Op zoek

Met deze fietsen zijn ze zelfs bij de
kringloop niet meer blij

Altijd als ik de gelegenheid heb, snuffel ik in kringloopwinkels. Deze keer met als zoekopdracht, twee nachtkastjes. Die heb ik nu wel gevonden. Maar helaas kan ik ze niet meenemen; ze zijn te zwaar. Ik zie weinig kans om die toch wat grote stukken in de trein mee te sjouwen. Het positieve is dan dat ik nu weet wat ik wil hebben. Misschien komt er een bijna gelijksoortig duo op mijn pad dat ik wel kan tillen, en op de fiets kan vervoeren. Heb vergeten er een foto van te maken, maar het beeld blijft wel op mijn netvlies hangen. Wat ik wel heb kunnen kopen, is weer een pond van die zalige ongezonde kokindjes. En in Utrecht scoorde ik eindelijk de kleinere maat rugzak waar ik al zo lang naar op zoek was. 

Zomeravond

Wat er met de lucht aan de hand was gisteren weet ik niet, maar het was verrukkelijk buiten. Wij hadden een mooie wandeling gemaakt van Hoog Soeren naar Uddel. Bij terugkomst stond er een pan nasi te wachten, hoogst persoonlijk gekokkereld door Eef. Met de membrillo die ik nog in de koelkast vond samen een koningsmaal. Naderhand gingen we op het balkon zitten. De nacht viel, het werd frisser, maar het bleef heel aangenaam aanvoelen. We hadden een diepzinnige bui, dus het ging over magisteria en filosofen en de toekomst van de wereld. Dat vroeg om een glaasje; een biertje stelde Eef voor, gedeeld. Toen het op was, volgde een glaasje rood. Dat hieven wij op tot Zeus om hem te danken voor alle goede dingen die ons vandaag weer zijn toegevallen. Hij flonkerde hoog aan de hemel. 

Geen nieuws

Jonge adder op de 
Veluwe

Ziekenbezoek

 Het werd hoog tijd om een keertje langs te gaan in het ziekenhuis bij Marjorie. Die is nu al bijna anderhalf jaar in en uit en de laatste maanden alleen maar in het ziekenhuis. Nu ze is geopereerd wordt ze opgekalefaterd in een andere afdeling, en daar mocht ze bezoek hebben. Tot mijn verrassing trof ik niemand aan? zeker aan het joggen, dacht ik. Maar nee, ze was onder de douche geweest en het wachten was op de verpleegkundige die haar er weer onderuit hielp. Zo diep als de ingreep is geweest, zo monter is Marjorie. Ze straalt van zelfvertrouwen, doet oefeningen en probeert goed te eten om weer aan te komen. Het mooie is: dat lukt ook allemaal. Ze is wat zwaarder, haar spieren komen terug en ze kan niet wachten tot ze weer naar Utrecht mag, weliswaar de revalidatie maar toch, dichter bij huis. En dan wil ze in recordtempo opknappen, want per half oktober begint ze met haar nieuwe baan! Het is gewoon niet te geloven. Ook de verplegenden kijken hun ogen uit. Zowel Hugo als zij zijn zo positief, het is gewoon besmettelijk! Na honderduit gebabbel (waarbij ze me ook hun nieuwe aanwinst poes Schnitzel heeft laten zien) moest ik de trein weer halen, het was heel gezellig geweest. 

Natuurlijk had ik de ochtend gebruikt om even het RMO in te duiken. Ik zag er wat Etruskische kunst, Egyptisch textiel, een verfijnd beeldje van de nijlpaardgodin, zwanger en wel, en een mooi modern kunstwerk gemaakt door ene Jeltsje Dane van oude fietsbanden. Tot slot was er een Egyptische harp van groen marmer, en daarvan heb ik foto naar Jessica gestuurd. Voor Eef heb ik het kaaswinkeltje opgezocht waar hij zo'n last van zijn speekselklieren van kreeg; kan ie daar zelf kaas uitzoeken.

Een smaakvol wandkleed van oude fietsbanden

Op dit doek staat: 'Katatrive!' ofwel 'Verslijt!' 

Etruskische urn

Nijlpaardgodin die zwangeren beschermt

Historische Kring

 Dit dorp is een Historische Kring rijk. Een kring die bloeit en blaakt. Ze hebben net een nieuw pand ingenomen, een oud pand aan de Langstraat hier, precies in het centrum van hun interesse. Vandaag mochten ze eindelijk de deuren open gooien, en dat gebeurde met een expositie van 75 jaar vrijheid in dit dorp. Als nieuwbakken lid van de Kring moest ik natuurlijk gaan kijken. Het was een simpele opstelling, naast een oude drogisterij vitrine, met foto's van het oude Wijhe en materiaal van toen, voornamelijk Canadase helmen en doosjes sigaretten. De foto's waren wel de moeite waard. Er was ook een replica van een aangekondigde mogelijke represaille maatregel wegens het overvallen van een Duits depot. Doodleuk wordt daar aangekondigd dat er minimaal 10 onschuldigen zullen worden doodgeschoten. Welke burgemeester van toen kreeg dat uit zijn pen? 

Intocht van de bevrijders

Hier vochten ze voor

de Afspraak

Eindelijk was het dan 7 september en ik had nog geen bericht van Maurice. Dat betekende dat ik vandaag mocht bellen: was hij bereid en in staat om nog in september mijn stukken door te nemen? Ik was wel een beetje zenuwachtig en wachtte een geschikt moment af. Toen ik hem aan de lijn kreeg, bleek dat zijn tournee door Estland niet doorgaat. Sneu voor hem, voor mij geeft het de mogelijkheid om met hem te werken en ja, we hebben een datum gepland. Meteen ging ik aan de slag, belde en mailde, kreeg het voor elkaar om een geschikte ruimte te reserveren en ook de zanger kreeg ik te pakken. Hij kan ook! kortom al het regelwerk is gelukt en we kunnen aan het werk. Ik kreeg het er Spaans benauwd van, heel even. De adrenaline gierde wel even door mijn keel. Maar dat duurde niet zo lang hoor. Er moest nog veel gebeuren, de laatste stukken moesten nog even worden doorgespeeld en gecorrigeerd. Dat kost nogal wat tijd maar het lukte me om acht stukken door te mailen voor het eind van de avond. Nu zijn er nog een paar kleine dingen die ik moet doen, maar dat kan de komende dagen. Wat me bijzonder veel plezier deed, is dat Maurice me vertelde dat hij van Hans Pieter al had gehoord dat mijn liederen zo mooi zijn. Wow!

Cultuur en cultuur

Het kan niet op dezer dagen. In het dorp worden de Wiejese Diekdagen gevierd, met kermis, suikerspin en teringherrie. De boerenjongens en -meisjes lummelen wat rond op het piepkleine plein waar ze coronaproof hun geld kunnen uitgeven aan allerlei ongezonds. 

Lol op het dorpsplein

Tegelijkertijd was er in de Nicolaaskerk een concertje. Als nieuw gemeentelid (niet van de kerk maar van de gemeente) wilde ik natuurlijk daar naartoe. Deze kerk heeft onderdelen die nog uit de 11e eeuw stammen, en veel nog uit de 13e eeuw. Hier moeten dus de teruggekeerde soldaten van Napoleon ter kerke zijn gegaan, als ze nog geloofden. Want het is een feit dat de overlevende Ruslandgangers in Wijhe zijn neergestreken. Het waren pontonniers; ze hebben een brug geslagen over de IJssel bij wat nu het Kozakkenveer heet, van bootjes die werden gevorderd bij de plaatselijke bevolking. Er is nog een oude tekening van die botenbrug. 
Nu was daar het concertje door Rianne Hoek van Dijke. Zij opereert vooral in deze omgeving. Ze gaf een aardig concert, door de stijlen Barok - Klassiek - Romantiek - Expressionisme heen. Een uurtje duurde het maar, in de kerk die heel veel stoelen had geblokkeerd. Maar met een opkomst van 60 personen waren de organisatoren dik tevreden! Ik had een genoeglijk uurtje en kon daarna nog even langs de kermis schuiven om bij de supermarkt wat boodschappen te halen. 

De handen van Rianne op het klavier van het orgel

Het orgel van de Nicolaaskerk

Een forse wandeling

 Eef was er weer en wilde uiteraard wandelen. Maar Workum zat er niet in, omdat het ontbijt weer al te veel gezelligheid bood. Mopperend ging hij mee naar Winterswijk, waar ik in allerijl een route had geïmproviseerd. Niet simpel, dat zeg ik er maar even bij. Maar bij Zutphen stelde hij voor om toch maar van daaruit naar Deventer te lopen. Dat is een mooi gebied, we kenden het al. Het scheelt natuurlijk veel tijd, en ach ik ben zó flexibel. Zutphen werd het, maar niet dan nadat we een hap Indisch bij de biotoko hadden gescoord. 

