Lusthof

Na bijna een week aan huis gekluisterd te zijn vanwege mijn duizelingen, deden Eef en ik vandaag een wat langer ommetje: wel 4 km helemaal. Dat is niet ver maar toch zijn er daarbij verrassingen mogelijk. Wij liepen over een grasdijk, waar we werden aangeblaft door een tweetal bozige kooikers, honden die de eenden moeten opdrijven in de eendenkooi. De baas ervan was een lakonieke oudere heer. Aan die grasdijk lag een bosje met een hekje. Ik dacht dat er een park achter lag, stak het slootje over en ging kijken. Het leek echter toch bij een woonhuis te horen. En wel het woonhuis van de oudere heer met de kooikers. Eef was al met hem in gesprek toen ik de tuin uitkwam, en de heer was wel genegen om ons zijn lusthof te laten zien. Het was schitterend! Een fraai aangelegde waterpartij, met daarin (..)eenden, mooie exotische dieren. Allerlei paadjes en ornamentjes, opgebouwd in 70 jaar tijd zo vertelde onze gastheer. Hij sprak over de neergang van het gehucht, dat vroeger toch wel levendig was geweest. Over de voortschrijdende verstening van de omgeving, over dat er vroeger handenvol paling zo uit de sloot waren te scheppen, en dat de snoeken even verderop in het natte ondergelopen weiland paaiden. Maar ja, dat is niet meer. Hij leefde nog in een beschermd paradijsje. Maar niet lang meer, zo verzekerde deze tachtiger ons.