Compositielessen hebben wel iets van de degens kruisen, een beetje oorlog dus. Vanochtend zat ik in Den Haag, in de kantine van de dependance van de Universiteit Leiden daar, te overleggen met Jan-Peter. Sparren wil ik het nog niet noemen, zover ben ik nog lang niet, maar een uitdaging was het wel. Zijn opmerkingen over mijn stukjes waren meteen raak. Een conservatieve baslijn - haha, dat was inderdaad het geval maar gelukkig wist ik dat wel. Hij legde de nadruk op het uiting geven aan de emoties die in de tekst staan, meer nog dan ik zelf heb gedaan. Verder ging het over repertoire kennis en hij gaf me een flink aantal suggesties, die ik allemaal ga nalopen. We spraken af dat ik een keer of vijf met hem ga werken, en dan kijken waar we uitkomen. Voor het moment wil hij juist niet met tekst werken, maar instrumentaal. Kortom, ik heb huiswerk gekregen en ben daar enthousiast over. Het was een intensieve ochtend, waarna ik iets anders wilde. Dat werd het Vredespaleis.
Het Vredespaleis is normaal gesloten op maandag, maar niet in augustus. Ik sloot me aan bij de lange rij voor de rondleiding, die al na 10 minuten wachten begon. We werden het paleis ingeleid en het was prachtig. Achter de ornamentale ingangspoort lag een gang, bekleed met ingelegd marmer, zwart, wit een karamelkleurig, en ook karamelkleurige korte zuilen bestaande uit vier als het ware vergroeide deel-zuilen. Er stonden grote, met goud beklede lampen, enorme dingen, manshoog, met een waaier van kleine lampen die als een gesluierd voorhoofd waren bekleed. Een grote marmeren trap, bekleed met een wat ousig kleed, leidde omhoog. Links aan het eind van de gang was een kleine zaal, waarin een prachtige vaas op een sokkel te zien was. We gingen erheen, en zagen dat het een vaas was van blauw edelsteen, geen marmer, versierd met de gouden dubbele adelaar van tsaar Nicolaas II. Het ding weegt 3200 kilo, de vloer moest er voor worden versterkt. Overal in het gebouw dat uit 1913 stamt, was de strenge Jugendstil te herkennen. Zo was er om de hoek van de kleine zaal een lift, met de tekst Ascenseur, helemaal in stijl van de Metro in Parijs.
Om een andere hoek was weer een gang waar prachtig glas in lood was, voorstellende mannen en vrouwen aan het werk. Door de ramen kon je de binnentuin zien, waar een intrigerend beeld te zien was: een keramieken fontein met bovenop vier ijsberen in verschillende houdingen, elk met een prooi die ze hadden gevangen. Lager was de fontein zelf, die omrand was met een cirkel waar zeehonden op figureerden. In een volgende gang waren fresco's met afbeeldingen van alle Romeinse goden.
Zo ging het door. Een en al pracht en praal, van de vloeren tot de plafonds. In de grote zaal, van het Internationaal Hof van Justitie, waren ook weer prachtige glas in lood panelen die verleden (met oorlog) heden (met wetenschap en industrie als wijze heren) en toekomst (met vrede) waren verbeeld. De panelen stamden van voor 1913... toen dacht men nog dat het zo zou gaan.
Al die pracht was geschonken door de deelnemers aan dit Hof. Italië gaf het marmer, Rusland de vaas, Groot-Britannië de bovengenoemde glas in lood panelen, Denemarken de ijsberen en ga zo maar door. Het was een imposante omgeving, door de veelheid wel overdadig, maar een lust voor het oog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten