Concertje bij de uitreiking van de Poëzieprijs Zutphen

In de prachtige voormalige Vleeshal in Zutphen werd de stadspoëzieprijs uitgereikt. Laten we maar zeggen dat de smaak van de jury verrassend was, en niet de mijne. Maar mij was door de organisator AH den B. gevraagd of mijn Ida liederen konden worden uitgevoerd. En dat kon! Zowel Michael Wilmering als Daan Boertien hadden de zaterdag 2 april nog vrij staan in hun agenda's. Zo zongen ze opnieuw de zeven liederen. Het was heel mooi om te horen hoe ze al verder waren gegroeid in de interpretatie ervan. Michael zong nu ook zonder partituur voor zich. 
Het was bijzonder leuk aan de vork gestoken. Iedereen zat nog te roezemoezen, en zonder een woord kwamen de twee heren naar voren en begonnen met Thracisch I. Toen werd het vanzelf stil. Daarna stopten ze, en werd de hele ceremonie afgedraaid, inclusief het voorlezen van de meest merkwaardige conterfeitsels. Toen dat allemaal achter de rug was, had iedereen veel aandacht voor het recital dat opnieuw begon met Thracisch I; zo trokken ze de aandacht naar zich toe. Men was heel enthousiast, en dat voor moderne dichters. Het was, zo zeiden ze, alsof deze gedichten ervoor gemaakt waren om op deze manier te klinken. Het was, zo zeiden ze, een verrassing dat de gedichten van Ida Gerhardt ook nu nog zeggingskracht hebben. Alles was ook zo goed te verstaan geweest; en de gedichten kregen extra betekenis met de muziek. Dat was heerlijk om te horen. Zeven liederen, nu voor de tweede keer uitgevoerd, mag ik trots zijn?