Het was prachtig weer, open landschap dus beter kon het niet. Het werd uiteindelijk een echte 20 km. Voor mij een behoorlijke inspanning, zo relatief zonder training daar waar Eef elke dag loopt. Ik voelde het wel in mijn benen. Maar eenmaal thuis zette ik toch een volwaardige maaltijd op tafel: met allemaal lekkers uit eigen tuin. En van de wandeling hadden we lekkere Bredero peertjes meegenomen, een bof! want dat peertje is niet meer te koop. 

De Zwaan

 

Hier is dan de Zwaan, een jonkie nog zoals je kunt zien aan de wat donkergekleurde veren. Dit is een mooi beeld bij het gedicht van Vondel dat ik op muziek heb gezet. Het valt niet mee, elke keer is er wel weer iets te wijzigen, een nootje te verplaatsen, maar ik heb me de laatste dagen daarop gestort en warempel, ik durf het lied nu klaar te verklaren. 

Zou het al zinken en vergaan, waar bleef de zwaan? zo zingt de rei in het treurspel Noach en inderdaad, de statige zwaan zal zomaar niet verdwijnen, dat merk je wel in dat gedicht. 

Het heeft me veel plezier gedaan om het te toonzetten.

Boeken

 Meindert Fennema, Het Slachthuis. Over een jongen wiens vader als inspecteur voor een slachthuis werkt. De jongen is niet erg populair, maar krijgt een vriendin, de zus van de Blue Diamonds. Een lieve liefdesgeschiedenis, die doorkruist wordt door de jongens' ouders. Die zijn van de blauwe knoop, en behoorlijk racistisch; dat levert wat strubbelingen. Maar de liefde houdt moeiteloos stand tot de ouders van het meisje naar Den Helder verhuizen. Daarna wordt het lastiger. Dat is het hele verhaal.

J. Bernlef, De Een zijn Dood. Over een 'heritage hunter', een oud-rechercheur die erfgenamen opspoort zodat het geld daar terecht komt en niet bij de overheid. Hij heeft een zaak onderhanden waarbij de erflater, een uitgever, kennelijk zich heeft vergrepen aan zijn nicht en aan een schrijfster. De nicht is psychotisch als ze wordt gevonden. Daarop besluit de rechercheur om het geld aan de schrijfster te gunnen, via een persoonsverwisseling compleet met vals paspoort. Het lukt. De schrijfster voelt zich betrokken bij de nicht en zoekt haar op. Het loopt uit op een drama: beide dames dood, en de fraude wordt ontdekt.

Anya Niewierra, Het Dossier. Josta Bresse wordt wakker en blijkt beroofd te zijn van een nier. Als zij op onderzoek uitgaat, volgen er aanslagen. De sleutel ligt in haar verleden. In de DDR werden getalenteerde jonge mensen tot staatseigendom gemaakt. Josta, die teken- en schildertalent heeft, werd. Zij van haar moeder gestolen, bij pleegouders ondergebracht en via Einzelbildung opgeleid tot een geweldige schilderes - en wordt vervolgens ingezet in een soort luxe gevangenis waar ze 'Entartete Kunst' moet schilderen, om als echt (gevonden, schatten van Hitler) te worden verkocht. Het wordt een nachtmerrie als de DDR inzakt. Zij ontsnapte naar het westen, met een dossier waarin alle transacties staan. Dat is haar levensverzekering. Uiteindelijk wordt ook duidelijk waarom haar nier is gestolen. Erg spannend.

Marieke Lucas Rijneveld, De Avond is Ongemak. Dit book heeft de Booker prize gewonnen, maar het is geen boek, het is een schreeuw om hulp. Ze beschrijft een knettergek gezin in de Bible Belt. Vader is koeboer. Het gezin hangt van rituelen en verboden aan elkaar. De hoofdpersoon wordt Jas genoemd, omdat ze altijd en eeuwig die jas aanheeft, zelfs in bed. De oudste zoon verdrinkt doordat hij in een wak schaatst. Daar komt het gezin niet overheen. Ook MKZ breekt nog uit, de ouders trekken het niet meer.  De kinderen worden steeds incestueuzer en grenzelozer. Jas trekt zich steeds verder terug binnen haar eigen lichamelijke en psychische wereld en pleegt uiteindelijk zelfmoord. Heel minutieus beschreven allemaal, hoe behekst je kunt zijn in je vroege puberteit. Ik krijg het akelige gevoel dat het een autobiografie is. 

