Mijn uitstapje naar Wonderfeel gaat niet door, niet vanwege mijn gebrek aan evenwicht, maar omdat zaterdag a.s. het 'nieuwe gezin' bijeen zal komen. Dus vandaag zocht ik naar een vervanger die de kaartjes van me kon overnemen. Gelukkig vond ik die in Thobias die met partner graag eens deze festival dag wilde beleven. Tot mijn spijt zal ik dus niet naar het optreden van Peter Gijsbertsen kunnen luisteren, want die is alleen op die zaterdag. Maar wie weet, hij zal nog in Delft optreden.
Eef was al een om aan het maken toen ik hem epte dat ik hem wel tegemoet wilde lopen. Bij de waterleiding troffen wij elkaar en sjokten getweeën naar ons bankje aan het zand. Daar hebben we een poosje zitten filosoferen, onder andere over verhuizen. Ineens leek Limburg wel een mooie plek om neer te strijken. Thuis heb ik nog wat sites nagekeken, en er zijn wel mogelijkheden. Maar ik weet het nog niet zo net. Het is een stuk verder weg van hier. En het is zo gezellig om zomaar even langs te lopen. Ik houd dus een slag om de arm.
Dat gold ook voor een eventueel bezoek aan mijn schoondochter Marjorie. Ik meldde haar dat, in verband met de mogelijkheid om haar binnenkort te helpen na een ingreep aan haar knie. We hebben wel geen afspraken, maar ik durf nog niets te beloven, ik houd een slag om de arm. Meteen kreeg ik een bezorgd eppie terug. Wat is er gebeurd dan? vroeg ze. Ik moest lachen, ja, we hebben inderdaad bijna altijd afspraken, dus dit is wel bijzonder. Maar ik legde ook maar even uit: een slag om de arm = een voorbehoud. Haar repertoire van Nederlandse zegswijzen is nog niet volledig, vandaar. Een opgeluchte Marjorie epte terug: ik dacht dat het letterlijk was, dat je je arm had bezeerd. Ik vertelde het Eef, die direct de link legde tussen onze scheepvaartgeschiedenis en deze uitdrukking: het touw waarmee je het schip vastlegde of losmaakte, dat nog een slag extra om de arm kreeg, om onverwachte bewegingen te kunnen opvangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten