een plezier te doen; ik verwachtte er niet veel van. Maar dat bleek me lekker te zijn! Daarom wilde ik het ook zelf maken. Het leverde me vier volle potten op, en een lege koelkast. Toen ook het restje snijbonen en gans niet door de plee hoefde, was ik helemaal tevreden. 

Fractaalstructuur

De vlierbessen had ik buiten geplukt. Het is prachtig om te zien hoe de fractaalstructuur in een trosje vlierbessen te zien is. Ik heb er een poosje vol bewondering naar gekeken. Daarna at ik buiten in de zon een heerlijke geroosterde boterham met kornoeljejam. Dat lukte niet in mijn eentje: net wou ik een hap nemen, landt er een wesp op. Die vond het ook duidelijk heerlijk. Ik was benieuwd hoeveel het beestje op zou kunnen, en dat was echt een heleboel! Toen het tenslotte boerend en met volle maag tegen zijn zin weer moest opvliegen, heb ik de rest van de boterham opgegeten. De Jongeman zit inmiddels in mijn map. Even contact gehad met Marieke; we gaan weer een keer lunchen.

De Panoven

 Eva Beunk heeft weer een nieuw spektakelstuk geschreven. Deze jonge componiste ken ik van haar opera in Fort Pannerden, Op Wacht geheten, waar ik vorig jaar september naar ben gaan luisteren en kijken. Dat beviel me goed, en ik heb contact gehouden. Nu is ze dus weer te horen. Haar bijzonderheid is dat ze steeds monumenten of andere bijzondere plaatsen weet te strikken als locatie voor haar werk. Deze keer was dat de Panoven, een oude dakpannen- en klinkerbakkerij vlakbij Zevenaar, aan de Gelderse Poort. Toen ze op Facebook vroeg om steun bij de voorbereiding, was ik er dan ook als de kippen bij om me op te geven. Het gebied daar ken ik helemaal niet, en Zevenaar is een plek waar ik dacht te willen wonen. Samen met haar muziek dus drie goede redenen om te gaan. 

Natuurgebied De Karekiet

Het was mooi weer, en ik had een route bedacht over het natuurgebied, dus Eef wilde graag mee. Zevenaar is vanuit hier goed te bereiken. Vanaf het station daar loop je zo het gebied in. Het was inderdaad bijzonder mooi. Een parkachtig terrein, waarachter een lief zwemwater lag, dat gebruikt werd door een paar gezinnen. Daar weer achter was het natuurgebiedje in wording de Karekiet, en daar ging ons pad. Het werd geen lange wandeling, want we moesten natuurlijk op tijd bij de Panoven zelf zijn. Daar werden we hartelijk ontvangen door Eva. Al gauw waren de andere helpers er ook en we moesten volgens instructie een pad lopen, en wat handelingen verrichten met klinkers. Zo gaat ook het stuk heten: Klinkerweg. Het is een belevenis om zoiets te doen in een oud industrieel gebouw. We mochten er ook in, boven bij de oven. Ik vond het een geweldig leuke ochtend. Eva en haar scenarist Noa waren er blij mee. 

De componiste

Mijn klinker

Interieur Panoven

Daarna liepen we weer naar het station. Eef ging daar op weg naar huis, ik liep nog even door de stad Zevenaar. Leuk om die gezien te hebben. Het was er levendig, maar het is geen bijzonder mooie stad. Een grote kerk, een uitgebreid winkelcentrum, een markt die op de schop gaat; het oude Raadhuis is er afgebroken en er zal dus wel iets nieuws komen te staan. Allemaal vrij laag. Er was ook een grote groententuin. Die was open, dus daar heb ik even rondgekeken. Kopen hoefde ik niets, en daarna werd het tijd om de trein weer in te gaan. 

Groentenbingo

 Dodelijk vermoeid voelde ik me vandaag, en daarom heb ik niet veel uitgevoerd. Maar wel ben ik in Zwolle kaas gaan halen bij Harry Schonewille, de man van SlowFood. Die heeft toch zulke lekkere kazen. Ik heb er gewoontegetrouw vier uitgezocht. Eigenlijk had ik nog wel even willen rondkijken in het winkelcentrum, maar de bus ging meteen weer terug en puf had ik toch niet. Na de lunch ging ik vervolgens nieuwe aardappels en limousin vlees halen bij boer Koekkoek (ja zo heet hij) en toen wilde ik even in de tuin zitten. Maar dat was me te heet; ik heb op bed een uurtje liggen lezen, geheel tegen mijn gewoonte in. Eef kwam monter terug uit Workum, waar hij natuurlijk spek had gehaald. Hij zou koken met wat ik had klaargezet, en ik zou proberen wat ingrediënten te halen bij de volkstuinen hier. Het is namelijk de gewoonte hier om in het oogstseizoen elke woensdag de overtollige groenten uit te geven aan belangstellenden. Ik was heel benieuwd hoe dat zou gaan, hoe leid je zoiets in goede banen? Nou, dat is aan de Wijhenaars wel besteed. Bij aankomst kon je een nummertje trekken uit een waaier in handen van de gastheer. Dat was een willekeurig nummer; hij riep vervolgens in de normale volgorde de getallen op. Dus als je nummer 10 had getrokken, wachtte je tot dat nummer werd geroepen. Dan kon je bij een schraag met groenten bij twee medewerkers aanwijzen wat je wilde hebben. Er lag van alles: koolrabi, andijvie, sla, tomaten, courgette, maar ook bloemen. Ik was heel tevreden met een paar tomaten en snij-ui. Het sfeertje was prima, het was net een groentenbingo met alleen maar prijzen.

Huitzilihuitl

 Een heel nieuwe wandeling vond ik van Holten naar Knoopsgaten ofwel Deventer Colmschate. Een mooie afstand en op de kaart te zien geen bebouwing van betekenis. Ik had Eef opgetrommeld om me in Deventer te ontmoeten en zo reisden we samen naar Holten. De aansluiting was direct gevonden en daar gingen we. Ik ben altijd benieuwd of zo'n wild plan ook een mooi gebied oplevert. En dat was inderdaad het geval. Tot mijn grote vreugde kwamen we over meerdere zandwegen, dwars door onbewoond gebied op een enkele boerderij na, met veel bomen, in het vriendelijke dorp Dijkerhoek. Dat was in het trotse bezit van een stellingmolen, en die draaide. Een klein gezelschap zat op het terras bij de molen. Wij aarzelden of we ook even zouden gaan zitten, maar het was te warm voor een krentenwegge. Verderop was een watertje in een bos, dat ik perse even wilde bekijken al was het niet op de route naar Bathmen, mijn volgende doel. Maar hoe gaat dat met doelen, die kunnen veranderen. Want het bleek een allerliefst watertje met een bruggetje. Daar liepen we natuurlijk overheen, en wat prijkte daar? een wit-rood teken, van het Marskramerpad. Ik besloot om dat verder te volgen, in elk geval tot vlakbij Deventer. Intussen kwamen we langs een soort historische route. Een rij opeenvolgende paaltjes liet weten wat er allemaal is gebeurd in de jaren van pakweg 1100 tot misschien wel 1700. En wat bleek er gebeurd te zijn in het jaar onzes heren 1417? Jazeker, toen heeft Huitzilihuitl het stokje overgenomen van de eerste heerser over Tenochtitlan, en tijdens zijn regering gezorgd voor een aantal bouwwerken. Hoewel in Wikipedia staat dat dat juist zijn overlijdensdatum is. Er is zelfs een plaatje van hem: 

(plaatje van http://library.thinkquest.org/27981/aztecrulers.html, Publiek domein, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=7106568)

Valappelen

 Aan het eind van de dag fietste ik even naar de fruitboer om wat verse vruchten en ijs te halen. Daarbij passeerde ik een boom, niet meer volgeladen, want de hele grond lag bezaaid met valappelen. Eerder al had ik er een stel meegenomen en daarvan appelmoes gemaakt. Nu liet ik ze liggen en mijmerde over lang geleden, toen ik met mijn zus een zinken teil meesleepte naar een verlaten boerderij om daar het lekkers van de grond te rapen. De boerderij was blijkbaar onteigend of verkocht, hij stond midden in een woonwijk waar nog meer gebouwd zou gaan worden. Maar de bongerd was nog intact. Hoge appelaars en perelaars stonden er met takken vol vruchten, en niemand die zich ervoor interesseerde. In die tijd was alles nog niet zo afgesloten als nu. Wij liepen gewoon het hek door en raapten, raapten. Natuurlijk klom ik ook de bomen in om naar mijn oudere zus de nog hangende vruchten toe te gooien. Ik was altijd al wat avontuurlijker aangelegd dan zij. Zo dook ik ook de boerderij zelf in. Er liep een trap naar een kelder, die half onder water stond. Dat wilde ik wel eens zien, en dat lukte ook zonder natte voeten. De trap was niet meer betrouwbaar, maar ach, ik sloeg gewoon een paar treden over. De luiken voor de ramen hadden een rood-witte kleur, twee kruisende lijnen van  beide diagonalen. Reuze spannend vond ik het, al stond er niet veel meer. Mijn zus en ik sjouwden de teil - waar wij als klein kind nog in waren gewassen - met een kop van vruchten erop naar huis. Dat werd in de dagen erna schillen, schillen en nog eens schillen. Met als beloning de heerlijke geur en plopgeluiden van kokende appels met kaneel, en later de nog lauwe appelmoes. 

Ook vandaag at ik een laatste restje appelmoes, gemengd met abrikozen en pruimen. In de tuin oogstte ik nog een paar bieten; het loof sneed ik eraf en dat werd mijn avondeten, met het restje aardappels en gans. Bij het oogsten trof ik tot mijn vreugde een krekeltje aan, zachtgroen, dat nerveus zocht waar het nu was terechtgekomen. Ik zette het beestje op één van de planten buiten, die redt zich wel weer. Een krekeltje in mijn tuin, wat een eer.

Hier leek hij nog het meest op 

Lijstje

 De boerenkool voor Marjorie zit in de rugzak van Eef, hij zal het vanmiddag aan Hugo overdragen. Dan heeft ze ook eens iets echt lekkers te eten. Nu ik weer alleen zit, is het tijd om het huis eens te kuisen. De was te doen, de ondergespatte buitenkozijnen te reinigen. Ach, het hoort erbij, en omdat mijn voet nog niet je dat is, ga ik niet wandelen vandaag. Het gewicht dat ik kwijt was met de snoeihitte zit er al weer aan, ik blijf gelukkig heel stabiel. Vandaag zal ik proberen om de Dood en de Jongeman af te krijgen. Misschien lukt dat wel.

Frans Hals heeft ze al
samen geschilderd

PS: inderdaad heb ik het stuk zodanig tot mijn tevredenheid gekregen, dat ik er een nummer aan heb toegekend. Het is nummer 0304 geworden, mijn eerste in de 03-serie ofwel op teksten van mijzelf. 

Wat is de afgelopen week gelezen heb: 

Geert Mak, De eeuw van mijn vader. Een kroniek van zijn familiegeschiedenis, gelardeerd met de geschiedenis van Nederland op de achtergrond. Maar vooral dus verhalen over Zwart Nazareth ofwel Schiedam, zeilmakerij en de oorlog in Indonesië, zowel '40-'45 als de tijd waarin Nederland zich zo heeft misdragen daar, vlak voor het land zelfstandig werd. En over de moeizame integratie van degenen die de oorlog hadden overleefd, Indonesiëgangers en joden. Altijd interessant wat Mak schrijft; wel duidelijk een geschiedschrijving van het protestante deel van ons land. Een familie van louter dominees, die Makken.

Luc Deflo, Macht. Een thriller, maar zeer de moeite waard door de beschrijving van sociale keuzes die mensen maken, hoe ze liegen en bedriegen en daarmee gefortuneerd kunnen raken. Totdat het misgaat dan. Was even lekker makkelijk ook om met die hitte te lezen. 

Henk van Gelder, Joop van den Ende de biografie. Een beschrijving van een man die blijkbaar als kind al mensen kon inspireren en leiden, maar wel een driftkikker en een potentaat op zijn tijd. Ik neem mijn pet af voor iemand zoals hij die geen enkele opleiding heeft, altijd met zijn handen had gewerkt en de droom heeft om artiest te worden. Dat zat er niet in, maar organiseren kon hij en zo bouwde hij zijn rijk op. Gek genoeg leest het alsof hij van de ene mislukking naar de andere wankelde, maar er wel telkens (veel) geld voor kreeg. Dat gaf hij ook weer uit, soms ten koste van de artiesten in zijn stal, maar die namen het hem vrijwel nooit kwalijk. Ik zat een beetje verbouwereerd te lezen want echt sympathiek kwam wat hij deed allemaal niet op mij over. Maar waarschijnlijk zit dat voor een belangrijk deel in het soort amusement, met artiesten die de reden zijn dat ik al jaren geen televisie meer kijk, en zelfs geen televisie meer heb. Als er wordt gejuicht over zijn werk met shows van Ron Brandsteder en Henny Huisman, Imca Marina en dergelijke, tja dan haak ik af. Ik begrijp werkelijk niet dat met die rommel zoveel geld te verdienen valt. Wat mij betreft mogen ze die lieden op tv allemaal een modaal inkomen geven, maar niet de torenhoge bedragen die daar omgaan. Dus ik ben bevooroordeeld. 

Leuvenheim

 Op de radio was er een programma waarin een zekere Jelle Jolles aan het woord kwam, een neuroloog die interessante dingen heeft geschreven over de ontwikkeling van kinderen. Hij relateerde dat ook aan tijden van contactschaarste zoals nu, en het bracht me ertoe om iets van hem te willen lezen. Helaas heb ik nog geen boek van hem te pakken gekregen, maar dat komt nog wel. Bij het ontbijt heb ik nog even zitten eppen met Martijn, die nu niet meer zo lang hoeft te wachten voor zijn vrouw terug is. Hij kijkt zo naar haar uit!

Dit is de Soerense beek, ook mooi.

We gingen er wel op uit vandaag. Eefs voorkeur ging uit naar een tocht rechtstreeks vanaf een station. Dat kon bij Brummen, waar we vandaag zonder overstap naar toe konden. Daar loopt de Leuvenheimse beek, een volkomen nieuw gebiedje voor mij, en ik vond er een uitgezette klompenwandeling. Die gingen we doen en het bleek verrassend mooi daar, echt eentje om vaker te lopen. Prachtige bos- en weidegebieden, het beekje vol begroeiing, later nog een beekje dat zelfs wat meanderde, en een avontuurlijke poging om over het spoor te steken in een braambos - dat mislukte overigens. Maar niet getreurd, we maakten de 15 km vol en toen had ik een flinke pijn aan mijn tenen. Uitgezette voeten, vermoed ik. Dat heb ik afgeblust met een pilsje. Daarna heb ik, jawel, boerenkool geoogst en klaargemaakt. Was verrukkelijk, met de laatste worst van slager Ruiter, die er helaas mee is opgehouden. Nog even Margootje een goede reis gewenst, en toen was de dag alweer om.

Herxen

Eef zou kaas halen bij de sik, ofwel Barto, maar die kwam niet opdagen op de markt. Waarschijnlijk zouden zijn kazen ook zijn gesmolten. Daarom kwam Eef naar Zwolle waar ik hem ophaalde voor een niet al te lange wandeling over Windesheim en Herxen. Dat was weer net zo mooi als de vorige keer. Onderweg kregen we eventjes een gigantische hoosbui over ons heen, en ik had niets bij me, geen plu, geen plastic. Ik mocht een jasje lenen van Eef. Maar daarna werd het weer snoeiheet. We liepen tot aan het natte gebied van Wijhe, en toen staken we over naar de eierboer. Zo kon Eef zijn lege eierdozen meteen achterlaten bij de eierboer, die niets bijzonders had staan deze keer. Verder was het heet, of had ik dat al gezegd?

Niet zwemmen

 Met Eef wisselde ik wat wederwaardigheden over voedsel uit. Keek weer eens naar de geoserie. Heb een klein uur gefitnesst, waarna afkoelen onder de douche. Ik had eigenlijk willen zwemmen, en ging dan ook naar den Nul, maar helaas, er was sprake van blauwalg in het water. Even ernaast was ook nog een water en dat zag er wel schoon uit, maar daar heb ik dan maar alleen in gepootjebaad. Het was leuk om te zien hoe een slak zichzelf door het water roeide. Zwanen zaten met hun kop onder water, gelijk hadden ze. Het was zo heet. 

Schaduw

 De vitrageman kwam vandaag toch langs, gewoon met een week verschil. De thermometer stond binnen inmiddels op 29,5 graden, rijkelijk heet maar altijd nog een stuk minder dan buiten. Veel deed ik dan ook niet, beetje piano, beetje lezen, dat was het wel. Maar nadat deze meneer het stalenboek had achtergelaten, ging ik toch een om maken in mijn eigen buurt. Meer dan een uur redde ik niet, maar ach, het was best lekker. In de schaduw vond ik dat ik een pilsje had verdiend. Een leuk filmpje met kleinzoon Joris die zich omdraait completeerde de pret.

Verder kreeg ik bericht vanuit Zweden: Karin is al twee jaar geleden overleden. Ik dacht al zoiets, omdat ik maar steeds geen reactie kreeg op mijn kaartjes; maar ja, ze zag slecht, dus misschien kon ze daarom niet antwoorden. Maar dat haar telefoonnummer bleek te zijn afgesloten, was het vege teken. En inderdaad, ze is gestorven, helemaal alleen en zonder familie. Zelfs zodanig dat niemand op de hoogte was gebracht. Een treurig einde van een leven dat gelukkig ook goede tijden heeft gekend, en waar ik een beetje van heb meegemaakt. Rust zacht Karin.

Hittegolf

 Er is al een paar dagen sprake van een hittegolf, en vandaag is voor het eerst in de geschiedenis een periode van vijf dagen aaneen boven de 35 graden genoteerd. Te heet om iets te doen. Wel kon ik in de trein rustig lezen, daar staat de airco aan en is het iets koeler. Thuisgekomen moet ik constateren dat er meerdere planten last hebben van zonnebrand. De bladeren zijn dor en verschroeid. Maar het meeste doet het nog. Bij de buren was een pakje bezorgd, en met hen heb ik nog even staan praten. Ze horen me wel eens piano spelen, en kunnen dat gelukkig waarderen. Ik ben dan ook maar weer aan de slag gegaan met de Jongeman, die vordert traag - zoals altijd. Een ijsje stond er nog, maar eigenlijk is dat te zoet in de warmte. Verder hou ik het heel rustig en ik drink veel thee en water.

Binnentemperatuur 29 graden

Op stap met Margot

De tweede keer op stap met Margot, die nog een paar dagen in Nederland is voor ze teruggaat naar onze Martijn. Zo leren we haar ook beter kennen! Ze had een heel leuk rondje door het Liesbosch uitgezet, en omdat we dat allebei niet kenden was dat een prettige verrassing. Dat kleine bos is uitsluitend loof, en dat is een prachtgezicht. Op een halfuurtje lopen van ons uitgangspunt blijkt er in bos een verscholen restaurant te zijn: De Boswachter. Een verrukkelijk plekje! daar ga ik zeker opnieuw eens naar toe. Maar niet op een maandag, want dan is het dicht. 

De Boswachter Liesbosch

Nu namen we een lunch bij De Peer, keurig aangemeld en apart aan een tafeltje. Ik viel op de lunch aan alsof ik lang niet had gegeten. Ik moest lachen om mezelf, maar ja met deze hitte ben ik wel wat afgevallen, dat zal het wel zijn. Daarna nodigde ze ons uit in haar ouderlijk huis, een beschutte en knusse plek aan de Asterplas, ook al zo'n plek die ik zelf niet had gevonden. Het huis ligt direct aan de plas en was een ware oase. Ik liet boerenkool en een potje jam achter. Daarna zette ze ons op de trein en we keerden voldaan terug.

Huiswerk

 In de hitte van vandaag moesten er een paar klussen gedaan worden. Oogsten, snijden, koken, vriezen, afwassen, bergen. Ook heb ik even aan de Jongeman gewerkt en heb ik nieuw muziekpapier besteld. De dag kabbelde voort, maar was wel gevuld tot ik het tegen drieën welletjes vond en nog net de trein kon halen. Morgen ga ik naar Breda, en vanwege werkzaamheden is het handiger om over De Bilt te gaan. Eef kwam me ophalen van het station, we liepen onder de bomen in de koelte naar huis en daar was het alweer gezellig samenzijn. Een wijntje op het noordbalkon, dat hebben we in vorige jaren nooit gedaan en nu bevalt dat prima. 

Buren

 Omdat buurvrouw Tineke me op de moestuin in Broekland had gewezen, ging ik even langs om te melden dat ik die had gevonden. Ook nam ik wat lavas uit eigen tuin mee; ze had het nodig voor kruudmoes, had ze verteld, en in die moestuin stond het niet. Bij mij doet het het uitbundig. Na een praatje met haar man (zij was er niet) over zijn ijsco-act voor kinderen en bejaarden, kwamen ook net de buren van de andere kant tevoorschijn. Die had ik vanwege corona nog niet gesproken, dus ik nam mijn kans waar. Ze wonen hier al 25 jaar en nu is hij, net 70, gepensioneerd. Eerst willen ze daar even aan wennen, maar dan is een verhuizing naar Tinaarlo een optie voor hen. Hij mopperde wel wat op de Sallandse mentaliteit. Volgens hem is dat Ja zeggen en Nee doen. Dat klopt wel met mijn ervaringen met de glasgordijnen. Maar ik heb vooral goede ervaringen. Zoals mijn garagedeur nu is vernieuwd, dat is puik gegaan. 

Het werd zo heet dat naar buiten gaan geen optie was. In plaats daarvan heb ik gefitnesst, lekker gedoucht en gezond, en daarna was het tijd om muziek te maken. Ik heb gewerkt aan het lied De Dood en de Jongeman, maar vooral aan de opstelling van de pc en de printer. Daar ben ik nu wel tevreden over. Nu moet ik ook het versiebeheer ter hand nemen, want anders wordt het waterverf. 

Marktdag

 Vrijdag, marktdag. Met ons tweetjes gingen we inkopen doen, althans voor Eef, hij wilde weer een groot stuk vlees van slager Ultee. Dat bracht hij thuis en daarna wilde hij een fiets voor mij kopen dus we gingen naar René. En inderdaad daar stond een mooie tweedehands fiets, en die is het geworden. Dank je wel Eef! hij moet nog even gereviseerd en dan kan ik hem gebruiken. Eef wilde toch ook wat kippenvleugels dus we keerden weer om, opnieuw naar de markt en daar passeerden we de kippenboer ook wel bekend als De Schele. Het gelukkige echtpaar! zo riep hij uit, nooit om een kwinkslag verlegen. Kippenvleugels had hij wel, en ik wilde wel eendenborst. Ook dat brachten we snel naar huis. Eef bakte snel het net gekochte biefstukje, maar daarna smeerde ik hem weer naar Oost Nederland. Hij had wel mee gewild, maar pas na wat klussen in huis. Toen bleek er een probleem op het spoor te zijn, en is hij maar thuisgebleven.

Op aanraden van de buurvrouw ben ik op de fiets gestapt op zoek naar een open en vrije plukmoestuin, die in Boerhaar zou moeten liggen. Ze legde me de route nog eens uit en ik ging erop af. Het is een prachtige rit, zo in die heldere zon en warmte. Maar ik kon het niet zo gauw vinden. Er was een roodgeschilderd huis met een moestuin ervoor, zou dat het zijn? Ik belde aan bij De Blije Poort, zoals het huis heette, en toevallig kwam de bewoner net aanrijden. Maar zijn moestuin was niet openbaar. Dus reed ik weer verder. Uiteindelijk kwam ik pas bij Broekland het bruggetje tegen dat de buurvrouw had genoemd. Navraag leerde me dat het de Broeklanderhof betreft, die aan de rand van het dorp ligt. Een paar vriendelijke buren die bij een grote vijver bier zaten te drinken, vertelden me dat. Inderdaad lag die tuin daar. Er stonden bloemen, verder wat bramen, rabarber, courgettes, sla. En Monnikskap, dat volgens Google giftig is. Een paar stengels rabarber nam ik mee, tegen een kleine vergoeding natuurlijk, alleen al omdat de tuin er is. Daarna reed ik met een boog weer terug naar Wijhe en vond onderweg aan de Horstweg nog een kast met lekkers zoals jam en aardbeiensaus. Na nog een uurtje bridgen had ik het gezien voor deze dag.

Gelezen deze week: 

Raynor Winn, het Zoutpad. Non fictie over twee zestigers die dakloos raken door domheid, en die ervoor kiezen om dan maar te gaan wandelen. Ze lopen het pad rond Cornwall, te beginnen in Minehead, Wales. Dat is een pad van 1014 km. Ze hebben geen plan, maar hopen op een idee te komen tijdens het lopen. Dat gebeurt niet, maar wel veranderen ze. Hij heeft een slopende ziekte onder de leden, maar wordt allengs gezonder door het wandelen. Zij leert te genieten van het moment, en beiden laten ze zich meevoeren door de stroom van de natuur. In de winter mogen ze bij een vriendin schuilen, dat zou te koud zijn geweest, maar daarna maken ze het pad af. Aan het eind hebben ze een manier gevonden om uit hun toestand te geraken en zie: ineens gaan er deuren open. Maar veranderd blijven ze. Een mooi boek, aanrader.

Erik Betten, Quarantaine. Wel heel toepasselijk in deze tijd. Wat het boek echt interessant maakt is de sociale gevolgen van een afschuwelijke uitbraak die Betten beschrijft. De morele dilemma's en de keuzes van de hoofdpersoon, ene Homme Olivier, politicus en upcoming man, die zich geplaatst ziet voor onmogelijke beslissingen. De reacties van mensen in het afgesloten gebied, en die van daarbuiten. Was het lezen waard.

Michael Moore, Stupid White Men. Niet te lezen. Hij beschrijft een aantal vreselijke misstanden in de politiek onder George W. Bush, maar het is afgestemd op de Amerikaanse lezer en die heeft blijkbaar een bepaalde manier van aanspreken nodig waar ik van in de war raak bij het lezen. Een aantal botte schandalen in diens politiek staan er wel leesbaar in. Maar ach, nu is er Trump, je zou het bijna onschuldig vinden wat Moore schrijft.

Joris

 Vandaag waren we welkom bij de kleine Joris en zijn ouders. Het is een hele rit naar Papendrecht, en ik kwam vanuit Wijhe, maar gelukkig stond Eef me in Utrecht op te wachten zodat we samen verder konden reizen. We gingen met de bus, een flinke rit, en liepen door het park naar de P. straat. Allerhartelijkst werden we ontvangen. Peter werkte thuis maar had wel gelegenheid om gezellig met ons te praten. Jessica had net Joris gevoed, en die lag er dus heel tevreden bij. Het is sowieso een heerlijk tevreden ventje. In de snoeihitte konden we het beste binnen blijven, en we aten de appeltaart die Eef had gemaakt. Tegen drieën gingen we weer, nu samen naar De Bilt. Daar namen we het avondeten en zaten nog lang na te praten op het noordbalkon. Het leek echt op de tijd in de Meijenhagen, toen we ook tot diep in de nacht in de tuin aan de praat waren, zoveel jaren lang.

Geen gordijn

 Al wie er vandaag kwam, op deze hete middag, niet de man die mij zou komen informeren over glasgordijnen. Ik hing maar wat in de tuin, tot ik er genoeg van had na drie kwartier en belde op. Het antwoordapparaat nam een bericht op; en meldde dat meneer alleen op zaterdag open was. Dat wist ik, daarom had ik de afspraak gemaakt. Het was nog altijd heel warm en zonnig, en ik ben door mijn wijk gaan lopen. Het is mooi om al die bedrijvigheid te zien bij de nieuwe woningen, en zo kon ik meteen eens zien hoe mensen hier hun tuin afscheiden. Ook zocht ik naar de vermeende kornoelje die ik de vorige keer had gezien. Ik vond hem maar het was geen kornoelje zag ik nu. Niets aan te doen, ik had lekker gelopen.

Kindertjes

Op naar Den Haag: Eef en ik gingen de kleinkinderen bezoeken, althans drie ervan. Voor mij de eerste keer dat ik de kleine Sam zou zien, en de tweede keer voor Morris. Ook Sjoerd heb ik nog niet zo vaak meegemaakt. Het was een stralende dag, met een goede treinverbinding die ik lezend heb doorgebracht. Eef stond me op te wachten op Centraal en samen namen we de tram. We werden hartelijk ontvangen, er heerste een rustige vrolijkheid met vier kindertjes (1 opvangkindje was erbij). De kleintjes waren echt ontzettend lief en gezeglijk. Kleine Sam kan werkelijke aanminnig lachen, en daar heb ik een mooi fotootje van gemaakt dat hier niet komt te staan. Met Sjoerd heb ik de inhoud van zijn schatkistje bekeken. Morris wilde graag op mijn schoot klimmen. Ook belde Marjorie via Anneke uit het ziekenhuis naar Arja, die de kleintjes aan haar liet zien. Ze ziet eruit als een treurig hoopje mens, het is te hopen dat ze goed hestelt. Bij Arja hebben we nog een paar uurtjes gezellig doorgebracht en daarna liepen we door het zonnige Haagje naar de trein terug. 

Bijna thuis kreeg ik nog een onverwacht telefoontje van Jan-Peter d G. Hij wilde weten hoe het met mijn vorderingen staat, en stapelt daarmee ongeweten gloeiende kolen op mijn hoofd. Want het gaat helemaal niet goed, ik maak helemaal geen vorderingen. Wel komt langzaam aan de zin in de muziek weer wat terug. Kleine stapjes dan maar he. Het motiveert me in elk geval wel. 

Afgestoft

Maandag begon relaxed, hoewel het niet echt uitslapen was. Voor mijn doen was het vroeg genoeg. Na een rustig ontbijt ben ik daarom aan het sporten gegaan, want morgen zal het niet lukken. Tegen elven was dat programma gedaan, inclusief douchen en schone kleren. Daarna heb ik lekker liggen zonnen; het was hier warm en droog, anders dan in het westen. Maar na de lunch deed ik wat ik me had voorgenomen: ik ging mijn muziekstukken afstoffen, dwz ik ging ze doorspelen en de juiste versie op de juiste plek zetten. Want ja, daar had ik voor het eerst weer zin in. Het is wel gek om te merken dat je in de loop van de tijd andere inzichten blijkt te hebben over je stukken. Ook nu vond ik toch weer wat nootjes die verkeerd stonden, of die er helemaal niet stonden en wel hadden moeten staan. Maar over een paar liederen en dan met name Holland, Wimmbachklamm en Verval ben ik echt tevreden. Het is weinig maar beter iets dan niets! 

Verder heb ik me gestort op het boek van Mary L. Trump. Zij geeft een visie op haar oom. Ze schrijft dat het een psycho-analytische visie is en dat zou zij mogen zeggen, want ze is PhD in de ontwikkelings-psychologie en psychopathologie. Toch begrijp ik degenen die haar boek een wraakboek noemen. Ze heeft afstand genomen, maar erg wetenschappelijk onderbouwd is het niet, althans ze geeft geen uitleg over hoe ze tot haar conclusies is gekomen. Maar die liegen er niet om. Sociopathisch, leugenachtig, een baken van onkunde, morbide behoefte aan erkenning en dat is nog maar een klein deel van haar verhaal. Zowel karaktertechnisch als qua ontwikkeling zet ze haar oom neer als problematisch. En ook geeft ze een inkijk in de financiën: the Don heeft volgens haar in zijn hele leven nog niet 1 dollar zelf verdiend, hij is gefaciliteerd door zijn vader die er blijkbaar lol in had om een PR middel van hem te maken. Daar had de oude Fred geld voor over, veel geld, maar die was ook goed in het creëren van winst (op een niet altijd frisse manier) terwijl zoonlief alleen kon uitgeven. 

Wat mij vooral bezighoudt in dit verhaal is de vraag, hoe alle omstanders er blijvend in mee zijn gegaan. Want banken hebben geld gefourneerd, opdrachten zijn niet betaald zonder dat er noemenswaard werd geklaagd, en ook nu zie je de massa mensen die elke drol die hun president draait, fantastisch vinden. Of hij aantoonbaar liegt, verdraait, verzwijgt, koeioneert of pruilt, het is allemaal even geweldig. Hoe doet hij dat? en waarom laat iedereen het gebeuren? Ook nu nog hoor je hoogstens wat verzuchtingen van 'straks, bij de verkiezingen...' maar echt protest hoor ik niet. Ik ga er Elias Canetti op afstoffen, Massa en Macht. Eens zien waar ik dat heb liggen. 

Luie zondag

Hete dag. We houden het rustig. Eef ging even langs bij Theo, ik zat te bridgen en las mijn boek uit. Daarna heb ik nog wat kornoelje geraapt, bij drie verschillende bomen. Ik weet er vier in De Bilt, maar zonder fiets vond ik de vierde voor nu net even te ver lopen. De boom die het dichtst bij staat was al leeg, maar die op het Dr. Letteplein had nog wat liggen. De derde boom had nog volop vruchten hangen. Zo kwam ik met een bijna volle bak kornoeljes terug. Na het eten liepen we door het bos naar het station. Terug in Wijhe kon ik meteen de kornoeljes invriezen, en heb snel de laatste bonen geoogst. Die krijg ik van zijn leven niet meer in de vriezer, dus dat wordt ontbijten, lunchen en dineren met snijbonen. 

De laatste bonenoogst

Lunteren

Het bankje van notaris Dinger

Er zijn weer werkzaamheden op het spoor. Daarom moest ik met een busje naar Olst om op weg te gaan naar mijn bestemming Lunteren. In die trein las ik mijn boek uit, een verhaal over een uitbraak van een gevaarlijke bacterie, deze keer echt spannend beschreven want het ging goed in op de sociale aspecten. Maar daar was Amersfoort, waar Eef al stond te wachten bij de aansluiting op de Valleilijn. Met enig gehijg zat ik er op tijd: we gingen een route lopen die Eef al eerder had gedaan. 

Lunteren is een verborgen juweeltje. Het ligt wel aan een benepen lijntje, met een matige verbinding. Dus het is niet je eerste keuze. Maar als je er bent, merk je dat het een heel mooi gebied is. Er is het Lunterse Buurtbosch, aangelegd mede door de inspanningen van notaris R. Dinger (bijna net als het bier haha). Dat bos is vol, maar open met loof en een eendenvijver en het loopt over in eerst een weidegebied en later, als verrassing, in een vlakte waar de uiterste punt van de laatste Nederlandse gletscher heeft gelegen. Dat is een plek met een heel eigen karakter. Je ziet die knoert bijna liggen. 

Plaquette voor de gletscher

Iets daarachter begint een zandgebied dat uiteindelijk leidt tot het Wekeromse Zand. Er is een paadje dat daar direct naar toe lijkt te gaan, maar toen ik dat inging kwam ik terecht in een jungle van berenklauw en braamstruiken. Ik heb het paadje een heel eind gevolgd, tot het echt niet verder kon, en waande me in Zuid-Amerika. Eef was me niet gevolgd, die had een korte broek aan, en hij was met een omtrekkende beweging op het zandje terecht gekomen. Ik draaide terug en ging daar ook heen. Van daar af was het net te ver naar het Wekeromse Zand voor vandaag, daarom koos ik een alternatieve terugweg. Dwars over bossen en landgoederen, erg mooi, tot vlak bij het station.

Daarna gingen we naar De Bilt. De telefoon ging: het was Marjorie! zij belde, geholpen door Hugo, vanuit het ziekenhuis waar ze ligt te herstellen van haar zware operatie. Het was wat onsamenhangend, maar ze kon spreken! ik was diep geroerd.