Vallende sterren

Gisteravond sprong ik op de fiets; ik wilde nog één poging wagen om de komeet Neowise te zien. Daarvoor leek mij een punt op de weg naar Raalte wel geschikt. Ik peddelde er naar toe, het was nog wel enigszins licht, maar de duisternis zette al in. Tot mijn schrik deed mijn voorlamp het niet; moest ik laten nakijken. Op mijn plekje aangekomen tuurde ik de hemel af, maar al wat ik zag, geen vallende ster. Wel aan de zuidhemel de heldere schijn van Jupiter, en niet ver daarvandaan de iets minder grote maar ook heldere Mars. Ook heel bijzonder toch? Ik drukte mijn verrekijker nog eens goed tegen mijn ogen, draaide even mee naar de zuidhemel en.... viel keihard op mijn snufferd. Het stuur van de fiets was onder me vandaag gedraaid en ik hield de fiets niet meer. Bonk, daar lag ik. Dus wie was er nou de vallende ster. Ik kwam op mijn handen terecht, niet ernstig gelukkig, en ook verder leek er niets mis te zijn gelukkig. Er kwamen net twee fietsers van de kant van Wijhe aan, en zij hielpen me vriendelijk overeind en checkten nog even of het wel goed ging. Lieve reactie! maar alles was in orde. Behalve mijn fiets, merkte ik toen ik weer wilde wegrijden. Hij was niet helemaal kapot maar liep aan en het spatbord zat los. Dus moest ik vanochtend ijlings naar de fietsenmaker. Ik laat hem repareren of neem een nieuwe tweedehands fiets, iets moderner, want eigenlijk is deze me iets te laag. Ik moet nog even wachten want al zijn fietsen waren in de verhuur.

Thuis heb ik kilo's vruchten verwerkt. Peren, appels, bramen die ik gisteren bij de wandeling had geplukt, de aardbeien van Bea, zelfs wat kersen en natuurlijk pruimen. Het stond allemaal te pruttelen tot ik er moes van had gemaakt. Het moest even afkoelen en kon toen de vriezer in. Gelukkig was daar nog plek.

Verder heb ik boerenkool geoogst en klein gemaakt voor in de vriezer. De bonen heb ik nog laten hangen, het is zo veel allemaal. O ja, een biet is ook in plakjes de vriezer in gegaan, ben benieuwd of dat werkelijk goed gaat. Johnny zegt van wel, zij kan het weten. Het was te heet om buiten te zitten, en ik was pas om half vijf klaar met mijn werk. Toen nog de administratie en het was alweer etenstijd. Daarna heb ik wel even buiten zitten kijken naar de geologie documentaire. Blijft boeiend.

Huisje boompje beestje

Er is in Olst een leuk project op stapel, van ouderen die gezamenlijk een aantal woningen willen laten bouwen en dan in goed naoberschap dat met elkaar bewonen. Daar had ik lucht van gekregen, en zo gingen we vanochtend naar een informatieochtend bij één van de deelnemers thuis. Dat thuis lag in Terwolde, een plaats die uitsluitend maar dan meteen goed bekend is vanwege de flebologiekliniek die daar ooit was gevestigd. Maar daar kwamen wij niet voor; wij kwamen voor grijs en groen wonen. Hartelijk was de ontvangst in een prachtige tuin, bijna een oase met bloemen en planten. De bewoner Henk is agrobioloog, en dat zul je merken. Groene vingers heeft hij. Op het grasperk omzoomd door bloemen werd ons van alles uitgelegd, we konden vragen stellen en gingen daarom na afloop naar huis met voldoende stof om over na te denken. Want je bent er niet in één keer uit, natuurlijk. De mensen waren in elk geval heel aardig, en dat maakt ook enthousiast. Mijn plan was om van Terwolde terug te lopen naar Olst. Dat zou een kleine 12 km zijn, had ik berekend. Uiteindelijk was het iets minder ver, maar wel heel erg mooi. Het pad liep van de IJsseldijk weg en leidde door stille dorpjes, langs beboomde boerderijen - waaronder geitenkaasboerderij Nieuw Grapendaal - en zelfs over een paadje genaamd het Kippeneindje, tussen de maisvelden door. Daar vlakbij had een stevige jonge hond eens poolshoogte genomen en ons besnuffeld, maar het was blijkbaar in orde.

Een wonderlijk uitgedost paardenbeest stond verderop aan de rand van de wei. Kon zo meedoen in een Vlaamse processie. Ik heb het beest bemoedigend toegesproken, het is toch wat, zo aangekleed in de hitte moeten staan. Ons laatste prachtbeeld was dat van de molen van Welsum, die achter de bomen de hoogte in stak. Kort daarna kwamen we bij het pontje in Olst, liepen naar het station waar geheel volgens verwachting Eef nog net in de trein naar Deventer kon springen, geholpen door zijn OV engel. 

Hoog bezoek

Heel stoer: Bea en Tjeerd kwamen met hun autootje uit Zeist naar ons getuft. Dat vind ik een hele prestatie gezien hun leeftijd. Monter als altijd kwamen ze om kwart voor twaalf aan. Koffie wilden ze wel hebben, maar daarna diende direct mijn stulp geïnspecteerd te worden. En naar tevredenheid, mag ik wel zeggen.

De gedekte lunchtafel

We hebben altijd genoeg om bij te praten, maar op zeker moment was het toch tijd voor de lunch. Verse eitjes, de garnalen en rivierkreeftjes, maar ook pruimen, kersen en kaas, het kon niet op vandaag. Ja, als je zo'n eind wil rijden moet het de moeite waar zijn vind ik. Ook de lunch was heel gezellig, en tegen drieën stapten ze weer op; dan ben je de file voor. Ondanks Beas protesten stond Tjeerd erop weer zelf te rijden. Daar herken ik mijn vader in, grappig is dat die wil om het stuur in handen te houden.

Eef en ik hebben nog zitten nagenieten in de zon, en in het huis de nodige dingen gedaan. Oogsten deed ik ook, nu een biet die Theo behoorlijk jaloers zal maken. Hij paste nauwelijks in de pan. 

Ik heb hier wel wat gesmokkeld:
De doorsnee van de pan is maar
12 cm hahaha

Marktdag

In mijn heerlijk dorpje ben ik er weer op uit gegaan om lekkers in huis te halen voor mijn gasten van morgen. Een rondje eitjes en pruimen was snel gedaan, en ik kwam op de terugweg langs de dinsdagmarkt hier. Veel stelt die niet voor, maar er was een goede visboer. Daar heb ik maar meteen een bakje garnalen en rivierkreeftjes ingeslagen, en wat zalm. Altijd lekker toch! Verder kregen we weer leuke berichten uit het verre Indonesië. En met Margot hebben we een vervolgafspraak gemaakt. 

Thuisgekomen heb ik een geschikt kleedje voor op tafel gezocht, en gevonden. Verder heb ik alles, dus ik hoef niet veel meer te doen. Nog even bridgen, en dan naar bed.

Ontmoetingen

Deze ochtend heb ik weer eens besteed aan een gezellige babbel met Johnny en Theo. Ze zaten heerlijk buiten op hun strandstoelen onder het afdakje. Het was aangenaam weer, windstil en aan de frisse kant van warm. Groentes kwam ik niet halen, ik heb er zelf meer dan genoeg, maar het was leuk om hen weer even te spreken. Ik wilde vooral een advies hebben over hoe de bieten te conserveren. Volgens Johnny kan dat gewoon gekookt in de diepvries dus dat ga ik maar doen. Er kwam nog ene Mieke en we hebben met ons vieren een uurtje over de tuin en de wereld doorgepraat. 

Na de lunch, weer met een lekkere bak soep en brood met geitenkaas, liepen we samen door het bos naar de Kwinkelier. Eef nam daar afscheid en liep rond het bos langs de oude school weer terug, ik liep nog even langs de telefoonwinkel om een probleem met mijn mobieltje op te lossen. Er waren veel mensen, maar ik heb geduldig gewacht en dat viel eigenlijk wel mee qua tijd. Vooral omdat de snelle jongens het probleem wisten op te lossen! Daarna liep ik naar het station en botste daar bijna op Bert C., mijn oude jaargenoot uit de studie. Die had ik in geen eeuwigheid gezien! Dat hij in Bilthoven woont was mij bekend, maar ach je verliest elkaar uit het oog. Ik had een paar keer mijn belangstelling laten blijken, maar het kwam er gewoon niet van. Nu praatten we even bij, hun jongste zoon is alweer 30 en woont nog bij hem en zijn vrouw. We wisselden snel nog even telefoonnummers uit, en toen ging ik naar de trein waar ik net de aansluiting miste. Geen nood, als je een e-reader hebt. 

Thuisgekomen zag ik een berichtje van Jessy, die in haar sas was met een instructiefilmpje over organische chemie dat ik haar had toegestuurd. Ze begreep het, en ze zegt meer van die filmpjes te willen bekijken. Is dat even leuk!

Bert Bos

 

Op een bankje namen we onze lunch. Die van mij bestond uit een ongehoord lekkere appeltaart van theehuis Peet bij station Hollandsche Rading, die dames bakken hun eigen taarten, er zijn veel soorten. Deze keer hadden ze ook pruimentaart en chocola met ananas en banaan. Zo maken ze het je wel moeilijk. Maar ik wilde eens vergelijken. Het oordeel luidt: die van Eef is helemaal af, omdat daar ook walnoot doorheen zit; maar deze was vrijwel even lekker en had iets meer kaneel. Ik ga daar vast nog wel eens iets lekkers halen!                                                          

Oud Loosdrecht in de verte

 Zaterdagavond was ik in De Bilt neergestreken voor een rustig avondje. Vanochtend gingen we na het ontbijt een wandeling maken over het Bert Bospad. Dat is een heen-en-weertje, hoewel ik later ontdekte dat er ook een mogelijkheid is om door te lopen naar Fort Ruygenhoek en dan rechtstreeks naar de bus in Utrecht, of zelfs door naar Overvecht. Maar dat komt een ander keertje. Nu was het stralend weer, en de zodden van Westbroek stonden er fabelachtig bij. Er was geen streep aan de lucht, een enkel eenmotorig toestelletje vloog pruttelend over onze hoofden, en de wateren waren helder en stonden vol waterplanten. Er waren wel mede-wandelaars, dat is meer dan gebruikelijk. Ik heb de indruk dat er in deze tijden meer mensen zijn die tot de slotsom komen dat wandelen niet alleen gezond is, maar ook heerlijk om te doen en je ziet ook nog een iets! Ik hoop dat het dat is, en dat men dat vasthoudt.

 

's Avonds heb ik op Eefs account gebridged en nu staat hij op niveau 18 - zelf moet ik het doen met niveau 10, het wil bij mij maar niet omhoog haha. Heerlijk te eten gekregen, waaronder een eigen recept van boerenkoolsoep van Eef, smullen.

Kruidenier

Gisteren heb ik een kleurig bestek gekocht, vandaag ga ik proberen om er bijpassende borden bij vinden. Misschien zet ik ook nog wat wortelzaad in de vrijgekomen grond. Straks naar De Bilt, ook daar even van de gelegenheid gebruik maken dat het zaterdag is in de winkelstraat.

Bij de eierboer heb ik peren gekocht van een vrij onbekend ras, namelijk de Kruidenier. Dat ras wordt niet commercieel gekweekt, daarvoor is het te klein en te kort beschikbaar. Het is heerlijk zoet, maar wordt snel melig, dus het is maar een paar weken goed. Gelukkig heeft de boer een paar bomen ervan in zijn tuin.
Gelezen:
1- Ik ben koopman, door Charles den Tex, kroniek van de familie Fentener van Vlissingen. Interessant werk waarin een lange lijn wordt beschreven van harde werkers, die vanaf de oprichting van de SHV (dat is al een eind in de geschiedenis van deze familie) enorm de wind mee hebben gehad. En door hun slim ondernemen en keihard werk is dat verder uitgebouwd. Boeiend om te lezen hoe al die families met ondernemingen aan elkaar zijn gelieerd, en wie het zijn.
Het is geschreven in opdracht van de familie, en dat merk je wel door de positieve draai die gegeven wordt aan onderwerpen die meer kanten hebben, bijvoorbeeld hun relatie met Duitsland in de oorlog, en hun omgang met de andere grote speler in SHV, de Van Beuningen familie. Ook leuk om de namen terug te lezen waar mijn vader het wel over had, als echte Rotterdammer: Van Beuningen, Dutilh e.a. De Fenteners zijn meer Utrechters. Grappig, een van de eerste hoofdstukken noemt een lid van de familie een echte Utrechtenaar. In Utrecht heeft die benaming een eigen betekenis, die de auteur vast niet bedoeld heeft.
2 - Het bleekblauwe handschrift van een vrouw, door Franz Werfel. Dit boek heb ik gelezen op verzoek van Eef. Hij had mijn biografie van Alma Mahler geleend, en kwam zo op deze laatste echtgenoot van haar. Het boek is verrassend mooi. Lichte, heldere bewoordingen beschrijven het dilemma van een geslaagde ambtenaar, een man met een rijke echtgenote. Het dilemma blijkt op zich niet te bestaan, en vormt daarmee de opmaat naar een nieuw, veel dieper probleem waar de hoofdpersoon niet mee uit de voeten kan. Tevens beschrijft het het vooroorlogse Oostenrijk met de schaduwen van Hitler-Duitsland die al vooruit worden geworpen. Een aanrader.

3 - Een thriller die in de paardensport speelt. Niet de beste die ik heb gelezen, maar enkele aardige inkijkjes in die wereld.

Meer van hetzelfde

Die staat er niet meer: Melganzenvoet

Tja weer zo'n dag. Lekker rustig aan gedaan, en weer geoogst, deze keer tuinbonen. Maar eerst even op de fiets naar de eierboer. Hij kwam net aanfietsen, dus we hebben gezellig even staan babbelen. Hij was 40 jaar geleden hier komen wonen en wilde nooit meer weg. Daar heeft hij de boerderij ook wel voor, wat een heerlijk verblijf. Hij heeft op zijn kraampje eieren, kersen, pruimen, appels en peren te koop. Ook wel hazelnoten in de schil, en andere noten. Ik ben blij dat ik zijn plekkie gevonden heb! De pruimen waren echt overheerlijk, kersvers en sappig.

Weer thuis ben ik verder gegaan met oogsten, nu boerenkool, en ik heb nog even met zoon M. in Indonesië geappt om te laten zien wat er allemaal hangt. Echt iets voor een vegetariër als hij.

Oogst en lezen

Na de inspanningen van de afgelopen dagen had ik echt behoefte aan een paar uur in mijn stoel in de zon. Ik heb lekker zitten lezen, o.a. in Werfel hetgeen mij is aangeraden door Eef en terecht! mooi boek. Maar de boontjes keken mij verwijtend aan: 'Laat je ons hier zomaar hangen?' Na wat zonnekracht te hebben opgedaan stond ik daarom op en ging oogsten. Ik denk dat ik weer een kilo of zeven van de staken heb afgehaald, en er hangt nog meer. 's Middags hadden we er heel wat werk aan om ze te blancheren.

Jarig Jobje

Vandaag is Lieva 6 jaar geworden en ze viert het met haar ouders en zusje op Lanzarote. Ik kreeg een filmpje te zien waarin ze dit zelf trots aankondigde, met een hoge feesthoed op haar hoofd. Lang zal ze leven!
Verder staat vandaag in het teken van de fitness, het is me weer gelukt om me een uur in het zweet te werken. Vervolgens staat het oogsten en het verwerken van de oogst op het programma. Ben benieuwd of ik het allemaal in de vriezer krijg. Het eten gaat zo langzaam op namelijk haha. De gebruikelijke administratie moet ook vandaag gebeuren. Ik kijk naar wat aanbiedingen van concertjes, maar er zit niets naar mijn zin tussen. Je wordt wel kritisch hoor, in deze tijd. Ik geniet enorm van de stilte hier in huis en lees of speel muziek. Kortom een doorsnee dagje.

Rheden

We ontmoetten elkaar vanochtend op het station Rheden en van daaruit liepen we een rondje over de Veluwe, maar dan wel een stuk dat voor mij nog onbekend was. Ook dit was te danken aan het boekje van Ab, het is al de derde wandeling daaruit. Over de Posbank ging het nog over vrij bekend terrein, maar daarna weken we af van de gebaande paden en zagen we een Veluwe vol loofbomen en niet zo droog. Er stond ook een verlaten Duitse uitkijkpost, en verderop de oude brandtoren, waar werd uitgekeken over de Veluwe om brand snel te kunnen inperken.

Duitse uitkijkpost

Alles gaat op de Komoot, dat Duitse programma, en wat ik daar leuk aan vind is dat je ook kunt volgen wie dat in verschillende buitenlanden doet. Zo zie ik nu een en ander in Duitsland en Italië, en ook was er al iemand in Kroatië. Dat geeft inspiratie. Maar niet tot reizen momenteel, daar heb ik helemaal geen zin meer in. In elk geval niet in het organiseren ervan, maar ook het idee dat je dan aankomt op een plek met allemaal restricties, laat mij niet hard lopen. Zal wel weer komen; we zien het wel. Na de wandeling zeiden we elkaar weer gedag in Rheden. Hugo komt vanavond naar Eef, dus hij wilde op de flat zijn. Ik was hondsmoe na de 16 kilometer, gek eigenlijk, want zo ver is dat niet.

Tuinontwerp

Geen vleermuis gisteravond dus ik ging rustig slapen. Ik moest uitgerust zijn voor het gesprek over mijn tuin. Er kwam vandaag een ontwerper van Holsto, een bedrijf dat ecologisch tuinieren in het vaandel heeft staan. Ik had een moodboard moeten maken, maar daar was ik echt niet ver mee gekomen, wat weet ik van de mogelijkheden tenslotte. Dus ik had maar een lijst gemaakt van al mijn wensen: ecologisch en insectvriendelijk, een vijver of wadi, regentonnen, een compostbak, wat reliëf in de tuin, veel kleur, weinig onderhoud, zitten in de zon zowel 's ochtends als 's avonds. Een vriendelijke uitstraling maar niet helemaal landelijk. Nou, dat is al een hele lijst, daar kan die jongeman mee aan de slag.
Daarna heb ik wat werk voor het IVN gedaan, mijn eerste taakjes in feite. Maar er bleef ruim de gelegenheid om verder te lezen in mijn boek van deze week. En om eieren en kersen te halen, bij de eierboer die ik deze keer ook even zelf te spreken kreeg.

Rondje Warnsborn

De tweede waterval, klein maar fijn

Eigenlijk moet ik het hebben over een rondje Arnhem, want dat is de begin- en eindplaats van deze wandeling, maar ik vond het rondingspunt te Warnsborn zó mooi dat ik die naam op het etiket zet. Het landgoed is wijds, en toch open. Hoge bomen en een klein meanderend beekje, vol prachtige oeverbegroeiing en waterplanten. Een weide met lakenvelder koeien en kalfjes. Een prachtig Huis, met tuin en terras om iets te nuttigen, zou je dat willen. Wat wil je nog meer? maar dat is niet het enige mooie van deze wandeling. Je begint bij het Sonsbeekpark achter het station Arnhem, en van daar af is het al groen, glooiing, bos en weide wat de klok slaat. Vergezichten worden afgewisseld met een steile klim, nabij sprengen staan ferme herenboerderijen, iets meer stadswoningen zijn er ook maar de welvarendheid spat er vanaf. Je komt zelfs langs een heuse waterval.

Eef in de enorme berceuse

Dit alles was mogelijk gemaakt door Ab, die Eef een boekje met 25 wandelingen op de Veluwe heeft gegeven. Het is wat lastiger aangegeven dan bij een gewoon wandelboekje, maar met Komoot ernaast kom je er wel uit. Het einde van de route heb ik wat geïmproviseerd gelopen, dat leek me ook een leuk stuk en onze benen deden niet echt meer van harte mee, dit was iets korter.

Zwolle

Zwolle van de andere kant

Voor de tweede keer kon ik mijn halssnoer ophalen, in de verwachting dat het nu echt draagbaar is, en niet meer knapt. Ik kon er eindelijk naar toe en besloot meteen de markt eens nader te bekijken. Die viel me zeker niet tegen. Omdat ik de markt naar de noordkant toe volgde, kwam ik uit bij een deel van Zwolle dat ik helemaal niet kende. Dat zag er echt heel aardig uit, modern maar met een band met het verleden van de stad. Ik kocht er nog een plant, en kreeg te horen dat er op vrijdagen een kraam staat met echte boerenboter. Toen ging ik bepakt en bezakt weer terug.

Na wat zonnen in de tuin deed ik de rest van mijn werk, en toen kwam Eef alweer opdagen. Nou dan is het gedaan met de rust haha. Ik heb hem over de vleermuis verteld. Die heb ik opgesloten, en we probeerden vanavond om hem te pakken te krijgen. Niet gevonden.

KART-stapje

Al heel wat weken geleden heb ik afgesproken met mijn zussen en nicht om een uitstapje te maken, dat wij vanwege onze voorletters het KART-stapje hebben genoemd. Ook zij waren nieuwsgierig naar mijn nieuwe huis en kwamen dus deze kant op. Het duurde even voor ze er waren, want opstoppingen op de weg enz., maar toen ze er eenmaal waren was het echt leuk. Mijn nicht had ik in geen eeuwigheden gezien, en ook een ontmoeting met de zussen was al weer een tijd geleden. Wat wil je, in deze tijd van afzondering. Eerst hebben we uitgebreid bijgepraat en geluncht. Daarna reden we naar Den Nul, waar je een korter stuk kunt lopen, en dat is nodig voor mijn oudste zus die niet zo top ter been is. Dan is Den Nul ook een mooie keuze omdat het een prachtig en afwisselend stuk IJsselland is, met de mogelijkheid van een terras indien gewenst. Maar dat was vandaag niet aan de orde, we liepen lekker door en genoten van het groen voor we rechtstreeks terug naar mijn huis gingen. Daar namen we nog wat te eten en te drinken, en rond zessen vertrokken ze alle drie weer. Was een heel gezellige dag, dat gaan we over doen.

Griezelen bij mijn bril

De klusman heeft vanochtend vroeg het glas in de deur gezet.
Getverderrie de vleermuis is terug.
Deze week alleen wat vermaaksboeken gelezen.

Margot op bezoek

Onze schoondochter uit Indonesië is een paar weken over en ze wilde ons graag bezoeken. Ze was zelfs bereid om een eind te rijden en mij en Ferry in mijn huis hier in Overijssel op te zoeken. Rond elf uur kwam ze aan en we hadden meteen een hele gezellige sfeer. Margot is een gezellige prater, dus het gesprek verliep op rolletjes. Halverwege belde ook Martijn in en zo zaten we gevieren bij te praten, en deze keer niet over spectraallijnen en de Hubble telescoop. Het ging meer over mensen en familiezaken, en ook dat was reuze gezellig.
Na de lunch wilde ze graag wandelen, nou dat kon. We reden naar Herxen en liepen daar een rondje van het mooiste deel van deel van de wandeling daar. Uiteindelijk waren we ook 2 1/2 uur onderweg, en Margot vond het heerlijk. Als avondeten zette ik allemaal snaai voor haar neer, meloen en kersen en een kaasplank, maar daarna moest ze toch weer op de terugweg. Gelukkig blijft ze nog een poos, en gaan we haar in Breda bezoeken voor ze weer terug gaat naar dat verre expatriate bestaan.

Op een bruggetje bij Herxen

Achterdeur

Krom van ellende stond mijn schuurdeur. Toen er een paar hoosbuien vielen, sloeg het water onder en boven de dorpel naar binnen. De bewerking door de eerste klusman was volslagen onzinnig, dat had ik ook al gezegd, maar nee, hij deed wat en het hielp niets. Vandaag kwam de nieuwe klusman, met de deur die ik besteld had. Hij heeft hem er keurig ingezet, vol aandacht en met vakmanschap. Nu draait ie weer als een tierelier en sluit uitstekend af. Alleen het glas was nog niet geleverd, dat wordt er later ingezet. Daarna heb ik heen en weer gefietst voor de laatste dingetjes die ik nog nodig heb voor de komst van Margot.

Oogst

Dag van mijn eerste oogst uit deze tuin. Het was hard nodig, de bonen groeiden tot op de grond, ze waren veel groter dan ik had verwacht. Een volle pan haalde ik eraf, en er volgt snel meer. De bietjes kruipen zelf de grond uit. Het was een grauwe dag, ik heb alleen wat heen en weer gefietst voor boodschappen, en heb wat uitgetekend voor het ontwerp van de tuin. Ik maakte een praatje met Ingeborg en heb nu weer een adres voor groenten vers van de grond.

Ook vandaag kwam een afschuwelijk bericht. Dat heeft nog tijd van inzinken nodig.

Eitjes aan de kraam

De eitjes waren op, en dat is voldoende reden om een stuk te fietsen, naar het eierboertje hier in de buurt. Natuurlijk ging ik eerst even langs Het Goed, om wat spullen weg te brengen en te kijken of er iets van mijn gading was. Deze keer was dat niet het geval. Bij het eierboertje vond ik een mooi doosje, 10 eitjes, en twee andere fietsers die zich verlekkerden aan de kersen. Wij kwamen te spreken over het vertrouwen dat er hier is in de medemens. Het potje met geld stond gewoon in de kraam, en je moet het open schroeven om je geld erin te doen - bij al het geld dat er al in zit. De fietsers, uit Heemstede, zeiden dat dat bij hen wel anders gaat. De spullen worden gejat, het geld wordt meegenomen. En dat gebeurt daar ook uit de moestuinen, die worden leeggeplukt. Zelfs was er eens een hele kraam met spullen meegenomen. Ik wil er niet aan denken. Laten we het hier maar zo vol vertrouwen houden.
Na wat liggen zonnen in de tuin had ik geen zin meer om te lopen. Daarom hees ik me andermaal op de fiets en ging eens door het gebied Boerhaar fietsen. Helaas zag ik nergens kramen aan de weg, maar het is wel erg mooi in deze zonnige tijd. Ik kwam uit bij de fruitboer en kocht daar boerenijs. Thuis at ik de sla op, en door Eef zelfgemaakte vla. Heerlijk allemaal.

O ja, vorige week heb ik gelezen:
Colson Whitehead, De Ondergrondse Spoorlijn - een wrang verhaal over slavernij en de vreselijke behandeling van zwarten in het Zuiden van Amerika. Een zwart meisje slaagt er in te ontsnappen aan haar slavernij met hulp van een organisatie die zich daarop toelegt. Haar verhaal wordt nogal onderkoeld verteld en heeft daardoor misschien nog meer impact.
Simon Vuyk, De Waarheid achter de Vuurwerkramp - een onderzoeksverslag naar wat volgens deze journalist en criminoloog wèl het verhaal is van de ontploffing in Enschede op 13 mei 2000. Ikzelf  zag het gebeuren, vanuit de trein naar Deventer, kilometers er vandaan. Een harde knal en een enorme rookpluim steeg op aan de horizon. Vuyk heeft veel boven water gehaald maar kan het niet juridisch waterdicht bewijzen. Hij suggereert corruptie bij een overheidsinstantie met illegale wapenhandel.
Steven Hall, Gehaaid. Een surrealistisch boek waarbij Science Fiction wel heel erg de kant van de Fiction is opgezworven. Er zou leven ontstaan uit ideeën en concepten van mensen. Dit leven voedt zich met herinneringen. Tevens is er een waanzinnige geleerde geweest die.... en dan breidt het verhaal zich uit tot filmische hoedanigheden. Dus laten we maar wachten op de verfilming. Het begin was intrigerend en mooi geschreven.

Pontje bij Gorssel en Jan Mankes

Vrijdag was het niet gelukt om naar Museum More in Gorssel te gaan. Vandaag kon ik twee plaatsen voor een tijdslot krijgen dat gunstig lag, namelijk eind van de middag. Dus na het schoonmaakwerk en de lunch trokken we erop uit om de collectie van Jan Mankes te gaan bekijken die daar momenteel hangt. Het is maar een kort stukje bussen vanuit Zutphen of Deventer, we hadden een extra uur genomen om even door de omgeving te kunnen lopen. Er is daar namelijk een pontje, het Dommerholtveer, dat de enige overgang over de IJssel tussen Zutphen en Deventer bedient. Het is maar een klein pontje, geschikt voor fietsers en wandelaars. Ik had het nog nooit gezien, leuk toch. De korte wandeling door Gorssel was een hele verrassing. Het dorp lijkt wel wat op Laren NH, maar dan zonder de poenige uitstraling die Laren heeft. Ruim, groen, welvarend, chic, voorzien van alle gemakken en een vrolijke vakantiesfeer. Bovendien blijkt Gorssel te beschikken over een eigen openluchttheater, wat een luxe! een klein podium in een parkachtig bosje met een plaats of 100, ijs en corona niet dienende. Bovendien was daar een bankje met uitzicht op een bekroosde vijver met een prachtig wooncomplex erachter, ook midden in het groen. Een hanetree verder liep de weg naar het veer, toepasselijk Veerweg geheten. Op de dijk aangekomen stopten we, hikkend van de lach. Het pontje, op dat moment net aan de overkant en goed zichtbaar, werd belaagd door een rij fietsers tot op de dijk. Er mochten niet meer dan 15 tegelijk op, dus ze moesten nog wel eventjes wachten! Maar het was een enig gezicht, zonder twijfel.
Op naar Jan Mankes. Bij de poort van More werden we door een zich vriendelijk voordoende Cerberus tegengehouden. Ons tijdslot was om 15.45, dus 15.35 was absoluut verboden toegang. We moesten buiten wachten, hijgerig bij de ontsmettingszuil. NB dit was een plek zonder enige beschutting. Wij hadden geluk met het mooie weer, maar wat als het stormt of regent? Lekker gastvrij. Niet de beste binnenkomer. Maar goed, we kwamen binnen en we mochten door. Maar wel precies via de aangegeven route, en met inachtneming van afstanden. Op sommige plekken mocht je maar met 2 personen tegelijk naar binnen. Het was een kunstmatige situatie die het kijken naar de stukken behoorlijk verstoorde. Je kijkt gewoonlijk eens hier, eens daar, je loopt eens terug, je slaat iets over, nu kon dat allemaal niet en moest je in het tempo van de kudde doorlopen. Dat heeft iets onvriendelijks, zoals bij de kroonjuwelen van de koningin van Engeland. Daar mag je ook niet stilstaan of uit de rij komen. Doe je dat wel, krijg een een slag met een wapenstok van een beefeater. Dat was hier natuurlijk niet aan de orde, maar ik dacht er niet voor niets aan. Het inzinken van de beelden leed er onder. Niet leuk.
Op de terugweg was er een bruidsvlucht van mieren bij de bushalte. We waren weer snel thuis, hebben ook snel maar lekker gegeten.

Vleermuis in huis

van internet geplukt

Maar voordat we gisteren gingen slapen, gebeurde er nog het nodige. Nietsvermoedend stapte ik mijn bed in, toen ik ineens een.... vleermuis in de slaapkamer zag rondfladderen. Ik schrik niet gauw maar dat vond ik toch griezelig. Stel je voor dat het beest je bijt, of onderschijt, al die enge ziektes beginnen met vleermuizen. Ik ben overigens dol op vleermuizen, maar dan wel buitenshuis. We sprongen dus het bed weer uit en als een ware torero zwaaide ik met mijn bloes en Eef met zijn handen. Het werkte allemaal niet, de opening in het raam is te smal. Hij was vast binnen gekomen via de sportkamer. Het lukte na een poosje om het beest in de badkamer te krijgen, met de deur dicht. Daar zette ik het raam open, Eef joeg er op los en gelukkig vond het diertje de weg naar buiten. Het is een heel klein beestje, niet groter dan een veldmuis. Het was heel aandoenlijk om te zien hoe het op de grond terecht kwam en zichzelf probeerde te verstoppen in zijn vlerkjes, net een kind dat zijn handen over zijn hoofd houdt bij gevaar. Maar ja, hier hoort het niet thuis. We konden weer gerust gaan slapen.
Vandaag heb ik wat piano gespeeld, Brahms en Schönberg, spulletjes gehaald voor de komende gasten en wat gekookt. Rustig dagje dus.

Windesheim en Herxen

Door omstandigheden lukte het Eef niet om vandaag zijn geplande museumbezoek af te leggen.In plaats daarvan kwam hij vrij vroeg in Wijhe aan. Na een aai over zijn bol om de teleurstelling te verdrijven, bedacht ik dat we dan maar mijn geplande route door het tweede natuurgebied van mijn dorp moesten lopen. Ik had het pad al uitgezet. Op vrijdag rijden de bussen, dus daar gingen we. Uitgestapt in Windesheim, waarop we direct aan de route begonnen. En dat was geen slechte keuze! Ook dit gebied is weer prachtig, stil en groots en groen langs de IJssel dwars over een grasdijk. Alleen geschikt voor wandelaars, wat wil je nog meer. We werden langs grote plassen geleid, vol met watervogels, en op zeker moment was er een zijpaadje dat nergens naar toe leek te leiden. Dat wilde ik wel eens in, en wat bleek? daar was een luxueuze kijkhut, van steen en best groot, en ook volkomen schoon. Wat een plek. 
Verder ging het, tot we bij de eerste boerderij van Herxen kwamen. Daar moesten we even improviseren omdat mijn route over een privé terrein liep, maar er was een alternatief en zo kwamen we uit bij de rest van het natuurgebied met o.a. prachtige IJsselflora. Ter hoogte van mijn eierboertje kwamen we bij de autoweg, maar we konden er beneden langs en hadden daar geen last van. Thuis genoten we nog even na met een flinke bak thee.

Ganzenvoet

Melganzenvoet met zaad

Een dag om uitsluitend binnen te zitten. Het regent maar de hele tijd. Dus zit ik op de pc. Via Facebook heb ik aan een dame in Leeuwarden beloofd om zaden van de ganzenvoet op te sturen, ze wil het ook wel eens eten. Ganzenvoet is natuurlijk makkelijk in de natuur te vinden, maar zij wil het in haar tuin. Ik ga pas plukken als het weer droog is, maar dan krijgt ze een pakketje, ik heb er hier genoeg van in de tuin staan haha. Ik heb de variant Melganzenvoet, fotootje van internet.

Voorbereidingen

Wat een druilerige dag vandaag. De hele dag regen, meer of minder maar wel gestaag. Het is een dag om veel schoon te maken en te poetsen, want dat moet ook wel eens gebeuren. Vooral ook omdat ik vanmiddag bezoek krijg, dat motiveert natuurlijk om er even tegenaan te gaan. Zoals altijd constateer ik weer dat het doen van huishoudelijk werk behoorlijk vermoeiend is. Tegen lunchtijd ben ik afgepeigerd. Maar wel natuurlijk de pilates, want dat ging gisteren niet. Gelukkig is die fysieke inspanning juist een goed tegenwicht tegen het soppen en stofzuigen; mijn rug doet weer vrolijk mee.

's Middags kwam Elly om te overleggen over het IVN hier. Dat hebben we een uur lang gedaan, was gezellig en onderhoudend. We hebben wat basis afspraken doorgenomen en gaan er vanaf september samen tegenaan. 's Avonds vlak voor de winkelsluiting racete ik nog even voor wat ingrediënten voor pompoensoep. Ik ga weer twee liter klaarmaken. Heb ik zin in, met deze natte bedoening.

Naar de bron van de Nunbeek

Mosterdveen

Eef wilde dringend weer een wandeling met me maken, en deze keer via het nieuwe schema van elkaar ontmoeten halverwege. Dat werd dus Nunspeet. Deze keer liepen we in omgekeerde richting wat ik vrijdag al had gelopen, met natuurlijk wat kleine wijzigingen tot aan het zand bij Vierhouten. Daar keerden we om, maar liepen nu weer meer langs de zuidelijke route terug naar Nunspeet. Ook daar kwamen we weer nieuwe vergezichten tegen, bijvoorbeeld een lieflijk heideveld omringd door veel loofbomen. Onderweg planden we het komende bezoek van schoondochter Margot. Ook lieten we Tijn meegenieten van het prachtige Mosterdveen, dat ongeschonden door het gebruik als tentenkamp in de jaren ca 1920 is gekomen. Heerlijk hoor, al die jongelui met interesses. We liepen uiteindelijk 15 km. We kwamen langs de bron van de Nunbeek die wij even later als modderige rechte sloot naast ons zagen lopen. Verder was het echt de Veluwe overal. Op het station splitsen zich onze wegen weer.

Heideveldje bij de Nunbeek

Aardige chauffeur

Deze is voor Eef

Ook nu weer liep de ochtend al snel tegen het klokje van twaalf aan. Maar iets voor die tijd was ik toch wel op pad. Nog even langs De Koopman, de boekwinkel, het snoepwinkeltje, en toen nam ik de bus naar het station. Van daaruit al lezend kwam ik in Zwolle, waar wegens werkzaamheden geen trein verder reed. Ik was van plan om met de lijnbus naar Windesheim te gaan en daar naar huis te lopen, maar er vielen zulke pittige buien uit de lucht, en vaak, dat me dat met zo'n zware rugzak niet een goed idee leek. Ik stapte in de NS bus, als enige naar mijn dorp. "Dat kapje" mocht wel af van de chauffeur. We praatten gezellig over de voordelen van treinen t.o.v. autorijden en andersom, en over hoe de vrolijkheid bij de mensen er een beetje uit lijkt te zijn. Wel, niet bij deze meneer, die na zijn pensioen als invaller graag nog eens een ritje deed en die het leuk vond om onder de mensen te zijn.
Thuis maakte ik mijn eigen boerenkool en ik vond nog een worst in de vriezer.

Kookles

Er gaat toch niets boven zelf doen

Na een uitgebreid ontbijt gingen we naar onze afspraak met Hugo en Marjorie.
Het gaat stukken beter met haar, ze heeft erg veel zin in haar komende baan. Intussen heeft ze haar idee voor een gepimpt balkon laten uitvoeren door Hugo, de alleskunner met zijn handen. Het ziet er inderdaad heel aardig uit, met bloemetjes en een prettige namaakparketvloer. Verder heeft ze sinds kort een driewieler met lage instap, waar ze graag ritten mee maakt. Die zal ze gaan gebruiken voor haar werk. Stoer hoor.
Natuurlijk gaat het gewone leven dan ook weer beginnen, en daarom had ik boerenkool uit eigen tuin meegenomen, deze keer onverwerkt. Want dat mocht ze zelf doen, onder mijn leiding, tot haar verrassing. Maar ja, als je zo van boerenkool houdt, moet je het zelf kunnen maken, vind ik! Dus ik liet Marjorie de verse bladen ritsen, snijden en wassen, de aardappels en boerenkool koken, en tenslotte stampen. Ze vond het wat. Haar eerste eigengemaakte verse boerenkool. Later hoorde ik dat ze er van hebben gesmuld.

Ontmoetingen

Vanuit de basis De Bilt onderhield ik vandaag mijn contacten in deze buurt. Eerst ging ik kletsen bij Pauline. Dat is altijd reuze gezellig en onderhoudend, ze praat graag en heeft altijd wel wat onderwerpen. Haar tuin, het bridgen, Spaans, medische ontwikkelingen, vogels, ga maar door. Maar ik moest wel op tijd weg, want er stond ook een etentje met Tycho op de agenda. Dat lukte ook allemaal prima. Even leek het erop dat er chaos in de binnenstad zou zijn vanwege een gefrustreerde demonstratie, maar dat verplaatste zich naar Oog in Al, ver van het centrum dus. Het was echt fijn om Tycho weer te zien. Het gaat goed met hem en hij is bezig met de overgang naar zijn nieuwe levensfase. Hij is opgelucht dat de kogel door de kerk is gegaan, dat de scheiding zonder veel kleerscheuren is gebeurd, en wil zich rustig oriënteren op nieuwe mogelijkheden. Hij trakteerde me op een 3-gangen-menu in Humphreys, een sfeervol restaurant in een werfkelder. Na het eten liepen we samen nog even op in de regen en ik haalde precies mijn bus naar huis.

Dwars over de Veluwe

Naar het westen ging het vandaag. Het was een echte wandeldag, mooi weer maar niet te heet, en ik maakte mijn rugzak klaar voor een lange wandeling. Ik had uitgezocht gisteren dat je vanaf Emst een acceptabele lengte om te lopen hebt naar Nunspeet, daar wilde ik op de trein naar Bilthoven. Vanuit Zwolle is er een mooie aansluiting met een bus naar Emst, die duurt drie kwartier waarin ik lekker heb zitten lezen. Aangekomen in Emst had ik meteen de route te pakken. Die voerde mij dwars door de Veluwe, een schitterend en afwisselend gebied met heide, vliegdennen, wat loofbos, halfopen terrein met boerderijen en landhuizen, maar ook langs het Verscholen Dorp achter Vierhouten. Dat had ik één keer eerder bezocht, toen met Eef wandelend vanuit een bridgelocatie. Nu kwam ik er weer en het was weer imposant. Het idee dat hier tientallen mensen hebben geschuild voor de bezetters, onder de grond, met alleen de hulp van de Vierhouters voor hun voedsel, en alles in het grootste geheim, de grootste stilte. Uiteindelijk was er een jongen die het niet kon volhouden en die net die ene faux pas maakte waardoor ze zijn ontdekt. Een eindje verderop was een plakkaat met de namen van gefusilleerden, maar de meesten zijn afgevoerd. Ik bleef daar lunchen.
Vervolgens liep ik door een even schitterend stuk door naar Nunspeet. Pas bij de rotonde bij het spoor kwam ik op bekend terrein, tot dan had ik niets gelopen wat we op onze frequente bezoeken aan Nunspeet al eerder hadden gelopen. Het zijn 20 kilometers geworden, voor mij een forse etappe, en ik voelde mijn voeten wel!
Deze week heb ik gelezen: 1- Joan, van Simon Fenwick. Het beschrijft het leven van en rond Joan Leigh Fermour en het geeft inzicht in het leven van de upper class van de Britten. Joan was een rijke erfgename, maar moest tot de erfenis in haar eigen onderhoud voorzien met fotografie van architectuur. Daar was ze goed in. Haar eerste verloofde probeerde als schrijver aan de bak te komen en slaagde daar maar matig in. Haar tweede verloofde en jaren later echtgenoot Patrick Leigh Fermour - die van die prachtige reis van Hoek van Holland naar Constantinopel - was net als zij dol op Griekenland. Hij heeft geprobeerd daar te werken, maar bleek eruit te zijn gegooid omdat hij volgens zijn superieuren 'ongeschikt was voor welke ambtelijke functie dan ook'. Haha, dat werpt een nieuw licht op deze man met zijn flux de bouche. Bovendien kwam hier aan het licht dat de man eerst en vooral dacht aan Patrick Leigh Fermour, en dan pas aan anderen. Praten kon hij, en hij was heel knap, maar hij deed uitsluitend waar hij zelf zin in had. En liet zich later nog onderhouden door Joan. Ach ja, zo gaan die dingen. Ze was stapelgek op hem, en ze kende toch genoeg mensen om uit te kiezen.
2 - Macht, van Charles den Tex, een techno thriller maar dan eentje met een twist. Het idee is al unputdownable, maar ook de manier waarop het is geschreven is van een lichte soepelheid die ik nog niet eerder heb meegemaakt. Het einde is daarbij een echte klapper, beslist geen nachtkaars.

Schuilhut in het Verscholen Dorp

3 - De redding van de familie van Cleeff, door Auke Kok. Ook dit is een verhaal dat helder en leesbaar is geschreven. Het is non-fictie, dat alleen al maakt het boeiend, maar het gegeven dat mijn oudoom Arij van der Meer er in wordt beschreven als initiator en organisator van deze redding, maakt me met terugwerkende kracht trots. Ook de verdere beschrijvingen van Arij als mens en zijn inspanningen in de oorlog zijn een balsem om te lezen.

Aanwas en aanwinst

...dàt is boerenkool

Er was een pakje voor me gekomen dat ik kon ophalen bij de Hubo: ik heb nieuwe yogaballen besteld voor de sportkamer. De ballen die ik al heb zijn prima, maar wel wat groot, een diameter van 25 cm. Die kan ik voor sommige oefeningen goed gebruiken, maar niet voor alle. Daar zijn kleinere voor nodig. Al eerder had ik internet afgespeurd naar geschikte ballen en ze waren niet te vinden. Dus toen ik deze mooi groen gekleurde ballen van 18cm doorsnee tegenkwam, aarzelde ik niet en bestelde ze meteen. Het was nog even een klus om de ballen op te blazen en dan het plugje erin te krijgen, maar dat lukte ook en mijn sportkamer wordt er alleen maar vrolijker van.
In de tuin beginnen de planten tegen de hoogte in te kruipen. De boerenkool staat in volle glorie met nog veel levenskracht, de tuinbonen hangen en staan al aan de stam, en de sperziebonen zijn in de bloei. Binnenkort zal mijn eerste oogst zijn, ontzettend leuk!
Na de vergadering over het IVN heb ik meteen de nieuwe voorzitter voor een afspraak gebeld, en zij komt volgende week langs. Bij de Hubo heb ik nog wat informatie opgehaald over deuren en sloten, en ik heb een paar nootjes van de Zielewende in de PC gezet. Dat viel me trouwens niet mee; het klonk niet naar mijn zin. Daarna heb ik alles opgeruimd, gekookt en/of weggezet wat niet een paar dagen kon blijven staan. Ik plantte een nieuw bloemetje in de voortuin: edelweiss. Erg best weer was het niet, ik heb vandaag alleen een ommetje door de wijk gemaakt.

tuinbonen, bijna klaar voor gebruik

alpen in mijn voortuin

 

Agenda vol

Het is juli, de C-maatregelen zijn versoepeld en zowaar, mijn agenda stroomt weer vol. Dat begint vanavond met de eerste overdracht van mijn nieuwe taken in het IVN. Maar ook zijn er weer kinderen die iets gezamenlijks willen doen, en er moet een nieuwe deur voor me worden geplaatst. Met drie dames zal ik uit wandelen gaan en ik kijk zelfs al naar museumbezoek. Het moet niet gekker worden! zou mijn voormalige baas met de bijnaam De Heks hebben gezegd. Degene van wie ik de IVN taken krijg overgedragen is trouwens 76 jaar, en buitengewoon vitaal, dat duurt voor mij nog wel wat jaartjes. Kortom, het is zomer, we gaan er tegenaan!