Het boek A 1000 Brains van Jeff Hawkins is er een om achter elkaar door te lezen. Dat heb ik vandaag gedaan. Ik was al een eindje, maar nu is het boek uit. Het eerste deel gaat over de werking en opbouw van de hersenen, zijn specialiteit. Dat is dan ook een deel om te smullen. Hij verkondigt daar zonder blikken of blozen dat hij een nieuw paradigma heeft gevonden, zoals Thomas Kuhn heeft bedoeld in zijn boek De Structuur van Wetenschappelijke Veranderingen. Ik denk dat Jeff gelijk heeft. Hij geeft aan dat het brein niet werkt met 'geheugenlaadjes' maar met frames of reference, een toetsbeeld waaraan alle ervaringen van ons worden afgelezen als we bewegen. En we bewegen altijd, ogen, oren, vingers, ga maar door. Deze referentiekaders werken als steeds wijzigende totaalplaatjes; je hoeft niet eerst een la open te trekken, het kader is er al en hoeft alleen gewijzigd te worden naar de veranderingen in het hier en nu. Ze zitten opgeslagen in de neocortex, in kolommen, duizenden kolommen, die zonder tijdschaal hun kennis, ook abstracties, met elkaar uitwisselen en zo de werkelijkheid opnemen. Elke stukje neocortex kan alles doen, maar in de praktijk zijn er gebieden die meer voor het een of meer voor het ander zorgen. Dat geldt vooral voor taal. Zo is er een gebiedje van Wernicke en een gebiedje van Broca. In het eerste wordt taal verwerkt, en in het tweede wordt taal geproduceerd. Waarop ik constateer dat er lieden zijn met een buitenproportioneel ontwikkeld gebiedje van Broca. De echte kletsmeijers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten