Het is winter, ook al sneeuwt het niet. Maar wel kon ik mij concentreren op de winter, deze laatste dagen, in mijn poging om het gedicht Een Sneeuw van J.H. Leopold op muziek te zetten. En nu is het stuk af. Ik vind de tekst heel charmant, klein en kwetsbaar, niet helemaal veilig aanvoelend. Daarom heb ik het laten hinkelen, glijden, voorzichtig door de gladheid.
Een Sneeuw
Een sneeuw ligt in den morgen vroeg
onder de muur aan, moe en goed
beschut, en een arm kind komt toe
en staat en ziet en met zijn voet
gaat het dan schrijven over dit
prachtige vlak en schuifelt licht
bezonnen en loopt door, zijn mond
trilt in het donker klein gezicht.
Uit de periode 1894-1896
Geen opmerkingen:
Een reactie posten