Hekserij

Voorafgaand aan de koffieochtend ging ik weer langs bij Patricia, deze keer voor een sessie biodynamica bij wat ze een heks noemde. Die zou mijn voeten een soort behandeling geven waarmee ze zou voelen wat (if anything) er aan mij mankeert, en een remedie daarvoor uit eigen energie trekken. Wel, je kunt ervan denken wat je wilt, maar ik voelde me de rest van de dag verrukkelijk, loom en blij.
Voor vandaag had de voortreffelijke leiding een tripje naar Denia op het programma staan. Dat lieten we aan ons voorbij gaan. Zo'n stadje is leuk, maar ik heb er al zoveel gezien. Je bent er de hele dag mee kwijt en kunt eigenlijk alleen op een terrasje zitten. Dan doe ik dat liever in 'mijn eigen tijd', eerder weg en ook weer eerder terug.

Dus gingen we ook vandaag weer lekker bridgen. Hoewel, lekker, deze keer zat er toch wel een stoorzender in de club in de persoon van iemand die zijn/haar partner zat af te katten om fouten die zij/hij zelf had gemaakt. Bij het aanspreken van die persoon op diens gedrag werd het alleen maar erger. De arme partner werd kleiner en kleiner, verloor elk zelfvertrouwen en dus eindigden ze laag.
Bij de nazit hebben we maar wat troost geboden, en dat hielp; vooral toen bleek dat we voor die persoon een nieuwe partner konden regelen. Het was ons ineens weer duidelijk waarom we in Nederland van de club afgegaan waren. Dit soort nare ervaringen komt toch teveel voor op een club. We werden weer eerste, het veld was niet sterk en zeker niet opgewassen tegen het onvolprezen systeem van Chris Niemeijer dat wij spelen.

's Avonds was er Cultuur, hoofdletter C: La Traviata van Verdi, door Eef complimenteus 'de André Hazes der klassieke componisten' genoemd, rechtstreeks in de bioscoopzaal vanuit het Royal Opera House in Londen. Bij de Schoppenvrouw, ruim een week geleden, waren we al verbaasd over het piepkleine podium, en dat was nu natuurlijk weer zo. De rol van Violetta werd door de geweldige sopraan Ermonela Jaho gezongen (Eef: 'Of De Vliegers wordt gezongen door Kathleen Ferrier'). Ook Alfredo (Charles Castronovo) kon een hele keel opzetten. Maar vooral nam ik mijn pet diep, diep af voor de 78-jarige Placido Domingo die de sterren van de hemel zong in de rol van vader Germont. Je kon hem na een lange zanglijn zien hijgen, maar het klonk als een klok, en prachtig geacteerd. Ik zal hem nooit meer Placebo Domingo noemen!