Ik was door alle besonjes van de laatste dagen finaal door de wekker geslapen. Daar hoorde ik nog net de ophalers van de groenbakken wegrijden. Sneu... nu zit ik weer twee weken met de afval. Helaas, niets aan te doen. Daarom werkte ik de ochtend maar een heleboel noodzakelijke administratie af, zoals aanmeldingen bij notarissen en doorgeven van officiële stukken. Daar gaat toch altijd meer tijd in zitten dan je verwacht, en ik was dan ook blij dat Eef epte over de griepprik. Ik was er nu keurig op tijd, stroopte mijn mouw op en hup, de naald ging erin. Het is een fluitje van een cent. Natuurlijk wil ik de griepprik. Ik heb één keer in mijn leven influenza gehad, tussen Kerst en Oud en Nieuw. Mijn jongens woonden niet meer thuis, en Eef was bij zijn gezin. Ik heb minstens twee dagen 41 graden koorts gehad. Langzaam voelde ik het leven uit mijn hersenen vandaan vloeien. Het was geen onaangenaam gevoel; ik had zorgeloos kunnen wegzakken in eeuwige rust. Maar Eef kwam wel even bij me kijken, ook al was hij zelf grieperig, zij het niet erg. Hij schrok zich een hoedje over hoe hij me aantrof en zorgde dat ik in elk geval te drinken had. Daarna is de koorts gezakt en werd ik weer beter. Het bleef een eigenaardige ervaring. Voorlopig wil ik dus die prik maar wel.
Na wat boodschappen doen en het klaarmaken van de snijbiet van Theo hebben we 's avonds nog gebridged, met redelijk succes en veel plezier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten