Ook vandaag werd het weer geen dag in Wijhe, want na een uitgebreid en gezellig ontbijt ging ik richting Amsterdam waar ik nog altijd mijn tanden laat behandelen. Het was gewoon een halfjaarlijkse beurt, en ik ga er altijd met plezier naar toe want deze tandarts en mondhygiënistes nemen hun vak zeer serieus en zijn buitengewoon klantvriendelijk. Ik heb er nooit pijn, wordt grondig gecheckt en kom er schoon en helder vandaan. De Hermitage zat er voor mij niet meer in, daarvoor had ik vooraf en achteraf net te weinig tijd, en heb toen maar een uurtje stukgeslagen in de IJ-passage op Amsterdam Centraal. Daar at ik mijn boterhammetje op terwijl ik naar de mensen keek die de winkeltjes in en uit gingen, en genoot van de rustige, maar actieve sfeer. Door ging het naar De Bilt. Ik deed de wandeling door het bos, van ruim een half uur, het was heerlijk weer tenslotte. 's Avonds las ik in één ruk het boekenweekgeschenk 2019 (?) uit: Leon en Juliette, van de hand van de onvolprezen Annejet van der Zijl. Het was natuurlijk een wat kort verhaal, maar ze deed uit de doeken hoe de jonge Leon Herckenradt zijn ware liefde vond in de nog veel jongere Juliette McCormick de Magnan, een slavin te Charleston, South Carolina, haar kocht en onmiddellijk vrij liet, en haar na een jaar of vier huwde voor de kerk. Verder mocht niemand het daar weten, dat was pas echt taboe, een huwelijk met een zwarte. Als handelsman zou hij daar veel last van hebben gehad.
Maar het was ware liefde, en toen de grond te heet onder de voeten van zijn geliefde werd en hij alle kinderen een voor een naar buitenhof Geerbron in Nederland had gesmokkeld, ja, toen kwam hij ook en kreeg nog veel meer kinderen met haar. Zodra hij voor zijn zaken niet meer naar Amerika hoefde, is hij alsnog met haar getrouwd. Het schijnt een zeer harmonieus gezin te zijn geweest. In Monster op de Duinpan 10 staat nog altijd het mausoleum waar hij met moeder, oom, vrouw en kinderen begraven ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten