Gisteravond stond in het teken van de opera De Synode. Deze is gecomponeerd door Jan-Peter de Graaff, een twintiger nog die hiermee zijn derde opera uitgevoerd heeft gekregen. Voorwaar geen minne prestatie!
Het is het verhaal over de gevolgen van de rustige periode, het Twaalfjarig Bestand, in de 80-jarige oorlog. In die tijd zagen de scherpslijpers van het protestantisme kans om de bakkeleien over de juiste invulling van het christendom. De gomaristen / preciezen / bavianen namen het op tegen de arminianen / rekkelijken / slijkgeuzen. Dat ontwrichtte de maatschappij zodanig dat een Synode moest uitspreken wat de ware leer zou worden. Intussen lag de oorlogsindustrie (de scheepsbouw) stil, dus Maarten de houthandelaar zat met een probleem. Dat probeerde hij op te lossen met een lening - 'want zonder geld gaat het niet' - ofwel bij een gomarist ofwel bij een arminiaan. Het onderpand: zijn dochter. Zo ging dat in die tijd. Maar zijn plannen mislukten. De arminiaan verloor, maar zijn dochter was wel op hem verliefd en ging er met hem vandoor, de veiligheid van Duitsland in. De gomarist won, maar was toch ook een aanhanger van Johan van Oldenbarnevelt; en die werd onverwacht schuldig bevonden aan hoogverraad en vermoord, nog altijd een schandvlek in de geschiedenis van de Lage Landen. Dus ook de gomarist moest er vandoor. Maarten bleef met de brokken zitten.
Dit alles was dus op muziek gezet door Jan-Peter. Zijn stuk werd voorafgegaan door een soort gezongen uitleg van de geschiedenis van die tijd, want zeker de jongelui in de zaal die hun CKV zaten te consumeren, hadden natuurlijk geen idee, en bij menige oudere zal het ook zijn weggezakt. Dat klonk enigszins middeleeuws, maar toch modern, en hier en daar hoorde je een geuzenliedje.
De opera zelf had een heel modern klankidioom. Je kan horen dat JP een leerling is van Calliope Tsoupaki, er zitten vergelijkbare lijnen in terwijl het geheel niet harmonisch maar wel innerlijk rustig is.
Het leek me razend moeilijk voor de zangers en spelers maar ze deden het vol overgave, zelfs nadat er door een verdrietig incident een uur lang gedwongen was gepauzeerd. Petje af.
Natuurlijk werd er aan kerkmuziek gerelateerd. Wat me frappeerde was een psalm, met de originele melodie, die begeleid werd door een woeste stroom van moderne klanken. Het klonk fantastisch.
Gelukkig kon ik JP na afloop feliciteren met zijn prestatie. Ik kijk nu al uit naar zijn adviezen over mijn liederen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten