Wat staat daar nou bovenaan? Wel dat is 'Watashi wa nihongo ga hanasemasen' ofwel 'Ik spreek geen Japans'. Vroeger sprak ik dat wel, althans een heel klein beetje, net genoeg om op de trappen van een station aan een Japanse toerist duidelijk te maken waar hij lijn 3 kon nemen. Want op mijn 19e studeerde ik Japans. Maar na anderhalf jaar, of eigenlijk al veel eerder, wist ik dat het niets voor mij was. Ik stopte mijn boeken Japans weg en ging naar Spanje. Tot op de dag van vandaag heb ik die boeken wel bewaard. Een enkel keertje groef ik op zolder in mijn oude spullen en dan bekeek ik ze eens met een zekere nostalgie.
Maar nu liggen ze er niet meer. Via een gemeenschappelijke kennis uit de zangwereld heb ik Facebook contact gekregen met iemand die ik nooit had ontmoet, een jonge vrouw die naast haar Oosterse vechtsporten zich wat wil bekwamen in het Japans. Dus ik stelde voor, dat ze deze boeken zou overnemen en daar had ze wel oren naar. Zo kom je dan tot de grappige insteek dat je iemand die je niet in persoon kent, via Facebook in levende lijve leert kennen. Want ze woont hier in de stad en ik stelde voor om samen een koffie te doen en haar dan de boeken over te dragen. Op haar eigen website las ik dat ze ook interesse heeft in Alfred de Grote van Wessex, wat heet, daar gaat ze een boek over schrijven. Dat is een tijdgenoot van Gottschalk, waar ik zoveel over heb gelezen! wat een toeval. Hoewel onze afspraak in eerste instantie in het honderd liep - het café waar we hadden afgesproken was onverwacht dicht wegens gebrek aan vrijwilligers, wat wil je met deze hitte van 37 graden - vonden we elkaar uiteindelijk toch. Toen we elkaar troffen, hadden we dus genoeg onderwerpen van gesprek. Ze is nu bezig met een PhD. Omdat ze ook is geschoold als professioneel pianiste en een aardig handje cello strijkt, zullen we elkaar op dat vlak nog wel vaker spreken en samenwerken. Een leuke en onverwachte nieuwe kennis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten