Tivoli stream Jan-Peter

Het is wel al Jan-Peter wat de klok slaat tegenwoordig. Wat timmert die aan de weg! Op 13 maart was daar zijn werk Concerto no. 5, The Forest in April, geschreven op verzoek van celliste Maya Fridman die als musician in residence bij het Noord Nederlands Orkest de vrije hand had gekregen. In de live stream van Tivoli was het te volgen, eenmalig. En vandaag was daar zijn Nederlandse première van Pascal, voor septet, gebaseerd op een site waarin luchtstromingen te volgen zijn, ik vermoed deze, vandaar de naam. Ik ging er eens lekker voor zitten en kon alweer genieten van een mooi stuk. Toen ik in maart 2020 in Den Haag een les van hem kreeg, vertelde hij me dat hij maar vijf weken de tijd had om dit stuk te schrijven. Dat is aan de kwaliteit ervan niet te horen. Een stuk dat heftig moet zijn, stormachtig, maar toch licht blijft door het geluid van fluit en piccolo. 

Molensteen bij Bökkers Mölle

Overdag trouwens nog even langs geweest bij Bökkers Mölle; die is open op zondag.

Busje rijdt weer / Upupa

De nieuwe concessie van het openbaar vervoer hier is gegaan naar een organisatie die RRReis heet en ze rijden weer met de kleine busjes. Daarom nam ik maar eens de gelegenheid te baat om naar Raalte te bussen. Ik wilde wel eens weten waar dat busje allemaal stopt, en of daar misschien een leuk startpunt voor een wandeling is. En inderdaad, het levert wat mogelijkheden op, maar daar moet je niet te veel van verwachten. Raalte zelf stelt niets voor, en het platteland is ook niet veel. Maar een optie is, om te wandelen vanuit Boerkamp. Dat is mooi voor een niet al te lange dag, zonder veel wandelinspiratie. 

Vanavond heb ik geluisterd naar de opera Upupa van Henze, ofwel de Hop. Echt het werk van een linkse intellectueel uit de jaren 1950 - maar dan in 2003. Gebaseerd op een Perzisch sprookje. Iets om vaker te beluisteren, om de bijzondere en knappe passages beter te leren waarderen. Hier staat ie. 

Een hok vol kleintjes

Dit weekend kwam de voltallige familie R. uit Den Haag op bezoek: Arja, Walter en hun 5 kleintjes. Dat was me een hok vol. Maar ze waren allerliefst, de drukte viel reuze mee en Eef was zo verstandig geweest om niet te gaan koken, maar pizza's te bestellen (...) Eerst haalde hij ze op bij hun oude huis. De kleintjes wilden dat wel eens zien. De foto ervan toont hoe enorm het huis was, wat heeft dat vroegere gezin geboft dat ze daar hun hele jeugd hebben mogen doorbrengen. Daarna wandelden ze terug door het bos en kwamen dus wat later aan op de flat, waar ik al was. 

De rest van de dag was heel gezellig. Met Evi heb ik nog naar de kinderopera van Mathilde Wantenaar gekeken, Een Lied voor de Maan naar een boek van Toon Tellegen. Prachtig kleurig en mooi aangekleed. De teksten waren voor kinderen helaas niet te verstaan, en bovendien was het taalgebruik nauwelijks  aangepast aan kinderen. Er zaten mij te veel citaten in van klassiekers, maar het kwartet (een keer in mineur en een keer in majeur) klonk mooi. En toen was er pizza. 

Leesvoer

Deze week heb ik weer flink gelezen. Het boek The Human Cosmos is een leuk geformuleerd geschiedenis verhaal, met als brandpunt de verhouding van de mens tot de sterren, spiritueel gezien eerst en later ook wetenschappelijk. Leuk om weer over die oude culturen te lezen. Elke cultuur heeft wel een band met de sterrenhemel gevoeld. Eerst als parallelle wereld, later als beïnvloeder der mensen en tot slot als leidraad voor handelen, zowel via de astrologie als bijvoorbeeld voor de scheepvaart. En nu weten we er heel veel over. Het doet je beseffen hoeveel je juist ook weer niet weet.

Verder las ik: de hofdame, over jawel, een hofdame van de koningin van Engeland, zelf natuurlijk ook van adel. De benauwde wereld van die klasse kwam er heel duidelijk in uit. Best interessant om te lezen.

Van The Crooked Cucumber heb ik het grootste deel gelezen, tot ik het uiteindelijk weglegde. Het beschrijft het leven van Shunryu Suzuki, door zijn leermeester graag Kromme Komkommer genoemd, die als Zen monnik is opgegroeid en van ganser harte Zen meester wilde zijn, maar net even anders dan andere Japanners. Daarom heeft hij na jaren opleiding gekozen voor een leven in het westen, waar hij zijn leer onder Amerikanen verspreidde. Gevraagd naar de essentie van het Boeddhisme zei hij: 'Alles verandert.' Was er niet lang geleden een Griek die ditzelfde al had bedacht? πάντα ῥεῖ , Heraclitus uit Efeze schijnt het al te hebben gezegd zo rond 450 voor Christus. 

Als klap op de vuurpijl was daar het prachtige boek van Hope Jahren, Lab Girl. Deze bijzondere geochemicus en geobioloog heeft jaren geworsteld om wetenschappelijke erkenning te krijgen. Intussen heeft ze ook een boeiende visie ontwikkeld op het plantaardig leven, en de verhouding van de mens daartoe. Een boek om meermaals te lezen.

de Human Cosmos

De Hofdame

Crooked Cucumber

Lab Girl 

Stemmen

Verkiezingen. Vandaag mag ik stemmen. Dus straks breng ik mijn stembiljet naar de gemeente, ik denk het gemeentehuis, of het gemeenschapshuis, dan doe ik meteen boodschappen. Verder zal het vooral natrekken van mails zijn: heeft die al gereageerd, en die? Er zit een traagheid in de lucht. Waarschijnlijk over een poos buitelen ze ineens allemaal over elkaar heen en moet ik in een hogere versnelling, maar nu hoor ik maar steeds niets. Geeft nog niet, ik kan altijd verder met het componeren. 

Geen webinar

 Eef heeft vandaag mijn bestelling van wildernisvlees opgehaald, en meteen zelf een lekker braadstuk uitgekozen. Het is weer Rode Geus, en dat is wel zo'n verschrikkelijk lekker stuk vlees dus ik geef hem groot gelijk. Ik moest thuis zijn, min of meer, voor weer een webinar. Maar wat ik ook probeerde, het lukte me niet om erin te komen. Dat terwijl alles gewoon functioneerde. De boodschap die ik kreeg was dat de beheerder de webinar niet had opgestart. Ik heb nog nagezocht, zat ik wel op de juiste tijd, op de juiste dag? maar dat klopte allemaal. Ik heb het maar opgegeven. Daarna lekker gebridged met Eef.

Emily

Trotse vader en opa

Vandaag is het dan toch gelukt. We kwamen op een goed tijdstip aan in Breda Prinsenbeek en werden opgehaald door de jonge vader Martijn, om ons elfde elvenkindje te komen bekijken. Ze wonen daar nu in bij de ouders van Margot, op een werkelijk heel mooie locatie. De gastvrouw Angela was allerhartelijkst. Vooral was ik verbijsterd over hoe goed Margot er weer uitziet, en dat na zo'n zware ingreep. Ze is zo fit als een hoentje, de borstvoeding lukt goed en de kleine Emily is een leuk en lief baby'tje. Ze hecht niet zo goed op de foto, maar ziet er in werkelijkheid schattig uit. Het geluk spat van de jonge ouders af. Tot onze opluchting blijkt het plan te zijn, om nu op korte termijn samen weer terug te gaan naar Indonesië. Het idee dat Martijn alleen zou gaan en weer weken van de ontwikkeling van zijn dochter zou missen, stond me helemaal niet aan. Hem ook niet blijkbaar en Margot is fit genoeg om gedrieën de reis te maken. Dat is ook beter dan dat ze hem alleen achterna reist. We hebben gezellig zitten praten en heerlijk samen geluncht, en toen werden we weer netjes op station Breda gebracht waar Eef en ik elk een andere kant op reisden.

Weer wandelen

Het oude gebouw

Vandaag ontmoetten we elkaar op station Putten en we zouden weer via het Solse Gat naar Ermelo lopen. Maar het weer was niet geweldig, en dus stelde ik voor om al improviserend er een iets korter stuk van te maken. Zo loodste ik ons door het noordelijkste puntje van het Speulderbos de weg over naar het stuk van de Ermelose heide waar we anders nooit komen, namelijk precies achter de kazerne daar. Wat ligt zo'n kazerne daar toch mooi trouwens. De heide daar is veel mooier en groter dan het stuk ten zuiden van Ermelo. Goed dat we deze kant ook eens hebben gezien. Het is de moeite van een rondje ook wel waard, dus wie weet gaan we eens naar station Ermelo en weer terug via die heide.

Het slot van de wandeling had een verrassing in petto. We kwam langs de noordkant richting het station over een parkje met een statig gebouw, in oude bakstenen en met een enorm breed bordes uitkijkend over een grasveld met vijver. Het was een zorginstelling geweest voor psychiatrisch patiënten. Nu stond het leeg, en zo te zien was er sprake van herbouw en appartementen in de oude bijgebouwen. Het is te hopen dat de gemeente Ermelo dit monumentale onderkomen laat staan en voor de gemeenteleden en voorbijgangers bewaart. Een pracht, verborgen voor het zicht vanuit de trein achter een bomenrij; het was me nog nooit opgevallen. Een aardige dame had ons verteld hoe het ermee zat. Een mooie start voor de volgende keer Ermelo.

Tivoli stream

Al eerder heb ik de Tivoli stream proberen te bekijken, en dat kwam er toen steeds niet van. Vanavond lukte het wel, en zodoende zag ik nu de registratie op toneel van wat ik al op de radio had gehoord namelijk concert no. 5 van J-P. Dat was verhelderend, omdat je dan ziet wie er speelt. Het geluid dat op de radio minder opvalt, dringt tot je door. Het is dus een rijkere en verrijkende ervaring. Je ziet dwarsfluiten verwoed blazen terwijl je ze bijna niet hoort, je ziet een sambabal geschud worden die je helemaal niet hoort. Maar ook was te zien wat een krachtsinspanning Maya Fridman moest leveren in de energieke delen. Daarnaast kon ze ook fluisterend zachte passages aan. Bijzonder, en dat heb ik aan J-P en Maya ook gezegd.

't Harde - Heerde

 Nu scheidden de wegen van Eef en mij toch. Hij moest naar de markt enzovoort, en ik ging naar huis. Daartoe had ik een route geprepareerd op Komoot. Helaas laat Komoot het afweten: ik krijg het niet meer voor elkaar om een geplande route te laten opnemen. Steeds komt de melding dat ik moet updaten, maar als ik dat doe, gebeurt er niets. Toen heb ik maar de track genomen die ik had uitgezet en ben zonder opname daarover gegaan, dat werkt ook. Ik denk dat ik maar niet meer publiceer op Komoot, wat heeft dat eigenlijk voor meerwaarde. Als ik de geplande routes maar heb; inmiddels zijn dat er zo'n 70. Niet te geloven wat je in Nederland aan leuke routes kunt voorbereiden, allemaal bereikbaar met het openbaar vervoer. 
De wandeling van vandaag liep van 't Harde naar Heerde. Dat is geen aanbeveler. Het eerste stuk, tussen de militaire oefenterreinen door, is buitengewoon saai. Daarna komt er wel een aardig stukje Veluwe hoor, maar het zou fijn zijn als je dat eerste stuk met een busje kunt doen. Dat zal ik nog eens uitzoeken; ik zag een busje van Keolis voorbij komen, maar dat kan een onderhoudsbusje geweest zijn. In elk geval liep ik mijn 14,5 km en kwam in Heerde aan. Daar mocht ik niet de bus naar Vorchten nemen. Die moet je van tevoren bestellen, en de man aan de knoppen had mij verteld dat er een medisch mondkapje verplicht was. Dat heb ik niet. Toch zag ik op de bushalte aangekondigd staan dat het busje eraan kwam. Maar de bus naar Zwolle kwam een half uur eerder, dus ik heb er maar niet op gewacht. Dat probeer ik een andere keer wel. Heerde is niet zo aardig als Anja mij had doen geloven, er is een modern winkelcentrum en er staat een kerk, maar natuurlijk was het dertig jaar geleden anders. Er staan wel een paar mooie huizen. Ik was blij dat ik weer thuis was.

Niet naar Prinsenbeek maar naar de radio

 Vandaag zou het ervan komen: op kraambezoek bij de pasgeboren Emily. Dan konden we meteen vragen hoe je dat nou uitspreekt: Op zijn Frans of op zijn Engels. Maar toen we op het station Utrecht Centraal stonden, bleek de ene na de andere trein uit te vallen. Het stormde! En het was al niet meer zo vroeg, op verzoek van de jonge ouders. We besloten om terug te gaan en onze knopen te tellen. Dat leverde een rustig middagje op waarin we gezellig bij elkaar zaten en waar Eef wat aan het koken sloeg. Maar gelukkig had ik nog een punt op mijn agenda staan. 's Avonds was de wereldpremière van Concert no. 5 van Jan-Peter de Graaff "...de componist met fortissimo in zijn naam...") op radio 4 en dat wilde ik natuurlijk niet missen. Met de koptelefoon op heb ik het beluisterd. Ik was onder de indruk van de mooie lijnen van begin tot eind, waar ik een duidelijk verhaal in hoorde. Ook vond ik het cellospel van Maya Fridman magistraal. Er werd nogal wat van haar gevraagd. Nu was het zo dat ze JP had gevraagd om dit concert speciaal voor haar te componeren (dat mocht ze vragen van het Radio Philharmonisch Orkest) dus dan vraag je erom. Ze moest slaan, trekken, kloppen, schuiven, drie snaren tegelijk gebruiken en ook nog zingen tegelijkertijd. Een topprestatie, niet het minst omdat het ook nog mooi klonk!

Zoom

 Je ontkomt er niet meer aan vandaag de dag: vergaderen met Zoom. Na een rustig dagje met een uur flink werken aan Pilates en uiteraard achter de pas gestemde vleugel, had ik vanmiddag een verplichting op Zoom. Het was een bijeenkomst voor voorzitters en secretarissen van het IVN. Er kwamen er bijzonder veel op af, het is een gemotiveerde ploeg mensen. De onderwerpen waren wat minder bijzonder. Over het plan tot integratie van de twee organisaties zijn wij in ons dorp goed bijgepraat door mijn voorganger; die is vice voorzitter van de Landelijke Raad, dus die weet het precies en communicatief is hij ook. Verder kwam aan de orde wat er uit de enquete onder de leden is gekomen. De medewerker had daar overigens een presentatie van gemaakt, wel zó gelikt dat ik de neiging tot applaudiseren kreeg. Helaas was de inhoud minder; maar ook dat wisten we al. Het idee was om dat te gaan doen wat de leden hadden opgegeven dat ze daar voor te porren zijn; maar naar mijn idee zijn die activiteiten geen doelstelling van het IVN. Daar discussieerden we op internet nog even over. Dat laatste onderdeel deed me dan weer erg denken aan die sessies op het werk, met vrijblijvende workshops die voorzichtig hun bevindingen rapporteren. 

Het was wel een leuke ervaring om op deze manier met medestanders aan de slag te gaan. Je krijgt er na een uur wel rooie oogjes van.

Onderhoud

 Wat een druk dagje. Tenminste voor ons huidige bestaan. 's Ochtends kreeg ik bezoek van de onderhoudsman van de verwarmingsketel. Die heeft de winter goed doorstaan ondanks dat ie op leeftijd is, maar een keer nakijken kan geen kwaad natuurlijk. Het expansievat bleek stuk, er waren wat rubbertjes vergaan, wat ringetjes aan vervanging toe, maar verder stond het er allemaal glanzend bij van binnen. Ik ben blij dat ik die man had laten komen. Een afspraak kon pas na weken worden ingepland, zo druk hebben ze het. Je zult met een kapotte verwarming komen te zitten. De afgelopen winterweken was het -15, dan wil je dat het werkt. Overigens heb ik inmiddels de berekening binnen van mijn gasverbruik in die periode: viel reuze mee. Vergeleken met andere vergelijkbare huishoudens doe ik het nog altijd goed.

's Middags was daar de pianostemmer Oostendorp. Mijn arme Isabella Ibach had het te verduren gekregen, eerst die verhuizing en dan die winter, en dat na zo lang niet te worden gestemd. Ze begon echt hees te worden, een stembeurt was nu dringend nodig. Deze meneer deed dat prima. Ik had zijn naam gekregen van de pianolerares hier in de buurt. Die kwam ik tegen met haar hondje Sam, we maakten een praatje en we wisselden wat uit. Zo vroeg ik haar naar een goede stemmer en dit was de naam die ik kreeg. Later zag ik haar nog eens. De volgende keer zal ik haar vertellen dat de stemmer is geweest, en nodig ik haar (weer) uit voor de koffie.

19 kilometer

Wildsporen

Nu ik los ben op Komoot, verzin ik steeds nieuwe wandelroutes. Omdat Eef had gezegd dat hij de 20 wel weer aandurft, heb ik er vrij veel van 19-21 inzitten. Vandaag werd dat de route van Epe naar Nunspeet. Alweer dwars over de Veluwe en weer een nieuw, onontdekt gebied. Het leuke van deze A-B routes is dat je op zeker moment echt ver van parkeerterreinen bent, en dat betekent dus ook geen medewandelaars. Dit gebeurde ons midden op de Veluwe, iets voorbij de Tongerense heide. Dat was een prachtig, ruim heidegebied, wel zonder jeneverbessen, en een enkeling wandelde daar nog. Maar iets verderop hadden we het rijk alleen tussen de sporen van de wilde dieren: ree, hert, zwijn. Ik dacht ook nog een marterspoor te zien. Het waren de volle 19 kilometer en vlakbij Nunspeet was ik uitgevloerd. Maar natuurlijk hebben we het gehaald, deze keer net na het vertrek van de treinen maar ach: het is zondag, er is geen spits. We gingen daarna elk ons weegs.

Gebabbel en gespeel

Lieva in de tuin op klompen

Mariska kwam met haar hele gezin op bezoek vandaag. Haar Gideon had daarvoor zelfs de kapper overgeslagen. De kleine meiden hadden het naar hun zin, hebben zoet gespeeld op de sportkamer, in hun eentje, dat vonden ze prachtig. Ook had ik nog wat tekenspul in huis, en een domino spel. Bovendien is er hier achter een speeltuin, en daar ging opa met ze naar toe. Intussen was het hier een gezellig gebabbel en natuurlijk gesnaai. Eerst koffie met gebak, toen nootjes, kakelvers gebakken pannenkoeken voor de meisjes en daarna kwam dan toch het klapstuk op tafel: de nasi van opa Eef. Die was lekker scherp en met veel knoflook, een hele voet zei Eef. Ik had er eieren en kroepoek bij, ze hoefden niet van honger om te komen. Uiteindelijk gingen ze zodanig laat op weg dat ze nog net voor de avondklok binnen konden zijn.

Traag verloop

 Vandaag heb ik weer eens getrokken aan mijn plannen voor het uitvoeren van mijn muziek, in oktober van dit en volgend jaar. Het ging eventjes vlot van start maar nu lijkt er geen beweging meer in te zitten. Van het Ida G genootschap hoor ik niets meer, van de pianist Daan krijg ik geen reactie op mails, de uitgever laat niet van zich horen op mijn verzoek om toestemming voor de Ida liederen. De groep die mijn Marsman liederen wil uitgeven is oorverdovend stil. Blijkbaar wacht iedereen op het uitbotten van de bomen. Ik heb ze allemaal weer gemaild, eens kijken of er beweging in komt. Dat is wel nodig als er werkelijk iets moet worden ingestudeerd.

Mandjeswaard

Het leek zo leuk: helemaal over het Kampereiland teruglopen, met als startpunt Mandjeswaard. Daar kom je vrijwel direct op een graskade, in alle eenzaamheid omgeven door watervogels. Ik hoorde de eerste kieviten al schreeuwend duikelen. Op zeker moment moet je die waard uit met een pontje, het Pieperpontje, een handveer waar je een katrol moet bedienen. Wat bleek? dat handveer was uit de vaart. Daar ging mijn Kampereiland. Gelukkig kon ik over de Mandjeswaard een rondje draaien. Best aardig, met veel water om je heen. Bij de ophaalbrug gekomen die de waard scheidt van het vasteland stapte ik door, want de bus zou zo wel komen. En inderdaad. Ik stapte op de brug - de halte was daar op 100 meter vandaan, goed zichtbaar - en daar zie ik de bus de hoek om denderen. Ik zwaaien en rennen, maar nee hoor, de chauffeur verwachtte totaal geen passagiers en keek op noch om. Daar ging hij weer, en de volgende zou pas een uur later komen! Wat doe je dan? ik nam de benenwagen richting Kampen. Een saai stuk langs een drukke weg. Bij Grafhorst kon ik eraf, daar maakte ik dus een ommetje en bezocht nog even het damestoilet in een enkel bosje onder aan de dijk, en besloot te proberen of ik daar de bus nog kon nemen. Het was nog maar 2 1/2 km maar een uitzonderlijk saai stuk. Gelukkig kwam de bus daar wel op mijn tijd aan. Vanuit Kampen was het vervolgens niet zo ver meer naar huis.