Spinvis in het museum

Gisteravond heb ik mezelf getrakteerd op een kaartje voor Spinvis en Ingmar H. in het Centraal Museum. Ze zouden, met een tekenaar, een programmaatje geïnspireerd op Caravaggio brengen.
Dat werd een teleurstelling. Met tweehonderd man zaten we verwachtingsvol in de zaal, waaronder een aantal echte Spinvis fans. Die vonden het geweldig, er werd zelfs meegezongen (gefluisterd) op de fraaie (?) tekst: 'Kus me dan en bijt mijn tong af.' Nou, die moest ik zelf bijna afbijten, want ik was niet onder de indruk. Spinvis' teksten zijn apart, ik begrijp dat sommige mensen daar dol op zijn, maar zijn stem was wel de dunste die ik in lange tijd gehoord heb. De zaal was muisstil, dat moest wel, want zelfs met versterking was hij nauwelijks te horen. Een CD die ik van hem hoorde, ooit, was ook zo, maar dan met alle studio-effecten die erbij gezet kunnen worden, en dan klinkt het heel nieuw, anders. Maar nu stond hij met een gitaar en fluisterde zijn woordjes. Dat was tot daar aan toe.

De tekenaar werkte aan een soort zoekplaatje, haalde lijntjes weg waardoor je een ander plaatje moest zien. Als kind van 8 jaar was ik daar best dol op, maar nu vond ik het van een kinderachtigheid die niets met kunst te maken heeft. Bovendien vertikte hij het om een microfoon te gebruiken dus ook zijn uitleg was onverstaanbaar. Dichter Ingmar heeft een heldere, dragende stem, maar zijn blik op zijn studententijd en autogedichten konden me niet boeien. Jammer, van hem had ik me meer voorgesteld.

Gelukkig stond Eef klaar met een wijntje toen ik me kwam beklagen.