Halime, Ongeschreven Tradities. Een meisje met Turkse vader en Nederlandse moeder laat zich leiden in de Turkse cultuur, compleet met gearrangeerd huwelijk met haar eigen neef. Dan kan die neef naar Nederland komen, voor het geld. Dat huwelijk werkt natuurlijk niet, ook al krijgen ze drie kinderen. De ijzeren hand van de vader draait elke uitweg dicht, en hij maakt ook nog eens financieel misbruik van zijn dochter. Pas als ze in de dertig is, brengt ze het op om uit dit lot te vluchten. Dat lukt, via opvanghuizen; en uiteindelijk werkt zelfs haar neef/echtgenoot schoorvoetend mee. Het eind is dus voorzichtig positief. Maar er is veel ellende uitgestort over vijf personen minimaal. Triest om te lezen.

Wenum

De Wenumse watermolen 

Ooit van Wenum gehoord? het was mij volstrekt onbekend. Maar door het geweldige fenomeen van de Klompenpaden kwam ik erop om ten noorden van Apeldoorn een wandeling te maken. Dat bleek een pracht te zijn. Net buiten de bebouwing van de grote stad bleken daar nog grote weidegebieden te zijn. Het Kopermolenpad kwam daarbij ook langs enkele beekjes in een stille, bijna ongerepte natuur, wel boerenland maar overal eiken langs de begrenzingen. Ook de molen zelf was mooi gelegen met een grote molenvijver.

   

Over een bruggetje waren we met de wandeling begonnen. Stevig doorlopend langs verschillende wegen, soms dwars over de wei en soms over een fietspad, kwamen we tenslotte in het buurtschap Wenum met zijn molen. Daar liep de weg weer terug naar Apeldoorn, maar langs een andere route dan de heenweg. Heerlijk dagje in de volle zon.

Vooruitzien

 De hele dag heeft in het teken gestaan van het voorbereiden van mijn mano a mano met Maurice. Daar voel ik best een beetje spanning over, maar wel gezonde spanning. Zal hij mijn liederen de moeite waard vinden? Moet er veel aan gebeuren? Hoe zullen ze klinken als hij ze speelt? Al die vragen wil ik nu wel eens beantwoord krijgen. Daartoe moet ik een ruimte met een vleugel regelen, en daar ben ik vandaag achterheen geweest. Ik heb twee mapjes klaargemaakt, één voor Maurice en één voor Yonathan de zanger. Natuurlijk moet ik eerst nog weten of Maurice dat wel wil, en zo ja, of ze dan allebei op dezelfde datum kunnen. Het doet me weer denken aan het geregel dat ik heb gedaan voor de uitvoering op mijn 50e verjaardag. Daar ben ik precies een jaar voor die dag mee begonnen, en dat was geen moment te vroeg. Ik vroeg mijn buurvrouw Ingrid, zangprofessional, of ze dan wilde zingen en die vertelde me dat ik maar net op tijd was: ze had al een verzoek voor die datum gekregen en dacht daar nog over na, maar nu koos ze voor mij. Dat was geweldig! En ook tenor Stephan was bereid om op die datum te zingen, terwijl ook zijn agenda snel vol stroomde. Daarna heb ik een zaal moeten regelen, een opname door een semi professional, een pianist gezocht, uitnodigingen ontworpen en later verstuurd, een interview in de krant, en uiteraard de liederen verder gecomponeerd. De basis van een aantal lag er al via de melodieën van Eef, die de rest aan mij overliet. Het is een triomfantelijk jaar geworden, tot en met de uitvoering die door 100 personen is bezocht. Nog altijd kan ik de CD ervan beluisteren.

Nu heb ik twee jaar voorbereidingstijd. Dat zal genoeg zijn; alleen weet ik nog niet precies wat voor uitvoering ik wil hebben. Een fijn vooruitzicht om hiermee de komende tijd bezig te zijn.