Naar Heino

Het is januari, niet de maand waar ik het meest van geïnspireerd raak, maar het was vandaag helder en fris. Goed genoeg om een wandeling aan te durven. Eef wil altijd wel, dus het werd een loopje naar Heino. Van hieruit daar naar toe is aan te bevelen. Het eerste stuk, naar de Elshof, is niet veel bijzonders. Daar moet je doorheen zogezegd. Dan net voorbij de Elshof kom je bij het eerste geboomte. Maar eerst passeer je een huis met een grote moestuin. In de lente hadden we de baas daar de tuin zien voorbereiden, en zie: een woud van boerenkool wuifde ons tegemoet. Ik kon het niet laten, ging het erf op om te vragen of hij het ook verkocht. Welnee, zei de baas. Hij gaf het weg. Vond het niet mooi genoeg om te verkopen, hij gaf het spul aan zijn schapen. Nou, ik had een paar hele mooie stronken gezien! Hij was niet zo goed of hij sneed ze er voor me af. Het paste precies in de grote plastic zak die Eef bij zich had. Dat zou een heerlijke maaltijd worden die avond! samen met de prachtaardappelen die een buurman bij mij achter in zijn voorhuis te koop heeft liggen. 

Vanaf dat punt is de wandeling erg plezierig. Heino is eigenlijk een veel leuker dorp dan Wijhe. Het is bossiger, afwisselender, en je komt ook nog eens over het terrein van de Fundatie. Daar moet je je door een ijzeren draaihek worstelen, overgewicht komt er niet doorheen want het is een heel smalle doorgang. Zelfs je rugzak moet af. Maar ben je op het terrein, dan word je ook niet geërgerd door fietsers. Er is daar een prieeltje dat in de lente op prachtige bloemen, waaronder pinksterbloem uitkijkt, over een vijver. Na de Fundatie loop je alweer door omboomde lanen zo naar het station. Daar ging ik naar huis en Eef liep nog naar slager Haverkort, tevergeefs zoals zou blijken. De boerenkool was zo gemaakt en smaakte fantastisch.