Eind van de maand

van internet: pilates

Weer moest ik met mijn halsketting naar de reparateur. Ik zat rustig aan de bridgetafel dit weekend, toen ineens pang! mijn ketting barstte. En hij was net gerepareerd! Daar is iets niet goed gegaan. Ik ging weer terug, en nu ligt hij dus bij de juwelier. Die was net zo verbaasd als ik trouwens.
Zwolle trekt mij niet als winkelstad, dat valt me wat tegen. Maar misschien komt dat nog, het is er nu gewoon niet gezellig, dat is overal hetzelfde natuurlijk. Ik zal eens in Deventer gaan kijken.
Voor ik naar de stad ging, heb ik eerst flink gezweten. Ik had er een Pilates filmpje voor opgezet van ene Erica die ook pilatesles geeft, dat ging prima. Het is vrij somber weer vandaag, dus binnen sporten is zo gek nog niet.
Verder vliegt zo'n dag voorbij, met wat kleine dingetjes waaronder de administratie van het eind van de maand, waaronder een kleine attentie voor alweer een jarig kind.

Jessy

Baby boontje bloeit op

We hadden afgesproken met Jessy, dat wil zeggen, zij had aangegeven dat ze ons weer wilde zien. Ze was bereid om het hele eind naar Wijhe te komen, om dan meteen mijn nieuwe huis te bekijken. Daarom gingen we vanochtend vroeg op, aten ons laatste hotelontbijt en gingen op een holletje naar de trein. De reis liep volkomen voorspoedig en zo waren we 3 1/2 uur later weer hier. Dat gaf tijd genoeg om wat voor te bereiden voor het eten van vanavond, en even te relaxen. En ja hoor, op de klok van drieën stond ze voor de deur; heerlijk, zo'n punctuele meid. Vervolgens raakten we in gesprek en dat liep door tot ze weer naar huis ging, iets na 2100 uur. Het ging over relaties, studie, ontwikkeling, over hoe vreemd mensen kunnen aankijken tegen een eigen kritische mening van een ander. Over hoe het is om anders te denken dan anderen, en ook ging het over wandelen in de Eifel. Kortom, we raakten niet uitgepraat en vinden het heerlijk om elkaar beter te leren kennen. Jessy gaf aan dat ze ook zichzelf op een andere manier heeft leren kennen door ons te ontmoeten. Ze gaf aan dat ze meer vertrouwen erin heeft gekregen dat ze zich succesvol verder kan ontwikkelen. Dat vind ik heerlijk om te horen, ik ben daar dankbaar voor. Al is haar start eenvoudig geweest, ze heeft potentie en als die tot bloei kan komen, willen we dat graag meemaken.

Meerssen

Meerssen

Op mijn verzoek gingen we vandaag op pad vanuit Meerssen, en deze keer via de Bemelerberg naar hert zuiden. Ook dat is een route die over een strook groen en bos leidt, en ook hier waren verrassend mooie uitzichten te bewonderen. Een klein gedeelte, bij een enorme afgraving die inmiddels al lang is dichtgegroeid, waren we al eerder geweest, maar de rest was toch weer nieuw. Het aardige was dat we uiteindelijk terug kwamen in Cadier op de plek waar we gisteren waren geëindigd. Leuk is dat, op die manier een stuk land aan elkaar te lopen.
Het bridgen ging wel, maar de derde dag is altijd een moeilijkheid, het begint dan tijd te worden om er mee te stoppen, kortom dan gaat het niet meer zo goed. Maar ook nu, een acceptabele score. Met de huidige maatregelen komt het er niet erg van om met de medebridgers te praten; dat maakt het allemaal iets minder gezellig. Maar toch was het een waardevol en goed besteed weekend.

Eijsden

Het was bepaald heet, de zon scheen uitbundig en we liepen - na een heerlijk ontbijt - van Eijsden naar Cadier en Keer. Vanuit Eijsden kun je insteken op de groenrand rond de Savelse berg en dan blijf je maar steeds naar het noorden lopen zonder dat je het bos uit hoeft. We hebben weer heel mooie stukken gezien. Op een bankje bij een prachtig doorkijkje op een omzoomd weiland belden we met Martijn via de ep, in Indonesië. Hij zit een maand alleen en was blij om even te kunnen chatten. We hebben zeker een half uur met elkaar zitten praten, over het werk, het leven, gezond blijven en de genoegens van het wandelen. Geweldig dat dat tegenwoordig kan. Zoals hij al zei, dan maken 13000 km ineens niet meer uit. Hoewel een echte knuffel van onschatbare waarde is.
's Avonds gebridged. Eef had even helemaal geen zin meer en begon onzinbiedingen te doen. We hadden desondanks toch nog 45%, dat had ik niet meer verwacht. Terug op de kamer bleken er weer tal van lieve epjes te zijn.

Reisdag

De reis naar Valkenburg duurde langer dan verwacht, er was oponthoud met de trein. Gelezen. IJsje gekregen, later lekker gegeten. 's Avonds gebridged.

Snoeiheet

Bridge over untroubled woater

Het is vandaag een bijna tropische dag. De 30 graden zijn aangetikt, morgen wordt het nog heter.

De bussen rijden weer, dat leek me een uitstekende reden om eens een wandeling te gaan maken bij Den Nul. Hoe lang het zou worden kon ik niet inschatten, en om dan ook nog twee keer een kwartier  te fietsen zou te veel kunnen zijn. Ik pakte de bus, die eens in het uur gaat, en checkte bij Den Nul hoe laat hij weer vertrok. Meteen werd ik getroffen door een zomers tafereel: veel jongelui waren daar aan het zonnen op de weide of aan het zwemmen in het natuurbad. Wat een vrolijkheid! Ik liep het bezoekerscentrum binnen, en ook daar zat de sfeer erin. Tafeltjes aan de rand van het water, je kon er loungen, er was schaduw en eten en drinken. Maar daar kwam ik niet voor. Ik stapte het wandelpad op en ging zwerven. Waar ik ook keek, het is er allemaal even mooi. Bijzonder vond ik toch wel dat er overal mogelijkheden zijn om te zwemmen. Achter het centrum is een mooie hangbrug over het water, waarmee je in het eigenlijke natuurterrein kunt komen. Ik nam een onorthodoxe weg en kwam deels uit op privéterreinen. Wat wonen die bofkonten mooi! Maar achter de huizen was een ingang naar een stuk bos, dat verkoeling bood in deze hitte. Fietsende jongens joelden er doorheen, een eind verderop. Weer kwam ik in de savanne uit. Er groeien bijzondere planten. Midden in het terrein staat de ruïne van de oude steenfabriek, naast een moerassig stuk dat Korea wordt genoemd. Dat schijnt te komen omdat de fabrieksarbeiders nogal links georiënteerd waren. Ze werkten er in de tijd dat er in Korea werd gevochten, en waar ze woonden werd Klein Korea genoemd vanwege hun communistische sympathieën. Vlak naast de steenfabriek is het Kozakkenveer, genoemd naar de paar stumpers die het geluk hadden uit Rusland terug te keren met het leger van Napoleon. Een flink aantal daarvan is maanden in Wijhe blijven plakken.

Blik op de IJssel

Er was daar dus ook veel water, tussen de IJssel en de straatweg, heerlijk schoon en mooi, omzoomd door bomen en vol waterlelies en andere waterplanten. Veel vogels heb ik er niet gezien, maar die zaten vast te rusten in de hitte. Een flink stuk verderop was het ineens gedaan met de eenzaamheid. Er zaten allerlei jongelui aan de rivierstrandjes, met vouwstoelen in het water en de koeltas ernaast. Zij hadden de moeite genomen om over het trekpontje te komen. Dat was daar vlakbij, en aan de overkant stond een vracht fietsen. Maar nu was er niemand en ik trok mezelf naar de overkant. Toen stapte ik wel even stevig door, nog langs de observatiehut en een mooi uitkijkpunt, want ik zou net de bus van 16.25 kunnen halen. Dat is gelukt, en ik zit in mijn tuin na te genieten.

Binnenwater Duurse Waarden

Had ik al gezegd dat ik vanochtend eerst mijn achterstallige Pilates uurtje heb getraind? Dinsdag kwam het er niet van, en woensdag was ik te geagiteerd. Maar overslaan, dat doe ik niet.
Verder heb ik deze week het boek Zwarte Schuur gelezen, van Oek de Jong. Het is mooi geschreven, er gebeurt wel niet veel maar een schilder en zijn derde vrouw gaan door een relatiecrisis en hotsebotsend lijken ze eruit te komen. Het is een hoofdpersoon die gebukt gaat onder schuldgevoelens - wegens een ernstige misstap in zijn jeugd, dood door schuld - en die een benauwd karakter heeft. Al heel snel voelt hij zich miskend, vernederd of inferieur. Erover praten lukt niet. Dus van tijd tot tijd knalt hij van drift uit elkaar. Niet echt mijn vriend, lijkt me. Om aan al dat gesomber tegenwicht te geven, las ik Een kleine Verrassing van Hendrik Groen. Zijn vriend Evert werkt zich in de nesten door een onbeheerde kinderwagen met baby mee te nemen van een toilet op een school - de baby zou het kindje Jezus zijn in een toneelstuk daar - en samen met Hendrik probeert hij zich er weer uit te werken. Met alle hilariteit van dien.

Niet goed, geen geld terug

Blauwe handen van het bellen.
Huis De Blauwe Hand, Deventer

Ja hoor, de uiterste datum waarop ik mijn geld terug zou krijgen van T-Mobile was gisteren verstreken en natuurlijk was er geen geld gestort. Weer heb ik gebeld. Een thuiswerkend meisje ging weer door de hele riedel, en kon ook verder niets melden dan dat het bedrag zou zijn 'aangemaakt'. Inderdaad, het had er gisteren moeten zijn, wat gek nou toch. Misschien a.s. maandag dan? want ze betalen altijd op maandagen. Blauwe handen heb ik gekregen van het bellen, mijn oren toeten.
Nu ga ik ze taggen op de sociale media, met de slechte recensie die ze verdienen, en ik ga zoeken naar de ombudsman of een dergelijk medium, om me te steunen.
Ga niet in zee met T-Mobile!
Niet goed, en ook geen geld terug.

Lees- en kijkvoer

Drie boeken heb ik vorige week gelezen:
1 - Rinkeldekink, van Martine Bijl. Een helder en lieflijk boekje, zoals zij overkwam, over een vreselijk onderwerp namelijk haar verlies van zichzelf na een hersenbloeding. Het lijkt of ze het zo uit haar mouw schudt, zonder zelfmedelijden en to the point. Maar als je de inhoud leest, is dat geenszins het geval. Een knap verslag van een trieste ontknoping van haar leven. Het is namelijk waar gebeurd.
2 - De tweede slaap, van Richard Harris. Van hem had ik al de Cicero cyclus gelezen, heel informatief. Maar dit boek is een na-de-klap verhaal dat helaas geen pointe heeft; het beschrijft alleen de veranderde maatschappij van na die klap, niet hoe het is gekomen en hoe de nieuwe structuur is ontstaan. Wel krijg je een beeld van alweer de kerk die cohesie heeft gegeven, en nu dan ook nieuwe onderdrukking. Ik heb betere SciFi gelezen. En verder
3 - Kritiek der Criminele Rede, door Michael Gregorio. Dat is een echtpaar, hij doceert Engels en zij is filosofe. Het beschrijft het proces van iemand zonder ervaring met misdaad, die leert om logisch na te denken en te vertrouwen op de reden ipv op bijgeloof. Een voormalig adept van Immanuel Kant is op diens verzoek hij rechten gaan studeren, en Kant heeft hem nu laten roepen om een serie moorden op te lossen. Tegelijk moet hij daarmee de confrontatie met zijn eigen verleden, en zijn zwarte kant aan. Tot zijn afgrijzen vindt hij ook een zwarte kant aan Kant. Maar hij lost alles op, op een bevredigende manier die niet gekunsteld is. En uiteindelijk laat ook zijn verleden hem met rust. Geen filosofieboek; wel mooi.

De stream van de NOB met het ballet van Ted Brandsen heb ik aangezet, en ik moet zeggen dat dat prachtige mannenlijf van de danser een lust voor het oog is. Maar als hij voor de tigste keer zijn benen recht voor en achter zet en zijn lijf en armen helemaal naar achter buigt, in een gestileerde pose, dan denk ik toch: Ken ik dat niet ergens van. Dus het hele uur heb ik niet afgekeken.

Ik heb een intrigerende film van een zekere Meric Artac (met 2 x cedille) bekeken, die in het kader van Dag in de Branding is gemaakt. Duurde ruim een half uur en gaf veel spanning aan, met verspringende beelden tussen de rustiger plaatjes door. Een soort zwerver loopt door een soort verlaten fabriek. Kille, verontrustende beelden met metaal en omgevallen stoelen.

Met Jan-Peter de Graaff had ik vandaag contact, hij had een herinnering aan zijn eerste opera gepost, en die wilde ik graag zien. All Rise! heet die opera. Hij gaf me een link; een privé-gunst dus die zet ik hier niet bij. Ik heb gekeken en was onder de indruk van de volwassenheid van alle deelnemers. Acht zangers, 30 instrumentalisten, kostuums voor de gelegenheid en een lange lijn in de muziek. Die blijft spannend; er zijn ook grappen in verwerkt zodat het spontaan blijft. Het einde is heel verstild en nadenkend. Bijzonder, en daarbij: Jan-Peter was toen pas 24 jaar.

Als klap op de vuurpijl zag ik de Ted-talk met Craig Venter over DNA in de zee.  Eef had die doorgegeven nadat hij mijn tip over Zach Bush had bekeken. In die Ted-talk passeert in een razende vaart, en met een onderkoelde presentatie, de toekomst van de mensheid. De heel nabije toekomst van de mensheid, als ik dat zo mag interpreteren. De implicaties zijn enorm, en dat vertelt hij je in één kwartier. Die moet ik opnieuw bekijken, er zit zoveel in.

Vandaag weer 12 km gelopen, deze keer vanuit Deventer, met een bezoek aan Jan de Jager. Via een mooi nieuw pad, je kunt telkens iets nieuws proberen in deze oostelijke provincies.

Guusje zegt Hallo!

Rode beuk aan een vijver bij huis Berg

Zwanenbloem

Waterlelies

Een wandeling ten zuiden van Dalfsen van 12 km. Best een redelijke afstand, en daarin een keur aan prachtige vergezichten. Er is een landgoed Berg, een landgoed Aalshorst, en daartussen boerderijen, landerijen en dan ook nog een uitloper van de Vecht. Planten bloeien, er drijft waterlelie in de plomp, paarden en koeien staan rustig in de wei. We liepen door Hoonhorst, een klein plaatsje met een monumentale molen met de naam De Flakkert. Ik wist telkens paadjes te vinden die of zandweg waren, of door bos of langs rivier of watertje kwamen. Na een laatste omweg haalden we precies de trein. 

In de trein had ik even willen bellen met de jarige Guusje. Vier jaar is die geworden vandaag. Maar met zo'n kapje op is dat toch niet lekker. Daarom wachtte ik tot ik weer achter in de tuin zat en belde haar op. Ze nam op met een kittig: "Guusje zegt Hallo!" en kwetterde meteen enthousiast over haar verjaardag. Veel kon ik er niet uit opmaken, in elk geval niet dat ze naar Valkenburg waren geweest; dat had moeder M. inmiddels al aan Eef verteld.

Bezoek met Jostabes

Jostabes

Een gezellig middagje werd het vandaag, want Anja kwam langs. Met haar hebben we indertijd in Calpe gewandeld, waar zij gidste. Dat deed ze heel prettig. We bleken ook cultureel gemeenschappelijke interesses te hebben, zodoende gingen we ook naar November Music in 2019. Nu moest ze in de buurt zijn en kwam langs. We deden een tour door het huis en ze was gepast onder de indruk. Verder konden we in de tuin van de zon genieten, het was schitterend weer. We spraken over van alles, van haar werk tot wandelingen in verre oorden en haar band met de organisatie waar ze vrijwillig voor gidst. Het was echt leuk om weer eens iemand te ontvangen. Als geschenkje kreeg ik van haar een potje met jostabessenjam. Helemaal in de roos, want die bes kende ik nog niet!

Zonnewende

De grote dag was daar: de zonnewende. English Heritage zou een live video uitzenden vanuit Stonehenge, en dat zou een punt op mijn bucketlist zijn als ik zo'n lijst had. Daarom ging ik er eens goed voor zitten. Dat liep op een fiasco uit. Er bleek een oneindige rij van lieden met exotische namen te zijn die een link hadden gemaakt naar de live video. Als je erop klikte, kreeg je een professioneel ogende site waarop je je gegevens moest aanmelden, waaronder je creditcard nummer. Er stond bij uitgelegd waarom je die gegevens moest leveren. Allemaal oplichters dus. Helaas was de officiële video van English Heritage niet meer te vinden! Het is me dus niet gelukt om de live sessie mee te maken, maar de video van de zonsopgang staat nu wel op Facebook. Die ga ik eens rustig bekijken.

Stonehenge

De zonnewende doet me terugdenken aan de korte periode waarin ik samenwerkte met dichteres Kyra van Ramele. Zij was een dichteres die ik zelf niet zo had gevonden, maar zij vond mij toen ze plannen had om in het kader van het Messiaen jaar een aantal optredens te verzorgen. Ze legde me een aantal teksten voor, en één daarvan sprak me aan. Een soort refrein, of culminatie, daarvan luidde:
Zonnewende - Maanwende - Zielewende. Het gedicht was geïnspireerd op een tragedie in haar leven. De muziek kwam in me boven, en ik schreef vrij moeiteloos een stuk met de naam Zielewende voor sopraan, cello, klarinet en piano. Het duurde ongeveer 4 minuten. Het is vier keer uitgevoerd, en van het kwartet kreeg ik een lief complimentje, in de vorm van een waardering voor een bepaalde passage. Het is heel bijzonder om zoiets mee te maken, ik was er uiteraard bij alle vier de uitvoeringen bij. Het was geheel de verdienste van Kyra dat het op stapel is gezet; ik heb er wel heel erg van genoten.

Lierderholthuis

Eindelijk rust

Na wat gerommel in huis besloot ik toch maar een stuk te gaan wandelen, en dat werd van Heino via Lierderholthuis naar huis. Het was een kilometer of dertien. Meteen na het station ging ik een zandpad in, deze keer ten zuiden van het station en dan richting Zwolle. Dat ging door een fraai stukje bos, met enkele verstopte boerderijen. Daarna werd het wat bebouwder allemaal, en ik boog af naar Lierderholthuis. Langs alweer een plek waar je scharreleitjes kunt kopen, kwam ik in het dorp; de kerk was het middelpunt. Vlak ernaast was een school waar de kindertjes braaf zaten te leren. Recht tegenover de school stond een kudde koetjes te kijken naar de kindertjes. Een jongeman op een bestelauto wilde van mij weten hoe hij bij de pont kon komen. Dat kon ik hem vertellen. Daarop liep ik verder zonder wederwaardigheden naar huis.

Uitzicht op Lierderholthuis

IVN

Voor het eerst sinds jaren heb ik gisteravond weer vergaderd. Om hier wat mensen te leren kennen, ga ik me bezighouden met het IVN, een logische keuze als je van de natuur houdt. Er was bestuursvergadering en dringende behoefte aan bestuursleden dus ik ben maar gaan kijken. De locatie was prachtig, een zorgboerderij voor demente ouderen hier vlak in de buurt. Schitterend aangelegd in een oude boerderij, met overal gezellige hoekjes, een stal met zitjes, een stal met een ezel, een grote moestuin en uitzicht op landerijen. Binnen was een enorme ruimte, modern maar met veel hout en een open haard. Aan een lange tafel zaten we te vergaderen. Dat is wel weer even wennen hoor. Maar ik kon de draad wel vasthouden. Het zijn allemaal aardige en gedreven mensen, de jongemannen zijn vooral met de natuur zelf bezig, vogels en planten. De rest is educatie en proberen om wat beschaving aan te brengen bij de jeugd, als het om natuur gaat. We gaan binnenkort kijken wat ik kan doen.

Ook heb ik gisteren de opera van Rimsky Korsakov uitgekeken geheten De Legende van de Onzichtbare Stad Kitesj. Was zeer de moeite waard, een redelijk romantisch onderwerp, op zijn Russisch met veel leed en oorlog uitgewerkt. De sterfscene, waarin hoofdrolspeelster Fevronja de laatste adem uitblaast, is mooi. Zij heeft een hallucinatie van het paradijs, waar ze haar liefste en diens familie hervindt. Net als je denkt dat ze al in het paradijs is aangekomen, stapt ze uit de droom en sterft ze toch eenzaam maar gelukkig in het bos.

Vandaag heb ik wat rondgefietst en plantjes gehaald, verder wat lees- en kijkvoer genuttigd.

Hert

Een mooi ambachtelijk karwei is het uitbenen van een hertenbout. Ik heb het al eens eerder gedaan, en vandaag was het weer nodig omdat de vriezer nu toch echt leeg moet. Binnenkort gaan we weer wild halen.

Hier begint het mee: de bout

prachtig glad spiervlees

Met een akelig scherp gepunt kartelmesje snijd ik voorzichtig door de vliezen. Dit bindweefsel is flinterdun, heel elastisch en buitengewoon stevig. De spieren zijn stuk voor stuk ermee ingepakt, en dan zijn er meer spieren die weer samen met een volgend vlies zijn ingepakt. Het deed me enigszins denken aan mijn verhuizing, toen ik tot mijn afgrijzen spullen zag verschijnen die volledig waren ingewikkeld in plastic. 

zo goed ingepakt

Maar bindweefsel is geen plastic, het is prachtig natuurlijk materiaal dat zich los laat snijden van het vlees als je het voorzichtig aanpakt. Het is verbazend sterk. Als het is losgesneden, komt ook de structuur van de spieren mooi tot zijn recht. Ze vallen wat opzij, slap en vol, en de kleur van het vlees is dieprood. Telkens weer is er een stuk waar nog vlies tussen zit, en ik snijd maar door, lichtjes met de tip van het mes eronder wippend, tot elke spier los is en van het bot kan worden verwijderd. Al die tijd let ik erop dat ik van me af snijd, ook al heb je geen houvast meer aan de stukken van de bout. Tot slot prepareer ik de botten los. Met een hamer sla ik ze in de tuin op een plank doormidden, zodat ze in een pannetje passen om bouillon van te maken. Ik verheug me al op het biefstukje van vanavond!

De grond uit

Stokbonen in de groei

Vandaag vond ik dat ik een mailtje mocht sturen aan Theo. Mijn moestuintje staat er mooi bij, tenslotte. De tuinbonen doen het goed al zitten ze onder de luis. De stokbonen staan gezellig tegen de schutting te leunen en de boerenkool heeft een jubel ingezet. Het stelt niet veel voor, ik weet het, maar ik vind het groeiende voedsel gewoon lieflijk om te zien. Indertijd had ik ook een wijnstolp, daar stond de wijn ook zo levendig te pruttelen onder het waterslot, net of je een huisdier in huis had. Het is tenslotte een levend wezen, de gist. En lekker dat die wijn werd. Een beetje spumante, en dan rood. Eén fles heb ik gegeven aan degene die het echt kan waarderen, Bea, en de rest hebben we in mijn oude huis soldaat gemaakt. Hier heb ik geen wijnrank, maar wie weet? Wat niet is kan nog komen.

Luis, met tuinboon

Boerenjongens

Verboden voor mountainbikes

Kom hier maar eens doorheen!

Zijn dit nog wel dennen?

Een wandeling Heino is langzamerhand niet meer nieuw, maar nog altijd verrassend. De wandeling begon weer voorbij de Supermarkt in het Bos, over de autoweg recht het bos in. Langs Het Reelaer de velden in, waar we lunchten bij het Groot Insectenhotel. Maar daarna kreeg ik toch weer de kriebels en koos een iets andere route. Zo kwamen we op een aarden wal terecht, dwars door het bos met aan de rechterhand uitgestrekte landerijen die door de bomen schemerden, en midden op die aarden wal een houten poort!

Hij bloeit zo mooi 

De bedoeling was duidelijk. Het stond erbij geschreven: verboden voor mountainbikes. Dat liep pas echt rustig. Op zeker moment kwamen we bij een open plek met aan de rand enorm hoge dennen, het leken wel de palmbomen die we in Lissabon aan de haven zagen. Heel ver doorlopen ging niet, vanwege de tijd van de trein, maar ver genoeg om nieuwsgierig te worden naar het gebied daarachter. Uiteindelijk hebben we toch een kleine 12 km kunnen doen. 's Avonds was het weer tijd voor een Step tournooi. We werden eerste. Met een glaasje in de tuin hebben we dat gevierd. De Aboe-plant bloeide.

Gezond

Vers uit de oven

Ongestempeld ei, heerlijk!

De keuken ligt vol met lekkers. Bescheiden, dat wel, maar ik ben heel tevreden met mijn eitjes zonder stempel, recht onder de kip vandaan gehaald bij de boer. En daar ligt ook een zelfgebakken brood te dampen, met meel uit de Bökkers Mölle, met de hand gekneed. Mijn opa Huib zou er trots op zijn geweest. Van hem heb ik nog een schrift met daarin recepten, en theorie over het maken van brood. Zo noemt hij wat tegenwoordig gluten heet, en daarmee al bijna iets medisch is geworden (want daar kun je blijkbaar allergisch voor zijn): kleefstoffen. De letterlijke vertaling van gluten is dat natuurlijk, zo heette het van oudsher. En ineens is het dan iets grijpbaars geworden, krijg je een soort aha-erlebnis. Want wat zegt de ervaren bakker en broodleverancier opa Huib? Als je te lang laat rijzen, de tweede rijs, dan verliezen de kleefstoffen hun elasticiteit. Dan zakt het brood in, daar moet je dus rekening mee houden door de tweede rijs niet te lang te laten gebeuren, een half uurtje ongeveer.
Ik ben erg blij met dit handgeschreven schrift van de opa die ik nooit echt heb gekend en met wie ik ongetwijfeld een intense band zou hebben gekregen, gezien al het positieve dat ik over hem heb gehoord en gelezen. Zo hebben we toch nog contact.

Lummelen met boeken

Een hele ochtend over het ontbijt doen, dat is pas gezellig. Deze keer begon dat al vroeg want tot mijn eigen verbazing was ik om half zeven al klaar wakker. Best prettig, als je dag vroeg begint! maar meestal ben ik dan nog uitgeteld. Nu dus niet, wel zo fijn. Zodoende was het nog vroeg toen we even naar Theo en Johnny gingen, om te bedanken voor de verrukkelijke postelein van gisteren - zo volkomen verschillend van wat je in de winkel koopt. Deze is vlezig van blad, fluwelig en krachtig, en dat proef je. Theo was er verguld mee.

Verder heb ik deze dagen en de treinreizen gebruikt om een drietal boeken uit te lezen. Du pain, du vin, du pindakaas? van Roos Boum, een heel onderhoudend verslag van de emigratie van een jong stel, zonder kinderen maar met vier rechterhanden, zonder veel benul van hoe Frankrijk is, die zich een thuis maken van een bouwval en langzaam integreren in de Franse cultuur. Makkelijk is het niet gegaan, maar er klinkt een heel positieve toon op uit dit boek. Zij blijkt ook nog andere boeken te hebben geschreven, daar zal ik eens naar zoeken.

Dan was er het boekje Oude Lucht van Mulisch. Moet een ouwetje zijn, ik kende het niet, maar het was niet meer dan een pagina of 40. Het zal indertijd wel als komisch en/of kritisch zijn ervaren, maar nu las ik er een oubollig verhaaltje in over de ergernis over ambtelijke haarkloverij. Mulisch had zeker net nul op het rekest gekregen bij de gemeente, op een verzoek van hem.

van internet, boekomslag

Derde boek deze week was Een muur van water, door Teuntje de Haan. Een verslag van haar zoektocht naar de geschiedenis van haar vader, die ze heeft moeten missen sinds haar derde jaar. Vader Piet de Haan was stadsarchitect en lid van de vrijwillige brandweer in Nieuwe Tonge in de nacht van de Watersnoodramp. Hij probeerde hulp te geven, en is weggespoeld door het doorgebroken water. Teuntje, zijn dochter, heeft een prachtige reconstructie weten te maken op basis van feitenmateriaal en ooggetuigenverslagen, afgerond met een verrassende sessie bij een helderziende. Daar kun je je schouders over ophalen, maar toch klinkt het in deze context harmonisch mee. Zeker de moeite van het lezen waard geweest.

De Woestijn

Hoe vaak hebben we al niet over het Hulsthorsterzand gelopen. In de snoeihitte, bij lichte regen, bij sneeuw. We raapten daar de zwarte en witte steentjes, die volgens traditie van Eef en inmiddels ook van mij gelegd worden, of gegooid worden, op plaatsen van uitzonderlijke schoonheid die we willen memoreren, of op plaatsen die iets buitengewoons voor ons symboliseren. Vandaag liepen we er weer, vanuit de startplaats bij de Zwarte Boer. Er zaten mensen op het terras bij de Zwarte Boer, maar de sfeer sprak me niet zo aan. Een verbodskoord, waar je pas langs mocht na de rituele handreiniging; bedienend personeel met kapjes op. Niet meer dan 3 mensen bij elkaar, en ver uiteen. Er stond ook een ijscoman naast het terras, IJsco Cees heette hij, en een ijsje dat wilde ik wel. Het bleek uitmuntend ijs te zijn, handgemaakt op een boerderij, dus ook Eef nam toch een ijsje.

Zicht op het eerste zand bij Hulshorst

De weg naar het zand was weer heel vertrouwd. Er waren weinig andere wandelaars, maar niet minder dan we vroeger wel tegenkwamen; misschien zelfs meer. Maar het zand zelf is net even verder weg, daar zagen we niemand meer. Ook de lucht was helder, vrij van strepen, maar ook vrij van dat kleine vliegtuigje dat altijd laag over kwam vliegen als ik daar aan het zonnebaden was!
Op het tweede zand vonden we de sporen van modern vermaak. Enkele jongelui, vermoed ik, hadden een voorgevormde barbecue van aluminium, inclusief houtskool, gebruikt om op een bankje op het zand hun vlees te braden. Na het eten waren ze zeker te moe om de rommel mee naar huis te nemen, want alles stond er nog, inclusief metalen roostertje. Ik nam het mee om bij de bewoonde wereld weg te gooien. O tempora, o mores! zou Joris Goedbloed uitroepen. Het was broeierig heet, maar net niet te heet om met blote voeten over het lange zanddeel te lopen, iets wat ik zo heerlijk vind. Maar in het bos moesten de schoenen toch weer aan. 
's Avonds vond ik een piepkleine teek op mijn arm, dat heb ik lang niet gehad. Het eten stond al klaar, en ik nam er een wijntje bij.

IVN

Past goed bij mijn stemming

Laat ik me maar eens nuttig maken. Dat kan via de IVN, bijvoorbeeld. Daarom heb ik vanochtend de hele ochtend stukken zitten lezen, analyseren en overzichten van gegevens gemaakt. Best leuk, weer. En wat ben je daar een tijd mee kwijt, uren ben je zoet. Gelukkig is er vanmiddag tijd te over om brood te bakken, vlees te braden, aardappels te koken voor de puree. Daarna moet ik eindelijk weer eens achter de vleugel gaan zitten, in de hoop dat er nu inspiratie komt. Want daarmee is het nog atijd droevig gesteld. Ik zal een paar van mijn liederen uit de mottenballen halen; die op tekst van Gerrit Achterberg passen wel bij mijn stemming.

Intussen kijk ik uit over mijn tuintje, zie hoe de boerenkool omhoog schiet, en vraag mij af hoe lang het duurt voor men hier contact opneemt met een potentiële klant die daarom heeft gevraagd. De regen is nu wel opgehouden, wie weet zit een ommetje er in.

Vlucht

Vanochtend was ik weer lang bezig met de sociale media, en pas om 11 uur deed ik mijn plicht: een uur Pilates. Dat was er gisteren bij ingeschoten, dus nu heb ik extra hard mijn best gedaan. Om 12 uur wankelde ik op mijn benen naar beneden, voor een lunch voordat ik naar Zwolle vertrok. Ik moest nog een sieraad laten repareren en zou dat wegbrengen. Meteen wilde ik even naar een lange broek uitkijken. In de winkel groette ik de vrolijke dame met 'goedemorgen'. Ze moest lachen en zei: 'U bent zeker in de morgenbonen'. Grappig, en ze had gelijk, het was natuurlijk al lang middag. 

Helaas is er niets leuks meer aan winkelen. Toen ik zag dat een eenmaal gepast kledingstuk apart moest worden gelegd om te laten stomen (!) had ik het daar gehad. Een oog werpen op de krant aan de overkant pakte ook verkeerd uit: de spoedwet die men aan het bakken is, voorziet erin dat de horeca de gegevens moet bewaren van alle klanten die er zijn geweest, om de overdrachtsroute bij besmetting te kunnen vaststellen. Je mobieltje zal worden getrackt. Politie mag binnenvallen in een woonhuis, als ze vermoeden dat daar teveel mensen te dicht bij elkaar zijn. Waar zijn wij mee bezig?? Ik heb mijn parlementslid al gemaild met het verzoek om tegen te stemmen, want dit begint toch akelig op een dictatuur te lijken. Gelukkig ben ik niet de enige die dat vindt, ook deskundigen op dit gebied zijn kritisch, dus er is nog hoop. 

Ik maakte rechtsomkeert en vluchtte terug naar mijn veilige nest. Daar heb ik weer een paar boeken kunnen uitlezen, waaronder een aardig werkje over het leven in Frankrijk als Nederlander. E-reader opgeschoond, tien boeken verwijderd. En verder een begin gemaakt met het kijken naar de opera De Legende van de onzichtbare stad Kitesh, van Rimski-Korsakov. Heel mooi!

Weet je nog van toen

Heel de ochtend hebben we herinneringen opgehaald, aan de hand van ons reisschema sinds 2003. En dat was nog niet het begin! De eerste tien jaar doen we nog wel een andere keer. Honderden reizen hebben we gemaakt. Van de meeste konden we nog goed de gebeurtenissen voor de geest halen. Waar zijn we niet geweest? Niet buiten Europa. Maar Europa hebben we grondig verkend. Zo vaak waren we in Duitsland, Luxemburg, Sevilla, Ochrid, maar ook te Amatrice in Italië waar ik zo vreselijk in een burn out zat, dat ik mijn rugzak vergat in het busje. Slovenië hebben we een aantal keer gezien, nog ongerept, nog zonder kassa's voor de massa's. Daar hebben we tussen de kruiden liggen mijmeren, een waar paradijs. We hebben gelopen in het Biedermeijerdal te Oostenrijk, waar de oude heren nog in plaatselijk kostuum liepen en waar gastvrijheid nog echt bestond, wegens gebrek aan toerisme. Lissabon hebben we een paar keer bezocht, we zijn er strontziek geworden en hebben er prachtige voorwerpen gezien, o.a. een gouden torque, jawel, zoals van Titus Manlius Torquatus. Griezelig duidelijk werd dat je iemands torque alleen maar kunt toeëigenen door zijn hoofd eraf te slaan. Ook op andere plaatsen in het slaperige Portugal zijn we gaan kijken, op bijna alle Canarische eilanden, zoals bij Amparo op La Gomera die ons aardappeltjes heeft gegeven die rechtstreeks afstamden van die welke de conquistadores meebrachten uit Zuid Amerika; we zagen bij haar de mooiste zonsondergang ooit. Een flitsweekend op de waterbus in Stockholm. Een verstopt museum in Italië waar de gene van de gemeenschap was tentoongesteld in de vorm van de houten hamer van de genadige dood. Feesten waar we als enige buitenstaanders zonder problemen mochten aanschuiven bij de plaatselijke bevolking, wat we in gepaste bescheidenheid altijd hebben aanvaard, en dan deden we mee: dansen, zingen, een processie zelfs in het bedwelmend geurige Hinojos. Nachtelijke spanning bij het wachten op een bus van het OV in een vreemd land, zou hij komen? Ga maar door, de rij is schier eindeloos. Wat ben ik blij dat we steeds in het heden hebben geleefd, en niets hebben uitgesteld. Wat ben ik dankbaar voor een zo gevuld leven, een hoofd zo vol herinneringen. 

Door de uitloper van de Veluwe

Hei achter Wezep

Vanochtend begonnen we elke met een reis. We ontmoetten elkaar te Wezep, en hebben vandaar gewandeld naar Wijhe. Ik voelde de kilometers van gisteren nog in de benen, en mijn zware schoenen (ivm minder weer) sneden een beetje in mijn hielen. Maar het was een verrassend aardig stuk. Eerst door het bos, en landgoed Petrea, herkenbaar als de laatste restjes van de Veluwe. Hier en daar zelf lag er nog een omgewroet stuk bosgrond, door de zwijnen. Daarna kwamen we door het open land. Maar er stonden her en der boerderijen met bomen omzoomd. Er was geen verkeer; kraaienkolonies vlogen boven de hoeves. Een enkele zwaluw liet zich zien, een enkele tapuit liet zich horen. Achter Wapenveld, waar zo'n grote uitbraak van het virus is geweest, liepen we langs een wetering met daaraan grenzend een ongerepte kruidenstrook. 

Verder achter de westdijk kwamen we uit in Vorchten: een klein dorp met een lange geschiedenis. De kerk daar dateert van vóór 900! Als Gottschalk had kunnen reizen, was hij daar welkom geweest. Nu mogen we aannemen dat Hendrik de Kozak er na de terugtocht uit Rusland met het leger van Napoleon deze kerk heeft aangedaan. We spraken bij het vertrek uit het dorp nog een dame die onbespoten vruchten en eco eitjes verkoopt aan de Papelandseweg 6 aldaar. Over de pont, en zo kwamen we thuis. 

Kruidenweelde

De oude kerk te Vorchten

Aan de andere kant van de IJssel

Onder zware regenluchten ging ik op pad. Het geluk was aan mij zij: hoe donker de luchten ook waren, de regen viel ergens anders. Ik kwam meteen in gebieden met mooie namen als Tichelerwaard en Rammelwaard, maar heb geen haas gezien. Wel kwam ik langs een nat gebied met naast zwanen ook kieviten, grutto's en een mij onbekend vogeltje met bruine stippen en strepen op de borst zoals een lijster, maar niet groter dan een mus. Langs de IJssel zoefden de wieken van de witte windmolens. Het pad was een fietspad, maar geheel verlaten. Op zeker moment kon ik de waard inlopen, door over een hekje te klimmen, dat mocht daar. Tot aan een klein strandje aan de IJssel ben ik doorgelopen, een prachtig verlaten gebied met mooie roze akkerwindes op de grond, en allerlei vriendelijk wuivend spul. In de verre verte niets anders dan natuur te zien.

Oude electriciteitscentrale

Ik had niet zo heel veel aansporing nodig vandaag - wel een beetje - maar toen ik las dat de trein vanuit hier weer doorrijdt naar het zuiden, stapte ik op om een wandeling te maken in Zutphen. Ik had uitgegoogeld dat je vanuit Zutphen in een uurtje of twee naar station Empe kunt lopen, dwars door de uiterwaarden aan de westkant van de IJssel. Dat stuk kende ik nog niet, op een klein raakvlak na: het komt langs de route naar de jager in Wilp. Maar het begin is helemaal nieuw voor mij.


Het pad dat ik was ingeslagen was een éénrichtingpad, dus ik moest weer terug. Verder doorlopend kwam ik langs een nieuw prachtgebied, veel plassen en geboomte met paarden ertussen. Een enkele boerderij was aan een geprivilegieerde toegevallen, en dan bedoel ik echt een enkele. Midden in een natuurgebied. In de verte zag ik tenslotte Voorst schemeren, de kerktoren priemde waarschuwende de lucht in. Daar besloot ik om nog een klein pad te volgen. Dat bleek een stukje van het pad naar de jager te zijn... Daarachter school nog een wat grotere plas, aan de overkant van de autoweg, en die rondde ik erbij. Dat was niet verkeerd, het had een paar schitterende uitzichten voor me in petto. Maar daarna was de pret over. Net toen ik weer een klein pad wilde pakken, begon het te hozen. Ik zag er dus van af en liep 'lineaal rectaal' naar de trein. Die vertrok binnen 10 minuten, en in de volgende trein heb ik mijn boek uitgelezen.

Hier donker, daar licht

Dagje thuis

Niks bijzonders vandaag. Twee thrillers uitgelezen, pilates gedaan, cello herstemd en wat geoefend, twee lampen gekocht bij de kringloop - ze hebben hier vaak verrassend mooi spul staan. Ik had naar de Nooterhof gewild in Zwolle wegens een open tuinendag van Velt, maar ook die ging niet door vanwege u weet wel. De Nooterhof gaat wel weer open, binnenkort zal ik eens een kijkje nemen. Serieuze boeken wil niet zo lukken dezer dagen, ik moet de biografie van Leonardo da Vinci nog uitlezen; zal ik toch weer eens proberen.

Regen

Anti virus cockpit, opgeklapte stoelen

Na al dat prachtige weer kregen we eindelijk regen. Het land ziet er zo verdroogd uit, het stuift en stoft. Die regen komt maar net op tijd. Dan komt het ook mooi uit dat dat net een reisdag is, zeker als je zoals ik vier uur moet reizen. Normaal duurt het iets korter, maar nu waren er werkzaamheden rond Zwolle. Daardoor moest in in Olst overstappen op een piepklein busje. Daar waren dan ook nog de meeste stoelen weggewerkt; er mochten maar drie passagiers mee met de chauffeur, die stiekem zijn mondkapje om zijn nek liet hangen. Geef hem eens ongelijk. Hij zat al helemaal ingebakerd in een soort cockpit. Knap virus dat daar nog tussendoor komt. Hij zette me voor het station af, ik nam de fiets en kwam thuis net voordat er een gigantische stortbui uit de hemel viel. Mijn plantjes vinden het geweldig allemaal, ze zijn flink gegroeid.

Minder regels

Een fantastische wandeling, beginnend met alweer prachtig weer, van Klimmen via Schin en de kalkrots naar Valkenburg terug. Niet zo lang, want het betrok wel wat en ik had geen jas meegenomen. Daarom pakten we de lunchtijd maar in het hotel, waarop ik ben gaan lezen en wat Pilates oefeningen doen. Eef ging er vandoor voor een uurtje lopen, dat drie uren werden; waar haalt hij het vandaan? Onderweg ging zijn piepertje, we hadden anders naar de Eilandspolder op excursie gegaan, maar dat ging niet door voor mij.

Nieuwsgierige pinken onderweg

Blaassilene tussen de papavers

De bridge-avond verliep heel redelijk; we hoefden niet meer zelf te sorteren. Nu bleef er tijd over om nog een glaasje te nemen.
De groep wordt alleen geen groep, als iedereen zo voorzichtig doet.

Houthem

Na een overvloedig ontbijt in de Schaepkens was de bestemming voor vandaag Houthem St. Gerlach. een kippeneindje van Valkenburg vandaan, maar nog niet eerder ben ik daar uitgestapt. Het landschap leek me mooi genoeg. Voor dat we echter zover kwamen om het te belopen, kwam er een dame uit het houten stationnetje dat ik er al verdacht bewoond uit vond zien. Ik sprak haar aan en ja, het is een huisje in de verhuur geworden waar zij en haar gezin een poosje logeerden in plaats van op Majorca. Eef had meteen contact met haar man, een stevige vrolijkerd en ze stonden meteen te kletsen over zijn werk. Voor wie het nog niet in de gaten heeft: Eef verzamelt mensen. Dit was een bont exemplaar voor zijn verzameling, hij zat in het gevangeniswezen waar hij leuk over wist te vertellen.

Waarom zou dit Houthem heten?

De groeve

Maar tenslotte gingen we op pad. Het bos in de buurt was niet groot, en zat vol diepe kuilen van de groeven die er zijn gemaakt. Eén ervan was nog goed zichtbaar. We kriskrosten door het gebiedje dat uiteindelijk heel aardig bleek te zijn. Via de molen kwamen we in Meerssen waar we de trein terug namen. 's Avonds modderden we wat met de opstelling van de bridge-avond, niemand vond het leuk.

Lekker dagje!

Valkenburg

Uitzicht op de ruïne van V.

In een vloek en een zucht was het beslist: we zouden naar Valkenburg gaan, de eerste gelegenheid om weer eens te bridgen en te wandelen in Limburg (niet noodzakelijk in die volgorde). Zondagavond kwam het mailtje binnen, dinsdag zaten we er al. Maar natuurlijk was de eerste gang naar buiten, na een broodje bij de slager en na het afleggen van de rugzakken. Bij een soort monument was er een prachtige doorsteek terug naar Valkenburg, die we na een uurtje of 2 lopen namen omdat we op tijd moesten zijn voor de bridge avond.

De Goudsberg, monumentje

Het was een vreemde ervaring. Via borden van perspex moesten we bieden en communiceren. Je moest je eigen kaarten schudden. Je werd geacht om de haverklap je handen te ontsmetten. Doodvermoeiend, het werkte de concentratie niet in de hand. Desondanks zaten we net boven de 50%.

Niet onvermeld mag blijven dat er op de wandeling kieviten vlogen door het Limburgse. Zeker ook op vakantie, die twee!

Mondkapje verplicht

Jekyll en Hyde? Bonnie en Clyde? Karl en Ilse Koch? Wipneus en Pim? Mis! dit zijn twee fatsoenlijke treinreizigers in het corona-tijdperk. Ze zijn helemaal klaar en uitgedost om op pad te gaan. Helaas is niet na te gaan wie het zijn, dat is niet te zien, en dat terwijl de wet zegt dat je gezicht herkenbaar moet zijn. Specifiek in het openbaar vervoer. Er zijn wel uitzonderingen: U mag uw gezicht bedekken als dit nodig is voor werk of voor sport of bij evenementen, zo staat er in de wet. Zullen we dan maar zeggen dat dit voor de corona-sport is? Fijne reis allemaal.