Splinter in mijn kiezen

De hele dag met een splinter tussen de kiezen lopen, ik geef het je te doen. Op de schaal van ongemakken scoort het misschien niet heel hoog, maar urenlang die splinter voelen is toch vervelend. Hoe kwam dat zo? 's Ochtends had ik mijn gebit weer eens grondig gereinigd zoals gebruikelijk, en ik maakte het af met een houtje. Dat brak dus af. En wij stonden toen al in de rij bij de bushalte te wachten. Om dan het risico te lopen om weer een uur te wachten, dat was geen goed idee. Dus pakten we de bus naar het stationnetje. Daar vond ik vrijwel direct de aanlooproute van Groen, naar Cepellar.
We passeerden onder het spoor en kwamen bij ons startpunt van vorig jaar. Deze keer geen jacht en wandelverbod, dus we stapten vrolijk door. Een prachtig berglandschap was onze beloning. Het eerste stuk was weer flink klimmen, en ik voelde mijn benen nog van gisteren! Ook dit lukte echter, en omdat de weg goed was gemarkeerd hoefden we ook niet zo te zoeken.
We kwamen op een grote open vlakte, met een verlaten bar met buitenboel, en daar aten we ons broodje op. Na een kwartier ging het weer voort. Daar kwamen we op een stuk waar de bewegwijzering ineens veel minder was, en bovendien ging het steil naar beneden over een gruizelig stuk waar je lelijk kunt uitglijden. Dat zag mijn Eef niet zitten. Die gooide de kont tegen de krib, we moesten omkeren. Gelukkig was er iets daarvoor een afslag naar de zogeheten Castellet, dus die deden we toen maar. Dat bleek een oud Moors overblijfsel te zijn boven op de volgende berg, waar je met touwen omhoog moest klauteren. Ik was even in de verleiding, maar omdat het nog een heel eind terug was, heb ik daarvan afgezien. Ik liet het bij het kijken. We draaiden om, en zijn langs de weg teruggelopen tot midden in het centrum van Calpe, waar de bus na flink wachten ons meenam naar ons hotel. Het eerste wat ik deed was, die splinter uit mijn kies trekken!