Vandaag zou het ervan komen: op kraambezoek bij de pasgeboren Emily. Dan konden we meteen vragen hoe je dat nou uitspreekt: Op zijn Frans of op zijn Engels. Maar toen we op het station Utrecht Centraal stonden, bleek de ene na de andere trein uit te vallen. Het stormde! En het was al niet meer zo vroeg, op verzoek van de jonge ouders. We besloten om terug te gaan en onze knopen te tellen. Dat leverde een rustig middagje op waarin we gezellig bij elkaar zaten en waar Eef wat aan het koken sloeg. Maar gelukkig had ik nog een punt op mijn agenda staan. 's Avonds was de wereldpremière van Concert no. 5 van Jan-Peter de Graaff "...de componist met fortissimo in zijn naam...") op radio 4 en dat wilde ik natuurlijk niet missen. Met de koptelefoon op heb ik het beluisterd. Ik was onder de indruk van de mooie lijnen van begin tot eind, waar ik een duidelijk verhaal in hoorde. Ook vond ik het cellospel van Maya Fridman magistraal. Er werd nogal wat van haar gevraagd. Nu was het zo dat ze JP had gevraagd om dit concert speciaal voor haar te componeren (dat mocht ze vragen van het Radio Philharmonisch Orkest) dus dan vraag je erom. Ze moest slaan, trekken, kloppen, schuiven, drie snaren tegelijk gebruiken en ook nog zingen tegelijkertijd. Een topprestatie, niet het minst omdat het ook nog mooi klonk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten