klasgenoten

Een jonge vrouw in onze kring doet een opleiding in iets dat met kunst te maken heeft. Het is een opleiding die onder de vleugels van een universiteit valt. Nu had ze recent iets te vieren en vertelde dat ze daarbij een aantal van haar klasgenoten had uitgenodigd. Klasgenoten? op een universiteit? het klonk alsof je ineens in de crèche van de universiteit was terecht gekomen. In mijn jaren zou je niet hebben gepiekerd om het over klassen, klasgenoten of les te hebben. Je zat op een universiteit, je was student, je kreeg college met je medestudenten. Maar het lijkt erop of er inderdaad een verpeutering in de studiebanken heeft opgetreden: wel vaker hoor je over lessen, klassen en vaste curricula.

school van het leven: badderende lijsters

Natuurlijk komt er een hoop basiskennis aan het studeren te pas. Maar dat zou toch moeten worden aangevuld met eigen studie, eigen interesses, bezoek aan de UB om flink te bladeren in stukken die je zelf uitzoekt en uitkiest, een eigen richting die gezocht wordt om tot afstuderen en bijdragen aan de universitaire gemeenschap te komen. Waarschijnlijk is de verlaging van de entree-eisen te merken in de hele beleving van wat een universitaire studie is. Hele scholen HAVO-haringen hebben de weg gevonden naar de Alma Mater. Intussen stijgt de behoefte aan timmerlui, hoveniers, electriciens en huisschilders. Wij leiden lieden met linkerhanden op.

Doggerland

Deze Neanderman heet Krijn

6000 jaar geleden gebruikt om leer mee te bewerken

Bonusdochter Marieke had me gevraagd om weer eens samen iets te ondernemen. Het werd het bezoek aan het RMO, vanwege de tentoonstelling Doggerland. Dat gaat over het nu ondergelopen gebied, echt enorm groot, waar de Doggersbank ligt. Dat was aan het begin van het Holoceen nog droog land, vruchtbaar ook, dus daar waren mensen gaan wonen, Neanderthal en Cro Magnon. Er zijn daar van onder water verschillende artefacten opgedoken. Die werden tentoon gesteld in het RMO in Leiden, waar Marieke woont. Ze zou me ophalen van het station, maar dat ging niet door: er lag een duif in het water. Die moest worden gered. Zo kwam ik haar tegen met een kleddernatte broek aan. We gingen naar haar huis waar ze zich even omkleedde en de hond - ze had een hond -  achterliet bij manlief. Het was natuurlijk al veel later dan het tijdslot dat ik had gereserveerd, maar we konden er nog makkelijk in. Dat was genieten! Ook vanwege de interessante animaties die erbij waren gemaakt, en wat ook leuk was, dat er een fotoreportage was van gewone mensen die aan de stranden van Maasvlakte 2 en de Zandmotor dergelijke vondsten hadden gedaan. We keken ook nog naar de tentoonstelling over tempels op Malta, ook interessant, en daarna namen we een broodje bij het Leids Beleg. Weer een heerlijke dag met mijn bijna dochter.

deze dame komt uit Malta

 

Oudleusen

Eef op de pont

En ja hoor, weer een etappe. Nu vanuit Oudleusen. Het stukje ten noordoosten van Dalfsen boven de Vecht had ik nog niet gelopen en a) er reed een busje daarheen, b) het pontje voer weer. De chauffeur van het busje was een onverbeterlijke kletskous, die ons op een ongelukkige plek afzette. We moesten dwars over een in aanbouw zijnd wegwerk lopen. Gelukkig gaf de heftruckrijder ons alle ruimte. En zo kwamen we op ons startpunt, waar het meteen rustig en stil was. Bij een bosrand waarachter een vrije ruimte richting de Vecht zat een buizerd op een paal. Het was een leuk stukje, maar toen we de bocht naar het zuidwesten hadden gemaakt, bleek dat dit over het landgoed Rechteren voerde, en dat hebben we al eerder gedaan. Wel een heel mooi stuk. Weer een fijne wandeling met goed weer. Daarna scheidden onze wegen.

Gaan in Gaanderen

Op het station van Arnhem kwamen Eef en ik elkaar tegemoet op weg naar alweer een wandeling in het oosten van het land. Deze keer wilde Eef graag de Zumpe zien. Maar na wat overleg veranderden we het plan. De Zumpe is wel een aardig gebied, maar het staat vol met de rietorchis die ook in de Eilandspolder te vinden is. En die zal nu wel zijn uitgebloeid. Verder is het gebied niet bijzonder. Daarom pakten we de route die ik al had gemaakt van Gaanderen verder naar het oosten: Varsseveld werd de bestemming. Wij spraken onderweg uitgebreid over het boek Tamed van Alice Roberts, waarbij de meningen over wat er in stond een beetje uiteen liepen, en dat levert meestal een tikje kribbig commentaar van Eef op. Uiteraard had ik gelijk hahaha en later gaf Eef dat meer dan ruiterlijk toe. Ook het uitgelekte rapport van het IPCC passeerde de revue. Onze conclusie uit dit alles: vooral doen wat we leuk vinden. En de wandeling van Gaanderen naar Varsseveld was inderdaad leuk. Aangekomen bij het stationnetje had ik uitgezocht dat je het beste met de bus naar Groenlo kon, en dan daar verder treinen. Alleen, de aangekondigde bus had geen halte daar. Toch kwam ie op tijd opdagen en we gingen mee. Maar er waren opstoppingen in de gaten waar we langs kwamen. Het werd hoe langer hoe krapper. Toen ik de chauffeur vroeg om vol gas te geven, deed hij dat. Zo kwamen we aanscheuren terwijl de trein juist het station in reed. We spurtten de bus uit als jonge hordenlopers en kwamen op het perron net voordat de bomen sloten. Gehaald! Daarna hebben we heerlijk in mijn tuin zitten evalueren.

Ersten Menschen

De stream van het Holland Festival Die ersten Menschen liet mij in verwarring achter. Ik wankelde heen en weer tussen pure woede, walging en diep medelijden. De muziek was bijzonder aantrekkelijk. Die is van Rudi Stephan, een trieste jongeman die dit werk heeft geschreven nog voordat hij als 28jarige aan het front van de Eerste Wereldoorlog sneuvelde. Het is eerder het libretto van Otto Borngräber dat tegen de haren instrijkt, zeker met de regie die er door Calixto Bieito aan wordt meegegeven. Het wordt Een erotisch mysterie´ genoemd, dit stuk. Vervolgens wordt het een allegaar. Eva is dol op Adam. Ze hebben twee volwassen zoons, dus zijn Adam en Eva al wat ouder. Adam heeft geen trek meer in seks. Eva wel, en dan vooral in Adam. Maar die reageert niet. Vervolgens krijgt Kain ook zin in seks, met zijn moeder want een andere vrouw is er niet. Hij is een natuurmens en volgt zijn instinct. Eva wil niet. Abel is een watje, dat in dromenland verkeert. Hij bedenkt dat al dat mooie van het hogere God moet zijn. Adam en Eva gaan daar in mee. Kain vindt het aperte onzin; de natuur is de natuur. Abel verzint steeds gekkere dingen, zoals lammetjes offeren aan God. Kain wordt steeds bozer over die onzin. Eva raakt steeds verder gefrustreerd en begint zelfs open te staan voor de avances van Abel, die ook hierin weer iets hogers zegt te zien. Nu wil Kain ook. Het komt tot een worsteling om Eva, waarbij Abel zichzelf als offerlam ziet en sterft onder de woede van Kain. Iedereen wordt gek. Als Adam nou maar een beetje liever was geweest voor de wensen van Eva, dan zou er niks aan de hand geweest zijn. Krankzinnige opera. Eentje die doet denken dat Rudi Stephan een heel, heel grote had kunnen worden als hij niet was geofferd aan het front.

Planten en insecten determineren aan de IJssel

Pronte dame: sabelkrekel

Elke vrijdagochtend gaat Leonieke erop uit met een ploegje determineerders. Die gaan voor de planten, waar ze verschrikkelijk veel van afweten, ik vind insecten leuker, waar ik trouwens ook niet veel van weet. Deze ochtend gingen we in het gebied van Staatsbosbeheer waar je zonder vergunning niet mag komen. IVN heeft zo'n vergunning, en laadt daarop de waarnemingen in een daarvoor bedoelde site. Dat was dus genieten. Ik zag valeriaan, poelruit, moerasmunt, van alles! maar ook sabelkrekels, zweefvliegen, muntgoudhaantjes en snuitkevers. Erg leuk om mee te maken. Wat ik heb gefotografeerd, probeer ik ook door te geven aan de site. Daarna kwam er iemand bij mij thuis om over zonnepanelen te praten. Mooi dagje. 

Vanavond nog een stream op Arte: Die ersten Menschen, in het kader van Holland Festival.

rups van Atalanta

Valeriaan

Bitterzoet

poelruit

uitzicht over de IJssel

met zijn tweeën

Langs bij Marjorie

Het kwam zo uit dat Marjorie, vandaag op haar vrije dag, 's ochtends thuis was. Dus kon ik gelukkig eens langs gaan. Ik was er tegen tienen, we hebben twee uurtjes gezellig zitten babbelen en ik kreeg een kadootje mee dat ze had gekocht voor Eef en mij bij de World Press Photo die ze had bezocht. Dat moesten we samen uitpakken natuurlijk, dus ik spoedde mij naar De Bilt. Daar was Anna al om het huis te houden, en Eef en ik pakten uit. Het was een boekje met mooie routes door het hele land: Hollands Glorie.

Daarna moest ik naar Utrecht met 7 kilo vlees, vers uit de wildernis. Dat paste allemaal uitstekend in mijn rugzak en schoudertas. Onderweg heb ik verder gelezen in Tamed, het interessante boek over domesticatie van dier, plant en mens sinds de laatste IJstijd, nu 12000 jaar geleden. En 's avonds in Wijhe had ik een Zoom sessie over het beter benutten van zoekmachines door websites. Het ging me al snel boven de pet. Toch heb ik wel een paar dingen opgestoken.  

Door alle drukte waren we iets belangrijks vergeten: 24 juni is onze evaluatiedag. Nu zullen we toch minstens een jaar moeten bijtekenen... 

Wekerom - Lunteren

Een onverwachte wandeling. We zouden van Mooi Veluwe naar Stroe gaan, maar die halte was vervallen. Al improviserend in de bus koos ik voor Harskamp als startpunt. Van daaruit is het te doen om naar station Lunteren te lopen en kijk eens aan: dat gaat dan dwars over het Wekeromse zand. Dat gebied is heel mooi, maar tot nu toe leek het niet te bereiken te zijn. Ik had iets bedacht vanuit Stroe, dan schamp je erover. Maar vanuit Harskamp, en naar later bleek vanuit Wekerom zelf, is het prima te doen. Bus 107 stopt daar. Toen we vanuit Harskamp het niet zo interessante stuk naar Wekerom hadden gelopen, bleek daar ook nog eens een leuke rondwandeling te zijn, Bulten en Beken, ca 15km uitgezet langs het mooiste wat Wekerom te bieden heeft. Dat doen we een volgende keer. Voor nu hielden we aan het plan, en na een visje te hebben gescoord gingen we op pad. 

Oostbroek winkeltje en Indonesische stream Ine Aya

Er was weer wildernisvlees! Dat betekende dat ik naar oostbroek moest. Eef kon niet, die moest passen op Bram en mijn naamgenootje (nou ja, bijna). Daarom toog ik naar De Bilt, fietste op en neer, en bracht en passant ook nog een oud tafeltje naar Gera in Den Dolder - van wie ik daarover niets meer heb gehoord. Daarna zat ik rustig alleen thuis. Ik bekeek de stream Ine Aya, een mooi drama waarvan ik niet goed begreep waar het over ging, met het had iets met de bomenkap in Kalimantan en de rest van de wereld te maken. Veel mooie kleding en dans, waar ik geen foto van mocht maken en ook mooie muziek.

Stoel en energie

Vanmiddag zou een tafel bezorgd worden die ik in Bilthoven heb gekocht. Ze bleken er geen probleem in te zien om zover te bezorgen. Daarom deed ik eerst Pilates. Maar terwijl ik bezig was werd er gebeld: daar stonden de mannen al. De tafel was snel uitgeladen, en ze kregen vier stoelen en een tapijt mee terug.

's Avonds kwam er een energieprofessional mij uitleggen wat ik allemaal kan doen om mijn huis duurzamer te maken. Was interessant, en ik ga me oriënteren op zonnepanelen.

Hallo tafel

Dag tapijt

Liedjes van Overgrootvader

Bariton Martijn Sanders en pianiste Femke de Graaf hielden een recital in Zwolle dat zowaar door kon gaan. Ik had daar gereserveerd, er waren maar weinig mensen. Maar Martijn was op dreef, hij vertelde over de schlagers en klassieke liedjes die in de tijd van zijn overgrootvader populair waren. Hij had in de muziekboeken uit diens erfenis gegrasduind en kwam met een alleraardigst programma met veel Nederlandstalige teksten. Zoals altijd zingt Martijn fortissimo, en dat was niet altijd de bedoeling van de liederen, maar bij elkaar was het een prettige middag. Er gaat uiteindelijk niets boven levende muziek en dan vooral zang. 

Boeken

 Ben weer flink aan het lezen geweest. 

Operatie Leunstoel, Maurits Martijn en Cees Wiebes uit de stal van De Correspondent, die hebben nagezocht hoe het Nederlands Radar Proefstation (NRP) heeft geholpen bij het spionagewerk van de CIA.

What is Life, Paul Nurse; een gedegen overzicht over de stand van de kennis in de biologie, met name hoe cellen werken.

De Vuuraanbidders, Simon Vestdijk, prachtig verhaal over de godsdiensten strijd tussen protestanten, het speelt in Leiden in de periode van relatieve rust in de 80jarige oorlog. 

Toen kwam moeder met een mes, Nicolien Mizee, krankzinnig maar autobiografisch verhaal over een volkomen disfunctionerend gezin waar moeder haar ondanks de dochters terroriseert.

Ganzendons bij 30 graden

Het is snikheet, zeker 30 graden, en van mijn plan om naar Morpheus te gaan voor een donzen dekbed komt niets terecht. Nu is hartje zomer een uitstekende tijd om een warm winterdek uit te zoeken. Dat is ook net wat ik heb gedaan. Daarbij kom ik tot de conclusie dat Morpheus wel érg exclusief uit de hoek komt. Met een beetje vergelijken kom ik ook prachtige andere mogelijkheden tegen. Eén daarvan zal het gaan worden, via internet. Maar omdat ik in De Bilt was voor die boodschap, liep dat in het honderd. Geeft niks. We liepen lekker door het bos naar het station, in de trein deed ik mijn administratie en nu zit ik weer in mijn eigen huis te puffen van de hitte. Vanavond wat muziek uitwerken, en dan op het terras zitten nagenieten van deze zomerse dag.

Schaesberge

 In de luwte van Heerlen, in een nog niet bebouwde strook groen in een waterrijk landschap, liggen de ruïnes van kasteel Schaesberge. Het is een redelijk oud kasteel, van eind 1600 zo'n beetje, met daarvoor nog andere nederzettingen, dat in de jaren 1960 volledig is vervallen. De eigenaren waren fout in de oorlog, zo wordt verteld, en het kasteel is hen ontnomen en ze zijn het land uitgejaagd. Vervolgens had niemand nog interesse in dat gebouw, alleen een groep verkenners kwam daar nog wel. Nu het bijna geheel is ingestort, zijn er toch mensen geweest die de waarde van dit kasteel inzagen. Zij hebben de handen ineengeslagen, kochten het, en maakten een herbouwplan. In dat proces werd ook BOEI binnengehaald, de stichting die industrieel en agrarisch erfgoed herbouwt en herbestemt. Samen wisten ze een paar grote subsidiegevers te overtuigen tot een gift waarmee de plannen konden worden verwezenlijkt. Daar zijn ze nu sinds ruim een jaar mee bezig. Het is niet alleen technisch. Er zijn zeker 80 vrijwilligers gevonden, reïntegranten werken mee, allerlei nevenorganisaties gaan er ook in mee zoals die welke het bijna uitgestorven mergellandschaap heeft teruggefokt. Er wordt namelijk ook bij het kasteel een oude boerderij opgebouwd waar oude boerentechnieken en oude rassen te vinden zijn. Verder is er een moes- en kruidentuin, maar ook: een smidse. Die smidse is het begin van een ambitieus plan om dit terrein om te toveren in een opleidingsterrein voor oude ambachten zoals smid, mandenvlechter, klompenmaker, noem maar op. Ze willen er een nieuwe generatie ambachtslui kweken. Als je ziet met wat een enthousiasme men daar bezig is, zou je willen dat je zo jong was dat je kon meedoen! Hieronder een impressie van het terrein, dat ik zeker aanbeveel voor een bezoek. 

Geen ontmoeting halfweg

Koetjes in de IJssel

Eef wilde vandaag Garderen - Elspeet lopen. Ik dacht hem te verrassen door hem daar tegemoet te komen. Maar vanochtend bleek hij de track nog niet te hebben, en hij zou van Garderen naar Putten lopen. Ja, dan lukt het niet meer om op elkaars pad te komen. Daarom liep ik vandaag maar van Den Nul naar Wijhe. Het Kozakkenveer is weer in de vaart, daar wilde ik graag gebruik van maken. Het is een kilometer of 8, maar door ongeplaveid landschap, tussen de paarden, de koeien en de ganzen door. Ook vandaag met stralend weer liep ik die twee uurtjes, en zowaar in alle vroegte: ik was er al om kwart voor negen. Om 11 uur weer thuis. Tijd genoeg om blogs te schrijven. Vanavond ga ik luisteren naar Adès, via FB.

Dit is de overkant: Veessen

Het beroemde Kozakkenveer, dit is hem dan

Geen boeken terug

Op deze stralende dag wilde ik de boeken van Ida Gerhardt terugbrengen naar Bea. Ik sprong op de fiets en peddelde naar Zeist. Maar ik trof niemand thuis - ach, dat risico had ik genomen. Bea en Tjeerd bleken een dagje Den Haag te doen, zijn roots. Zo heb ik in elk geval een heerlijk stukje gefietst.  

Veganisten bezien in het Holoceen

De trend is om veganist te zijn, of op zijn minst vegetarisch, dat is de laatste tijden wel duidelijk. Alles voor een betere planeet! dus geen methaangas verspreidende koeien meer eten, groenten, alleen nog maar groenten. Geen honing natuurlijk, geen vis. Wel noten, granen en zaden. 

Tja, wat moet ik als vleesliefhebber daarvan vinden. Als je niet kijkt naar het feit dat een rechtgeaard veganist de auto niet wegdoet en wel verre reizen wil maken per vliegtuig, dan nog heb ik zo mijn vraagtekens. Want mensen, we leven in de uitlopers van het Holoceen - inmiddels zelfs het Anthropoceen. Het Holoceen is die periode van 11.500 jaar na de laatste ijsperiode, waarin de mens zijn stempel zo heftig op de aarde heeft gezet, dat we er nu bijna van af vallen, en met ons vele diersoorten en plantensoorten. Hoe heeft deze ontwikkeling kunnen plaats vinden? Wel, doordat het Holoceen met zijn uitermate gelijkmatige en gunstige klimaat de mens er toe heeft gezet om zich te settelen en...groenten te gaan verbouwen, voor eigen consumptie en voor het vee, dat gedomesticeerd werd. Ja, daar is het dus allemaal mee begonnen beste vega's, met het omkeren van de gewoontes van de jager/verzamelaar en het bewerken de grond. Mét het bewerken van de grond, vooral voor eetbare planten, kwam de ongelijkheid in de wereld. Waar de jager/verzamelaar mogelijk iets van een eigen domein heeft binnen zijn groep, wordt toch vooral alles gedeeld. Er wordt geen rijkdom verzameld. Nee, het gaat van dag tot dag, van jachtveld naar verzamelveld. En daar gedijden de mensen bij. Maar sinds het groenten teelttijdperk is begonnen, zijn er hekken geplaatst, voorraden gemaakt, eigendomsclaims gelegd, en veel nageslacht verwekt. De matriarchale cultuur van 290.000 jaar mensheid ging over in een patriarchale cultuur. Macht, politiek en vooral ook onmacht, klasse en onderklasse ontstonden. Er zijn veel verworvenheden door gekomen, maar ook is een en ander nu volledig uit de hand aan het lopen. Dus dames en heren veganisten, de ondergang is begonnen met het kweken en en eten van planten.

Douwe gevierd

Hij is een dertiger, en vandaag vierden we weer een verjaardag van hem, deze keer met halfbroer Sander en diens vrouw. Voor mij is dat ook leuk, want ik ken Sander al langer dan dat ik Douwe ken, namelijk vanaf diens 7e jaar. Het contact is altijd gebleven. Ik zie graag dat er zo'n familiefeestje is, helaas ook deze keer zonder Tycho, omdat het toch de naaste familie is. We aten bij Amis in De Bilt en dat was een hele belevenis. Het eten was lekker, de bediening was attent en vriendelijk, en het was poepie gezellig om buiten in het geroezemoes van een vol terras te zitten. Toen het wat koud werd, kregen we prompt een warmtekanon naast ons. Echt leuk om nog eens te doen.

Loepjes ophalen - Kalimantan bezoeken

Als secre van het IVN valt mij de taak ten deel om inventarissen te maken van alles wat we bezitten. Zo ging ik vandaag met Annet naar Den Nul, want daar zouden nog wat spulletjes van ons staan. En ja hoor, er stond een kleine kartonnen doos met een stuk of tien loepjes, die gebruikt worden als er kinderen een avonturendagje hebben met het IVN. Helaas kon ik er niet even blijven, er was nog heel wat te doen. Daar werkte ik die dag aan door.  's Avonds keek ik naar een stream van Holland Festival, Ine' Aya geheten, van Nursalim Yadi Anugerah en Miranda Lakerveld. Een indringende ervaring waarin het lijkt of de bomen zelf hun stem laten horen tegen het geweld dat hun overkomt in Kalimantan, en in feite de hele wereld: de ontbossing, door de mens. Dat grijpt je bij de strot. Animistisch van toon, Indonesische traditionele instrumenten zoals gong en kleine kalebas dreunen zachtjes tot in je ziel. Het gaat traag, gestaag en groeit over je heen, ook met de prachtige beelden en langzame dansen. Helaas geen foto.

Wernicke en Broca

Het boek A 1000 Brains van Jeff Hawkins is er een om achter elkaar door te lezen. Dat heb ik vandaag gedaan. Ik was al een eindje, maar nu is het boek uit. Het eerste deel gaat over de werking en opbouw van de hersenen, zijn specialiteit. Dat is dan ook een deel om te smullen. Hij verkondigt daar zonder blikken of blozen dat hij een nieuw paradigma heeft gevonden, zoals Thomas Kuhn heeft bedoeld in zijn boek De Structuur van Wetenschappelijke Veranderingen. Ik denk dat Jeff gelijk heeft. Hij geeft aan dat het brein niet werkt met 'geheugenlaadjes' maar met frames of reference, een toetsbeeld waaraan alle ervaringen van ons worden afgelezen als we bewegen. En we bewegen altijd, ogen, oren, vingers, ga maar door. Deze referentiekaders werken als steeds wijzigende totaalplaatjes; je hoeft niet eerst een la open te trekken, het kader is er al en hoeft alleen gewijzigd te worden naar de veranderingen in het hier en nu. Ze zitten opgeslagen in de neocortex, in kolommen, duizenden kolommen, die zonder tijdschaal hun kennis, ook abstracties, met elkaar uitwisselen en zo de werkelijkheid opnemen. Elke stukje neocortex kan alles doen, maar in de praktijk zijn er gebieden die meer voor het een of meer voor het ander zorgen. Dat geldt vooral voor taal. Zo is er een gebiedje van Wernicke en een gebiedje van Broca. In het eerste wordt taal verwerkt, en in het tweede wordt taal geproduceerd. Waarop ik constateer dat er lieden zijn met een buitenproportioneel ontwikkeld gebiedje van Broca. De echte kletsmeijers.

Volledig beschermd

De tweede vaccinatie kwam vandaag aan de beurt. Inmiddels kende ik de gang erheen, dus dat ging vlot. Net als de vorige keer had ik meteen een stijve en pijnlijke arm. Nu maar hopen dat ik niet ook weer zo'n heftige koortsaanval krijg, want daarmee is de ellende van mijn evenwicht begonnen... maar dat kan nog wel een week duren. Intussen ga ik vanavond voor het eerst weer fysiek vergaderen met het IVN, kijken of ik de concentratie kan opbrengen. Noot: dat ging heel aardig, geen wegzakken gemerkt. Het was echt fijn om weer met de mensen om de tafel te zitten.

Schilder

Met een hoop heen-en-weer-getelefoneer kon ik regelen dat vandaag mijn schuurdeur wordt geverfd. Die zit er nieuw in en had nog alleen de bouwlak. Moest een keer. Daarom ging ik 's ochtends naar Wijhe, nadat ik Mariska een hart onder de riem had gestoken voor haar kleine onderzoek. De schilder kwam keurig op tijd en leverde prima werk af, misschien wel wat duur maar toch vakwerk. Intussen was er weer gedoe over het optreden van Michael en Daan op 30 oktober, en ook dat heb ik goed kunnen oplossen.

Het heb geen Nuth

Een flauwe grap die Dick en Eef altijd maakten als ze in Limburg liepen en het dreigde de kant van Nuth op te gaan: dat heb geen Nuth. En zo komt het dat hij daar nog nooit is geweest. Daar bracht ik vandaag verandering in, want je kunt vanuit Valkenburg een mooie en niet te lange route recht naar Nuth lopen; dwars door een prachtig stukje bos ook nog. Ik had net in een artikel gelezen dat het dorp Terstraten zo mooi antiek Limburgs is; dat dorp heb ik dan ook in deze wandeling ingebreid. Het was inderdaad imposant, al die oude intacte boerderijen in het boerenland. In Nuth was ik onder de indruk van een woontoren die misschien ooit voor water bedoeld is geweest, maar dan toch sterk is uitgebreid en waar nu een flink aantal mensen kan wonen. Onderweg was ik vooral gecharmeerd van bloeiende grassen.

Onderaan

 O o wat ging het slecht met het bridgen. Het wil niet meer lukken. Toch blijf ik het prachtig vinden, tot wanhoop van Eef. Voor zijn hobby liepen we vandaag van eden rondje om Schin op Geul. Ook daar wist ik tot zijn verrassing een totaal nieuw gebiedje te ontsluiten, met o.a. een lief dalletje, het staat er nu ook allemaal zo mooi bij. Op de terugweg via het wel bekende Stokhem kwamen we door het Geuldal waar een vadsige stier midden op de weg lag te herkauwen. Mijn eigen stier (sterrenbeeld haha) wilde daar graag mee op de foto. Als afsluiter namen we een drankje op het station van Schin. De uitbater daar had veel moeite gedaan om de tent te versieren: hij had een paar antieke treinstoomfluiten uit Zwitserland meegenomen (gekocht) en daar in Schin opgesteld. Hij bleek een echte treinfanaat, deed ook nog steeds vrijwilligerswerk in Zwitserland voor de trein. Ook had hij een vitrine met petten. Voilà: het definitieve rusthuis voor de pet van opa Jan ten Brink is daarmee gevonden. Zodra het kan, gaan we hem brengen.

Limburg daar komen we!

Met alle wankelheid die ik heb kan ik nog wel bridgen aan een tafel. Daarom hadden we een reisje geboekt bij Dekker Bridge - het mag weer per vandaag. We gingen op ons gemak naar Valkenburg, legden onze spullen in het hotel en zowaar, ik vond een ommetje van 7,5 km dat we voor het eten konden doen. In het oude Valkenburg kwamen we langs het graf van Dirk van Pallandt, ca 1450, ooit de baas in deze contreien. In het veld maakte ik macro foto's van een mooi insect. We liepen boven over een heuvel met een meertje, uitbundig begroeid met bloemen, en kwamen via kasteel Oud Valkenburg

uit bij de mijnschacht van ooit. Dat redde ik prima. Het eten ging er weer heerlijk in, ondanks de merkwaardige bediening. Het bridgen ging zozo, maar ik vind het nou eenmaal een spannend spel/sport.                                          

Weer Laag Zuthem

Om mijn conditie op te vijzelen lopen we vandaag weer een stuk, niet te lang: zo'n 10 kilometer, en dan is Laag Zuthem een onvolprezen bestemming. Op naar het busje in Heino dus, waar de zelfde chauffeur als de vorige keer ons naar de startplaats vervoerde, met dezelfde verhalen. Ik leidde Eef langs de twee landgoederen die daar liggen: De Alerdinck en De Cockshof. Vooral de laatste is een parel. Het is een terrein dat door een baron in vroeger tijden liefdevol is verzorgd, en waar hij een moestuin had met oude groentensoorten. Natuurmonumenten heeft dit juweel overgenomen, en ook de moestuin hersteld; ze verbouwen er nu op kleine schaal dezelfde groenten als in 1750. Bijzonder! de omwonenden zorgen voor de tuin. Wij zaten daar op een bankje te genieten van de vele libellen, bijen en andere insecten, het bloeiende gras, de bloeiende plantenweelde in en om het water. In de aanloop naar De Cockshof zag ik deze prachtige witte korenbloem staan.

Thee bij de Pelikaan

 De Oudemansthee raakt weer eens op; tijd om het in Zutphen te gaan halen. Heel erg zeker op mijn benen was ik nog niet maar een heen en weertje Zutphen moest lukken. Bovendien was het donderdag, marktdag in Zutphen met allerlei ecologisch verantwoord lekkers. De thee had ik besteld, maar degene die haar had opgenomen kon zich blijkbaar niet voorstellen dat je 2 kilo van een thee wilt. Die had dus slechts 2 pakjes voor me gemaakt. Ik keek daar wat beteuterd van, maar de baas van de Pelikaan vond het geen moeite om de andere 6 pakjes alsnog voor me klaar te maken. Intussen zat ik op een stoel in de winkel te genieten van een chocolaadje, ook daar te koop. Bovendien mocht ik er naar het toilet, een ongekende luxe in coronatijd. Toen het zover was, liep ik nog even over de markt, maar eigenlijk had ik niets nodig en daar bleef het dus bij. Terug naar huis, mijn energie was op ook. 's Avonds had ik een MTeams sessie van het IVN.

Windesheim

Het mooie van Windesheim is dat de bus ernaartoe voor mijn deur stopt. Ik was toe aan een klein rondje, niet meer dan een uur, en dan komt dat heel mooi uit. Ook vandaag was het stralend weer, en op een christelijk tijdstip nam ik die bus, draaide mijn rondje en was op tijd weer bij de bus terug. Het kleine landgoed lag er schitterend bij.

Laag Zuthem en Cockshof

Ik moest het vandaag in mijn eentje redden. Dat deed ik door het busje naar Laag Zuthem te nemen. Daar draaide ik een kort rondje, maar niet het minste. Ik nam het eerste deel van het pad naar Dalfsen waar Eef zo over had geroemd; en dat was terecht, zo mooi was dat, met een lange, lange eikenlaan zonder onderbreking. Verder kwam ik via die route, die ik had ingekort tot een rondje, uit op het landgoed de Cockshof. Dat was wel onwaarschijnlijk mooi. Een voormalige bewoner, ene baron, had daar een lusthof van gemaakt en een moestuin. Die was in ere hersteld, met de groenten uit 1750 zoals van oorsprong. Daar heb ik echt even zitten genieten. Vervolgens kwam ik in het aanpalende landgoed, Den Alerdinck. Ook heel erg mooi. En dan terug naar Laag Zuthem via een oude dijk. Het kon allemaal niet op. Met het busje reed ik door naar Zwolle, winkelcentrum Zuid en daar kocht ik bij Harry Schoonewille een paar uitzonderlijke kazen.