De finale van het IVC, de Liedversie! Ieder jaar kijk ik daar naar uit. Ik vind het bijzonder dat jonge mensen hun leven willen wijden aan de muziek, en dan ook nog aan het moeilijke vak van het Lied. Daar is maar een klein publiek voor te vinden, en eigenlijk is het een bijzonder moeilijk vak, want je moet al je emoties kunnen uiten en alle nuances over het voetlicht kunnen krijgen, recht vanuit je eigen lichaam. Hoe kwetsbaar kun je je opstellen. En ze zijn nog zo jong! Meestal nog onder de 30. Toen ik zo oud was, wist ik echt nog niet wat ik allemaal voelde, laat staan hoe ik dat moest uiten. Ik neem dan ook diep mijn pet af voor deze jonge mensen.
Vanmiddag lieten de geselecteerde vier finalisten horen wat ze in huis hadden. Meteen de eerste zanger, Arvid Fagerfjäll, en zijn pianiste - want het is de prestatie van duo, laten we dat niet vergeten - scoorde de hoogste ogen. Ik was erg gecharmeerd van zijn levendige presentatie, zijn vlotte en niet opgelegde grappen, de manier waarop hij mekkerde in het lied over de vos en het lam van André Caplet. Maar elk lied dat hij zong was vol betekenis en diepgang. Maar de andere kandidaten waren ook niet mis. De Chinese tenor had een prachtige beheersing van de Europese talen, petje af, maar moest nog werken aan zijn overdracht. De Spaans-Amerikaanse Sofia zong prachtig verstaanbaar en expressief. Nummer vier was misschien iets te grappig, leek aan het eind van een ontwikkeling te zijn. Maar elk van de vier zette een buitengewone prestatie neer. Het was ook nu een heldere avond waarin we zeer tevreden terug liepen naar het station. Daar haalde Eef net zijn trein naar Utrecht, en ik miste precies de mijn naar Zwolle en zat op het perron wat na te zingen in mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten