Hazes zingen

Even terugkomen op gisteren. Op zaterdagen is er de zanggroep van de Nederlandse club in Calpe. Op 19 januari 19 gingen ze van start, en Eef en ik waren van de partij. Tot ons genoegen was de opkomst heel groot, en zeker een derde van de ca veertig personen was van het mannelijk geslacht. We hadden geen idee wat ons te wachten zou staan, maar vast geen klassiek. Dat klopte. Er werd een karaoke scherm aangezet, en we zongen uit volle borst met Patricia Paaij, Corrie van den Bos, André Hazes en ook enkele Amerikaanse en Spaanse bekendheden mee. Lekker handig dat die teksten erbij staan, de melodietjes waren van een vanzelfsprekendheid dat je altijd goed mee kon doen.
De Spaanse melodieën zijn wel iets afwijkend van de Nederlandse, maar ook niet echt ingewikkeld. Na de pauze werd het een beetje croonen, dat ging mij wat langzaam. Ook grappig was dat alles voor mij te laag was, ik moest een vol octaaf hoger zingen en dat lukte niet altijd met mijn nog steeds heel verkouden neus. Nu is zingen wel heel goed tegen verkoudheid, dat kwam goed uit. Na twee uur was het wel welletjes, ieder ging zijns weegs en ook wij gingen - na wat nakletsen - naar het appartement om vissoep met vijgen te gaan eten.
Eén ding moet me wel van het hart. Ergens aan het eind werd er een stuk van Dré Hazes gedaan, jawel, de zoon van: Leef! riep hij uit. De tekst erbij was om van over de nek te gaan. Pak wat je pakken kan, houd nergens rekening mee, gooi maar vol, leef! maar dan wel zonder enig verantwoordelijkheidsbesef, zonder enige blik op een toekomst. Het stond me dermate tegen dat ik daarbij mijn kaken stijf op elkaar heb gehouden. Wat is dat voor een generatie, vroeg ik me af. Je hoort dit soort teksten wel vaker, het is iets van deze tijd. Laat dat niet een tijd zien van ondergang van een cultuur? In de decadentie voorafgaand aan verval maakt men zich niet meer druk over de toekomst. De bouwers zijn uit, de potverteerders zijn 'aan pot'. De jonge mensen zingen over puur genot, nu, direct, omdat het kan.