Van Heino naar Dalfsen

Erg goed in het verzinnen van titels voor mijn blogs ben ik niet, als ik dat zo terug lees. Des te fijner als er eens een dag is waar de vlag de lading makkelijk dekt: vandaag heb ik, met Eef, gewandeld van Heino naar Dalfsen. Over oost, om precies te zijn. Ik had wel die wandeling van Ommen naar Heino gewild, maar helaas, nog altijd heb ik wat moeite om mijn rug helemaal rechtop te houden dus dan moet je niet teveel hooi op de vork nemen. En Heino - Dalfsen is net wat korter.

De stralende dag nodigde weer tot een wandeling uit. Gisteren leek me dat nog een hele opgaaf, nu ging het toch vanzelf. Omdat ik sinds kort ook Komoot bijhoud, koos ik de route en dat werd een nieuw stuk, over oost. Ik had al gezien dat je dan sneller in het groene gebied uitkwam. Bovendien kun je daar meer kilometers aanbreien, als de rug het welverhoopt toch doet. En dat deed ze, dus staken we nog verder door naar het oosten. Ik vond het prachtig. Veel boerderijen, weilanden omzoomd door bomen, en verrassend genoeg ook een

moerasgebied. 

Eef liep zoals gewoonlijk te mopperen haha, er zat hier en daar wat asfalt tussen. Maar toch liepen we langs stalletjes met eieren (op) en honing (gekocht) zoals dat op het platteland hoort. We filosofeerden wat af onderweg, mede door het zojuist gerecenseerde boek van Th.C.W. Oudemans Moeder Natuur, waar ik in mijn wijsheid natuurlijk al alles van dacht te begrijpen. Verder kon ik Eef vertellen dat in de top tien van onbegrepen wetenschappelijke problemen nog altijd het ontstaan van het leven staat, op nummer 10 weliswaar maar toch! En hij heeft dat probleem opgelost haha.

Zonder gekheid, ik ben heel trots op de visie die hij heeft ontwikkeld en die hij met een klein beetje hulp van mij heeft proberen uit te dragen. Dat zijn zo de gedachten die de revue passeren als je onderweg in de natuur bent.

Homo sapiens... non urinat in vento