De berg op Vall de Pop

Een wandeldag vandaag. Met het busje naar Lliber, gedecimeerd door kwaaltjes van een aantal groepsleden, en daar lieten we er ook nog één achter. Maar met de rest, zes vrouwen en een man trokken we eraan. Hop hop Vall de Pop, de vallei met de schoonste lucht van Spanje, en die hadden we hard nodig, we stegen meteen 450 meter. Ik hijgde als een karrenpaard, met die dichte neus van mij, maar we hadden een rustig tempo en ik was zeker niet de traagste. De eerste uren deden we niets dan stijgen. Het uitzicht werd navenant mooier. De Middellandse Zee is toch wel een pracht om te zien vanuit de hoogte. Na de lunch werd het wat vlakker, nog altijd heel mooi, maar het stijgen hadden we wel gehad. Toen kon ik iets meer genieten van het uitzicht op de vlakte enerzijds, voor akkerbouw, en de heuvels anderzijds, die tot boven aan toe van terrasjes waren voorzien, ook voor de akkerbouw, maar hier meer boomteelt natuurlijk. De amandelbomen stonden hier en daar al in bloei; daarom schijnen deze streken ook wel Costa Blanca te worden genoemd.
Zonder noemenswaardige bijzonderheden kwamen we weer bij de bus. Onze achterblijfster was daar ook, dus gingen we samen terug naar Calpe. Zij gingen meteen voor de koffie, wij hadden nog bonensoep staan en we gingen nog even lekker zonnen op het terras.