Nieuwjaarswandeling

De eerste januari, dat is traditioneel een dag voor een nieuwjaarswandeling. Dat doen we al zo lang we elkaar kennen. Ook vandaag hebben we ons daaraan gehouden. Allebei waren we nog wat brak, dus het moest een kleintje worden, op Eefs verzoek rond Ommen waar hij een gelezen boek van mij dacht weg te brengen in een buurtbieb. En zo togen wij niet vroeg naar Ommen. De buurtbieb was tijdelijk gesloten dus het boek van Christiaan Weijts bleef in de tas. Maar het Besthmenervennetje lag er weer goddelijk eenzaam bij. Wij zaten op het bankje daar te mijmeren. Toen er wat mensen langs begonnen te komen, gingen we weer verder, nu richting de oude arm van de Overijsselse Vecht. Daar kwamen we  bij een weiland met Schotse Hooglanders, maar toen moesten we weer omkeren: zo was het ver genoeg. Een goed begin van het jaar, en er was zelfs nog een appelbeignet voor elk van ons over. 

Werkplek

Al dagen zit ik in bed te werken aan zaken van het IVN. Dat gaat uitstekend moet ik zeggen! lekker onderuit, kussen in de rug, stukken voor de neus en schrijven maar. Het is maar goed dat ik die rust neem met mijn verkouden hoofd, want er is nog ontzettend veel te doen voordat de ALV in maart begint. Van tevoren had ik niet geweten waar ik aan begon. Het doet me een beetje denken aan het COSBO. Ook daar dacht ik rustig in een klein kluppie te kunnen werken, en bleek ik een totale reorganisatie te moeten doen. Het is dat ik wel van organisatorisch opruimen houd. Zo kwam ik mijn dagen wel door. Verder zie ik niemand. 

Fietsenoogst

De fietsenstalling van Wijhe wordt goed onderhouden. Oude lijken worden er na verloop van tijd weggehaald. Vandaag was het weer zo'n dag. Ik zag de heren van de ophaaldienst een laadbak vol fietsen weghalen. Opgeruimd staat netjes! Deze fietsen kunnen tegen betaling van een boete worden opgehaald in Deventer, door de eigenaren. En als dat niet gebeurt, worden ze uiteindelijk van bruikbare onderdelen gestript en worden er nieuwe bruikbare fietsen van samengesteld. Mooi werk heren!

Magisch voedsel voor Tycho

hokus pokus.... en daar staat de mok

Deze tweede Kerstdag kwam het uit dat Tycho kwam eten. Voor de goede oude tijd had Eef een pan magisch voedsel beloofd, dat hij en zijn kompanen kregen als ze in de Hoflaan met Magic gingen kaarten. Daar deden ze indertijd al een moord voor, en ook nu was Tycho er voor in. Hij was goed geluimd en we hebben heerlijk zitten babbelen en bijpraten, en toen kwam Hugo. Dat was voor Tycho een leuke verrassing, want die twee hebben elkaar een kleine 5 jaar niet gezien en dat terwijl ze indertijd wel drie keer per week samen gingen sporten. Het weerzien was heel prettig, ze hadden beiden duidelijk zin om elkaar weer te ontmoeten en zowaar spaarde Tycho wat magisch voedsel uit zijn mond voor Hugo die daar graag een lepeltje van meepikte. Hij bleef niet lang, daarna hebben Tycho en ik nog een tijdje nagepraat. Eef moest de deur uit voor zijn booster prik. Toen Tycho op huis aan ging, vertrok ik naar Wijhe.

Katmens

Op 1e Kerstdag werden wij, net als vorig jaar, uitgenodigd om te eten bij Marjorie en Hugo. Hugo, spraakzaam als altijd, belde met het verzoek om niet te vroeg te komen, ze hadden wat moeite om uit bed te komen. Dat kwam goed uit, wij wilden nog een Kerst-om maken. Hup het bos in, flink rondgewandeld, ik zag een mooie sponszwam 

en tot slot gingen we richting het station. Zo kwamen we rond half vijf in Lunetten. Daar wachtten Hugo, zijn vrouwmens en zijn katmens - ja, zo noemt hij die dikke kater van hem hihi - op ons met koffie, thee, soep en later een maaltijd van kip, rijst en boerenkool. Halverwege poseerden ze nog voor Asbjörn die een fotootje kreeg toegestuurd. Voor we het door hadden was het tegen tienen, en gingen we er weer vandoor.

Op bezoek in Heesch

Het is een hele rit naar Heesch van hieruit, maar we hadden een bezoekje afgesproken. Eef kwam vanuit De Bilt en ik vanuit Wijhe. Tegen elf uur waren we allebei daar. De kleine meiden zijn nu allebei thuis want de scholen moesten al dicht. Hoe krijgen jonge ouders dat allemaal gemanaged. Mariska had er duidelijk moeite mee, het was niet haar beste Kerst ooit. Bovendien zit het haar dwars hoe ze moet omgaan met het corona virus. Ze heeft het al gehad, was er behoorlijk ziek van, maar als je geen QR code wilt zoals zij, dan wordt het openbare leven wel heel ingewikkeld. We kwamen er niet uit met elkaar. 

Sowieso verschilt ons hele beeld van wat belangrijk is in het leven enorm. Dat is best confronterend, de kloof is wel erg groot. Maar vooruit, toen ze de kleintjes moest wegbrengen naar dansles namen we hartelijk afscheid en gingen ieder ons weegs. Op naar De Bilt voor ons, waar ons een gezellige serie Kerstafspraken wachtte.

Boosterprik!

Het moeten er tegenwoordig drie worden, die prikken. Ik ging vanmiddag mijn bijprik halen, in goed ? Nederlands nu boosterprik geheten. De hele dag was ik niet in topvorm, maar 's avonds - ik moest er om kwart voor zes zijn, in het donker - ging het prima. De frisse avondlucht deed me goed. Het was ook erg donker, omdat er minder kroegen open zijn natuurlijk. De wandeling naar de priklocatie was daarom heel plezierig. Ik had er geen last van naderhand. 

Kronkelen door Twente

merkwaardig vlechtwerk van boompjes

Het werd weer tijd voor een wandeling samen. We togen naar Vriezenveen om via een gekronkel naar Wierden te lopen, deels over het Wierdense veen. Langs weinig inspirerende kale weilanden kwamen we uit in een stukje bos, waar een merkwaardig vlechtwerk van berken was gemaakt. Daarna was het wat bossiger.

Maar helaas was het een miezerige dag waarbij de regen toch echt meer dan dikke lucht was. Daarom hebben we de wandeling verkort en kwamen vrij vroeg weer in Wierden aan. Genoeg tijd om nog even te genieten van de winkeltjes. Maar verder hielden we het voor gezien en gingen lekker cocoonen.

Handen aan het bed!

Voor het eerst in mijn leven heb ik een huishoudelijke hulp in de arm genomen. Vandaag kwam ze en poetste op mijn verzoek de ramen. Wat een verschil maakte dat! Van binnen en van buiten schoon, ik kon weer naar buiten kijken. Een gezellig kletsmeier is het. Haar oudste dochter was vandaag jarig, had ze me bij de introductie al verteld, dus ik had een kadootje klaarliggen, een kletsboek voor tieners dat achteraf erg in de smaak bleek te vallen. Ik had Eef gevraagd om speciaal voor haar bezoek hier te zijn, zodat hij ook kennis met haar kon maken, dat was een goed plan, viel duidelijk goed. Ik heb me verder bezig gehouden met IVN zaken, heerlijk hoor dat ik mezelf dit gun.

Winterreise in Wijhe

Ik had twee toegangsbewijzen kunnen scoren voor een voorstelling van de Winterreise in de Nicolaaskerk in Wijhe. Dit was echt de hekkensluiter op cultureel gebied. Om te kunnen optreden, hadden ze de tijd zelfs moeten vervroegen want vanaf heden gaat alles om 1700 uur op slot. Met een uurtje verschuiven konden ze net voor die tijd afsluiten. 

De uitvoerders waren een oudere heer, wel professioneel musicus, en zijn dito begeleider. Die had een prachtinstrument bij zich: een kast van een pianoforte, van 200 jaar oud dus nog uit de tijd van Schubert zelf! De heren hadden al 1 uitvoering gegeven en mochten nu weer aan de bak. Dat was een behoorlijke slijtageslag. De oude heer moest dus deze middag 48 liederen zingen! dat is geen kattenpis. Hij was dan ook zo ontzettend moe aan het eind, dat de Leiermann, het laatste lied, op een komische manier uit de bocht vloog. Het eindigt namelijk met 'dreht, und seine Leier steht im nimmer still' en daarna nog een strofe. Daar verslikte hij zich in. Hij bleeft maar zingen van 'dreht..... dreht.... dreht....' alsof er een kras in de plaat zat. Dat paste wonderwel bij het lied! Gelukkig verloste de geamuseerde pianist hem uit zijn lijden door in de rechterhand de melodie '...und seine Leier steht im nimmer still...' te spelen en hem betekenisvol aan te kijken tot de zanger het door had en zijn lied afmaakte. Het applaus daarna was buitengewoon hartelijk en terecht, wat een prestatie. Het was alsof we bij Schubert zelf een vriendenzang hadden meegemaakt; heel direct toegezongen, niet perfect maar met volle overtuiging. Een heerlijk middag. Later hoorde ik van een kennis van het IVN dat die uit een soort plichtsbesef waren gegaan, hadden niets met zang maar wel met dat kerkje. Tot hun verrassing waren ze diep onder de indruk. Hoe kan het ook anders, de mooiste Liedcyclus die er bestaat.

Perrontheater

In wat voorlopig de een-na-laatste cultuurmiddag ging worden bezocht ik de eindejaarsuitvoering van KASKO, een Zwols genootschap voor theater voor beginnende 'makers'. Een zestal jonge mensen deed een sketch in een zaaltje dat ik maar met moeite kon vinden, het Perrontheater. Dat is inderdaad achter het station, een ousig hok waar op gepaste afstand stoeltjes waren geplaatst. Ik kreeg de laatste stoel, achterin, vlak bij het gordijn dat de garderobe scheidde van de zaal. Helaas was de zaal in een L-vorm, ik zag dus vrijwel niets van de sketches. Maar eerlijk gezegd vond ik de kwaliteit maar matig. Ik had gehoopt Anne-Maartje te treffen, maar die was er nou net niet. De overigen lieten werkjes zien en horen die het amateur niveau niet ver overstegen. Deed me denken aan het optreden van Leon, die een cursus cabaret van vier jaar deed... Dat neemt niet weg dat ze hun best deden. Het zijn bloedjonge mensen, die nog niet veel levenservaring in hun werk konden stoppen en geld om iets mooi aan te kleden was er helemaal niet. Gelukkig was de rest van het publiek niet zo kritisch. Ik hoorde zelfs termen als 'ontroerd' en een enkeling ging zelfs staan bij het applaus. Eerlijk gezegd denk ik, dat dat was ingegeven door de lockdown die inmiddels weer wordt ingevoerd: het is voorlopig de laatste voorstelling. Ze deden zelfs uitverkoop van de toneelkleding. Daar scoorde ik een leuk zijden bloesje, altijd goed voor het wandelen.

Dagje vergaderen

Ondanks corona kwamen we fysiek bij elkaar, vanmorgen, voor een lange vergadering van het IVN. Het was een ingelaste vergadering, omdat we vorige keer de enorme agenda niet af hadden gekregen. We zijn voorbereidingen aan het doen voor het aanpassen van de statuten, vandaar. Dat heeft wat haken en ogen. Maar we kwamen eruit, al duurde het uren. Nu mag ik het allemaal gaan uitwerken... gelukkig wordt mijn werk gewaardeerd. 

Maar echt leuk werd het vergaderen pas om vijf uur. Toen had ik een Zoom sessie met Jan-Peter, althans dat was de bedoeling maar mijn camera werkte niet. En zonder elkaar te zien werkt zo'n vergadering niet. Na wat gepiel kwamen we uiteindelijk met de videochat van WhatsApp waar we moesten zijn. Daar kreeg ik een uur coaching van Jan-Peter over het schrijven van het stuk The Sea waar ik nu mee bezig ben. Zoals altijd is hij positief en bemoedigend, en stroomt over van kennis en nuttige tips. Dat uur heb ik uitgewerkt, en voorlopig kan ik voort met het luisteren naar voorbeelden, het zoeken naar de juiste notaties, tekstbehandeling en ga zo maar door. Volgende maand laat ik hem horen wat ik ervan heb gebakken. Het is voor hem als ZZP'er nu vast een lastige tijd, ondanks dat hij een succesvolle ZZP'er is. Daarom ben ik blij dat ik met hem kan werken.

Elfde Elf

Al een paar weken geleden hadden we bericht gekregen dat Margot terug was uit Indonesië. Als Martijn zich bij haar zou hebben gevoegd, zouden ze komen. En ja hoor, Martijn was nog niet terug of hij maakte een afspraak, voor vandaag. We zouden elkaar in Rotterdam ontmoeten, en daar zouden we ook voor het eerst in levende lijve kennis maken met de elfde Elf, ofwel het Westervrouwtje Emily. Eerst doken we met Martijn in café Dudok, maar we gingen zonder consumptie alweer weg omdat Margot aangaf dat ze eraan kwam. En zij koos voor café NRC, waar we inderdaad met elkaar aan een tafeltje belandden. Wat een schatje is die Emily. Ze zat te stralen en vond alles interessant en leuk. Ik gaf haar een speeltje waar ze op kan bijten en kralen kan schuiven zonder dat ze iets kan inslikken. Heel kleurig, het viel bij haar in de smaak. Heerlijk om weer bij te praten, we zaten gewoon te stralen allemaal. Met een paar statiefoto's bij de haven van Rotterdam was de zitting compleet en gingen we weer ons weegs.

Sinterklaas

Het leukste feest van het jaar - als je het viert zoals het hoort, met gedichten en surprises om de ontvanger te plagen met gekke voorvallen uit het afgelopen jaar. Deze keer zouden we het in Wijhe doen, maar de logistiek gooide roet in het eten. Zodoende toog ik toch naar De Bilt. Gelukkig kon ik mijn surprise meenemen, ze woog niet veel. In De Bilt had Douwe net lekker gegeten bij Eef, en we maakten er een gezellig avondje van. Eigenlijk zouden we pas morgen pakjes uitwisselen, maar het was wel zo leuk om het met Douwe erbij te doen. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd, nietwaar.

Ik zette mijn pakje neer en Eef las het gedicht voor. Hilariteit! want ik had wel inspiratie gehad zeg. Dat kwam natuurlijk ook door Eefs expiratie, het afgelopen jaar, over het onderwerp dat ik hier niet zal aankaarten. Hij was blij met het kadootje, een suppoon ofwel pottenlikker, om de laatste restjes uit de jampot te halen. En Sint bedacht mij met een heel lief gedicht, mooi op rijm en ritme, en een draagbaar mp3 spelertje voor bij de wandelingen. Dank u Sinterklaasje! Op Douwe had ik niet gerekend, maar gelukkig had ik Sinterklaas petit fours bij me. Die waren voor hem. Gezellig avondje!

Huishoudhulp

Nooit heb ik een huishoudelijke hulp willen hebben. Maar ik word ouder, en het huis is groot. Bovendien zie ik hoe Eef geniet van zijn Anna, die zijn flatje schoonhoudt. Daarom heb ik hier eens rondgevraagd. Ingeborg kwam met een adres van iemand die mogelijk zou willen schoonmaken hier. Zo kwam Annemarie hier vanochtend op bezoek om er over te praten. Ze beviel me meteen, lekker aanpakkerige vrouw, zonder kapsones en met zelfvertrouwen en veel schoonmaak ervaring. Ze gaat het uitproberen en komt op de 14e voor het eerst hier poetsen. 

Deze avond geen koor, alles is weer afgelast.

Glas

Een paar weken geleden was er nieuw dubbel glas in mijn slaapkamer gezet, maar helaas met een kras. Dat werd nu verholpen, en meteen werd het raam boven op zolder gedaan. De heren kwamen pas tegen enen, maar toen was het ook zo gepiept en deze keer keurig verzorgd. Nu eens afwachten of het deze zomer op zolder minder heet wordt, met die beglazing. In de slaapkamer is het al wel te merken dat de isolatie helpt. Daarna was er tijd genoeg om een flink aan de Pilates te gaan. En zo wordt het alweer december.

Wandeling

Deze keer gingen we van Brummen naar Empe, met de zon in de rug. Leuke wandeling, door de Brummense landgoederen. Uitsmijter: een eindeloos, eindeloos lange rij knotwilgen, duizend leken het er wel, waarvan een groot deel net was geknot. 

Keukenbrand

Wij zijn uitgenodigd om te komen eten met Sander en Anita, en hun hele misjpoge. Dat is broers, halfbroer, ouders, (ex-)stiefouders, stiefkind en aangewaaide. Een bont gezelschap, mag je wel zeggen. Dat alles om te vieren dat het stiefkind jarig is, maar stiekem ook wel om het familiegevoel te koesteren. Dat is voor Sander heel belangrijk. Daarom pakte hij ook uit: met zijn allen naar een tweesterren restaurant. Maar er gingen een paar dingen mis. Ten eerste ontbraken op het laatst een broer en een halfbroer, beiden door corona, maar wel ieder om een andere corona reden. En verder brak er die ochtend - de laatste dag dat er tot 20.00 uur mocht worden gegeten - brand uit in de keuken van het restaurant! Wat een pech, voor alle betrokkenen. Gelukkig zonder gewonden, maar zonder keuken geen eten nietwaar. Sander is als echte ondernemer direct aan het bellen geslagen en vond, vlakbij, een éénsterrenrestaurant waar plek was voor allemaal. Daar hebben we dan ook heerlijk gegeten, na eerst een bijeenkomst bij Sander thuis. Het was ontzettend gezellig. Maar ook was het zwaar voor mij, want met Sanders moeder haalde ik het verleden op, logisch natuurlijk. Dat viel mij achteraf niet mee, ik was bepaald bedrukt de avond en dagen erna. Het was ineens weer allemaal erg dichtbij. Bovendien vertelde ze mij iets wat het nog drukkender voor mij maakte, en wat totaal nieuw voor mij was, iets over de jeugd van mijn ex en zijn mentale opmaak. Maar de middag zelf was heel geslaagd! We reden voldaan terug in de Tesla van Douwe.

Nederlands Kamerkoor

De hele dag zat ik te aarzelen: zal ik nou wel of niet vanavond naar Zwolle gaan, om te luisteren naar het Nederlands Kamerkoor. Er zou een stuk van Joost Kleppe te horen zijn, naast enkele andere stukken. Het dubbeltje viel uiteindelijk naar de kant van gaan. Het kwam toevallig zo uit dat ik bij de ingang stond, met mijn QR code in de hand, toen een mij bekende stem vroeg: Is hier het optreden van het Kamerkoor? Dat was Joost, die op een NS fiets was komen aanzeilen. Ik kon hem vertellen dat hij goed zat...

Het koor dat a capella zong, klonk wonderschoon. Het waren oude muziekstukken, en dan d
aarnaast het stuk van Joost op teksten van Fernando Pessoa. Ik dacht in de pauze weg te gaan, maar het was zo de moeite waard dat ik de hele avond ben gebleven. Een zeer geslaagde avond.

Lunteren - Wolfheze

Gewandeld met Eef.

De Kunstcommissie

De Stichting Kunst & Cultuur te Wijhe probeert in coronatijd wat mogelijkheden te scheppen voor culturele ideeën. Via Rianne HvD kwam ik daar terecht met mijn idee om liederen uit te voeren en daar wilden ze een gesprek over hebben. Daarom schoof ik aan bij de vergadering. Het werd snel duidelijk dat er wel geld is, maar steeds te weinig. Je moet dus zelf bijdragen. Dat is ok als er andere inkomsten tegenover staan zoals entree gelden. Maar de allervriendelijkste heren lieten wel doorschemeren dat er in Wijhe weinig animo is voor dit soort specifieke cultuur. Bovendien willen zij vooral 'fusion', dus dat er verschillende disciplines samenwerken. Hun rol is het in contact brengen van dergelijke mensen, en het wijzen op manifestaties waar die samenwerking zou kunnen. 

Toen ik daar later eens over nakauwde, leek het me toch vooral dat ikzelf heel veel werk zou moeten steken in het trekken aan een halfdood paard, om uiteindelijk zelf een flink deel van de kosten te mogen dragen. Vind ik het zoveel waard dat mijn liederen hier klinken? De haast is er wel uit nu, bij mij.

Jonge mensen die de sterren van de hemel zingen

De finale van het IVC, de Liedversie! Ieder jaar kijk ik daar naar uit. Ik vind het bijzonder dat jonge mensen hun leven willen wijden aan de muziek, en dan ook nog aan het moeilijke vak van het Lied. Daar is maar een klein publiek voor te vinden, en eigenlijk is het een bijzonder moeilijk vak, want je moet al je emoties kunnen uiten en alle nuances over het voetlicht kunnen krijgen, recht vanuit je eigen lichaam. Hoe kwetsbaar kun je je opstellen. En ze zijn nog zo jong! Meestal nog onder de 30. Toen ik zo oud was, wist ik echt nog niet wat ik allemaal voelde, laat staan hoe ik dat moest uiten. Ik neem dan ook diep mijn pet af voor deze jonge mensen. 

Vanmiddag lieten de geselecteerde vier finalisten horen wat ze in huis hadden. Meteen de eerste zanger, Arvid Fagerfjäll, en zijn pianiste - want het is de prestatie van duo, laten we dat niet vergeten - scoorde de hoogste ogen. Ik was erg gecharmeerd van zijn levendige presentatie, zijn vlotte en niet opgelegde grappen, de manier waarop hij mekkerde in het lied over de vos en het lam van André Caplet. Maar elk lied dat hij zong was vol betekenis en diepgang. Maar de andere kandidaten waren ook niet mis. De Chinese tenor had een prachtige beheersing van de Europese talen, petje af, maar moest nog werken aan zijn overdracht. De Spaans-Amerikaanse Sofia zong prachtig verstaanbaar en expressief. Nummer vier was misschien iets te grappig, leek aan het eind van een ontwikkeling te zijn. Maar elk van de vier zette een buitengewone prestatie neer. Het was ook nu een heldere avond waarin we zeer tevreden terug liepen naar het station. Daar haalde Eef net zijn trein naar Utrecht, en ik miste precies de mijn naar Zwolle en zat op het perron wat na te zingen in mezelf.

Twee tassen vol muziek

Nu ik heb besloten om echt lid van het koor te worden, moet ik natuurlijk het repertoire kunnen instuderen. Voorheen had dit koor een plek waar alle papieren werden bewaard, maar ze hebben besloten om dat anders te doen. De ruimte werd te duur, en nu bewaren de koorleden zelf hun muziek. Zo kwam het dat ik vanavond met twee zijtassen vol met ordners muziek op de fiets zat. Er zijn bijna 350 stukken op het repertoire! Een hele rijkdom, maar het past zonder moeite bij mij op zolder. Gelukkig was het een heldere, droge avond, zodat mijn papieren niet nat hoefden te worden. Binnenkort zal ik de stukken eens doorkijken. Het is een heel gezellig koor.

Nijverdal Holten

De Canadezen liggen hier

oude lanceerplaats

Eef had maandag deze etappe gelopen en roemde over de prachtige herfstkleuren. Vandaag zou ik niet zijn gaan wandelen, maar mijn pianolerares zegde de les af en het bleek mooi weer te worden. Dus om kwart voor tien stond ik in Nijverdal en liep een zelfgemaakte route, dus niet het Pieterpad. Die leidde dwars door de bossen en velden. Veel oorlogsherinneringen hier: een oude V1 lanceerplaats, een zuil voor de Nederlandse gevallenen en uiteindelijk nog langs de Canadese begraafplaats van Holten. Er was helemaal niemand in het bos waar ik liep, een heerlijk verstilde dag. En omdat ik de pas erin hield en vroeg was begonnen, kon ik op mijn gemakkie de trein van 13.09 halen. Om iets na tweeën was ik op station Wijhe. Ik zwierde naar huis met een extra fiets aan de hand en kon thuis aan de thee.

herdenkingszuil

 

Joy, shipmate, joy!

Harriet Burns

Joy, shipmate, Joy! De eerste noten van het recital door sopraan Harriet Burns en Ian Tinsdale gaven precies de sfeer aan voor deze bijzondere uitvoering. Bijzonder, omdat het recital op deze eerste avond van de nieuwe lockdown tóch door kon gaan, nadat het twee keer moest worden afgelast. En bijzonder, omdat het volledig Engels/Schotse programma de bomvolle zaal met verwende liedgangers verraste: veel liederen waren ons onbekend, ook sommige van bekende componisten. 

Ian Tindale

Harriet en Ian straalden in hun overgave aan de muziek. En ze hadden het zich niet makkelijk gemaakt! Enkele stukken waren hondsmoeilijk, zoals het werk van Sylvia Maessen (ok, toch één Italiaanse tekst). Andere stukken hadden een sprankelende en soms overdonderende pianopartij, schijnbaar moeiteloos neergezet door een onverstoorbare Ian. De titel van het recital was 'A Mother's Garland', over wat moeders aan hun kinderen zoal vertellen. Verhalen over zeelui, elfen, muizen, lentebloesem, en zelfs een avontuurlijke oester maakte een reisje. Ook de humor ontbrak niet: Harriet maakte ons aan het lachen met haar grappen in de tekst. We konden in de Zeven Linden niet naborrelen deze keer, maar met het dik verdiende applaus nog in onze oren stond een aantal van de Vrienden enthousiast even na te praten op de stoep. Een geweldige opsteker voor ons allemaal.

Vroeg naar Heeten

Kameel in de wei

Vandaag was er prachtig herfstweer voorspeld en ik had eens naar de mogelijkheden gekeken. Van Heeten naar Lettele leek me wel wat, een km of 16 door het half open land. Ik kon met de bus naar Heeten, maar dat kon om 10 uur en duurde dan ruim een uur. Ook kon ik om half negen, en dan duurde het 38 minuten. Daarom besloot ik deze keer maar eens vroeg te gaan, ongeacht de restrictie van het abonnement; ik hoefde alleen naar Olst en daar een busje naar Heeten. Dus stond ik om 0915 al bij de kerk in Heeten. De wandeling was in dit weer prachtig. Mooie uitkijkjes op kleurige boomtoppen, groene weilanden omzoomd door bos of watertjes, boerderijen eenzaam in de verte, en lanen met enkel berken waarnaast de stoppels van het geoogste mais prijkten. Een vooruitziende boer had maar vast een kameel aangeschaft voor de te verwachten hete zomers. Ook kwamen er flinke stukken door bos in voor. Heerlijk om zo door de natuur te banjeren. Ik kwam niet veel mensen tegen, maar wie er was, was goedgehumeurd.

Door het vroege begin en doordat ik in Lettele precies de bus kon halen, was ik om half twee al weer thuis. Daar had ik genoeg tijd om wat spullen bij elkaar te pakken voor de reis naar De Bilt, die ik aldus een dag eerder ondernam dan ik eerst van plan was. 

Zware trekkers maken
diepe sporen

Parallax

November Music! samen met Anja en Eef gingen we naar een uitvoering in Den Bosch. Eerst langs bij Anja en Frans, waar we even babbelden en lekker te eten kregen. Maar om 2000 was het toch zo ver: we schoven aan in de Willem II zaal (de oude synagoge) waar Parallax van Jan-Peter de Graaff zou worden uitgevo erd. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen, en ik kreeg waar voor mijn geld. Parallax, een aaneengesloten serie van 14 liederen met begeleiding van een kwintet uit België, was een sprankelend stuk met een ongehoord hoge sopraan die deels sprak, deels zong. De fluitist moest drie fluiten w.o. piccolo en een mini slagwerkje bedienen, de violist en de cellist deden ook de triangel en de klarinettist had naast de klarinet een basklarinet en ook zo'n blokje om op te slaan. De pianist had een grote trom met voetbediening en een speelgoedpiano. Kortom, Jan-Peter had 12 partijen verdeeld over het kwintet.

Jammer was dat de tekst niet was te verstaan. Er was wel een uitleg gegeven over het stuk, het heette niet voor niks Parallax. Het ging over een flat earther die probeert om het publiek van haar gelijk te overtuigen. Maar je kon haar argumentatie helaas niet volgen. Volgende keer een libretto uitdelen.

Jan-Peter was in de wolken, en kwam van achteruit de zaal twee keer op om ook applaus in ontvangst te nemen. Terecht. Hoe zou dat voor hem zijn, zo afscheid te nemen van een stuk dat misschien nog een doodenkele keer wordt uitgevoerd? Ik kon hem even een complimentje geven, voor hij werd opgeslokt door minstens 4 knullen die allemaal een hoofd kleiner waren dan hij. Anja was ook onder de indruk. We gingen gesterkt weer naar huis.

Auditie

Nog meer muziek. Deze keer was er auditie van de VvhL in Zwolle, om de hoek eigenlijk en ik was wel benieuwd. Er zat het kleine trouwe gezelschap, de jury moest luisteren naar 5 duo's. Brahms was duidelijk favoriet, een lied van hem werd wel drie keer gezongen. Verder Henriette Bosmans en Diepenbrock, en uiteraard het gietijzeren repertoire. O.a. de zus van Maria F. deed een gooi. De laatste dame, een sopraan genaamd Esther K. zong in mijn oren heel mooi de Fetes Galantes van Poulenc. Maar geen van allen vonden genade in de ogen van de jury en heel eerlijk gezegd was ik het wel met ze eens. Op Esther na misschien - maar wie weet vonden ze de pianist niet goed genoeg. Ik heb er toch wel van genoten. Via het Meerminneplein ging ik door naar huis.

Wierden Nijverdal

Levend veen

Na alle drukte rond het organiseren van de uitvoering was ik dringend aan een wandeling toe. Wij waren na het hapje naar Wijhe gegaan, en vandaag vertrokken we naar Wierden om daar naar Nijverdal terug te lopen. Het leek geen bijzondere etappe te worden, maar toen kwamen we in het Wierdense Veld. Nog nooit van gehoord. Dat blijkt één van de weinige gebieden met nog levend veen te zijn in Nederland. Het was behoorlijk beschadigd door de vroegere ontginningen, dwz de ondoorlaatbare lagen eronder waren lek. Nu werd het gebied gerestaureerd door grote plakken keileem te smeren op de scheuren in de laag. Een paar grote machines en wat personeel was er druk mee bezig. Maar wij konden gewoon doorlopen, en keken onze ogen uit naar die pollen. Hier en daar was zelfs nog een stukje van het oorspronkelijke, niet afgegraven veen te zien. En het zonnetje scheen zo lekker! Dat werd dus een heerlijke wandeldag, waarna we afsloten met een bridge avond.

De uitvoering

Een paar dagen was ik nog bezig met de laatste voorbereidingen. Daan en Michael wilden wel inspelen, maar konden niet al om 11 uur in de kerk zijn. Dus regelde ik op het laatste nippertje dat ze terecht konden bij de familie Van E. in Bilthoven - kennissen van mij, maar wat bleek: ook van Michael, dus dat zat goed. Met Mannus moest ik nog wat kleine dingen doornemen. Maar uiteindelijk was het toch zaterdagmiddag, tijd voor het symposium. Eerst waren er enkele sprekers, waaronder een Belgische hoogleraar theologie die een erg interessante lezing hield over de manier waarop je de Psalmen uit de Bijbel kunt vertalen - iets waaraan Ida Gerhardt zich had gewaagd, en wat hem betreft niet op de juiste manier. Wat die manier dan wel was, liet hij ons weten in een wervelende en erudiet, maar ook spannende uitleg over het vertaalproces, het oude Hebreeuws en eerder gedane pogingen. 
Maar daarna was het dan toch zover: ik leidde de liederen in met een kort praatje en daar gingen ze van start. Daan verslikte zich in de eerste maten van Thracisch, maar kwam meteen goed terug. Daarna kwam het er allemaal bijzonder mooi uit. Het bijzondere van een première is dat nog nooit een publiek die muziek heeft gehoord; het is als een geboorte. En hoe zal het kindje ontvangen worden? Dat werd al gauw duidelijk. De toehoorders zaten op het puntje van hun stoel, intens luisterend. Na de eerste zes liederen volgde er een luid en enthousiast applaus. Ik had al een toegift aangekondigd, dus daar gingen de heren meteen mee door. Ook De Gestorvene werd dorstig ingedronken door het publiek. Er werd zelfs Bravo! geroepen, en bedenk dat dit geen publiek is geweest dat gewend was aan liederen.

Een top ervaring dus, hopelijk ook voor Daan en Michael. Toen ik in de consistorie kwam, waar ze in gesprek waren met Eef, voegde ook een zichtbaar stralende voorzitter van het Genootschap zich bij ons. Ze vond dat dit niet bij één keer zou moeten blijven. Mannus kwam erbij en ook bij hem straalde de waardering uit zijn ogen. Kortom, het was alles wat ik me had voorgesteld en meer dan ik had durven hopen. Een heerlijke dag, die we afsloten met een hapje in de lunchroom in Bilthoven. Omdat ik geen rechten heb om de opnames op internet te zetten, hier geen filmpje.

De repetitie

Vol verwachting vertrok ik vrij vroeg naar Amsterdam. Daan had me laten weten dat hij en Michael al om half zeven klaar zouden staan voor de repetitie van de Ida Gerhardt liederen. Ik werd via de artiesten ingang binnen gelaten en nam een kopje soep in het artiestenrestaurant, waar Daan me ophaalde. Het zou de eerste keer zijn dat ze het samen instudeerden. Uiteraard had elk van beiden zijn eigen partij al in de vingers dan wel keel, maar nu zouden we horen hoe het samen zou klinken. En zoals te verwachten stond het meteen als een huis, wel eentje in aanbouw maar toch een huis. Zo brachten we anderhalf uur gedrieën door waarbij ik aanwijzingen gaf, corrigeerde, noten verklaarde waar nodig en tekst uitleg gaf. De heren werkten intensief en professioneel. Het gaf mij een geweldig gevoel om te merken hoe de liederen groeiden onder hun aandacht en mijn aanwijzingen. Geheel tevreden ging ik met een opname onder de arm naar huis.  

Tijd voor Tycho

De hele ochtend heb ik voorbereidingen zitten treffen voor de repetitie van morgen. Stukken doorlezen, aanwijzingen erbij schrijven, een lijst maken van dingen waar ik aan moet denken of die ik moet vragen. Daarna ben ik mijn bestelde waterbuffel vleespakket gaan halen, op de fiets naar Oostbroek. Daar laadde ik het halve beest in mijn rugzak, fietste weer terug en kon het in de koelkast kwijt. Toen was het al weer tijd om naar Amis te lopen, waar ik had afgesproken met Tycho om weer eens gezellig te eten. Het gaat hem goed genoeg, en hij vond het leuk om iets over Sander te horen. 

Voorproefje

En zo zitten we maandag alweer in Zeist. Eerst om mijn potten fazantenbessenjam naar Bea en vooral Tjeerd te brengen. Wij waren van harte welkom en konden de potten gelukkig op locatie afleveren, tot groot genoegen van alle partijen. Het is altijd reuze gezellig om even met hen bij te praten, en de tijd vloog, maar we moesten echt weg om op tijd te kunnen eten voordat we naar het volgende programma onderdeel gingen: Michael en Daan, met een prachtig programma van Beethoven via Duparc naar Wolf en naar Rachmaninov. Zo kon ik alvast genieten van die twee die straks mijn eigen liederen gaan zingen!

We waren er naar toe gefietst, maar Eef vond het niet leuk om door het donker weer terug te moeten.

Weelde in Waalre

Zondag kwamen we maar niet op gang. Uiteindelijk ben ik een rondje gaan lopen in De Bilt, totdat Douwe ons kwam ophalen voor het bezoek aan Sander en Anita. Ik was nog niet in Waalre geweest en was benieuwd hoe het huis van de foto's er in het echt uit zou zien. Nou, er zaten overeenkomsten met het Guggenheim in Bilbao voor mij. Een prachtige marmeren trap van een zacht beige geleide je naar de benedenverdieping, met een zwembad, fitnessruimte, sauna, keuken en atelier, en loungeterras en bioscoop. Maar boven was ook marmer, een diep zwart met goudkleurige dooradering, het deed denken aan versteend hout. Prachtig! dat zat in de keuken boven, maar ook in de keuken beneden, een eenheid in het huis. Vele kamers waren verbonden met een galerij, overal had je uitzicht op de zeer ruime tuin. Dan was er nog boven. De slaapruimtes, het bad - ook hier weer dat zwart met goude marmer - en kasten, veel bergkasten. Tot slot de zolder, waar ze nog niet wisten wat ze er mee zouden doen. Groot genoeg voor twee gezinnen in onderhuur. En toch is het Sander niet om de heb te doen. ik voelde me heel welkom, net als Eef. Later genoten we nog van het uitzicht over het Kleine Ven, dat goed zichtbaar is vanuit het huis, lopend door het bos naar de Tesla van Douwe om weer naar huis te gaan.

Zingen in Zeist

 Dit jaar kon het jaarlijkse Liedfestival Zeist niet in de vroege zomer plaats vinden, maar gelukkig kon het wel in oktober. Ik ging deze zaterdag naar de Dag van het Lied - alles van het ILFZ gebeurt in hoofdletters - en trof een mij onbekende sopraan met begeleider Thom Bollen die een heel aardig programma deden. De sopraan had mij iets teveel vibrato. Tot mijn verrassing vertelde ze dat in het lied van Wolf 'Nun lasst uns Frieden schliessen' (hoe heet het ook weer echt?) een jonge vrouw probeert om haar vriend over te halen om de ruzie bij te leggen. Ik hoor hier heel duidelijk een jonge man die zijn meisje weer goed wil stemmen! Grappig om dat verschil van inzicht mee te maken. 

Maar na de sopraan kwam Vincent Kusters met zijn Charlie Bo Meijerink. Die twee raken steeds meer op elkaar ingespeeld. Gisteren nog wonnen zij de Young Artist prijs van het ILFZ, en nu hadden ze weer een heel ander recital. Vorige week wonnen ze iets prestigieus in Salzburg, het kan niet op. Dit recital was eigenzinnig, en uiterst uitgewerkt. Twee professionals die weten wat een lied tot een Lied maakt.

Ik had willen langsgaan bij Bea en Tjeerd, maar die waren er niet. Toen heb ik in De Bilt maar een bezoekje aan de kringloopwinkel gebracht. 's Avonds gezellig geborreld met Eef.

Rondje Goor

Al een hele tijd voel ik me af en aan wel en niet ok. Vandaag leek het allemaal prima te gaan dus ik ging voor een lange wandeling naar Goor. Dat viel helemaal niet tegen. Het was een mooie dag, na het eerste stuk autoweg kwam ik in een mooi groen gebied en heb daar heerlijk gelopen. Halverwege sloeg ik per ongeluk de route op, en moest toen opnieuw beginnen met opnemen maar dat lukte. Er waren bijzonder mooie plekjes bij. Uiteindelijk heb ik zonder moeite 16 km gelopen, en daarna nog even in Zutphen om kaas te halen bij dat uitstekende kaasboertje. 

Eindelijk Asbjörn!

We hadden al bijna een jaar contact zonder elkaar te hebben ontmoet maar vandaag kwam hij langs: Asbjörn, loot nummer 6. Wat was dat heerlijk om elkaar in de armen te sluiten, voor hem en Eef, en ook voor mij. Hij kwam om 11 uur 's ochtends en ging om 10 uur 's avonds, en tussendoor was er geen moment stilte gevallen. We hadden ook zoveel te bespreken. 

Hij vertelde over zijn jeugd, studie, werk, ambities en ideeën over de wereld. Wij vertelden die van ons en er was veel herkenning en begrip wederzijds. Natuurlijk ook verschillen, maar daarvan zijn er veel te verklaren alleen al uit de leeftijd. Hij maakte een goede beurt door heerlijk te eten van wat Eef had klaargemaakt, nadat we in het bos hadden gewandeld. Eef overhandigde hem plechtig de pressepapier van zijn (Eefs) grootvader, dus Asbjörns overgrootvader. Een mooi moment, als welkom in de familie. Daar heeft hij zijn plek veroverd.

Upload

Deze vrijdag mocht ik mij weer presenteren in het gebouw van de opera in Amsterdam: Upload, van Michel van der Aa werd opgevoerd. De zaal was stampvol. De recensies waren uitstekend. Het verbaasde me dan ook erg dat ik al na een minuut of 15 met kromme tenen in mijn stoel zat. Wat een vertoning. Het grootste deel van de 'opera' was een soort nep-documentaire, een film, alleen gesproken dus, ook zonder muzikale begeleiding. Het onderwerp was de geüploade geest van een vader, en de dochter die dat maar niks vond. De film ging over de kliniek die dat allemaal deed. Afgezien van de knulligheid van de beelden van de technische kant - Netflix doet het al jaren beter - vond ik geen diepgang in de vraag of het überhaupt zou kunnen; je geest IS je lichaam, je lichaam IS je geest, hoe kun je die scheiden. In de uitwerking leek niets erop te duiden dat de geest van vader contact zou hebben met andere geesten. Maar hoe dan wel met de dochter? Een 'deelnemer' aan het programma was daarvoor uitgekozen 'omdat hij zoveel kennis had over het Holoceen'. Maar die kennis veroudert zodra hij is geüpload. Bovendien kan die geest geen onderzoek meer verrichten, en zakt dus weg. Als hij al zelfstandig zou kunnen bestaan. En wat doe je zonder peergroup? Wat een afschuwelijk vooruitzicht. Halverwege krijgt vader spijt, omdat dochterlief niet wil uploaden, en wil uitgeschakeld worden. Dat zou dan dochter moeten doen. En die wil niet. Toen werd het me te veel onzin, en ben ik uit de opera weggelopen. Mede omdat de muziek die erbij werd gepresenteerd mij niet aansprak: typisch Van der Aa zanglijnen, heb je er één gehoord dan heb je ze allemaal gehoord. Wel een aardig slagwerk van tijd tot tijd. Achteraf las ik dat NRC, Trouw en Telegraaf laaiend lovende recensies hebben geschreven. Ik verveelde me rot. 

Broken Cirkle

 In de stromende regen ging het richting Emmen. Daar is een zandafgraving, al meer dan 50 jaar oud, en in particulier bezit. Het is daarom niet altijd toegankelijk, maar nu wel, want dit is een jubileumjaar. Het bijzondere daar is een kunstwerk van Robert Smithson, een Amerikaan die zogenaamde earth art maakt. Buiten Amerika is er maar één werk van hem en dat ligt dus hier. Ik was erop opmerkzaam gemaakt door een oude kennis uit Slow Food. Ondanks de regen kreeg ik Eef mee - er was 20-50 mm regen voorspeld maar dat was gelukkig al vannacht gevallen. 

Natuurlijk had ik er een wandeling van gemaakt. Dus eerst van station Emmen door het bos. Tot mijn verrassing en plezier was het een heel mooi, volwassen bos met jonge en oude groei, veel loof afgewisseld met wat stoere naaldbomen. Het geheel oogde open, fris en gezond. Het was ongeveer een uur lopen naar de zandafgraving, veel te ver om mijn tijdslot te halen maar daar zaten ze niet mee. We konden het water met het kunstwerk benaderen vanaf de hoogte, en het uitzicht deed me denken aan Plitvice in Kroatië, hoe is het mogelijk. We liepen er overheen, dan kon, en betastten het oeroude enorme granietblok dat daar uit het water was gekomen. Daarna liepen we de Spiral Hill op, om nog meer van het uitzicht te kunnen genieten. De verstilling van dat gebied was een verademing. Aan de randen van het water zagen we de kwel omhoog komen. In de verte rees het bos recht uit het water omhoog. Midden in de afgraving was nog een landtong met daarop ook een oud basaltblok. Ook dat bekeken we alvorens de terugwandeling te doen.

Eindelijk zonnepanelen!

Die zonnepanelen had ik al lang geleden besteld, maar het duurt wel even voor ze komen. Nu was het eindelijk zover. De firma Dijkman had me telkens keurig op de hoogte gehouden van de stand van zaken, buitengewoon professioneel dus dat schiep verwachtingen. Nou, daar hebben ze aan voldaan. Vakkundig, voorzichtig en met inzicht in wat voor mij als klant belang is, zoals hoe ze de kabels leggen. Ik had totaal geen last van ze terwijl ze werkten, beleefd vroegen ze of het uitkwam dat de stroom er even af moest, en ik zat intussen rustig te overleggen met Elly over heel andere zaken. In nog geen middag waren ze klaar. Alles was keurig opgeruimd, alles functioneerde en ze lieten me zien hoe ik dat kon zien. Als klap op de vuurpijl kreeg ik direct een mailtje waarin ze me alle papierwerk rond het BTW gebeuren van zonnepanelen uit handen namen. Klassewerk. Mijn eerste kiloWatturen zijn al gescoord.

Schwanengesang

Een geïnspireerd duo met HPH

Wat heerlijk dat het allemaal weer kan, zij het met wat restricties. Zo konden wij vanmiddag naar het concert van Hans Pieter Herman, die de Schwanengesang van Schubert zou gaan uitvoeren met Bas Verheijen aan de vleugel. In het aloude Zeven Linden natuurlijk, waar we via de tuindeuren naar binnen moesten. Dat betekende dat ik meteen de tuin kon bekijken. Tot mijn stomme verbazing liep die tuin achter zeker vijf andere huizen aan de Lagenoord door, en sloeg dan ook nog de hoek om. Het was een enorme tuin, een oase midden in Utrecht, helemaal alleen van de dame die de Zeven Linden bewoont. 

De oude stal die is omgebouwd tot studio of theater, was het toneel voor de opvoering van Hans Pieter. Hij zong als vanouds prachtig, lyrisch en met enorm volume waar de emotie dat vroeg, en juist heel teer en zacht als de muziek en de tekst verinnerlijkten. Het zijn veertien zware stukken, en die had hij al eerder gezongen een uur daarvoor, een hele prestatie. Naderhand heb ik hem nog gefeliciteerd, hij vond het duidelijk leuk om me weer eens te zien. Het loopt niet lekker naar zijn zin met zijn carrière in Nederland, en hij is van plan om weer naar Amerika te gaan om daar wat te 'scoren'. Ik gun hem van harte dat het hem lukt. Het was een heerlijk middag, met een zonnige wandeling door Utrecht voor we vandaar uit naar Wijhe vertrokken. 

Een oase midden in Utrecht

de sluis van de bemuurde Weerd

Event-Horizon

Het was zover: Jan-Peter mocht de première beleven van zijn symfonisch gedicht Event-Horizon en ik was erbij in de zaal. Het stuk werd geflankeerd door de Oceaniden van Sibelius en Rédemption van Franck, ook geen kleintjes. Jan-Peters werk was echter echt het hoogtepunt van de avond. Een sprankelend, tinkelend ijl geluid als van de ruimte, eerst steeds verder uitbreidend en later weer krimpend, met veel slagwerk dat juist weer enorm klonk, een acccordeon en harpen, ik werd meegesleept en verrast. Het Groot Omroepkoor zong aan het begin enkel basale klanken, en in het vierde deel stonden ze er helemaal. Het prachtige gedicht van E.E. Cummings over de liefde completeerde de reis door het heelal. Het stuk liet me ontroerd achter. 

Een geëmotioneerde Jan-Peter neemt de
felicitaties van de dirigent in ontvangst

Tot mijn vreugde kon ik hem persoonlijk feliciteren. Toevallig was ik naast Maya Fridman komen te zitten, en zij rende op hem af voor gelukwensen; ik volgde op een afstandje. J-P was zelf helemaal van de kaart, zeer begrijpelijk dus ik heb hem maar snel met zijn andere bewonderaars gelaten. Thuisgekomen kon ik Eef vragen wat hij ervan vond, want die had aan de radio meegeluisterd. We hebben nog een tijd nagepraat over de rijkdom van J-P's muziek, over de positieve en warme uitstraling die zijn muziek heeft, de verbindende kracht die ervan uitgaat. En hij is nog geen 30! Ik hoop nog lange jaren creativiteit van hem te mogen meemaken.

Een worsteling

Ja een worsteling maar het is gelukt! Oud Woonhuis is af. Op veel passages heb ik echt zitten puzzelen, moest de noten uit elkaar trekken en weer monteren maar nu ben ik tevreden. Hoogst waarschijnlijk gaat het stuk nu liggen rijpen, en zal ik ooit nog wel wat kleins wijzigen. Niettemin, deze breinbreker is klaar. Heel lang geleden ben ik er mee begonnen, misschien wel in 2001, maar het wilde nooit vlotten. Ik had toen een heel andere melodie in mijn hoofd. Nu, in 2020, zat er iets nieuws in en heb ik doorgezet. Fijn dat het af is, want ik vind het vreselijk als ik ergens aan begin en het komt niet af. Het past in de Ida Gerhardt serie, in principe, want J.H. Leopold - de tekstdichter - was Gerhardts leermeester, zowel in de klassieke talen als als dichter. Maar Leopold is wat ontoegankelijker vind ik, wat mysterieuzer. Wel mooi voor lied.

Waar blijven ze nou

Van het vertrek voor dag en dauw van Eef had ik weinig gemerkt (hij ging naar Vroomshoop lopen), en ik werd deze stralende dag op een normale tijd wakker. Erg veel puf had ik niet, dus in mijn kamerjas zat ik beneden te werken aan het Oud Woonhuis en ik moet zeggen, dat schiet op. En dat wordt tijd. Maar op zeker moment moest ik er toch aan geloven: Pilates, want het is dinsdag. Plichtsgetrouw heb ik mijn uur gedaan, en daarna even in de zon gelegen voor ik ging douchen. Verder was ik vooral hondsmoe.

Ik zat in de tuin en heb walnoten gepeld, snijbiet geoogst, frambozen ook en ik heb een brood gebakken dat uitstekend gelukt is. Verder zat ik nog te wachten op nieuws. Ik zou van Hanne vandaag bericht krijgen - niets. Ik zou van de heren artiesten voor 30 oktober een repetitiedatum horen - niets. Waar blijven ze nou? straks komen ze niet goed voorbereid op het podium. Ik was te slap om er achteraan te gaan. Heb in plaats daarvan een tv serie van Dick bekeken. En daarna vroeg naar bed gegaan, voor mijn doen: 22.15 gingen de luikjes dicht. Blijkbaar had ik het nodig want ik heb 11 uur lang geslapen.

Meester Dokter

Bridge avond! Het mag weer, en de club is weer van start. In deze kleine club voelen wij ons wel thuis.

De mensen zijn er vriendelijk en toeschietelijk. Dat Eef elke week uit De Bilt komt, vinden ze een heel goede grap. Wij zijn wel aan deze club gewaagd. We spelen er in de A lijn en zijn daar middenmoters. Op zeker moment zaten wij aan tafel met 2 heren waarvan de ene werd aangesproken als 'dokter'. Dat bleek zijn achternaam te zijn: meneer Dokter vertelde dat hij in het onderwijs had gewerkt en daar werd aangesproken als Meester Dokter. Hilarisch! zijn maat was de enige nog werkende in de hele club. Maar door corona hoefde hij niet meer elke dag naar Almere, hij kon grotendeels thuis werken.

We hadden vandaag eerst een klein stukje gewandeld, iets meer dan 8 kilometer van Putten naar Ermelo op weg naar huis.

Operagebouw

Je mag weer naar de opera, als je tenminste een corona app hebt. Die heb ik dan maar genomen, het is niet anders. Want vandaag ging ik naar de Missa in Tempore Belli van Haydn, die zo is afgekraakt door de recensent van Opera Gazet. Die geeft altijd zijn zeer ongezouten mening en vond dat deze mis werd gemaltraiteerd door het ertussen zetten van elektronische muziek. Ik wilde daarover mijn eigen mening wel vormen. Inderdaad zat ik me op het 2e balkon af te vragen wat Haydn hier nu van zou hebben gevonden. De mis werd telkens niet zozeer onderbroken als wel verlengd met elektronische geluiden. En heel eerlijk gezegd: dat was muziek die op smaakvolle wijze passend leek te zijn bij het thema van de onderdelen van de mis.

Maar de choreografie! Het verrukkelijk zingende koor (met daarin Hans Pieter) stond in een bak bovenaan, daaronder was een boven boven het podium waar de eenzame elektronica componist zat te werken met zijn apparatuur, en daaronder was het gewone podium. Daar werd een krankzinnig toneelstuk opgevoerd. Vechtende, hossende, rondrennende mensen deden daar iets wat blijkbaar een contrasterend element aan de toch heilig bedoelde mis moest opleveren. Een soort Maria en een soort Jozef mochten soli zingen, van de mis natuurlijk. Verder leek het een soort boevenwereld. Wie verzint zoiets. Opera Gazet heeft het meestal goed gezien, zo ook nu. De regisseurs in de opera wereld zijn gek geworden. Lees de recensies eens, ze noemen zichzelf niet voor niets Gebakken Lucht Detectie.

Opruimdag

Het is vandaag IJsseloevers Opruimdag. Er wordt door een heleboel organisaties de mouwen opgestroopt en met grijpers en zakken wordt de IJssel voor een stukje ontdaan van doppen, plastic, touw en peuken. Dat is waarom ik lid van het IVN ben geworden, praktisch bezig zijn met verzorgen van het milieu. Ik had me dan ook aangemeld en kwam met mijn grijper en handschoenen op de startplek, de parkeerplaats (uiteraard...) van het Abbott terrein; ik kwam lopen, een enkeling kwam fietsen. Naast ons clubje was een andere club, de wandelaars van Olst, die de andere kant op zouden gaan. Wij waren met ons vijven (Wim, Ernst, Gerard, Tineke en ik).

Al snel begonnen onze zakken vol te raken, hoewel het me wel meeviel: weinig blikjes, flesjes en groot plastic. Maar ik hoorde dat er langs die oever meerdere mensen bij hun gewone wandeling een grijper wordt gebruikt, men wil het echt schoon hebben hier. Men, dat zijn dan wel de ouderen, want bij de bankjes zie je hoe ongetwijfeld de jonge mensen hun flesjes, blikjes, doppen en peuken rondstrooien. Op de stenen talud in de rivier zat een scheepskabel vast. Met enige moeite kon ik daar een groot stuk van loskrijgen. Toen moest ik alleen weer terug, want ik kreeg bezoek: Douwe kwam.

Douwe en ik hebben gezellig geluncht, daarna in de tuin zitten babbelen en tot slot liepen we naar de kinderboerderij waar helaas de eitjes op waren. Een bezoekje aan de heemtuin zat er niet meer in. Ik reed met hem terug naar De Bilt waar Eef een lekker maal voor me klaar had staan, kabeljauw (had ik meegenomen) met roquefort uit de oven. 

Vergadering thuis

 Zowel Elly als Ans waren afwezig dus had ik voorgesteld om de vergadering van vandaag bij mij te houden. Er waren meer mensen dan ik had gedacht, maar toch niet meer dan 7 en het leuk was dat daarbij een aantal mensen waren die anders nooit komen. Het was een lange vergadering met veel nieuwtjes, maar men nam het welgemoed en het is ook leuk om eens bij iemand anders te komen. Ik moest voorzitten en notuleren tegelijk, maar Michiel hielp me daarbij. Ik had appeltaart en vooraf heeft men mijn tuin met wormen bak en waterplanten bewonderd. De tor die ik had gefotografeerd bleek een aaskever te zijn. Bijzonder allemaal. Het was een geslaagde avond.

Papendrecht

Gezellig, een dagje naar Joris en zijn papa en mama. Het is qua reizen een mijl op zeven, maar het was de moeite waard. Het is een lief ventje. We maakten een wandeling over de kade van Papendrecht in de stralende zon, en het uitzicht over Dordrecht was echt mooi. Wij kwamen uit bij een mini boulevard met een mooi flatcomplex; je zou er zelfs willen wonen. Via bomenlanen met mooie jaren 30 huizen kwamen we op de bestemming aan en hebben daar nog een paar uur gespeeld, voorgelezen, en gebabbeld. Daarna moest ik 3 uur reizen om weer in Wijhe te komen. 

Groeneveld!

 Groeneveld! Het kasteel heeft dit weekend een feest georganiseerd met veel klassiek en met de instrumenten van Rob van den Broek, die ik wel eens persoonlijk wilde leren kennen. Ik liep vanaf Baarn naar het kasteel. Drie wandelende dames raakten er van in de war, want zij liepen wit-rood en ik liep iets anders, maar wel heel gedecideerd. Ik wees vanuit de verte waar ze heen moesten, en toen liepen ze gerustgesteld over de brug. Dwars door de bossen was het een half uur naar het kasteel. Ik kwam er aan en moest nog entree betalen, ik besloot het inderdaad te doen want ik was nog net op tijd voor de lezing van Rob en een optreden van Maya Fridman. Het was zeer de moeite waard, zij en haar trio speelden prachtig, o.a. een stuk voor cello en piano 'à la Albeniz' van een zekere Rodion Sjtsjedrin, bijzonder mooi.

Koren kiezen

Het Wereldkoor repeteerde vandaag weer voor het eerst en ik deed mee. Om te kunnen kiezen of en welk koor het zal worden. Dit koor wordt het niet: de soort liedjes spreekt mij niet aan. Veel Afrikaans en jiddisch, ook zuidamerikaans, maar ze zijn het net niet. Het koor is ook wel erg klein al heeft het dan toch 1 tenor en 1 bas. Maar het leek gewoon een vrouwenkoor. De dirigente deed haar best maar er kwam niet veel uit. Toch maar verder kijken dan. Wie weet toch Heino? maar daar heb ik natuurlijk niet veel aan de sociale contacten, Heino is net te ver weg. Tenzij ik daar alsnog ga wonen. Voorlopig zie ik dat niet gebeuren.

Thuisdag

Ik moest vandaag wel thuis blijven, want er zou een opname apparaat worden bezorgd. En UPS die dat zou doen, is niet zo van de communicatie. Dus wanneer komt die man? je weet het niet. Ik heb daarom maar eens flink in de papieren gehapt, er lag nog genoeg IVN werk, dat alleen al. Maar gelukkig kwam het pakje net voor de middag, zodat ik nog boodschappen kon doen. O.a. zou ik de tweede fiets ter reparatie brengen. Dat is gelukt, maar helaas werd ik zodanig duizelig dat ik nauwelijks meer durfde te fietsen. Hij staat nu bij de werkplaats, en de rest van de klussen heb ik ook kunnen doen.

Kornoelje!

Eigenlijk wilde ik vandaag naar Baak en dan door naar Vorden, maar door Eefs programma ging dat niet. Het werd de wandeling van Almen naar Zutphen die ik al eerder heb gedaan en waar ik een ijsvogel zag, en rivierkreeften. Het was frisjes maar aangenaam en de route is wonderschoon. Je komt dan binnen in een oud stukje Zutphen en Eef zei: wat ligt daar toch op de grond. Ik keek naar beneden, ik keek naar boven en stiet verheugd uit: Kornoelje! Een enorme, rijke en brede kornoeljeboom met alles erop en eraan stond voor mijn neus. Direct pakte ik mijn kleine receptaculum en we vulden het samen met prachtige rijpe kornoeljevruchten. Dat wordt smullen! de lekkerste jam ooit.

De andijvie bloeit

Een kleine oogst van drie heel stevige andijvies had ik deze zomer. Een vierde andijvietje was zo klein dat ik het maar heb laten staan. Het stond te dicht op de andere. Maar nu de zomer op zijn einde loopt, komt dit laatste kropje uit zijn schulp. Een lange hoge stengel klom eruit op en is nu de basis van een mooie zachtpaarse bloem: de andijvie bloeit. De bijen en andere insecten hebben het bloempje al gevonden. De andijvieblaadjes zelf worden wat oud, maar zijn nog goed, ondanks alle slakken in het perk. Dit in tegenstelling tot de jonge boerenkool, die compleet is weggevreten door de slakken. Dit seizoen is goed geweest voor de slakken: niet te heet, heel nat. Maar ook mijn kleine andijvie geniet ervan. Ik laat het bloeien tot de zaden gevormd zijn. Dan mag het de stamvader of stammoeder worden van een nieuwe generatie andijvie.

week 34

Mijn dak is een poosje geleden gerepareerd, en er zou ook nog een nieuw Velux raam komen. Ik had de rekening al binnen maar geen Velux raam. Gelukkig kon deze maandag dat gemis worden hersteld: ze hadden een raam te pakken, dat schijnt nog niet mee te vallen. Dus opnieuw liep er iemand over mijn dak en het was niet Sinterklaas.

Met Michiel hadden we overleg over de taken van een penningmeester. Dat liep heel goed, het  is wel iets duidelijker gemaakt. Vervolgens stond er een wandeling bij Nunspeet op de rol, kronkelend van Vierhouten terug naar het station. Die avond moest in in Zutphen zijn: Maya Fridman o.a. speelde daar op het gala van de cellodagen. Niet dat men zo mooi was aangekleed hoor. Ik vond het heel mooi wat ze deed, toch bevalt mij het zingen tijdens het spelen wat zij doet niet altijd. Na de pauze was er iets van afrikaanse jazz, dat gaf mij de gelegenheid om op tijd weer naar huis te gaan.

Na mijn IVN taken ging ik op bezoek bij Rianne, hier in de buurt, de pianolerares. We spraken af dat ik tien lessen kom doen bij haar. De volgende dag ging ik kazen halen in Zutphen in dat geweldige kaaswinkeltje. Op de terugweg ben ik bij het Repair Café in Olst langsgegaan. Ik mocht komen met mijn gebroken pianokruk. Maar dat wordt volgende keer. Eef en ik sloten de week af met een geweldige wandeling van Tubbergen naar Vasse, langs de Mandercirkels. In de middencirkel bloeide een grote waterweegbree. Ik wierp twee steentjes in de vijver, Eefs laatste.

week 33

 Coronacoupe! het werd dringend tijd om mijn haar te fatsoeneren, en deze week mocht het. Daarom heb ik bij Hairpoint mijn haar laten knippen en zowaar tot volle tevredenheid. Volgende keer dus weer daar.

Op 18 augustus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb me gemeld als lid in spe van Nieuw Geneco, de componistenvakbond. Of ik word aangenomen weet ik nog niet, want er is een ballotage commissie. Drie stukken moest ik opsturen en dat werden Conjunctie, De Vogel en Druïde. Want ik schrijf dan wel vrijwel uitsluitend liederen, maar deze drie zijn voor 1 stem en piano, 2 stemmen en piano resp. 5 instrumenten plus stem. Eens kijken of ze dat voldoende vinden. In de herfst komen ze bij elkaar.

Deze week ben ik ook weer eens uitgegaan. Eerst lekker uit eten op uitnodiging van Tycho, heel gezellig en lekker en heerlijk om te zien dat het weer goed met hem gaat. Ook al is het uit met zijn meisje; maar daar zit hij niet zo mee. Verder ben ik in Zutphen naar de Cellodagen geweest. Daar speelde Kanako Abe, een kennis van me, met een cellist (zij de piano) in een allerliefst kapelletje, de Elizabeth Kapel, zo leer ik Zutphen ook wat beter kennen. Prachtige fresco's in die kapel. Het programma was boeiend, maar niet spectaculair want er werd wel gebogen naar de smaak van het gewone publiek. Er zaten twee bewerkingen van popbands bij; en die bevielen mij niet zo. Maar ik hoorde al van de andere luisteraars dat dat voor hen favoriet was. 

week 32

 De week begon met het alarmerende rapport van het IPCC. Enkele kranten besteedden er aandacht aan, maar het zakte toch weg in de vergetelheid na een paar dagen. Terwijl het rapport stelt: als we niet radicaal omzwaaien, is het gedaan met de mensheid. Wij als mensheid zijn niet in staat daarop adequaat te reageren. Natuurlijk zijn er individuen die dit hoog opnemen. Maar bedrijven? Ach, die denken dat er wel een technische oplossing komt. En dat mensen intussen gewoon kunnen doorgaan met consumeren. Auto's, electriciteit voor pc's en bitcoins, prullaria uit China, het gaat gewoon door en iedereen wil dat het roer omgaat maar niet hier. Wat doe je dan? je gaat naar buiten, waar de vogeltjes fluiten. Nog wel. Deze keer was dat Landgoed Eerde achter Ommen. Wat een pracht! overal uitzichten, bossen, vogels, waters, en Eerde zelf een prachtig aangelegde baroktuin. Allemaal om de hoek in mijn achtertuin.

Verder heb ik nog wat overleg gehad over IVN en heb ik genoteerd dat het Zuivelmuseum in Wapenveld is geopend, een project van de fantastische organisatie BOEI waar ik nu een paar jaar lid van ben. Zij bewaren en herstellen industrieel en agrarisch erfgoed. Soms door er een museum van te maken, soms ook woningen of een heel project om ambachten te leren. Geweldige club!

week 31

 Deze week weer veel gewandeld. Achter Olst, dat prachtige stuk bij het Hanzebos, waar je vrij makkelijk met de bus naar Deventer kunt komen. Dat is mijn nieuwe drietje. En van Lemele naar Ommen, over de berg, ook al zo iets prachtigs, en in schitterend weer. Tot slot van Stroe naar Mooi Veluwe, een route die Eef al had gedaan maar die ik iets afwijkend heb gepland. En ook die was weer heel mooi. Nederland is toch wel een geweldig land om in te wandelen. Helaas word ik wel wat stijf van al die kilometers; dat moet je er dan weer uit lopen. Verder was zus T jarig, maar die was druk aan het kanoën en was niet ingesteld op bezoek, dus het bleef bij een epje.

Jubilarissen IVN

 Op 1 augustus vieren we dat de afdeling IVN hier alweer 25 jaar bestaat. Daarvoor was er ook al een groen clubje, en de meeste van onze jubilarissen waren ook daar al lid van. Maar goed, het IVN had speldjes gefourneerd voor het 25 jarig jubileum van wel 36 leden hier. We hebben ze uitgenodigd voor een hapje en drankje, samen met de afgetreden voorzitter en secretaris, zodat ze afscheid van hen kunnen nemen. Het was heel geanimeerd, ook al waren lang niet alle jubilarissen aanwezig - vakantietijd. Maar de rest van de speldjes wordt gedistribueerd via het afdelingsblad de Grutto.